Semua Bab The Runners: Bab 21 - Bab 30

    KATANA.         Tinahak namin ang tahimik na hallway ni Jeran. Maging kami ay tahimik, walang gustong bumasag sa katahimikan. Nang huminto ako sa tapat ng pinto ng kwarto nina Ynah, mabilis akong hinarap ni Jeran nang nagtataka.        “What are we doing here?” gulat niyang tanong, hawak ang braso ko. Pero tumitig lang ako sa kanya at sa gulong-gulo niyang mukha bago muling ibinalik ang tingin sa harap ng pinto nina Ynah. Ilang araw ko nang gustong katukin ‘yon, pero hindi ko magawa dahil natatakot ako sa pwede kong madatnan. But as days past by, my suspicion grew more and more— lalo na kapag nakikita ko si Ynah na parang takot at... natataranta.        I grabbed the doorknob, ignoring Jeran’s tight grip on me.         “Katana!”       

    THIRD PERSON’S POV.        “GUYS. GUYS, positive,” mabilis na bulalas ni Belle nang buksan niya ang pinto ng van habang palinga-linga ang mga mata sa paligid. Napalingon sa kanya ang mga kasama sa loob ng van na noo’y gising na pala at nakahanda na, bago isa-isang nagsibabaan.         Natira na lang sa loob sina Karlos, si Katana at Ynah na tulog pa rin, at si Jerome.         Karlos wanted to wake his sister up, but he’d rather carry her because he knew how tired his sister is. Alam niyang hindi na ito halos nakakatulog ng maayos, kaya napag-desisyunan niyang ipasan na lang ito.         Si Jerome naman, bagaman galit, ay ipinasan pa rin si Ynah. Nakalalay sa kanya si Belle, na bagaman tulad niyang hindi maintindihan ang ginawa ng kaibigan, ay nag-aalala pa rin. She then locked th

    THIRD PERSON’S POV.         “LALABAS MUNA kami.”        Iyon kaagad ang lumabas sa bibig ni Karlos nang makapasok sila sa loob ng sinehan at makapagpahinga ng kaunting oras. Mabilis na napalingon sina Belle, Jeran, Jerome at Santi sa kanya. Halos lahat sila ay kunot ang noo dahil sa pagtataka kaya napabuntong-hininga na lang si Karlos at pinanood ang iba pa nilang kasama na pagod na sumalampak sa hilera ng mga upuan. “Kailangan nating humanap ng tulong para makaalis na tayo rito sa Terryn.”        Napasinghal si Isabelle at mariin siyang tiningnan. Bakas ang pagtutol sa mukha nito, pero parang sa mga oras na ito ay nawalan na ng pake si Karlos sa mundo. “Why don’t we just plan something to get out of this hell hole? Bakit kailangan niyo pang lumabas when we could just use those time to think of a something?”

    THIRD PERSON’S POV.        "NAPAKAGANDA NG kapatid mo, Karlos. Ilang taon na siya?" mahinang tanong ng pulis kay Karlos, nangingiti. Tahimik lang siyang nakatitig kay Katana na ngayo’y tahimik na nangunguna sa paglalakad pabalik sa sinehan kasabay sina Jeran, Daryl at Jerome. Halata sa mukha nito ang pagod kaya iyon ang iniisip ng pulis na dahilan kung bakit hindi kinukwestyon ng dalaga ang presensya niya.        "If you didn't left, you'll know," giit ni Karlos gamit ang mapait na boses at nagpatuloy sa paglalakad. Napayuko na lang ang pulis, tila nahihiya. Sa totoo lang ay ayaw niyang makasabay sa paglalakad ang ama, pero wala siyang magawa dahil lapit ng lapit ito sa kanya. Hindi niya rin naman magawang itaboy ito palayo dahil hindi naman siya gano’n ka-walang puso. "Damn it, Katana! No more monkey businesses, please!” asik niya maya-maya sa kapatid ng akma itong papaso

    KATANA.        "SO, PAANO tayo makakalabas ng lugar na 'to? Because obviously, we wouldn’t survive is we just stay here," Kuya uttered with his arms crossed, giving each of us serious glances kahit pa para naman talaga kay Papa ang tanong niya. As obvious as it is, he’s just doing that— averting Dad’s gaze— to ignore him kasi as much as I wanted to fool myself that he do not, I sure as hell that he still hates our father. Hindi ko naman siya masisisi... I mean, lumaki nga akong wala siya pero unlike him, I chose to just be in good terms with Dad kasi we’ll never know if it’s our last day already, ‘di ba?         And yep. We're planning again. Pero hopefully, ngayon na ang last, final at firm plan namin dahil kating-kati na talaga akong makaalis dito. Gusto ko na lang manirahan kasama si Papa kasi ‘yon naman talaga ang gusto ko noon pa man