บททั้งหมดของ Marks and Memories (Original Tales of Remorse): บทที่ 61 - บทที่ 70

Chapter • ThirteenMatapos kong magpaalam kay Markus ay halos patakbo kaming pumunta ni Layco sa sasakyan niya.Pagpasok ng sasakyan ay kaagad kong ikinabit ang seatbelt ko. Ganoon din naman ang ginawa niya bago tuluyang pinaandar ang makina. Bago niya ibwinelta ang kotse ay sumulyap muna siya sa akin."Hold on tight. Bibilisan ko ang pagpapatakbo." seryoso niyang sabi. Tumango na lamang ako saka malalim na huminga.Napasinghap ako nang magsimula na ang sasakyan. Biglang gumapang ang kaba ko nang makitang tumatakbo kami ng halos 90KPH. Maswerte kami at wala nang mga sasakyan dahil disoras na ng gabi.Paglabas namin ng Astrid ay lalo pang tumulin ang kanyang pagp

Chapter • FifteenCHLEO'S POVHumigpit ang pagkakakuyom ng kamao ko nang makita ang pag-alis ng sasakyan ni Grant. Mula sa balkonahe sa pangalawang palapag, natanaw ko ang unti-unting paglayo nito hanggang sa tuluyan itong nakalabas ng gate.I felt bad for Savanah. She's too devastated. She was confused with the things she feels. She's human and she has no idea how the bond works.Nilingon ko ang hagdanan paakyat sa third floor. I can't help but wonder what's going on my brother's mind. Why did he let Savanah go? Why did he let his mate slip away? Ngayon pa talagang nanganganib ang posisyon niya sa aming pack.Magnisons are royal bloods like the

Chapter • SeventeenNanatili akong nakaupo at nakasandal ang likod sa headboard ng kama. My eyes are focused on the man lying right next to me. Napakahimbing ng tulog niya. Napakaitim ng ilalim ng kanyang mga mata dala ng kakulangan sa tulog.I gently brushed my fingers on his jett black hair. Napakalambot nito. I can't help but smile. Layco's really here. Nang matulog kami ay halos nagdalawang-isip pa ako. Natatakot akong panaginip lang ang lahat at sa oras na muli akong magising, wala na siya sa tabi ko. Wala na ang mga brasong ikinukulong ako at mahigpit na niyayakap.But sleeping while resting my head on his chest was too comfortable. Halos hindi ko na namalayang tinangay na rin ako ng antok.Wala na an

Chapter • NineteenPinanood ko ang paglubog ng araw mula sa balkonahe. Funny how something that's about to end be this beautiful. I guess mom was right. Not all endings are meant to hurt us.Dama ang tensyon sa kastilyo sa nakalipas na linggo pero magmula nang maipakilala si Gia sa council ay kahit paano nabawasan ang panggigiit ng mga ito kay Layco. Pero matapos ang full moon, halos araw-araw na ang naging meeting kaya halos araw-araw ding narito si Gia. I know something's going on. I just don't have the right to meddle. I'm not one of them.Nakaramdam ako ng lungkot dahil sa naisip. Nang yayain akong umuwi ni Layco sa Brenther, nagtalo ang isip at puso ko. Brenther isn't a safe place. This city is full of dangerous people, and surrounded with hundreds of enemies

Chapter • Twenty OneHabang nasa daan pauwi ay hindi naalis sa isip ko si DL. Nang tanungin ko kung paano niya nalaman ang last name ko ay hindi niya ako sinagot. Nagpaalam lamang siya bago tuluyang umalis.Saktong pagdating ko ng kastilyo ay nasa labas si Layco kasama ang ilang delta at si Gia na nakalingkis na naman ang mga kamay sa braso niya.Bahagyang tumaas ang kilay ko nang matitigan silang dalawa. Nang makita ako ni Layco na bumaba ng sasakyan dala ang mga pinamili ko ay kaagad niyang inalis ang mga braso ni Gia.Nag-iwas ako ng tingin at dire-diretsong lumakad. Hindi ko na makontrol ang inis ko. Minsan sobra na. Hindi ko na maatim ang pagpapanggap nila. Para kay Gia ay totoo ang ginagawa nila.