บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 931 - บทที่ 940

เมื่อเธอได้ยินเขาเรียกเธอว่าลินนี่ ก็เหมือนกับว่าเสียงอันไพเราะนั้นได้ดังเข้าไปข้างในใจของเมเดลีนเธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและเห็นเจเรมี่กำลังยิ้มให้เธอ“อย่าสายล่ะ” เขาเตือนเธออีกครั้ง น้ำเสียงของเขาดูอ่อนโยนมากขึ้นเมเดลีนรู้สึกว่าเธอกำลังเห็นภาพหลอนอีกครั้ง แต่รอยยิ้มของเจเรมี่ให้ความรู้สึกที่จริงมากเมื่อเธอได้สติ เจเรมี่ก็ขับรถของเขาออกไปแล้ว“เอวลีน เกิดอะไรขึ้น?” เอโลอิสประหลาดใจและตกใจ “เขาบอกกับลูกว่าไงเมื่อกี้?”“หนูจะไปที่เอพริลฮิลล์คืนนี้” เมเดลีนกระซิบและมองไปยังทิศทางที่เจเรมี่ออกไป ความคิดเกิดขึ้นในใจของเธอ‘ลินนี่’เมื่อเมเดลีนนึกถึงตอนที่เขาเรียกชื่อของเธออย่างอ่อนโยนเมื่อกี้ ตาของเธอก็เป็นประกายด้วยความคาดหวังอีกครั้ง‘เจเรมี่ ในที่สุดคุณก็จำฉันได้แล้วใช่ไหม หรือคุณไม่เคยลืมมันเลย?’ด้วยความสงสัยที่ยังคงอยู่ในใจของเธอ เมเดลีนขอให้เคนขับรถพาเธอไปยังเอพริลฮิลล์เมเดลีนมาถึงก่อน แม้ว่ามันจะอยู่ในช่วงกลางฤดูร้อน แต่ก็ไม่มีนักท่องเที่ยวบนหาดเลยในเมื่อมันเร็วกว่าเวลาที่ตกลงกัน เมเดลีนจึงรออยู่ในรถเคนไม่อยากจะเชื่อเรื่องนั้นและถามว่า “คุณวิทแมนยังมีชีวิต

เมื่อวินส์ตันเห็นว่าเมเดลีนยอมรับเรื่องนั้น เขาก็มองเธอด้วยความตกใจคาเลนยิ่งรู้สึกโกรธ “เอวลีน หล่อนไม่ละอายใจตัวเองรึไง? มันเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ตั้งแต่ที่เจเรมี่เสียชีวิตแล้วหล่อนก็มีความรักครั้งใหม่แล้วงั้นเหรอ? หล่อนไร้ศีลธรรมและทำเรื่องพวกนั้นกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไง? หล่อนนี่มัน...”“ช่วยฟังฉันหน่อยได้ไหม?” เมเดลีนแทรกคาเลนว่า “ดูให้ดีสิ แล้วคุณจะเห็นว่าผู้ชายในรูปคนนั้นคือเจเรมี่ เขายังมีชีวิตอยู่”“อะไรนะ?!”“อะไรนะ?!”วินส์ตันลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ตกใจพอ ๆ กับคาเลน“คุณจำเขาจากด้านหลังไม่ได้รึไง?” เมเดลีนยื่นรูปให้แม้ว่ามันเป็นเพียงแค่แผ่นหลังของเขา เมเดลีนก็บอกได้เสมอว่านั่นคือเขาเมื่อคาเลนเหลือบมองมัน เธอก็ขยำรูปนั้นเป็นลูกบอลและโยนมันไปที่เท้าของเมเดลีน “หล่อนคิดว่าการหาคนที่มีขนาดตัวเท่ากับเจเรมี่มาจะทำให้หล่อนรอดตัวไปได้ง่าย ๆ เหรอ? หล่อนบอกว่านี่คือเจเรมี่ใช่ไหม? ก็ได้ ถ้าหล่อนพาเขามาได้ในตอนนี้ ฉันจะเชื่อ! ไม่เพียงแต่ฉันจะเชื่อ แต่ฉันจะคุกเข่าและคำนับเธอด้วย!”เมเดลีนไม่รู้ว่าเธอจะพาเจเรมี่มาหาคาเลนและวินส์ตันในตอนนี้ได้อย่างไรในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไ

เมื่อเจเรมี่เห็นคาเลนที่อยู่ในความตกใจ เขาก็เดาว่าคาเลนคงคิดว่าเขาคือชายที่ชื่อเจเรมี่เมื่อคาเลนเห็นว่าเจเรมี่อยู่รอดปลอดภัย ตาของเธอก็เริ่มแดง อย่างไรก็ตามอย่าลืมว่า นี่คือลูกชายของเธอเอง “เจเรมี่! เจเรมี่ ลูกจริง ๆ ด้วย! กลายเป็นว่าลูกยังมีชีวิตอยู่!”คาเลนรู้สึกสะเทือนใจและเริ่มวิ่งเขาไปหาเจเรมี่เมเดลีนรีบจับคาเลนไว้ “ได้โปรด ไปจากที่นี่ซะ”เธอพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมหล่อน แต่คาเลนก็ผลักมือของเมเดลีนออกด้วยความไม่พอใจ “เอวลีน หล่อนกำลังเล่นเกมอะไรอยู่? เจเรมี่มีชีวิตและอยู่สบายดี ทำไมหล่อนถึงซ่อนเขาไว้ที่นี่? แล้วทำไมหล่อนถึงห้ามไม่ให้ฉันเจอกับลูกชาย?!”เมเดลีนไม่รู้จะอธิบายเรื่องนั้นกับคาเลนอย่างไร คาเลนเป็นคนที่ค่อนข้างไม่มีเหตุผลและยังคงเป็นเหมือนเดิมอยู่เสมอเจเรมี่หมดความอดทนกับเรื่องทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้นและพูดต่ออย่างเย็นชาว่า “ในเมื่อเธออยากมา งั้นก็ให้เธอมา”เมื่อคาเลนได้ยินเช่นนั้น เธอก็รีบไปข้าง ๆ เจเรมี่ “เจเรมี่ เจเรมี่ ให้แม่ดูลูกดี ๆ หน่อยซิ ลูก…”เธอพยายามที่จะจับหน้าของเจเรมี่ แต่ชายคนนั้นก็หยุดเดินและส่งสายตาที่ทิ่มแทงให้กับเธอ “ฉันไม่ใช่เจเรมี่ลูกของเธอ”

คาเลนจ้องมองพื้นที่ใต้ฝ่าเท้าของเมเดลีนด้วยความตื่นตระหนกมันเป็นช่วงกลางฤดูร้อนและเมเดลีนก็สวมชุดกระโปรง มีแอ่งของเหลวไหลกองอยู่ที่ปลายเท้าของเธอมันคือน้ำคร่ำของเธอนั่นเอง!ถ้าหากถุงน้ำคร่ำของเธอแตกและไม่นำส่งไปยังโรงพยาบาลอย่างทันเวลา ทารกในครรภ์อาจจะหายใจไม่ออกอยู่ในนั้นคาเลนไม่รู้ว่าเมเดลีนตั้งครรภ์มานานแค่ไหนแล้ว แต่เธอค่อนข้างแน่ใจว่า น่าจะยังไม่ถึงกำหนดคลอด “เอ เอวลีน! เธอตั้งท้องนี้มานานเท่าไหร่แล้ว?”เมเดลีนหายใจแรง “30 สัปดาห์พอดีค่ะ”“อะไรนะ?! แค่ 30 สัปดาห์เองเหรอ?!”หากเธอตั้งครรภ์ได้ 30 สัปดาห์ นั่นหมายความว่ามันยังเหลืออีกกว่า 2 เดือน จากกำหนดคลอด!คาเลนตระหนกและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ยิ่งเธอเห็นเจเรมี่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเฉยเมยด้วยแล้ว เธอก็ตะโกนอย่างกังวล “เจเรมี่ เป็นอะไรของแก? นี่จะยืนดูอยู่เฉย ๆ ในขณะที่เมียของตัวเองกำลังลำบากงั้นเหรอ?!”“เมีย?” เจเรมี่หัวเราะหึและมองใบหน้าของเมเดลีนที่ซีดลง เขาหันกลับมาอย่างไม่ใส่ใจความเฉยเมยของเขาพ่วงกับความเจ็บปวดที่เมเดลีนต้องทนอยู่ ทำให้หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนถูกควักออกมาเหยียบย่ำเมื่อเห็นแผ่นหลังของผู้ชายคนนั้นกำล

เมื่อเจเรมี่ได้ยินคาเลนร้องเรียกเมเดลีนด้วยความกระวนกระวายเขาเองก็ตื่นตกใจอย่างอธิบายไม่ถูกด้วยเช่นกันเมื่อเขาเห็นเมเดลีนมีอาการง่วงงุน เขาจึงเดินกลับไปหาเธออีกครั้งเธอเหงื่อโชกและใบหน้าของเธอก็ขาวราวกับกระดาษเขามองออกว่าเธอพยายามอย่างหนักแค่ไหนที่จะคลอดเด็กออกมา แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีกำลังมากพอเมเดลีนเห็นเขายืนอยู่ข้างเธออย่างงุนงง เธอก็ยื่นมือออกไปหาเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี “เจเรมี่…”เธอหอบหายใจอย่างหนักและมองเขาพร้อมด้วยความคาดหวังที่ปรากฏในดวงตาซึ่งพร่าไปด้วยหมอกแห่งหยาดน้ำตาของเธอเวลาผ่านไปโดยเงียบงัน และเธอเห็นเจเรมี่ไม่สนใจเธอ เมเดลีนยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะค่อย ๆ ลดมือลงอย่างอ่อนแรงทันใดนั้นเจเรมี่ก็เอื้อมมาจับมือของเธอสัมผัสของเขาดูเหมือนจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายและจิตใจของเมเดลีนเธอเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างประหลาดใจและพบผู้ชายเย็นชาคนนั้น“ถ้าเจ็บก็ร้องออกมา” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น ทว่ามีความอบอุ่นเจืออยู่ในมุมหนึ่งของแววตาขอบตาของเมเดลีนร้อนผ่าวด้วยน้ำตาขณะเธอจับมือของเจเรมี่ไว้แน่น ในที่สุดเธอก็สามารถปลดปล่อยอารมณ์ซึ่งเก็บกดเอาไว้ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้ง