บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 901 - บทที่ 910

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นและเห็นเจเรมี่กำลังเดินเข้ามาด้วยร่องรอยของความเหนื่อยล้าที่ปรากฏบนระหว่างคิ้วสวยของเขาเมื่อเห็นเมเดลีนกำลังนั่งอยู่บนเตียง เจเรมี่ก็คลายคิ้วของเขาและยิ้มอย่างอบอุ่น “ลินนี่ ผมทำคุณตื่นไหม?”เมเดลีนส่ายหน้าและวางโทรศัพท์ของเธอลง “ทำไมเมื่อคืนคุณไม่กลับมาคะ?”แม้ว่าเจเรมี่ไม่อยากจะโกหกเมเดลีน แต่เขาก็ยังไม่อยากให้เมเดลีนเข้าใจผิดทุกอย่างด้วยเช่นกัน“เคสของลูกค้าด่วนหน่อยน่ะครับ และผมก็ออกมาไม่ได้ ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณเป็นห่วง” เจเรมี่เดินไปที่เตียงและจูบที่คิ้วของเมเดลีนเมื่อเขาเข้าหาเธอ เมเดลีนก็สังเกตได้ถึงกลิ่นบนตัวของเจเรมี่ที่ไม่ใช่กลิ่นของเขาเธอมีการรับรู้กลิ่นที่ละเอียดอ่อน และถ้าเธอจำได้อย่างถูกต้อง กลิ่นหอมเฉพาะตัวนี้เป็นกลิ่นเดียวกันกับน้ำหอมของลาน่าหลังจากที่ผ่านอะไรกับเจเรมี่มานักต่อนัก เมเดลีนก็ไม่คิดว่าชายคนนั้นจะทำอะไรเพื่อหักหลังเธอ เมเดลีนจึงไม่ตั้งคำถามกับเขาด้วยความเชื่อใจ เธอลุกขึ้นและไปทำอาหารเช้าให้ลูก ๆ ทั้งสองตามปกติหลังจากมื้อเช้า เมเดลีนก็กินยาวันนี้คือวันจันทร์ หลังจากที่ส่งลูกสองคนไปโรงเรียนอนุบาลแล้ว เจเรมี่ก็กลับไปยังบริษัทพร

ลาน่ายิ้มอย่างยั่วยวนขณะที่เธอดึงตัวเข้าใกล้เจเรมี่เรื่อย ๆ ก้นบุหรี่ระหว่างนิ้วของเธอพริ้วไหวอย่างเงียบเชียบด้วยควันสีขาวเธอมองท่าทางที่สลดใจของเจเรมี่ในตอนนี้ แล้วรู้สึกพอใจ เธอกำลังจะใช้โอกาสนี้จูบเขา แต่จากหางตา จู่ ๆ เธอก็เห็นเมเดลีนถือโทรศัพท์พร้อมกล้องขึ้นมาและเล็งมายังเธอ จากนั้นก็ค่อย ๆ เดินเข้ามา“ทำไมไม่ต่อล่ะคะ คุณจอห์นสัน? ไม่อยากดังรึไง? ฉันจะช่วยคุณเอง” เมเดลีนกล่าวพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “ฉันจะโพสต์วิดีโอออนไลน์ในอีกสักครู่เพื่อที่คนจากทั่วโลกจะได้เห็นว่ายัยจิ้งจอกยั่วยวนผู้ชายที่แต่งงานแล้วยังไง”เมื่อได้ยินเสียงที่ชัดเจนของเมเดลีน เจเรมี่ก็ดูเหมือนจะคืนสติ อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกมึนเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ลาน่าหนีบก้นบุหรี่ขณะที่ความกระตือรือร้นของเธอลดลง เธอยิ้มอย่างเย้ยหยันให้กับเมเดลีนและพูดว่า “ฉันแค่ล้อเล่นน่า คุณหญิงวิทแมนไม่เห็นต้องจริงจังเลยนี่”“เรื่องล้อเล่นแบบนี้ ฉันอยากให้คุณจอห์นสันไปหาผู้ชายคนอื่นไม่ใช่เข้าหาสามีของฉัน อย่าลืมว่า การเป็นชู้ไม่ใช่เรื่องดีที่จะอวดนะ” แม้เมเดลีนจะยิ้ม แต่ก็มีความเฉียบคมในแววตาของเธอลาน่าเติบโตโดยถูกเลี้ยงดูมา

เมเดลีนเห็นชายคนหนึ่งกับผู้หญิงอีกคนกำลังเริ่มกอดและจูบกันอย่างชัดเจน ผู้หญิงคนนี้คือลาน่าอย่างแน่นอน และชายคนนั้นคือ…มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะจำส่วนโค้งของแผ่นหลังชายคนนั้นซึ่งสลักอยู่ในส่วนลึกในใจของเธอผิดไป“เจเรมี่…”มีความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่องเกิดขึ้นในใจของเธอ พลันความคิดของเธอก็สับสนยุ่งเหยิงเธอพยายามควบคุมสติของตัวเอง แต่ความรู้สึกของเธอก็ดูเหมือนจะยิ่งควบคุมไม่อยู่แสงไฟสลัวตรงหน้าดวงตาของเธอและกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์ทำให้เธองุนงงลาน่าลืมตาอันทรงเสน่ห์ของเธอและยิ้มอย่างผู้ชนะให้กับเมเดลีนที่ค่อย ๆ หน้าซีดลง “คุณหญิงวิทแมน คุณมาถึงแล้วเหรอ?”น้ำเสียงของเธอเย่อหยิ่ง ดูถูก และยั่วยุ “การจูบของคุณวิทแมนช่างดีจริง ๆ ผู้ชายแบบนี้ทำให้ฉันอดใจไม่ได้เลยจริง ๆ”เธอรู้ว่าลาน่าจงใจที่จะยั่วโมโหเธอ แต่เมเดลีนก็สงบใจตัวเองลงไม่ได้เธอรีบกำหมัดและเดินเข้าไปข้างหลังชายคนนั้นก่อนที่จะดึงเขาและลาน่าออกจากกัน “เจเรมี่ คุณกำลังทำอะไร? คุณบ้าไปแล้วรึไง?” เธอประณามในขณะที่หัวใจยังคงเจ็บปวด การมองเห็นของเธอเริ่มพร่าเลือน แต่เธอก็ยังคงเห็นได้ชัดเจนว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเธอกำลังหัวเราะคิกคักอ

ทันใดนั้น เจเรมี่ก็ได้ยินเสียงกระแทกตุ้บ เหมือนของหนักร่วงลงสู่พื้นเมื่อเขาคิดว่าเมเดลีนกำลังทำลายข้าวของในขณะที่เคืองใจอยู่จึงเริ่มเป็นห่วงเธอมากขึ้น“ลินนี่” เขาเคาะประตูและส่งเสียงเรียก “ลินนี่ คุณไม่เป็นใช่ไหม?”เจเรมี่ถาม แต่ไม่ได้รับการโต้ตอบใด ๆ จากเมเดลีนหัวใจที่เต้นผิดจังหวะและกระสับกระส่ายของเขาทำให้เจเรมี่รอไม่ได้อีกต่อไป เขาพยายามที่จะเปิดประตู แต่มันก็ถูกล็อคจากด้านใน“ลินนี่ คุณกำลังทำอะไรข้างในน่ะ? ลินนี่!”เสียงของเจเรมี่มีความตื่นตระหนกและสับสนมากเพิ่มขึ้นเล็กน้อยเขาโยนหมอนทิ้งไปและยกขายาว ๆ ของเขาถีบไปที่ตัวล็อคของประตูทันทีที่ประตูถูกถีบเปิดออก เจเรมี่ก็เห็นเมเดลีนนอนอยู่ข้างเตียงและเม็ดยาก็กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้น จู่ ๆ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว“ลินนี่!” เขารีบไปอยู่ข้าง ๆ เธอและกอดเธอไว้เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเมเดลีนซีดเหมือนกับหิมะ เจเรมี่ก็อยู่ในความกระวนกระวาย “ลินนี่ ฟื้นสิ! เอวลีน! เอวลีน มอนต์โกเมอรี!”ไม่ว่าเจเรมี่จะส่งเสียงเรียกเธอมากแค่ไหน เมเดลีนก็ไม่ตอบสนองเจเรมี่จึงรีบอุ้มเมเดลีนขึ้นและพุ่งไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดโดยเร็วที่

เมเดลีนเพิ่งจะได้สติ สิ่งล่าสุดที่เธอได้เห็นในทันทีที่เธอลืมตาขึ้นคือเจเรมี่และลาน่ากำลังคุยกันอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วยและสิ่งสุดท้ายที่เธอคาดการณ์ว่าจะได้เห็น คือ การที่จู่ ๆ ลาน่าก็จูบเจเรมี่อย่างกะทันหันด้วยรอยยิ้มที่สดใสทันใดนั้น เมเดลีนก็กำหมัดและลุกขึ้นนั่ง เธอกำลังจะลงจากเตียงในตอนที่รู้สึกถึงความเจ็บปวดซึ่งกระเพื่อมเป็นระลอกในท้องของเธอ เธอกุมหน้าท้องโดยอัตโนมัติลาน่ารู้ว่าความพยายามของเธอในครั้งนี้จะไม่ประสบความสำเร็จ และก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอถูกเจเรมี่ผลักออกไปอย่างรุนแรงอีกครั้งอย่างไรก็ตามตำแหน่งของพวกเขาและการกระทำเมื่อกี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เมเดลีนคิดว่าลาน่าจูบเจเรมี่เจเรมี่ยังคงอยากที่จะถามลาน่าเรื่องยา แต่ในตอนที่เขาได้ยินเสียงในห้องพักผู้ป่วยและหันกลับไป เขาก็พบว่าเมเดลีนตื่นแล้ว“ออกไปจากนี่ซะ อย่ามาขัดหูขัดตาต่อหน้าภรรยาของฉัน”เขาไล่ลาน่าไปด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและผลักประตูเข้าไปในทันที เมื่อเห็นเมเดลีนกำลังขมวดคิ้วและกุมหน้าท้อง เขาก็ยิ่งรู้สึกกังวล“ลินนี่ คุณหมดสติที่บ้านเมื่อกี้นี้ ตอนนี้คุณเป็นไงบ้าง? ท้องของคุณยังไม่หายดีใช่ไหม?” เจเรมี่เดินไ