บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 871 - บทที่ 880

เจเรมี่แทบไม่เชื่อสิ่งที่ตาเห็น เขาจึงฉวยโทรศัพท์เฟลิเป้มาดูหลังจากดูดี ๆ แล้ว เขาสังเกตว่าวิดีโอนั้นไม่ได้ถูกตัดต่อ วันที่บนวิดีโอยังปรากฏอยู่อย่างชัดเจน“ไงล่ะ? ประหลาดใจไหม?” เฟลิเป้สังเกตสีหน้าของเจเรมี่ที่เปลี่ยนไปด้วยความพึงพอใจ “แกคิดว่ามันคุ้มพอที่จะสละชีวิตให้ไหมล่ะ?”เจเรมี่เมินเฉยต่อเฟลิเป้ เพราะตอนนี้ดวงตาของเขากำลังจับจ้องไปที่ร่างเล็ก ๆ แสนน่ารักน่าชังในวิดีโอเจเรมี่เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าน่ารักคล้ายตุ๊กตาในวิดีโอ ขณะที่น้ำตาเอ่อล้นดวงตา“ลิเลียน”“มีความสุขไหมล่ะ เมื่อรู้ว่าลูกสาวแกยังมีชีวิตอยู่และสบายดี?”น้ำเสียงเฟลิเป้ฟังดูเสียดสี และดวงตาของเขาดูแข็งกร้าว“ย้อนไปตอนนั้น ฉันจัดฉากการตายของเอวลีน และพาหล่อนมาที่เมืองเอฟเพื่อทำให้หล่อนหายไปจากชีวิตแก ตอนนี้ ฉันก็มีอำนาจพอที่จะ ‘ฆ่า’ ลิเลียนได้อีกครั้งเหมือนกัน”เจเรมี่กำโทรศัพท์และเลิกคิ้วขึ้น “เฟลิเป้ นายไปไกลถึงขั้นทำร้ายเด็กแล้วนะ!”“เพราะแกคือพ่อของเธอไงล่ะ” เฟลิเป้โยนความผิดให้เจเรมี่ “ถ้าไม่ใช่เพราะลิเลียนเรียกฉันว่าพ่อมาสามปี ฉันคงไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่”“เฟลิเป้”“เฮอะ” เฟลิเป้เย้ยหยัน “ทั้งโกรธท

เมื่อมองไปยังใบหน้าที่วิตกกังวลและกระวนกระวายตรงหน้า ฟาเบียนก็รู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติไป"โอ้ ไม่นะ!"สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเมื่อเขาหันหลังกลับเพื่อไล่ตามเมเดลีนที่รับลิเลียนไปเมเดลีนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอได้ยินเพียงฟาเบียนพูดว่า 'โอ้ ไม่นะ' ออกมาดัง ๆเธอรู้ว่าต้องมีปัญหาเกิดขึ้นกับลิเลียน ดังนั้นเธอจึงรีบวิ่งตามเขาไปอย่างไรก็ตาม หลังจากไม่กี่ก้าว เธอก็รู้สึกไม่สบายที่ท้องส่วนล่างของเธอเมื่อคิดถึงสภาพของเธอ เธอจึงไม่กล้าวิ่งต่อไปอีก“ฟาเบียน ลูกสาวฉันอยู่ที่ไหน?” เธอตะโกนใส่แผ่นหลังของฟาเบียนขณะที่เขากำลังรีบวิ่งไปอย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าฟาเบียนจะไม่ได้ยินเธอ เมเดลีนมองไปในทิศทางที่ฟาเบียนวิ่งไป และภายใต้แสงที่สาดเข้ามา เธอเห็นใบหน้าที่สับสนของลิเลียนในขณะนี้ ผู้หญิงซึ่งกำลังอุ้มลิเลียนไว้ก็เรียกแท็กซี่อย่างรวดเร็วข้างถนน ก่อนจะเข้าไปข้างในกับลิเลียน“ลิเลียน!”“ฉิบหาย!” ฟาเบียนสบถ เขาต้องการโบกรถเพื่อไล่ตามต่อไป แต่ไม่มีรถคันไหนหยุดเพื่อเขาเลยในขณะนี้ เมเดลีนได้ตามเขามาทันแล้ว “ฟาเบียน เกิดอะไรขึ้น? ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?"ฟาเบียนขมวดคิ้วและมองไปที่ใบหน้าขอ

เมเดลีนจ้องไปที่กระเป๋าซึ่งถูกโยนออกไปด้านข้างกระเป๋าใบนี้ไม่ใหญ่มาก แต่แน่นอนว่าใหญ่พอที่จะรองรับเด็กวัยสี่ขวบได้ไม่ต้องพูดถึงว่าเมเรดิธเป็นคนไร้หัวใจ เมเดลีนจะไม่แปลกใจถ้าเธอทำเรื่องดังกล่าวเมเดลีนมองไปที่กระเป๋าอย่างว่างเปล่าสองสามนาที จากนั้นเมเดลีนก็เดินไปที่กระเป๋าอย่างรวดเร็วเมเรดิธมองดูเมเดลีนเปิดกระเป๋าอย่างกังวลใจและย่องมาข้างหลังเมเดลีน ขณะยกพลั่วในมือขึ้น ดวงตาของเมเรดิธก็ดุร้าย‘ไปลงนรกซะ เอวลีน!'ระหว่างเธอกับฉัน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถอยู่รอดได้!'เธอเล็งพลั่วไปที่ด้านหลังศีรษะของเมเดลีนแล้วเหวี่ยงสุดแรงเมเรดิธกำลังจะทำมันสำเร็จ เมื่อจู่ ๆ เมเดลีนก็หันกลับมาและหลบการโจมตีของเธอ พลางจับข้อมือของเธอไว้“เธอคิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอ ว่าฉันคือคนที่เธอต้องการให้ตายมากที่สุดน่ะ เมเรดิธ? เธอคิดว่าฉันจะยังประมาทเหมือนเมื่อก่อนงั้นเหรอ?” สายตาของเมเดลีนเฉียบแหลม ความเป็นแม่ทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น “ฉันเป็นเป้าหมายของเธอ ถ้าคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมากก็มาทำฉันสิ! อย่าแตะต้องลูก ๆ ของฉัน!”เมเรดิธพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือของเมเดลีนด้วยความตกใจและเดินโซเซไปข้างหลัง

ฟาเบียนและคนของเขาที่เหลือต่างก็ออกไปก่อนที่จะเดินออกไป ฟาเบียนหันไปหาเมเดลีน “ตะโกนถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือนะครับ ที่รัก ผมจะอยู่ข้างนอก”เมเดลีนรับข้อเสนอ “งั้น ฉันรบกวนคุณเฝ้าเจเรมี่ให้ฉันที”“อื้ม” ฟาเบียนยักไหล่และออกไปห้องขนาดใหญ่นั่นตกอยู่ในความเงียบสงัดเมเดลีนเดินอย่างมั่นคงไปยังเมเรดิธ เมื่อเธอมายืนอยู่ต่อหน้าของเมเรดิธ เธอก้มหน้ามองไปที่ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นจากด้านบนเหมือนกับตนเองเป็นราชินี“เธอมีแผนชั่วร้ายอะไรอีก เมเรดิธ? เข้ามาหาฉันพร้อมกับแผนพวกนั้นตอนนี้เลยสิ อย่าเสียเวลามากไปกว่านี้เลย”“ฮื่ม แน่นอนว่า แกคงอยากจะจบเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด แต่แย่หน่อยนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้แกทำแน่” เมเรดิธยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากของเธอขณะที่จ้องไปที่เมเดลีนอย่างมุ่งร้าย “ฉันรู้ว่าฉันจะไม่มีโอกาสทำให้เจเรมี่รักฉันได้อีก แต่ฉันจะบอกกับแกไว้เลยว่าฉันจะไม่ปล่อยให้พวกแกสองคนอยู่อย่างมีความสุขตลอดไปเหมือนกัน”เมเรดิธเย้ยหยันอย่างชั่วร้าย “ฉันได้ซ่อนลูกสาวของแกไว้ในที่ที่จะไม่มีใครหาเจอ ไม่ต้องห่วง ฉันวางอาหารไว้ที่นั่นแล้ว แต่บางทีฉันก็ควรจะบอกเธอว่าหนึ่งในอาหารพวกนั้นถูกเจือด้วยยา

การกระทำของเคธี่ทำให้เฟลิเป้ตกใจสุดขีด มันเป็นสิ่งที่เมเดลีนและเจเรมี่ก็ไม่เคยคิดที่จะคาดหวังเลย“คุณรู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่?” เฟลิเป้หันหน้าและจ้องไปที่เคธี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา“แน่นอนว่าฉันรู้ คุณต่างหากคือคนที่ไม่รู้” น้ำเสียงของเคธี่สงบทั้งยังเคร่งขรึมในแบบที่แสดงถึงความตั้งใจของเธอ “ปล่อยพวกเขาไป ไม่งั้นฉันจะล้างแค้นให้กับลูกสองคนของฉันที่ตายไปตอนนี้”เฟลิเป้มีท่าทีบูดบึ้ง แต่เขาไม่ออกคำสั่งเคธี่กดปลายกระบอกปืนลึกลงไปถึงเนื้อของเฟลิเป้ ถ้าเธอลั่นไกในตอนนี้ กระสุนปืนจะทะลุหัวใจของเฟลิเป้ทั้งเมเดลีนและเจเรมี่ก็คาดไม่ถึงว่าเคธี่จะอยู่ที่นี่ แต่พวกเขาก็บอกได้ว่าเธออยู่ข้างเดียวกันกับพวกเขา“มากับเรา เคธี่” เมเดลีนไม่อยากทิ้งให้เคธี่ไว้ที่นี่เพื่ออยู่ข้าง ๆ เฟลิเป้ด้วยกลัวว่าเธอจะต้องรับโทษทัณฑ์ที่ชายคนนี้มอบให้แต่เคธี่ก็ยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไรอีวี่ เจเรมี่ พวกเธอสองคนควรจะไปซะ แต่ฉันจะอยู่ที่นี่”แม้ว่าจะไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไม แต่เมเดลีนก็รู้ได้ถึงความตั้งใจในน้ำเสียงของเคธี่และรู้ว่าการเกลี้ยกล่อมต่อไปคงจะไม่มีประโยชน์เจเรมี่หันไปมองเคธี่ก่อนที่เขาจะอุ้มลิเลียนอย่างแน