ไป๋ล่าวมองเขาอย่างเย็นชา และน้ําเสียงของเขาไม่เคยจริงจังขนาดนี้มาก่อน"คุณรู้จักเฉียวอีมาก่อนเหรอ"หลู้เหวินโจวยิ้มอย่างไม่ตั้งใจ:" ท่านก็เห็นทั้งหมดไม่ใช่เหรอ""เฉียวอีเคยทํางานให้คุณ และเธอเป็นหัวหน้าเลขาของคุณใช่ไหม""ชายชรา ไม่ใช่ว่าฉันอยากปิดบัง แต่ลูกศิษย์ที่ดีของคุณจะไม่ยอมให้ฉันพูด โทษฉันไม่ได้"เขาชี้ไปที่ไวน์แดงบนใบหน้าของเขาและหัวเราะเบา ๆ :" ดูสิทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ดีที่เธอทํา ท่านไม่ควบคุมหรอ" "ไป๋ล่าวเป็นคนอ่อนโยนและยิ้มแย้มแจ่มใสมาโดยตลอด แต่ในขณะนี้ เขามองไปที่หลู้เหวินโจวและมือของเขาสั่นดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธที่เขาไม่เคยมีมาก่อน "คุณสมควรที่เป็นแบบนี้! น่าเสียดายที่เธอสละโอกาสในการศึกษาต่อต่างประเทศให้กับคุณ และเลิกเป็นชนชั้นสูงในแวดวงกฎหมายและการเมือง เธอดุถูกคุณไม่ผิดอะไร คุณไม่เพียงแต่ตาบอด ใจบอดด้วย อย่าบอกว่าเรารู้จักกันในอนาคต!"ไป๋ล่าวโกรธจนตัวสั่น เขาไม่เคยคิดว่าคนที่กลั่นแกล้งเฉียวอีและขับไล่เธอจนมุมคือหลู้เหวินโจวเขายังพาเขามาและให้โอกาสเขาทําให้เฉียวอีอับอายอีกครั้ง เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ไป๋ล่าวรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยในใจเขาไม่ได้ก้าวไ
คำพูดของเฉียวอีราวกับหนามแทงลึกเข้าไปในอกเขาเขาก็ไม่รู้ตัวเองว่าทําไมเขาถึงอยากยุ่งกับเฉียวอีตลอด อยากได้ยินเสียงเธออยู่เสมอ แม้ว่าเธอจะดุด่าเขา ทุบตีเขา แต่ความรู้สึกนั้นก็ยังดีกว่าการไม่มอง ไม่แตะเหมือนตอนนี้ นัยน์ตาเขาหม่นหมองลง เสียงก็แหบแห้งลงเล็กน้อย "เฉียวอี เธอชอบคิดมากขนาดนี้ ทําไมไม่ลองเขียนนิยายดูล่ะ ฉันแค่เห็นแก่หน้าคุณเหยียน ให้ลูกชายเขาทําธุรกิจ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยเลย นอกจากนี้ปู่ฉันเอาเรื่องทั้งหมดไปบอกคุณยายฉันแล้วด้วย ถ้าฉันไม่ช่วยอีก เธอคิดว่าคุณยายจะไว้ชีวิตฉันงั้นหรืออย่าได้คิดเชียวว่าที่ฉันยอมร่วมมือด้วยก็เพราะเธอ เธอก็ยังไม่ได้มีเสน่ห์ขนาดนั้นอยู่ดี "ฟังจากน้ำเสียงของเขา เฉียวอีก็ฟังออกว่าเขาดูถูกเธอยังรู้ด้วยว่าหลู้เหวินโจวผู้ที่ตลอดมาเลือดเย็น โหดเหี้ยม ไม่เอาญาติพี่น้องแต่กลับฟังคําพูดของคุณยายคนเดียว การระมัดระวังของเธอผ่อนเบาลงไม่น้อย "ไม่รู้ว่าประธานหลู้จะว่างเมื่อไหร่""เก้าโมงเช้า สนามกอล์ฟที่ฉันชอบไป มาช้าไม่รอนะ"เมื่อเฉียวอีขับรถถึงสนามกอล์ฟ หลู้เหวินโจวเพิ่งตีเสร็จไปหนึ่งหลุมก่อนที่บอลจะตกถึงพื้น ซ่งชิงหยาก็รีบวิ่งไปดู
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ซ่งชิงหยาก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเธอหันหลังกลับไปหาหลู้เหวินโจวทันที"พี่เหวินโจว คืนนั้นทนายเฉียวถูกคนวางยาถึงได้ไปอยู่กับเหยียนซิงเฉิง เธอไม่ได้ตั้งใจ พี่อย่าโทษเธอเลยค่ะ"ซ่งชิงหยาทำตัวราวกับคนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเธอหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อช่วยหลู้เหวินโจวเช็ดเหงื่อ แต่กลับถูกเขาผลักออกดวงตาเย็นชาคู่นั้นของเขามองตรงไปที่เฉียวอี:"พูดออกมาให้ชัดๆ ตกลงคืนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่"เขาดึงเฉียวอีออกจากเก้าอี้เข้าไปในอ้อมแขนของเขา หยาดเหงื่อบนหน้าผากของเขาไหลลงมาตามแนวกราม ก่อนหยดลงบนใบหน้าของเฉียวอีเฉียวอีมองเขาอย่างว่างเปล่า:" คุณไม่ใช่ว่าเห็นทั้งหมดและได้ยินทุกอย่างแล้วเหรอ""เธอถูกคนวางยา เพราะอย่างงั้นเธอถึงได้ไปอยู่กับเหยียนซิงเฉิงใช่ไหม""มีอะไรแตกต่างงั้นเหรอ ในสายตาคุณฉันก็ยังสกปรกอยู่ดีไม่ใช่เหรอ"เส้นเลือดปูดขึ้นบนหน้าผากของหลู้เหวินโจวลึกลงไปในดวงตาดอกท้อคู่นั้นก็ถูกเคลือบด้วยสีแดงทันทีมือใหญ่ยกเอาฝ่ามือร้อนไปวางไว้บนหัวเฉียวอี ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงต่ำเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เขาพยายามข่มไว้ "ฉันจะสืบหาให้ชัดว่าใครเป็นคนทํา "" ไม่จำเป็น ฉันแค
หลู้เหวินโจวพาเฉียวอีมาถึงสนาม ก่อนจะชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ด้านหน้า: “ฉันทำของตกไว้ใต้ต้นไม้นั่น ไม่รู้ทนายเฉียวพอจะช่วยฉันหาได้ไหม”เฉียวอีไม่ได้อยากคุยกับเขามากเท่าไหร่ เธอจึงเดินตรงไปที่ต้นไม้นั่นทว่าเธอวนรอบต้นไม้ใหญ่อยู่แล้วรอบ แต่ก็ไม่เจออะไรเลยและจังหวะนั้นที่เธอรู้ตัวว่าโดนหลอกเข้าแล้ว ก็ได้ยินเสียงหัวเราะต่ำๆ ของหลู้เหวินโจวอยู่ข้างหลัง"ทนายเฉียวจะไม่ถามเลยหรอว่าฉันทำอะไรหาย"เฉียวอีมองเขาอย่างเย็นชา:" ถ้าประธานหลู้ไม่จริงจังจะให้ความร่วมมือ ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับคุณหรอกนะ"พูดเสร็จ เธอก็หันหลังเตรียมจากไปแต่กลับถูกหลู้เหวินโจวขวางทางไว้ใบหน้าสดใสชายหนุ่มและดวงตาของเขามองเจาะลึกเข้ามาที่เธอเสียงต่ำๆ ที่น่าดึงดูด ดังออกจากลำคอ"สามปีที่แล้ว จูบแรกของฉันหายไปที่นี่ ทนายเฉียวช่วยฉันเอามันคืนมาได้ไหม"เมื่อได้ยินประโยคนี้ หัวใจของเฉียวอีหยุดเต้นไปชั่วขณะ ปลายนิ้วสั่นเทาอย่างช่วยไม่ได้เพียงพริบเดียว ก็ปรากฎภาพความทรงจำเมื่อสามปีก่อนขึ้นมาในหัวเธอตอนนั้นร่างกายหลู้เหวินโจวเพิ่งฟื้นตัว เขาพาเธอมาเล่นที่นี้เธอในตอนนั้นอะไรก็ไม่เป็น เป็นหลู้เหวินโจวที่สอนเธอมาทั้งหมด
สายตาที่ร้อนแรงของเขาจับจ้องไปที่เฉียวอีราวกับว่าเขาอ่านความคิดทั้งหมดของเธอออกเฉียวอีรู้สึกราวกับถูกแทงที่หัวใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองหลู้เหวินโจว"ถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ ประธานหลู้วางแผนจะทำยังไงต่อ สามารถให้ความรักหรืองานแต่งงานที่ฉันต้องการได้หรือเปล่า"หลู้เหวินโจวสําลักจนพูดไม่ออกริมฝีปากบางของเขาขยับอยู่สองสามครั้ง แต่ก็ไม่มีคำพูดใดออกมาเห็นท่าทางเขาที่เป็นแบบนี้ เฉียวอีก็หัวเราะอย่างประชดประชัน"เกรงว่าประธานหลู้สักอย่างก็ให้ไม่ได้สินะ ถ้างั้นจะรื้อฟื้นอดีตขึ้นมาทำไม เพราะเปิดแผลใจคนอื่นเล่นมันเป็นเรื่องสนุกงั้นสินะ""เฉียวอี" มือทั้งสองข้างของหลู้เหวินโจวจับไหล่เธอและจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ส่องแสงและเป็นไฟ "ในงานฉลองครบรอบ ฉันเคยให้โอกาสเธอ ตราบใดที่เธอเต้นรำกับฉันในเพลงแรก ฉันจะยอมรับกับทุกคนว่าเธอเป็นแฟนฉัน หลู้เหวินโจว เป็นเธอที่ไม่รู้จักพอ ช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็มดันไปยุ่งกับเหยียนซิงเฉิง ไม่ใช่ฉันไม่ให้ เธอต่างหากที่ไม่อยากได้"เฉียวอียิ้มอย่างขมขื่น:" ถ้าอย่างนั้นฉันคือต้องขอบคุณประธานหลู้หรือเปล่าสำหรับความใจกว้าง""เฉียวอี ฉันจะปล่อยอดีตให้ผ่านไป เรามาเริ่มต้นใหม่ก
"พี่เหวินโจว พี่ฉันมันพูดจาไร้สาระ พี่อย่าไปฟังเลย พวกเราตอนเที่ยงมีนัด ไม่ได้ไปกินข้าวกับพี่แล้วล่ะ"มองไปที่ด้านหลังของพวกเขาสองคนที่ออกไปอย่างร้อนรน หลู้เหวินโจวก็ยิ่งรู้สึกทะแม่งๆ มากขึ้นเรื่อยๆทําไมซ่งเยี่ยนเฉินถึงรู้เรื่องทุกอย่าง แต่เขากลับไม่รู้เขากับเฉียวอีไปรู้จักกันเมื่อไหร่ จู่ๆ เขาก็จําได้ว่า วันที่เฉียวอีบริจาคเลือดให้ซ่งชิงหยา เธอเรียกซ่งเหยียนเฉินออกไป ไม่รู้สองคนคุยอะไรกัน เมื่อนึกขึ้นได้ หลู้เหวินโจวก็โกรธจนหยิบลูกกอล์ฟสีขาวขึ้นมา ก่อนจะปามันเข้าไปในสนามกอล์ฟขณะนั้นเอง เฉินจัวก็ขับรถมารับเขาพอดีเห็นสีหน้าหม่นหมองของเขา ก็รู้ทันทีว่าทะเลาะกับเฉียวอีอีกแล้วเขารีบพูดปลอดใจว่า:"ประธานหลู้ ผู้หญิงบางครั้งก็ต้องการให้ง้อ บางครั้งการให้ของขวัญพิเศษก็ได้ผลกว่าการคุกเข่าบนเปลือกทุเรียนครั้งก่อนแฟนผมโกรธมาก ผมเลยซื้อสร้อยคอให้เธอเส้นหนึ่ง เธอให้อภัยผมทันทีเลยครับผมได้ยินมาว่าที่งานประมูลคืนนี้มีสมบัติหายากอยู่ชิ้นหนึ่ง ใครก็ตามที่ได้มันมาครอบครองมักจะได้มีชีวิตที่สมบูรณ์แบบหากคุณประมูลมาให้เธอได้ล่ะก็เธอต้องคืนดีกับคุณแน่นอน"สีหน้าโศกเศร้าของหลู้เหวินโจวใ
"ไม่ครับ เป็นแม่ของเธอ เซี่ยหนาน ผมได้ยินมาว่าเธอรีบขายเพราะต้องการเงินสด คาดว่าเอาไปจ่ายหนี้พนัน ผมคิดว่าเรื่องนี้ต้องมีบางอย่างซ่อนอยู่ครับ ไม่แน่ทนายเฉียวอาจจะถูกบังคับครับ"เมื่อได้ยินอย่างนั้นนัยน์ตาหลู้เหวินโจวก็เย็นลงเล็กน้อยทันใดนั้นเขาก็จําได้ว่าในวันครบรอบเฉียวอีสวมสร้อยคอเส้นนี้ เธอเกลียดเซี่ยหนานมากขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะให้สิ่งที่มีค่าแบบนี้กับเธอ นอกจากว่าจะถูกบังคับเมื่อนึกได้แบบนั้น เขาก็ลุกขึ้นทันที "ไปที่โรงแรมแล้วเช็คกล้องวงจรปิดซะ" "ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลู้เหวินโจวนั่งอยู่ในห้องรักษาความปลอดภัยของโรงแรม ดูมาครึ่งวันแล้วไม่เห็นเงาของเซี่ยหนานเลยตอนที่เขากำลังจะยอมแพ้นั้น จู่ๆก็เห็นภาพเฉียวอีวิ่งไปที่บันไดด้วยความตื่นตระหนก ที่คอเธอสวมสร้อยคอเส้นนี้อยู่เมื่อเฉียวอีปรากฎตัวอีกครั้งบนจอ เธอกำลังถูกเหยียนซิงเฉิงอุ้มอยู่ หลู้เหวินโจวรีบให้คนซูมภาพทันทีปรากฎว่าสร้อยคอที่คอของเฉียวอีหายไปแล้วเมื่อเปรียบเทียบทั้งสองภาพ เขาพอเดาอะไรบางอย่างได้แล้ว เขามองภาพด้วยดวงตาอำมหิตและสั่งด้วยเสียงเย็นชา: "หาตัวเซี่ยหนานมาให้ฉันหลู้เหวินโจวเปรียบเหมือนองค์ช
เขากําหมัดแน่นและมองไปที่เซี่ยหนานด้วยดวงตาแดงก่ำ"โยนมันเข้าโรงพยาบาลบ้าและหาคนมาจับตาดูให้ดี "พูดจบ เขาก็จากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองเฉียวอีเช้านี้ได้รับโทรศัพท์จากอาจารย์ว่าหลานชายเขาเพิ่งออกจากกรม อยู่บ้านไม่ได้ทำอะไร มารับหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดให้เธอได้เมื่อนึกถึงเรื่องวุ่นวายในช่วงนี้ เธอก็รีบตอบรับอย่างดีใจหลังกินอาหารเช้าเสร็จ ค่อยขับรถไปรับคนนั้นที่สนามบินคนเดียวขณะที่เธอเดินลงมาชั้นล่าง เธอก็เห็นร่างที่คุ้นเคย หลู้เหวินโจวสวมเสื้อดำกางเกงดำ ดำไปทั้งตัวราวกับเทพที่เพิ่งออกมาจากความมืดมิด ดวงตาเขาจ้องมองเธอไม่กระพริบจู่ๆ เฉียวอีก็นึกถึงสิ่งที่หลู้เหวินโจวพูดเมื่อวานนี้ปล่อยวางอดีตและเริ่มต้นใหม่มุมปากบางของเธอกระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อยคว้ากุญแจแล้วเดินตรงไปที่ลานจอดรถ "เฉียวอี"หลู้เหวินโจวตะโกนเรียกเธอจากด้านหลังเฉียวอีหยุดนิ่ง ก่อนจะค่อยๆหันไปมองใบหน้าหม่นหมองของหลู้เหวินโจวน้ำเสียงที่ไม่ค่อยอบอุ่นเอ่ยถาม: "ประธานหลู้มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ"มือของหลู้เหวินโจวเกร็งขึ้นเล็กน้อย เสียงของเขาก็แหบแห้งลง: " มีร้านก๋วยเตี๋ยวเสฉวนอยู่ใกล้ๆ มีก๋วยเตี๋ยวถั่วที่เธอ