บทที่ 6

ดวงตาของหลู้เหวินโจวแข็งค้าง

และมองเฉียวอีอย่างเย็นชา

“ถ้าเธออยากตาย ก็ลองดู”

สีหน้าเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันละเอียดอ่อนของเฉียวอี: "ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันไม่เคยลองล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันเสียเลือดไปสองพันซีซี คุณจะยังให้ฉันบริจาคให้กับเธออยู่หรือเปล่า?"

"เฉียวอี อย่าสร้างปัญหาเกินสมควร การสูญเสียเลือดสูงสุดในช่วงมีประจำเดือนนั้นไม่เกินหกสิบซีซีเท่านั้น ดังนั้นควรหาข้อแก้ตัวที่สมเหตุสมผลหน่อย"

เฉียวอียิ้มเศร้า ๆ

เธอพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว แต่เขาไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำ

หากเขาจะใส่ใจเธอมากขึ้นอีกหน่อย เขาก็คงจะถามเธอสักหน่อย

แม้ว่าเขาจะเข้าใจเธอเพียงเล็กน้อย แต่เขาก็น่าจะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะปฏิเสธที่จะช่วยเหลือใครซักคน

นี่คือความแตกต่างระหว่างรักกับไม่รัก

ปากเล็ก ๆ ของซ่งชิงหยาทำให้เขาสับสนได้มากมาย

แต่เธอที่ได้ผ่านการแท้งที่อันตรายเช่นนี้มา เขากลับไม่สังเกตเห็นเลยสักนิด

ในตอนที่เฉียวอีกำลังเจ็บปวดใจอยู่ เธอก็เห็นร่างของชายผู้นั้นอยู่ที่ประตูหน้าวอร์ด

เฉียวอีก็ตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง

ขณะที่หมดสติไปในวันนั้น เฉียวอีก็ได้เห็นร่างหนึ่งเข้า

เสียงที่อ่อนโยนและแผ่วเบาของผู้ชายคนนี้ก็ยังดังก้องอยู่ในหู

เธอลืมตาขึ้น และเห็นชายผู้นี้อยู่ตรงหน้าเธอ

เธอจำได้ชัดเจนว่าเธอจับแขนชายคนนั้นแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง และขอร้องด้วยเสียงแผ่วเบาว่า: "ได้โปรดช่วยฉันด้วย"

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา หานจืออี้บอกเธอว่า เธอถูกชายหนุ่มรูปหล่อที่สวมแว่นมาส่ง

เฉียวอียิ้มเยาะให้กับตัวเอง

เธอเดินไปหาซ่งเยี่ยนเฉินแล้วถามเบา ๆ ว่า:"คุณเป็นพี่ชายของซ่งชิงหยาเหรอคะ?"

ซ่งเยี่ยนเฉินพยักหน้าเบา ๆและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า"คุณเฉียว หากคุณมีปัญหาทางร่างกาย ผมสามารถ.….. "

เฉียวอีหลับตาอย่างยอมรับชะตากรรม

พระเจ้าใจดีกับเธอจริง ๆ

ผู้ที่ช่วยให้เธอรอดชีวิตที่เธอต้องการตอบแทนมาโดยตลอดกลับกลายเป็นพี่ชายของซ่งชิงหยา

เธอยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า"คุณชายซ่ง ไปคุยกันอีกด้านได้ไหมคะ?"

ขณะที่เธอกำลังจะพาซ่งเยี่ยนเฉินไปที่บันไดหนีไฟข้าง ๆ หลู้เหวินโจวก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้

“เธอจะหาเขาทำไม? มีอะไรถึงพูดต่อหน้าฉันไม่ได้”

เฉียวอีหัวเราะเยาะ: "พูดต่อหน้าคุณ คุณสมควรที่จะรู้แล้วเหรอ?"

“เฉียวอี เธอกลายเป็นคนไร้เหตุผลขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ฉันเป็นคนไร้เหตุผล หรือคุณเป็นคนผิดแปลกไปจากมนุษย์มนากันแน่คะ?”

พูดจบ เธอก็ผละให้หลุดพ้นออกจากการควบคุมของหลู้เหวินโจวโดยไม่รอปฏิกิริยาใด ๆ ของเขา

ภายใต้สายตาที่เย็นชาของหลู้เหวินโจว เธอก็นำซ่งเยี่ยนเฉินออกไป

ใบหน้าที่บอบบางของเฉียวอีนั้นไม่มีเลือดเลย

เธอเงยหน้าขึ้นมองดูใบหน้าหล่อเหลาของซ่งเยี่ยนเฉินแล้วพูดว่า "คุณชายซ่งช่วยชีวิตฉันไว้ในวันนั้น ฉันยังไม่ทันได้กล่าวขอบคุณเลยค่ะ คิดไม่ถึงว่าฉันจะได้มีโอกาสตอบแทนเร็วขนาดนี้

คุณไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันจะบริจาคเลือดให้น้องสาวของคุณ แต่ฉันมีคำขออย่างหนึ่งค่ะ หวังว่าคุณชายซ่งจะเก็บความลับเกี่ยวกับการช่วยฉันไว้ให้หน่อยนะคะ"

ซ่งเยี่ยนเฉินขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "เด็กคนนั้นเป็นลูกของเหวินโจว ใช่ไหม?"

เฉียวอียิ้มเบา ๆ อยู่ครู่หนึ่ง “ไม่สำคัญหรอกค่ะว่าเป็นลูกของใคร ยังไงก็ไม่มีแล้ว ฉันแค่ไม่อยากให้เรื่องนี้กระทบต่อการตัดสินใจของฉันน่ะค่ะ”

เธอไม่รู้ว่าปฏิกิริยาของหลู้เหวินโจวจะเป็นอย่างไรหลังจากได้รู้เรื่องนี้ เธอแค่ไม่ต้องการสร้างปัญหา และอยากจะออกไปจากหลู้เหวินโจวโดยเร็วที่สุด

ดวงตาของซ่งเยี่ยนเฉินขุ่นมัวลง และดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นความเป็นแม่อยู่ระหว่างคิ้วของเฉียวอี

หัวใจของเขาอดไม่ได้ที่จะลังเล และเขาก็ถามอย่างกังวลว่า: "แต่ตอนนั้นคุณมีเลือดออกเยอะมาก และเพิ่งผ่านไปไม่กี่วันเท่านั้น คุณแน่ใจหรือว่าร่างกายของคุณจะโอเค?"

มุมปากของเฉียวอียิ้มเยาะเย้ยขึ้นมา: "นั่นมันเรื่องของฉันค่ะ ฉันแค่หวังว่าจะได้ตอบแทนความมีน้ำใจของคุณ และจากนี้ไป เราจะได้ไม่เป็นหนี้กันอีกต่อไป"

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าร่างกายของคุณไม่โอเค ผมก็จะไม่บังคับคุณ”

"ฉันไม่ชอบการได้รับน้ำใจจากผู้อื่นเท่าไหร่ค่ะ โดยเฉพาะผู้ที่เกี่ยวข้องกับซ่งชิงหยา คุณชายซ่ง หวังว่าคุณจะไม่ลืมข้อตกลงของเรานะคะ"

หลังจากที่เฉียวอีพูดจบ ก็พยักหน้าไปทางซ่งเยี่ยนเฉินเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปที่นางพยาบาลที่กำลังรออยู่

“พาฉันไปเจาะเลือดเถอะค่ะ”

"เฉียวอี!"

หลู้เหวินโจวดึงเธอกลับมา และจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ

“ทำไมเธอถึงตามหาซ่งเยี่ยนเฉิน เธอปิดบังอะไรบางอย่างจากฉันอยู่หรือเปล่า?”

เฉียวอีมองเขาอย่างเย็นชา พร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปาก

“ทำไม คุณกลัวว่าฉันจะหาเขามาเป็นเสี่ยเลี้ยงคนต่อไปเหรอ? ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่าฉันจะหิวโหยแค่ไหน ฉันก็จะไม่ลงมือกับเพื่อนของคุณหรอก”

พูดจบ เธอก็ผละออกจากมือใหญ่ ๆ ของหลู้เหวินโจวอย่างไร้ความปราณี และยืดหลังของเธอแล้วเดินตามนางพยาบาลเข้าไป

หัวใจของหลู้เหวินโจวได้รับผลกระทบอย่างหนักอย่างไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด

เขาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเฉียวอี และค่อย ๆ กำหมัดทั้งสองข้างของเขาเอาไว้แน่น

ยี่สิบนาทีต่อมา เฉียวอีก็ออกมาจากวอร์ด

ใบหน้าเล็ก ๆ ขนาดเท่าฝ่ามือของเธอนั้นซีดราวกับกระดาษ

ริมฝีปากที่ชุ่มชื้นและอ่อนโยนแต่เดิมนั้นก็ไม่มีเลือดเลย

ดวงตาของหมองคล้ำ และร่างกายก็กำลังโยกเยก

จับผนังไป และเดินออกไปตามทางเดินไปด้วย

หลู้เหวินโจวยกเท้าขึ้นไล่ตามเธอ แล้วโน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา

ซึ่งมีอารมณ์ที่ไม่สามารถบรรยายได้อยู่ในดวงตา

“ฉันจะพาเธอไปพักผ่อนข้าง ๆ นี้”

แต่ก่อนที่เขาจะขยับ เสียงของนางพยาบาลตัวน้อยก็ดังมาจากข้างหลังเขา

"ประธานหลู้คะ คุณซ่งมีอารมณ์ไม่มั่นคง ร้องไห้และต้องการเจอคุณค่ะ คุณกรุณารีบเข้าไปดูหน่อยเถอะค่ะ"

เฉียวอีมองดูหลู้เหวินโจวด้วยดวงตาที่เรียบนิ่ง และยิ้มเยาะเย้ยขึ้นบนมุมริมฝีปากซีด ๆ ของเธอ

เมื่อเลือดถูกเจาะออกมา เธอรู้ก็สึกว่าดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัวลง และเธอก็อยากจะหลับไป

เธอบังคับพาตัวเองออกมาจากวอร์ด

เมื่อเธอเห็นหลู้เหวินโจวเดินมาหาเธอ เธอยังคงมีความคาดหวังอยู่ในใจ

เธอต้องการบอกเขาว่าร่างกายของเธอทนไม่ไหวแล้ว และพาเธอออกไปหน่อย

แต่เมื่อได้ยินคำพูดของนางพยาบาล เธอก็ยิ้มเยาะเย้ยให้กับตัวเองอีกครั้ง

ระหว่างซ่งชิงหยากับเธอ หลู้เหวินโจวก็ไม่เคยเลือกตัวเธอเลย

และเป็นอย่างที่คาดไว้

หลู้เหวินโจวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นเขาก็วางเธอลงบนพื้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า: "รออยู่ที่นี่นะ"

เฉียวอีดูเหมือนจะนิ่งเฉยมากในขณะที่มองดูหลู้เหวินโจววางตัวเองลง จากนั้นก็รีบวิ่งพุ่งเข้าไปในวอร์ดของซ่งชิงหยา

เธอก้มหน้าลงทันที และซ่อนดวงตาที่เปียกชื้นของเธอเอาไว้

“คุณเฉียว ผมจะไปส่งคุณกลับไปเอง”

ซ่งเยี่ยนเฉินมาช่วยประคองเฉียวอีเอาไว้ แต่เธอกลับสะบัดเขาทิ้งไป

เธอมองเขาอย่างดื้อรั้นและตอบอย่างเย็นชาว่า: "คุณชายซ่งบุญคุณระหว่างคุณกับฉันนั้นมันชัดเจนแล้ว ฉันไม่ต้องการเป็นหนี้คุณอีกต่อไปค่ะ!"

พูดจบ เธอก็พยุงกำแพงด้วยมือเดียว แล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างช้า ๆ

เธอรู้สึกว่าขาของเธอสั่น และรู้สึกว่าดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัวลงเรื่อย ๆ และยังรู้สึกว่ากำลังทั้งหมดของเธอแทบจะหมดแรงลงไปอีกด้วย

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงบังคับตัวเองให้ลงมาจนถึงชั้นล่าง

เพื่อออกไปจากสายตาของตระกูลซ่ง และออกไปจากที่ที่หลู้เหวินโจวอยู่

อย่างไรก็ตาม เธอไปได้ไม่ไกลมากนัก ร่างกายของเธอทนไม่ไหวอีกต่อไป และการมองเห็นของเธอก็ดับลง แล้วร่างของเธอก็กระแทกลงไปกับพื้น

ในขณะที่เธอคิดว่าตัวเองกำลังจะกระแทกจนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ฝ่ามือใหญ่ ๆ ก็มารั้งเอวของเธอเอาไว้

และเสียงที่กังวลของชายคนหนึ่งก็เข้ามาในหูของเธอ: "เฉียวอี!"