บทที่ 16

เฉินจัวรีบตอบขึ้นมาทันที: "เลขาเฉียวอยู่ที่ห้องทำงานของคุณ มาได้ครึ่งชั่วโมงแล้วครับ"

หน้าอกของลู่เหวินโจวไม่รู้ว่าโดนอะไรกระแทก

เสียงก็เข้มขึ้นเล็กน้อย:"เลื่อนการเดินทางที่เหลือออกไป"

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินอย่างรวดเร็วไปยังห้องทำงานด้วยขาอันยาวของเขา

ประตูห้องทำงานถูกผลักให้เปิดออก และสิ่งที่เห็นคือร่างที่คุ้นเคยอยู่หน้าหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน

หญิงสาวสวมเสื้อผ้าที่ค่อนข้างเรียบง่ายเสื้อยืดสีดำ และกระโปรงลำลองสีเขียวเข้ม

ผมของเธอถูกมัดมวยแบบหลวมๆ

เผยคอเรียวยาวราวกับ หิมะ

ต้นขาเรียวสีขาวนวลทั้งสองข้าง

ลู่เหวินโจวเพียงชำเลืองมอง ราวกับว่ามีที่ไหนสักแห่งในร่างกายของเขาถูกไฟไหม้

เขาระงับอารมณ์ในหัวใจของเขา

เขาเดินไปหาเฉียวอีอย่างไม่ตั้งใจ

เสียงทุ้มลึกและมีเสน่ห์

"คิดออกแล้วเหรอ?"

เฉียวอีค่อยๆหันกลับมามองลู่เหวินโจวอย่างไม่แยแส

ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนนั้นดูเหมือนจะมีน้ำตาที่ไม่ได้เช็ดคงเหลืออยู่

ดวงตาสีน้ำตาลที่แวววาวยังคงเต็มไปด้วยความชื้น

แต่มีความตั้งใจที่จะรีบเร่งไปยังลานประหารนักโทษ

เสียงของเฉียวอีแหบแห้ง:"ลู่เหวินโจว"

เธอพูดเบาๆ

กัดริมฝีปากที่สั่นเทาของเธอแน่น