บทที่ 217

รอให้จางหยวนถือถุงน้อยถุงใหญ่กลับถึงบ้าน ก็เป็นตอนเที่ยงแล้ว

เมื่อเห็นจางหยวนออกไปที่ในเมืองและซื้อขนมขบเคี้ยวราคาแพงมากมายขนาดนี้มามอบให้พวกเขา สองสามีภรรยาก็อดเสียดายไม่ได้

"อาหยวน ลูกซื้อของพวกนี้ทำไม? แม่กับพ่อของลูกไม่ชอบกินสักหน่อย!" หวังฮุ่ยพูดด้วยใบหน้าที่รู้สึกเสียดาย

จางต้าซานก็พยักหน้าเช่นกัน: "จริงด้วย ต่อไปลูกไม่ต้องซื้อให้พวกเราแล้วนะ!"

เมื่อได้ยินแบบนี้ จางหยวนยิ้มออกมา: "พ่อ แม่ พวกคุณวางใจทานเถอะ ขนมพวกนี้ไม่กี่บาท! อีกอย่าง ตอนนี้ผมก็สามารถหาเงินได้แล้ว!"

ครั้งนี้รักษาให้เว่ยเทียนหมิง จางหยวนเตรียมจะเก็บค่ารักษาจากเว่ยเทียนหมิงหนึ่งแสนบาท

ครั้งที่แล้วรักษาหมูให้หลี่ตงเซิ่ง จางหยวนยังได้รับเงินหนึ่งแสนบาทเลย!

เว่ยเทียนหมิงเป็นถึงเจ้าพ่อ ค่าตัวคงจะราคาถูกกว่าหมูไม่ได้หรอกมั้ง?

สองสามีภรรยาได้ยินคำพูดของจางหยวน ก็มองตากัน และมองเห็นความซาบซึ้งในสายตาของกันและกัน

จางหยวนสามารถหาเงินได้นั่นคือเรื่องหนึ่ง

ทำใจที่จะใช้จ่ายเงินให้สองสามีภรรยาได้ไหม นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง!

มีวัยรุ่นบางคนหาเงินมาได้ ก็เสพสุขเพียงลำพัง ไม่ยอมที่จะจ่ายเงินให้พ่อแม่แม้แต่บาทเดียว

เที