เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 313
บทที่เกี่ยวข้อง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 314
“ไม่ต้องโน้มน้าวใจผมหรอก ผมจะเผาหลอมยาของตัวเองเท่านั้น” เซียวเป่ยยืนยันหนักแน่นกู้โย่เสวี่ยจนใจ เธอตอบพร้อมพยักหน้า : “ก็ได้ค่ะ”จากนั้น เธอก็กล่าวด้วยรอยยิ้มอีกครั้งว่า: “ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ กว่าจะถึงการแข่งขันในตอนเย็น อีกสักพักคุณจะทำอะไรเหรอคะ?“ว่าจะไปดูร้านขายยาจีนที่ในเมืองสักหน่อย อยากจะซื้อสมุนไพรอะไรนิดหน่อย” เซียวเป่ยกล่าวพอคำนวณเวลาดูแล้ว ในอีกครึ่งเดือนข้างหน้า พิษไฟในร่างกายของเซียวเป่ยก็จะกำเริบแล้วก่อนจะถึงเวลานั้น เขาจะต้องเผาหลอมยาข่มอัคคีจำนวนหนึ่ง เพื่อระงับพิษไฟในร่างกายของเขานอกจากนี้ เขายังอยากจะได้สมุนไพร มาทำยารวบรวมลมปราณ และยาอื่นๆอีกนิดหน่อยด้วยหลังจากที่ได้บรรลุความแข็งแกร่งไปเมื่อครั้งที่แล้ว เซียวเป่ยก็มีความมั่นใจที่จะเผาหลอมยาอื่นๆมากยิ่งขึ้นรวมไปถึงวิทยายุทธ์และศาสตร์ลึกลับบางอย่างที่อาจารย์เฒ่าของตัวเขาเองได้เคยสอนเอาไว้ ก็สามารถเรียนได้แล้วเซียวเป่ยคนนี้ ต้องการความมั่นคงถ้าไปไม่ถึงความแข็งแกร่งที่สอดคล้องกัน เขาจะไม่ยอมเสี่ยงเด็ดขาดตอนนี้ ความแข็งแกร่งของเขาอยู่ที่การปรับปรุงลมปราณระดับห้าแล้ว ที่จะสามารถทดลองได้แล้วตัวอย่
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 315
หลี่เซียวลี่ตอบรับ แล้วเดินออกจากห้องออฟฟิศซีอีโอไปเมื่อได้กลับมาที่ออฟฟิศของตัวเองแล้ว หลี่เซียวลี่ก็ได้จ้องดูข้อมูลยอดขายอย่างจริงจัง และก็ได้พบว่าเป่ยเสวี่ยมาส์กที่เซียวเป่ยผลิต มีการเติบโตอย่างก้าวกระโดดถ้าหากว่าเป็นแบบนี้ต่อไป อาจจะแซงหน้ามาสก์ของบริษัทไปได้จริงๆไม่ได้ จะนิ่งเฉยไม่ทำอะไรเลยแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!หลังจากที่คิดทบทวนดูแล้ว หลี่เซียวลี่ก็รีบเก็บข้าวของ หยิบกระเป๋าขึ้นมา แล้วตรงไปที่ร้านเล็กๆของเซียวเป่ยไม่ว่าจะเป็นยังไง ก็ต้องลองเสี่ยงดูถ้าไม่ได้ผลจริงๆ ก็ต้องใช้ไม้แข็ง!ไม่ช้า หลี่เซียวลี่ก็ได้ขับรถมาถึงร้านเล็กๆ และเห็นเซียวเป่ยกับกู้โย่เสวี่ยกำลังจะออกไปข้างนอกอยู่พอดีตอนที่เห็นกู้โย่เสวี่ย สีหน้าของหลี่เซียวลี่ก็ได้เปลี่ยนไปเซียวเป่ยเห็นหลี่เซียวลี่เดินลงมาจากรถ ก็ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดหยอกเย้าไปว่า: “อุ้ปส์ แขกแก้วมาเยือนจริงๆ ลมอะไร ถึงได้พัดพาเลขาหลี่ผู้สูงส่งมาถึงที่นี่ได้ล่ะคะเนี่ย”หลี่เซียวลี่ขมวดคิ้ว กลอกตาใส่เซียวเป่ย กล่าวทักทายกู้โย่เสวี่ยก่อน จากนั้นก็พูดกับเซียวเป่ยอย่างเรียบเฉยว่า: “เซียวเป่ย ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณนิดหน่อย พวกเร
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 316
“ฉันจะบอกคุณให้นะคะ!มันยังห่างชั้นกันมาก!”หลี่เซียวลี่กล่าวอย่างไม่เกรงใจสิ่งนี้ทำให้กู้โย่เสวี่ยตอบกลับด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมากว่า: “เลขาหลี่ คุณพูดแบบนี้มันมากเกินไปไหม?”หลี่เซียวลี่กลอกตาไปที่กู้โย่เสวี่ย เธอกล่าวอย่างเฉยเมยว่า: “คุณหนูกู้ คุณเป็นคุณหนูของตระกูลกู้ ฉันไม่กล้าว่าอะไรคุณ แต่ถ้าเป็นเซียวเป่ยฉันคิดว่าฉันมีสิทธิ์ที่จะวิพากษ์วิจารณ์ได้นะ”“และอีกอย่าง ฉันอยากจะแนะนำคุณว่า ติดต่อกับเซียวเป่ยให้มันน้อยลงด้วย ผู้ชายแบบนี้ ไม่คุ้มค่าเลย!”กู้โย่เสวี่ยหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ และกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ฉันจะติดต่อกับใคร มันก็ไม่ใช่กงการอะไรของคุณ”หลี่เซียวลี่ชำเลืองมองดู ไม่อยากโต้เถียงกับกู้โย่เสวี่ยอีกต่อไป มองไปที่เซียวเป่ย แล้วกล่าวว่า “คุณลองคิดทบทวนดูให้ดีๆ ร่วมมือกับพวกเรา พวกเราสามารถจัดหาแหล่งทรัพยากรส่งเสริมการขายเพิ่มเติม และยังช่วยพัฒนาบริษัทของคุณได้อีกด้วย”“อีกอย่าง จะว่าไปแล้ว ประธานซูก็เป็นภรรยาเก่าของคุณ ดังนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องไปร่วมมือกับคนอื่น”“ไม่ว่าคุณจะเลือกอย่างไร ปิงฉิ้นกรุ๊ปคือตัวเลือกที่ดีที่สุดของคุณ”แต่ใครจะรู้ เซียวเป่ยส่ายหัว แล
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 317
“บัวหิมะร้อยปี?”ใบหน้าของกู้โย่เสวี่ยเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม จากนั้นก็โทรหาเถ้าแก่คลังยาจีนเหอหยวนถังหลังจากที่วางสายโทรศัพท์แล้ว กู้โย่เสวี่ยก็กล่าวด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจว่า: “คุณเซียว ช่างบังเอิญจริงๆ ไม่นานมานี้คลังยาจีนเหอหยวนถังได้บัวหิมะร้อยปีมาดอกหนึ่งพอดี”ใจของเซียวเป่ยหวั่นไหวกู้โย่เสวี่ยก็เหยียบคันเร่งเช่นกันในขณะเดียวกันทางเข้าคลังยาจีนเหอหยวนถัง ซูหว่านขับรถพาหยางเหม่ยหลันและซูเทียนห้าวมาถึงแล้วก็ลงจากรถ“แม่คะ ปรมาจารย์คนนั้นของแม่สามารถรักษานายน้อยหานได้จริงเหรอคะ?” ซูหว่านถามด้วยความกังวลเล็กน้อยแม้ว่าเมื่อคืนหานเทียนซานจะขอโทษตนเองอยู่ตลอดเวลา แต่ซูหว่านก็รู้ดีว่า เมื่อต้องเผชิญกับเรื่องเช่นนี้ ตระกูลหานไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆแน่หากสามารถรักษาหานตงถิงให้หายขาดได้ ก็จะสามารถบรรเทาความบาดหมางระหว่างตนเองกับตระกูลหานได้“ลูกคิดว่าแม่โกหกลูกอย่างนั้นเหรอ?”หยางเหม่ยหลันมองจ้องไปทางเธอซูเทียนห้าวกล่าวเสริมว่า: “พี่ครับ พี่สบายใจได้ ผมเคยเจอปรมาจารย์ท่านนั้นมาก่อน เขาเก่งมากจริงๆ!ผมเคยเห็นเขารักษามือของคนอื่นที่ขาดไปแล้วให้หาย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 318
ซูเทียนห้าวยิ้ม ตบไหล่ผู้จัดการหลิวเบาๆแล้วพูดว่า “ผู้จัดการหลิว คุณนี่ก็รู้งานเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าอย่างนั้นก็เอาบัวหิมะออกมาเถอะ”ผู้จัดการหลิวยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แล้ววิ่งไปที่ห้องโถงด้านหลังด้วยตนเอง และหยิบกล่องไม้สี่เหลี่ยมกล่องหนึ่งออกมาพอเปิดกล่องออก ก็มีบัวหิมะแห้งหนึ่งดอกอยู่ข้างในแต่ทว่า กลิ่นของบัวหิมะนั้นหอมตลบอบอวลมากทำให้จิตใจของคนกระชุ่มกระชวย“นี่คือบัวหิมะ” ผู้จัดการหลิวกล่าวด้วยรอยยิ้มหยางเหม่ยหลันก็ไม่เกรงใจ หยิบบัตรออกมาอย่างโอ่อ่า พร้อมกล่าวว่า: “รูดบัตร!”ซูหว่านขมวดคิ้ว และมักจะรู้สึกว่าการที่แม่กับน้องชายของตนทำแบบนี้ เหมือนกำลังแย่งของรักของหวงของของผู้อื่นไปแต่มาถึงขนาดนี้แล้ว เธอเองก็ทำอะไรไม่ได้ยิ่งกว่านั้น ทางฝั่งของหานตงถิง ก็ต้องการบัวหิมะนี้จริงๆพอถึงตอนนั้นคงทำได้แค่ติดต่อคนที่จะซื้อคนนั้น แล้วจ่ายค่าชดเชยให้แต่ทว่า ในขณะที่ผู้จัดการหลิวกำลังจะรูดบัตร เสียงที่อ่อนหวาน ก็ดังขึ้นมาจากประตู!“เดี๋ยวก่อน!”“เห็นได้ชัดว่าพวกเราได้สั่งจองบัวหิมะนี้เอาไว้แล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรไปขายให้พวกเขา!”เมื่อทั้งสามคนหันไป ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดิน
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 319
เพียะ!ทันทีที่ซูเทียนห้าวพูดจบ กู้โย่เสวี่ยก็ง้างมือขึ้น แล้วตบไปที่หน้าของเขาทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงตบที่ดังกังวาน!เสียงดังฟังชัดมาก!ในขณะนั้น ซูเทียนห้าวตกตะลึง เบิกตากว้าง แล้วจ้องไปที่กู้โย่เสวี่ยแก้มของเขา ปวดแสบปวดร้อนมาก!หลังจากนั้นไม่นาน ซูเทียนห้าวก็ตอบสนองได้ ม่านตาของเขาหดตัวลง สีหน้าแดงก่ำ แล้วตะโกนว่า: “แก เชี่ยแม่งแกกล้าดีอย่างไรมาตบฉัน? นังสารเลว แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันจะตบแกให้ตายไปเลย!”ซูเทียนห้าวโกรธมาก!นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงตบในที่สาธารณะในฐานะที่เขาเป็นผู้ชาย ถือว่าเป็นความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง!“แล้วนายรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?”กู้โย่เสวี่ยพูดอย่างเย็นชา พร้อมกับเสยผมเล็กน้อย แสดงให้เห็นถึงความเย่อหยิ่งสุดขีด“ฉันไม่สนใจหรอกว่าแกจะเป็นใคร! รนหาที่ตาย!”ซูเทียนห้าวยกมือขึ้น กำลังจะโจมตีกู้โย่สวี่ย“หยุดนะ!”เมื่อเห็นดังนี้ ก็ร้อนใจ จึงตะโกนขึ้น แล้วคว้าแขนของซูเทียนห้าวเอาไว้ซูเทียนห้าวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และหันไปมองซูหว่าน แล้วตะโกนว่า: “พี่ครับ พี่กำลังทำอะไรอยู่? ผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ตบผมนะ!”เพียะ!ผลก็คือ ซูหว่านก็เหวี่ยง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 320
ซูหว่านขมวดคิ้ว เหลือบมองบัวหิมะที่อยู่บนโต๊ะเธอยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไร ทางด้านของหยางเหม่ยหลันก็รีบกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ได้ได้ได้ คุณหนูกู้ บัวหิมะนี้พวกเราไม่ต้องการแล้ว”ซูเทียนห้าวก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ใช่ใช่ พวกเราไม่ต้องการแล้ว”กู้โย่เสวี่ยยิ้มเบาๆ จากนั้นก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ แล้วเอื้อมมือไปหยิบบัวหิมะแต่ว่า ทันใดนั้น ซูหว่านก็ยกมือขึ้น มือที่ขาวผ่องข้างหนึ่ง กดไปที่บนกล่อง และกล่าวด้วยท่าทีที่ค่อนข้างแข็งกร้าวเล็กน้อยว่า: “คุณหนูกู้ ต้องขอโทษด้วย บัวหิมะนี้ ผู้จัดการหลิวได้ขายให้พวกเราแล้ว”เมื่อครู่นี้ ซูหว่านได้ตัดสินใจอย่างกล้าหาญเธอไม่อยากให้!และไม่พ่ายแพ้ให้กับกู้โย่เสวี่ย!โดยเฉพาะตอนที่เซียวเป่ยยังอยู่ที่นี่เมื่อได้ยินดังนี้ กู้โย่เสวี่ยก็เลิกคิ้วอันสวยงาม แล้วกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ประธานซู คุณรู้ไหมว่าตนเองกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”ทางด้านของหยางเหม่ยหลันและซูเทียนห้าว ก็ร้อนใจ!ตอนแรกพวกเขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน แต่ตอนนี้พวกเขารู้สถานะของกู้โย่เสวี่ยแล้ว พวกเขาจะกล้าแย่งได้อย่างไร?“ลูกจ๋า! ลูกบ้าไปแล้วเหรอ! นั่นคือบัวหิมะที่คุณหนูกู้อยากได้นะ พวกเรา
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 321
กู้โย่เสวี่ยโผล่ศีรษะออกไป แล้วถามอย่างโทษตนเองเล็กน้อยว่า: “คุณเซียว ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า?”เซียวเป่ยยิ้ม แล้วพูดว่า “ไม่นี่”จากนั้น กู้โย่เสวี่ยก็ซื้อบัวหิมะแล้วออกจากคลังยาจีนไปพร้อมกับเซียวเป่ย......ทางด้านของซูหว่าน พอกลับมาที่บริษัทแล้ว ก็ยืนอยู่ที่หน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานด้วยความโกรธ มองไปที่บริษัทการแพทย์และเภสัชโย่เสวี่ยจำกัดที่อยู่ชั้นล่างของฝั่งตรงข้าม และแอบด่าว่า: “เซียวเป่ย! คนสารเลว!”หยางเหม่ยหลันและซูเทียนห้าวก็เดินตามเข้ามา นั่งบนโซฟาด้วยสีหน้าที่แย่มาก“หว่านเอ๋อร์ เรื่องของคุณหนูกู้นี่มันยังไงกันแน่?ทำไมถึงได้อยู่กับไอ้สารเลวเซียวเป่ยนั่น?”หยางเหม่ยหลันถามด้วยความงุนงงซูเทียนห้าวลูบแก้มของตนเองอย่างไม่พอใจมาก และพึมพำว่า: “ผมถูกตบไปฉาดหนึ่ง! แม่งเอ๊ย! แค่คิดก็โกรธแล้ว! ก็แค่คุณหนูของตระกูลกู้เอง? ทำมาเป็นอวดดี!”ซูหว่านหันกลับมา ถลึงตาใส่ซูเทียนห้าว พูดอย่างไม่พอใจว่า: “พูดให้มันน้อยๆลงหน่อย”ซูเทียนห้าวเบะปาก สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว และกล่าวถามว่า: “พี่ครับ เกิดอะไรขึ้นกับไอ้เศษสวะเซียวเป่ยคนนั้นกันแน่? ทำไมถึงได้ไปคบกับคุณหนูตระกูลได้?
บทล่าสุด
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 475
ซูเทียนห้าวตอบว่า: “ฉันรู้แล้ว! พี่สาวของฉันเป็นยังไงบ้าง?”เสียงเย้าแหย่ดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์: “คุณวางใจได้ ไม่ตายหรอก พอคุณควบคุมบริษัทได้สำเร็จ และได้รับเงินสองร้อยห้าสิบล้านบาทมาเมื่อไหร่ พี่สาวของคุณก็จะกลับไปได้แล้ว”“ได้! แต่ฉันขอเตือนพวกแกนะ อย่าแตะต้องพี่สาวของฉัน!”ซูเทียนห้าวกล่าวอย่างเย็นชาชายฉกรรจ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล พวกเราทำงาน เชื่อถือได้แน่นอน”พูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายโทรศัพท์ทันทีซูเทียนห้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่กลับไม่ได้ผ่อนคลายเลย“พี่ครับ ผมขอโทษ... แต่ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้! ผมอยากจะพิสูจน์ตนเองว่า ผมไม่ใช่เศษสวะ! ผมมีความสามารถ!” ซูเทียนห้าวกล่าวเบาๆ ความเย็นชาแวบขึ้นมาในนัยน์ตา............ตัดภาพมาที่เซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานอยู่ในร้าน พอมองดูเวลา ก็พบว่าผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วเห็นได้ชัดว่าเขากังวลมาก จึงถามว่า: “ปรมาจารย์เซียวเป่ย ไป๋อู๋ฉางนั่นจะกลับมาจริงๆเหรอ?”“ถ้าเธอยังไม่อยากตาย เธอก็จะมา ” เซียวเป่ยพูดอย่างสงบนิ่งทันทีที่พูดจบ ที่ประตูร้านขายของชำ ก็มีร่างลับๆล่อๆร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ร่างนั้นเดินโซเซเล็
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 474
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ พิษศพที่อยู่บนมือของชายชราในชุดดำ ในเวลานี้ได้ย้อนกลับ กระจายไปตามแขนของชายชรา และบุกเข้าไปจนถึงหน้าอก!เนื่องจากมีพิษศพอยู่บนร่างกายของเขามากเกินไป ในชั่วพริบตาเดียว ชายชราในชุดดำก็ล้มลงกับพื้น คร่ำครวญไม่สายขาด ผิวหนังทั้งตัวเปลี่ยนไปเป็นสีดำ และเริ่มเปื่อยเน่าทางด้านฝั่งนี้ เมื่อหญิงชราในชุดขาวเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ตกใจจนมีสีหน้าที่ซีดเผือด ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร ก็หันหลังกลับและวิ่งหนี!เธอรู้ดีว่า คืนนี้ได้พบกับยอดฝีมือแล้ว“คิดจะหนี มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”เมื่อเซียวเป่ยเห็นหญิงชราในชุดขาวคิดจะวิ่งหนี ก็ยกมือขึ้นแล้วยิงเข็มเงินออกไปอีกสองสามเล่มหญิงชราในชุดขาวตอบสนองกลับแบบมีเงื่อนไข เธอเหวี่ยงไม้อาดูรที่อยู่ในมือ จากนั้นก็เกิดเสียงดังตึกตึกตึก และมีประกายไฟขึ้นมาเล็กน้อยทันทีแม้ว่าเข็มเงินส่วนใหญ่จะถูกสกัดกั้น แต่ก็มีเข็มเงินสองสามเล่มที่เจาะเข้าไปที่หน้าของหญิงชราชุดขาว และมีอีกเข็มหนึ่งในนั้นเจาะไปที่ตาของเธอ ทำให้มีเลือดไหลออกมาทันทีแต่หญิงชราชุดขาวกลับไม่คิดที่จะต่อสู้กลับเลยแม้แต่น้อย หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไป พร้อมกับเสียงดังฟรึ่บ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 473
เซียวเป่ยพยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “มาเร็วดีนี่”“แกจะตายเอง หรือว่าให้ฉันลงมือ?” ชายชราในชุดดำ ถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดุร้ายในสายตาของเขา จัดการกับเด็กหนุ่มอย่างเซียวเป่ยนั้น เป็นอะไรที่ง่ายมากเดิมคิดว่าจะเป็นยอดฝีมือที่มีความแข็งแกร่งอะไร คิดไม่ถึงว่า จะเป็นเด็กเหลือขอที่อ่อนหัดคนหนึ่งสิ่งนี้ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางที่อยากจะต่อสู้อย่างจริงจัง รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเซียวเป่ยยิ้มด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งรอยยิ้มนี้ ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางขมวดคิ้วแน่นเด็กคนนี้ กำลังยิ้มเยาะเย้ยอยู่เหรอ?“ดูเหมือนว่า แกจะเลือกให้พวกเราลงมือ” เฮยอู๋ฉางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เผยให้เห็นฟันเหลืองของเขาและในเวลานี้ กู้โย่เสวี่ยที่นั่งคว่ำหน้านอนอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้นมา ขยี้ตาอย่างงัวเงีย มองไปที่ร่างของทั้งสองคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นในร้าน และถามอย่างงุนงงว่า: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ในเวลานี้ เฮยอู๋ฉางก็ลงมือทันที เขาใช้ฝ่ามือ โจมตีเซียวเป่ยผ่านทางอากาศ!ฝ่ามือนี้ ลมที่อยู่ตรงฝ่ามือแฝงไปด้วยหมอกควันสีดำ และมีกลิ่นเหม็นมากระทบมาที่ใบหน้า!กู้โย่เสวี่ยตกใจมากจนร้องเสียงดัง และลืมที่จะหลบหลีกเซียวเป่ย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 472
พอรับสาย เสียงซักถามด้วยความเกรี้ยวโกรธของซูหว่านก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์: “เซียวเป่ย คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?”เซียวเป่ยชะงักไป รู้สึกสับสนเล็กน้อย จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “ประธานซู ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”“ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ?เป่ยเสวี่ยมาส์ก คุณจะอธิบายยังไง!” ซูหว่านซักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เป่ยเสวี่ยมาส์ก? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”“เซียวเป่ย! คุณไม่คิดว่าตนเองในตอนนี้ ไร้ยางอายมากเหรอ?” ซูหว่านโกรธมากตอนนี้การที่เซียวเป่ยแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มันเหมือนกับว่าเขาจงใจโอ้อวด“ผมไร้ยางอาย?”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว และรู้สึกโกรธขึ้นมามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยซูหว่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ยังจำสิ่งที่คุณพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม?คุณบอกว่าตนเองจะไม่พึ่งพาใคร เพื่อจะพิสูจน์ให้ฉันเห็น! แล้วตอนนี้ล่ะ? สุดท้ายคุณก็พึ่งพาคุณหนูตระกูลกู้คนนั้น แล้วแอบทำอะไรกับมาส์กหน้านั่น!”“ไม่อย่างนั้น อาศัยแค่ตัวคุณเอง จะมีคุณสมบัติไปถึงอันดับที่สี่ของรายการยอดขายระดับประเทศเหรอ?”หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซียวเป่ยก็เพิ่งตอบ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 471
“หัวหน้าตระกูลฮั่ว คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? เศษสวะอย่างไอ้เซียวเป่ยเนี่ยนะ ช่วยชีวิตคุณ?”ฉินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจทันใดนั้นสีหน้าของฮั่วเจิ้งซานก็เปลี่ยนไปเป็นแย่มากทันที และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ประธานฉินใช่ไหม ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ได้โปรดให้เกียรติปรมาจารย์เซียวด้วย!”พูดจบ ฮั่วเจิ้งซานก็เฉยเมยต่อสีหน้าที่ประหลาดใจของฉินเฟิง และกล่าวกับเซียวเป่ยว่า: “ปรมาจารย์เซียว พวกเราไปกันเถอะ”เซียวเป่ยพยักหน้า เดินตามฮั่วเจิ้งซานไปขึ้นรถแล้วจากไปซูหว่านกับฉินเฟิงยืนอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยงุนงงสงสัย“แม่งเอ๊ย! ทำเป็นวางมาด? ไม่รู้ว่าใช้วิธีการสกปรกอะไรในการหลอกลวงหัวหน้าตระกูลฮั่ว!” ฉินเฟิงบ่นอย่างไม่พอใจสายตาของซูหว่าน มองดูรถที่กำลังจากไปอยู่ตลอดเวลา และรู้สึกอึดอัดอยู่ใจเป็นอย่างมากไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอเห็นท่าทีที่ฮั่วเจิ้งซานมีต่อเซียวเป่ย ทำให้ซูหว่านรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากตนเองเป็นคนผิดอย่างนั้นเหรอ?ตนรู้สึกเกรงใจและชื่มชมฮั่วเจิ้งซาน แต่เขากลับเคารพนบนอบต่อเซียวเป่ยเป็นอย่างมาก“หว่านเอ๋อร์ เป็นอะไรไปเหรอ?”เมื่อฉินเฟิงเห็นซูหว่านจ้องมองรถที
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 470
“พ่อหนุ่มคิดว่า ยาอายุวัฒนะแค่เม็ดเดียว สามารถพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าฉันฉินเทียนหู่ได้อย่างนั้นเหรอ?”ในขณะนี้พอหลิวเซียนเหนียงได้ยินคำพูดของเซียวเป่ย ก็ขมวดคิ้วอันสวยงาม และรู้สึกว่าเซียวเป่ยใจกล้าเกินไปแล้วสีหน้าของเซียวเป่ยไร้ซึ่งความหวาดกลัว แล้วกล่าวว่า: “พักนี้ท่านฉินรู้สึกแน่นหน้าอกตลอดเวลาใช่ไหม ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับเป็นเวลานาน?”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ช่างนี้ฉันนอนไม่หลับ มีปัญหาอะไรไหม?”เซียวเป่ยส่ายหัวแล้วกล่าวว่า: “ท่านฉิน นี่ไม่ใช่อาการนอนไม่หลับ แต่เป็นเพราะพลังงานรั่วไหล และสูญเสียพลังชีวิต ถ้าผมดูไม่ผิด ท่านฉินไม่เพียงแต่นอนไม่หลับเท่านั้น แต่ยังรู้สึกชาที่แขนขาด้วย บางครั้งอาจจะเป็นลมหมดสติไปชั่วขณะ”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา สายตาของฉินเทียนหู่ก็เปลี่ยนไปทันทีทำไมเด็กคนนี้ ถึงได้พูดได้แม่นยำขนาดนี้?แต่ว่า แพทย์ที่อยู่ข้างกายตนบอกว่าตนเองไม่เป็นไร แค่ทำงานหนักจนเกินไป พักผ่อนให้เยอะๆก็พอแล้วดังนั้น ฉินเทียนหู่จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “เอาล่ะ ฉันมีหมอประจำตัวอยู่ข้างกาย ถ้ามีปัญหา ไม่จำเป็นต้องให้พ่อหนุ่มมาเตือนฉั
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 469
หลิวเซียนเหนียงหันกลับมา จ้องมองเซียวเป่ยด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัยและประหลาดใจแล้วถามว่า “นี่คือยาที่คุณทำเหรอ?”“ใช่” เซียวเป่ยตอบอย่างเรียบง่ายบนใบหน้าที่สวยงามของหลิวเซียนเหนียงเต็มไปด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “คุณหลิวเห็นอะไรไหม?มันเป็นของจริงหรือของปลอม?”ผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ ต่างก็พากันเอ่ยปากสอบถามกันเป็นแถว“หลิวเซียนเหนียง คุณพูดมาตามตรงเถอะ”“ตามความคิดของผม ยาอายุวัฒนะบ้าอะไรเนี่ย เป็นของปลอมร้อยเปอร์เซ็นต์!”“ท่านฉิน ท่านสามารถดำเนินการได้เลย”เมื่อได้ยินเสียงเย้าแหย่ของคนที่อยู่รอบข้าง สีหน้าของเซียวเป่ยก็ยังคงเต็มไปด้วยความเฉยเมยสีหน้าของฉินเทียนหู่ก็เคร่งขรึมสุดขีดเช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลิวเซียนเหนียงไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ตัดสินด้วยตนเองในใจ เขามองไปที่เซียวเป่ยด้วยสีหน้าที่แย่มาก โบกมือแล้วพูดว่า: “ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวเด็กคนนี้เอาไว้เดี๋ยวนี้!”ทันทีที่พูดจบ บอดี้การ์ดสองก็กำลังจะลงมือ“เดี๋ยวก่อน”ทันใดนั้น หลิวเซียนเหนียงก็เอ่ยปากพูด“คุณหลิว?” ฉินเทียนหู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลิวเซียนเหนียงมองไปที่เซียวเป่ยอีกครั้ง ดูเหมือนจ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 468
“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มรู้ไหมว่า คนที่หลอกลวงฉันฉินเทียนหู่จะต้องมีจุดจบอย่างไร!”ฉินเทียนหู่โกรธ!เห็นได้อย่างชัดเจนว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ ไม่เคยมีใครกล้าเย้าแหย่ตนเอง ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ยาอายุวัฒนะ?ยืดอายุขัยได้อีกห้าปี?ยาล้ำค่าเช่นนี้ จะใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อได้อย่างไร?เซียวเป่ยกลับยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า “ตอนที่ออกมาผมรีบมาก ผมหากล่องไม่เจอ ก็เลยใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อ”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเคร่งขรึมสุดขีด ราวกับว่าเป็นเสือร้ายที่กำลังจะบ้าคลั่ง!ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวไอ้หนุ่มที่มาก่อความวุ่นวายคนนี้ให้ฉันหน่อย!”ฉินเทียนหู่ตะคอกด้วยความโกรธทันใดนั้น บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังฉินเทียนหู่ก็แสดงตัวออกมา เอามือจับตรงสะเอว และจ้องมองเซียวเป่ยด้วยสายตาที่เย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ท่านฉิน ดูยาอายุวัฒนะของผมก่อนค่อยว่ากัน?”“ยังต้องดูอีกเหรอ?”ฉินเทียนหู่พูดอย่างย็นชาฮั่วเจิ้งซานรีบเกลี้ยกล่อมว่า: “ท่านฉิน ท่านอย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย ปรมาจารย์เซียวไม่มีเจตนาอื่น ถ้าคุณยอมที่จะเชื่อผม โปรดให้โอกาสปรมาจารย์สักครั้ง ดูยาอายุวัฒนะนี้หน่อย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 467
ทันทีที่เซียวเป่ยพูดคำเหล่านี้ออกมา ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นทันที“ยาอายุวัฒนะ?”“ยาอายุวัฒนะอะไร? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”“พ่อหนุ่ม รู้ไหมว่านี่เป็นวาระโอกาสแบบไหน? ถ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ก็ไสหัวออกไปซะ!”ทุกคนดูไม่เป็นมิตรมาก และพากันตำหนิเซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานก็ตกตะลึง และตื่นตระหนกเล็กน้อย จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วอธิบายว่า: “ทุกท่าน ต้องขออภัยด้วย ยาอายุวัฒนะที่ปรมาจารย์เซียวกล่าวถึง... เป็นยาที่เขาเพิ่งจะกลั่นทำด้วยตนเองเมื่อสักครู่นี้”หลังจากพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องส่วนตัวก็เปลี่ยนไป ตอนแรกรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็รู้สึกสงสัย สุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกโกรธ!เพียะ!ซุนฝูลู่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านขวามืออย่างแรง และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ท่านหัวหน้าตระกูลฮั่ว ผมให้คุณพาไอ้หนุ่มคนนี้เข้ามา ก็ถือว่าแหกกฎแล้ว ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนี้ยังกล้ามาพูดจาไร้สาระ และจะใช้ยาอายุวัฒนะที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนอะไรนั่นแลกกับหินจิตวิญญาณ แถมยังเป็นของที่เขาทำขึ้นมาด้วยตนเองอีกด้วย”“ปรมาจารย์ฮั่ว คุณคิดว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ โง่เขลาเบาปัญญามากหรือยังไง?
