บทที่ 6 หนูก็สู้คนนะ - 100%

ภาวินหยิบธนบัตรใบสีเทาออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นส่งให้มัลลิกา เห็นเธอทำท่าไม่อยากรับเขาจึงถือวิสาสะยัดเงินใส่มือให้เธอเสียเอง จากนั้นก็กุมมือเธอไว้หลวม ๆ

"สั่งโกโก้ปั่นหรืออะไรมาก็ได้ เอาที่หนูอยากกินน่ะ ไม่ต้องเกรงใจ จะเหมาเค้กทั้งตู้มาเลยก็ได้พี่ไม่ว่าหรอก"

...ได้นั่งดื่มกาแฟกับสาวทั้งที แถมบรรยากาศยังเป็นใจขนาดนี้จะให้พี่รีบไปไหนล่ะครับที่รัก...

มัลลิกายิ้มอย่างอดไม่อยู่เมื่อได้อ่านใจเขาโดยบังเอิญ หญิงสาวรับคำเบา ๆ พร้อมกับลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มจึงปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ

ไม่นานนักมัลลิกาก็เดินถือถาดเครื่องดื่มมานั่งที่เดิมแล้ววางเงินไว้ตรงหน้าชายหนุ่ม "ขอบคุณค่ะ นี่เงินทอน"

ภาวินหยิบเงินมาใส่กระเป๋าเสื้อพลางมองโกโก้ปั่นที่ใส่วิปครีมมากกว่าปกติ และบลูเบอร์รี่ชีสพายที่ตอนนี้ถูกสาวน้อยตรงหน้าตักเข้าปากไปแล้วหนึ่งคำด้วยรอยยิ้ม เห็นท่าทางกินอย่างมีความสุขแบบนี้เขาก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ เพราะดูไปแล้วมัลลิกาก็ชอบขนมหวานไม่ต่างจากพราวนภาบุตรสาวของเขา

ทั้งสองคนนั่งคุยกันท่ามกลางบรรยากาศของแม่น้ำเจ้าพระยาในยามสาย และความวุ่นวายขวักไขว่ของ