บทที่ 0008

ร่างเล็กรู้สึกตัวขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ร่างกายเจ็บระบมไปหมดโดยเฉพาะส่วนล่างที่เจ็บแปร๊ดจนใบหน้าสวยเหยเกเมื่อขยับตัว แอลกอฮอล์มากมายที่ถูกดื่มเข้าไปเมื่อวานตรงเข้าเล่นงาน จนเธอปวดขมับ

ดวงตากลมโตเลื่อนลงไปมองเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักที่เกี่ยวรัดอยู่บริเวณเอวบาง ก่อนจะพบท่อนแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยรอยสัก เธอยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นชายหนุ่มบอดี้การ์ดยังคงนอนหลับสนิทอยู่ข้างกาย

คลีโอชะโงกมองนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง บอกเวลา 9 โมงเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่ายังไม่ได้สายมากเธอจึงหันมาสำรวจชายหนุ่มข้างกายอีกครั้ง

แม้ลีโอจะเคยมาค้างที่คอนโดที่บ่อย แต่น้อยครั้งมากที่เธอจะตื่นนอนก่อนเขา ร่างกายกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนักกว่าจะมีรูปร่างที่ดีขนาดนี้ ผ้าห่มถูกคลุมแค่ช่วงล่างอย่างคนขี้ร้อน เผยให้เห็นรอยสักทั่วแผงอกและลำคอ ข้างซ้ายไล่ลากยาวตั้งแต่ต้นแขนจนถึงหลังมืออัดแน่นไปด้วยรอยสัก แต่ฝั่งขวามีแค่บริเวณต้นแขน

ใบหน้าหล่อเหลาได้รูป แพขนตาล้อมรอบดวงตาแสนเย็นชาสีดำเข้มที่บัดนี้ปิดสนิท จมูกโด่งเป็นสันโดยไม่ต้องพึ่งหมอศัลยกรรม มีรอยตกกระเล็กน้อยที่ช่วงปลายจมูก ริมฝีปากหนามุมปากหยักขึ้นคล้ายแสยะยิ้มเยาะอยู่เสมอ สีมันแดงคล้ำตามประสาคนสูบบุหรี่จัด

ไม่ว่ามองจากมุมไหนเขาก็ทำให้เธอใจเต้นแรงทุกที คลีโออมยิ้มก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ริมฝีปากอิ่มสัมผัสลงบนปากหนาเย็นเฉียบเบาๆ ก่อนจะผละตัวออกค่อยๆขยับกายลุกขึ้น

พรึ่บ!

ร่างเล็กล้มกลับมานอนอยู่แนบอกชายหนุ่มอีกครั้ง

"คิดจะแอบจูบผมแล้วลุกหนีง่ายๆเหรอครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ โดยที่ยังไม่ยอมลืมตา ท่อนขาแกร่งถูกยกขึ้นมาพาดสะโพกเกี่ยวรั้งร่างกายเปลือยเปล่าของเธอให้แนบชิดแก่นกายร้อนผ่าวที่แข็งตัวขึ้นมาทักทายยามเช้า

"คลีจะไปอาบน้ำ"

"กี่โมงแล้วครับ" ชายหนุ่มถามเสียงงัวเงีย

"9 โมง 15 ค่ะ"

ลีโอรีบลืมตาขึ้นมาทันที เขาเอื้อมคว้ามือถือที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะข้างกายขึ้นมาดู เมื่อไม่มีสายเรียกเข้าหรือข้อความใดๆจากเจ้านายส่งมาเขาจึงวางมันลงที่เดิมก่อนจะคว้าตัวคุณหนูสาวเข้ามากอด

"เจ็บไหมครับ" ชายหนุ่มถามเสียงแผ่วเบา

"เจ็บสิคะ แค่ขยับก็ร้าวไปทั้งตัวแล้ว" คลีโอตอบกลับ ใบหน้าบูดบึ้งเมื่อคิดถึงความรุนแรงที่บอดี้การ์ดหนุ่มกระทำกับร่างกายเธอเมื่อคืน

"แล้วทนเจ็บอีกซัก 30 นาทีไหวไหมครับ"

"พี่ลีโอ!" คลีโอทุบมือลงบนไหล่หนาทันทีเมื่อบอดี้การ์ดหน้าไม่อายถามจบ

"ผมยังไม่หายอยากเลย" ร่างสูงกระซิบเสียงกระเส่าพลางดึงมือเล็กมาสัมผัสตัวตนแข็งขืนของตนเอง "เดี๋ยวเร่งให้"

ไม่รอให้คุณหนูสาวตัดสินใจ ร่างสูงก็โน้มตัวเข้าไปประกบบดจูบที่ริมฝีปากเธออย่างดูดดื่ม บีบเคล้นหน้าอกคัพซีเกือบจะถึงคัพดี ปลุกเร้าให้หญิงสาวมีอารมณ์ร่วม

"หึ...แฉะไวจังเลยนะครับ"

"..." คลีโอเม้มปากแน่นอย่างกระดากอาย เมื่อร่างกายเธอตอบรับสัมผัสชายหนุ่มดีเกินไป

"ดีแล้วครับ...ผมจะได้มีเวลาเอานานๆ"

สวบ!

และชายหนุ่มก็เริ่มตักตวงความหอมหวานจากกายหญิงสาวอย่างดุดันหนักหน่วงตามรสนิยมตนเองไม่ต่างจากเมื่อคืน เป็นเวลาเกือบ 40 นาที กว่าร่างแกร่งจะปลดปล่อยตนเองใส่กายสาวจนหมดทุกหยาดหยด

แขนแกร่งช้อนกายอ่อนระทวยของคลีโอเข้าห้องน้ำ ขาเรียวสั่นเครือจนเธอต้องใช้ฝ่ามือยันกำแพงเพื่อพยุงตนเอง โดยมีบอดี้การ์ดหนุ่มช่วยถูฟอกสบู่อาบน้ำให้ร่างเล็กจนเสร็จ

หลังจากที่บอดี้การ์ดหนุ่มกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ายังห้องนอนตนเองที่อยู่ชั้น 2 ของบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เดินกลับขึ้นมาหาคุณหนูสาวอีกครั้ง

"เดินไหวไหมครับ"

"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ" คลีโอที่นั่งรออยู่บนเตียงตวัดสายตามองร่างสูงอย่างหงุดหงิดที่เป็นต้นเหตุให้เธอยืนแทบไม่ได้

"..." ลีโอยักไหล่อย่างไม่คิดว่าเป็นความผิดตนเอง ก่อนจะตอบกลับเรียบๆ "คุณหนูก็น่าจะรู้ว่าผมทำแรง ถ้าคิดว่าไม่ไหวเมื่อคืนก็ไม่น่ามาขอ"

"ชิ" เธอจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ มองบอดี้การ์ดหนุ่มที่ยืนทำหน้าตายอย่างไม่รู้สึกรู้สา

คลีโอสะบัดตัวออกห่างจากร่างสูงด้วยอารมณ์คุกรุ่น พยายามจะลุกเดินออกจากห้องด้วยตัวเอง แต่ความเจ็บแปร๊บก็จู่โจมทันทีเมื่อเธอขยับกายจนต้องชะงัก

"อึก" คลีโอขมวดคิ้วแน่น ก้มมองท่าทางการเดินของตนเองที่ไม่สามารถหุบเขาเข้าหากันได้

พรึ่บ

ร่างเล็กถูกช้อนขึ้นโดยฝีมือบอดี้การ์ดหนุ่มอีกครั้ง

"โอ๊ย!! เจ็บนะ ปล่อยคลีเลย" เธอพยายามดีดดิ้นด้วยความโมโห ทุบอกแกร่งให้ปล่อยตัวเธอลง

"โดนผมเอาจนขาถ่างยังไม่หายปากดีอีกเหรอครับ" ร่างหนุ่มตอกกลับอย่างหยาบคายเมื่อคุณหนูสาวเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง

"อ๊ะ...เบาหน่อย" เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดช่วงล่าง ก่อนจะยอมหยุดดีดดิ้นเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าเธอคงลงไปเองไม่ได้

"หรือจะคลานลงไปเองครับ"

ปึก!

คลีโอทุบเข้าที่อกแกร่งอย่างแรงกับคำพูดเย็นชาของชายหนุ่ม แต่ลีโอก็ส่ายหัวเบาๆไม่เก็บมันมาใส่ใจ พาคุณหนูสาวลงไปยังด้านล่าง

ห้องเธออยู่ชั้น 3 ของบ้าน หากไม่มีลีโอช่วยอุ้ม กว่าเธอจะลงไปถึงข้างล่างได้คงสัปดาห์หน้าพอดี คลีโอตวัดสายตาคาดโทษส่งให้บอดี้การ์ดหนุ่มตลอดทาง

กึก!

ร่างสูงหยุดชะงักเมื่อกำลังจะก้าวลงบันไดชั้น 2 เพื่อลงไปชั้น 1 ร่างกำยำของไคโรก็เดินสวนขึ้นมา มาเฟียหนุ่มจ้องมองมือขวาคนสนิทสลับกับน้องสาวด้วยความมึนงง

"ทำไมต้องอุ้มกันลงมา" ไคโรถามเสียงเข้ม

"คะ...คือ..." คลีโอหน้าซีดเผือด ในหัวขาวโพลนหาข้อแก้ตัวไม่ถูก เมื่ออีกฝ่ายโผล่มาอย่างกะทันหัน

"คุณหนูล้มน่ะครับ แล้วขาแพลง" ลีโอตอบกลับอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ต่างจากปกติ จนคลีโอหันกลับไปมองอย่างนับถือที่อีกฝ่ายสามารถโกหกพี่ชายเธอได้หน้าตายมาก

"ทำไมไปล้มได้"

"กะ...ก็คลีเมา...จำไม่ได้หรอกว่าไปล้มตอนไหน"

"งั้นก็หายาทาด้วย" ไคโรสั่งเรียบๆแต่ก็แฝงด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหันกลับมาบอกมือขวาหนุ่มเสียงเข้ม "ส่วนมึง..."

"ดูแลยัยคลีด้วย ส่งให้ถึงห้องเสร็จแล้วตามไปเจอกูที่โกดัง"

"ครับ"

"เพื่อนเธอกินข้าวอยู่ที่ห้องอาหารนะ"

"จริงด้วย!!" คลีโอเบิกตากว้างเมื่อเธอลืมเพื่อนสาวไปเสียสนิท" ยัยลินไม่เป็นไรนะ"

"จะเป็นไรได้"

มาเฟียหนุ่มตอบเพียงเท่านั้นก่อนก้าวผ่านทั้งคู่กลับขึ้นไปยังห้องนอนตนเอง

"เฮ้อออ~"

คลีโอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อพี่ชายไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรมากกว่านั้น

"อยากพอหรือยังครับ" ลีโอเอ่ยถามเสียงเรียบเมื่อเห็นท่าทีลำบากใจของหญิงสาว

"พี่ลีโอก็ตกลงเป็นแฟนคลีสิคะ"

"ผมเคยบอกคุณหนูแล้ว...สถานะแบบนั้นผมให้ไม่ได้"

คุณหนูสาวเม้มปากแน่นใบหน้าชาวาบ เมื่อถูกย้ำคำเดิมกับเมื่อปีที่แล้วอีกครั้ง

'คลีชอบพี่ลีโอนะคะ'

'ผมคิดแบบนั้นกับคุณหนูไม่ได้ครับ'

'แต่พี่ลีโอก็จูบคลี'

'ผู้ชายน่ะ กับผู้หญิงที่ไหนก็จูบได้ไม่ต้องรักต้องชอบหรอกครับ'

'...'

'ผมว่าคุณหนูพอ...'

'คลียอมได้...ขอแค่มีพี่ลีโอข้างๆ'

'คุณหนูแน่ใจนะครับว่าจะให้ผมทำมากกว่าจูบ'

'ค่ะ!'

'ถ้าต้องการสถานะที่ชัดเจนเปิดเผย...ผมให้คุณหนูไม่ได้นะครับ'

'...'

สายตาเย็นเฉียบจ้องมองมายังร่างเล็กของคุณหนูสาวที่สวมชุดนอนยับยู่ยี่ไม่เรียบร้อยบนเตียงนุ่มนิ่งๆ

'คลียอมค่ะ ถ้าวันไหนคลีทนไม่ไหว คลีจะตัดใจเอง'

คลีโอสะบัดหัวเบาๆไล่ความทรงจำเก่า เมื่อตนเองย้อนคิดถึงเรื่องราวเมื่อปีที่แล้ว ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มความสัมพันธ์ลับๆนี้ขึ้น

"ไม่อยากคุยด้วยแล้ว คลีหิวข้าว" คลีโอตัดบททันที ปรับน้ำเสียงกลับเป็นปกติ เร่งเร้าให้ชายหนุ่มก้าวลงไปลงเธอด้านล่าง

เขาวางเธอลงเบาๆเมื่อทั้งคู่อยู่ที่ชั้น 1 ของบ้าน คลีโอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลั้นใจเดินด้วยตนเองไปยังห้องอาหาร

"เดี๋ยวเอายามาให้"

"ยาทาขา?"

"..." บอดี้การ์ดหนุ่มกรอกสายตาขึ้นทันที "ลองทาไหมล่ะครับ เผื่อจะเดินเป็นปกติ"

"คลีแซวแค่นี้ต้องทำเสียงดุด้วย" คลีโอทำหน้าบูดบึ้งอย่างไม่จริงจัง

"..."

ร่างสูงหมุนตัวออกไปอีกทาง เธอจึงกลั้นใจเดินต่อ พยายามหุบขาให้ดูเป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เพื่อนรักสงสัยอีกคน

“ทำไมเดินแบบนั้น” เสียงของมิลินร้องทักทันทีที่คลีโอเดินเข้ามายังห้องอาหาร

“...ล ล้มมั้ง หรือเดินชนอะไรสักอย่าง จำไม่ได้” เธอพยายามตอบไปอย่างปัดๆ ใช้มือเกาะขอบเก้าอี้พยุงตัวก่อนจะนั่งลงช้าๆ แต่ก็อดเบ้ปากออกมาไม่ได้เมื่อส่วนอ่อนไหวสัมผัสกับเก้าอี้นวม

“ไม่เอาแล้วนะ ฉันภาพตัดไปเลย ยังดีที่พี่ชายแกเขาพากลับ” มิลินเริ่มบ่นออกมาทันที พลางยกมือกุมศีรษะไปด้วย

“อื้ม ฉันก็จำ...อะไรไม่ค่อยได้” คลีโอตอบเพื่อนเบาๆ นั่งลงกินข้าวของตัวเองที่ถูกยกมาเสิร์ฟทันทีที่หญิงสาวปรากฏตัว ก่อนจะหันมามองมิลินอีกครั้งด้วยความสงสัย “แกใส่เสื้อพี่ฉันเหรอ”

พรวด

“แค่กๆๆ” มิลินสำลักอาหารในปากอย่างตกใจ หญิงสาวไอจนหน้าแดง รีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

เธอก้มหน้างุดมองเสื้อผ้าตัวเองอีกครั้งอย่างไม่ค่อยสบายใจ

“ฉันจำไม่ได้เลย ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงยังไม่รู้”

“….”

“....”

เราทั้งคู่ต่างคนต่างเงียบได้แค่มองหน้ากัน

“ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรกับร่างกายตัวเองใช่ไหม” คลีโอเอ่ยปากถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

“ไม่มีปกติทุกอย่าง”

“งั้นก็คง...ไม่มีอะไรหรอก ถึงพี่ชายฉันจะไม่ใช่คนดี แต่คงไม่เลวขนาดทำอะไรเพื่อนน้องสาวตัวเองตอนเมา...มั้ง” เธอพยายามปลอบเพื่อนรักให้มองแง่ดี แต่ด้วยความที่กิตติศัพท์พี่ชายเธอก็ไม่ธรรมดา บวกกับความน่ารักของมิลิน ทำให้คลีโอไม่สามารถมั่นใจเต็มร้อย

“วันนี้ขอยืมเสื้อผ้าแกใส่กลับก่อนนะ”

“ได้อยู่แล้ว” เธอรีบพยักหน้ารับคำทันที ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มลงมือทานอาหารกันต่อ