มัดไหมเดินไปในห้องครัว ขณะที่โจเซฟกำลังง่วนในการทำอาหารให้เธอได้ทาน เขาดูใส่ใจที่จะทำอาหาร ดูเขาตั้งใจมากๆดูๆไปเขาก็เป็นคนน่ารักเหมือนกันนะ ส่วนคนใช้ก็ยืนมองอยู่ห่างๆ มัดไหมมองภาพนั้นก่อนจะยิ้มเบาๆที่มุมปาก การที่ใครสักคนยอมทำอะไรเพื่อเรา มันรู้สึกดีไม่น้อยเลย“คุณมัด! แหมไม่เจอกันนานมากๆเลยนะคะ ทำไมไม่แวะมาเล่นกับเตยบ้างเลย เตยโคตรจะคิดถึงคุณมัดเลย” เตยเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มให้ ไม่เจอกันนานมัดไหมดูสวยขึ้นมากจริงๆ ตอนนี้ดูอวบดูมีน้ำมีนวลดูสวยขึ้นมาก“เอ่อ... พอดีมัดอยู่ร้านค่ะช่วยพี่ชายขายอาหาร เลยไม่ได้ไปไหนมาไหนซักเท่าไหร่ค่ะ”“พี่ชายคุณมัดขายอาหารอะไรคะ เตยอยากไปกินมั่ง ถ้าวันไหนคุณมัดไปชวนเตยไปด้วยนะคะ ตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพฯ เตยก็แทบไม่ได้ออกไปไหน ถ้าคุณมัดจะไปร้านก็ชวนเตยด้วยนะ เตยอยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”“ค่ะ”“ชวนเมียเขาไป ถามผัวเขายัง ผัวเขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาจริงๆเลยนะเตย ถามกูด้วยว่ากูอนุญาตหรือเปล่า” โจเซฟพูดแล้วหัวเราะเบาๆ“ให้ถามนายเนี่ย เตยไม่ถามหรอกค่ะ”“ทำไม?!”“เพราะอีกไม่นานนายก็จะได้อยู่สมาคมคนกลัวเมียแล้ว ไม่จำเป็นต้องถาม เตยถามคุณมัดก็พ
มัดไหมนั่งมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆอย่างเหนื่อยหน่าย เธอมาอยู่บ้านของตากับยายโจเซฟได้2อาทิตย์แล้ว พี่ชายของเธอเองก็โทรมาหาเหมือนกัน ตอนแรกก็โกรธมัดไหมแทบตาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะครอบครัวของโจเซฟ นิสัยเอาแต่ใจทุกคน เลยยอมให้เธออยู่ที่บ้านหลังนี้ มัดไหมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆอีกครั้ง พร้อมกับคิดอะไรไปเรื่อยอย่างเหม่อลอย“มาอยู่ที่นี่นี่เอง เข้าบ้านเถอะ อากาศตอนเช้ามันเย็นเกินไป เดี๋ยวจะไม่สบาย” โจเซฟเอ่ยพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอ ร่างกายของมัดไหมสั่นสะท้านเล็กน้อย เมื่อสายลมอ่อนๆ หอบเอาความเหน็บหนาวมาปะทะผิวกาย แต่ถึงจะเหน็บหนาวมากเพียงไร เธอก็ยังอยากที่จะนั่งอยู่ตรงนี้อยู่ดี“ยังอยากนั่งอยู่ตรงนี้” มัดไหมมองหน้าโจเซฟก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ! เป็นอะไรมัดไม่สบายหรือเปล่า?” โจเซฟถามคนร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความอาทร ยิ่งเห็นใบหน้าสวยหวานของมัดไหมที่เคยสดใสหม่นหมองลงทุกวัน เขายิ่งห่วงใยเธอ“.....” ไร้คำพูดใดๆออกมาจากปากของมัดไหม เธอเงียบพร้อมกับมองสวนดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน ส่งกลิ่นหอมลอยฟุ้งไปทั่ว เธอไม่ได้สนใจ คนท
“โจเซฟเอาอาหารไปเสิร์ฟโต๊ะ18หน่อย” พายเอ่ยกับโจเซฟ พร้อมกับยื่นถาดอาหารให้ จากนั้นก็สนใจทำอาหารต่อ วันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ ถึงจะมีลูกน้องโจเซฟมาช่วย มันก็วุ่นวายอยู่ดี ตั้งแต่เช้ามาทำงานมือเป็นละวิง“ครับ โต๊ะ18อยู่โน่นใช่ไหมครับ” เขาถามพลางชี้ไปที่โต๊ะที่อยู่มุมร้าน เขาเองเพิ่งจะมาทำเลยยังไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ ยังสับสนเรื่องโต๊ะอาหารอยู่เลย เพราะโต๊ะอาหารค่อนข้างเยอะ และไม่ได้เขียนหมายเลขกำกับด้วย มันจึงทำให้เขาค่อนข้างสับสน“ถ้าทำไม่ได้ก็กลับไป อย่ามาทำตัวน่ารำคาญแถวนี้” ภัทรเอ่ยแต่ไม่มองหน้าโจเซฟ เขาไม่พอใจมากที่โจเซฟมาอยู่ที่นี่ เอาไม่อยากให้โจเซฟมาอยู่ที่นี่เลยสักนิด แต่ขัดพายไม่ได้แค่นั้นเอง คิดแล้วโมโหชะมัดเลย ทั้งที่เมื่อก่อน พายไม่ถูกกับโจเซฟด้วยซ้ำ ตอนนี้กลับมาเข้าข้าง มันก็ยิ่งทำให้เขาโมโห“ผมทำได้ครับ” โจเซฟเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มให้ เขาสูดลมหายใจเข้าปอดตัวเองแรงๆ พร้อมกับยกถาดขึ้น เรื่องแค่นี้เขาต้องทนให้ได้ เพื่อลูกเพื่อเมียของเขา เขาต้องหัดใจเย็นให้มาก มันคงถึงทีของพี่เมียที่จะเอาคืนเขาแล้ว เพราะเมื่อก่อนเขาขู่ภัทรสารพัด ทำร้ายน้องสาวของภัทร ก็ไม่แปลกหรอกที่
“สะ... เสี่ยตู่”“หึ! ดีจังที่ยังจำกูได้!” เสี่ยตู่พูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้ามัดไหม เธอถึงกับถอยหลังด้วยความกลัวเธอต้องกลัวเสี่ยตู่อยู่แล้ว เสี่ยตู่คือคิดจะจับเธอไปขายซ่อง เเต่โจเซฟเป็นคนที่ต่อรองกับเสี่ยตู่ และได้ยิงเสี่ยตู่จนบาดเจ็บ เสี่ยตู่โดนยินคราวนั้นก็เลยเงียบหายไป พอเธอกับโจเซฟแยกกัน และเธอย้ายที่อยู่ เธอก็ไม่เคยได้เจอเสี่ยตู่อีกเลยปึก! เคร้ง!“ว้าย!” เธอร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเธอถอยไปประทะกับคนด้านหลัง จนเซล้มไม่เป็นท่า แต่ก่อนที่ร่างเธอจะไปกองกับพื้น ท่อนแขนแกร่งของคนที่คุ้นเคยกอดรัดบางของเธอเอาไว้แน่น แต่ถาดอาหารขนมกับนมล่วงลงสู่พื้นแตกกระจาย“เป็นอะไรไหม?” โจเซฟกอดรัดเธอเอาไว้อย่างหวงแหน เขาพยุงตัวเธอขึ้นยืน พร้อมกับสำรวจตัวร่างกายของเธอ“ไม่เป็นไรค่ะ” มัดไหมมองเสี่ยตู่ที่จ้องเธอไม่วางตา จนเธอต้องรีบหลบหลังโจเซฟทันที ถึงโจเซฟจะเคยทำร้ายเธอเมื่อก่อน เธอกลับไม่ได้กลัวเขาและไม่ได้โกรธเคืองโจเซฟแล้ว ยิ่งสถานการณ์ตรงหน้าตอนนี้โจเซฟคือคนที่จะปกป้องเธอมากกว่า“มึงมีอะไรไหมไอ้ตู่?” โจเซฟเอ่ยเสียงห้วนถามเสี่ยตู่ด้วยความไม่พอใจเขาก็ไม่พอใจอยู่แล้วคนที่ทำให้เมีย
มัดไหมมองข้าวต้มอยู่นาน ก่อนจะตักข้าวต้มเข้าปาก ส่วนโจเซฟกำลังง่วนอยู่กับการเก็บเสื้อผ้าของเธอใส่ตะกร้า พอเก็บเสร็จเขาก็เก็บห้องให้เธอ มัดไหมมองการกระทำของโจเซฟก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ ผู้ชายสารเลวตรงหน้าของเธอนี้ กลายเป็นคนดีมากๆคนนึงแล้ว เขาพยายามทำดีกับเธอทุกอย่าง ถ้าเธอมองข้ามจุดที่เขาเคยเป็น หรือถ้าเขาไม่เป็นคนเลวแบบนั้นอีก เธอจะอภัยให้เขา แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก ทุกอย่างมันต้องมีเวลาของมัน“นายกินข้าวยัง?” มัดไหมเอ่ยถามโจเซฟ ตั้งแต่เช้ามาเธอยังไม่เห็นเขากินอะไรเลย เพราะมัวแต่ทำงาน ยิ่งมีเสี่ยตู่มาร้าน โจเซฟเองก็ต้องดูแลความปลอดภัยให้เธอกับครอบครัวเธอ“ไม่เป็นไรหรอก เฮียยังไม่หิว” เขายิ้มให้เธอก่อนจะสนใจเก็บรองเท้าที่เขาซื้อไว้ให้เธอหลายคู่วางลงชั้น แค่ได้ยินคำถามของมัดไหม เขาก็ยิ่งดีใจถึงจะเป็นแค่คำถามธรรมดา แต่มันก็เหมือนสายน้ำชุ่มฉ่ำ อาบชโลมใจแห้งเหี่ยวของเขา อย่างน้อยเศษเสี้ยวหัวใจของเธอ ก็มีความห่วงใยเขา“นาย” มัดไหมเอ่ยพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ จากนั้นเธอก็เดินไปหาเขา ถึงแม้จะยังไม่พร้อมที่จะอภัยให้เขา แต่เธอก็ไม่ได้โกรธเกลียดเขาแล้ว“มีอะไรหรือเปล่า? ต้องการอะไรเพิ่มไหม เดี
มัดไหมถูกพาตัวออกมานอกร้าน ลูกน้องของเสี่ยตู่ปรี่เข้ามาหามัดไหมกับพี่ชายทันทีลูโซ่กับโฮเซ่ประจันหน้ากับลูกน้องของเสี่ยตู่ ต่อให้ต้องตายเขาก็จะปกป้องลูกเมียของนายของพวกเขา และแน่นอนเขาจะไม่ยอมให้ลูกน้องของเสี่ยตู่มาทำร้ายครอบครัวของมัดไหมแน่ๆ“คิดว่าพวกมึงจะรอดเหรอ? วันนี้พวกมึงต้องตายห่ากันหมดอย่าคิดว่าจะรอดสักคน” ชายฉกรรจ์ทั้งหมดเล็งปืนมาที่พวกเขา ลูโซ่กับโฮเซ่ไม่เปิดโอกาสให้ชายพวกนั้นยิงใส่เขาก่อน เขาสาดกระสุนใส่ก่อนทันทีปัง! ปัง! ปัง!“กรี๊ดดด” มัดไหมกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว เธอกับพายลากภัทรหลบไปอยู่ข้างๆรถที่จอดอยู่ เพื่อหลบวิถีของกระสุน“ก้มลงต่ำๆ” ภัทรพยายามบอกน้องสาวกับพายให้ก้มลง ตอนนี้เขาเจ็บมาก อยากจะช่วยให้มากกว่านี้แต่ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะตัวเขาก็เอาตัวไม่รอดปัง! ปัง! ปัง!“เราไม่รอดแน่ฮื่อๆ พายกลัว” พายปล่อยโฮออกมาราวกับคนเสียสติ มัดไหมเข้าไปกอดเพื่อนก้มต่ำทันที“ตั้งสติไว้ก่อนนะพาย”บรืนนนนน!!! เอี๊ยดดดดด!!!! เสียงรถ2คันขับมาขวางอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนน คนภายในรถทั้งหมดยิงประทะใส่ลูกน้องของเสี่ยตู่ทันที “มัดเป็นไงบ้าง” ณิรินลงมาจากรถ
“มัด”“…”“มัด”“….”“มัดไหม”“อื้อ” มัดไหมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง ไฟภายในห้องเปิดสลัวๆ เป็นร่างคุ้นเคยยืนอยู่ปลายเตียง เธอพยายามเพ่งมองแต่ก็เห็นหน้าไม่ชัด อีกอย่างเขาก็ยืนอยู่ไกล แต่ถึงเขาจะยืนอยู่ไกล เธอก็รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอมั่นใจว่าเป็นเขา“เฮีย! เฮียใช่ไหม ฮึกๆใช่เฮียใช่ไหม” เธอปล่อยโฮออกมาทันที พยายามลุกขึ้นนั่ง“ใช่” ชายตรงหน้าพูดเบาๆน้ำเสียงเยือกเย็นจนชวนขนลุก แต่มัดไหมไม่สนใจความเจ็บ เธอพยายามลุกขึ้นนั่งจนนั่งได้สำเร็จ“โอ๊ยยยย” มัดไหมกุมหัวไหล่ตัวเองเบาๆ โจเซฟเดินมาใกล้ๆเธอ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งข้างๆเธอ มัดไหมมองหน้าซีดเซียวของโจเซฟก่อนจะโผกอดเขาแล้วร้องไห้ออกมา“เฮีย Chapter51ฮื่อๆ”“อย่าร้องไห้ มัดต้องเข้มแข็งให้มากๆนะ”“มัดดีใจที่เฮียไม่เป็นอะไร ฮื่อๆ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งมัดกับลูกไป ฮื่อๆ”“เฮียจะทิ้งมัดไปได้ไง เฮียไม่ไปไหนหรอก เฮียจะอยู่ใกล้ๆมัด จะคอยดูแลมัดมองดูมัดทุกวัน มัดไม่ต้องเป็นกังวลอะไรทั้งนั้น เฮียเคยสัญญาแล้วว่าเฮียจะไม่ทิ้งมัด เฮียจะอยู่ดูแลมัด เฮียจะไม่ไปไหน มัดสบายใจได้ ““ถ้าเฮียไม่เป็นอะไรแล้ว มัดก็สบายใจค่ะ”“ตอนนี้มัดต้องรักษาตัว พักผ่อนให้มากๆรู้ไหม?”“ค่
ผ่านไปอีก1สัปดาห์มัดไหมที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างหนัก เธอนอนคุดคู้กอดเข่าตัวเองเอาไว้ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง ทุกอย่างกำลังดีอยู่แล้ว ทำไมถึงเกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วยเธอไม่ยอมรับว่าโจเซฟตาย เพราะมันไม่ใช่ความจริง เธอไม่เชื่อ ทุกอย่างมันคือเรื่องโกหก“มัด หมอให้กลับบ้านได้แล้วนะ เรากลับบ้านกันเถอะ” ณิรินเอ่ยกับมัดไหม แต่คนบนเตียงกลับไม่สนใจคนที่เอ่ยถามเลยสักนิด เธอยังคงร้องไห้อยู่แบบนั้น“ฮึกๆเฮีย ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งมัดไง ทำไมเฮียถึงใจร้ายแบบนี้ ฮื่อๆ” เธอร้องไห้คร่ำครวญออกมาอย่างน่าเวทนา ถ้าเธอรู้ว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ เธอจะไม่ปล่อยให้เวลามันสูญเปล่าไปเลย เธอจะใช้ชีวิตกับเขาอภัยให้เขาและมองข้ามสิ่งร้ายๆที่เขาเคยทำให้เธอ พอเขาจากไปเธอเองก็ได้รู้หัวใจตัวเอง โจเซฟคือคนที่เธอรัก และไม่มีใครสามารถมาแทนที่เขาได้“กลับเถอะมัด ไปส่งโจเซฟกัน พรุ่งนี้ครอบครัวแม่จะเผาโจเซฟแล้วนะ ไปส่งพี่เขาครั้งสุดท้ายกัน“ฮึกๆ” มัดไหมค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นอย่างเลื่อนลอย เธอใช้มือเรียวสั่นระริกปาดน้ำตาตัวเอง” เฮียใจร้าย ไหนบอกว่ารักมัดกับลูกไง ฮึก!”“หนูต้องเข้มแข็ง หนูต้องสู้นะมัดไหม”“หนูไม่รู้จะเริ่มย
ตอนเย็นของวันนั้น มัดไหมนั่งทานอาหารบนโต๊ะอาหารอย่างเงียบๆ วันนี้อาหารอร่อยถูกปากของเธอมากๆ โดยเฉพาะพวกอาหารทะเล สดมาก ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวใหญ่ ลูกหลานเต็มบ้าน ตระกลูนี้ใหญ่มากๆเลย คุณตานิโคลัสกับยายรสรินทร์ยังคงแข็งแรง ท่านดูยิ้มแย้มและมีความสุขเมื่อได้เห็นครอบครัวลูกหลานเหลนอยู่กันพร้อมหน้า โจฮานไปลากน้ำชามาได้สำเร็จพร้อมกับนั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน ครอบครัวนี้อบอุ่นมากๆเลย“วิคเตอร์ หนูกินลองกินหอยแมลงภู่นิวซีแลนด์ดูสิ อร่อยมากๆเลย” โจเซฟแกะหอยพร้อมกับราดน้ำจิ้มให้ลูกชายตัวน้อย เด็กน้อยหน้าตาคมคายตั้งแต่เด็ก ได้ความหล่อมาจากเขาเต็มๆ ถ้ามีลูกสาวก็ขอให้สวยเหมือนมัดไหม แต่จะมีตอนไหนยังไม่รู้ ช่วงนี้เมียไม่ให้เข้าใกล้เลย โจเซฟคิดก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา“ขอบคุณครับพ่อ!” วิกเตอร์ตักอาหารเข้าปาก พร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ“กินเยอะๆนะ อยากกินอะไรขอให้บอกมา พ่อพร้อมที่จะจัดให้ลูกทุกอย่าง อยากได้อะไรก็บอกมาเลยนะลูก”“วิคเตอร์ดีจังที่ได้เป็นลูกคนเดียว เรากับน้องตีกันทุกวันเลย อยากเป็นลูกคนเดียวแบบวิกเตอร์จัง! จะได้มีคนเอาใจ จะได้มีคนถามว่าอยากได้อะไรพร้อมจะจัดให้ทุกอย่างบ้าง” ปั้นสิบพูดขึ้น“แ
โจเซฟรีบขับรถมาที่บ้าน เขารีบขึ้นไปห้องของตัวเอง แต่ก็ไม่เจอมัดไหม เขากวาดสายตามองไปรอบๆห้องเจอแต่ไม้แขวนผ้าอยู่บนเตียง เขารีบลนลานออกมาจากบ้านทันที เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีเขาไปแน่ๆ ตอนนี้เธอต้องกำลังไปหาพี่ชายของเธอ และเขาจะไม่ยอมเสียเมียไปเด็ดขาดไม่ว่าเหตุผลใดๆก็ช่าง เขารีบบึ่งรถไปที่ร้านของพี่ชายเธอทันที“อ้าวโจเซฟ ไปไงมาไง” ภัทรเอ่ยขณะมองดูลูกน้องกำลังวิ่งวุ่นเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้า ที่นี่ทำเป็นแบบบุฟเฟ่ต์มีอาหารทะเลมากมายสดใหม่ ลูกค้าดูติดอกติดใจที่มากินที่ร้านของเขา“ผมมาหามัดไหม” โจเซฟกวาดสายตามองหาเมียรักแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา“มัดไม่ได้มา ไม่รู้ไปอยู่ไหน?!”“แล้วพอจะรู้ไหมว่าเธอไปอยู่ไหน?”“ไม่รู้!” ภัทรเอ่ยกับโจเซฟแล้วสนใจดูแลร้านต่อ เขาครุ่นคิดสักพักก่อนจะรีบขับรถไปบ้านใหญ่ เขารีบลงจากรถแล้วก้าวเท้ายาวๆเข้าไปในบ้าน“มัด!” เขาเรียกมัดไหมด้วยความดีใจ เมื่อได้เห็นเธออีกครั้ง เขาถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้หนีเขาไปที่ไหน ถ้าเขาหาเธอไม่เจอเขาคงเป็นบ้าแน่ๆ“ทำเรื่องงามหน้าอะไรไว้ล่ะโจเซฟ ลูกสะใภ้แม้ถึงเก็บกระเป๋าออกมาจากบ้าน” ณิรินเอ่ยถามบุตรชาย พร้อ
วันเวลาผ่านไปหลายปีโจเซฟนั่งคิดอะไรไปเรื่องพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ ช่วงนี้เขากับมัดไหมแทบไม่ได้ข้องเกี่ยวกัน เพราะเขาทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่กับเธอ มัดไหมเอาแต่งอนเขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทำอะไรก็ขวางหูขวางตา ช่วงนี้เธอติดโทรศัพท์มาก ไม่สนใจเขาเลย แต่เธอก็ทำหน้าที่แม่ได้อย่างดีเยี่ยม แต่เรื่องบนเตียงช่วงนี้เธอไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้เลย ตั้งแต่คลอดวิกเตอร์แล้ว เขากับเธอก็ยังไม่มีตัวเล็กอีกเลย“มัดไปกินข้ากันไหม เฮียว่าเราไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันดีกว่า” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกับมองมัดไหมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอตวัดสายตามองหน้าโจเซฟทันที“ไม่ไป!” เธอเอ่ยเสียงห้วนมองหน้าสามี ไม่ใช่ว่าเธองี่เง่าอะไร แต่ช่วงหลังสามีเธอดูขัดหูขัดตาเธอมากๆ“ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นเฮียจะไปบ้านใหญ่” โจเซฟพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะมองหน้าของมัดไหม“ก็ไปสิ! หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ มองตามแผ่นหลังของโจเซฟที่เดินไป สักพักก็ได้ยินเสียงรถยนต์ของโจเซฟแล่นออกไป เธอหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากัด แล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ช่วงนี้เธอต้องโปรโมทร้านช่วย ตอนนี้ลูกค้าเยอะมาก พี่ชายของเธอ เลยให้ช่วยโปรโมทลูกค้าจะได้เยอะกว่าเดิม พี่
ผ่านไปอีกหลายเดือนชีวิตของโจเซฟกับมัดไหมดำเนินไปเรื่อยๆ ตอนนี้เธอคลอดลูกออกมาเป็นผู้ชายชื่อวิคเตอร์ หลังจากเหตุการณ์ที่โดนเสี่ยตู่ระเบิดร้านคราวนั้น จนทำให้มัดไหมเสียโจเซฟไป เธอตระหนักแล้วว่า การไม่มีโจเซฟอยู่ในชีวิตมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดในแต่ละวันเธอนั้นแทบจะไม่สามารถก้าวผ่านมันไปได้เลย ทุกๆวันมีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว การสูญเสียเขาไปมันทำให้เธอเจ็บปวดราวกับถูกเข็มนับล้านๆเล่มทิ่มลงไปที่หัวใจ จากนั้นก็เหยียบซ้ำๆเธอได้เขากลับมาแล้ว และเธอจะไม่ยอมเสียเขาไปเด็ดขาด“มัด ทำอะไร?” โจเซฟเอ่ยถามขณะที่ไปหยิบเสื้อของลูกชายตัวน้อยที่เขาซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง“เอาลูกเข้าเต้าค่ะ แล้วเฮียไปไหนมาคะ” มัดไหมเอ่ย พร้อมกับเขี่ยที่แก้มลูกชายตัวน้อยเบาๆอย่างรักใคร่ วันนี้ลูกชายของเธออยู่ในชุดหมีสีฟ้า ลายการ์ตูนน่ารักมาก“เฮียไปดูชุดให้ลูกกับมัดมา ดูสิ! มีแต่ชุดหล่อๆเลยเห็นไหม” โจเซฟชูชุดขึ้นให้มัดไหมดู มัดไหมถึงกับอมยิ้มกับท่าทางของเขา“เฮียนี่เห่อจังเลยนะคะ”“มันเรื่องธรรมดา ลูกคนแรกเฮียก็ต้องเห่ออยู่แล้ว เดี๋ยวมีอีก2-3คน เดี๋ยวเฮียก็เห่อน้อยลงเอง”“จะมากกว่าเดิมซะมากกว่านะสิ”“รู้ทันเ
“ใช่โจเซฟจริงๆใช่ไหมมัด พี่ไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม?” ภัทรเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ พร้อมกับวางปลาหมึกลงบนโต๊ะ“พี่ไม่ได้ตาฝาด เฮียจริงๆค่ะ เฮียกลับมาหามัดแล้ว” มัดไหมพูดขึ้น วันนี้คือวันที่เธอมีความสุขในรอบหลายๆเดือน โจเซฟเหมือนหยาดน้ำฝนที่ชโลมหัวใจแห้งเหี่ยวของเธอ ให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง“พี่เมียไม่ได้ตาฝาดหรอกครับ ผมยังไม่ตายจริงๆ” โจเซฟยื่นมือมาจับแขนภัทรเบาๆ ภัทรใช้มือจับที่แขนของโจเซฟก่อนจะฉีกยิ้มด้วยความดีใจ“กูดีใจที่มึงกลับมาหาน้องกับหลานกู กูดีใจมากๆ”“คงไม่กีดกันผมกับมัดแล้วใช่ไหม?”“ไม่แล้ว กูยกให้เลย เอาเด็กขี้แยไปเลี้ยงเลย555 มึงไม่อยู่น้องกูร้องไห้ทุกวันเลยรู้ไหม? ดูแลน้องกูให้ดีๆ มัดไหมขี้แยอยู่ด้วย”“พี่ภัทรอะ” มัดไหมมองค้อนภัทร ก่อนจะสนใจกินหมูต่อ”“กินเยอะๆนะ เหลนตาจะได้แข็งแรง” นิโคลัสเอ่ยพร้อมกับคีบหมูให้โจเซฟกับมัดไหม“ขอบคุณครับตา ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”“มันแน่นอนอยู่แล้ว”“หึ! กลับบ้านเจอดีแน่ๆ”... รสรินทร์เอ่ยพร้อมกับจ้องหน้าสามี นิสัยแบบนี้มันน่าตีจริง ยอมรับในความร้ายกาจจริงๆ“แล้วพาสต้ากับลันตาล่ะ”“อยู่บ้าน ไม่ค่อยสบายกัน ลูกกินเถอะต่อไปนี้ขอให้ชีวิตลูก ครอ
ตัดมาที่ตอนเย็น มัดไหมเดินเข้าไปในร้านหมูกระทะของพี่ชายของเธอ โดยที่มีภัทรประคองเข้าไปในร้าน ภายในร้านถูกจัดอย่างสวยงาม ร้านสะอาดสะอ้าน ทั้งหมดก็ได้มาจากอนิสงฆ์จากครอบครัวของโจเซฟทั้งนั้น ครอบครัวนี้รวยมาก พร้อมจะบรรดาลทุกสิ่งทุกอย่างถ้าเกิดครอบครัวนี้พอใจ“นั่งก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปดูความเรียบร้อยก่อน” ภัทรเอ่ยขณะที่พามัดไหมไปนั่งเก้าอี้ เขาเองตื่นเต้นทุกครั้งที่มาร้านใหม่ ถึงแม้จะมาหลายครั้งก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี เขาไม่เคยมีร้านใหญ่โตแบบนี้มาก่อน“ค่ะ”“พี่ไปก่อนนะ นั่งเล่นอยู่นี่ก่อนแล้วกัน” ภัทรเดินไปหลังร้าน มัดมองไปรอบๆก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ ถึงโจเซฟจะตายไปแล้ว ครอบครัวของเขาก็ยังช่วยเหลือเธอกับพี่ชายตลอด ไม่เคยให้ลำบากเลย“มัด ไปร้องเพลงกัน” พายพูดขึ้น ตอนนี้ในร้านยังไม่มีลูกค้ามา นักดนตรีเองก็พร้อมแล้ว“ไม่ค่ะ!” เธอรีบปฏิเสธทันที“พายเคยฟังมัดร้องเพลง มัดเป็นคนร้องเพลงเพราะมากๆ พายไม่ได้ฟังนานแล้ว พายอยากฟังมัดร้องเพลงมากเลยนะ“มัดยังไม่มีกะจิตกะใจร้องเพลงหรอกนะพาย พายก็รู้ว่ามัดกำลัง...”“เอาน่า ร้องสักเพลงนะ ลูกค้ายังไม่มา ร้องประเดิมเปิดร้านเลย” พายประคองมัดไหมมา
ผ่านไปอีก1สัปดาห์มัดไหมที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างหนัก เธอนอนคุดคู้กอดเข่าตัวเองเอาไว้ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง ทุกอย่างกำลังดีอยู่แล้ว ทำไมถึงเกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วยเธอไม่ยอมรับว่าโจเซฟตาย เพราะมันไม่ใช่ความจริง เธอไม่เชื่อ ทุกอย่างมันคือเรื่องโกหก“มัด หมอให้กลับบ้านได้แล้วนะ เรากลับบ้านกันเถอะ” ณิรินเอ่ยกับมัดไหม แต่คนบนเตียงกลับไม่สนใจคนที่เอ่ยถามเลยสักนิด เธอยังคงร้องไห้อยู่แบบนั้น“ฮึกๆเฮีย ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งมัดไง ทำไมเฮียถึงใจร้ายแบบนี้ ฮื่อๆ” เธอร้องไห้คร่ำครวญออกมาอย่างน่าเวทนา ถ้าเธอรู้ว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ เธอจะไม่ปล่อยให้เวลามันสูญเปล่าไปเลย เธอจะใช้ชีวิตกับเขาอภัยให้เขาและมองข้ามสิ่งร้ายๆที่เขาเคยทำให้เธอ พอเขาจากไปเธอเองก็ได้รู้หัวใจตัวเอง โจเซฟคือคนที่เธอรัก และไม่มีใครสามารถมาแทนที่เขาได้“กลับเถอะมัด ไปส่งโจเซฟกัน พรุ่งนี้ครอบครัวแม่จะเผาโจเซฟแล้วนะ ไปส่งพี่เขาครั้งสุดท้ายกัน“ฮึกๆ” มัดไหมค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นอย่างเลื่อนลอย เธอใช้มือเรียวสั่นระริกปาดน้ำตาตัวเอง” เฮียใจร้าย ไหนบอกว่ารักมัดกับลูกไง ฮึก!”“หนูต้องเข้มแข็ง หนูต้องสู้นะมัดไหม”“หนูไม่รู้จะเริ่มย
“มัด”“…”“มัด”“….”“มัดไหม”“อื้อ” มัดไหมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง ไฟภายในห้องเปิดสลัวๆ เป็นร่างคุ้นเคยยืนอยู่ปลายเตียง เธอพยายามเพ่งมองแต่ก็เห็นหน้าไม่ชัด อีกอย่างเขาก็ยืนอยู่ไกล แต่ถึงเขาจะยืนอยู่ไกล เธอก็รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอมั่นใจว่าเป็นเขา“เฮีย! เฮียใช่ไหม ฮึกๆใช่เฮียใช่ไหม” เธอปล่อยโฮออกมาทันที พยายามลุกขึ้นนั่ง“ใช่” ชายตรงหน้าพูดเบาๆน้ำเสียงเยือกเย็นจนชวนขนลุก แต่มัดไหมไม่สนใจความเจ็บ เธอพยายามลุกขึ้นนั่งจนนั่งได้สำเร็จ“โอ๊ยยยย” มัดไหมกุมหัวไหล่ตัวเองเบาๆ โจเซฟเดินมาใกล้ๆเธอ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งข้างๆเธอ มัดไหมมองหน้าซีดเซียวของโจเซฟก่อนจะโผกอดเขาแล้วร้องไห้ออกมา“เฮีย Chapter51ฮื่อๆ”“อย่าร้องไห้ มัดต้องเข้มแข็งให้มากๆนะ”“มัดดีใจที่เฮียไม่เป็นอะไร ฮื่อๆ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งมัดกับลูกไป ฮื่อๆ”“เฮียจะทิ้งมัดไปได้ไง เฮียไม่ไปไหนหรอก เฮียจะอยู่ใกล้ๆมัด จะคอยดูแลมัดมองดูมัดทุกวัน มัดไม่ต้องเป็นกังวลอะไรทั้งนั้น เฮียเคยสัญญาแล้วว่าเฮียจะไม่ทิ้งมัด เฮียจะอยู่ดูแลมัด เฮียจะไม่ไปไหน มัดสบายใจได้ ““ถ้าเฮียไม่เป็นอะไรแล้ว มัดก็สบายใจค่ะ”“ตอนนี้มัดต้องรักษาตัว พักผ่อนให้มากๆรู้ไหม?”“ค่
มัดไหมถูกพาตัวออกมานอกร้าน ลูกน้องของเสี่ยตู่ปรี่เข้ามาหามัดไหมกับพี่ชายทันทีลูโซ่กับโฮเซ่ประจันหน้ากับลูกน้องของเสี่ยตู่ ต่อให้ต้องตายเขาก็จะปกป้องลูกเมียของนายของพวกเขา และแน่นอนเขาจะไม่ยอมให้ลูกน้องของเสี่ยตู่มาทำร้ายครอบครัวของมัดไหมแน่ๆ“คิดว่าพวกมึงจะรอดเหรอ? วันนี้พวกมึงต้องตายห่ากันหมดอย่าคิดว่าจะรอดสักคน” ชายฉกรรจ์ทั้งหมดเล็งปืนมาที่พวกเขา ลูโซ่กับโฮเซ่ไม่เปิดโอกาสให้ชายพวกนั้นยิงใส่เขาก่อน เขาสาดกระสุนใส่ก่อนทันทีปัง! ปัง! ปัง!“กรี๊ดดด” มัดไหมกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว เธอกับพายลากภัทรหลบไปอยู่ข้างๆรถที่จอดอยู่ เพื่อหลบวิถีของกระสุน“ก้มลงต่ำๆ” ภัทรพยายามบอกน้องสาวกับพายให้ก้มลง ตอนนี้เขาเจ็บมาก อยากจะช่วยให้มากกว่านี้แต่ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะตัวเขาก็เอาตัวไม่รอดปัง! ปัง! ปัง!“เราไม่รอดแน่ฮื่อๆ พายกลัว” พายปล่อยโฮออกมาราวกับคนเสียสติ มัดไหมเข้าไปกอดเพื่อนก้มต่ำทันที“ตั้งสติไว้ก่อนนะพาย”บรืนนนนน!!! เอี๊ยดดดดด!!!! เสียงรถ2คันขับมาขวางอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนน คนภายในรถทั้งหมดยิงประทะใส่ลูกน้องของเสี่ยตู่ทันที “มัดเป็นไงบ้าง” ณิรินลงมาจากรถ