ตอนที่ 21 คำเตือนจากอดีตศัตรู“บนเกาะนี้ คนที่อันตรายที่สุดก็คืออีดาว” แก้วเอ่ยเสียงเบาพลางหันมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง แม้จะมั่นใจว่าดาวไม่อยู่แถวนี้ก็ตาม น้ำเสียงของเธอหนักแน่นและดูจริงจังมากพอทำให้เม็ดทรายหยุดฟัง แม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่แก้วกำลังพูดก็ตามดาวเนี่ยนะเป็นคนที่อันตรายที่สุด? เธอเลือกที่จะฟังแก้วเงียบ ๆ ไม่พูดหรือถามอะไรออกมา“เธอต้องระวังมันให้มาก ๆ เข้าใจไหม?” แก้วที่เห็นว่าเม็ดทรายไม่ได้พูดอะไรต่อ ทั้งยังฟังเธอจึงพูดขึ้นต่อคำพูดของแก้วทำให้เม็ดทรายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้เชื่อคนตรงหน้าทั้งหมด เพราะที่ผ่านมาดาวดีกับเธอมาตลอด“ฉันรู้ว่าเธออาจจะไม่เชื่อคำเตือนของฉัน เพราะฉันร้ายกับเธอตั้งแต่วันแรก โอเค ฉันร้าย แต่ฉันก็ร้ายกับเธอแบบต่อหน้า ไม่เคยทำอะไรเธอลับหลัง”“...” เม็ดทรายฟังและคิดตามสิ่งที่แก้วพูด ก่อนจะเห็นว่ามันเป็นตามนั้นจริง ๆ “ฉันบอกเลยว่าซื่อ ๆ ใส ๆ อย่างเธอตามเล่ห์เลี่ยมอีดาวไม่ทันแน่ ที่มันทำดีกับเธอ ก็เพราะมันจะหลอกให้เธอตายใจ แล้วมาตลบหลังเธอแบบที่ฉันโดน”“...”“ที่ฉันมาเตือน เพราะว่าเธอเป็นคนดี และมีบุญคุณกับฉันนะเม็ดทราย ฉัน
ตอนที่ 22 ไม่...อย่าทำ...อย่าหลายวันต่อมาแสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ นเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ปรากฏร่างของหญิงสาวที่ยังคงนอนหลับสนิท ร่างกายของเธอยังคงรู้สึกอ่อนล้าจากเหตุการณ์ระทึกขวัญในคืนนั้น ภาพความโหดร้ายของกลุ่มโจรยังคงติดตา เสียงกรีดร้องของแก้วที่บอกให้เธอหนียังคงก้องอยู่ในหูความรู้สึกผิดปะปนกับความหวาดกลัวกัดกินหัวใจของเธอไม่อาจจางไปจากใจได้เลย แก้วต้องตายเพราะเธอ ส่วนดาวกลับทรยศเธออย่างเลือดเย็น และ...“ไม่...ไม่ อย่าทำ...อย่าทำ” เม็ดทรายนอนกระสับกระส่ายเพ้อออกมาซ้ำ ๆ ทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่“คุณคะ... คุณ” เสียงของใครบางคนพยายามเรียก และเขย่าตัวเธอให้ตื่นขึ้น“ไม่...ไม่” เม็ดทรายกรีดร้องลั่นก่อนจะสะดุ้งสุดตัวลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงมือที่แตะต้องตัวเธอ แรงสะดุ้งทำให้ร่างกายที่ยังคงระบมเจ็บร้าวจนใบหน้าสวยเหยเก “คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ?” พยาบาลที่ยืนอยู่ข้างข้างเตียงเอ่ยถามเธอทันทีที่เธอลืมตาตื่นขึ้นเม็ดทรายเหลือบมองไปเห็นรอยฟกช้ำตามแขนและขาของเธอ ซึ่งเป็นร่องรอยจากการต่อสู้และการหลบหนีในคืนนั้น ภาพเหตุการณ์นั้นยังคงชัดเจนราวกับเพิ่ง
ตอนที่ 23 สิ่งที่ไม่อยากได้ยินเช้าวันต่อมา ภายในห้องซึ่งมีแสงแดดสาดส่องเข้ามาสลัว ๆ แอลฟ่าและเม็ดทรายยังคงหลับอยู่บนเตียงกว้าง ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นปลุกให้เปลือกตาสีสวยค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมามองบานประตูห้องเปิดออกช้า ๆ และเพราะประตูห้องไม่ได้ล็อก ดาวจึงเปิดประตูเข้ามาทันทีที่เคาะประตูเสร็จ ใบหน้าหญิงสาวที่แม้จะมีบาดแผลแต่ก็ยังคงยิ้มแย้ม ในมือมีถาดอาหารกลิ่นหอมฟุ้งลอยเข้ามาเตะปลายจมูก ทว่ากลิ่นของมันกลับกำลังทำให้เม็ดทรายต้องเบือนหน้าหนี “ขอโทษที่เข้ามารบกวนนะคะ ฉันนำอาหารเช้าเข้ามาให้” ดาวเอ่ยใบหน้ายิ้มกริ่ม ก่อนที่แอลฟ่าจะตื่น ชายหนุ่มหันมองดาวเดินเข้ามาแบบนิ่ง ๆ ไม่ได้ว่าอะไร“ฉันตั้งใจทำเองเลยนะคะ หวังว่าจะชอบ” ดาวเอ่ยพร้อมกับวางอาหารลงบนโต๊ะ“เอาวางแล้วก็…ออกไปได้แล้ว” แอลฟ่าเอ่ยสั่งดาวเสียงเรียบ เธอจึงยิ้มบาง ๆ แล้วหันสายตาไปมองเม็ดทรายแบบยิ้มผ่านม่านตาแล้วเดินออกจากห้องไป หลังจากผ่านเหตุการณ์เสี่ยงตายวันนั้น เม็ดทรายก็รู้ดีว่า ดาวไม่ได้ดีอย่างที่เห็น แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะเล่าอะไรออกไป เพราะเธอเองก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่า แอลฟ่าจะเชื่อเธอมากแค่ไหน เพราะดาวเองก็คือนางบำเ
ตอนที่ 24 คนทรยศ“นะนาย?” ดาวที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านอยู่ พอหันไปเห็นหน้าของแอลฟ่า ก็ปล่อยสายยางหลุดจากมือและก้มหน้าหลบตาของเขาอย่างผิดสังเกต“ไหนนายบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงเหรอคะ?” ดาวทำทีตกใจ ทั้งทีเธอรู้อยู่แล้วว่าแอลฟ่าจะกลับมาวันนี้ เพราะงานทั้งหมดมันเสร็จก่อนกำหนดแล้ว“ฉันจะกลับวันนี้พรุ่งนี้ มันหนักหัวเธอรึไง?” แอลฟ่าหัวเสียเรื่องงานมาเล็กน้อย และหันไปเหวี่ยงใส่ดาวที่ถามไม่เข้าหู“เปล่าค่ะ ดาวแค่...เอ่อ...คิดว่านายจะไม่กลับ” ดาวทำท่าทีตะกุกตะกักแบบชัดเจนเพื่อให้แอลฟ่ารู้สึกสงสัย“เป็นอะไรของเธอน่ะ?” น้ำเสียงเข้มขรึมเอ่ยถามดาวขึ้น เมื่อเดินเข้ามาหน้าประตูแล้วเห็นดาวกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่“เอ่อคือว่า…ปะ...เปล่าคะ...เปล่า” ดาวยังคงแสดงท่าทีมีพิรุธอย่างชัดเจนเรียกร้องให้แอลฟ่าสงสัยมากขึ้น“...” แอลฟ่าถอดสูทตัวนอกออกก่อนจะถอนหายใจออกมาเหมือนรำคาญใจ ดวงตาคู่คมหรี่มอง คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นดาวมีสีหน้าที่ดูเหมือนกับกำลังกังวลอะไรอยู่ ไหนจะท่าทีอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ นั่นอีก“แล้ววันนี้เม็ดทรายเป็นยังไงบ้าง กินข้าวได้ปกติดีไหม?” แอลฟ่าเอ่ยถามและกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ซึ่งเขาก็แอบแปลก
ตอนที่ 25 บทลงโทษของคนทรยศเสียงคลื่นทะเลยามบ่ายสาดกระทบชายฝั่งขึ้นระลอกแล้วระลอกเล่า น้ำทะเลวันนี้ขึ้นสูงกว่าปกติ ลมทะเลเองก็พัดแรงขึ้นราวกับกำลังมีพายุลูกใหญ่สายลมเย็นแรง ๆ พัดกระทบใบหน้าสวยปลุกให้คนที่กำลังหลับรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในทันที ก่อนที่คลื่นลูกใหญ่จะซัดปะทะเข้าร่างบางจนแผ่นหลังสวยของเธอพาดไปกับขอนไม้ใหญ่ที่รั้งอยู่“อื้อ...อื้อ...พอ...พอแล้ว หนูเจ็บ...อื้อ” หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาสู้แสงแดดจ้าอย่างช้า ๆ กระทั่งเมื่อภาพทุกอย่างตรงหน้าเริ่มชัดเจนมากขึ้น เธอถึงได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเธอกำลังถูกมัดอยู่กับเสาไม้ต้นใหญ่ที่ปกติใช้ผูกเรือตกปลาเล็ก ๆ แต่ตอนนี้กลับใช้มันล่ามตัวของเธอเอาไว้แทน“นี่มันอะไรกัน...ทำไมถึงอยู่ตรงนี้ได้…อื้อ” เม็ดทรายเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าเต็มทน เชือกหนาผูกมัดรอบกายของเธอและเมื่อเธอกวาดสายตาหันมองรอบ ๆ หญิงสาวก็แทบจะเป็นลมไปอีกครั้ง เพราะเธอถูกจับมามัดที่กลางทะเลจริง ๆ และระดับน้ำมันก็เพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ “ชะช่วย...ด้วย...ช่วยด้วย” เม็ดทรายพยายามเปล่งเสียงที่แผ่วเบาออกไป สายตาของเธอมันแทบมองไม่เห็นอะไรเลยเพราะแดดที่ร้อนจ้าและคลื่นที่ซัดเข้าใบหน้าของเธอแทบไม่ได้ห
ตอนที่ 26 จมลงทะเลริมชายหาดผ่านไปไม่กี่นาทีลูกน้องสองคนก็ล็อกแขนหิ้วปีกเจย์ อดีตลูกน้องคนสนิท ที่มาในสภาพถูกบอบช้ำอย่างหนักหน่วง ฟุ่บ!! ทันทีที่เจย์เห็นแอลฟ่าเขารีบคลานเข้าไปหาเขาในทันที“มึงบอกว่ามึงไม่ได้ทำ แล้วใครเป็นคนตัดสายกล้องวงจรปิดในบ้าน ใครเป็นคนลบข้อมูลทั้งหมดออกไป...ใคร?? ถ้าไม่ใช่มึง?” แอลฟ่ากำหมัดแน่นและถามอย่างพยายามใจเย็นมากที่สุด“ผมไม่รู้นาย...ผม” เจย์ส่ายหน้าอย่างไม่รู้มาก่อนจริง ๆ เพราะในบ้านหลังนี้มีเขาเป็นคนดูแลที่สูงสุดรองจากแอลฟ่า ผัวะ แอลฟ่าสะบัดเจย์ออก ก่อนจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วต่อยหนัก ๆ จนเจย์ล้มลงบริเวณมุมปากที่มีรอยช้ำเดิมอยู่แล้วก็แตกอีกครั้งจนมีเลือดสีสดซิบออกอีกครั้ง“มึงไม่ยอมรับเรื่องกล้อง...ก็ไม่เป็นไร” แอลฟ่าหยิบมีดเล่มสั้นที่เขาเคยให้เจย์ไว้เป็นของขวัญขึ้นมาจ่อที่ใบหน้าของเขา“งั้นกูจะถามมึงอีกครั้งว่า… มึงแอบทำแบบนี้กับคนของกูกี่ครั้งแล้ว?” น้ำเสียงหนาเอ่ยถามแบบหน้าตาย “นาย...ผมสาบานได้ ผมไม่เคยล่วงเกินเม็ดทรายเลย...ผมไม่เคยทำอะไรเธอเลยจริง ๆ นาย” เจย์เอ่ยเช่นเดิมซ้ำ ๆ นั่นกลับทำให้แอลฟ่ายิ่งโกรธ มือสากกระชากคอเสื้อเจย์ลากลงไปในทะเ
ตอนที่ 27 ท้องไม่รู้ตัวสามวันผ่านไปขณะที่เม็ดทรายกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง อาการไข้ของเธอทุเลาเบาลงเยอะ และเธอยังต้องทานยาบำรุงมากมายที่ทางหมอและพยาบาลจัดเตรียมาให้ หลังจากที่เม็ดทรายรู้ว่าตัวเองกำลังท้องขึ้นมาจริง ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวแอลฟ่ามากขึ้นทุกที แต่ตั้งแต่ที่เธอตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลนี้ เธอก็ไม่เห็นหน้าของเขาอีกเลยเช่นกัน“คุณตื่นแล้วเหรอคะ พอดีเลยคุณหมออนุญาตให้คุณออกจากโรงพยาบาลได้วันนี้” พยาบาลสาวเข้ามาประคองเม็ดทรายเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ก่อนจะพาเธอกลับมานั่งบนวีลแชร์ และเข็นเธอออกจากห้องพักเพื่อนำไปส่งที่รถตู้สีดำที่จอดรออยู่ตรงหน้า“ฉันจะต้องไปที่ไหนคะ” เม็ดทรายหันไปถาม เพราะจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่กำลังเผชิญเท่าไรนัก“กลับบ้านไงคะ... สามีของคุณ ให้คนรถขับมารอแล้ว” เม็ดทรายได้ยินก็นิ่งคิดชั่วครู่ เธอไม่กล้าที่จะขึ้นไปบนรถ เพราะกลัวว่าแอลฟ่าจะพาเธอไปทำร้ายมากกว่า “เออ...ฉันไม่ไปได้ไหม?” เม็ดทรายทำท่าจะเดินหันหลังกลับ แต่พอหันกลับไปทางคุณพยาบาลก็เดินหายไปแล้ว เหลือแค่เพียงลูกน้องของแอลฟ่าเพียงเท่านั้น“ไม่ได้ครับ...นายรออยู่” เขาเดินมาดักหน้า
ตอนที่ 28 การสูญเสียบนเครื่องบินส่วนตัวเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มอีกครั้งเมื่อนักบินเร่งเครื่องขึ้นสู่ท้องฟ้า เม็ดทรายนั่งกอดกระเป๋าใบเล็กที่มีของใช้เล็กน้อย พวกยาแก้แพ้ท้อง ยาดมต่าง ๆ สายตาคู่นั้นเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เบื้องล่างคือท้องทะเลงดงามที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตนางบำเรอของเธอ ทว่าเวลานี้มันกลับเป็นเพียงฉากหลังที่เหมือนตอกย้ำว่าชีวิตเธอไม่สามารถคาดหวังอิสรภาพได้ง่าย ๆ “วันนี้ฉันต้องไปคุยงาน...ส่วนเธอถ้าเยี่ยมพ่อเสร็จแล้วก็รอที่นั้น เสร็จงานแล้วฉันถึงจะมารับเอง” เขาเอ่ยขึ้นสั้น ๆ พอเครื่องแตะรันเวย์สนามบินดอนเมืองก็มีรถยนต์คันดำสุดหรูมาจอดรอรับ ทั้งสองแยกขึ้นคนละคัน โดยเขาก็ไม่ลืมที่จะสั่งการให้ลูกน้องสองคนพาเม็ดทรายไปส่งที่โรงพยาบาลและจับตาดูเธอแบบไม่คาดสายตา เพราะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ไปด้วยแต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์หนีหรือมีอิสระอะไรอยู่ดีโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่งเธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามทางเดินที่คุ้นเคยไปยังห้องพักฟื้นผู้ป่วยระยะสุดท้าย เสียงฝีเท้าเร่งเร้าของเธออาจไม่ดังมากนัก แต่กลับรู้สึกว่ามันสะท้อนกึกก้องในอก วินาทีแรกที่เธอเห็นพ่อของตัวเอง เธอแทบจะจำเขาไม่ได้เล
ตอนที่ 30 วันที่รอคอยแอลฟ่าไม่ได้พูดอะไร ทันทีที่เธอโผล่เข้ากอด ร่างสูงก็ยกมือโอบกอดเธอไว้แนบกายในทันที เขาปล่อยให้เม็ดทรายร้องไห้จนพอใจ มือหนาค่อยๆ ยกขึ้นลูบผมของเธอเบาๆ ราวกับปลอบประโลมในวินาทีนั้น เม็ดทรายรู้สึกเหมือนมีใครสักคนอยู่เคียงข้างเธอ แม้เธอจะทั้งกลัว ทั้งโกรธ ทั้งเคืองเขาในหลายเรื่อง แต่ในตอนนี้คนที่อันตรายและใจร้ายที่สุดอย่างผู้ชายคนนี้นี่แหละ ที่เธออยากจะโผล่เข้ากอดและร้องไห้ ปล่อยความอ่อนแอออกมาทั้งหมดอย่างไม่อายอีกต่อไปแล้วแอลฟ่ายืนแน่นิ่ง ปล่อยให้ร่างเล็กในอ้อมแขนสะอื้นไห้จนตัวโยน มือของเขายกขึ้นช้า ๆ ลูบไล้ลงบนแผ่นหลังของเธอเบา ๆ ร่างบางสั่นสะท้านราวกับไม่อาจแบกรับความเจ็บปวดไว้ได้อีกแล้ว“ฉันได้คุยกับพ่อแค่ไม่กี่คำเอง...อะ...ฉันเพิ่งกอดเขาเองอะ” เม็ดทรายพึมพำทั้งน้ำตา ซุกใบหน้ากับแผงอกแกร่งของเขา ความร้อนจากร่างกายของเขาทำให้เธอรู้สึกอุ่นขึ้น แม้จะรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ทำร้ายเธอมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้ เขากลับเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่เธอมีแอลฟ่ายกมือขึ้นลูบผมของเธอช้า ๆ ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ปล่อยให้เธอปลดปล่อยความเสียใจออกมาเต็มที่ ดวงตาคมมองไปข้างหน้าอย่างว่าง
ตอนที่ 29 อ้อมกอดซาตานไม่มีคำปลอบโยนใดในวินาทีนั้นจะช่วยบรรเทาความปวดร้าวในใจเม็ดทรายได้ เธอผูกพันกับพ่อมากเพียงใด ตั้งแต่จำความได้เธอก็มีแค่พ่อ พ่อเคยบอกว่าที่เธอสวยและมีหน้าคล้ายลูกครึ่งแบบนี้ เป็นเพราะแท้จริงแล้ว แม่ของเธอเป็นสาวรัสเซียที่ทำงานในบาร์แห่งหนึ่ง และเคยคบกับพ่อในช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนจะคลอดเธอทิ้งไว้และหนีไปโดยตามหาตัวไม่เจออีกเลยนับจากนั้น ซึ่งพ่อก็ไม่คิดจะทิ้งเธอ แม้ว่าเธอจะไม่ได้เกิดจากความรัก แต่พ่อก็อดทนเลี้ยงดูเธอมาอย่างสุดความสามารถ ของผู้ชายที่เสเพลคนหนึ่ง ที่พยายามจะปรับเปลี่ยนทุกอย่างเพื่อลูกสาว แต่ก็ไม่ได้มากพอที่จะเป็นพ่อที่ดีที่สุดได้แต่เขาก็ภูมิใจที่เลี้ยงเม็ดทรายมาได้จนถึงวันที่เม็ดทราย พึ่งพาตัวเองได้แล้วแบบทุกวันนี้“หนูรักพ่อนะ...หวังว่าพ่อจะรับรู้ได้” เม็ดทรายร้องไห้และพึมพำเบา ๆ ...เสียงสะอื้นของเม็ดทรายดังก้องอยู่ในห้องโถงผู้ป่วย แม้จะมีผู้คนเดินผ่านไปมา แต่ราวกับโลกทั้งใบหยุดนิ่ง เธอรู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ไม่มีคำใดจะบรรยายความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกได้และทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นใกล้ๆ เม็ดทรายเงยหน้าขึ้นมอง ทั้งน้ำตาพร่าม
ตอนที่ 28 การสูญเสียบนเครื่องบินส่วนตัวเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มอีกครั้งเมื่อนักบินเร่งเครื่องขึ้นสู่ท้องฟ้า เม็ดทรายนั่งกอดกระเป๋าใบเล็กที่มีของใช้เล็กน้อย พวกยาแก้แพ้ท้อง ยาดมต่าง ๆ สายตาคู่นั้นเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เบื้องล่างคือท้องทะเลงดงามที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตนางบำเรอของเธอ ทว่าเวลานี้มันกลับเป็นเพียงฉากหลังที่เหมือนตอกย้ำว่าชีวิตเธอไม่สามารถคาดหวังอิสรภาพได้ง่าย ๆ “วันนี้ฉันต้องไปคุยงาน...ส่วนเธอถ้าเยี่ยมพ่อเสร็จแล้วก็รอที่นั้น เสร็จงานแล้วฉันถึงจะมารับเอง” เขาเอ่ยขึ้นสั้น ๆ พอเครื่องแตะรันเวย์สนามบินดอนเมืองก็มีรถยนต์คันดำสุดหรูมาจอดรอรับ ทั้งสองแยกขึ้นคนละคัน โดยเขาก็ไม่ลืมที่จะสั่งการให้ลูกน้องสองคนพาเม็ดทรายไปส่งที่โรงพยาบาลและจับตาดูเธอแบบไม่คาดสายตา เพราะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ไปด้วยแต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์หนีหรือมีอิสระอะไรอยู่ดีโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่งเธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามทางเดินที่คุ้นเคยไปยังห้องพักฟื้นผู้ป่วยระยะสุดท้าย เสียงฝีเท้าเร่งเร้าของเธออาจไม่ดังมากนัก แต่กลับรู้สึกว่ามันสะท้อนกึกก้องในอก วินาทีแรกที่เธอเห็นพ่อของตัวเอง เธอแทบจะจำเขาไม่ได้เล
ตอนที่ 27 ท้องไม่รู้ตัวสามวันผ่านไปขณะที่เม็ดทรายกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง อาการไข้ของเธอทุเลาเบาลงเยอะ และเธอยังต้องทานยาบำรุงมากมายที่ทางหมอและพยาบาลจัดเตรียมาให้ หลังจากที่เม็ดทรายรู้ว่าตัวเองกำลังท้องขึ้นมาจริง ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวแอลฟ่ามากขึ้นทุกที แต่ตั้งแต่ที่เธอตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลนี้ เธอก็ไม่เห็นหน้าของเขาอีกเลยเช่นกัน“คุณตื่นแล้วเหรอคะ พอดีเลยคุณหมออนุญาตให้คุณออกจากโรงพยาบาลได้วันนี้” พยาบาลสาวเข้ามาประคองเม็ดทรายเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ก่อนจะพาเธอกลับมานั่งบนวีลแชร์ และเข็นเธอออกจากห้องพักเพื่อนำไปส่งที่รถตู้สีดำที่จอดรออยู่ตรงหน้า“ฉันจะต้องไปที่ไหนคะ” เม็ดทรายหันไปถาม เพราะจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่กำลังเผชิญเท่าไรนัก“กลับบ้านไงคะ... สามีของคุณ ให้คนรถขับมารอแล้ว” เม็ดทรายได้ยินก็นิ่งคิดชั่วครู่ เธอไม่กล้าที่จะขึ้นไปบนรถ เพราะกลัวว่าแอลฟ่าจะพาเธอไปทำร้ายมากกว่า “เออ...ฉันไม่ไปได้ไหม?” เม็ดทรายทำท่าจะเดินหันหลังกลับ แต่พอหันกลับไปทางคุณพยาบาลก็เดินหายไปแล้ว เหลือแค่เพียงลูกน้องของแอลฟ่าเพียงเท่านั้น“ไม่ได้ครับ...นายรออยู่” เขาเดินมาดักหน้า
ตอนที่ 26 จมลงทะเลริมชายหาดผ่านไปไม่กี่นาทีลูกน้องสองคนก็ล็อกแขนหิ้วปีกเจย์ อดีตลูกน้องคนสนิท ที่มาในสภาพถูกบอบช้ำอย่างหนักหน่วง ฟุ่บ!! ทันทีที่เจย์เห็นแอลฟ่าเขารีบคลานเข้าไปหาเขาในทันที“มึงบอกว่ามึงไม่ได้ทำ แล้วใครเป็นคนตัดสายกล้องวงจรปิดในบ้าน ใครเป็นคนลบข้อมูลทั้งหมดออกไป...ใคร?? ถ้าไม่ใช่มึง?” แอลฟ่ากำหมัดแน่นและถามอย่างพยายามใจเย็นมากที่สุด“ผมไม่รู้นาย...ผม” เจย์ส่ายหน้าอย่างไม่รู้มาก่อนจริง ๆ เพราะในบ้านหลังนี้มีเขาเป็นคนดูแลที่สูงสุดรองจากแอลฟ่า ผัวะ แอลฟ่าสะบัดเจย์ออก ก่อนจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วต่อยหนัก ๆ จนเจย์ล้มลงบริเวณมุมปากที่มีรอยช้ำเดิมอยู่แล้วก็แตกอีกครั้งจนมีเลือดสีสดซิบออกอีกครั้ง“มึงไม่ยอมรับเรื่องกล้อง...ก็ไม่เป็นไร” แอลฟ่าหยิบมีดเล่มสั้นที่เขาเคยให้เจย์ไว้เป็นของขวัญขึ้นมาจ่อที่ใบหน้าของเขา“งั้นกูจะถามมึงอีกครั้งว่า… มึงแอบทำแบบนี้กับคนของกูกี่ครั้งแล้ว?” น้ำเสียงหนาเอ่ยถามแบบหน้าตาย “นาย...ผมสาบานได้ ผมไม่เคยล่วงเกินเม็ดทรายเลย...ผมไม่เคยทำอะไรเธอเลยจริง ๆ นาย” เจย์เอ่ยเช่นเดิมซ้ำ ๆ นั่นกลับทำให้แอลฟ่ายิ่งโกรธ มือสากกระชากคอเสื้อเจย์ลากลงไปในทะเ
ตอนที่ 25 บทลงโทษของคนทรยศเสียงคลื่นทะเลยามบ่ายสาดกระทบชายฝั่งขึ้นระลอกแล้วระลอกเล่า น้ำทะเลวันนี้ขึ้นสูงกว่าปกติ ลมทะเลเองก็พัดแรงขึ้นราวกับกำลังมีพายุลูกใหญ่สายลมเย็นแรง ๆ พัดกระทบใบหน้าสวยปลุกให้คนที่กำลังหลับรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในทันที ก่อนที่คลื่นลูกใหญ่จะซัดปะทะเข้าร่างบางจนแผ่นหลังสวยของเธอพาดไปกับขอนไม้ใหญ่ที่รั้งอยู่“อื้อ...อื้อ...พอ...พอแล้ว หนูเจ็บ...อื้อ” หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาสู้แสงแดดจ้าอย่างช้า ๆ กระทั่งเมื่อภาพทุกอย่างตรงหน้าเริ่มชัดเจนมากขึ้น เธอถึงได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเธอกำลังถูกมัดอยู่กับเสาไม้ต้นใหญ่ที่ปกติใช้ผูกเรือตกปลาเล็ก ๆ แต่ตอนนี้กลับใช้มันล่ามตัวของเธอเอาไว้แทน“นี่มันอะไรกัน...ทำไมถึงอยู่ตรงนี้ได้…อื้อ” เม็ดทรายเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าเต็มทน เชือกหนาผูกมัดรอบกายของเธอและเมื่อเธอกวาดสายตาหันมองรอบ ๆ หญิงสาวก็แทบจะเป็นลมไปอีกครั้ง เพราะเธอถูกจับมามัดที่กลางทะเลจริง ๆ และระดับน้ำมันก็เพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ “ชะช่วย...ด้วย...ช่วยด้วย” เม็ดทรายพยายามเปล่งเสียงที่แผ่วเบาออกไป สายตาของเธอมันแทบมองไม่เห็นอะไรเลยเพราะแดดที่ร้อนจ้าและคลื่นที่ซัดเข้าใบหน้าของเธอแทบไม่ได้ห
ตอนที่ 24 คนทรยศ“นะนาย?” ดาวที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านอยู่ พอหันไปเห็นหน้าของแอลฟ่า ก็ปล่อยสายยางหลุดจากมือและก้มหน้าหลบตาของเขาอย่างผิดสังเกต“ไหนนายบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงเหรอคะ?” ดาวทำทีตกใจ ทั้งทีเธอรู้อยู่แล้วว่าแอลฟ่าจะกลับมาวันนี้ เพราะงานทั้งหมดมันเสร็จก่อนกำหนดแล้ว“ฉันจะกลับวันนี้พรุ่งนี้ มันหนักหัวเธอรึไง?” แอลฟ่าหัวเสียเรื่องงานมาเล็กน้อย และหันไปเหวี่ยงใส่ดาวที่ถามไม่เข้าหู“เปล่าค่ะ ดาวแค่...เอ่อ...คิดว่านายจะไม่กลับ” ดาวทำท่าทีตะกุกตะกักแบบชัดเจนเพื่อให้แอลฟ่ารู้สึกสงสัย“เป็นอะไรของเธอน่ะ?” น้ำเสียงเข้มขรึมเอ่ยถามดาวขึ้น เมื่อเดินเข้ามาหน้าประตูแล้วเห็นดาวกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่“เอ่อคือว่า…ปะ...เปล่าคะ...เปล่า” ดาวยังคงแสดงท่าทีมีพิรุธอย่างชัดเจนเรียกร้องให้แอลฟ่าสงสัยมากขึ้น“...” แอลฟ่าถอดสูทตัวนอกออกก่อนจะถอนหายใจออกมาเหมือนรำคาญใจ ดวงตาคู่คมหรี่มอง คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นดาวมีสีหน้าที่ดูเหมือนกับกำลังกังวลอะไรอยู่ ไหนจะท่าทีอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ นั่นอีก“แล้ววันนี้เม็ดทรายเป็นยังไงบ้าง กินข้าวได้ปกติดีไหม?” แอลฟ่าเอ่ยถามและกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ซึ่งเขาก็แอบแปลก
ตอนที่ 23 สิ่งที่ไม่อยากได้ยินเช้าวันต่อมา ภายในห้องซึ่งมีแสงแดดสาดส่องเข้ามาสลัว ๆ แอลฟ่าและเม็ดทรายยังคงหลับอยู่บนเตียงกว้าง ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นปลุกให้เปลือกตาสีสวยค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมามองบานประตูห้องเปิดออกช้า ๆ และเพราะประตูห้องไม่ได้ล็อก ดาวจึงเปิดประตูเข้ามาทันทีที่เคาะประตูเสร็จ ใบหน้าหญิงสาวที่แม้จะมีบาดแผลแต่ก็ยังคงยิ้มแย้ม ในมือมีถาดอาหารกลิ่นหอมฟุ้งลอยเข้ามาเตะปลายจมูก ทว่ากลิ่นของมันกลับกำลังทำให้เม็ดทรายต้องเบือนหน้าหนี “ขอโทษที่เข้ามารบกวนนะคะ ฉันนำอาหารเช้าเข้ามาให้” ดาวเอ่ยใบหน้ายิ้มกริ่ม ก่อนที่แอลฟ่าจะตื่น ชายหนุ่มหันมองดาวเดินเข้ามาแบบนิ่ง ๆ ไม่ได้ว่าอะไร“ฉันตั้งใจทำเองเลยนะคะ หวังว่าจะชอบ” ดาวเอ่ยพร้อมกับวางอาหารลงบนโต๊ะ“เอาวางแล้วก็…ออกไปได้แล้ว” แอลฟ่าเอ่ยสั่งดาวเสียงเรียบ เธอจึงยิ้มบาง ๆ แล้วหันสายตาไปมองเม็ดทรายแบบยิ้มผ่านม่านตาแล้วเดินออกจากห้องไป หลังจากผ่านเหตุการณ์เสี่ยงตายวันนั้น เม็ดทรายก็รู้ดีว่า ดาวไม่ได้ดีอย่างที่เห็น แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะเล่าอะไรออกไป เพราะเธอเองก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่า แอลฟ่าจะเชื่อเธอมากแค่ไหน เพราะดาวเองก็คือนางบำเ
ตอนที่ 22 ไม่...อย่าทำ...อย่าหลายวันต่อมาแสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ นเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ปรากฏร่างของหญิงสาวที่ยังคงนอนหลับสนิท ร่างกายของเธอยังคงรู้สึกอ่อนล้าจากเหตุการณ์ระทึกขวัญในคืนนั้น ภาพความโหดร้ายของกลุ่มโจรยังคงติดตา เสียงกรีดร้องของแก้วที่บอกให้เธอหนียังคงก้องอยู่ในหูความรู้สึกผิดปะปนกับความหวาดกลัวกัดกินหัวใจของเธอไม่อาจจางไปจากใจได้เลย แก้วต้องตายเพราะเธอ ส่วนดาวกลับทรยศเธออย่างเลือดเย็น และ...“ไม่...ไม่ อย่าทำ...อย่าทำ” เม็ดทรายนอนกระสับกระส่ายเพ้อออกมาซ้ำ ๆ ทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่“คุณคะ... คุณ” เสียงของใครบางคนพยายามเรียก และเขย่าตัวเธอให้ตื่นขึ้น“ไม่...ไม่” เม็ดทรายกรีดร้องลั่นก่อนจะสะดุ้งสุดตัวลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงมือที่แตะต้องตัวเธอ แรงสะดุ้งทำให้ร่างกายที่ยังคงระบมเจ็บร้าวจนใบหน้าสวยเหยเก “คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ?” พยาบาลที่ยืนอยู่ข้างข้างเตียงเอ่ยถามเธอทันทีที่เธอลืมตาตื่นขึ้นเม็ดทรายเหลือบมองไปเห็นรอยฟกช้ำตามแขนและขาของเธอ ซึ่งเป็นร่องรอยจากการต่อสู้และการหลบหนีในคืนนั้น ภาพเหตุการณ์นั้นยังคงชัดเจนราวกับเพิ่ง