’อ่า...แบบนั้นดอกแก้ว ดี...’‘เสี่ยคะ... ดอกแก้ว อื้อ...’‘ครางอีก ฉันชอบเสียงเธอ’‘อ๊า! เสี่ย... เสี่ย!’.“ท่านครับ”“.....”“เอ่อ” มาร์คขยับตัวอย่างอึดอัด เขาเรียกเจ้านายหนุ่มไปหลายครั้งแล้ว แต่คนที่นั่งเหม่อลอยกลับไม่ได้ยินจนเขาทำตัวไม่ถูก เพราะมันผิดวิสัยคนหูตาไวที่เคยรู้จัก “...ท่าน”“มีอะไรก็
“ท่านนั่งรอที่โซฟาก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวดิฉันเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้”เธอยิ้มหวาน ผายมือไปที่โซฟาตัวสวยนำเข้าจากอิตาลี ถึงจะเป็นคอนโดเกรดบี แต่หน้าล็อบบี้ก็ต้องดูหรูไว้ก่อนเหมือนผักชีโรยหน้า หัวหน้าเธอบอกมาแบบนั้น“ขอบใจ แต่ไม่เป็นไรดีกว่า”พิธานปฏิเสธสั้นๆ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางจากลิฟต์ไปที่ซุปเปอร์ฯ
ตาคมมองตามร่างขาวผ่องที่เดินเลี่ยงไปในครัวทันทีที่กลับเข้ามาในห้อง ดอกแก้วจัดการเก็บของบางส่วนเข้าตู้เย็น และแบ่งสิ่งที่ต้องใช้ไว้ข้างนอกเพื่อเตรียมทำมื้อเย็นพิธานเพิ่งสังเกตเห็น วันนี้ดอกแก้วใส่แว่นตาหนาที่ดูเชยสุดๆ เหมือนวันแรกที่เขาได้เจอเธอปกติเธอจะใส่คอนแทกเลนส์ หรือไม่ก็ไม่ใส่อะไรเลย นี่เป็น
“เสี่ยคะ นี่มันในครัวนะคะ!”แม้จะถูกอารมณ์พิศวาสครอบงำ แต่ดอกแก้วก็ยังมีสติพอที่จะรู้ว่าที่นี่มันไม่ใช่ที่ที่เหมาะสม ต่างจากอีกคนที่ทำราวกับไม่ได้ยินเสียงของเธอ เขาทำเพียงแค่บีบก้นเธอด้วยแรงที่ไม่เบาจนเธอยอมหยุดดิ้นในที่สุด หลังจากนั้นเขาก็ผละออกห่าง เพียงเสี้ยววินาทีก็กลับเข้ามาใกล้อีกครั้งแกร็กเ
มื้อเย็นในวันนี้กว่าจะเสร็จสิ้นลงได้ก็เกือบสามทุ่มตรง ดอกแก้วเก็บจานบนโต๊ะไปวางที่ซิงค์ ก่อนจะค่อยๆ จัดการเทเศษอาหารที่เหลือเพียงน้อยนิดทิ้งลงทั้งขยะใบหน้าขาวร้อนวูบวาบไปหมดเมื่อเผลอมองไปที่เคาน์เตอร์ครัว ที่ตรงนั้นเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น เรื่องบางอย่างที่ไม่สมควรเอาเสียเลย.“
“บอกเธอแล้วกันว่าพรุ่งนี้ฉันจะเข้าไป”แต่ประโยคนั้นทำให้ดอกแก้วหยุดมือที่เคลื่อนไหวลง เธอเผลอตั้งใจฟังสิ่งที่พิธานกำลังพูด ทั้งยังจ้องมองเขาผ่านกระจกบานใหญ่“ซักห้าโมงแล้วกัน เตรียมดอกไม้ให้ช่อหนึ่งด้วย ฉันไม่ได้เข้าไปหาเธอนานเกินไป อืม... ขอบใจ”หลังจากจบประโยคพิธานก็กดวางสาย เขาหันไปมองคนในชุดนอนอ
ที่จริงแล้วดอกแก้วไม่ได้คิดจะออกไปเที่ยวไหนตามที่เสี่ยอนุญาต แต่เพราะเมื่อช่วงบ่ายเธอได้รับสายจากเจ้น้ำ แกบ่นว่าคิดถึงเพราะเธอไม่แวะไปหาเลย เงินที่ยืมมาก็คืนด้วยการโอนเข้าบัญชีไม่ได้ไปเจอหน้าค่าตา โวยวายไปไกลจนหาว่าเธอลืมกันไปแล้ว ดอกแก้วทนเสียงเรียกร้องไม่ไหว จึงรับปากไปว่าคืนนี้จะไปหาอะไรดื่มที่ผั
“แกว่ายังไงนะ เสี่ยมารับ?”“อื้อ ฉันก็ตามเขาไม่ค่อยทัน ตอนแรกบอกว่าให้ฉันออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง แต่พอฉันออกมาก็ไม่ยอมให้ไปค้างกับเจ้ คืนนี้ฉันเลยไปค้างด้วยไม่ได้แล้ว เจ้ไม่โกรธนะ”“ไม่โกรธๆ” น้ำส่ายหน้าไปมาแรงๆ เธอไม่โกรธหรอก เพราะคำสั่งของเสี่ยพิธานคือสิ่งที่ต้องทำตามอย่างไม่มีข้อแม้อยู่แล้ว เธอแค่ม
.บ่าวสาวแยกย้ายกันอาบน้ำหลังจากผู้ใหญ่กลับออกไปหมดแล้ว ดอกแก้วที่อาบน้ำก่อนเป่าผมจนแห้งสนิท ก่อนจะปีนขึ้นเตียงและหยิบมือถือขึ้นมากดเล่น ดวงตากวางเบิกกว้างเมื่อเห็นรูปภาพบางอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นมาก่อน“เจ้น้ำ? แด๊ด?”มันเป็นรูปที่คนสองคนนั่งยิ้มให้กล้องท่ามกลางดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่ดูโรแมนติก เ
“เจ้ดีใจด้วยจริงๆ”“ฉันรู้” ดอกแก้วลูบหลังปลอบคนที่ร้องไห้เหมือนเด็กด้วยความเข้าใจ เพราะเจ้น้ำหวังดีกับเธอเสมอมา เธอจึงเข้าใจว่าทำไมพี่สาวถึงได้ปล่อยโฮออกมาแบบนี้ “ขอบคุณเจ้มากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้... ดอกแก้วคงไม่ได้เจอคุณพิธาน”“ทุกอย่างมันคงถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว” น้ำดันร่างของเจ้าสาวออกห่าง เธอเอ่
ฤกษ์ส่งตัวเข้าหอของพิธานกับดอกแก้วคือสองทุ่มตรง ที่จริงแล้วดาวเรืองหาฤกษ์ที่ดีกว่านี้ได้ แต่เพราะมันดึกเกินไปและพิธานไม่อยากให้คนท้องอ่อนๆ ต้องเข้านอนดึก เขาจึงขอแม่ยายให้หาฤกษ์ใหม่ให้เป็นช่วงหัวค่ำแทน ดังนั้นหลังจากพูดคุยบนเวทีเสร็จแขกที่มาร่วมงานก็ไม่ได้เห็นหน้าบ่าวสาวอีก รวมถึงเด็กๆ ทั้งสองก็มีพี
ส่วนคุณทิม เพื่อนสนิทของพิธานอีกหนึ่งคนก็หลงหลานๆ ไม่ต่างกัน ตอนนี้คุณทิมมีคนรักแล้ว ยังไม่ได้แต่งงานแต่ก็หมั้นกันไว้เรียบร้อย แต่นั่นก็แปลว่าคุณทิมยังปั๊มลูกไม่ได้แม้จะอยากมีใจจะขาด เพราะคุณจี แฟนสาวของคุณทิมขอไว้ว่าอยากทำงานต่ออีกซักหน่อยดอกแก้วมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มออกมา เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตขอ
“ครับ แต่งงานที่บ้านของดอกแก้วเขา ไม่ได้จัดอะไรใหญ่โต แค่ผูกข้อไม้ข้อมือ จดทะเบียนสมรส ส่วนงานที่กรุงเทพฯ คราวแรกก็ตั้งใจจัดทันทีที่กลับมาจากเชียงใหม่ แต่ลูกชายมาอยู่ในท้องก่อนเลยต้องเลื่อนออกไป”“แบบนี้คุณดอกแก้วน้อยใจไหมคะ? เพราะเหมือนว่าคุณไม่ได้ถูกเปิดเผยเท่าไหร่ มีแต่ข่าวลือซึ่งไม่มีอะไรมายืนยั
เสียงเปิดประตูห้องน้ำเรียกสายตาจากคนบนเตียงให้หันไปมอง พิธานวางหนังสือที่อ่านอยู่ลง ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดภรรยาที่ดูอ่อนล้ากว่าปกติหลวมๆ“เหนื่อยมากไหม?”ช่วงนี้เป็นช่วงเตรียมตัวสำหรับงานแต่ง และเพราะงานแต่งที่จะจัดขึ้นไม่ใช่งานเล็กๆ เหมือนที่เชียงใหม่ เพื่อหน้าตาของเจ้าของบริษัทอย่างพิธานจึงทำให้งา
“ดอกแก้วดุเหรอคะ?” หญิงสาวชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เธอนี่นะดุ จับลูกแรงๆ ซักครั้งยังไม่เคย แค่บอกให้ไปกินข้าวก็แปลว่าเธอดุแล้วอย่างนั้นเหรอ?เธอไม่ได้ดุหรอก แต่พ่ออย่างคุณพิธานนั่นแหละที่ตามใจลูกมากไป“เปล่าจ้ะ” พิธานรีบเข้าไปกอดเอวบางไว้ เสียงทุ้มดัดลงให้เล็กกว่าปกติเพื่อออดอ้อน “ดอกแก้วของคุณพิธานไม่ดุ
จู่ๆ เสียงใสๆ ของลูกสาวก็ร้องขึ้น พิธานหน้าตึงแทบจะทันที ส่วนดอกแก้วก็ได้แต่ยิ้มขำและหันไปคุยกับลูกสาวตัวจ้อย“น้องแมทค่ะ น้องแมทเป็นน้องหนูนะลูก”“แมท!”“น้องดาวคะ-““แมทธิวเกิดหลังน้องดาวแค่ไม่กี่เดือนเอง ถือว่ารุ่นเดียวกันได้” คนเป็นปู่รีบช่วยหลานสาว สำหรับเขาไม่ได้รู้สึกว่าการเรียกชื่อกันเฉยๆ ขอ
สามปีต่อมา.“พี่ดล ไหนกระเป๋าที่คุณยายให้คับ?”“นี่คับ!”“น้องดาว ชุดที่คุณปู่ซื้อให้ไม่อึดอัดเกินไปใช่ไหมคะลูก?”“ม่ายค่า”“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเราไปรอแด๊ดดี้กับคุณแม่ที่รถกัน”“เย้ๆ”เสียงเจี๊ยวจ๊าวของสองเด็กและสองผู้ใหญ่เงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงหัวเราะของคนเป็นพ่อและแม่ ดอกแก้วที่กำลังเก็บของชิ้น