"คราวหลังฉันจะคิดเยอะๆ แล้วจะบอกนายนะ" "หึ" รอยยิ้มอ่อนๆ ถูกประดับขึ้นมาบนใบหน้าหล่อเหลา แม็กซ์เวลล์จับมือทั้งสองของณิชามากุมไว้ เขาตะหงิดใจเลยตามเธอออกมา หากไม่ตามมาคงไม่รู้ว่าณิชาจะกำลังไปทำอะไร ผู้หญิงตัวนิดเดียวแต่จะไปเผชิญหน้ากับอันตราย เกิดเป็นอะไรขึ้นมาคงไม่คุ้ม ณิชาเธอกล้าหาญเกินไป อ่อน
"แม็กซ์เวลล์ ปล่อยฉันเดินเองเถอะคนมองใหญ่แล้ว" ณิชากระซิบบอกแม็กซ์เวลล์ พยายามไม่สบตากับผู้คนที่เดินสวนไปมาในห้างสรรพสินค้า นี่เขาคิดอะไรอยู่ถึงอุ้มเธอท่าเจ้าสาวกลางห้าง เขารู้ไหมว่าเธออายจนแทบอยากหาปี๊บมาคลุมหัวตัวเอง "มองแล้วยังไง" "นายไม่อายพวกเขารึไง" "ทำไมต้องอาย?" เขาก้มลงมาถาม แล้วดึงสา
"ฉันยังไม่เคยทำหน้าที่พ่อให้มาร์คินจริงๆ จังๆ เลยนับตั้งแต่รู้ว่าเขาเป็นลูกตัวเอง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ทำหน้าที่พ่ออย่างเต็มรูปแบบ" "...." "ฉันรอวันที่เธอให้อภัยฉันอยู่นะ" แม็กซ์เวลล์ค่อยๆ สอดมือประสานมือณิชาที่เดินอยู่ข้างกาย ไออุ่นจากฝ่ามือหนาพลอยทำให้หัวใจคนตัวเล็กไหววูบ @โรงพยาบาลเอกชน แ
"เด็กคนนั้นเป็นลูกของณิกับคุณแม็กซ์เวลล์ใช่ไหม" ณัชชาเอ่ยถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเช่นเดียวกับแววตาซึ่งยากจะหยั่งรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ คำถามของคนเป็นพี่ทำให้ณิชาเงียบลงไปสองนาน สายตาที่มองมากำลังกดดันให้ตอบคำถามนั้น และแล้ววันนี้มันก็มาถึงจนได้ เธอไม่เคยคาดหวังให้อีกฝ่ายไม่กลับมาเพราะรู้ดีว
"พี่รู้หมดนั่นแหละ มีคนเล่าให้พี่ฟัง" "ใครเหรอคะ?" "ไม่บอก ความลับ ณิตอบพี่มาว่ามีปัญหากันจริงๆ ใช่ไหม" "ก็มีค่ะ" "เล่าให้พี่ฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น" ณิชาพยักหน้าแทนการตอบ เธอเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ณัชชาฟัง "โกรธเรื่องที่เขารู้ว่าณิไม่ใช่พี่ใช่ไหม?" "ณิแค่ไม่อยากเป็นคนโง่ให้เขา
"...ฉันรักเธอ" หัวใจดวงน้อยพลอยไหววูบไปกับคำสารภาพรักของแม็กซ์เวลล์ ทุกอย่างรอบข้างราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้ ประโยคนั้นของมาเฟียหนุ่มดังก้องในหัวณิชา สิ่งที่ไม่ได้คาดหวังให้เขาพูด เขากลับพูดออกมาโดยที่เธอไม่ทันตั้งรับ แม็กซ์เวลล์เดินเข้ามายืนต่อหน้าณิชา นัยน์ตาดำขลับจ้องมองใบหน้าหวานของหญิงสาวด้วยคว
(นี่กูโทรมากวนมึงกับเมียใช่ไหม?) "ใช่ มึงโทรมาผิดเวลา" (คืนดีกับเมียแล้ว เพื่อนก็หมาดีๆ นี่เอง) เสียงมังกรดังแทรกผ่านลำโพงเข้ามา ทำเอาแม็กซ์เวลล์ถึงกับส่ายหน้าไปมาด้วยความระอากับเหล่าแก๊งเพื่อน ถึงกระนั้นก็เผลอยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ "แค่นี้นะ เดี๋ยวเวลาอยู่กับเมียจะเหลือน้อย" (เออๆ ไม่กวนแล้วแค่
แม็กซ์เวลล์ทำการถอดชุดนอนสายเดี่ยวเนื้อผ้าซาตินออกจากเรือนร่างขาวผุดผ่อง ตามด้วยชั้นในที่ห่อหุ้มความสวยงาม สายตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำขึ้นกว่าเมื่อกี้ ริมฝีปากทั้งสองแนบชิดกันอีกครั้ง ณิชาเผลอไผลไปตามสัมผัสชวนวาบหวามจากแม็กซ์เวลล์จนไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ ทุกการสัมผัสจากเขาพลอยทำให้หัวใ
"...." "ผมไม่เคยคิดจะทิ้งพี่เลยนะ พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่มากขนาดไหน" "ก็นายไม่สนใจฉัน" "ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมขอโทษ หายงอนผมนะ" "...." "เงียบแบบนี้คือ? ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ผมพาไปกินอาหารญี่ปุ่นเอาไหม" เจเลอร์มองดรีมผ่านกระจกตรงหน้า เธอทำหน้าลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาพูดถึงอาหารญี่ปุ่นเพราะมันเป็นของโป
"เป็นยังไงบ้าง" "สวยมาก" "นายชอบไหม" "ชอบมาก ชุดนี้สวยเหมาะกับพี่" ดรีมยิ้มพลางเลื่อนมือขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเองด้วยความเขินอาย "เรามาถ่ายรูปคู่กันดีไหม" "พี่อยากถ่ายรูปคู่กับผมเหรอ?" "ใช่ เรายังไม่มีรูปคู่กันเลยนี่หน่า นะๆ พี่คะ รบกวนถ่ายรูปให้เราสองคนหน่อยได้ไหมคะ" "ได้ค่ะ" พนักงานสาวตอบรับด
หลายวันต่อมา "อื้อ...ทำอะไรของพี่เนี่ย" ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เมื่อโดนคนตัวเล็กเข้ามาปลุกโดยวิธีการจุ๊บแก้มซ้ำหลายๆ รอบ เธอมักเข้ามาปลุกเขาแบบนี้ทุกเช้า "ตื่นเร็วเช้าแล้ว" "ขอนอนต่ออีกห้านาทีนะ ผมเพลียมากเลย" คนฟังทำหน้านิ่ว ทุกครั้งที่เข้ามาปลุก เจเลอร์มักพูดแบ
"ไปกอดต่อบนห้อง" เขาจับมือดรีมให้เดินตามไปยังลิฟต์ สามวันที่ผ่านมาบอกตามตรงว่าคิดถึงเธอมาก แม้จะคุยกันผ่านแชตเป็นประจำแต่มันก็ไม่ทำให้หายคิดถึงเท่าเห็นหน้า ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย เจเลอร์จูงมือดรีมมายังห้องตัวเอง เมื่อเข้ามาข้างในเขาไม่รอช้าที่จะดึงคนตัวเล็กมากอดอีกครั้งด้วยความคิดถึง
สามวันต่อมา "รู้สึกยังไงบ้างที่มีผู้ชายโพสต์รูปลงไอจี" ณิชาที่กำลังเดินคล้องแขนดรีมเลือกซื้อของบนห้างสรรพสินค้าเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "เดี๋ยวเขาก็ลบออกไปเองแหละ" "การที่ผู้ชายทำแบบนี้ฉันว่ามันชัดเจนแล้วนะว่าเจเลอร์อะ เขาคิดเหมือนกันกับแก" "แต่ว่าเขาไม่เคยพูดว่ารู้สึกยังไงกับฉัน" เธอพูดตัดพ้อออกมา
"อะ" ชายหนุ่มรุ่นน้องปรายสายตามองสร้อยประจำตระกูลที่ดรีมคืนให้เพียงนิด ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองวิวตรงหน้าต่อพลางขยับปากพูดกับหญิงสาว "พี่เก็บไว้ใส่เถอะ" "แต่ว่านี่เป็นสร้อยประจำตระกูลของนายเลยนะ จะเอามาให้ฉันเก็บไว้ใส่เองได้ยังไง" "พี่เป็นเมียผมแล้วนะ ของๆ ผัว ก็เหมือนของๆ เมีย" "คะ...ใครเป็นเม
เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสี่เหลี่ยมหรูกระทบเข้ากับเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่กำลังนอนหลับปุ๋ยบนเตียง เปลือกตาสีขาวค่อยๆ ปรือขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะมีแสงแดดกำลังแยงตา เธอดึงตัวเองขึ้นจากหมอนใบใหญ่พลางมองไปรอบห้องนอน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือคอนโดของเจเลอร์ แล้วเธอก็นอนที่นี่
"เจเลอร์" เสียงนั้นทำให้เจเลอร์และดรีมพลันสายไปมอง พบว่าเจ้าของเสียงเมื่อครู่คือพิตต้า หล่อนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม "เจอกันอีกแล้วนะ" "มีอะไร" "ทำไมต้องทำตัวห่างเหินกันด้วยล่ะ เมื่อก่อนเจเลอร์ไม่เป็นแบบนี้นี่หน่า" "เรื่องของเรามันจบไปแล้ว จะพูดถึงทำไมอีก" "เพราะพิตต้ายังรักเจเลอร์อยู่ เราจะไม่
เธอปลีกตัวจากเจเลอร์มาเข้าห้องน้ำเพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหนเขาก็เอาแต่เดินตามราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปไหน หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอก้าวออกมาล้างมือ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมือแล้วทิ้งลงถังขยะ จังหวะกำลังเดินออกไปเป็นต้องชะงัก เมื่อพิตต้า อดีตแฟนเก่าของเจเลอร์ได้เดินเข้ามาในห้องน้ำพอดี เธอและพิตต