เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 132 รางวัลปลอบใจ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 133 การนั่งรถไฟครั้งแรกของทิฟฟานี่
พรุ่งนี้ในที่สุดเธอก็จะได้สะสางเรื่องต่าง ๆ กับ ‘คุณสโลน’ ผู้ส่งจดหมาย บางทีหลังจากนั้นเธออาจจะได้นั่งกับมาร์คและรับประทานอาหารร่วมกันอย่างสงบสุขในที่สุด...หลังอาหารเย็น แอเรียนเดินเล่นรอบ ๆ สวน ก่อนที่เธอจะกลับไปนอนในห้องของเธอ เนื่องจากการตั้งครรภ์ทำให้เธอเหนื่อยง่าย แอเรียนจึงเข้ามาในช่วงเช้าของวันนี้ การนอนหลับของเธอดีขึ้นกว่าเดิมเธอจึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาร์คกลับมาอาบน้ำแล้ว จนกระทั่งเธอตื่นขึ้นมากลางดึกเธอก็รู้ว่ามาร์คนั่งอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสตลอดเวลา“คุณกลับมาแล้วเหรอ…?” เธอถามด้วยความงุนงงมาร์คไม่ตอบกลับ แต่เธอไม่สนใจ เธอเพียงต้องการดูแลเรื่องส่วนตัวของเธอให้เร็วที่สุดเพื่อที่เธอจะได้กลับไปที่ผ้าห่มอันอบอุ่นของเธอในขณะที่เธอมุ่งหน้าไปที่ประตูเสียงอันเยือกเย็นของเขาก็ดังขึ้น “ทำไมเอธานถึงให้เงินคุณ”แอเรียนหยุดอยู่ตรงทางของเธอในขณะที่ความคิดของเธอก็ชัดเจนขึ้น “คุณตามดูฉันเหรอ?”เธอไม่ได้คาดหวังว่ามาร์คจะให้ ‘อิสระ’ มากถึงขนาดที่จะเข้าใจเธออย่างแน่วแน่ในทุกการเคลื่อนไหวมาร์คไม่ได้ตอบกลับเธอ เธอจึงเปิดปากเงียบ ๆ เงินเป็นของทิฟฟ์ บางอย่างเช่นการชดเชยสำหรับการเลิกร
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 134 ภาพที่เสียหาย
การนั่งรถไฟสามชั่วโมงไม่ใช่การเดินทางที่ยาวนานหรือสั้น ในขณะที่รถไฟหยุด แอเรียนก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกระเป๋าเป้ทันทีด้วยความรู้สึกกระตือรือร้นที่จะลงจากรถไห ทิฟฟานี่เดินตามหลังเธอไปอย่างกระชั้นชิด “นี่ ช้าลงหน่อย! เธอยังมีลูกน้อยอยู่ในท้องนะ!”เป็นเวลาเกือบเที่ยงวันเมื่อพวกเขามาถึงเมืองเล็ก ๆ ที่ทรุดโทรมตามที่อยู่ นี่คือที่ที่ส่งจดหมาย ทั้งเมืองไม่มีชีวิตชีวา นอกเหนือจากผู้สูงอายุสองสามคนที่เดินเตาะแตะไปตามถนนแล้ว พวกเขาก็ไม่เห็นคนหนุ่มสาวที่กระตือรือร้นอยู่รอบ ๆ เลยเศรษฐกิจของเมืองไม่ดีดังนั้นคนหนุ่มสาวส่วนใหญ่จึงทำงานในเมือง โดยรอบนอกเหลือเพียงผู้สูงอายุเท่านั้นหลังจากสอบถามหลายครั้งในที่สุดพวกเขาก็มาถึง บ้านของคุณสโลน บ้านสองชั้นที่ทรุดโทรมนั้นดูน่าอยู่อาศัยทักทายสายตาของพวกเขา ประตูหน้าบ้านที่มีวัชพืชรกถูกแง้มทิ้งไว้ ดูเหมือนไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลานานแล้วแอเรียนไม่สามารถสลัดความรู้สึกแย่ ๆ ในใจออกไปได้ ซองจดหมายดูเก่าและจดหมายไม่ได้เขียนขึ้นใหม่ บางทีมันอาจจะถูกส่งออกไปหลังจากเวลาผ่านไปนานมากแล้ว?ขณะนี้หญิงชราผมหงอกเดินออกมาจากประตูถัดไป ทิฟฟานี่เดินเข้าไปหาเธอแล้วถามว่
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 135 ในภาวะเข้าตาจน
เธอไม่อยากเชื่อว่าคุณสโลนตายแล้ว คนตายส่งจดหมายมาได้อย่างไร?“หยุดเรื่องนั้นก่อนเถอะนะ แอริ เรามาดำเนินการเรื่องนี้อย่างช้า ๆ ฉันจะช่วยเธอวิเคราะห์ด้วย ฉันส่งจดหมายนี้มห้กับเธอหลังจากได้รับไม่นาน ด้วยระยะทางจากที่นี่ถึงเมืองหลวงจึงใช้เวลาไม่นานในการรับจดหมาย ผู้ส่งต้องยังมีชีวิตอยู่หรืออย่างน้อยก็เมื่อเขาส่งจดหมาย เขาอาจใช้ที่อยู่ที่ไม่ถูกต้องในการส่งจดหมายเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน อืม ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่คุณสโลนยังไม่ตายแน่นอน อย่าท้อถอย เนื้องจากเขาส่งจดหมายฉบับแรกเขาจะส่งอีกฉบับแน่นอน เราคงต้องรอ! เขาอาจไม่ต้องการให้เราติดตามเขา แต่เขาก็ปล่อยเราไว้แบบนั้นไม่ได้ ใช่ไหมล่ะ?” ทิฟฟานี่พยายามอย่างเต็มที่ที่จะปลอบแอรียน“ไม่ต้องห่วง ฉันสบายดี ทิฟฟ์ ฉันรอมาหลายปีแล้ว ฉันรอต่อไปได้… ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ …” แอเรียนวางรูปนั้นทิ้งและยิ้มเล็ก ๆ เธอไม่อยากทำให้ทิฟฟานี่กังวลเหมือนเธอแผนเริ่มต้นของเธอคือการค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นในเหตุการณ์ในช่วงนั้นระหว่างการเดินทางครั้งนี้ ถ้าพ่อของเธอตกเป็นเหยื่อแทนที่จะเป็นต้นเหตุของเครื่องบินตกเธอก็คงจะคุยกับมาร์คไ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 136 บังคับให้กินยา
“เข้าใจแล้ว" ไบรอันสังเกตเห็นมาร์คอารมณ์ไม่ดีจึงขับรถกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ อย่างระมัดระวังเมื่อพวกเขาผ่านร้านขายยามาร์คก็พูดขึ้น "หยุดรถ”ไบรอันเหยียบเบรกอย่างรวดเร็ว มาร์คลงจากรถแล้วเข้าไปในร้านขายยา “ขอยาสำหรับกระเพาะให้ผมหน่อยครับ” เขาบอกกับเภสัช“เป็นกระเพาะอาหารหรืออย่างอื่นครับ? อาการเป็นอย่างไร? สำหรับผู้ใหญ่หรือเด็กครับ?” เภสัชถามมาร์คขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาครุ่นคิดสักครู่แล้วตอบว่า “ความอยากอาหารผิดปกติ… คลื่นไส้เรื้อรังและผิวซีด สำหรับผู้ใหญ่”เมื่อเขาซื้อยาเสร็จแล้วเขาก็เดินกลับไปที่รถด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ไบรอันไม่กล้าถามคำถามใด ๆ เขาเพียงแค่เหยียบคันเร่งรถและพาเขากลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์มาร์คเดินตรงไปที่ห้องนอนพร้อมยา เขาโยนยาลงบนโต๊ะข้างเตียงโดยไม่ได้มองไปที่คนที่นอนอยู่บนเตียง “ทานยาซะ”แอเรียนลุกขึ้นจากเตียงไม่เข้าใจว่ามาร์คพยายามจะสร้างปัญหาอะไร “ยาอะไร?”ไม่มีการตอบกลับ เขาคลายเน็คไทด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่ดูค่อนข้างหงุดหงิดแอเรียนหยิบยาออกมาและดูมัน "ฉันสบายดี ไม่ต้องพึ่งยาหรอก”เธอจะไม่กินยาเพราะมันไม่ใช่ปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะอาหาร นอกจากนี้ยาเหล่านี้ส่ว
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 137 ตรวจร่างกาย
มาร์คหยุดฝีเท้าชั่วคราว แต่ไม่ได้หยุดจริง ๆ “เธอพูดสิ่งที่อยู่ในใจด้วยตัวเองไม่ได้หรือไง? เธอต้องการให้คนอื่นพูดแทนเธออย่างนั้นเหรอ?”แมรี่ปิดปากอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่ามาร์คกำลังจะออกไปอีกครั้ง ไบรอันก็กำลังจะเอารถออกจากโรงรถอย่างรวดเร็วเมื่อเสียงทุ้มของมาร์คหยุดเขา “ผมจะขับรถไปเอง”ไบรอันฮัมตอบกลับ เหงื่อแตกออกที่ฝ่ามือของเขา คำว่า "อย่ายุ่งกับฉัน" ถูกเขียนไว้ทั่วใบหน้าของมาร์คในตอนนี้ ใครที่กล้าขึ้นไปหาเขาตอนนี้กำลังติดพันกับความตาย!“ไบรอันพาแอเรียนไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้เช้า ตรวจร่างกายเธออย่างละเอียดแล้วนำรายงานมาให้ฉัน” หลังจากสั่งเสร็จรถของมาร์คก็หายไปอย่างรวดเร็วในเวลากลางคืนเมื่อได้ยินเสียงรถออกจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนก็ลุกจากเตียงและยืนอยู่หน้าหน้าต่าง เธอรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ท้ายที่สุดมาร์คก็ตั้งใจซื้อยาให้เธอและเธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งต่าง ๆ จะเปลี่ยนไป ...เธอดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาและส่งข้อความถึงเขา 'ฉันขอโทษ ฉันเหนื่อยมากจากการออกไปข้างนอกในวันนี้ ฉันสบายดี ขอบคุณนะ’การส่งข้อความออกไปก็เหมือนกับการโยนหินลงไปในมหาสมุทร ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวในครั้งนี้คือแอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 138 ความผิดหวัง
มาร์คพยักหน้าแล้วขมวดคิ้ว เธอเพิ่งหายเป็นปกติเมื่อไม่นานมานี้เธอจะต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคโลหิตจางที่รุนแรงเช่นนี้ได้อย่างไร?เขาโทรกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ พ่อบ้านเฮนรี่รับสาย “บอกคนครัวให้ซื้อผักบำรุงเลือดเพิ่ม”เฮนรี่รับทราบคำสั่งและวางสาย มาร์คจ้องกลับไปที่เอกสารงานของเขา“ตอนนั้นผมจะไปแล้ว” ไบรอันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบามาร์คพยักหน้า ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องทำงานของเขาเมื่อเขาเห็นแอรี่เขาก็ขมวดคิ้ว แต่ไม่พูดอะไรสักคำ แต่เขาจากไปทันทีเเอรี่เดินเข้ามาในห้องทำงาน ส้นเท้าของเธอส่งเสียงดังขณะที่เธอขยับ มาร์คขมวดคิ้ว "คุณมาทำอะไรที่นี่?"แอรี่หน้ามุ่ยอย่างน่าสงสาร “พี่มาร์คที่รัก ฉันรู้ว่าคุณมีงานยุ่งดังนั้นฉันจึงไม่ได้อยากที่จะรบกวนคุณ แต่ฉันคิดถึงคุณ… ฉันผ่านสำนักงานของคุณและคิดว่าฉันจะมาพบคุณ ฉันจะไม่รบกวนคุณ ทำงานของคุณต่อไป ฉันจะออกไปอีกสักหน่อย…”มาร์คมองเธอด้วยท่าทางเฉยเมย “ถ้าคุณมีอะไรจะพูดก็พูดสิ”เมื่อเห็นว่าเขาเคยมองทะลุเธอ จึงหยุดพยายามซ่อนความตั้งใจของเธอ “พี่มาร์คที่รัก… คุณเคยคิดเกี่ยวกับการทำงานร่วมกันที่แม่และฉันพูดคุยกับคุณในระหว่างที่ไปเยี่ยมบ้านครั
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 139 แอริ ฉันเป็นมะเร็ง
แม้จะมีทุกอย่าง แต่เฮเลนก็ทนเห็นครอบครัวคินซีย์ล่มสลายไม่ได้ ไม่มีความหวังอื่นใดสำหรับเธอนอกจากแอริตอนนี้... …แอเรียนเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าโดยถือกระเป๋าหลายใบรอรถของเธอในช่วงบ่าย เธออดไม่ได้ที่จะสั่นจากลมหนาวที่กระโชกแรงอย่างต่อเนื่องได้เธอซื้อชุดชั้นในเป็นหลัก เพราะจู่ ๆ ก็รู้ว่าชุดชั้นในเก่าของเธอนั้นคับเกินไปสำหรับเธอเล็กน้อยและเธอไม่สามารถใส่ได้ เธอคงใส่ชุดชั้นในตัวเก่าไม่ได้อีกแล้วดังนั้นเธอจึงใช้ประโยชน์จากวันว่างและซื้อของสักสองสามชิ้นทันใดนั้นรถสีแดงก็หยุดตรงหน้าเธอ หน้าต่างโค้งลงเผยให้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเฮเลน อารมณ์ของเธอดิ่งลงสู่ห้วงต่ำสุดของหัวใจในทันที เธอดึงใบหน้าที่บูดบึ้งและหันกลับไปโดยไม่ลังเลใด ๆ“แอริ! ฉันมีเรื่องจะปรึกษาเธอ ฉันขอเวลาเธอสักสองสามนาทีได้ไหม” เฮเลนวิ่งตามเธอไปขอร้องเธอ“คุณคินซีย์ ถ้าคุณมีอะไรจะพูดให้พูดกับสามีหรือลูกสาวของคุณที่บ้าน ไม่มีเหตุผลที่คุณจะต้องเสียเวลากับฉัน” แอริกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง“แอริ… อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอจริง ๆ ขอเวลาฉันสักครู่โอเคไหม?” เฮเลนกล่าว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาแอเรียนแส
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 140 หยุดรถ
“ฉันสงสัย" แอเรียนพูดอย่างเยาะเย้ย "คุณกำลังตรึงความหวังของคุณไว้ที่ฉันแทนที่จะเป็นแอรี่อย่างนั้นเหรอ?" เธอจำได้ดีว่าแม่ที่แสนวิเศษของเธอปล่อยให้แอรี่อยู่ในฐานะคนรักของมาร์คได้อย่างไรทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาเป็นสามีของเธอ เธอพยายามเกลี้ยกล่อมให้ออกจากเขาด้วยซ้ำ น่ารังเกียจอะไรขนาดนี้!เฮเลนรู้สึกอับอาย “แอริ ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน ฉันไม่รู้เลยว่าเธอกับมาร์คแต่งงานกันตอนที่แอรี่อยู่กับมาร์ค ฉันอาจส่งคำขอที่ไม่อาจคาดคิดมาถึงคุณได้ แต่ฉันได้หยุดแอรี่จากการสื่อสารที่ใกล้ชิดกับมาร์คแล้ว พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันบ่อยมากในช่วงนี้ เธอคงตระหนักถึงสิ่งนี้แล้วใช่ไหม? ช่วยฉันแค่นี้ครั้งเดียวและฉันรับประกันว่าแอรี่จะไม่ทำให้ชีวิตของเธอวุ่นวายอีกต่อไป ฉันยังสามารถรับประกันได้ด้วย... ว่าฉันจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก!”แอเรียนหัวเราะทั้ง ๆ ที่เธอโกรธ “คุณกำลังเจรจากับฉันหรือเปล่า? ตราบใดที่ฉันช่วยคุณ คุณจะช่วยฉันกำจัดคนรักของสามีของฉันและคุณจะไม่แสดงตัวต่อหน้าดิฉันอีกอย่างนั้นเหรอ? คุณเคยทำขนาดนี้เพื่อพ่อและฉันไหม? ชายคินซีย์คนนั้นสำคัญสำหรับคุณมากเหรอ? สำคัญมากถึงขนาดต้องทอดทิ้งสามีและลูกสาวของคุณและใช้ชีวิต
บทล่าสุด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
แน่นอนว่าแอเรียนจะไม่กล้าอุ้มเพลโตอีกเนื่องจากเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะอิจฉาเมื่อแอเรียนบอกให้ทิฟฟานี่ตั้งชื่อเล่นให้เพลโต ทิฟฟานี่ก็ส่ายหัว “ผู้ชายจำเป็นต้องมีชื่อเล่นด้วยเหรอ? ถ้าสมอร์โตไปเป็นหนุ่มหล่อ มันจะไม่ตลกเหรอถ้าเราจะเรียกเขาว่าสมอร์? พวกสาว ๆ ที่ชอบเขาจะต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลแน่นอน ชื่อเล่นจะน่ารักแค่ตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ”แอเรียนเบะปาก “เธอแค่ขี้เกียจที่จะคิดชื่อ ถูกไหม? เธอเลยอ้างเหตุผลทั้งหมดนี้ ชื่อเล่นเขาก็มีไว้เรียกเฉพาะตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ ใครเขาจะเรียกชื่อเล่นกันตอนโตล่ะ?”เมื่อพวกเธอกำลังคุยกันอยู่ อยู่ ๆ แจ็คสันก็โทรมา “คุณขับรถไปหาแอเรียนกับเพลโตคนเดียวเลยเหรอ? คุณไม่รู้จักฝีมือการขับรถตัวเองเลยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณน่าจะขอให้คนขับรถของแม่ไปส่งคุณแทน”ทิฟฟานี่หงุดหงิดมาก “นี่คุณคงอยากให้อะไรเกิดขึ้นกับฉันมากสินะ? ฉันมาถึงแล้ว แค่นั้นยังไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันแค่ถอยรถไม่เก่งแค่นั้นเอง ถ้าฉันขับเดินหน้าอย่างเดียวจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นได้บ้าง? คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะค่ะ”ทิฟฟานี่อาจจะหงุดหงิด แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แอบดีใจ อารมณ์ของเธอชัดเจนมากแม้ก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
เมื่อเมลานีทานอาหารเสร็จและพวกเขาออกจากบ้าน อเลฮานโดรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเมลานีเห็นดังนั้นจึงถามเขาว่า “โล่งอกใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมา แต่คุณไม่ฟังฉันเอง ฉันเองยังเบื่อพ่อแม่ตัวเองเลย”อเลฮานโดรเงียบโดยไม่ตอบอะไร เขาตื่นเช้ามากและยังคงง่วงนอนอยู่ เขาจึงหลับตาลงและพักสายตาเมลานีเริ่มไม่สบายใจ อเลฮานโดรรู้เรื่องที่เธอแอบติดต่อกับทิฟฟานี่หรือเปล่า? เขาน่าจะ… ไม่รู้เรื่องหรอก ถูกไหม? ไม่อย่างนั้นเขาน่าจะโวยวายไปแล้วแทนที่จะนิ่งสงบแบบนี้ เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะบอกเขาก่อนที่เขาจะรู้ด้วยตนเองหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่เธอก็พูดว่า “ฉันติดต่อกับทิฟฟานี่อยู่”ร่างกายของอเลฮานโดรแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว “แล้ว?”เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ อเลฮานโดรจะมีปฏิกิริยาก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องของทิฟฟานี่ แต่นอกจากนั้นเขาจะเมินทุกคำพูดของเธอ เมลานีแอบไม่พอใจ แต่ไม่แสดงให้เขาเห็น “คุณไม่โกรธเหรอ?”อเลฮานโดรลืมตาและมองหน้าเธอ “ทำไมผมจะต้องโกรธด้วย? ยังไงคุณก็ไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”เมลานีพูดไม่ออก เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอจะไม่ทำอะไรทิฟฟานี่? เธอคิดมาเสมอว่าเธอไม่รู้จักอเลฮานโด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
อเลฮานโดรรู้ตัวดีว่ามันเป็นเพียงความคิดตามสัญชาตญาณผู้ชายของเขาและไม่มีสิ่งอื่นใดหลังจากนั้นไม่นานหนังตาของเมลานีก็เริ่มหนัก อาจจะเป็นเพราะความเงียบสนิทที่เปรียบดั่งเพลงกล่อมนอนอย่างดี บวกกับครรภ์ของเธอที่ทำให้เธอง่วงเหนื่อยง่ายขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้เพราะอเลฮานโดรด้วยซ้ำ…ขณะที่เธอกำลังหาพลิกตัวหาท่านอนที่สบายด้วยความงัวเงีย อยู่ ๆ อเลฮานโดรก็พูดขึ้นมาว่า “หยุดขยับไปขยับมาสักที”เมลานีที่กำลังจะผล็อยหลับตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเริ่มรู้สึกรำคาญและเหวี่ยงใส่เขา “นี่มันบ้านของฉันและเตียงของฉัน ทำไมฉันจะขยับตัวไม่ได้? นี่คุณอย่าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”เธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเผลอไปโดนขาของเขาขณะที่เธอพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็ขึ้นคร่อมเธอโดยที่แขนแต่ละข้างของเขาอยู่ข้างตัวเธอเมลานีตกใจและหันหน้าหนีทันที “คุณจะทำอะไร? ลงไปเลยนะ!”กำปั้นของเธอเล็กมาก มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้อเลฮานโดรเจ็บได้ แต่การกระทำของเธอยังทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นอีกด้วย “ผมบอกให้คุณเลิกขยับไง คุณจะไม่ฟังผมใช่ไหม?”เมลานีไม่กล้าที่จะขยับตัวอีกและ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
ในความเป็นจริงแล้วอเลฮานโดรกลับรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้เหตุผลเมื่อเข้ามาในห้องของเธอ “คุณสบายดีไหม?”เมลานีตะลึงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องแสดงหรอก ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย แล้วคุณจะแกล้งทำทำไม? ฉันไม่ฟ้องคุณปู่หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณกลับไปเลยก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่แล้วสบายดี”อเลฮานโดรไม่สนใจสิ่งที่เมลานนีพูดและเรียกหาเจตต์ผู้ซึ่งนำทุกอย่างที่อเลฮานโดรได้ซื้อให้เธอเข้ามาให้ โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมายในไม่ช้าหัวใจของเมลานีเริ่มละลายแต่เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่งต่อไปเมื่อเธอพูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ แต่ฉันขอไม่รับของพวกนี้ดีกว่า เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ให้มันด้วยความเต็มใจ”เจตต์ไม่ต้องการรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขา เขาจึงออกไปจากห้องเมื่อวางของเสร็จแล้วอเลฮานโดรพูดนิ่ง ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากได้นก็ทิ้งไปสิ เครื่องสำอางพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น พวกเครื่องประดับก็ราคาแค่สองสามแสนดอลลาร์ เพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรกับพวกมันก็แล้วแต่คุณเลย ในเมื่อคุณไม่อยากเห็นหน้าผม ผมกลับวันพรุ่งนี้ก็ได้ นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”เมื่อเมลานีเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้… แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
ขณะที่เขากำลังหาสวิตช์เปิดไฟบนกำแพงเพื่อที่จะเปิดไฟทิฟฟานี่ก็หยุดเขาเอาไว้ “ไม่! ฉันชอบแบบปิดไฟมากกว่า ฉันอายนิดหน่อยน่ะ”เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกลัวว่ารอยแตกของเธอจะทำให้เขาหมดอารมณ์ เขายิ้มและจุ๊บหน้าผากเธอ “ไม่เอาน่า ปกติคุณไม่ขี้อายนี่ ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะอายเป็นด้วยซ้ำ ผมไม่มีวันที่จะหมดอารมณ์กับคุณหรอก คุณได้รอยแตกเหล่านั้นมาเพราะคุณอุ้มท้องลูกของผม พวกมันเป็นรางวัลแห่งเกียรติยศของคุณนะ”ทิฟฟานี่เชื่อคำพูดของเขา เขามีลิ้นที่กะล่อนที่ช่วยให้เขาสามารถถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นอย่างราบรื่นได้จริง ๆแจ็คสันเปิดไฟเมื่อเธอกำลังเหม่อลอยในห้วงความคิดทิฟฟานี่รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันทีที่ไฟสว่างขึ้น “โธ่ อะไรเนี่ย! ฉันไม่อยากเปิดไฟ ขอเวลาฉันปรับตัวหน่อยสิคะ!”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เมินคำบ่นของเธอและคว้าแขนเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี…เธอลืมหายใจเมื่อเขาจับคางของเธอ สายตาเธอเริ่มพร่ามัวหมอนใบหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหน้าเตียงราวกับว่ามันรับความป่าเถื่อนของพวกเขาไม่ได้...หลังจากที่เสร็จภารกิจแล้ว ทิฟฟานี่ก็ขดตัวในอ้อมแขนของแจ็คสันและวาดวงกลมบนแขนของเขาแจ็คสันจับมือของเธ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวนแอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลักแอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก...ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
หลังจากนั้นไม่นาน อเลฮานโดรและเจตต์ก็เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและขึ้นรถไปอเลฮานโดรจ้องกองสินค้าสำหรับผู้หญิงข้าง ๆ เขา ระหว่างคิ้วของเขาแอบมีร่องรอยของความไม่พอใจเจตต์มองเขาผ่านกระจกมองหลัง “ท่านครับ อย่าปล่อยให้เรื่องอื่นเบี่ยงเบนความตั้งใจของท่านเลยครับ ท่านตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมนายหญิงที่อายาเช่แล้ว” เขาเตือนเบา ๆ “ดอน สมิธจะไม่มีวันมอบสมบัติของตระกูลสมิธให้ท่านถ้าท่านลงมือในตอนนี้”อเลฮานโดรมองออกไปนอกหน้าต่างและตอบอย่างใจเย็นว่า “รู้แล้ว”เขาคงจะไม่ได้ออกมาซื้อของในวันนี้หากดอน สมิธไม่ได้กดดันเขา เขายังต้องเหนื่อยซื้อของมากมายให้เมลานีอีกด้วย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอแอเรียนและทิฟฟานี่ที่นี่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของแอเรียนแล้ว มาร์คคงจะบอกเธอทุกอย่างแล้วเขาได้ต้นไม้นั้นมาจากคนอื่นอีกที มันเป็นสายพันธุ์ที่หายากจากนาฟาเอธ เขาต้องลำบากอย่างมากเพื่อที่จะนำมันกลับเข้ามาในประเทศ และไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะออกดอกเมื่อไหร่ ถ้ามันได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคงจะออกดอกในไม่ช้า ตอนแรกเขาตั้งใจว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขากับทิฟฟานี่เมื่อต้นไม้นั้นออกดอก แต่น่าเสียดายที่การเปลี่ย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
หลังจากที่คุยกันนานพอสมควร ในที่สุดทิฟฟานี่ก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเครื่องสำอางกับแอเรียน เธอหันไปหาแอเรียนและพบกับสีหน้าที่แปลกไปบนใบหน้าของแอเรียน “แอริ เป็นอะไรเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมดึงหน้าแบบนั้นล่ะ? เธอโอเครึเปล่า?”แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อย ฉันไม่อยากช้อปปิ้งแล้ว ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่เอื้อมมือไปจับหน้าผากของแอเรียน “เพราะโรคเลือดจางของเธอรึเปล่า? เธอดูซูบ ๆ นะ ไว้ฉันจะบอกให้มาร์คขุนเธอให้อ้วน แต่ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ซื้อของของเธอเลยล่ะ? เหลือแค่ต้องจ่ายเงินเอง ไม่นานขนาดนั้นหรอก ไปนั่งก่อนไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้”อเลฮานโดรหันมามองแอเรียน แววตาของเขาแฝงไปด้วยการยั่ยยุ ทั้งคู่ต่างตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ดีแอเรียนกลบเกลื่อนความโกรธของเธอและหาม้านั่ง เธอหวังเพียงว่าทิฟฟานี่จะเร่งรีบซื้อเครื่องสำอางเพื่อที่พวกเธอจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ทุก ๆ วินาทีที่อยู่กับอเลฮานโดรถือเป็นความเสี่ยง“ทิฟฟานี่ ต้นไม้ที่ผมให้คุณออกดอกหรือยังครับ?” อเลฮานโดรจงใจถามถึงต้นไม้ในกระถาง ทิฟฟานี่ยื่นบัตรเครดิตของเธอให้พนักงานคิดเง
