[12] หมดเวลาสนุก

"กูต้องหึงต้องหวงมึงด้วยหรอวะ หึ!"

จุกค่ะ คำถามนี้มันจุกจนพูดไม่ออกเลยจริงๆ

ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น หายใจเข้าออกช้าๆ

อดทน! อดทน! อดทน! ฉันท่องคำนี้ในใจยี่สิบกว่ารอบได้

"ป่าจ๋า^_^" ฉันคลี่ยิ้มหวานให้พี่ป่าก่อนจะนั่งลงไปที่ตักของเขา

พรึ่บ! ปัก!

"โอ้ย! พี่ป่าแอมเจ็บนะไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้เลย"

ฉันร้องออกมาเสียงหลง เพราะพอฉันนั่งลงบนตักของพี่ป่า เขาก็ลุกขึ้นทันทีทำให้หน้าฉันทิ่มหัวไปกระแทกโดนขอบโต๊ะอย่างแรง

พี่ป่าปรายตามองฉันแว๊บนึงก่อนจะเดินไปแบบไม่พูดอะไรสักคำ ไม่มีแม้แต่คำว่าเขาโทษ

ฉันมองตามแผ่นหลังของพี่ป่าไปจนลับสายตา เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมามองฉันเลยจริงๆ

ไอ้คนใจร้าย!!

ฉันทำได้แค่กร่นด่าเขาในใจนั่นแหละ เดินไปไกลขนาดนั้นตะโกนด่ายังไงก็ไม่ได้ยินหรอก

ฉันยกมือขึ้นคลำๆตรงที่หัวฉันมันกระแทกขอบโต๊ะ มันเจ็บจนชาไปเลยตอนนี้

"ละ เลือด..." ฉันตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าตอนนี้ที่มือฉันมีเลือดติดอยู่ แสดงว่าหัวฉันแตกงั้นหรอ

แล้วพี่ป่าก็ต้องเห็นสิว่าเขาทำหัวฉันแตก แต่ไม่สนใจเลยเนี้ยนะ

จู่ๆ น้ำตามันก็เอ่อขึ้นมาเต็มสองตา

รักคนที่เขาไม่เคยรักเรามันเจ็บแบบนี้นี่เอง เจ็บใจไม่พอยังมาเจ็บตั