Share
บทที่ 70
Related chapter
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 71
เสิ่นอวี้หวนคิดถึงท่าทีของทุกคนในงานเลี้ยงวันเกิดตอนนั้นที่ไป๋ชีบอกว่าเจอมือสังหาร ไม่รู้เหตุใดทำไมถึงคิดถึงท่านอ๋องอัน ต้องบอกว่าท่านอ๋องอัน ถือเป็นการดำรงอยู่แบบพิเศษของเมืองหลวง เขาคือโอรสของฮ่องเต้องค์ก่อนและซูไท่เฟย ซึ่งป่วยตั้งแต่อยู่ในครรภ์ มือขวาเป็นอัมพาตไม่สามารถหยิบจัดสิ่งของใดๆได้เลยตั้งแต่เด็ก ร่างกายมีความพิการ ย่อมสูญเสียคุณสมบัติในการสืบทอดบัลลังก์อยู่แล้ว ในทางตรงกันข้ามในศึกแย่งชิงบัลลังก์ครั้งต่อมา เขาก็สามารถอยู่รอดมาได้อย่างปลอดภัย.......... ต่อมา คนคนนี้หมกหมุ่นอยู่กับความสำราญ แต่ละวันหากไม่พานกไปเดินเล่นก็จะไปชนไก่ หรือไม่ก็จะไปดื่มสุราบุปผาที่หอนางโลม แม้เป็นเช่นนี้กลับทำให้ฮ่องเต้วางใจเขามาก และให้เขามีชีวิตรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ และก็เพราะเป็นแบบนี้ ในหมู่เหล่าขุนนางในเมืองหลวง จึงถือว่าเขาเป็นคนกึ่งมนุษย์ล่องหน และชาติที่แล้วนางก็ไม่เคยพบหน้าโดยตรงกับคนผู้นี้เลย ยิ่งไม่เคยได้ยินองค์ชายสามพูดถึง และไม่รู้ว่าหลังจากองค์ชายสามขึ้นครองบัลลังก์แล้ว จะจัดการกับเขาอย่างไร แต่วันนี้ในงานเลี้ยงวันเกิด ตอนที่ไป๋ชีบอกว่าเจอมือสังหารในเรือนชิวเย่ว์ คนอื่นๆ
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 72
เมื่อก่อนเสิ่นอวี้จะเอะอะโวยวาย ทุกครั้งจะตะโกนใส่เขาและจ้านอวิ๋นเซียว แต่ท้ายที่สุดแล้วนางก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงที่กำลังโกรธเท่านั้น นอกจากคำพูดที่ไม่น่าฟังทำให้คนเสียใจแล้ว ก็ไม่ได้มีแรงอาฆาตพยาบาทอะไร แต่นางในวันนี้ไม่เหมือนกัน ตอนนี้ ไป๋ชีถึงขั้นสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันชั่วร้ายที่ออกมาจากร่างกายของนาง ราวกับปีนป่ายขึ้นมาจากหุบเขาแห่งซากศพและทะเลโลหิต เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงนะ? เขาเข้าใจได้ที่บนกายของท่านอ๋องของเขามีกลิ่นอายชั่วร้าย เพราะยังไงแล้วท่านอ๋องก็อยู่ในสนามรบมาตั้งแต่เด็ก เขาเกิดมาท่ามกลางชุดเกราะและม้าเหล็ก แต่แม่นางน้อยอย่างเสิ่นอวี้ สิ่งเลวร้ายที่สุดที่นางเคยทำคือการทิ้งท่านอ๋องของเขาแล้วไปติดใจองค์ชายสาม ทำไมบนร่างกายของนางถึงมีไอสังหารได้? ไป๋ชีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อถานเซียงที่เดิมทีเจ็บปวดจนดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาได้สติกลับมาก็กรีดร้อง “รีบออกไปนะ” “อ่า ขออภัยด้วย” ไป๋ชีถึงค่อยได้สติกลับมา แล้วรีบถอยออกไป เดิมทียังไม่ได้สังเกต ผลคือเมื่อออกไปแล้วเสียงกรีดร้องด้วยความเขินอายของถานเซียงก็วนเวียนอยู่ในหัวเขา ฉากที่มีสีสันและมีชีวิตชีวาปรากฏขึ้นมา ไม่ว่าจ
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 73
ไป๋ชีเตรียมใจไว้เรียบร้อยแล้ว เขามองนางและรอให้นางด่าเหมือนพวกหนังเหนียว เสิ่นอวี้หันหน้ามองไปทางเขา เมื่อเห็นสีหน้าของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น พลางเอ่ยว่า “เช่นนั้นต่อไปก็รบกวนเจ้าแล้ว” ไป๋ชีตกตะลึง เสิ่นอวี้พูดดีเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ เสิ่นอวี้มองเขา อันที่จริงในใจก็รู้สึกขอโทษมาก ในชาติที่แล้วไป๋ชีปกป้องนางอย่างจริงใจ นางเชื่อคำพูดขององค์ชายสามและนางหลิ่ว กลับมองเขาเหมือนหนามยอกอก ในตอนท้ายยังร่วมมือกับองค์ชายสามวางแผนทำร้ายเขา บัดนี้ นางยังจำแววตาเหลือเชื่อที่ไป๋ชีมองนางในตอนนั้นได้อยู่เลย เมื่อเสิ่นอวี้คิดมาถึงตรงนี้ ร่างกายก็อดไม่ได้ที่จะโซเซ “ท่านเป็นอะไรไป? ต้องการพักผ่อนสักหน่อยหรือไม่?” ไป๋ชีตกใจ เขารู้สึกว่าตนเองน่าจะติดเชื้อจากความคิดของท่านอ๋องของตนที่มีต่อคุณหนูเสิ่นสามแล้ว ไม่เช่นนั้นต้องสงสัยว่านางกำลังจงใจเล่นละครแน่ จะมาเป็นห่วงนางได้อย่างไร? เมื่อได้สติกลับมา เขาก็ยื่นมือไปช่วยพยุงนางแล้ว ในใจเสิ่นอวี้รู้สึกเหมือนมีมีดทิ่มแทงหัวใจ แต่สิ่งนี้ล้วนไม่สามารถพูดกับไป๋ชีได้ ทำได้เพียงส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “ข้ามีเรื่องที่ต้องทำพอดี เจ้าช่ว
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 74
“คนกลับมาแล้วหรือ?” เสิ่นอวี้หันไปถามประโยคหนึ่ง ลู่หลัวส่ายหน้า “คนยังไม่กลับมา เพียงแต่เรื่องของฆาตกร ทางคุณชายใหญ่ตรวจสอบแล้ว เป็นเหลียนเฉียวสาวใช้ของคุณหนูซ่งที่ปล่อยคนให้เข้ามา ตอนนี้คนก็อยู่กับคุณชายใหญ่” เมื่อเสิ่นอวี้ได้ยินสีหน้าก็ดูไม่ดีนัก นางไม่คิดเลยว่า ฆาตกรยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับซ่งหว่านฉิง เพียงแต่เรื่องนี้มีบางอย่างไม่สมเหตุสมผล ในเมื่อซ่งหว่านฉิงได้ทะเบียนสมรสจากกล่องเครื่องประดับของนางแล้ว และต้องเข้าใจผิดคิดว่าเป็นของจริง ก็ไม่ควรสั่งให้เหลียนเฉียวมาหาทะเบียนสมรสอีก ดังนั้นเรื่องที่เหลียนเฉียวทำ ซ่งหว่านฉิงต้องไม่รู้แน่ อีกทั้งเหลียนเฉียวเองก็ไม่รู้ด้วยว่าซ่งหว่านฉิงได้ทะเบียนสมรสไปแล้ว เช่นนั้นแล้วเหลียนเฉียวทำงานนี้ให้ใคร? เสิ่นอวี้ออกมาจากประตู ยืนอยู่ใต้ชายคาพลางกวาดสายตามองไปที่จวนโหว แล้วรู้สึกค่อนข้างใจหาย ชาติที่แล้วหัวใจของนางคิดถึงแต่องค์ชายสาม ไม่ได้สนใจความเคลื่อนไหวในจวนโหวเลย ตอนนี้ถึงได้พบว่า จวนโหวเกรงว่าจะกลายเป็นตะแกรงที่ใครก็สามารถดึงคนมาอยู่ในนี้ได้แบบนี้นานแล้ว แสงยามโพล้เพล้ด้านนอกริบหรี่ลงแล้ว กดให้หัวใจของเสิ่นอวี้หนักอึ้ง
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 75
“เจ้าปล่อยให้มือสังหารเข้ามาหรือ?” ฟ้ามืดแล้ว สายลมยามค่ำคืนพัดมากระทบใบหน้าพาให้สดชื่นมาก แต่เมื่อได้ยินเสียงนี้ เหลียนเฉียวกลับรู้สึกหนาวสะท้าน นางไม่ได้เห็นหน้าเสิ่นอวี้ ก็รู้สึกได้ว่านางเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อก่อนนางมักจะเป็นเหมือนคนโง่ที่วิ่งมาหาหลิ่วอี๋เหนียงและซ่งหว่านฉิงที่เรือนเสาหวา จากนั้นก็จะมาพูดจ้อกแจ้กจอแจบอกทุกอย่างกับหลิ่วอี๋เหนียงและซ่งหว่านฉิง ซ้ำยังดีต่อนางมากกว่าซงลู่ที่เป็นสาวใช้พวกนั้น พูดจาสุภาพอ่อนโยน แต่พูดอยู่นานก็ไม่สามารถพูดให้ตรงประเด็นได้ ซึ่งนี่ทำให้นางรำคาญมาก ครั้งนี้นางไม่น่ารำคาญแล้ว นางพูดอย่างกระชับและรัดกุม ง่ายต่อการเข้าใจ เพียงแต่ นิสัยของนางเปลี่ยนไปแล้ว น้ำเสียงพูดคำสั้นๆไม่กี่คำ เมื่อได้ฟังกลับทำให้คนมีความรู้สึกกดดันอย่างน่าหดหู่ มีความสง่างามน่าเกรงขามแบบที่นายท่านมี ถึงขนาดที่ว่าน่ากลัวกว่านายท่านด้วย จู่ๆ หัวใจของเหลียนเฉียวก็ทรุดลง นางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองนาง ริมฝีปากขยับครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ในยามค่ำคืน สาวน้อยที่เพิ่งปักปิ่นยืนอยู่ตรงหน้านาง เห็นได้ชัดว่ายังมีไขมันหน้าเด็กบนใบหน้า แต่กลับซ่อนไว้ด้วยควา
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 76
เสิ่นอวี้โบกมือเพื่อให้ตังกุยหยุด เหลียนเฉียวก้มหน้าอยู่กับพื้น ไม่กล้าปิดบังอะไรอีก เพราะนางพบว่าหากคืนนี้นางไม่พูด นางคงต้องถูกตีจนตายแน่ ไม่ว่าจะเป็นเสิ่นฉือหรือว่าเสิ่นอวี้ สีหน้าล้วนดูเงียบขรึม ไม่มีสีหน้าความเมตตาเลยสักนิด นางก้มศีรษะลงอย่างสั่นเทา แล้วเอ่ยว่า “มือสังหารเป็นคนที่บ่าวปล่อยเข้ามาเองเจ้าค่ะ แต่บ่าวรู้เพียงแค่ว่าเขาแซ่เจียง คุณชายเจียง นอกจากนั้นก็ไม่รู้อะไรเลย” “คุณชายเจียงหรือ?” เสิ่นอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้ารู้จักเขาได้อย่างไร? เหตุใดต้องช่วยเขา?” “มีข้อสงสัยหรือ?” เสิ่นฉือเห็นสีหน้าของนาง จึงหันหน้าไปกระซิบข้างหู เสิ่นอวี้เอ่ยด้วยเสียงต่ำ “มือสังหารเป็นผู้หญิง ผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชาย แต่ยังมีลักษณะนิสัยของผู้หญิงค่อนข้างชัดเจน” เสิ่นฉือกระจ่าง และเพียงฟังเสียงร้องห่มร้องไห้ของเหลียนเฉียว “สามวันก่อน แม่ของบ่าวไม่สบาย ไม่มีเงินซื้อยา บ่าวจึงไปขอความช่วยเหลือจากคุณหนูซ่งและหลิ่วอี๋เหนียง แต่ถูกปฏิเสธ เมื่อถึงทางตัน คุณชายเจียงได้เข้ามาช่วยบ่าวจ่ายค่ายา บ่าว บ่าว จึง..........” “จ่ายเงินให้ที่ไหน?” เสิ่นอวี้ไล่ถาม เหลียนเฉียวตอบ “หอ หอจี้ส
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 77
เสิ่นฉือตกตะลึงไป พยักหน้าพลางเอ่ย “เช่นนั้นหากเจ้าต้องการสิ่งใด ก็พูดกับพี่ใหญ่ได้” “เจ้าค่ะ” เสิ่นอวี้พยักหน้าอย่างหนักแน่น ชาติที่แล้ว นางกับพี่ใหญ่จากมิตรกลายเป็นศัตรูกัน จนสุดท้ายตระกูลเสิ่นถูกทำลาย ในชาตินี้ นางอยู่กับเขาก็จะรักษาตระกูลเสิ่นให้ดี ในเวลานี้ ฮูหยินใหญ่ก็ออกมาจากห้องแยก เสิ่นอวี้เดินไปด้านหน้า “ท่านแม่” “นางหลิ่วและหลานสาวคนนั้นของนางยังไม่กลับมาอีกหรือ?” ในใจฮูหยินใหญ่เบื่อทั้งสองคนนี้มาก ตอนนี้แม้แต่ชื่อก็ไม่อยากเอ่ยถึง สีหน้าโมโหอย่างมาก เสิ่นอวี้พยักหน้า แล้วเอ่ยว่า “อย่างมากก็ไปหาองค์ชายสามหรือไม่ก็เจ้ากรมซุน แต่ไม่ค้างคืนด้านนอกแน่..........” ฮูหยินใหญ่โกรธจนทนไม่ไหว จึงพุ่งตัวออกไปนอกประตู “คนเข้ามา ไปพาตัวพวกนางมาให้ข้า! กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา วันนี้ข้าจะถลกหนังพวกนางซะ” เมื่อเสิ่นวี้เห็นสถานการณ์นั้นจึงรีบเข้าไปขวางไว้ “ท่านแม่ ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อน วันนี้องค์ชายสามและเจ้ากรมซุนเสียเปรียบในจวนอ๋องแล้ว พวกเขาย่อมไม่ยอมยุติข้อพิพาทลงด้วยดีแน่ เพียงแต่พวกเขาซ่อนอยู่ในที่มืดพวกเราอยู่ในที่สว่าง ถ้าไปจับคนอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ พวกเขาต้องรู้แน่ว่
อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 78
ฮูหยินใหญ่มองไปที่เสิ่นอวี้ด้วยแววตาค่อนข้างซับซ้อน พลางเอ่ย “อวี้เอ๋อร์ หลิ่วอี๋เหนียงและซ่งหว่านฉิงมีเจตนาชั่วร้าย...ข้ารู้ว่าเจ้าใส่ใจพวกนางมาก แต่จะให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ” เสิ่นอวี้พยักหน้า “ท่านแม่ ลูกรู้ความหนักเบา” ฮูหยินใหญ่พยักหน้า เอ่ยกับด้านนอกด้วยสีหน้าโกรธจัด “นำตัวพวกนางเข้ามา!” ตังกุยส่งเสียงตอบคำหนึ่ง แล้วนำตัวพวกนางสองคนเข้ามา ฮูหยินใหญ่เรียกให้สาวใช้เตรียมอาหารเล็กๆ น้อยๆ มาวางไว้บนโต๊ะ "อวี้เอ๋อร์ เจ้ากินรองท้องไปก่อน เกรงว่าคืนนี้จะไม่ได้กินข้าวอย่างสำราญแล้ว” เสิ่นอวี้พยักหน้า “ท่านแม่ก็กินหน่อยเถอะเจ้าค่ะ” นางเองก็ไม่ได้เหนียมอาย เพียงคีบอาหารชิ้นหนึ่งใส่ในปากไปโดยตรง แล้วเห็นว่าฮูหยินใหญ่ตกตะลึงอีกแล้ว เมื่อก่อนนางก็ดีกับเสิ่นอวี้มาก ทุกครั้งที่มาจะนำขนมมาให้นางด้วย ในช่วงวัยเยาว์ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้น่าฟัดน่ากอดจนทำให้คนชอบ นางเองก็อดไม่ได้ที่จะรักนาง ซึ่งนางก็ไม่ได้ต่อต้านแม่ใหญ่คนนี้ของนาง มีอะไรก็กินอย่างนั้น อีกทั้งยังเที่ยวเล่นกับลูกทั้งสามคนของนางอย่างสนุกสนาน แต่แล้วต่อมาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อใด
Latest chapter
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 100
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 99
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 98
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 97
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 96
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 95
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 94
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 93
- อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไคล้การฆ่า บทที่ 92
