17แค้นนี้ ชำระสิบปีก็ยังไม่สาย คราวนี้ชื่อของรางวัลที่ไม่เกี่ยวกับโชคลาภใดๆ ทำให้เวลาสงสัยจนต้องเปิดดูรายละเอียด โดยไม่ได้รู้สึกผิดต่อคนที่เขาเพิ่งทำร้ายจิตใจไปเลยสักนิด > นี่เป็นของรางวัลที่ควรจะได้จากระบบเด็กเกรียนแน่เหรอ ของระดับนี้มันควรจะถูกมอบให้กับสายลับ ไว้กอบกู้โลกแล้วมั้ย!!? “กูไม่คิดว่ามึงจะเป็นคนไร้เหตุผล เล่นกับจิตใจคนอื่นได้แรงขนาดนี้” ตินพูดขึ้นมาอย่างคนที่พอจะเดาเรื่องราวอะไรบางอย่างได้ เขาย้ายไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะ เก้าอี้เดียวกับที่ชีต้าเคยนั่ง “น้องมันต้องขอบคุณกูมากกว่าที่ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ไม่ได้แกล้งเล่นกับมันก่อน แล้วค่อยหักอก” เวลาจิ้มขนมพระพายขึ้นมากินเล่น ตามด้วยสมูตตี้แก้วโปรด
18เข้าห้องขัง หลังจากที่รถมาจอดอยู่หน้าสถานีตำรวจ วิลก็พาพวกเขาเดินเข้าไปยังส่วนที่อยู่ลึกสุดอย่างง่ายดาย เหมือนกับว่าเคยเข้าออกที่แห่งนี้มาแล้วเป็นสิบๆ ครั้ง แม้แต่ตำรวจในเครื่องแบบที่เดินผ่านไปมา ก็ไม่คิดที่จะสนใจพวกเขาเลยสักนิด ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขากำลังล่องหนอยู่ หากเขาไม่รู้มาก่อนว่า วิลเป็นหุ่นยนต์จากระบบ ไม่ได้มีชีวิตอยู่จริงๆ ก็คงจะนึกว่าอีกฝ่ายเป็นผู้วิเศษ มีพลังในการปกปิดตัวตน แหม... ในที่สุดระบบก็มีอะไรให้ประหลาดใจสักที เป็นระบบเด็กเกรียนที่มีประโยชน์กว่าระบบเด็กเรียนเยอะเลย [[ขอบคุณที่ชม โฮสต์]] “ผมขอแจ้งอะไรบางอย่างก่อนที่คุณเวลาจะได้พบกับคนคนนั้น” วิลเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูเหล็กทึบประตูหนึ่งซึ่งมีป้ายเขียนไว้ว่า ‘ห้องผู้ต้องขังรอส่งต่อ’ “ว่ามาสิ” เวลาพูด ในขณะที่ตินยืนอยู่เงียบๆ ทำตัวอย่างคนรู้จักกาลเทศะ “ข้อแรก คุณมีเวลาสิบนาทีในการจะทำอะไรก็ได้กับคนคนนั้น ยกเว้นการฆ่า ข้อสอง ไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับคนผู้นั้น ร่องรอยทุกอย่างจะจางหายไป หลงเหลือไว้เพียงฝันร้ายให้กับเขาเท่านั้น และฝั
19เรื่องราวในอดีต “มึงคงจะสงสัยสินะว่า นักโทษคนนั้นเคยทำอะไรกูไว้” เวลาพูดขึ้น เมื่อทั้งสองคนเดินกลับขึ้นมานั่งบนรถแล้ว ตอนเดินออกมาจากสถานีตำรวจ ก็ยังไม่มีใครสนใจพวกเขาอีกเช่นเดิม ระบบน่าจะทำแบบนี้ให้เขาได้แอบไปดูข้อสอบในคอมพิวเตอร์อาจารย์บ้าง จะได้รู้ข้อสอบล่วงหน้า “ไม่ละ กูไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน” “ไม่ชอบยุ่งแล้วเสือกขอตามมาเนี่ยนะ” “ล้อเล่นน่า เล่าๆ มาสิ” “ไม่! หมดอารมณ์!” “ไม่ได้หัวล้าน แต่ทำไมขี้น้อยใจจัง” “ฮึ่มมม” คราวนี้เวลากอดอกแน่น หันหน้าหนีอย่างโกรธๆ ถ้าเป็นคนไม่สนิทนี่เขาด่าจนเตลิดเปิดเปิงไปแล้ว “อะ กูขอโทษ หันมาคุยกันดีๆ ก่อน” การยอมลงให้อย่างง่ายดายของอีกฝ่าย ทำให้นักศึกษาวิศวะไม่ได้อยากจะเล่นตัวอะไรอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตินได้มีส่วนร่วมกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาหรือเปล่า เขาจึงกล้าที่จะเปิดเผยเรื่องราวในสมัยเด็กที่ถูกฝังไว้ลึกสุดของความทรงจำออกไปอย่างง่ายดาย เวลาเล่าให้ตินฟังถึงเรื่องราวในอดีต เมื่อตอนที่เขายังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สาม ช่วงที่กำลังมีความสุขกับช
20การสอบมันสนุกอย่างนี้นี่เอง “ฟู่ววว~” หนุ่มวิศวะนั่งเป่าใบไม้แห้งเล่น มองดูมันปลิวจากโต๊ะลงไปยังพื้นคอนกรีต เพื่อระบายความเครียด ทั้งที่ความจริงแล้ว เขาควรจะหยิบบุหรี่ออกมาดูดให้หายเครียดแทนเสียมากกว่า แต่เพราะเป็นช่วงเวลาสอบกลางภาค เขาก็เลยนึกอยากจะทำตัวดีสักหน่อย เผื่อผลบุญครั้งนี้จะส่งให้ได้คะแนนสอบดีๆ บ้าง [ถ้าโฮสต์หวังพึ่งผลบุญขนาดนั้น ทำไมไม่ไปมูซะเลยล่ะ] เขาจะหวังลมๆ แล้งๆ บ้างไม่ได้หรือไง แค่มีของรางวัลที่ได้จากระบบเด็กเกรียนก็เพียงพอแล้ว ไม่เห็นจะไปต้องพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลย [ระบบรู้ว่า โฮสต์ไม่มั่นใจในตัวเอง แต่ระบบเชื่อว่าภารกิจหลักต่างๆ ที่โฮสต์ได้ทำมาโดยตลอดไม่มีขาด จะช่วยให้โฮสต์ทำข้อสอบได้ และผ่านภารกิจที่ห้าไปได้] ขอบใจนะ... ภารกิจที่ห้าที่ระบบหมายถึง คือภารกิจสอบกลางภาคให้ผ่านมีนทุกวิชา และห้ามถอนรายวิชาใดๆ ออก นี่เท่ากับว่า หากเขาไม่ผ่านมีน คะแนนต่ำเตี้ยเรี่ยดินจนมีแววว่า จะติดเอฟ ก็ไม่สามารถถอนรายวิชาออกได้ ได้แต่พยายามไฟต์สู้เอากับการสอบปลายภาค เพื่อให้ไม่ติดเอฟ แต่ปัญหามันไม่ได้อย
21จุดเปลี่ยนของชีวิต ค่ำคืนนี้มืดมิดกว่าคืนไหนๆ เนื่องจากเป็นเดือนมืด ร่างสามร่างของนักศึกษาเดินมาหยุดอยู่หน้าหอพักข้างนอกมหาวิทยาลัย โดยมีหนุ่มตี๋เพียงคนเดียวเท่านั้นที่เดินเป๋ไปเป๋มา “แปลกจังวะ วันนี้มึงไม่เมาเลยเหรอวะ ไอ้เวร” ภูเขาที่เดินเอียงซ้ายทีขวาทีชี้หน้าเพื่อนตน “อ้าว ไอ้นี่ กูก็คอแข็งนะเว้ย จะให้เมาทุกรอบได้ไง” ไม่อยากจะพูดออกไปเลยว่า ความจริงเขาน่ะโดนคุมกำเนิดต่างหาก... ยังไม่ทันจะได้เกิด ก็โดนไอ้ตินคุมกำเนิดซะก่อน เฮ้อ... แดกเบียร์ไปยังไม่ถึงโหลเลยมั้ง “เอ้อ ห้องมึงก็อยู่ที่นี่นี่หว่า” ภูเขามองติน ตาหรี่ปรือพร้อมหลับเต็มที่ ก่อนจะหันไปมองเวลา “จารย์จะนอนห้องกู หรือจะนอนห้องตินมันอะ” “ไม่นอนห้องมึงอะ เดี๋ยวมึงให้กูไปนอนพื้นอีก” เวลาตอบอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องหยุดคิด “โห่ ก็จารย์เมาแล้วอยากไปนอนเอง กูห้ามมึงได้ซะที่ไหน” ภูเขายกมือขึ้นโบกมั่วไปหมด พลางเดินเซไปถึงหน้าลิฟต์ได้โดยที่ไม่สะดุดขั้นบันไดเสียก่อน แต่พอกดลิฟต์เสร็จ เขาก็หมดสภาพ ร่วงไถลลงไปกองอยู่กับพื้น ลำบากให้ตินกับเวลาต้องเข้าไปช่วยพยุงแขนคนละข
22อยากได้มาเป็นเมีย “ล้อเล่น” หลังจากพูดโกหกออกไปเพียงครู่เดียว เวลาก็รีบพูดต่อด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด แหม...ก็สิ่งที่ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองได้น่ะเป็นเพราะระบบเด็กเรียนล้วนๆ แต่จะให้พูดความจริงออกไปได้ไงเล่า เดี๋ยวจะโดนหาว่าเป็นบ้าซะก่อน ดีไม่ดีอาจจะถูกระบบทำให้สิ่งที่เขาพูดออกไป ไม่มีใครได้ยินด้วยซ้ำ เป็นการปกปิดความลับของระบบเอง... ใช่ไหม ระบบ? [ใช่แล้วโฮสต์ ต่อให้โฮสต์จะพยายามบอกออกไปยังไง คนทั่วไปก็ไม่สามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของระบบได้อยู่ดี] “เอาดีๆ สิ คุยกันจริงจังอยู่ ก็ติดเล่นอีกแล้วนะ” น้ำเสียงเอือมระอามาจากติน “กูก็ว่า กูเริ่มเล่นมากเกินไปจนจะคิดจริงแล้วว่ะ” เวลาส่งยิ้มท่ามกลางความมืด เห็นเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายยังคงไม่เปลี่ยนแปลง “สรุปว่าอะไรที่ทำให้มึงอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองกันแน่” “ก็เพราะกลัวถูกรีไทร์นั่นแหละ” และเขาก็ไม่อยากให้อนาคตที่เขาเห็นได้เกิดขึ้น เขาจะไม่มีวันทำให้ตัวเองต้องตกต่ำลงแบบนั้น “ยากนะ ที่จะหาคนที่รักษาระเบียบวินัยแบบมึงได้” “กูก็ต้องขอบคุณมึงเหมือนกัน ที่ทำให้กูเข้าใจ
23ของรางวัลเอาใจระบบ มีของอะไรที่พอจะใช้งานได้บ้างหว่า... เวลาเปิดคลังระบบเด็กเรียนเพื่อหาแลกของที่น่าจะช่วยเหลือเขาในภารกิจล่าสุดได้ นี่ไง เจอแล้ว จากนั้นเขาก็กดซื้อของชิ้นนั้นทันที “การที่พวกน้องผ่านห้องเชียร์ของคณะมาได้ แสดงว่าต้องจำชื่อเพื่อนของตนได้หมดทุกคนแล้ว” เสียงชัดถ้อยชัดคำมาจากเบล ปีสอง คนนำกิจกรรมรับน้องในครั้งนี้ “ต่อไปนี้จะเป็นภารกิจครั้งสำคัญ เป็นภารกิจที่พวกน้องต้องร่วมมือกัน สามัคคีกัน เพื่อที่จะทำให้พวกน้องได้รุ่น ได้กลายเป็นรุ่นน้องของพวกเราโดยสมบูรณ์” “กูสอบเข้ามหาวิทยาลัยมา กูก็กลายเป็นนักศึกษาภาคนี้แล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องผ่านขั้นตอนอะไรแบบนี้เลย” เวลากระซิบกระซาบกับธีโอ ขณะที่ทั้งคู่ยืนฟังอยู่ห่างๆ การรับน้องของภาควิชาเป็นหน้าที่ของนักศึกษาปีสองในการจัดกิจกรรม จริงๆ ควรจะเป็นหน้าที่ของปีสามปีสี่ด้วยซ้ำ แต่เพราะปีสามต้องทั้งฝึกงาน ทั้งรับผิดชอบกิจกรรมกีฬาสัมพันธ์ระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาควิชาเคมีของหลายมหาวิทยาลัยทั่วประเทศ ส่วนปีสี่ต้องรับผิดชอบเรื่องงานรับปริญญาของพี่บัณฑิต งานรับน้องเลยตกเป็นภาระของปีสองแ
24สังสรรค์หลังรับน้อง [ทำไมคุณตินไม่มาสักทีล่ะโฮสต์] กว่าจะขับรถมาถึง ก็ต้องใช้เวลาสักสามชั่วโมงมั้ยล่ะ [ระบบรู้ว่า โฮสต์ก็คิดถึงคุณตินเหมือนกัน] นี่ก็ชงเก่งจริงๆ ทำไมไม่เปลี่ยนจากระบบเด็กเรียนกลายเป็นระบบกามเทพซะเลยล่ะ [ถ้าเปลี่ยนได้ ระบบขอเปลี่ยนไปจีบคุณตินเองซะดีกว่า] ทำไมรู้สึกเหมือนมีคู่แข่งตงิดๆ ถ้าระบบมีร่างเป็นคน คงจะจีบไอ้ตินสินะ [แน่นอน โฮสต์] ยังไม่ได้ทันที่จะได้ต่อล้อต่อเถียงกับระบบต่อ เพื่อนร่วมชั้นปีคนหนึ่งที่เดินแว้บออกมาจากวงเหล้า เพื่อมาดูดบุหรี่เหมือนเขา ก็ส่งเสียงทักทายขึ้น “ไง เมาหรือยัง” “ยังหรอก คืนนี้ยังอีกยาวไกล” เวลาตอบ บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น ด้วยความที่พวกเขาไม่ค่อยจะสนิทกันเท่าไร ต่างคนต่างดูดบุหรี่ไปเงียบๆ ก่อนที่เวลาจะเดินกลับไปร่วมวงเหล้าตามเดิม หลังจากที่น้องได้รุ่นกันแล้ว ช่วงเย็นก็เป็นการสังสรรค์ฉลองความสำเร็จด้วยอาหารทะเลสดจำนวนมาก ที่ฝ่ายสวัสดิการของปีสองไปเหมามาให้ทุกคนได้ปิ้งย่างกัน ถัดจากมื้อเย็น ก็เป็นการแสดงความสามารถพิเศษของตั
บทส่งท้าย ภาคเรียนที่สองผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ช่วงที่ผ่านมา ชีวิตประจำวันของเวลาดำเนินไปคล้ายๆ กับภาคเรียนที่หนึ่ง ต่างกันแค่มีใครบางคนเข้ามาเป็นส่วนร่วมในชีวิตมากขึ้น ภารกิจของระบบเด็กเรียนส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างจะซ้ำๆ ไม่ได้แปลกแหวกแนวให้เขาต้องไปกู้โลกอะไร ส่วนระบบเด็กเกรียนนั้น ได้โผล่ออกมาอีกสองครั้งสั้นๆ แต่ก็ทำให้เขาได้แลกยันต์เพิ่มโชคลาภมาได้ครบห้าอัน และใช้มันเพื่อให้ถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่สองเป็นที่เรียบร้อย หากไปบอกใครเข้า เขาก็คงงงว่า ทำไมแค่แกล้งคน ก็ได้เงินด้วย ได้ตั้งสองแสนบาทแน่ะ ส่วนความสัมพันธ์ของเขากับตินก็ราบรื่นดี มีงอนกันบ้างนิดหน่อย แต่ง้อบนเตียงก็หาย ถ้าเป็นเรื่องที่หนักๆ หน่อย ก็เคลียร์ใจกันทั้งวันทั้งคืนเอา “ปิดเทอมใหญ่ไปเที่ยวไหนกันวะ” ธีโอถามเพื่อนร่วมก๊วนที่กำลังเคลียร์ของในล็อกเกอร์ที่ห้องภาคกันอยู่ “กูจองตั๋วไปเที่ยวญี่ปุ่นเรียบร้อย” คิขุว่า “ไม่ไปไหนอะ กิน ขี้ ปี้ นอน แดกเหล้าพอ” ภูเขาตอบ “แล้วมึงอะ ไอ้เวร” ธีโอหันมาถามคนที่กำลังพิมพ์แชทในมือถืออยู่ “ก็คงเที่ยวในประเทศนี
32อวดผัวแม้แต่กับเด็ก วันต่อมา วิธีของเวลาใช้ได้ผลกับแค่สองคนเท่านั้น ส่วนคนที่สามที่เขานำวิธีนี้ไปใช้ด้วย ถึงกับลุกหนี และไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรต่อ เวลาลองต่ออีกสองคน โดยพยายามหาวิธีใหม่ๆ แต่ก็คว้าน้ำเหลว ส่วนคนสุดท้ายนั้น ยอมรับยาของเขาไป แต่ยังไม่ได้ใช้ต่อหน้า และไม่รู้ว่าจะเอาไปทิ้งที่ไหนหรือเปล่า แต่เขาไม่ห่วงเรื่องยาวิเศษจะถูกเอาไปตรวจสอบหรอกนะ เพราะว่าของจากระบบ หากถูกขโมยไป หรือถูกนำไปใช้โดยคนที่เวลาไม่ได้มอบให้ ก็จะสลายหายไป [เมื่อวานโฮสต์ทำสำเร็จไปสามราย ยินดีด้วยนะโฮสต์] หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน ระบบก็แจ้งผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นให้เขาได้รับรู้ ซึ่งหมายความว่า คนสุดท้ายได้ลองกินยาของเขาเรียบร้อยแล้ว T.Tin: วันนี้ก็จะไปอีกแล้วเหรอ Vaela: อื้อ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะรีบไปหาที่คอนโดเลย T.Tin: รีบๆ มาล่ะ เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนด้วยกัน เพียงแค่อ่านข้อความไลน์ เวลาก็จินตนาการภาพของหมาขี้อ้อนขึ้นมาได้ เพราะว่าเป็นช่วงปิดเทอมแล้ว เขาจึงไม่สามารถใช้ข้ออ้างว่า ไปติวหนังสือบ้านเพื่อนได้อีก ถึงแม้เขา
31ภารกิจกู้โลก [ยินดีด้วยกับโฮสต์ที่ผ่านการสอบปลายภาคมาได้ด้วยดี ไม่ตายไปเสียก่อน ระบบขอมอบภารกิจที่เจ็ด ซึมเศร้าฝังลึก เปลี่ยนเด็กซึมให้กลับมาเป็นเด็กเรียน ของรางวัลคือแต้ม 40 แต้มต่อการช่วยเหลือคนหนึ่งคน บทลงโทษคืออายุขัยสั้นลง 2 ปี และถูกจั๊กจี้เป็นเวลา 1 ชั่วโมง ติดกัน 7 วัน] [เนื่องจากภารกิจนี้มีความยากค่อนข้างสูง ระบบจึงขอส่งตัวช่วยพิเศษ ผู้ช่วยส่วนตัวชั่วคราว ให้โฮสต์ได้ใช้งานเป็นเวลาทั้งสิ้นสองวันเต็ม] เวลาเปิดอ่านรายละเอียดของภารกิจหลักที่ค่อนข้างจะแปลกไปในครั้งนี้ ก่อนจะเข้าใจว่า ทำไมระบบเด็กเรียนถึงได้ปล่อยภารกิจนี้มา อัตราการฆ่าตัวตายของนักศึกษามหาวิทยาลัยที่สูงขึ้นนั้น ส่วนหนึ่งมาจากปัญหาโรคซึมเศร้า เป้าหมายที่ระบบต้องการให้เขาไปเปลี่ยนแปลง คือนักศึกษาที่เคยเรียนเก่งมากๆ มาก่อน แต่เมื่อผลการสอบหรือเกรดผิดจากความคาดหวัง จึงเกิดการเสียศูนย์ รู้สึกกดดันจากรอบข้าง บวกกับสารในสมองที่เปลี่ยนไป ทำให้เป็นโรคซึมเศร้าในที่สุด แน่นอนว่า นักศึกษาเหล่านั้นได้เข้ารับการรักษาโรคแล้ว แต่เมื่อพยายามจะออกกำลังกาย พยายามจะทำตามที่หมอบอก
30ติวสอบกันยันเช้า อีกเพียงไม่กี่วันก็จะถึงการสอบปลายภาค ขึ้นชื่อว่าเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดัง แน่นอนว่านักศึกษาจะต้องขยันอ่านหนังสือสอบกันเป็นอย่างมาก ยิ่งใกล้วันสอบ สภาพของแต่ละคนก็ยิ่งดูไม่ได้ หน้าไม่ได้แต่ง เสื้อไม่ได้รีด ผมไม่ได้สระ ตาโหลยิ่งกว่าหมีแพนด้า มันหน้าแผล็บเหมือนคนไม่ได้ล้าง เวลาก็เป็นไปกับเขาด้วยเหมือนกัน ต่อให้ดูหล่อเถื่อนอยู่ตลอดเวลาแค่ไหน แต่ยามนี้กลับตาโหลเป็นพิเศษ หนักหน่วงเสียยิ่งกว่าช่วงสอบกลางภาค “สภาพมึงดูไม่ค่อยจะได้เลยนะ” ต้าทักเวลา เขาเป็นเพื่อนร่วมภาคที่ถึงแม้จะอยู่คนละกลุ่มกัน แต่ก็มักจะไปดื่มเหล้าด้วยกันบ่อยๆ “มึงสิ หนักกว่ากูเยอะ” เวลาส่ายหัวให้กับคนไม่ดูตัวเอง สภาพแม่งยิ่งกว่าซอมบี้ นี่ถ้าใส่เสื้อผ้าขาดๆ หน่อย คงไปถ่ายหนังเป็นซอมบี้ตัวประกอบได้เลย “หึ! ไฟนอลนี่แหละ จะเป็นตัวตัดสินว่า กูจะเอฟไม่เอฟ” ต้าชูกำปั้นขึ้นระดับไหล่ ตามองขึ้นฟ้าอย่างฮึกเหิม ให้ความรู้สึกเหมือนตัวละครในอานิเมะ ต้านี่ก็บ้าดีเดือดเหลือเกิน คะแนนต่ำก็ไม่คิดจะถอน ดันตัดสินใจสู้สุดฤทธิ์ เพราะเห็นเวลาเป็นไอดอล อยากจะทำให้ได้อ
29วิธีใช้โปรแกรมค้นหาสารพัดนึกที่ถูกต้อง ‘ทำยังไงให้แฟนรักแฟนหลง’ ข้อความนี้ถูกพิมพ์ลงในช่องค้นหาของโปรแกรมค้นหาสารพัดนึกที่ได้มาจากระบบเด็กเกรียน [โฮสต์อย่าใช้โปรแกรมแบบผิดๆ สิ] จะไปใช้กูเกิลทำไม ในเมื่อมีโปรแกรมดีๆ แบบนี้ซะอย่าง เวลาเคยลองเซิร์ชหาข้อมูลทั่วไปในการเรียน ไปยันข้อมูลที่ไม่น่าจะมีได้อย่าง รายชื่อสายลับซีไอเอ ข้อมูลเดินบัญชีลับของรัฐมนตรีกระทรวงหนึ่ง หรือแม้แต่ข้อมูลแปลกๆ อย่าง งานวิจัยลับทดลองสร้างมนุษย์โคลนเวอร์ชันหกสิบเก้า หรือวิธีทำคุณไสยแบบโบราณที่สืบทอดมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย [แต่พวกที่เป็นฮาวทู เป็นความเห็น ไม่ใช่ข้อเท็จจริง ต่อให้ค้นหาในโปรแกรมนี้ มันก็เชื่อไม่ค่อยจะได้นะโฮสต์] เอาน่า แค่อ่านเล่นเฉยๆ ไม่ได้จะทำตามสักหน่อย บอกปัดระบบเสร็จ เวลาก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านข้อมูลที่ตนได้มาจากการเซิร์ชอย่างรวดเร็ว กวาดตาเก็บทุกรายละเอียดฝังลึกไว้ในหัวเสียยิ่งกว่าตอนอ่านหนังสือสอบ อะแฮ่มๆ ลืมบอกไปเสียสนิทว่าเขากับตินน่ะ... เป็นแฟนกันแล้วววว หลังจากที่สารภาพแล้วเดินหนีไปหาเปเป้ พวกเขาก็ไม่ได
28คำอธิษฐานที่อยากบอก คนที่ยึดถือเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า จะไม่ทำร้ายแม่น้ำเด็ดขาด ตอนนี้กำลังกลับคำพูด เวลามองบ่อน้ำของมหาวิทยาลัยที่เต็มไปด้วยกระทงหลากหลายรูปแบบลอยละล่องอยู่เต็มไปหมดอย่างใจลอย ลอยกระทงเป็นเทศกาลที่ไม่ควรจะมาลอยคนเดียวจริงๆ เพราะมีแต่คู่รักเต็มไปหมด ทั้งเด็กมอปลาย ทั้งเด็กมหาวิทยาลัย เห็นแล้วมันช่างน่าอิจฉาซะเหลือเกิน แต่ปีนี้เวลาไม่อิจฉาหรอก เพราะเขาก็มีคนมาลอยด้วยเหมือนกัน ไม่นึกว่าการแค่ชอบใครคนหนึ่ง จะทำให้รู้สึกใจพองฟูได้มากขนาดนี้ หลังจากจบเหตุการณ์รับน้องของภาควิชา เขากับตินก็ได้เจอกันแค่ในแล็บ กับในสนามบาสของคณะวิศวะเพียงบางครั้งเท่านั้น วันๆ ของเขาหมดไปกับการทำภารกิจตั้งใจเรียนของระบบ สิ่งที่เยียวยาจิตใจได้เพียงอย่างเดียว เห็นจะเป็นการแชร์คลิปตลกๆ คลิปสัตว์เลี้ยงน่ารักให้ตินได้ดู และเห็นอีกฝ่ายกดรีแอ็กชันหัวเราะหรือหัวใจตอบกลับมา การสังสรรค์ในวงเหล้ากับเพื่อนก็ไม่สนุกเท่าเดิมอีกต่อไปแล้ว เพราะในใจเอาแต่คิดถึงคนที่ตัวเองชอบ แม่งเอ๊ย! เข้าใจแล้วว่า ทำไมคนมีความรักถึงรู้สึกว่าโลกทั้ง
27งานลอยกระทง [ยินดีด้วยกับโฮสต์ที่ทำภารกิจที่หกสำเร็จ ได้รับแต้มทั้งหมด 40 แต้ม และของรางวัลการผ่านภารกิจเป็นยาเสน่ห์อาจารย์รักอาจารย์หลง] [ติ๊ง! เนื่องจากโฮสต์ผ่านภารกิจด้วยเงื่อนไขสูงสุด ได้รับอั่งเปาพิเศษ สุ่มสินค้าจากระบบได้จำนวนสองครั้ง] ถึงแม้เสียงประกาศจากระบบจะน่าตื่นตาตื่นใจมากแค่ไหน แต่เวลาก็เลือกที่จะจดจ่ออยู่กับคนข้างกายมากกว่า หลังจากที่ตินพารุ่นน้องปีหนึ่งเดินมาถึงระยะที่ค่อนข้างปลอดภัยแล้ว รุ่นพี่ปีสี่อีกหลายคนก็รีบวิ่งลงน้ำทะเล ไปช่วยแบกร่างของทั้งคู่ขึ้นมานอนบนชายหาดที่มีคนเตรียมผ้าปูรองไว้ได้สำเร็จ โชคดีที่ฝ่ายปฐมพยาบาลรู้วิธีช่วยคนจมน้ำ ก็เลยสามารถปฐมพยาบาลเบื้องต้นได้บ้าง ก่อนที่รถพยาบาลจะตามมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน คราวนี้เสียงหวอของรถพยาบาลดังทั่วรีสอร์ตจนนักศึกษาส่วนใหญ่ตื่นขึ้นมาเกือบหมด พวกนักศึกษาชั้นปีสามก็เลยคอยทำหน้าที่ไปดูแลความสงบเรียบร้อย และป้องกันไม่ให้ใครเข้าใกล้น้ำทะเลอีก ส่วนเวลาก็ขับรถยนต์ของตินตามรถพยาบาลไป เพราะแค่คนจมน้ำหนึ่งคน และคนว่ายน้ำจนหมดแรงหนึ่งคนก็แน่นรถของโรงพยาบาลแล้ว
26ฮีโร่ ย้อนกลับไปสามสิบนาทีก่อนเกิดเหตุ ตินที่ไม่มีหนุ่มนักเลงอย่างเวลาคอยตามอยู่ข้างกายอีกต่อไปนั้น ดึงดูดความสนใจของสาวๆ ได้เป็นอย่างดี เริ่มจากเด็กปีหนึ่งสองคนที่พากันเดินมาขอชนแก้วด้วย แต่หลังจากชนแล้วก็ไม่คิดที่จะเดินกลับไปแต่อย่างใด พวกเธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่อย่างใจกล้า “ทำไมหนูไม่เห็นพี่ตอนที่ทำกิจกรรมเลยล่ะคะ” หญิงสาวผมหน้าม้าถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “นี่ อย่าไปถามอะไรอย่างนั้นสิ ถามว่าพี่ตินกินอะไรถึงได้หล่อแบบนี้ดีกว่า” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เพื่อนสาวอีกคนพาเปลี่ยนเรื่อง “พอเลยพวกเอ็ง อย่าไปแซวเยอะ เดี๋ยวไอ้ตินมันเขินหมด” ธีโอรีบออกหน้าช่วยเมื่อเห็นตินเพียงยิ้มน้อยๆ ให้กับคำพูดเหล่านั้น ในความคิดของธีโอ ตินก็เป็นเพียงเด็กเนิร์ดตั้งใจเรียนที่กินเหล้าได้นิดหน่อย วันๆ เอาแต่ทำกิจกรรมของสโมสรกับพวกค่ายต่างๆ คงไม่ชินกับการที่ถูกสาวมาเต๊าะเอาซึ่งๆ หน้า “พี่ตินไม่เขินหรอก ท่าทางดูเป็นผู้นำแบบเนี้ย น่าจะนำสาวๆ มาเยอะ” น้องผู้หญิงที่ใส่เสื้อสีส้มว่า “ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก พี่เป็นแค่รองประธานสโมสรนิสิตกั
25พยายามเอาใจ ร่างสูงโปร่ง แต่งตัวด้วยเสื้อแขนยาวกางเกงขาเท่าเข่าเหมือนหนุ่มเกาหลี แต่คีบอีแตะหนีบสไตล์ไทย โอบไหล่เวลาเบาๆ อย่างแสดงความสนิทสนม เขาส่งยิ้มไปให้เหล่าเด็กปีหนึ่งที่มองมาหน้าสลอน “พี่ต้องขอพาเพื่อนพี่ไปก่อนนะ” “อะ...เอ่อ เดี๋ยวก่อนค่ะพี่” น้องผู้หญิงคนหนึ่งรีบละล่ำละลักออกมา หลังจากตกใจในความหล่อของหนุ่มแว่นจนตาค้าง เผลออ้าปากหวออยู่นานสองนาน “...” ตินหยุดเดิน หันกลับไปมอง เป็นสัญญาณให้เธอพูดต่อ “คือ... พี่มาร่วมวงกับพวกเราสิคะ พวกเรากำลังชวนพี่เวลาอยู่พอดี” “ขอบคุณครับ แต่ไม่รบกวนดีกว่า น้องๆ สนุกกันไปเถอะ” ตินปฏิเสธอย่างสุภาพ ยิ่งเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดเบาๆ จากน้องผู้หญิงคนอื่นได้มากขึ้น “งั้นก็ได้ค่ะ พี่ชื่ออะไรเหรอคะ” ยังไม่ทันที่คนถูกถามจะได้ตอบออกไป เวลาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “ไอ้หมอนี่มันชื่อติน พวกพี่ขอตัวก่อนนะ” จากนั้นก็เป็นฝ่ายลากแขนคนข้างตัวเดินออกมาแทน ที่เวลาพูดแทรก ก็เพราะไม่อยากให้ตินบอกอะไรออกไปมาก เดี๋ยวถ้ารุ่นน้องรู้ว่า ตินไม่ได้อยู่คณะวิศวะ กลัวว่าจะมีปัญหาตามมาในภ