เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1489
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1490
“พ่ะย่ะค่ะ!” หยุนลี่รับคำสั่งแล้วถอยออกไป เมื่อหยุนลี่จากไป ขุนนางทั้งหลายและผู้ติดตามของจักรพรรดิเหวินก็ล่าถอยออกไปอย่างรู้กาลเทศะ จักรพรรดิเหวินเรียกหยุนเจิงเข้ามาใกล้ เอ่ยถามเสียงเบา “เจ้าคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่?” “ไม่มีอะไร ลูกแค่อยากทำเรื่องนี้ให้แน่นอนขึ้นเท่านั้น” หยุนเจิงอธิบาย “ก่อนหน้านี้ลูกก็เคยพูดเรื่องนี้กับพี่สามแล้ว และพี่สามก็รับปากไว้! แต่ลูกกลัวว่าพี่สามจะคิดได้ทันที แล้วส่งคนไปจับตัวเมิ่งหยุนฉี่มาหาลูกตรงๆ แล้วให้ลูกไปเก็บเงินจากเมิ่งหยุนฉี่เอง...” เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ ด้วยความขบขัน เจ้าลูกตัวดีคนนี้ ที่แท้ก็กำลังรอเจ้าสามอยู่ตรงนี้เอง! คิดแล้วก็เสียเปล่าที่ตนยังกังวลว่าเจ้าลูกตัวดีนี่จะคิดแผนการเล่นงานเจ้าสามหนักๆ อีกครั้ง! แต่ว่าก็ว่าเถอะ เจ้าลูกตัวดีนี่ช่างรอบคอบจริงๆ!ถ้าตนเป็นเจ้าสาม ก็คงจะจับตัวเมิ่งหยุนฉี่มาโยนให้เขาโดยตรงแน่นอน หนี้สองล้านตำลึงเช่นนี้ จะเก็บได้ง่ายๆ ที่ไหนกัน? แม้ว่าองค์รัชทายาทหยุนลี่จะช่วยเก็บหนี้ ก็ต้องดูว่าเมิ่งหยุนฉี่จะมีเงินมากขนาดนั้นหรือไม่! เฮ้อ! เจ้า
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1491
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเจียเหยา ทุกคนถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง ทำได้เช่นนี้ด้วยหรือ? ไม่ต้องพูดถึงทหารธรรมดา แม้แต่เหล่าแม่ทัพในกองทัพไม่น้อยยังตกตะลึงจนพูดไม่ออก แม้กระทั่งหยุนเจิงที่เคยได้ยินเจียเหยาบอกแล้วว่านางยิงธนูเช่นนี้ได้ ก็ยังอดทึ่งในใจไม่ได้ศิลปะการยิงธนูของหญิงคนนี้ เรียกได้ว่าเข้าขั้นเทพเจ้าเลยทีเดียว ภายใต้สายตาตกตะลึงของผู้คน ลูกธนูที่เจียเหยายิงออกไปพุ่งตรงเข้าสู่เป้า ตรงกลางเป้า! ครั้งนี้ ผู้คนยิ่งตกตะลึงกว่าเดิม ยิงธนูเช่นนี้ ไม่เพียงแต่โดนเป้า ยังตรงกลางเป้าด้วย? นี่มันศิลปะการยิงธนูที่ท้าทายสวรรค์ขนาดไหนกัน! ท่ามกลางเสียงร้องอุทานของผู้คน เจียเหยาใช้ท่าตะขอทองกลับหัว หยิบลูกธนูอีกครั้ง พร้อมกับเอนตัวลงนอนบนหลังม้า ใช้เท้าทั้งสองยันคันธนูไว้ แล้วดึงสายธนูด้วยมือเดียวพร้อมตั้งลูกธนู ผู้คนที่ยังไม่ทันตั้งสติจากภาพก่อนหน้า เมื่อเห็นวิธีการยิงธนูเช่นนี้ ยิ่งทำให้ผู้ชมรอบสนามตกใจจนแทบคางหลุด ฟิ้ว! ลูกธนูแหวกอากาศออกไปอีกครั้ง พุ่งตรงเข้าสู่เป้าตัวที่สอง ตรงกลางเป้าอีกครั้ง! นี่…นี่มันทำได้ด้วยหรือ? ทุกคนอ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1492
หยุนลี่ถอนหายใจในใจอย่างเงียบๆ ในขณะที่หยุนลี่กำลังคิดฟุ้งซ่าน รอบแรกของการแข่งขันก็จบลงแล้ว ทหารคนหนึ่งแบกเป้ายิงธนูวิ่งมาทางนี้ “เชิญฝ่าบาทตรวจสอบเป้าพ่ะย่ะค่ะ!” เป้าของเฉียวเหยียนเซียน มีลูกธนูสามดอก ซึ่งสองดอกยิงเข้ากลางเป้า และอีกดอกหนึ่งห่างจากกลางเป้าสองนิ้ว เมื่อเห็นผลลัพธ์นี้ หยุนลี่ก็รู้ได้ทันทีว่าสภาพจิตใจของเฉียวเหยียนเซียนได้รับผลกระทบ ไม่เช่นนั้น ด้วยความสามารถของเฉียวเหยียนเซียน ธนูทั้งสามดอกควรจะเข้ากลางเป้าทั้งหมด ส่วนเป้าของเจียเหยา ธนูทั้งสามดอกเข้ากลางเป้าทั้งหมด และแทบจะเป็นตำแหน่งเดียวกันทั้งหมด “ยอดเยี่ยม!” เมื่อเห็นเช่นนี้ แม้แต่หยุนลี่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชมด้วยความจริงใจ หากเจียเหยาต้องการลอบสังหารใครสักคน ตราบใดที่ระยะห่างพอเหมาะ และให้นางมีโอกาสง้างธนูตั้งลูกศร เกรงว่าคนผู้นั้นจะไม่มีโอกาสหนีรอดเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้น หยุนลี่รู้สึกถึงความเย็นวาบที่แล่นขึ้นมาบริเวณด้านหลังลำคอ “ยอดเยี่ยมจริงๆ!” จักรพรรดิเหวินพยักหน้าเบาๆ เอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกทึ่ง “หญิงผู้นี้ หากเกิดในต้าเฉียน จะดีแค่ไหนกัน!” “เสด็จพ่อ เจียเหยาในตอนนี้ก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1493
จักรพรรดิเหวินเพิ่งจากไปได้ไม่นาน เจียเหยาก็ขี่ม้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหยุนเจิง เจียเหยากระโดดลงจากม้า มองหยุนเจิงด้วยรอยยิ้มสดใส “เป็นอย่างไรบ้าง ข้าไม่ได้ทำให้เจ้าขายหน้าหรอกใช่หรือไม่?” “ชูหน้าชูตาทีเดียว!” หยุนเจิงหัวเราะดังลั่น “เมื่อครู่เสด็จพ่อยังบอกว่า จะให้รางวัลเจ้าในภายหลังด้วย!” รางวัล? ดวงตาของเจียเหยาส่องประกายขึ้นทันที ก่อนจะยิ้มถามด้วยความคาดหวัง “รางวัลที่เสด็จพ่อให้ข้า เจ้าคงไม่คิดจะยึดไว้เองหรอกนะ?” หยุนเจิงหัวเราะ พลางแหย่นางว่า “โถ่ พอมีรางวัลก็เรียกเสด็จพ่อ แต่พอไม่มีรางวัลก็เป็นเสด็จพ่อของเจ้า?” ใบหน้าของเจียเหยาขึ้นสีแดงระเรื่อ รีบแก้ตัวอย่างลนลาน “ก่อนหน้านี้ข้าแค่ยังไม่ชินเท่านั้นเอง!” “อืม อืม ข้าเชื่อเจ้า” หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง “ไปเถอะ กลับกันก่อน ค่อยว่ากันทีหลัง! วางใจเถอะ รางวัลที่เสด็จพ่อให้เจ้า ข้าไม่อยากได้หรอก” “เช่นนั้นก็ค่อยยังชั่ว!” เจียเหยาพูดยิ้มๆ อย่างพอใจ แม้นางจะไม่รู้ว่าเสด็จพ่อจะให้รางวัลอะไร แต่ไม่ว่าอย่างไร รางวัลจากเสด็จพ่อย่อมไม่ใช่สิ่งของธรรมดา สำหรับนาง การได้อะไรมาก็ถือว่าได้กำไรแล้ว นางไม่กล้าค
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1494
หยุนลี่พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ลูกจะฝึกฝนตนเองอย่างจริงจัง และจะไม่ทำให้เสด็จพ่อผิดหวังเป็นอันขาด!” “อืม!” จักรพรรดิเหวินพยักหน้าเบาๆ ก่อนถามต่อ “แล้วเจ้าคิดว่า ข้าควรให้รางวัลเจียเหยาอย่างไรดี?” “เอ่อ?” คำถามนี้ของจักรพรรดิเหวินทำให้หยุนลี่ถึงกับงงงัน ควรให้รางวัลเจียเหยาอย่างไร? เรื่องนี้ยังต้องถามด้วยหรือ? ก็คงแค่ให้ตามธรรมเนียมพอเป็นพิธีเท่านั้นมิใช่หรือ? หรือว่าจะต้องให้รางวัลใหญ่โตกับเจียเหยาจริงๆ? สิ่งที่ให้กับเจียเหยา สุดท้ายก็จะตกไปอยู่กับเจ้าหกอยู่ดีมิใช่หรือ? การให้รางวัลใหญ่กับเจียเหยา มีความแตกต่างอะไรกับการสนับสนุนศัตรูโดยตรงกันเล่า? เหตุผลง่ายๆ เช่นนี้ ตนยังเข้าใจ เสด็จพ่อจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? แต่เสด็จพ่อกลับถามเช่นนี้ ตกลงว่าเสด็จพ่อมีความตั้งใจอะไรแฝงอยู่กันแน่? หยุนลี่เต็มไปด้วยความสงสัยในใจ พยายามคิดอย่างหนักถึงเจตนาของจักรพรรดิเหวิน คิดไปคิดมา หัวใจของหยุนลี่พลันสะดุ้งขึ้น หรือว่า... เสด็จพ่อกำลังคิดจะดึงเจียเหยาเข้ามาอยู่ฝ่ายเดียวกับพระองค์? หากต้องให้รางวัลใหญ่กับเจียเหยา ดูเหมือนเหตุผลเดียวที่เป็นไปได้ก็คือเรื่อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1495
จวนอ๋องขณะที่หยุนเจิงและเจียเหยากำลังเตรียมตัวทานมื้อค่ำ หยุนลี่ก็นำคนมาส่งรางวัลที่จักรพรรดิเหวินมอบให้ การที่จักรพรรดิเหวินให้หยุนลี่ องค์รัชทายาท มาส่งรางวัลด้วยตัวเอง ทำให้เจียเหยารู้สึกตื่นเต้นและคาดหวังอยู่ไม่น้อย รางวัลอะไรก็ไม่สำคัญ ขอแค่เป็นของที่มีค่าและขายได้ก็พอ แต่เมื่อขันทีอ่านรายชื่อสิ่งของที่เป็นรางวัลเสียงดัง เจียเหยาก็ถึงกับอึ้งไป หวีหยกขาวประดับทองคำ ปิ่นทองคำประดับดอกไม้ เครื่องประดับปิ่นทองที่แกว่งไปมาได้ ต่างหูแก้ว รวมถึงแป้งฝุ่นและเครื่องประทินโฉม... ทั้งหมดล้วนเป็นของใช้สำหรับผู้หญิง! แม้ว่าสิ่งของเหล่านี้จะมีค่าอยู่บ้าง แต่ทำไมนางกลับรู้สึกว่ารางวัลนี้แฝงความนัยบางอย่าง เมื่อขันทีอ่านรายชื่อรางวัลจนจบ เจียเหยาก็ยังไม่สามารถตั้งสติกลับมาได้ “เจียเหยา ควรขอบคุณเสด็จพ่อได้แล้ว” หยุนเจิงเตือนจากด้านข้าง ในตอนนี้เอง เจียเหยาจึงได้สติกลับมา “ลูกขอบพระคุณเสด็จพ่อสำหรับรางวัล” เจียเหยาขอบคุณด้วยรอยยิ้มฝืนๆ หยุนเจิงยิ้มพลางเดินไปหาหยุนลี่ “พี่สาม ท่านมาถูกเวลาพอดี พวกเรากำลังจะทานมื้อค่ำ! หากพี่สามไม่รังเกียจ ทำไมไม่ร่วมโต๊ะทา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1496
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พูดจบ หยุนลี่ก็รู้สึกเสียใจในทันที ตอนนี้เขาควรจะแสดงความอ่อนข้อให้ไอ้สุนัขนี่แท้ๆ! ทำไมถึงปล่อยให้คำพูดไม่กี่คำของมันทำให้ตนต้องมาต่อกรกับมันอีกแล้วล่ะ? เฮ้อ! เจ้าไอ้สุนัขนี่ เวลาพูดจามันช่างยั่วโมโหจริงๆ! “ได้ๆ” หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง “เช่นนั้นข้าขอไปส่งพี่สามด้วยตนเอง” “ไม่ต้องลำบากน้องหกหรอก!” หยุนลี่รีบปฏิเสธ ไม่อยากอยู่ต่อให้นานไปกว่านี้ เกรงว่าจะถูกเล่นงานอีก “ก็ได้!” หยุนเจิงไม่ดึงดัน “อ้อ จริงสิ พี่สาม ตอนเดินทางผ่านจูโจว ก็อย่าลืมช่วยข้าเก็บหนี้ด้วยนะ” เก็บหนี้? เมื่อได้ยินสองคำนี้ หยุนลี่แทบจะกระโดดขึ้นมาด่ามารดา ถ้าเสด็จพ่อไม่เตือน เขาคงไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกเจ้าไอ้สุนัขนี่หลอกอีกแล้ว! ไร้ยางอาย! หยุนลี่สบถอย่างโมโหในใจ แต่ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง “น้องหกไม่ต้องห่วง พี่สามในฐานะองค์รัชทายาท ก็แพ้เดิมพันเจ้าต่อหน้าผู้คนไปแล้ว พี่สามจะผิดคำพูดได้อย่างไร?” หยุนลี่เริ่มตระหนักว่าการพูดคุยกับหยุนเจิงก็มีข้อดีอยู่บ้าง อย่างน้อย มันช่วยฝึกความอดทนของเขาได้เป็นอย่างดี “ขอบคุณพี่สามมาก!” ใบหน้าของหยุนเจิงเต็มไปด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1497
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น จักรพรรดิเหวินทรงส่งคนมาแจ้งว่า พระองค์จะเสด็จออกจากหัวเมืองสี่ทิศในวันนี้ เมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างไรก็ตาม ก่อนเสด็จจากไป จักรพรรดิเหวินได้ทรงมีพระบัญชาให้โจวเต้ากงนำกองทัพไปประจำการแนวหน้าที่จูโจว และให้จ้าวจี๋นำกองทัพกลับไปยังตะวันตกเฉียงเหนือ กองกำลังในมือของหยุนเจิงมีมากพออยู่แล้ว หากปล่อยให้กองทัพสามหมื่นนายในจูโจวอยู่ภายใต้การควบคุมของหยุนเจิงด้วย อาจทำให้เกิดข้อสงสัยขึ้นมาได้ สำหรับเรื่องนี้ หยุนเจิงไม่มีความคิดเห็นใดๆ เมื่อสองวันก่อน ตอนที่เขาเข้าไปถวายพระพรจักรพรรดิเหวิน พระองค์ก็ได้ทรงบอกเรื่องนี้ไว้แล้ว อย่างไรเสีย โจวเต้ากงก็ได้ส่งข่าวลับมาให้เขาทราบอยู่ก่อนแล้ว หากเขาต้องการบุกจูโจวจริงๆ โจวเต้ากงก็คงจะนำกองทัพยอมจำนนเสียเอง หลังจากทานมื้อเช้า หยุนเจิงและเจียเหยาก็นำขุนนางทั้งหลายออกไปส่งจักรพรรดิเหวิน หยุนลี่ และคณะเจ้าหน้าที่กระทรวงพิธีการออกจากหัวเมืองสี่ทิศ ก่อนจากกัน หยุนเจิงก็รักษาคำพูดโดยการคืนป้ายทองคำให้แก่จักรพรรดิเหวิน และกระซิบพูดบางอย่างกับหยุนลี่ ไม่นานหลังจากออกจากหัวเม
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1518
“เจ้า...”เมื่อเห็นหยุนเจิงขีดฆ่าแม้กระทั่งเครื่องมือการเกษตร เจียเหยาก็รีบร้อนจนแทบโวยวายขึ้นมา “ข้าขอสาบานต่อเทพเจ้าหมาป่าว่าข้าจะไม่เอาเครื่องมือเหล่านี้ไปตีเป็นอาวุธ! เราเองก็ต้องการเพาะปลูกเหมือนกัน อย่างไรพวกเราก็เป็นสามีภรรยากัน เจ้าจะต้องระแวงข้าเหมือนขโมยไปถึงไหนกัน?”หยุนเจิงเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย “ที่ข้าระแวงเจ้าก็เพราะเจ้าไม่ซื่อสัตย์นั่นแหละ”“ข้ายังไม่ซื่อสัตย์พออีกหรือ?”เจียเหยากล่าวด้วยความไม่พอใจ “ตอนนี้ข้าเชื่อฟังเจ้าทุกอย่างแล้ว! ใช่ ข้ายอมรับว่าข้ายังไม่พอใจนัก แต่ข้าก็ไม่ได้โง่ที่จะไปเปิดศึกกับเจ้า ข้าแค่อยากพักฟื้นกำลัง ค่อยๆ ฟื้นฟูประชาชน ปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์อย่างสงบสุขเท่านั้น”เมื่อเห็นเจียเหยากำลังโมโหจริงจัง หยุนเจิงก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ “เอาล่ะ ในเมื่อเราเป็นสามีภรรยากัน ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน!”“นั่นแหละถูกต้อง!”ในที่สุดเจียเหยาก็ยิ้มออก “ตกลงตามนี้นะ เรื่องราคาค่อยว่ากันอีกทีหลังจากที่เรารู้แน่ชัดว่าทรัพย์สินชดใช้จากกุ่ยฟางมาถึงแล้ว”“ตกลง!”หยุนเจิงพยักหน้า “เจ้ายังมีเรื่องอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า?”“เจ้าจะไล่ข้าแล้วหรือไง?
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1517
เมื่อได้ฟังคำพูดของหยุนเจิง เจียเหยาก็ตกอยู่ในความเงียบใช่แล้วหลายสิ่งที่หยุนเจิงพูด นางก็เข้าใจดีและนางก็ยอมรับในเหตุผลเหล่านั้นแต่หยุนเจิงกลับมองข้ามจุดสำคัญไปไม่มีผู้ใดที่มีศักดิ์ศรีและเลือดเนื้อ จะทนมองดูบ้านเมืองของตนล่มสลายต่อหน้าต่อตาโดยไม่ทำอะไรแม้จะรู้ว่าการต่อต้านนั้นไร้ความหมายดั่งมดตัวเล็กที่คิดจะโค่นต้นไม้ใหญ่ แต่ก็ยังมีคนที่จะลุกขึ้นมาต่อสู้อย่างไม่ลังเลหากหยุนเจิงเป็นนาง หยุนเจิงจะยอมรับชะตากรรมอย่างสงบสุขได้จริงหรือ?โลกใบนี้มีหลายสิ่งที่ไม่ได้วัดกันด้วยเหตุผลเพียงอย่างเดียว“เฮ้อ…”หลังจากเงียบไปพักใหญ่ เจียเหยาก็ถอนหายใจหนักๆ “เจ้าสังเกตหรือไม่ ว่าเมื่อใดที่เราคุยกันถึงเรื่องนี้ เรามักจะจบลงที่ทางตันเสมอ”หยุนเจิงพยักหน้าเบาๆ “ข้าถึงบอกไงว่าไม่อยากพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้า”ทุกครั้งที่ถกเถียงกับเจียเหยาในเรื่องนี้ ไม่ว่าอารมณ์จะดีแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายบรรยากาศก็จะกลายเป็นความหนักอึ้งเขายอมรับว่าเขาอยากจะพูดคุยหยอกล้อเล่นกับเจียเหยามากกว่า“ถ้าเช่นนั้นก็อย่าพูดถึงอีกเลย จะได้ไม่ต้องมาโกรธกัน”เจียเหยายิ้มขมขื่นและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ตอนอยู่ที่ฟู่โจว เจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1516
“ไม่ๆ ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น”หยุนเจิงกระแอมเบาๆ แล้วกล่าวอย่างสนใจว่า “ข้าแค่คิดว่า ข้างในเจ้าจะไม่ใส่สิ่งที่เรียกว่าบราไว้ใช่หรือไม่?”เขาเคยเห็นร่างกายของเจียเหยามาเกือบทั้งหมดแล้ว รูปร่างของนางนั้นเขาพอจะเข้าใจได้คร่าวๆแต่รูปร่างของเจียเหยาในตอนนี้ดูดีกว่าตอนนั้นมากและเหตุผลเดียวที่เขานึกออกก็คงเป็นเพราะสิ่งนี้“แปลกหรือ?”เจียเหยายอมรับอย่างตรงไปตรงมา “นี่เป็นของที่เยี่ยจื่อให้ข้า นางบอกว่าพวกนางทุกคนต่างก็ใส่เช่นนี้”“ไม่น่าล่ะ”หยุนเจิงยิ้มและพยักหน้าอย่างเข้าใจเจียเหยาไม่ได้แสดงท่าทางเขินอายแต่อย่างใด นางเพียงกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “พูดตามตรงนะ ข้าชื่นชมเจ้าอย่างมากจริงๆ ทั้งต้องทำสงคราม ทั้งต้องวางแผนพัฒนาชีวิตผู้คน ยังจะคิดค้นสิ่งแปลกใหม่มากมาย ข้าไม่เข้าใจเลยว่าหัวของเจ้านี่มันทำงานอย่างไร”หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง และกล่าวเลียนแบบท่าทางคำพูดของนาง “เมื่อหญิงงามมาชื่นชมฟังแล้วก็ช่างรื่นหูเสียจริง”“ข้าไม่ได้พูดเอาใจเจ้า ข้าชื่นชมเจ้าจากใจจริง”เจียเหยาตอบกลับด้วยความจริงใจ แต่ไม่อยากถกเถียงในเรื่องนี้ต่อ นางจึงเปลี่ยนเรื่องว่า “เจ้าเห็นว่าเป่ยหวนจะสามารถพัฒนาไปได้ท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1515
เมื่อหยุนเจิงกล่าวว่า “เข้ามา” แล้วเจียเหยาก็ผลักประตูเข้ามาภายในห้องหยุนเจิงโบกมือเรียกให้นางมานั่งลง“มาหาข้าดึกดื่นป่านนี้ มีเรื่องอะไรหรือ?”หยุนเจิงถามเจียเหยาพร้อมรอยยิ้ม“ข้าแค่ยังนอนไม่หลับ เลยอยากมาคุยกับเจ้า”เจียเหยานั่งลงอย่างไม่ถือพิธี พร้อมกับมองไปยังแผ่นกระดาษบนโต๊ะ “เจ้าเขียนอะไรอยู่น่ะ?”หยุนเจิงยิ้ม “ข้าเขียนเกี่ยวกับการพัฒนาด้านความเป็นอยู่ของประชาชนในซั่วฟาง”“ดูเหมือนว่าข้าจะมาผิดเวลาแล้วสิ!” เจียเหยามองดูข้อความที่เพิ่งถูกเขียนเพียงเล็กน้อย แล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ข้าควรมาช้ากว่านี้ จะได้เห็นแผนการพัฒนาเมืองของเจ้าชัดเจนกว่านี้”หยุนเจิงหัวเราะเบาๆ และถ่อมตัวว่า “ข้าไม่ได้มีแผนอะไรมากหรอก แค่เขียนไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น”“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือ?”เจียเหยาไม่เชื่อคำพูดของหยุนเจิง นางกล่าวด้วยความสนใจว่า “ในเมื่อข้านอนไม่หลับแล้ว นั้นเจ้าลองบอกข้าหน่อยสิว่าเจ้ามีแผนพัฒนาซั่วฟางอย่างไร ข้าจะได้เรียนรู้บ้าง”“เจ้าช่างถ่อมตัวจริงๆ” หยุนเจิงยิ้ม “ถ้าเจ้าอยากรู้ เราก็ลองมาคุยกันดู”จากนั้นหยุนเจิงก็เริ่มเล่าแผนการพัฒนาซั่วฟางของเขาตราบใดที่เปิดเส้นทางบ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1514
เพียงแค่แม่ทัพที่มีวิสัยทัศน์เพียงเล็กน้อย ก็น่าจะมองเห็นถึงความสำคัญอันยิ่งใหญ่ของดินระเบิดนี้เมื่อมีดินระเบิด กำแพงเมืองที่สูงตระหง่านจะไม่ใช่อุปสรรคที่ยากจะข้ามผ่านอีกต่อไปการตีเมืองจะไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตผู้คนไปถมเป็นเครื่องแลกเปลี่ยนอีกต่อไปหรือพูดได้ว่า ไม่จำเป็นต้องพึ่งพากลอุบายหรือใช้ชีวิตผู้คนไปแลกทั้งหมดหากตอนที่นางเจรจากับแคว้นกุ่ยฟางในครั้งก่อนมีดินระเบิดอยู่ในมือ เพียงแค่คนในกองทัพที่นางมี นางก็กล้าบุกโจมตีเมืองหลวงแคว้นกุ่ยฟางโดยตรงผลประโยชน์ที่ได้จากการยึดเมืองหลวงกุ่ยฟาง ย่อมมากกว่าผลประโยชน์ที่ได้จากการเจรจาอย่างยากลำบากนางรับรู้ได้ทันทีว่าดินระเบิดจะกลายเป็นอาวุธสำคัญที่หยุนเจิงใช้ในการกวาดล้างแผ่นดินเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เสียงระเบิดสงบลงแล้ว แต่เสียงกึกก้องในหุบเขายังคงดังก้องอยู่เสียงดินถล่มและก้อนหินกลิ้งลงมาก้องไปทั่ว บรรยากาศเต็มไปด้วยควันและฝุ่นฟุ้งกระจายหลังจากนั้นอีกพักใหญ่ เจียเหยาก็เรียกสติกลับมาได้ นางมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคิดซับซ้อน “หากใช้ดินระเบิดยิงด้วยเครื่องยิงหิน เกรงว่าจะมีเมืองใดต้านทานได้ยากนะ”“ไม่ได้รุนแรงถึงขนาดน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1513
ปากเขาเขี้ยวหมาป่าหยุนเจิงเคยกล่าวถึงสถานที่แห่งนี้นับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เขามาถึงปากเขาเขี้ยวหมาป่าปากเขาเขี้ยวหมาป่าตั้งอยู่ที่ต้นน้ำของแม่น้ำไป๋สุ่ยในช่วงฤดูหนาวอันหนาวเหน็บของซั่วเป่ยนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวล้วนถูกปกคลุมไปด้วยสีขาวราวกับสวมเสื้อคลุมหิมะหยุนเจิงพาคณะเดินทางมายังปากเขาเขี้ยวหมาป่าเพื่อตรวจสอบภูมิประเทศเนื่องจากเจียเหยาอยู่ด้วย เขาจึงไม่ได้หยิบกล้องส่องทางไกลออกมา ใช้เพียงตาเปล่าตรวจดูพื้นที่เมื่อมองไปข้างหน้า เห็นยอดเขาต่างๆ เรียงตัวสลับซับซ้อนดุจเขี้ยวหมาป่าและนี่เองคือที่มาของชื่อ "ปากเขาเขี้ยวหมาป่า"แม่น้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งไหลผ่านช่องเขาเรื่อยไปจนถึงปลายน้ำบริเวณที่เคยเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญสำหรับการป้องกันนั้น กว้างไม่ถึงหนึ่งร้อยจั้งอย่างไรก็ตาม พื้นที่รอบๆ นี้มีภูมิประเทศที่สูงชันและอันตราย เกวียนบรรทุกสินค้าไม่สามารถผ่านไปได้หากต้องการขนส่งเสบียงจำนวนมาก จำเป็นต้องเปิดเส้นทางใหม่ที่เหมาะสมถ้าไม่มีดินระเบิดช่วย งานนี้จะกลายเป็นโครงการขนาดใหญ่ที่ใช้เวลามากอย่างยิ่งแต่ถึงแม้จะมีดินระเบิดช่วยก็ตาม ความยากลำบากของโครงก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1512
“เขาจะมอบน้ำตาลทรายขาวให้ข้าจริงหรือ?”เจียเหยามองหยุนเจิงด้วยสายตาขุ่นเคืองเล็กน้อย “เขาน่ะหรือ? เขาแค่จะช่วยสนับสนุนให้เป่ยหวนมีความฟุ่มเฟือยต่างหาก!”จริงๆ แล้ว เจียเหยาไม่ได้สนใจน้ำตาลทรายขาวนี้มากนักนางเคยลิ้มรสมันแล้ว และรสชาติก็ไม่ได้พิเศษอะไรนักแต่ปัญหาคือน้ำตาลทรายขาวนั้นดูสวยงามมาก!เพื่อแสดงถึงฐานะและสถานะทางสังคม จะมีคนจำนวนมากที่แย่งชิงและไขว่คว้าน้ำตาลทรายขาวนี้พูดง่ายๆ น้ำตาลทรายขาวเป็นเพียงสิ่งของที่ก่อให้เกิดความฟุ่มเฟือย นางจึงไม่อยากให้คนในเป่ยหวนติดนิสัยฟุ่มเฟือยนี้สิ่งที่นางสนใจจริงๆ คือศักยภาพในการทำเงินของน้ำตาลทรายขาวแต่เจียเหยาก็รู้ดีว่าหยุนเจิงไม่มีทางบอกวิธีการผลิตน้ำตาลทรายขาวให้นางรู้“แล้วเจ้าจะเอาหรือไม่เอา?”หยุนเจิงเริ่มไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อยเจียเหยาเข้าใจเขาผิดเสียแล้วหากเขาต้องการสนับสนุนให้เป่ยหวนฟุ่มเฟือย เขาก็คงนำน้ำตาลทรายขาวไปขายที่เป่ยหวนโดยตรงแล้วสิ?จะมาเสียเวลาส่งให้นางสิบชั่งทำไมกัน?เขาแค่ไม่ชอบเห็นเจียเหยาทำหน้าเศร้าๆ อย่างนั้นด้วยวิธีการผลิตน้ำตาลของเขาในตอนนี้ น้ำตาลทรายขาวสิบชั่งก็ไม่ได้ล้ำค่าอะไรขนาดนั้น“เอาสิ!
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1511
เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากเยี่ยจื่อ หยุนเจิงก็พอจะเข้าใจแล้วว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นมาอย่างไรแคว้นต้าเฉียนนั้นมีน้ำตาลทรายขาวอยู่จริงในปีนั้น หลังจากที่เสิ่นหนานเจิงและบุตรชายทั้งสามคนเสียชีวิตในสนามรบ จักรพรรดิเหวินได้พระราชทานรางวัลใหญ่ให้แก่ตระกูลเสิ่นซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือโถน้ำตาลทรายขาวด้วยเหตุนี้เอง เยี่ยจื่อจึงเคยได้เห็นน้ำตาลทรายขาวแต่ทว่า น้ำตาลทรายขาวในแคว้นต้าเฉียนนั้นเป็นของที่ได้มายากยิ่ง ในท้องตลาดแทบไม่มีขายเลยน้ำตาลทรายขาวเป็นสิ่งที่เกือบจะสงวนไว้สำหรับราชวงศ์โดยเฉพาะส่วนบรรดาขุนนางผู้มีผลงาน ก็ต้องได้รับพระราชทานจากจักรพรรดิเหวินเท่านั้นจึงจะมีโอกาสได้ครอบครองว่ากันว่า ก่อนจักรพรรดิเหวินจะขึ้นครองราชย์ แม้น้ำตาลทรายขาวจะเป็นของหายาก แต่ผลผลิตก็ยังมากกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันจักรพรรดิเหวินทรงเห็นว่าน้ำตาลทรายขาวนั้น นอกจากจะดูดีและรสชาติหวานเล็กน้อยแล้ว ก็ไม่ได้ต่างจากน้ำตาลทรายแดงมากนัก แต่กลับต้องใช้ทรัพยากรและแรงงานมากกว่าการผลิตน้ำตาลทรายแดงเป็นหลายเท่าเพื่อควบคุมความฟุ่มเฟือยในราชสำนัก จักรพรรดิเหวินจึงทรงออกคำสั่งให้ควบคุมการผลิตน้ำตาลทรายขาวอย่างเข้
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1510
ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน เจียเหยาก็เดินเข้ามาหา “พวกเจ้าอยู่ที่นี่กันหมดเลยหรือ!” เจียเหยาก้าวเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ความจริงแล้ว เจียเหยากับเยี่ยจื่อและเมี่ยวอินอยู่ร่วมกันได้อย่างราบรื่น แม้จะมีหัวข้อที่พวกนางหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเพื่อไม่ให้เกิดความไม่สบายใจ “เจ้ามาหาหยุนเจิงหรือ?” เยี่ยจื่อถามด้วยรอยยิ้ม “อืม” เจียเหยาพยักหน้าเบาๆ “ข้ามีเรื่องจะถามเขาสักหน่อย คนในจวนบอกว่าเขาอยู่ที่นี่ ข้าก็เลยมาดู” “เช่นนั้นเจ้ารอไปก่อนเถอะ!” เยี่ยจื่อหัวเราะเบาๆ “เขาอยู่ในครัว แต่ข้ากับเมี่ยวอินยังเข้าไปไม่ได้เลย! ถ้าเจ้าอยากให้เขาออกมาในตอนนี้ คงต้องมีข่าวด่วนจากทัพเท่านั้นล่ะ!” “อย่างนั้นหรือ?” เจียเหยามองไปทางประตูครัวด้วยความสงสัย “ถ้าอย่างนั้น ข้ารอตรงนี้ก็แล้วกัน” เมื่อเจียเหยาจะรอ เยี่ยจื่อกับเมี่ยวอินก็ไม่ได้ขัดขวางอะไร พวกนางทั้งสามคนยืนรอที่หน้าประตูครัวอยู่พักหนึ่ง แล้วซินเซิงก็วิ่งนำสิ่งที่หยุนเจิงต้องการเข้าไปในครัวอีกครั้ง พวกนางทั้งสามต่างไม่รู้ว่าหยุนเจิงกำลังทำอะไรในนั้น พวกนางจึงได้แต่รออยู่ด้านนอก พวกนางรอ ก็รอถึงหนึ่ง
