บทที่ 1467

โต๊ะในห้องของเขาทั้งสองมีขนาดแค่นั้น

ซ่อนตัวคนเดียวก็ดูกว้างขวางดี

แต่พอซ่อนตัวสองคนหลังโต๊ะ ก็รู้สึกค่อนข้างแคบลง

ในระยะนี้ หยุนเจิงได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเจียเหยาอย่างชัดเจน

นางคงจะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า ไม่รู้ว่าใช่สบู่หอมหรือเปล่า

หรือว่านางเหมือนเยี่ยจื่อ ที่ใส่กลีบดอกไม้จำนวนมากในอ่างอาบน้ำ

หรือจะเป็นการอาบน้ำด้วยน้ำอบหอม?

จู่ๆ ภาพเจียเหยาขณะอาบน้ำก็ผุดขึ้นมาในหัวของหยุนเจิง

ทันใดนั้น หยุนเจิงรู้สึกเหมือนมีคนดึงตัวเขา

จนถึงตอนนี้ หยุนเจิงถึงได้รู้สึกตัว

หยุนเจิงหันศีรษะไป ก็เห็นเจียเหยาจ้องเขาด้วยสายตาสงสัย

“อะไร? บนหน้าข้ามีดอกไม้หรือ?”

หยุนเจิงถามด้วยสีหน้างงงวย

“อะไร? ข้ากำลังอยากถามเจ้าว่ากำลังทำอะไรอยู่?”

เจียเหยาหัวเราะเล็กน้อย “ข้าพูดกับเจ้านานแล้ว แต่เจ้าไม่มีปฏิกิริยาเลย ข้ายังคิดว่าเจ้าถูกผีสิงเสียอีก!”

“หา?”

“เช่นนั้นหรือ?”

หยุนเจิงรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่ในใจ

บ้าจริง!

ยังไม่ทันถึงฤดูใบไม้ผลิเลย!

เขานี่กำลังคิดบ้าอะไรอยู่กันแน่?

หยุนเจิงรีบสะบัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนพูดด้วยท่าทีจริงจัง “เมื่อครู่ข้ากำลังคิดบางเรื่อง