เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1347
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-01 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1348
จนเมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว จักรพรรดิเหวินจึงทรงให้หยุนลี่ยื่นรายงานการรบมาให้พระองค์ หลังจากทรงอ่านรายงานการรบอย่างละเอียดแล้ว จักรพรรดิเหวินทรงเงยพระพักตร์ขึ้นถามว่า "พวกเจ้าคิดว่ารายงานการรบของเจ้าหกนี้เป็นจริงหรือไม่?" หยุนลี่ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบว่า "ลูกคิดว่า น่าจะเป็นความจริงพ่ะย่ะค่ะ เนื้อหาในรายงานล้วนตรวจสอบได้ เจ้าหกไม่มีความจำเป็นที่จะส่งรายงานเท็จมาพ่ะย่ะค่ะ" "คำขององค์รัชทายาทช่างสมเหตุสมผลยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ" เซวียเช่อและสวีสือฝู่ต่างพยักหน้าเห็นด้วย ในตอนนี้ หยุนเจิงไม่มีความจำเป็นที่จะรายงานผลงานเท็จอีกแล้ว เว้นเสียแต่ว่า หยุนเจิงอยากจะหยอกล้อพวกเขาเท่านั้น "อย่างนั้นหรือ?" จักรพรรดิเหวินทรงก้มพระพักตร์ลงตรึกตรองเล็กน้อย ก่อนทอดพระเนตรไปที่เซวียเช่อ "กองทัพมณฑลทางเหนือสูญเสียอย่างหนัก เจ้าคิดว่าตอนนี้เรามีโอกาสยึดด่านเป่ยลู่กลับคืนมาหรือไม่?" อะไรนะ?ทั้งสามต่างตกตะลึงในใจพร้อมกัน จักรพรรดิเหวินทรงต้องการยึดด่านเป่ยลู่คืนมาจริงๆ หรือ? ในใจของสวีสือฝู่และหยุนลี่ต่างเปี่ยมไปด้วยความยินดีอย่างยิ่ง ว่าจะสามารถยึดด่านเป่ยลู่คืนมาได้หรือ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1349
เช้าวันต่อมา ขณะประชุมในท้องพระโรง จักรพรรดิเหวินก็ได้รับข่าวสารที่จ้าวจี๋ส่งคนมารายงาน ชนเผ่าโม่ซีเริ่มถอนทัพแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ จ้าวจี๋ก็ยังไม่รู้สาเหตุ จ้าวจี๋เข้าใจว่าชนเผ่าโม่ซีต้องการล่อให้พวกเขาไล่ตาม จึงไม่ได้ส่งทัพออกไป เมื่อได้รับข่าวนี้ จักรพรรดิเหวินและเหล่าขุนนางต่างรู้สึกทั้งโกรธและขบขัน คิดว่าพวกเขาถูกล่อให้ไล่ตามอย่างนั้นหรือ? ชัดเจนว่าเป็นเพราะชนเผ่าโม่ซีเกิดปัญหาภายในจนต้องถอนทัพ! แต่ก็ไม่อาจโทษจ้าวจี๋ได้ เพราะจ้าวจี๋ไม่รู้ว่าหยุนเจิงได้นำกองทัพไปโจมตีฮุ๋ยกู่แล้ว เมื่อข่าวจากจ้าวจี๋ส่งมาถึง ก็เท่ากับยืนยันทางอ้อมว่ารายงานของหยุนเจิงเป็นความจริง ในท้องพระโรง บางคนดีใจ บางคนกังวล แม้กองทัพมณฑลทางเหนือจะเสียทหารฝีมือดีไปมาก แต่หยุนเจิงรับทหารข้าศึกที่ยอมจำนนไว้ได้มากพอ ซึ่งสามารถจัดเตรียมกองทัพใหม่ได้ทุกเมื่อ หยุนเจิงยิ่งสร้างฐานอำนาจให้ใหญ่ขึ้น ราชสำนักในตอนนี้แทบไม่มีทางที่จะควบคุมเขาได้ ในเวลานี้ ขอเพียงหยุนเจิงไม่ยกทัพลงใต้ ราชสำนักก็นับถือว่าโชคดีแล้ว จักรพรรดิเหวินทรงระงับความตื่นเต้นในพระทัย พลางทอดพระเนตรมู่ซุ่นด้วยสีหน้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1350
การส่งเจ้าหน้าที่จากราชสำนักไป ไม่เท่ากับโยนซาลาเปาให้สุนัขกินหรอกหรือ? เมื่อเผชิญกับเสียงคัดค้าน ถังซู่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง "อย่าพูดเช่นนั้นเลย ราชสำนักต้าเฉียนของเราจะไม่มีข้าราชการที่ภักดีต่อราชสำนักเลยหรือ? หากส่งพวกท่านไป ท่านจะพากันไปสวามิภักดิ์ต่อองค์ชายหกหรือไม่?" การตอบโต้ที่ร้ายแรงนัก! เมื่อคำพูดของถังซู่จบลง ขุนนางทั้งหลายก็เงียบงัน ไม่อาจโต้ตอบได้ ถังซู่พูดเช่นนี้แล้ว ใครเล่าจะกล้ารับคำต่อ? แม้จะมีคนคิดคัดค้าน ก็ทำได้เพียงปิดปากเงียบ ไม่เช่นนั้น หากถังซู่ป้ายความผิดกลับมา พวกเขาคงรับไม่ไหว จักรพรรดิเหวินทรงขมวดพระขนง ดูเหมือนจะกำลังชั่งน้ำหนักระหว่างผลได้ผลเสีย หลังจากทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จักรพรรดิเหวินเงยพระพักตร์มองหยุนลี่ "เรื่องนี้ต้องระมัดระวัง ข้าจะพิจารณาอย่างถี่ถ้วน! เจ้าจงไปร่างรายชื่อขุนนางที่จะมอบหมายงานนี้ร่วมกับกรมพระคลังเสียก่อน!" "ลูกน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ" หยุนลี่รับพระบัญชาด้วยความยินดี การให้เขาร่วมงานกับกรมพระคลังในเรื่องนี้ ไม่ใช่โอกาสดีที่จะกำจัดศัตรูทางการเมืองหรือ? "เอาล่ะ ต่อไปเรามาพูดถึงการมอบรางวัลให้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1351
เมื่อยืนยันว่าชนเผ่าโม่ซีได้ถอนทัพแล้ว หยุนเจิงจึงนำกองทัพออกจากป้อมซิงอัน เขาได้ทิ้งกำลังพลไว้ที่ป้อมซิงอันจำนวนสามหมื่นนายในนั้นประกอบด้วยทหารม้าห้าพันนาย ทหารรักษาการณ์เดิมของป้อมซิงอันห้าพันนาย และกองทัพผู้ติดตามที่ต่งกังคุมกำลังอีกสองหมื่นนาย แต่ตอนนี้ คนเหล่านี้ไม่อาจเรียกว่ากองทัพผู้ติดตามได้อีกต่อไป คนเหล่านี้ล้วนกลายเป็นทหารรักษาการณ์ของเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว! ต่งกังก้าวกระโดดจากผู้บัญชาการกองทหารองครักษ์ของหยุนเจิง กลายเป็นแม่ทัพใหญ่ประจำป้อมซิงอัน อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งนี้ของต่งกังถูกเติ่งเป่ารับหน้าที่แทนชั่วคราว เนื่องจากต่งกังต้องตามหยุนเจิงกลับเมืองอวี้เฟิงเพื่อจัดงานแต่งงาน ไม่กี่วันต่อมา พวกเขาก็กลับมาถึงเมืองอวี้เฟิง หยุนเจิงได้เลือกองค์หญิงผู้มีคุณสมบัติครบถ้วนทั้งความสามารถและความงามจากราชวงศ์โฉวฉือมาสมรสกับต่งกัง สำหรับองค์หญิงเจ็ดผู้นี้ ต่งกังก็พึงพอใจเป็นอย่างมาก ได้ยินมาว่า องค์หญิงเจ็ดผู้นี้เคยหมั้นหมายกับโหลวอี้มาก่อน แต่ยังไม่ทันได้แต่งงาน แคว้นโฉวฉือก็ล่มสลายไปเสียก่อน หยุนเจิงไม่มีเวลาที่จะร่วมงานแต่งทีละคน จึงสั่งใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1352
"เอาล่ะ ข้ารับทราบแล้ว พวกเจ้ากลับไปก่อน ให้หัวหน้ามู่พักผ่อนอีกสองสามวัน ข้าจะรีบกลับไปในเร็วๆ นี้" "พ่ะย่ะค่ะ!" หลังพวกเขาจากไป หยุนเจิงก็สั่งให้เร่งความเร็วในการเดินทัพ สองชั่วโมงต่อมา เมื่อฟ้าค่อยๆ มืดลง พวกเขาก็หาที่กำบังลมและจุดกองไฟเพื่อพักผ่อน ขณะที่คนอื่นกำลังเตรียมอาหาร หยุนเจิงก็เรียกภูตเก้าและภูตหนึ่งไปพูดคุยเป็นการส่วนตัว "จากนี้ไปคงยังไม่มีศึกอีกในระยะสั้นๆ นี้ ใช้เวลานี้คัดเลือกคนที่เหมาะสมจากกองกำลังแต่ละส่วนจำนวนห้าร้อยคนเพื่อเข้ารับการฝึกและทดสอบอย่างเข้มงวด รวมทั้งพวกเจ้าด้วย ให้ครบหนึ่งร้อยคน" แม้ว่านักรบภูตสิบแปด จะปรากฏตัวในสนามรบไม่บ่อยนัก แต่พวกเขากลับมีบทบาทสำคัญอย่างยิ่ง ถึงเวลาที่จะต้องขยายกองกำลังนักรบภูตสิบแปด แล้ว "เอ่อ..." ภูตเก้าอ้าปากเล็กน้อย ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา หยุนเจิงเงยหน้ามองภูตเก้า "มีอะไรก็พูดมา อย่าอ้ำอึ้ง" ภูตเก้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงเบา "ฝ่าบาท แล้วจากนี้ไปพวกเราคงเรียกตัวเองว่านักรบภูตสิบแปดไม่ได้อีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?" "หมายความว่าเจ้าละทิ้งชื่อนี้ไม่ได้ใช่ไหม?" หยุนเจิงหัวเร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1353
เมื่อรู้ว่าพระมารดาผู้ล่วงลับไปนานของตนถูกยกย่องให้เป็นกุ้ยเฟย หยุนเจิงก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ คนที่คิดหาวิธีมอบรางวัลแบบนี้ได้ ช่างเป็นอัจฉริยะจริงๆ! ครั้งหน้าหากตนมีความดีความชอบอีก จะมีรางวัลเป็นการยกย่องบรรพบุรุษที่ตายไปนานแล้วอย่างเสิ่นหนานเจิงกับลูกชายทั้งสองอีกหรือเปล่า? หรือบางที ตนอาจจะต้องไปเลี้ยงหมาสักตัว ไม่แน่ว่า ราชสำนักอาจมอบตำแหน่งอาจารย์หลวงแห่งสถาบันตูบให้หมาที่ตนเลี้ยง! ขณะที่หยุนเจิงกำลังบ่นในใจ มู่ซุ่นก็อ่านมาถึงเนื้อหาเกี่ยวกับงานอภิเษกของเขากับเจียเหยา คราวนี้ หยุนเจิงรู้สึกไม่ดีอย่างมาก ให้ตายเถอะ! ตาแก่คนนั้นถึงกับกำหนดวันแต่งงานของตนกับเจียเหยาแล้วหรือ? จวนที่สร้างไว้ให้เขาในเมืองหลวง เขายังไม่ได้เห็นด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ กรมพิธีการและกรมพระคลังกลับส่งคนไปที่อำเภอซื่อฟางในฟู่โจวเพื่อจัดเตรียมจวนสำหรับงานแต่ง ยังจะให้เขากับเจียเหยาแต่งงานกันที่อำเภอซื่อฟางอีก? แถมตาแก่นั่นยังจะพาองค์ชายสามมาร่วมงานแต่งด้วย! นี่มันช่างเหลือเชื่อจริงๆ! เขาไม่ได้กลัวว่าจักรพรรดิเหวินจะทำอะไรเขาในอำเภอซื่อฟาง ถึงเขาจะไปซื่อฟาง เขาก็จะนำกองทัพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1354
หยุนเจิงเดินตามมู่ซุ่นไปด้านข้างด้วยสีหน้าจำยอม มู่ซุ่นกล่าวเสียงเบา "โปรดอภัยที่กระหม่อมบังอาจ ฝ่าบาทไม่ทรงอยากรับพระราชโองการ หรือว่าองค์หญิงเจียเหยาไม่สามารถละงานมาได้จริงๆ?" "ทั้งสองอย่าง แต่หลักๆ เจียเหยาไม่สามารถละงานมาได้" หยุนเจิงพยักหน้า "เจียเหยานำทัพบีบกุ่ยฟางอยู่จริง คนในกองทัพหลายคนก็รู้เรื่องนี้ หากหัวหน้ามู่ไม่เชื่อ สามารถส่งคนไปตรวจสอบดูก็ได้" "นี่..." มู่ซุ่นขมวดคิ้วแน่น ก่อนลองถามด้วยความระมัดระวัง "ฝ่าบาทพอจะส่งคนอื่นไปแทนองค์หญิงเจียเหยาได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?" "แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย" หยุนเจิงส่ายหน้า "นี่ก็เหมือนกับการปะทะกันระหว่างสองกองทัพ จะมีแม่ทัพคนใดที่ละหน้าที่ในเวลาสำคัญเช่นนี้? หากจะส่งใครไปแทนเจียเหยา เกรงว่าต้องเป็นข้าเองที่จะไป..." หยุนเจิงไปเอง? มู่ซุ่นหน้าดำไปหมดหยุนเจิงไปแทนเจียเหยาแล้วจะมีประโยชน์อะไร! ถ้าหยุนเจิงไม่อยู่ งานแต่งงานจะจัดได้อย่างไร? มู่ซุ่นรู้สึกลำบากใจยิ่งขึ้น หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ถามด้วยความระมัดระวัง "กุ่ยฟางเองก็ได้รับความเสียหายหนักจากศึกครั้งนี้ ตอนนี้ยังเหลือเวลาเกือบสองเดือนก่อนถึงวันที่กำหนด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1355
มู่ซุ่นเพียงแค่ส่งผู้ติดตามสองคนกลับไปกราบทูลจักรพรรดิเหวิน ส่วนตัวเขานั้นยังคงอยู่ ไม่ใช่ว่าเขาอยากอยู่ต่อ แต่เขาจำเป็นต้องอยู่ เขาคือทูตหลวงผู้ทำหน้าที่ประกาศพระราชโองการ ถ้าเขาจากไป นั่นหมายความว่าการประกาศพระราชโองการเสร็จสิ้นแล้ว ถ้าประกาศพระราชโองการเสร็จสิ้น ก็ต้องมีผลลัพธ์ที่ชัดเจน การที่เขาอยู่ที่นี่ ทำให้เรื่องนี้ยังคงมีทางแก้ไข ในมุมมองของมู่ซุ่น ตราบใดที่หยุนเจิงไม่ขัดราชโองการทุกอย่างก็ยังพอพูดคุยกันได้ หยุนเจิงเองก็เขียนจดหมายสั้นๆ ถึงเจียเหยา และส่งไปด้วยเหยี่ยวขาว แม้จะไม่มีเรื่องแต่งงาน เขาก็ต้องสอบถามความคืบหน้าทางฝั่งเจียเหยาอยู่ดี ในยามค่ำคืน หยุนเจิงจัดเลี้ยงมู่ซุ่นแบบส่วนตัว เมื่อไม่มีผู้อื่นอยู่ในที่นั้น ทั้งสองคนก็ผ่อนคลายขึ้นมาก "หัวหน้ามู่รู้ข่าวคราวของจางซูบ้างหรือไม่?" หยุนเจิงรีบถามถึงสถานการณ์ของจางซูทันที "เฮ้อ..." เมื่อพูดถึงจางซู มู่ซุ่นก็อดถอนหายใจไม่ได้ หยุนเจิงใจหายวาบ รีบถามต่อ "เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจางซูหรือ?" มู่ซุ่นส่ายหัวเบาๆ พลางแนะนำด้วยความหวังดี "ฝ่าบาทอย่าถามเลย จะได้ไม่ต้องโมโห" "เกิดอะไรข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1366
เช่นนี้หรือ? โหวซื่อไคและอีกคนมองหน้ากันเงียบๆ หากทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง การลงทุนในซั่วเป่ยก็ดูน่าจะเป็นไปได้มาก หลังจากครุ่นคิดเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง โหวซื่อไคก็ตัดสินใจแน่วแน่ “ขอบคุณท่านอ๋องที่ให้โอกาสข้าผู้น้อย ข้าขอเลือกวิธีชดใช้แบบที่สอง!” เมื่อโหวซื่อไคแสดงเจตนา อีกคนก็รีบเลือกทางเดียวกันทันที “ยินดีกับพวกเจ้าที่ตัดสินใจได้ถูกต้อง” หยุนเจิงยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนถามต่อ “ว่าแต่พวกเจ้าคุ้นเคยกับเมิ่งหยุนฉี่หรือไม่? ทำไมเขาถึงไม่ส่งข้าวมาซั่วเป่ยเลย? เขาประสบปัญหาอะไรหรือเปล่า?” โหวซื่อไคตอบ “ข้าผู้น้อยเคยได้ยินเหตุผลที่เมิ่งหยุนฉี่ไม่ส่งข้าวมาซั่วเป่ยอยู่บ้าง แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่...” “เล่ามา” หยุนเจิงพูดด้วยความสนใจ โหวซื่อไคไม่กล้าล่าช้า รีบเล่าสิ่งที่เขารู้ตามความจริง ว่ากันว่าเดิมทีเมิ่งหยุนฉี่ตั้งใจจะรวบรวมข้าวให้ครบแล้วส่งมาซั่วเป่ยในคราวเดียว แต่สุดท้าย เมิ่งหยุนฉี่พบว่าตนไม่สามารถรวบรวมข้าวได้ครบ จึงตัดสินใจไม่ส่งข้าวมาซั่วเป่ยเลย ดีกว่าจะต้องส่งข้าวเปล่าๆ แล้วยังต้องชดใช้เงินอีกเหมือนพวกเขา เมิ่งหยุนฉี่ตอนนี้กำลังพยายามไป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1365
เมื่อเผชิญสายตาใสซื่อแต่ดูโง่เง่าของทั้งสอง หยุนเจิงก็ส่ายหัวอีกครั้ง ช่างเถอะ! ไม่ต้องพูดอ้อมค้อมกับพวกเขาแล้ว! กับคนแบบนี้ ให้พวกเขาคิดเอง ถึงปีหน้าพวกเขาก็คงคิดไม่ออกอยู่ดี “ข้าทำการค้า ไม่เคยเอาเปรียบผู้ใด ข้าไม่เล่นวิธีบังคับซื้อขาย หรือเบี้ยวเงิน แต่ในเวลาเดียวกัน ข้าก็ไม่ใช่คนดีเกินไป หากพวกเจ้าได้ทำผิดสัญญา ความรับผิดชอบที่ควรต้องมี พวกเจ้าก็ต้องรับผิด!” เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิง ใบหน้าของทั้งสองก็ซีดเผือด พูดมาตั้งนาน หยุนเจิงก็ยังไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไปอย่างนั้นหรือ? ในขณะที่ทั้งสองเตรียมตัวจะร้องขอความเมตตาอีกครั้ง หยุนเจิงก็พูดต่อ “แต่อย่างไรก็ตาม ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าล้มละลาย ดังนั้น ข้าตัดสินใจให้พวกเจ้าเลือกสองทาง...” พูดจบ หยุนเจิงก็เล่าสองทางเลือกที่เขาคิดไว้ล่วงหน้าให้พวกเขาฟัง ทางเลือกแรก หยุนเจิงจะให้คนจ่ายเงินบางส่วนให้พวกเขา เพื่อให้พวกเขาดำเนินธุรกิจต่อไปได้ ส่วนเงินชดใช้ ก็แบ่งจ่ายเป็นงวดได้ แต่อย่างไรก็ตาม การแบ่งจ่ายก็ต้องคิดดอกเบี้ยตามปกติ ทางเลือกที่สอง หยุนเจิงจะจ่ายเงินทั้งหมดให้พวกเขา ส่วนเงินชดใช้นั้น หยุนเจิงจะยังไม่เอาใน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1364
เมื่อไม่มีคนนอกอยู่ หยุนเจิงก็ยิ่งทำตัวตามใจอย่างไม่กริ่งเกรงหญิงทั้งสามรู้ดีถึงนิสัยเจ้าชู้ของหยุนเจิง จึงไม่อยากพูดอะไรให้มากความ ไม่นานนัก บ่าวก็นำน้ำแกงขิงมาให้ เมี่ยวอินช่วยพยุงหยุนเจิงลุกขึ้นดื่มน้ำแกงขิงเล็กน้อย พอจะพยุงให้นอนลงอีกครั้ง หยุนเจิงกลับโอบเอวของนางไว้ พร้อมกับเปิดแขนอีกข้างไปทางเยี่ยจือ “รีบมานี่ ให้ข้ารำลึกความรู้สึกซ้ายโอบขวากอดสักหน่อย...” “ดูเจ้าสิ!” เยี่ยจือแกล้งบ่นเบาๆ “เจ้าเพิ่งจะสร่างเมานิดหน่อย ก็เผยนิสัยแท้จริงออกมาเสียแล้ว” “เมาหรือไม่ ข้าก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว!” หยุนเจิงหัวเราะดัง ก่อนเรียกเยี่ยจืออีกครั้ง เยี่ยจือเดินเข้าไป ใช้นิ้วเรียวขาวของนางจิ้มหน้าผากของหยุนเจิงเบาๆ พลางพูดแหย่ว่า “ยังจะซ้ายโอบขวากอด ข้าดูสิว่าเจ้ามีกี่มือ ลั่วเยี่ยนยังไม่ได้ลงมานั่งด้วยซ้ำ!” “แค่นี้ง่ายจะตาย!” หยุนเจิงตบขาของเขาเบาๆ พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์พลางมองไปที่เสิ่นลั่วเยี่ยน “หวานใจ มานั่งตรงนี้เร็ว” “พอเถอะเจ้า!” เสิ่นลั่วเยี่ยนมองหยุนเจิงด้วยสายตาขบขัน พลางพูดแหย่ว่า “เจ้าคิดจะกอดทุกคนเลยหรือ? อีกหน่อยเมื่อเจียเหยาเข้ามาในจวนด้วย ข้าจะดูว่าเจ้าจะ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1363
ค่ำคืนนั้น จวนอ๋องจัดงานเลี้ยงอย่างหรูหรา ทั้งเพื่อฉลองชัยชนะของหยุนเจิง และต้อนรับมู่ซุ่น เมื่อกลับถึงบ้าน หยุนเจิงก็รู้สึกดีใจจนอดดื่มเพิ่มไปอีกสองสามแก้วไม่ได้ บ่าวในจวนพยุงหยุนเจิงไปพักในห้อง เสิ่นลั่วเยี่ยนสั่งให้บ่าวต้มน้ำแกงขิงช่วยให้หยุนเจิงสร่างเมา เมี่ยวอินช่วยปลดเสื้อผ้า ขณะที่เยี่ยจือเรียกให้บ่าวนำน้ำอุ่นมา เมื่อเห็นสาวๆ รอบตัวกำลังวุ่นวาย หยุนเจิงก็ส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงมึนเมา “อย่าลำบากกันเลย ข้าแค่ดื่มมากไปหน่อย ยังไม่ได้เมา...” หยุนเจิงไม่ได้เมาอย่างสิ้นเชิง ยังมีสติอยู่ เพียงแต่รู้สึกมึนเล็กน้อยเท่านั้น “เจ้าเคยเห็นคนเมาที่ไหนยอมรับว่าตัวเองเมา?” เสิ่นลั่วเยี่ยนมองหยุนเจิงอย่างตำหนิเล็กน้อย “เอาเถอะ เมาหรือไม่เมาก็พักก่อน เจ้าเอาแต่ทำศึกอยู่ข้างนอก คงไม่ได้พักผ่อนอย่างดีเท่าไรนัก ตอนนี้กลับถึงบ้านแล้ว ก็ควรพักให้เต็มที่...” “ก็แหงล่ะสิ?” เมี่ยวอินพูดเสริม “ก่อนหน้านี้ตอนทำศึกใหญ่กับโฉวฉือและแคว้นต้าเย่ว์ที่แม่น้ำซัวเล่ย เขาแทบไม่ได้หลับเลยสามวันสามคืน ไม่รู้ว่าเขาอดทนมาได้อย่างไร...” เมื่อได้ยินคำพูดของเมี่ยวอิน เสิ่นลั่ว
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1362
“ยังต้องสู้ต่อ! และต้องสู้ให้ได้!” หยุนเจิงกล่าวอย่างหนักแน่น “ต้องทำลายแคว้นต้าเย่ว์ให้สิ้น เขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือถึงจะสงบสุข!” ใกล้เตียงนอนของตน จะปล่อยให้คนอื่นหลับสบายได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น แคว้นต้าเย่ว์ยังมีโหลวอี้ผู้เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ตอนนี้ แคว้นต้าเย่ว์สูญเสียทหารจำนวนมาก และทหารของโฉวฉือที่ถูกบังคับให้เข้าร่วมก็ยังไม่ได้จงรักภักดี ดังนั้นพวกเขาจึงยังไม่กล้าขยับตัว แต่หากโหลวอี้สามารถทำให้ทหารของโฉวฉือภักดีได้ ก็มีโอกาสที่จะบุกโจมตีอีกครั้ง โหลวอี้คนเช่นนี้ย่อมเข้าใจดีว่า หากแคว้นต้าเย่ว์ไม่โจมตีออกไป ไม่นานก็จะถูกโจมตีจากสองด้านและสูญเสียกำลังไปทีละน้อย “เขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ?” เสิ่นลั่วเยี่ยนและเยี่ยจือมองด้วยความสงสัย “ก็คือโฉวฉือเดิม” เมี่ยวอินยิ้มพลางกล่าว “ตอนนี้ไม่มีโฉวฉืออีกแล้ว มีเพียงเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือของต้าเฉียน” “เจ้าช่างคิดไว้ทุกอย่างจริงๆ” เสิ่นลั่วเยี่ยนมองหยุนเจิงพลางยิ้ม “หากเจ้าคิดว่าจำเป็นต้องสู้ต่อ ก็สู้ต่อไปเถอะ ให้ประชาชนลำบากชั่วคราวยังดีกว่าต้องลำบากชั่วชีวิต!” “คงไม่ลำบากอีกนา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1361
ไม่มีเงินติดมือ จริงๆ แล้วเป็นสาเหตุรอง ประชาชนในซั่วเป่ย หลายครอบครัวมีสมาชิกไปเป็นทหาร บางคนยังประจำการในกองทัพ บางคนเสียชีวิตในสนามรบแล้ว หยุนเจิงไม่ได้เบียดบังเบี้ยเลี้ยงหรือเงินช่วยเหลือของทหาร ทำให้ครอบครัวที่มีสมาชิกเป็นทหารมีเงินติดตัวบ้าง แต่ซั่วเป่ยไม่ใช่พื้นที่ที่ผลิตฝ้าย ฝ้ายและผ้าส่วนใหญ่ต้องนำเข้าจากดินแดนชั้นใน แม้ว่าขนสัตว์จะช่วยกันหนาวได้ แต่ปริมาณก็มีจำกัด นอกจากนี้ ขนสัตว์ยังต้องถูกจัดสรรให้กองทัพก่อน ผลลัพธ์นี้ทำให้ประชาชนจำนวนมาก แม้มีเงินติดตัว ก็ไม่สามารถซื้อของกันหนาวได้เพียงพอ โดยเฉพาะผู้ที่อพยพมาจากดินแดนชั้นใน สิ่งเดียวที่น่าดีใจคือปีนี้ซั่วเป่ยผลิตถ่านอัดแท่งออกมาได้ ตอนนี้การผลิตถ่านอัดแท่งยังคงเพิ่มขึ้น และได้กระจายไปยังทุกเมือง ประชาชนจำนวนไม่น้อยเริ่มใช้ถ่านอัดแท่งสำหรับทำความร้อนในฤดูหนาว แต่ถ่านอัดแท่งนี้ไม่ได้มีทุกคนที่สามารถซื้อได้ และยังไม่สามารถเผาใช้ได้ตลอดเวลา สำหรับประชาชนที่มีฐานะยากจน พวกเขายอมเสี่ยงความหนาวไปตัดฟืนบนภูเขา หรือเก็บฟางแห้งนอกเมือง มากกว่าที่จะจ่ายเงินซื้อถ่านอัดแท่ง หยุนเจิงครุ่นคิดเล็กน้อย ก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1360
เมื่อคิดเช่นนี้ ข้าวที่พวกเขาส่งไปถึงซั่วเป่ยแล้วก็เหมือนกับให้เปล่า แถมยังต้องจ่ายเงินเพิ่มอีกหลายหมื่นตำลึง จนมุมจนไม่มีทางออก พวกเขาจึงคิดไปขอความช่วยเหลือจากจางซู แต่เมื่อสอบถามดู ก็พบว่าจางซูกลับไปเมืองหลวงแล้ว สุดท้าย เมื่อไม่มีหนทางอื่น พวกเขาจึงไปยังจวนอ๋องเพื่อขอความเมตตา แต่คนของจวนอ๋องไม่แม้แต่จะให้พวกเขาเข้าไป บอกเพียงให้ไปหาเฉินปู้ เพราะเรื่องนี้ตอนนี้อยู่ในความดูแลของเฉินปู้ ภายใต้คำแนะนำของคนในจวนอ๋อง พวกเขาก็ได้พบเฉินปู้ แต่เฉินปู้พูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา “ทุกอย่างให้ยึดตามสัญญา” หากต้องยึดตามสัญญา พวกเขาจะต้องขาดทุนจนแทบไม่เหลืออะไรเลย พวกเขาอยู่ในติ้งเป่ยมาหลายวัน พยายามหาเฉินปู้หลายครั้ง แต่เฉินปู้ไม่ยอมผ่อนปรนเลย จนกระทั่งทราบข่าวว่าหยุนเจิงกำลังจะกลับมาพร้อมชัยชนะ พวกเขาจึงคิดจะมาขอความเมตตาจากหยุนเจิง “อย่างนี้นี่เองหรือ?” หยุนเจิงขมวดคิ้วมองคนทั้งสอง “เมื่อคราวอยู่ที่หม่าอี้เฉิง ข้าบอกพวกเจ้าไปหลายครั้งแล้ว หากทำไม่ได้ก็ถอนตัวเสียตั้งแต่แรก ข้าไม่ถือสา แต่ตอนนี้พวกเจ้าผิดสัญญา เมื่อถึงเวลาต้องรับผิดชอบกลับมาขอข้าให้อภัย นี่มันออกจะเอาเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1359
หยุนเจิงมองตามเสียงไป เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งถือผ้าสีแดงที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหน โบกสะบัดอย่างแรงราวกับกลัวว่าเขาจะมองไม่เห็นพวกเขาในกลุ่มฝูงชน พวกเขายังพยายามฝ่าแนวกำแพงมนุษย์ที่ทหารตั้งไว้ แต่ถูกสกัดไว้อย่างแน่นหนา หรือว่าคนพวกนี้มีเรื่องร้องทุกข์? ต้องการมาร้องเรียนกับตนอย่างนั้นหรือ? ขณะที่หยุนเจิงกำลังสงสัย เฉินปู้ก็เดินเข้าไปอย่างรวดเร็วและตะโกนว่า “มีเรื่องอะไรก็รอวันหลังพูด! วันนี้เป็นวันชัยชนะของท่านอ๋อง อย่าก่อความวุ่นวายที่นี่!” อย่างไรก็ตาม คำตะโกนของเฉินปู้กลับไม่ได้ผลมากนัก คนกลุ่มนั้นยังคงตะโกนเรียก และโบกผ้าสีแดงไปทางหยุนเจิงอย่างแรง ถ้าไม่รู้อาจจะคิดว่าคนพวกนี้เป็นแฟนคลับของหยุนเจิงเสียอีก! เห็นพวกเขาตะโกนอย่างเอาเป็นเอาตาย หยุนเจิงคาดว่าคงมีเรื่องสำคัญ จึงสั่งการองครักษ์ข้างกายว่า “ไป พาพวกเขามาหาข้า!” “พ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์รับคำสั่งแล้วรีบออกไปทันที ไม่นาน องครักษ์ก็นำตัวสองคนออกมาจากกลุ่มนั้นมาหาหยุนเจิง เมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาใกล้ แววตาของหยุนเจิงฉายแววเข้าใจบางอย่าง นี่ไม่ใช่พ่อค้าข้าวที่ข้าเคยพบก่อนหน้านี้หรือ? ถึงว่าทำไมถึงได้ร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1358
ขณะที่หญิงทั้งสองกำลังพูดคุยกัน เสียงกีบม้าก็ดังแว่วมาในสายลม “พวกเขามาถึงแล้ว!” สีหน้ากังวลของจื่อเยี่ยพลันเปลี่ยนเป็นความหวัง นางมองไปยังที่ไกลด้วยความคาดหวัง เสิ่นลั่วเยี่ยนก็เป็นเช่นเดียวกัน ในระหว่างที่หญิงทั้งสองกำลังมองไปไกล หยุนเจิงก็นำกองทหารองครักษ์ควบม้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อหยุนเจิงและพวกปรากฏตัวในสายตา เสียงโห่ร้องยินดีก็ดังกึกก้องขึ้นจากฝูงชนด้านหลัง หญิงทั้งสองหันกลับไปมองฝูงชนด้านหลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ผู้ชายของพวกนางได้รับความรักและความเคารพจากประชาชนเหล่านี้ นางจึงรู้สึกภูมิใจเป็นธรรมดา จากที่ไกล หยุนเจิงก็เห็นเสิ่นลั่วเยี่ยนและจื่อเยี่ยที่ยืนอยู่ด้านหน้า หยุนเจิงรีบพาเมี่ยวอินควบม้าตรงไปข้างหน้า แม้จะยังห่างกันสิบจ้าง หยุนเจิงก็กระโดดลงจากม้าและรีบวิ่งไปหาทั้งสองทันที หญิงทั้งสองเองก็วิ่งตรงไปหาหยุนเจิงโดยไม่รู้ตัว ผู้ติดตามของนางรีบตามไปด้วยความกลัวว่านางจะพลัดตก เมื่อทั้งสองฝ่ายมุ่งหน้าหากัน ไม่นานพวกเขาก็พบกัน หยุนเจิงจับมือนางละคน มองหญิงทั้งสองด้วยสายตาอ่อนโยนพลางกล่าวตำหนิ “พวกเจ้าตั้งครรภ์อยู่ ยังจะวิ่งเร
