로그인공유
บทที่ 1347
관련 챕터
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1348
จนเมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว จักรพรรดิเหวินจึงทรงให้หยุนลี่ยื่นรายงานการรบมาให้พระองค์ หลังจากทรงอ่านรายงานการรบอย่างละเอียดแล้ว จักรพรรดิเหวินทรงเงยพระพักตร์ขึ้นถามว่า "พวกเจ้าคิดว่ารายงานการรบของเจ้าหกนี้เป็นจริงหรือไม่?" หยุนลี่ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบว่า "ลูกคิดว่า น่าจะเป็นความจริงพ่ะย่ะค่ะ เนื้อหาในรายงานล้วนตรวจสอบได้ เจ้าหกไม่มีความจำเป็นที่จะส่งรายงานเท็จมาพ่ะย่ะค่ะ" "คำขององค์รัชทายาทช่างสมเหตุสมผลยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ" เซวียเช่อและสวีสือฝู่ต่างพยักหน้าเห็นด้วย ในตอนนี้ หยุนเจิงไม่มีความจำเป็นที่จะรายงานผลงานเท็จอีกแล้ว เว้นเสียแต่ว่า หยุนเจิงอยากจะหยอกล้อพวกเขาเท่านั้น "อย่างนั้นหรือ?" จักรพรรดิเหวินทรงก้มพระพักตร์ลงตรึกตรองเล็กน้อย ก่อนทอดพระเนตรไปที่เซวียเช่อ "กองทัพมณฑลทางเหนือสูญเสียอย่างหนัก เจ้าคิดว่าตอนนี้เรามีโอกาสยึดด่านเป่ยลู่กลับคืนมาหรือไม่?" อะไรนะ?ทั้งสามต่างตกตะลึงในใจพร้อมกัน จักรพรรดิเหวินทรงต้องการยึดด่านเป่ยลู่คืนมาจริงๆ หรือ? ในใจของสวีสือฝู่และหยุนลี่ต่างเปี่ยมไปด้วยความยินดีอย่างยิ่ง ว่าจะสามารถยึดด่านเป่ยลู่คืนมาได้หรือ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1349
เช้าวันต่อมา ขณะประชุมในท้องพระโรง จักรพรรดิเหวินก็ได้รับข่าวสารที่จ้าวจี๋ส่งคนมารายงาน ชนเผ่าโม่ซีเริ่มถอนทัพแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ จ้าวจี๋ก็ยังไม่รู้สาเหตุ จ้าวจี๋เข้าใจว่าชนเผ่าโม่ซีต้องการล่อให้พวกเขาไล่ตาม จึงไม่ได้ส่งทัพออกไป เมื่อได้รับข่าวนี้ จักรพรรดิเหวินและเหล่าขุนนางต่างรู้สึกทั้งโกรธและขบขัน คิดว่าพวกเขาถูกล่อให้ไล่ตามอย่างนั้นหรือ? ชัดเจนว่าเป็นเพราะชนเผ่าโม่ซีเกิดปัญหาภายในจนต้องถอนทัพ! แต่ก็ไม่อาจโทษจ้าวจี๋ได้ เพราะจ้าวจี๋ไม่รู้ว่าหยุนเจิงได้นำกองทัพไปโจมตีฮุ๋ยกู่แล้ว เมื่อข่าวจากจ้าวจี๋ส่งมาถึง ก็เท่ากับยืนยันทางอ้อมว่ารายงานของหยุนเจิงเป็นความจริง ในท้องพระโรง บางคนดีใจ บางคนกังวล แม้กองทัพมณฑลทางเหนือจะเสียทหารฝีมือดีไปมาก แต่หยุนเจิงรับทหารข้าศึกที่ยอมจำนนไว้ได้มากพอ ซึ่งสามารถจัดเตรียมกองทัพใหม่ได้ทุกเมื่อ หยุนเจิงยิ่งสร้างฐานอำนาจให้ใหญ่ขึ้น ราชสำนักในตอนนี้แทบไม่มีทางที่จะควบคุมเขาได้ ในเวลานี้ ขอเพียงหยุนเจิงไม่ยกทัพลงใต้ ราชสำนักก็นับถือว่าโชคดีแล้ว จักรพรรดิเหวินทรงระงับความตื่นเต้นในพระทัย พลางทอดพระเนตรมู่ซุ่นด้วยสีหน้า
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1350
การส่งเจ้าหน้าที่จากราชสำนักไป ไม่เท่ากับโยนซาลาเปาให้สุนัขกินหรอกหรือ? เมื่อเผชิญกับเสียงคัดค้าน ถังซู่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง "อย่าพูดเช่นนั้นเลย ราชสำนักต้าเฉียนของเราจะไม่มีข้าราชการที่ภักดีต่อราชสำนักเลยหรือ? หากส่งพวกท่านไป ท่านจะพากันไปสวามิภักดิ์ต่อองค์ชายหกหรือไม่?" การตอบโต้ที่ร้ายแรงนัก! เมื่อคำพูดของถังซู่จบลง ขุนนางทั้งหลายก็เงียบงัน ไม่อาจโต้ตอบได้ ถังซู่พูดเช่นนี้แล้ว ใครเล่าจะกล้ารับคำต่อ? แม้จะมีคนคิดคัดค้าน ก็ทำได้เพียงปิดปากเงียบ ไม่เช่นนั้น หากถังซู่ป้ายความผิดกลับมา พวกเขาคงรับไม่ไหว จักรพรรดิเหวินทรงขมวดพระขนง ดูเหมือนจะกำลังชั่งน้ำหนักระหว่างผลได้ผลเสีย หลังจากทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จักรพรรดิเหวินเงยพระพักตร์มองหยุนลี่ "เรื่องนี้ต้องระมัดระวัง ข้าจะพิจารณาอย่างถี่ถ้วน! เจ้าจงไปร่างรายชื่อขุนนางที่จะมอบหมายงานนี้ร่วมกับกรมพระคลังเสียก่อน!" "ลูกน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ" หยุนลี่รับพระบัญชาด้วยความยินดี การให้เขาร่วมงานกับกรมพระคลังในเรื่องนี้ ไม่ใช่โอกาสดีที่จะกำจัดศัตรูทางการเมืองหรือ? "เอาล่ะ ต่อไปเรามาพูดถึงการมอบรางวัลให้
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1351
เมื่อยืนยันว่าชนเผ่าโม่ซีได้ถอนทัพแล้ว หยุนเจิงจึงนำกองทัพออกจากป้อมซิงอัน เขาได้ทิ้งกำลังพลไว้ที่ป้อมซิงอันจำนวนสามหมื่นนายในนั้นประกอบด้วยทหารม้าห้าพันนาย ทหารรักษาการณ์เดิมของป้อมซิงอันห้าพันนาย และกองทัพผู้ติดตามที่ต่งกังคุมกำลังอีกสองหมื่นนาย แต่ตอนนี้ คนเหล่านี้ไม่อาจเรียกว่ากองทัพผู้ติดตามได้อีกต่อไป คนเหล่านี้ล้วนกลายเป็นทหารรักษาการณ์ของเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว! ต่งกังก้าวกระโดดจากผู้บัญชาการกองทหารองครักษ์ของหยุนเจิง กลายเป็นแม่ทัพใหญ่ประจำป้อมซิงอัน อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งนี้ของต่งกังถูกเติ่งเป่ารับหน้าที่แทนชั่วคราว เนื่องจากต่งกังต้องตามหยุนเจิงกลับเมืองอวี้เฟิงเพื่อจัดงานแต่งงาน ไม่กี่วันต่อมา พวกเขาก็กลับมาถึงเมืองอวี้เฟิง หยุนเจิงได้เลือกองค์หญิงผู้มีคุณสมบัติครบถ้วนทั้งความสามารถและความงามจากราชวงศ์โฉวฉือมาสมรสกับต่งกัง สำหรับองค์หญิงเจ็ดผู้นี้ ต่งกังก็พึงพอใจเป็นอย่างมาก ได้ยินมาว่า องค์หญิงเจ็ดผู้นี้เคยหมั้นหมายกับโหลวอี้มาก่อน แต่ยังไม่ทันได้แต่งงาน แคว้นโฉวฉือก็ล่มสลายไปเสียก่อน หยุนเจิงไม่มีเวลาที่จะร่วมงานแต่งทีละคน จึงสั่งใ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1352
"เอาล่ะ ข้ารับทราบแล้ว พวกเจ้ากลับไปก่อน ให้หัวหน้ามู่พักผ่อนอีกสองสามวัน ข้าจะรีบกลับไปในเร็วๆ นี้" "พ่ะย่ะค่ะ!" หลังพวกเขาจากไป หยุนเจิงก็สั่งให้เร่งความเร็วในการเดินทัพ สองชั่วโมงต่อมา เมื่อฟ้าค่อยๆ มืดลง พวกเขาก็หาที่กำบังลมและจุดกองไฟเพื่อพักผ่อน ขณะที่คนอื่นกำลังเตรียมอาหาร หยุนเจิงก็เรียกภูตเก้าและภูตหนึ่งไปพูดคุยเป็นการส่วนตัว "จากนี้ไปคงยังไม่มีศึกอีกในระยะสั้นๆ นี้ ใช้เวลานี้คัดเลือกคนที่เหมาะสมจากกองกำลังแต่ละส่วนจำนวนห้าร้อยคนเพื่อเข้ารับการฝึกและทดสอบอย่างเข้มงวด รวมทั้งพวกเจ้าด้วย ให้ครบหนึ่งร้อยคน" แม้ว่านักรบภูตสิบแปด จะปรากฏตัวในสนามรบไม่บ่อยนัก แต่พวกเขากลับมีบทบาทสำคัญอย่างยิ่ง ถึงเวลาที่จะต้องขยายกองกำลังนักรบภูตสิบแปด แล้ว "เอ่อ..." ภูตเก้าอ้าปากเล็กน้อย ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา หยุนเจิงเงยหน้ามองภูตเก้า "มีอะไรก็พูดมา อย่าอ้ำอึ้ง" ภูตเก้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงเบา "ฝ่าบาท แล้วจากนี้ไปพวกเราคงเรียกตัวเองว่านักรบภูตสิบแปดไม่ได้อีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?" "หมายความว่าเจ้าละทิ้งชื่อนี้ไม่ได้ใช่ไหม?" หยุนเจิงหัวเร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1353
เมื่อรู้ว่าพระมารดาผู้ล่วงลับไปนานของตนถูกยกย่องให้เป็นกุ้ยเฟย หยุนเจิงก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ คนที่คิดหาวิธีมอบรางวัลแบบนี้ได้ ช่างเป็นอัจฉริยะจริงๆ! ครั้งหน้าหากตนมีความดีความชอบอีก จะมีรางวัลเป็นการยกย่องบรรพบุรุษที่ตายไปนานแล้วอย่างเสิ่นหนานเจิงกับลูกชายทั้งสองอีกหรือเปล่า? หรือบางที ตนอาจจะต้องไปเลี้ยงหมาสักตัว ไม่แน่ว่า ราชสำนักอาจมอบตำแหน่งอาจารย์หลวงแห่งสถาบันตูบให้หมาที่ตนเลี้ยง! ขณะที่หยุนเจิงกำลังบ่นในใจ มู่ซุ่นก็อ่านมาถึงเนื้อหาเกี่ยวกับงานอภิเษกของเขากับเจียเหยา คราวนี้ หยุนเจิงรู้สึกไม่ดีอย่างมาก ให้ตายเถอะ! ตาแก่คนนั้นถึงกับกำหนดวันแต่งงานของตนกับเจียเหยาแล้วหรือ? จวนที่สร้างไว้ให้เขาในเมืองหลวง เขายังไม่ได้เห็นด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ กรมพิธีการและกรมพระคลังกลับส่งคนไปที่อำเภอซื่อฟางในฟู่โจวเพื่อจัดเตรียมจวนสำหรับงานแต่ง ยังจะให้เขากับเจียเหยาแต่งงานกันที่อำเภอซื่อฟางอีก? แถมตาแก่นั่นยังจะพาองค์ชายสามมาร่วมงานแต่งด้วย! นี่มันช่างเหลือเชื่อจริงๆ! เขาไม่ได้กลัวว่าจักรพรรดิเหวินจะทำอะไรเขาในอำเภอซื่อฟาง ถึงเขาจะไปซื่อฟาง เขาก็จะนำกองทัพ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1354
หยุนเจิงเดินตามมู่ซุ่นไปด้านข้างด้วยสีหน้าจำยอม มู่ซุ่นกล่าวเสียงเบา "โปรดอภัยที่กระหม่อมบังอาจ ฝ่าบาทไม่ทรงอยากรับพระราชโองการ หรือว่าองค์หญิงเจียเหยาไม่สามารถละงานมาได้จริงๆ?" "ทั้งสองอย่าง แต่หลักๆ เจียเหยาไม่สามารถละงานมาได้" หยุนเจิงพยักหน้า "เจียเหยานำทัพบีบกุ่ยฟางอยู่จริง คนในกองทัพหลายคนก็รู้เรื่องนี้ หากหัวหน้ามู่ไม่เชื่อ สามารถส่งคนไปตรวจสอบดูก็ได้" "นี่..." มู่ซุ่นขมวดคิ้วแน่น ก่อนลองถามด้วยความระมัดระวัง "ฝ่าบาทพอจะส่งคนอื่นไปแทนองค์หญิงเจียเหยาได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?" "แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย" หยุนเจิงส่ายหน้า "นี่ก็เหมือนกับการปะทะกันระหว่างสองกองทัพ จะมีแม่ทัพคนใดที่ละหน้าที่ในเวลาสำคัญเช่นนี้? หากจะส่งใครไปแทนเจียเหยา เกรงว่าต้องเป็นข้าเองที่จะไป..." หยุนเจิงไปเอง? มู่ซุ่นหน้าดำไปหมดหยุนเจิงไปแทนเจียเหยาแล้วจะมีประโยชน์อะไร! ถ้าหยุนเจิงไม่อยู่ งานแต่งงานจะจัดได้อย่างไร? มู่ซุ่นรู้สึกลำบากใจยิ่งขึ้น หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ถามด้วยความระมัดระวัง "กุ่ยฟางเองก็ได้รับความเสียหายหนักจากศึกครั้งนี้ ตอนนี้ยังเหลือเวลาเกือบสองเดือนก่อนถึงวันที่กำหนด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1355
มู่ซุ่นเพียงแค่ส่งผู้ติดตามสองคนกลับไปกราบทูลจักรพรรดิเหวิน ส่วนตัวเขานั้นยังคงอยู่ ไม่ใช่ว่าเขาอยากอยู่ต่อ แต่เขาจำเป็นต้องอยู่ เขาคือทูตหลวงผู้ทำหน้าที่ประกาศพระราชโองการ ถ้าเขาจากไป นั่นหมายความว่าการประกาศพระราชโองการเสร็จสิ้นแล้ว ถ้าประกาศพระราชโองการเสร็จสิ้น ก็ต้องมีผลลัพธ์ที่ชัดเจน การที่เขาอยู่ที่นี่ ทำให้เรื่องนี้ยังคงมีทางแก้ไข ในมุมมองของมู่ซุ่น ตราบใดที่หยุนเจิงไม่ขัดราชโองการทุกอย่างก็ยังพอพูดคุยกันได้ หยุนเจิงเองก็เขียนจดหมายสั้นๆ ถึงเจียเหยา และส่งไปด้วยเหยี่ยวขาว แม้จะไม่มีเรื่องแต่งงาน เขาก็ต้องสอบถามความคืบหน้าทางฝั่งเจียเหยาอยู่ดี ในยามค่ำคืน หยุนเจิงจัดเลี้ยงมู่ซุ่นแบบส่วนตัว เมื่อไม่มีผู้อื่นอยู่ในที่นั้น ทั้งสองคนก็ผ่อนคลายขึ้นมาก "หัวหน้ามู่รู้ข่าวคราวของจางซูบ้างหรือไม่?" หยุนเจิงรีบถามถึงสถานการณ์ของจางซูทันที "เฮ้อ..." เมื่อพูดถึงจางซู มู่ซุ่นก็อดถอนหายใจไม่ได้ หยุนเจิงใจหายวาบ รีบถามต่อ "เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจางซูหรือ?" มู่ซุ่นส่ายหัวเบาๆ พลางแนะนำด้วยความหวังดี "ฝ่าบาทอย่าถามเลย จะได้ไม่ต้องโมโห" "เกิดอะไรข
최신 챕터
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1638
“ลูก…ลูกสาวเพคะ”หมอตำแยที่ตกใจกับท่าทางของหยุนเจิงก่อนหน้านี้ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ลูกสาวดี! ลูกสาวดี!”หยุนเจิงพึมพำกับตัวเอง ก่อนก้มลงมองเด็กน้อยที่ยังคงร้องไห้เสียงดังไม่เหมือนหยุนชางเลย เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เกิดมาโดยแทบไม่มีริ้วรอยบนผิวเลย เพียงแค่ตัวแดงระเรื่อเท่านั้น“เจ้าตัวน้อย เจ้านี่เกือบทำให้แม่ของเจ้าสิ้นชีวิตเลยนะ…”เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หัวใจของหยุนเจิงยังคงสั่นไหวเขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า หากเขาสูญเสียเยี่ยจื่อไป เขาจะต้องเจ็บปวดเพียงใดโชคดีที่มันเป็นเพียงความหวาดกลัวลวงตา!“อุแว๊ๆ…”เด็กน้อยยังคงร้องไห้ และดูเหมือนเสียงของนางจะแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆหยุนเจิงลูบแผ่วเบาบนผ้าห่อตัวของนาง ก่อนหันไปมองหมอตำแยทั้งสามที่ยังยืนไม่มั่นใจ “ให้รางวัล! ให้รางวัลทุกคน! คนละห้าร้อยตำลึง!”ห้าร้อยตำลึง!?หมอตำแยทั้งสามแทบไม่เชื่อหูตัวเองท่านอ๋องผู้นี้ ช่างใจกว้างนัก!แค่เอ่ยปาก ก็แจกเงินรางวัลมากมายถึงเพียงนี้!“เอาล่ะ พวกเจ้าทำความสะอาดให้เรียบร้อยเถิด”หยุนเจิงเรียกสติหมอตำแย “เสร็จแล้วก็ไปรับรางวัลได้เลย”หยุนเจิงกล่าวจบ ก็กอดลูกสาวไปนั่งลงที่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1637
“อ๊าก…”เสียงกรีดร้องของเยี่ยจื่อสะท้อนก้องอยู่ในหูของหยุนเจิง ราวกับสามารถฉีกหัวใจของเขาออกเป็นเสี่ยงๆ“พอแล้ว! อย่าคลอดแล้ว! ข้าไม่ต้องการลูกแล้ว! ข้าต้องการแค่เจ้า!”หยุนเจิงน้ำตาคลอเบ้า ส่ายศีรษะไปมาอย่างร้อนรน ก่อนจะหันไปตะโกนลั่นใส่หมอตำแยข้างๆ “ช่วยนางไว้! อย่าไปสนใจเด็ก!”เขากลัว!เขากลัวจริงๆ!แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หมอ แต่เขาก็รู้ดีว่า หากพลาดแม้แต่นิดเดียว นางอาจตกเลือดหนักได้แม้แต่ในยุคปัจจุบัน การตกเลือดมากก็ยังยากที่จะรักษา แล้วนี่เป็นยุคโบราณ“ออกมาแล้ว! ออกมาแล้ว!”ขณะนั้นเอง หมอตำแยก็ร้องขึ้นด้วยเสียงตื่นเต้น“อุแว๊…”เสียงร้องแหลมใสของทารกดังขึ้นภายในห้องคลอด แต่ในขณะเดียวกัน เสียงของเยี่ยจื่อกลับเงียบลงอย่างกะทันหัน!หมอตำแยคนหนึ่งรีบเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนตัวทารก ขณะที่อีกคนเตรียมห่อทารกในผ้าห่ม และหันไปแสดงความยินดีกับหยุนเจิง “ขอแสดงความยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง เด็กน้อยเป็น…”“ช่างลูกก่อน! ดูจื่อเอ๋อร์ก่อนว่านางเป็นอย่างไรบ้าง!”หยุนเจิงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะและความหวาดหวั่น มือของเขาที่กุมมือเยี่ยจื่อไว้สั่นเทาอย่างรุนแรงตอน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1636
เสียงร้องของเยี่ยจื่อ ทำให้หัวใจของหยุนเจิงบีบรัดตามไปด้วย“จื่อเอ๋อร์! ข้ากลับมาแล้ว!”หยุนเจิงไม่สนใจพูดคุยกับเสิ่นลั่วเยี่ยนและคนอื่นๆ เขารีบพุ่งไปที่ประตู แล้วตะโกนเข้าไปข้างใน“สามี!”เสียงร้องเจ็บปวดของเยี่ยจื่อดังขึ้นอีกครั้งแม้หยุนเจิงจะมองไม่เห็นสถานการณ์ภายในห้อง แต่เขาก็นึกภาพออกว่าเยี่ยจื่อต้องเจ็บปวดเพียงใดหากเป็นไปได้ เขาอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของนาง“จื่อเอ๋อร์ อย่ากลัว! สามีอยู่ที่นี่กับเจ้า!”หยุนเจิงกล่าวปลอบ แล้วรีบหันไปถามเสิ่นลั่วเยี่ยน “จื่อเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”เสิ่นลั่วเยี่ยนที่ดวงตาแดงก่ำ แอบมองไปทางประตูห้อง ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา “หมอตำแยบอกว่า ตำแหน่งของทารกไม่ค่อยปกติ อาจคลอดได้ยาก เมี่ยวอินก็กำลังช่วยอยู่ เราเองก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนร้อนใจอยู่ข้างนอก……”ตำแหน่งทารกผิดปกติ!เมื่อได้ยินคำนี้ หัวใจของหยุนเจิงพลันเต้นรัวขึ้นมาทันที เขาหันขวับไปมองฮูหยินเสิ่นและเว่ยซวงที่ยืนอยู่ใกล้ๆพบว่าทั้งสองต่างมีดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าหม่นหมอง เห็นได้ชัดว่ากระวนกระวายใจไม่น้อยหยุนเจิงเข้าใจทันทีว่า เสิ่นลั่วเยี่ยนคงไม่อยากให้เขากังวลเกินไป จึงบอกเพียงว่าคลอ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1635
ไม่กี่วันต่อมา ขณะที่หยุนเจิงอยู่ที่จิงหยางฝู่ เขาได้รับข่าวสารฮั่วเหวินจิ้งตายแล้ว!ไม่ได้ถูกฆ่าปิดปาก แต่ตายเพราะป่วย!หยุนเจิงคาดว่า ฮั่วเหวินจิ้งคงเสียชีวิตเพราะบาดแผลติดเชื้อเมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงแทบอยากจะด่าหยุนลี่ว่าโง่เง่าเป็นหมูเสียจริงทำไมเขาถึงไม่ใช้วิธีทรมานก่อน แล้วค่อยให้หมอรักษาไว้ล่ะ?อีกแค่ก้าวเดียว เขากำลังจะสาวไปถึงตัวการเบื้องหลังได้อยู่แล้วแท้ๆ แต่ฮั่วเหวินจิ้งกลับมาตายเสียก่อนมันเหมือนกับฟ้ากำลังเล่นตลกกับเขา!สิ่งเดียวที่พอทำให้โล่งใจได้บ้างคือ อีกาดำและอีกาขาวต่างได้รับความเสียหายหนัก คนของเขาที่แทรกซึมอยู่ในอีกาดำ น่าจะสามารถก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งได้หากสามารถทำให้คนของเขากลายเป็นหัวหน้าของอีกาดำได้ ก็คงดี!แต่ไม่รู้ว่าเงาสอง ที่ร่วมเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อฆ่าปิดปาก ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ขอให้รอดปลอดภัยเถอะ!หยุนเจิงถอนหายใจเงียบๆ ก่อนลุกขึ้นยืนในเมื่อฮั่วเหวินจิ้งตายไปแล้ว เขาก็ไม่ต้องรอสอบสวนอะไรอีกเรื่องที่เหลือ ก็ปล่อยให้ทัวฮวนจัดการไปก็แล้วกัน!“ส่งคำสั่งถึงอวี่ซื่อจง ให้เหลือทหารห้าพันนายประจำการอยู่ที่นี่ ภายใต้การบัญชาของรองแม่ท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1634
“ลูกเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่รีบรับคำสั่ง“จำไว้! ฮั่วเหวินจิ้งถูกนักฆ่าสังหาร ไม่ใช่ตายเพราะป่วย!”จักรพรรดิเหวินกล่าวเตือนหยุนลี่ด้วยใบหน้าเย็นชา ก่อนเสด็จออกจากจวนองค์รัชทายาทแม้จะนั่งอยู่ในเกี้ยวแล้ว แต่เพลิงโทสะของจักรพรรดิเหวินยังคงลุกโชนไม่มอดอย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวในพระทัย ก็ยังมีความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างซ่อนอยู่เขารู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งไม่ใช่คนของหยุนเจิงหากสามารถเค้นเอาความจริงจากฮั่วเหวินจิ้งได้ จนรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง บางทีพระองค์เองอาจไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรหากเป็นพระโอรสองค์ใดองค์หนึ่ง หรือแม้แต่นางสนมคนใดคนหนึ่งของพระองค์ พระองค์จะต้องลงพระอาญาสังหารพวกเขาด้วยพระองค์เองอย่างนั้นหรือ?หากเรื่องนี้ทำให้คนที่รอดพ้นจากเคราะห์ครั้งนี้ได้สำนึกและเลิกล้มความคิดที่จะก่อความวุ่นวาย นั่นก็คงเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับตัวการเบื้องหลังของฮั่วเหวินจิ้ง จักรพรรดิเหวินเองก็พอมีข้อสันนิษฐานอยู่ในพระทัยแต่เป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐาน พระองค์ยังไม่สามารถสรุปได้แน่ชัดยิ่งไปกว่านั้น คนที่พระองค์สงสัยมีอยู่หลายคน ทำให้ไม่อาจฟันธงได้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่ดูเหมือ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1633
ภายในพระราชวัง จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังตรวจสอบข่าวเร่งด่วนจากเมืองฝูโจวอย่างไรก็ตาม ทั้งสองเพียงกวาดตามองก็ขว้างเอกสารฉบับนั้นทิ้งด้วยความโกรธอย่าว่าแต่หยุนลี่เลย แม้แต่จักรพรรดิเหวินก็อดด่าหยุนเจิงในใจไม่ได้ลูกอกตัญญูผู้นี้ ชักจะเหลวไหลขึ้นทุกวันเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็กล้าใช้ชื่อข่าวเร่งด่วนทางทหารส่งมาถึงเมืองหลวงนี่เป็นครั้งที่สองแล้ว!ข่าวเร่งด่วนทางทหารถูกเขาใช้เป็นของเล่นไปแล้ว!คราวหน้า ถ้าเจอตัวเจ้าเด็กเหลือขอนั่น ข้าจะเตะมันให้กระอักสองทีแน่!“กราบทูลฝ่าบาท องค์รัชทายาทฝ่าบาท กองกำลังของกระหม่อมถูกลอบโจมตีโดยนักฆ่าที่ถนนเป่ยเจีย……”ขณะที่จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังเดือดดาลกับหยุนเจิง เฉียวเหยียนเซียนก็ส่งคนมาแจ้งข่าวนักฆ่าหลายสิบคนที่ร่วมมือกันสังหารฮั่วเหวินจิ้งและครอบครัว ถูกสังหารหรือถูกจับกุมเป็นส่วนใหญ่มีเพียงไม่กี่คนที่ฉวยโอกาสความชุลมุนหลบหนีไปได้ครั้งนี้ การวางแผนของพวกเขารัดกุมยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะพลส่งสารข่าวเร่งด่วนโผล่มาขัดจังหวะ คงไม่มีทางที่นักฆ่าจะรอดไปได้เลยนอกจากนี้ พวกเขายังพบหน้าไม้ทรงอานุภาพจำนวนมากในที่เกิดเหตุเมื่อรายงานมาถ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1632
ขณะที่เฉียวเหยียนเซียนนำกำลังคุมตัวนักโทษผ่านถนนเป่ยเจีย หน้าต่างบนหอคอยของอาคารสองหลังที่อยู่สองฟากถนนค่อยๆ เปิดออกเล็กน้อยหน้าไม้จำนวนมากถูกเล็งออกมาจากช่องหน้าต่างโดยไร้เสียง เพียงแค่รอให้กรงนักโทษเข้าสู่ระยะยิง พวกเขาก็จะลงมือทันทีขบวนคุ้มกันเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ เงาสองก็เตรียมพร้อมเช่นกันเขาไม่รู้ว่าฮั่วเหวินจิ้งมีความสำคัญต่อหยุนเจิงเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากอีกาดำมากขึ้น เขาจำเป็นต้องร่วมมือสังหารเหล่านักโทษเหล่านี้แต่เขาก็รู้ดีว่า หากลงมือแล้ว การจะหลบหนีออกจากเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายแต่เขาต้องรอด!ส่วนหนึ่งเพราะเขาไม่ต้องการตาย อีกส่วนหนึ่งก็เพราะ หากเขารอด เขาจะมีโอกาสพบกับผู้ที่คอยสนับสนุนการหลบหนีของพวกเขาและบุคคลนี้ อาจเป็นกุญแจสำคัญในการเปิดโปงผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริง!เงาสองครุ่นคิดเงียบๆ พร้อมเหลือบมองหน้าไม้ในมือพวกเขาปลอมตัวเป็นพ่อค้าเพื่อแฝงตัวเข้าเมืองหลวง ย่อมไม่สามารถพกพาอาวุธเหล่านี้มาเองได้หน้าไม้เหล่านี้ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า ถูกซุกซ่อนไว้ที่เนินเขาเหมียวเอ่อร์ซานสิ่งเหล่านี้เป็นอาวุธของกองทัพ!แม้ทางราชสำนักจะควบคุมอาวุธประเภทนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1631
“ฝ่าบาท เงาสามแจ้งข่าวด่วน!”จิงหยางฟู่ เสิ่นควานถือจดหมายฉบับหนึ่ง รีบรุดเข้ามาด้วยท่าทีเร่งรีบเงาสาม?นี่เป็นหนึ่งในคนที่สามารถแทรกซึมเข้าไปในอีกาดำได้สำเร็จเงาสามส่งข่าวด่วนมา ดูท่าแล้ว อีกาดำคงจะลงมือแล้วแน่หากไม่มีอะไรผิดพลาด อีกาดำน่าจะต้องการสังหารฮั่วเหวินจิ้งเพื่อกำจัดภัยร้ายอย่างสิ้นซาก!หยุนเจิงครุ่นคิดไปพลาง รับจดหมายจากเสิ่นควานและเปิดออกดูเมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย หยุนเจิงก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวข่าวที่เงาสามส่งมา ตรงกับที่เขาคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวนำทัพมาด้วยตนเอง ต้องการฆ่าฮั่วเหวินจิ้งให้ได้!แม้แต่เงาสองก็ถูกเลือกให้เข้าร่วมภารกิจลอบสังหารครั้งนี้ตอนนี้ พวกเขาได้รับเพียงคำสั่งให้เตรียมพร้อม แต่ยังไม่รู้เวลาและสถานที่ลงมือที่แน่ชัดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวตั้งใจปกปิดข้อมูล ไม่ให้ผู้ใดซักถาม ใครที่ร่วมภารกิจก็แค่ทำตามคำสั่งในขณะลงมือเท่านั้นพวกเขากลัวว่าจะถูกสงสัย จึงไม่กล้าไต่ถามอะไรมากข่าวที่เงาสามส่งกลับมา สำหรับหยุนเจิงแล้ว ไม่ใช่ข่าวดีเลยเขายอมจ่ายเงินกว่าล้านตำลึงเพื่อให้ครอบครัวฮั่วเหวินจิ้งปลอดภัยและมาถึงมือเขาแต่ตอนนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1630
หญิงสาวนิ่งเงียบ ทำอย่างไรดี? นางเองก็อยากหาคนมาปรึกษา ว่าควรทำเช่นไรในสถานการณ์นี้ แต่เวลานี้… เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดสามารถให้คำตอบแก่นางได้ ไม่นึกเลยว่า… แผนการที่นางวางมาอย่างรอบคอบมายาวนาน กลับจะพังทลายลงในมือของหยุนลี่! เฮ้อ! นางทอดถอนใจยาวในใจ แต่ในดวงตากลับปรากฏประกายเย็นยะเยือก "ไม่ว่าอย่างไร… ฮั่วเหวินจิ้งต้องไม่มีชีวิตรอดไปถึงมือหยุนเจิง! หากไร้ซึ่งความกังวลเรื่องครอบครัว ฮั่วเหวินจิ้งจะต้องเปิดโปงเราทั้งหมดแน่!" นางรู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งกำลังกังวลสิ่งใด สิ่งที่ฮั่วเหวินจิ้งกังวลที่สุดในตอนนี้ คือความปลอดภัยของครอบครัว เขาจึงไม่กล้าเปิดโปงนางออกไป แต่หากครอบครัวของฮั่วเหวินจิ้งถูกส่งไปถึงมือหยุนเจิงอย่างปลอดภัย เช่นนั้น เขาย่อมไม่มีเหตุผลใดให้ปิดปากอีกต่อไป! ระหว่างหยุนลี่กับหยุนเจิง นางเกรงกลัวหยุนเจิงมากกว่า เพราะหยุนเจิงคือผู้กุมอำนาจกองทัพ… หากหยุนเจิงรู้ว่า ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้คือตัวนางเอง เช่นนั้น… นางคงหนีไม่พ้นความตาย! ไม่ใช่แค่หยุนเจิง… แม้แต่หยุนลี่ หรือแม้กระทั่งองค์จักรพรรดิ… ก็คงไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน! เมื่อได้ยินเช่
