บทที่ 0003

Chapter 03

@มหาลัย

นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆ เกือบสองอาทิตย์แล้วกับการรับน้อง นี่ถ้าไม่บอกว่ารับน้องฉันนึกว่าตัวเองมาฝึกทหารซะอีก เข้มงวดมาก คุยดังก็ไม่ได้ มาช้าไม่ถึงนาทีก็โดนทำโทษ ไม่รู้จะอะไรนักหนากับการรับน้อง ไร้สาระมาก นี่ถ้าไม่ติดว่าไม่เข้าเพื่อนจะโดนทำโทษฉันไม่เข้าไปแล้ว น่าเบื่อสุดๆ

" มากันครบรึยังครับ " นั่นไงครูฝึกมาแล้ว เดี๋ยวถ้าตอบไม่ดังหรือตอบว่ายังไม่ครบนะพวกพี่ว๊ากก็จะหาเรื่องอื่นมาแทนอีกอะ พวกพี่มันประสาทอ่อนๆ แต่อย่าไปบอกพวกพี่มันนะเดี๋ยวฉันซวย

" ครบค่ะ / ครบครับ " เอิ่ม.. ฉันว่าเสียงก็ดังมากนะ แถมยังมาครบอีกแบบนี้สบายแล้ว

" ดีครับ "

" วันนี้ผมจะให้พวกคุณพบกับพี่ฝ่ายนันทนาการ โดยที่พวกผมจะไม่เข้าไปยุ่ง " โชคดีอะไรแบบนี้นะวันนี้

" ผมหวังว่าพวกคุณจะเชื่อฟังรุ่นพี่เค้านะครับ " พูดจบเหล่าบรรดาพี่ว๊ากก็เดินออกไป นี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะมาทำไมกันหลายคน เวลาพูดหรือออกคำสั่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นพี่กันต์ พูดถึงอีตานั่นตั้งแต่วันนั้นก็จ้องแต่จะจับผิดฉัน ไม่รู้เป็นผีอะไร ตังก็ยังไม่ได้คืนแม่ง

" สวัสดีค่ะน้องๆ เราก็เจอกันบ่อยเนอะแต่ไม่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการเลย " พอพวกพี่ว๊ากไปพวกพี่นันทานาการก็เดินมาทันที ความจริงก็เจอพวกพี่เค้ามาบ้างแต่ไม่ได้บ่อยอะไรขนาดนั้น เจอแค่ผ่านๆ เวลาจะเดินเข้ามานั่ง พวกพี่เขาก็จะคอยตะโกนบอกว่าเร็วๆ น้อง พวกพี่ว๊ากจะเริ่มนับแล้วไรงี้ นอกนั้นก็ไม่ค่อยจะได้เจอหรือคุยกันเลยเพราะส่วนมากจะรับน้องกับพวกพี่ว๊ากจะเอา ปกติที่อื่นจะมีกันพลัดช่วงแต่ที่นี่เปล่าเลยจ้าา พี่ว๊ากเหมาหมด

" พี่ชื่อนาวนะ " พี่ผู้หญิงคนที่พูดคนแรกพูดขึ้น นาวเหรอชื่อคุ้นๆ อีกอย่างหน้าก็คุ้นๆ

" พี่ชื่อตี้นะ " พี่ผู้หญิงในร่างชายแนะนำตัวบ้าง

" พี่ชื่อเพลง " พี่เพลงนี่หน้าเหวี่ยงสุดอะ อยู่ฝ่ายนันได้ไงวะ ควรไปอยู่นู่น อยู่กับพวกพี่ว๊ากนู้น

" วันนี้พี่จะมาสอนเพลงบูมของสาขาเรานะ น้องๆ ทุกคนต้องร้องและทำให้เป็น "

" ม่ะ เดี๋ยวพวกพี่จะทำเป็นตัวอย่างแล้วน้องๆ ก็จำด้วยนะ " พูดจบพี่เค้าก็บูมให้ดู มันก็ไม่ได้ยากอะไรมาก แต่ก็ดูเหมือนพวกเพื่อนในสาขาจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ บางคนก็นั่งคุยกับเพื่อน บางคนก็เล่นมือถือ บางคนก็หลับ

" น้องๆ คะ ช่วยเก็บมือถือแล้วก็เลิกคุยกันได้แล้วค่ะ ตั้งใจฟังหน่อย " พี่เพลงคงเห็นว่าไม่มีใครสนใจแล้วก็ทนต่อไม่ไหวมั้งเลยพูดออกมา แต่ก็ไม่มีใครสนใจเท่าไหร่ ก็แหงอยู่แล้วใครจะไปกลัวพวกพี่นันกัน ใครๆ ก็รู้ว่าพวกพี่นันใจดีจะตาย

" เดี๋ยวพี่จะร้องให้ฟังอีกรอบหนึ่ง "

" เอ้าไหนน้องๆ ลองร้องดู "

" คนละพ่อ คนละแม่ แต่เรามา... " เสียงเบาอย่างกับกำลังนินทาใครอยู่อะ แล้วก็ร้องกันไม่ได้อีก นี่ไงพอเค้าให้ฟังเสือกไม่ฟัง อีผี

" นี่ไง พอให้ฟังแล้วก็ไม่ฟัง พวกพี่ร้องแล้วก็ทำให้ดูตั้งหลายรอบแล้วนะ " ดูเหมือนพี่ตี้จะโมโหเลยอะ แต่แล้วไงก็ไม่มีใครสนใจ

" น้องๆ คะ ฟังพี่หน่อยค่ะ " ก็ยังไม่มีใครฟังเท่าไหร่ ไอ้พวกที่ไม่ฟังกันนี่เป็นบ้าไรกันวะ ฟังๆ จะได้จบๆ ไปซะที แค่นี้ก็เบื่อจะตายและ เชื่อฉันไหมถ้าเป็นพวกพี่ว๊าก พี่เค้าไม่ต้องสั่งแบบนี้หรอก เเค่มองหน้าทุกคนก็เงียบกริบแล้ว

" นี่หยุดคุยได้แล้ว " พี่นาวพูดขึ้นอีกรอบ รอบนี้ก็ดูเหมือนจะมีคนเริ่มเงียบและก็สนใจพี่เค้าเพิ่มมากขึ้น แต่มันก็ยังมีบางพวกที่ยังคุยกันอยู่

" จะหยุดไม่หยุ... "

" เดี๋ยวกูคุมเอง นาว "

" หยุดได้แล้วครับ ผมบอกแล้วใช่ไหมให้พวกคุณเชื่อฟังรุ่นพี่ ผมยืนดูอยู่นานแล้ว " ยืนดูอยู่นานแล้วด้วย ฉิบแล้วไหมละมึง งานนี้ได้คลานกลับบ้านแน่กู -_-''

" ทุกคนไปวิ่งรอบสนาม แล้วก็ร้องเพลงบูมไปด้วย 10 รอบ " เหี้ย!!! 10 รอบนี่กูตายเลยนะ เยอะฉิบ ร้องด้วยวิ่งไปด้วยจะเอาอะไรหายใจวะ ตายอย่างหมาแน่งานนี้

" มากไปไหมมึง " พี่ตี้ถาม

" น้อยไปด้วยซ้ำ พวกมึงทำกันมากกว่านี้อีก... มองเหี้ยไรกันครับทำดิ " อยากเสือกไงจบไหม

" คนละพ่อ คนละแม่ แต่เรามารวมกัน คนละห้อง คนละชั้นแต่สถาบันเดียว คนละเพศคนละวัยแต่หัวใจกลมเกลียว คนละซีกคนละเสี้ยวรวมมาเป็นวิศวะ วิศวะ วิศวะ วิศวะโยธา วิศวะ วิศวะโยธา~~~ " นี่ร้องแค่รอบเดียวยังได้แค่ครึ่งสนามเอง 10 รอบสนามต้องร้องกี่ร้อยรอบวะ

" ให้มันดังกว่านี้หน่อยครับ ทีคุยกันยังดังกว่านี้เลย " หึเป็นไงล่ะ คุยกันหนักตอนนี้อยากจะเดินไปตบหัวไอ้พวกที่คุยฉิบหาย ทำให้คนอื่นโดนไปด้วย

" แฮกๆๆ " เหนื่อยบอกเลยว่าเหนื่อย ตอนนี้วิ่งได้แค่ 4 รอบเอง จะตายแล้ว

" ไหวรึเปล่าเมย์ "

" เออ นั่นดิ " หน้าตาไอ้เมย์แม่งดูไม่โอเคเลย

" วะ... ไหว ฉันวะ... "

" เห้ย!! "

" เมย์!! " ไหวกับผีมันอะดิ ไหวแต่ล้มไปกองอยู่กับพื้นแบบนี้เนี่ยนะ ดีนะที่ฉันกับเนยวิ่งข้างๆ มันไม่งั้นหน้าทิ่มดินไปแล้ว

" เมย์ๆๆ " ฉันเรียกมันเพื่อจะดูว่ามันมีสติไหม แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบสนอง

" ไอ้เมย์เป็นไงบ้าง ไอ้เมย์จะเป็นอะไรรึเปล่า ทำไงดีแอมป์ "

" เดี๋ยวๆๆ มันแค่เป็นลม ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงขนาดนั้น " ตื่นตูมซะเหมือนไอ้เมย์เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย

" เอาไงดีวะ " ฉันพึมพำกับตัวเอง ขืนปล่อยไว้นานโดยไม่ทำอะไรเลยนี่แหละมันจะแย่ แต่จะแบกไปยังไงนี่แหละ ตัวไอ้เมย์ก็ไม่ใช่จะเบาๆ แต่ถ้าไม่แบกมันเดี๋ยวเพื่อนวิ่งมาได้เหยียบพวกฉันจมดินแน่ๆ แล้วประเด็นคือพวกฉันวิ่งรั้งท้ายไง ห่างจากเพื่อนเยอะมากจะตะโกนให้เพื่อนผู้ชายมาช่วยเนี่ยยากกว่าแบกอีก

" ทำไรกันอยู่ "

" เอ่อ... คือ "

" พี่ทอย!! มาก็ดีแล้วช่วยแบกมันหน่อยดิ มันเป็นลมอะ " ตอนแรกก็ตกใจนะไม่คิดว่าพี่ทอยมันจะเดินมาแต่ก็ต้องบอกให้พี่มันช่วยเพื่อนก่อน

" หลบดิ " แล้วพี่มันก็เดินมาอุ้มเมย์ไปเลย

" ไม่ต้องตาม วิ่งต่อไปอย่ามาเนียน " อุตส่าห์เนียนๆ จะแอบอู้ซะหน่อยรู้ทันอีก

" ปล่อยไอ้เมย์ไปกับพี่ทอยแบบนั้นจะดีเหรอ"

" ก็ปล่อยไปแล้วจะให้ทำไงได้ วิ่งต่อเถอะ " ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงเพื่อนนะแต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ไง

" เร็วๆ ครับ " ตอนนี้วิ่งกันครบแล้วพวกพี่ว๊ากก็เรียกรวมกันอีก

" นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ผมบอกให้พวกคุณเชื่อฟังรุ่นพี่แต่คุณไม่ได้ทำตามเลย " บ่นอีกแล้วอีพี่กันต์

" วันนี้พวกพี่นันไปพักได้แล้ว เดี๋ยวจัดการต่อเอง " จัดการนี่จะเอากูไปประหารรึเปล่า

" พวกผมมีกิจกรรมให้พวกคุณทำ พวกมึงเอาไปแจกดิ้ " ดีแต่สั่งเหลือเกิ๊น ไม่เคยทำอะไรเลยเอาแต่สั่งๆๆ

" วันนี้พอแค่นี้ครับ กลับบ้านได้ " เออควรให้กลับได้และ พอพวกพี่ว๊ากปล่อยทุกคนก็โอดครวญกันยกใหญ่ ก็ควรอยู่หรอก ไหนจะที่วิ่งเมื่อกี้อีก แล้วไหนจะกิจกรรม

" อ้ะ "

" อะไรวะ "

" สมุดล่าลายเซ็น " พอเลิกฉันกับเนยก็เดินมาหาเมย์ที่โซนพยาบาล

" พวกพี่มันให้พวกเราล่าลายเซ็นรุ่นพี่ " เพื่ออะไรก็ไม่รู้

" กี่ลายเซ็น?? "

" เจ็ดสิบ "

" เจ็ดสิบ!!! ส่งวันไหน "

" ศุกร์นี้ไม่เกินเที่ยง "

" จะบ้าเหรอมันจะไปทันได้ยังไง แค่วันเดียวเนี่ยนะมันจะไปทันได้ยังไง ไหนจะเวลาอีก เราก็มีเรียนปะมันจะไปเอาเวลาไหนมาล่า จะบ้ารึเปล่า แล้วถ้าไม่ส่งจะโดนทำโทษอีกใช่ปะ "

" หยุดบ่น บ่นแล้วได้อะไรวะ " แต่อยากจะบอกว่าก่อนหน้านี้เพื่อนมันก็บ่นกันไปแล้ว

" ถ้าไม่ครบไม่ส่งได้ปะ " เออนั่นดิ พวกรุ่นพี่ไม่น่าจะรู้นะว่าใครส่งไม่ส่ง

" ไม่ได้ ไม่ครบก็ต้องส่งเพราะมีการเช็คชื่อตามสมุดคนที่ส่ง " ไม่ใช่เสียงฉันและก็ไม่ใช่เสียงเนยแต่เป็นเสียงพี่ทอย มาตอนไหนวะ ดีนะที่ไม่ได้ด่าพวกพี่มันไม่งั้นโดนอีกฉัน

" แล้วมันจะไปทันได้ยังไง " เมย์มันพูด

" นั่นมันก็เรื่องของพวกน้อง " เออดี

" งั้นขอลายเซ็นพี่หน่อยดิ " แล้วพวกฉันทุกคนก็ยื่นสมุดให้พี่ทอย

" ได้ " ง่ายๆ แบบนี้เลย

" แต่!! " นั่นไงว่าแล้ว

" ไม่ใช่ตอนนี้ ดึกแล้วกลับบ้านได้แล้ว "

" พี่ก็เซ็นให้ดิแปปเดียวเอง " ไอ้เมย์พูดถูก

" ไม่ก็คือไม่ไง " สวมบทบาทพี่ว๊ากอีกแล้ว

" เอ่อ... กลับก็กลับ ไปๆ พวกแกไป " พอพี่ทอยเริ่มขึ้นเสียงไอ้เนยก็รีบชวนพวกเรากลับทันที เออพูดบ้างก็ดีจะได้มีบทบาทกับเค้าบ้าง

" เดี๋ยวเมย์เดินไปรอหน้าคณะเลย เดี๋ยวเอากระเป๋าให้ "

" แต่... เออๆ ก็ได้ " รู้สึกเหมือนติดนิสัยพวกพี่ว๊ากที่แบบใช้สายตาบังคับเวลาใครจะปฏิเสธ แต่ที่ให้มันเดินไปรอหน้าคณะเลยเพราะมันใกล้กว่าไง จะให้มันเดินไปเอากระเป๋าแล้วเดินไปหน้าคณะมันไกลกว่ามันยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย

" กลับบ้านดีๆ นะ "

" อื้อ บาย " ฉันบอกพวกมันแล้วก็เดินกลับหอ วันนี้โคตรจะเหนื่อย ไม่รู้จะทำโทษห่าเหวอะไรหนักหนา คนมันเหนื่อยนะเว้ย

" นึกว่าจะนอนนี่ "

" เห้ย!! "

หมับ

" จะต่อยรุ่นพี่เลยรึไง "

" ก็มันตกใจ อยู่ๆก็โผล่มา " ดีพี่กันต์มันจับไว้ทันไม่งั้นได้ดั้งหักกันไปบ้างแหละ ใครใช้ให้พี่มันโผล่ออกมาโดยฉันไม่รู้ตัวล่ะ คนมันก็ตกใจดิ

" นี่มืออะปล่อยได้ยัง " ทำเนียนฉิบหาย

" ใครจับ " พูดจบพี่มันก็ปล่อยทันที แถมยังถามอีกว่าใครจับหน้าด้านมากที่กล้าถาม

" ทำไมกลับดึก " ยังจะถามเนอะว่าทำไม

" ก็ใครมันปล่อยช้า " ฉันก็ตอบตามความจริง

" หึ "

" หลบไปได้และจะกลับหอ " ฉันบอกพี่มันไป อยากกลับหอไปนอน เหนื่อยจะตายแล้ว มันจะมีซักวันไหมที่จะไม่เจอพี่มัน

" จะรีบกลับไปไหน "

" เหนื่อยจะไปนอน "

" วิ่งแค่นี้เหนื่อย " ใช้คำว่าแค่นี้ ปกติพี่มันวิ่งประจำรึไง

" 10 รอบนะพี่ไม่ใช่รอบเดียว พี่ก็ดีแต่สั่งไม่เคยทำเองดูบ้าง "

" แล้วก็ช่วยทีเหอะ ช่วยทำโทษเฉพาะคนที่มันทำผิดอ่ะไม่ใช่เหมารวม " คือคนที่ไม่เคยทำอะไรผิดแม่งก็โดนหางเลขตลอด

" พวกคุณเป็น... "

" พวกคุณเป็นเพื่อนกัน พี่จะพูดงี้ใช่ปะ " เบื่อคำนี้ฉิบหาย

" ก็รู้หนิ เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันรับผิดชอบดิ "

" เออ หลบไปได้และ " รำคาญจริงๆ เหนื่อยก็เหนื่อยยังจะต้องมายืนฟังพี่กันต์พูดจากวนประสาทอีก

" บอกให้หลบไง " ดูพี่มันยังไม่หลบอีก

" ..... " นอกจากจะไม่หลบแล้วพี่ยังไม่พูดอะไรเลยนี่จะกวนประสาทใช่ไหม

" พี่เป็นบ้าอะไรวะ บอกให้หลบไง "

" ..... " ฉันเหมือนคนบ้าเลยอะที่พูดอยู่คนเดียว

ปัก!!

ในเมื่อพี่มันเลือกที่จะไม่หลบฉันก็เลือกที่จะเดินชนพี่มันไปเลย และก็ไม่หันมามองสีหน้าพี่มันด้วย แต่ก็แอบได้ยินเสียงพี่มันพูดอะไรไม่รู้พี่มันคงหัวเสียน่าดู แต่แล้วไงใครแคร์ ฉันไม่แคร์พี่มันหรอก แคร์เตียงที่ห้องมากกว่าป่านนี้คงคิดถึงฉันจะแย่แล้ว