บทที่ 11

เซี่ยสือรู้สึกว่าหูด้านขวา เหมือนมีเลือดสดไหลออกมา

เธอแข็งทื่อเธออยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน

แม่เซี่ยมองดูลูกสาวที่อ่อนแอ และไร้ประโยชน์ขนาดนี้ รู้สึกเศร้าแทนตัวเอง

เธอหยิบเอกสารที่ตั้งอยู่บนโต๊ะน้ำชา ยื่นไปตรงหน้าเซี่ยสือ

“ตั้งใจดูให้ดี ๆ ”

“แม่เลือกทางหนีทีไล่ให้แก”

เซี่ยสือรับเอกสารมา เห็นเพียงแค่สัญญาก่อนแต่งงานห้าคำใหญ่ ๆ ที่ด้านบน

เมื่อเปิดออกดู

“……คุณเซี่ยสือยินยอมแต่งงานเป็นภรรยาของคุณหลี่หลง ดูแลเขาจนแก่เฒ่าไม่แยกจาก……”

“……คุณหลี่หลงควรปกป้องครอบครัวของคุณเซี่ยสือ นั่นก็คือการใช้ชีวิตของตระกูลเซี่ยในอนาคต และมอบเงินหนึ่งพันห้าร้อยล้านบาทให้แก่ตระกูลเซี่ย……”

หลี่หลง ผู้ประกอบการรุ่นเก่าเมืองเถาโจว ตอนนี้อายุเจ็ดสิบแปดปี

เส้นในสมองของเซี่ยสือตึงเครียด

ก็ได้ยินแม่เซี่ยพูดต่อ “ประธานหลี่พูดแล้ว เขาไม่รังเกียจที่แกเคยแต่งงานมาก่อน เพียงแค่แกแต่งงานกับเขา เขาจะช่วยตระกูลเซี่ยตั้งตัวขึ้นมาใหม่”

แม่เซี่ยมองดูเซี่ยสืออย่างรอคอย เดินเข้ามา วางมือบนไหล่ของเธอ

“ลูกสาวคนดี ลูกคงไม่ทำให้แม่กับน้องชายผิดหวัง ใช่ไหม?”

เซี่ยสือหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม

เธอกำสัญญาในมือเอาไว้แน่น “หนูกับลู่หนานเฉินยังไม่หย่ากันเสร็จสมบูรณ์”

แม่เซี่ยไม่ถือสา

“ประธานหลี่บอกแล้วว่า จัดงานแต่งงานก่อนได้ ค่อยจดทะเบียนทีหลัง”

“อย่างไรซะลู่หนานเฉินก็ไม่รักลูก แม่เคารพการตัดสินใจของลูก ยอมรับให้ลูกหย่ากับเขา”

รู้ว่าฟื้นฟูการแต่งงานของเซี่ยสือกับลู่หนานเฉินไม่ได้

แม่เซี่ยเลือกที่จะฟังลูกชาย ถือโอกาสตอนที่ลูกสาวยังวัยรุ่น ใช้คุณค่าสุดท้ายของเธอให้มากที่สุด

เซี่ยสือฟังคำพูดพวกนี้ ในลำคอเหมือนถูกอุดด้วยสำลีก้อนหนึ่ง

“หนูถามคำถามแม่หน่อยได้ไหม?” เธอหยุดนิ่ง “หนูเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของคุณหรือเปล่า?”

แม่เซี่ยสีหน้าแข็งทื่อ

อารมณ์ดีที่แสร้งทำออกมาหายลับไปจนหมด โทษเซี่ยสือขึ้นมา

“ถ้าไม่ใช่เพราะเกิดแกมา ฉันจะสูญเสียรูปร่างเหรอ? ตกจากแท่นนักเต้นชื่อดังระดับโลก? แกทำให้ฉันผิดหวังจริง ๆ!”

ตั้งแต่เล็กจนโต เซี่ยสือไม่เข้าใจมาโดยตลอด ทำไมแม่ของคนอื่นรักลูกของตัวเองโดยไม่มีความเกลียดชังไม่เสียดาย

แต่แม่ของตัวเอง กลับไม่ยอมให้ความรักกับตัวเองแม้แต่นิดเดียว

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจ

เพียงแต่ เธอครุ่นคิดเข้าใจอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นก็คืออย่าคาดหวังให้คนอื่นรักตัวเองอีกต่อไป

เธอวางสัญญาลง “หนูรับปากแม่ไม่ได้”

แม่เซี่ยคิดไม่ถึงว่าเธอจะปฏิเสธโดยตรง จึงโมโหทันที

“แกมีสิทธิ์อะไรปฏิเสธ? ชีวิตของแก ฉันเป็นคนมอบให้!”

“ฉันให้แกทำอะไร แกก็ทำอย่างนั้น!”

เซี่ยสือได้ยินแบบนี้ จ้องมองเธอโดยตรง “งั้นหนูเอาชีวิตคืนให้แม่ ก็ไม่ติดค้างแม่แล้วใช่ไหม?”

แม่เซี่ยนิ่งอึ้งอีกคร้ัง

“แกพูดอะไร?”

เซี่ยสือเอ่ยริมฝีปากที่ไร้สีเลือดอีกครั้ง “ถ้าหากหนูคืนชีวิตให้แม่ ต่อไปคุณก็ไม่ใช่แม่ของฉันอีก ฉันก็ไม่ติดค้างหนี้บุญคุณที่คุณเกิดฉันมาแล้วใช่ไหม?”

แม่เซี่ยไม่เชื่อด้วยซ้ำ เธอยิ้มเยาะ “ได้”

“เพียงแค่แกคืนชีวิตมาให้ฉัน ฉันจะไม่บีบบังคับแก!”

“แต่แกกล้าเหรอ?”

เซี่ยสือเหมือนกับทำการตัดสินใจ “คุณให้เวลาฉันหนึ่งเดือน”

แม่เซี่ยรู้สึกว่าเธอในตอนนี้เป็นบ้าไปแล้ว

ดันสัญญากลับไปตรงหน้าเซี่ยสือ

“ถ้าไม่กล้าตาย ก็เซ็นชื่อที่ข้างบน”

พูดจบ เธอสวมรองเท้าส้นสูงเดินออกไป

ลูกชายเซี่ยมู่รออยู่ที่หน้าประตู ก็ได้ยินบทสนทนา

เขาถามแม่เซี่ย “แม่ เธอไม่ได้คิดสั้นจริง ๆ หรอกนะ?”

แม่เซี่ยหน้าตาเย็นชา “ถ้าเธอกล้าตายจริง ๆ ฉันนับถือเธอ! อย่างไรซะตั้งแต่เล็กเธอโตมากับพี่เลี้ยง ไม่สนิทกับฉัน ฉันก็ไม่ได้เห็นเธอเป็นลูกสาว”

พวกเขาเดินไปไม่ไกล

คำพูดนี้ ดังเข้าในหูของเซี่ยสืออย่างชัดเจน

เธอทุบหูที่เริ่มเจ็บปวด บางครั้งอยากเป็นคนหูหนวกจริง ๆ

เธอขดตัวอยู่ที่มุมห้องอย่างโดดเดี่ยว

จู่ ๆ เซี่ยสือรู้สึกว่าชีวิตนี้ของตัวเองพ่ายแพ้มาก ๆ เหมือนกับไม่เคยมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง

…….

กดดันจนถึงที่สุด อยากจะหาที่ระบายออกมา

คืนนี้ เซี่ยสือไปที่ร้านเหล้า

เธอนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่มุมหนึ่ง เหม่อมองดูผู้คนร้องเพลงและเต้นรำอย่างมีความสุข

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีดวงตารูปทรงดอกพีช ใบหน้าหล่อเหลา สังเกตเห็นเธอที่ตัวคนเดียว จึงเดินเข้ามา

“เธอคือเซี่ยสือ?!”

เซี่ยสือมองดูเขา แต่จำเขาไม่ได้ และถามจับพลัดจับผลูขึ้นมา “คุณรู้ไหมว่าทำอย่างไรถึงจะอารมณ์ดี?”

คนคนน้นงุนงง “เธอพูดอะไรนะ?”

เซี่ยสือเอาแต่ดื่มเหล้า “หมอบอกว่าฉันป่วย ต้องอารมณ์ดี แต่ว่า……ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาไม่ได้……”

ได้ยินคำพูดนี้ เหลิ่งฉือความรู้สึกหลากหลาย

เธอจำตัวเองไม่ได้เหรอ?

อีกอย่าง ป่วยเป็นอะไร ต้องอารมณ์ดีขึ้นมา?

“สาวน้อย อยากอารมณ์ดี ไม่ควรมาสถานที่แบบนี้”

“ฉันไปส่งเธอกลับเถอะ” เขาพูดอย่างอ่อนโยน

เซี่ยสืออมยิ้มมองเขา “คุณเป็นคนดีจริง ๆ”

เหลิ่งฉือมองดูเธอยิ้มอย่างขมขื่น อารมณ์ซับซ้อน ไม่รู้ว่าหลายปีมานี้ เธอผ่านอะไรมากันแน่

ทำไมเหมือนโศกเศร้าเป็นพิเศษ

อีกด้านหนึ่ง ลู่หนานเฉินก็อยู่ที่นี่

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ทำการหย่าร้างกับเซี่ยสือ ในทุก ๆ คืนเค้าจะไปตรวจตามอำเภอใจ นานมากแล้วที่ไม่ได้กลับคฤหาสน์ไต้ชวน

ดึกมาแล้ว ในตอนที่ทุกคนเตรียมกลับไป

หร่วนซิงเฉินสังเกตเห็นคนที่คุ้นเคยที่มุมหนึ่ง

เธอพูดอย่างตกตะลึง “นั่นมันคุณเซี่ยไม่ใช่เหรอ?”

ลู่หนานเฉินมองไปทางที่เธอชี้ไป ก็เห็น ผู้ชายคนหนึ่งอยู่ตรงหน้าเซี่ยสือ พูดไปหัวเราะไปกับเธอ

เขาสีหน้าเคร่งขรึมลงทันที

เมามายอยู่ในร้านเหล้า แถมยังหาผู้ชายอีก

เขามองเซี่ยสือสูงไปจริง ๆ!

ที่แท้ เธอเป็นแบบนี้นี่เอง

ตอนนั้นใครเป็นคนพูดว่า ชีวิตนี้จะรักตัวเองเพียงแค่คนเดียว?

“หนานเฉิน ไปถามดูไหม?” หร่วนซิงเฉินถาม

“ไม่ต้อง”

ลู่หนานเฉินตอบกลับอย่างเย็นชาประโยคหนึ่ง เดินออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

ส่วนเซี่ยสือปฏิเสธเหลิ่งฉือที่จะไปส่ง และพูดกับเขา “ฉันกลับไปเองได้ ไม่รบกวนคุณค่ะ”

เหลิ่งฉือไม่วางใจ เห็นเธอเดินออกไป จึงเดินตามเธออยู่ด้านหลังไม่ใกล้ไม่ไกล

ลู่หนานเฉินนั่งอยู่บนรถเพียงลำพัง ปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อเชิ้ตออก ยังคงอึดอัดใจดังเดิม ในตอนที่รถวิ่งไปได้ครึ่งทาง ก็ให้คนขับรถย้อนกลับไป

เจอเข้ากับเซี่ยสือที่กลับไปพอดี

ลู่หนานเฉินสั่งให้จอดรถลง จากนั้นลงจากรถ เดินไปทางเซี่ยสืออย่างรวดเร็ว

“เซี่ยสือ”

เสียงที่คุ้นเคย ทำให้ความมึนเมาของเซี่ยสือได้สติยิ่งขึ้น

เธอเงยหน้ามองไปทางลู่หนานเฉินที่เดินมาทางตัวเอง รู้สึกเหมือนฝันไป

“หนานเฉิน……” หลังจากตะโกนออกมา เธอเปลี่ยนคำพูดทันที “ประธานลู่”

ลู่หนานเฉินเข้าใกล้ถึงได้พบว่า เซี่ยสือในวันนี้ แต่งหน้าอ่อน ๆ ด้วย

ทั้งสองคนแต่งงานกัน เธอไม่เคยแต่งหน้ามาก่อน

เขาลืมแล้ว ตอนนั้นตัวเองเคยพูดไว้ ไม่ชอบผู้หญิงแต่งหน้า

“เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เธอเหมือนกับอะไร?” ลู่หนานเฉินริมฝีปากบางอ้าขึ้นเล็กน้อย

เซี่ยสือนิ่งอึ้งมองเขา

ก็ได้ยินเขาพูดว่า “แต่งหน้าอย่างกับผี!”

“คนอย่างเธอ ผู้ชายคนไหนจะชอบ?”

เซี่ยสือได้สติขึ้นมาทันที

เสียงของเธอแหบแห้งเล็กน้อย “ฉันรู้ ไม่มีคนชอบฉัน”

“ฉันก็ไม่หวังให้คนอื่นชอบ……”

ลู่หนานเฉินกลัดกลุ้มในใจ

“ถ้าหากไม่มีธุระอื่น ฉันกลับแล้ว” เซี่ยสือเดินต่อไปข้างหน้า

เดิมทีลู่หนานเฉินอยากจะถามต่อว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

แต่คำพูดอยู่ข้างปาก ก็หยุดลง

อย่างไรซะทั้งสองคนจะหย่ากันแล้ว ไม่มีความจำเป็น

……

เซี่ยสือกลับไปเพียงลำพัง เดินไปได้ครึ่งทาง