จางเสี่ยวพยักหน้าเห็นด้วย และเสริมว่า “นอกจากนี้ เราต้องให้ความสำคัญกับการเลือกใช้เนื้อผ้าและความประณีตในการตัดเย็บ เพื่อให้ลูกค้าสัมผัสได้ถึงคุณภาพและมูลค่าของมันตั้งแต่แรกเห็น”ในช่วงเวลาต่อจากนี้ พวกเราก็รีบลงมือออกแบบอย่างรวดเร็วฉันวางแนวคิดเกี่ยวกับสไตล์โดยรวมและการออกแบบลวดลาย โดยมุ่งเน้นไปที่การคัดเลือกเนื้อผ้าและควบคุมกระบวนการผลิต พยายามทำให้ทุกองค์ประกอบสมบูรณ์แบบที่สุดหากต้องการออกแบบเสื้อผ้าที่โดดเด่นเพียงพอ เราต้องเข้าใจความต้องการของลูกค้าเป็นอย่างดี และตอนนี้ฉันต้องการสร้างสรรค์เสื้อผ้าที่ผสมผสานองค์ประกอบของอดีตและปัจจุบันเข้าด้วยกันฉันรู้ดีว่า หากต้องการออกแบบเสื้อผ้าที่สามารถดึงดูดสายตาของลูกค้าได้อย่างรวดเร็ว และยังคงรักษาความนิยมในตลาดได้อย่างยาวนาน จำเป็นต้องหาจุดสมดุลที่ลงตัวระหว่างความวินเทจและความทันสมัยให้ได้ฉันหลับตาลง จินตนาการถึงองค์ประกอบสุดคลาสสิกจากอดีต กระดุมแบบจีนที่ประณีต เส้นสายอันอ่อนช้อยของกี่เพ้า รวมถึงการตัดเย็บที่เรียบง่ายและการจับคู่สีที่ทันสมัยฉันพยายามผสานองค์ประกอบเหล่านี้เข้าด้วยกันอย่างลงตัว เพื่อให้เสื้อผ้ามีทั้งกลิ่นอายของประวั
ยามราตรีมืดมิดดุจหมึกท่ามกลางความเงียบสงัด ริมฝีปากร้อนผ่าวของกู้จือโม่ไล้ไปตามลำคอของฉัน ฉันโอบกอดเขาไว้แน่น หัวใจพองโตไปด้วยความสุข แต่ก็เจือไปด้วยความอ่อนแรงแอลกอฮอล์ทำให้เราทั้งคู่มึนเมา ลมหายใจของเราประสานกัน การกระทำของเขายิ่งเร่งร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เมื่ออารมณ์รักพลุ่งพล่านขึ้น ฉันพึมพำชื่อของเขา “จือโม่…”ติ๊ง…เสียงเรียกเข้าที่ดังสนั่นทำลายบรรยากาศแห่งอารมณ์รักในห้องลงฉันและกู้จือโม่หันไปมองพร้อมกัน เห็นชื่อสองคำปรากฏขึ้นบนหน้าจอเยวี่ยเยวี่ยความรู้สึกหายใจไม่ออกและความตื่นตระหนกถาโถมเข้ามาในหัวใจฉันในความมืด ฉันมองไม่เห็นสีหน้าของกู้จือโม่ แต่รับรู้ได้ถึงความลังเลของเขาไม่รู้ว่าความกล้ามาจากไหน ฉันเงยหน้าขึ้นและจูบเขาอย่างไม่ลังเลแต่กู้จือโม่กลับหลบเลี่ยงทันที แล้วลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์เสียงหวานของหญิงสาวดังมาจากโทรศัพท์ “อาโม่”วินาทีต่อมา กู้จือโม่ไม่แม้แต่จะเปิดไฟ ก็เดินก้าวยาวไปที่หน้าต่างเพื่อตอบโทรศัพท์ใต้แสงจันทร์ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีให้ฉันความรักที่เคยเต็มเปี่ยมก็จางหายไปเหมือนกระแสน้ำ ใจฉันเย็นยะเยือก เหลือเพียงความคับข้องใ
ตอนฉันอายุ 18 ปี ฉันคิดว่าการสารภาพแบบนี้คือความกล้าหาญและความสดใสของวัยเยาว์ แต่ตอนนี้ฉันอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดความกล้าหาญ ความสดใสอะไรกันเล่า สมองฉันคงจะผิดปกติไปแล้วแน่ ๆ!โชคดีที่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้สารภาพ ยังพอมีโอกาสแก้ไขสถานการณ์ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ในเมื่อมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันจะไม่ไปยุ่งกับกู้จือโม่อีกแล้ว และจะไม่ซ้ำรอยโศกนาฏกรรมในชีวิตครั้งก่อนอีกฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วยกไมโครโฟนขึ้นมาจ่อที่ปาก พูดด้วยท่าทีจริงใจราวกับจะสาบานต่อฟ้าดินว่า “เพื่อนนักเรียนกู้พูดถูก ฉันได้ทบทวนการกระทำของตัวเองอย่างลึกซึ้งแล้ว ฉันขอโทษสำหรับความไม่สะดวกที่ได้สร้างไว้ให้นาย ขอโทษจริง ๆ! นายวางใจได้ ฉันได้กลับตัวกลับใจเป็นคนใหม่แล้ว ต่อจากนี้ไปในใจฉันจะไม่มีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อีก มีแต่การเรียนและความฝันเท่านั้น”กู้จือโม่ตกตะลึง “...”เด็กหนุ่มดูเหมือนจะมึนงง ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจส่วนฉันหันหลังวิ่งหนีลงจากเวที เร็วกว่ากระต่ายเสียอีกทุกคนทำหน้างง“เฉียวซิงลั่วจะยอมแพ้เรื่องกู้จือโม่แล้วเหรอ?”“เธอยอมแพ้แล้วเหรอ? กู้จือโม่เย็นชาขนาดไหน ผู้หญิงตั้งเท่าไหร่ที่ถอยเพราะ
หลังเรียนตอนเย็น กู้จือโม่ไม่ได้ปรากฏตัวอีกเลย เฉินเยวี่ยก็จากไปอย่างรวดเร็วเช่นกันกู้จือโม่ได้รับการตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำโดยตรงนานแล้ว และได้ยินมาว่าเขายังได้รับข้อเสนอจากมหาวิทยาลัยต่างประเทศอีกด้วย เขาไม่จำเป็นต้องเข้าเรียนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังมาโรงเรียนทุกวัน และสุดท้ายยังยอมสละโอกาสไปต่างประเทศ ทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาทำเพื่อเฉินเยวี่ยเมื่อมองไปยังที่นั่งว่างเปล่าของทั้งสองคน ฉันรู้สึกขมขื่นในใจอย่างอดไม่ได้จิตใจของฉันสับสนวุ่นวาย บวกกับการทำแบบฝึกหัดจนปวดหัว ตอนที่กลับบ้านในตอนเย็นอารมณ์ของฉันไม่ค่อยดีนัก เมื่อเห็นพ่อสารเลวและแม่เลี้ยงที่กำลังรอฉันอยู่ในห้องนั่งเล่น ฉันก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นฉันทำเป็นไม่สนใจ พยายามจะขึ้นไปชั้นบนทันทีเฉียวเจี้ยนกั๋วตามมาถามว่า “ซิงลั่ว เรื่องที่พ่อให้ลูกไปคุยกับคุณชายกู้เป็นไงบ้าง?”ฉันหัวเราะเยาะเบา ๆ “คุณชายกู้ติดหนี้หนูชาติที่แล้วหรือไง? ทำไมเขาต้องฟังหนูแค่คำพูดประโยคเดียวแล้วเซ็นสัญญามูลค่าร้อยล้านกับพ่อด้วย?”สีหน้าของเฉียวเจี้ยนกั๋วมืดลง เขาเกือบจะโกรธแล้ว แต่หลี่เหม่ยอิงข้าง ๆ ดึงแขนเขาไว้แล้วยิ้มอย่างใจดี “พ่อเธอไม่ได้ห
ชายหนุ่มพิงกำแพงดูโทรศัพท์ ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดวงตาที่ปกติเย็นชาตอนนี้หรี่ลงเล็กน้อย เผยให้เห็นขนตายาวงอน ดูเย็นชาแต่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก หล่อสุด ๆ ไปเลยความรักที่เก็บมานานกว่าสิบปี ไม่ใช่ว่าจะตัดใจได้ง่าย ๆ ตอนนี้หัวใจของฉันเหมือนถูกสะกด ให้เต้นแรงยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีกเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง กู้จือโม่จึงเงยหน้าขึ้นมามองวินาทีที่สบตากับฉัน มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนจะอารมณ์ดีถึงจะไม่ได้ตามจีบแล้ว แต่ก็ไม่ถึงกับต้องตัดขาดกันไปเลยฉันทักทายอย่างประหม่า “บังเอิญจัง นายก็มาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ?”“...”พอพูดออกไป ฉันก็เกลียดความโง่ของตัวเองแต่โชคดีที่กู้จือโม่ไม่ใส่ใจ เขาแค่ลุกขึ้นแล้วกวักนิ้วเรียกฉัน “มานี่”“?”ฉันลองถาม “เพื่อนนักเรียนกู้ มีอะไรรึเปล่า?”กู้จือโม่มองฉันด้วยสายตาเย็นชา สีหน้าแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดเขาพูดซ้ำ “มานี่!”“...”ฉันเดินไปอย่างไม่เต็มใจสองสามก้าว ยังคงรักษาระยะห่างไว้เพื่อความปลอดภัยสีหน้าของกู้จือโม่ดูไม่พอใจมากขึ้นไปอีก เขาขมวดคิ้วมองฉันเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็กลืนมันกลับลงไปสักครู่หนึ่ง เขาขมวดคิ้วพร้อ
มีคนอดทนไม่ไหวแล้วพูดขึ้นมาว่า “กู้จือโม่ เฉียวซิงลั่วทำเกินไปแล้วนะ ชอบรังแกเฉินเยวี่ยตลอดเลย!”ดวงตาของเฉินเยวี่ยแดงก่ำขึ้นมาทันที น้ำเสียงทั้งเศร้าและอดทน “จือโม่ ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่ซิงลั่วอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป”สายตาเย็นชาของกู้จือโม่มองมาที่ฉัน แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกบรรยากาศตึงเครียดฉันมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย มือจิกแน่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต็มไปด้วยความเย้ยหยันอะไรกัน เขาจะเข้าข้างเฉินเยวี่ยเหรอ?สายตาของกู้จือโม่จ้องไปที่บอร์ดจัดอันดับ มองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมามองฉัน คิ้วขมวดเข้าหากัน “สอบวิชาภาษาจีนได้คะแนนแค่นี้เองเหรอ?”สีหน้าของเขาจริงจัง น้ำเสียงไม่พอใจ ฟังดูเหมือนกำลังเยาะเย้ยฉันนี่เขากำลังระบายอารมณ์แทนเฉินเยวี่ยหรือไง?ฉันรู้สึกไม่พอใจ กำลังจะโต้ตอบกลับด้วยความเย็นชาแต่ในวินาทีต่อมา กู้จือโม่ก็ผ่อนคลายสีหน้าลงและพูดเบา ๆ ว่า “โดยรวมแล้วสอบได้ดีนะ ตั้งใจต่อไปล่ะ”“?”น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ราวกับกำลังพูดถึงสภาพอากาศวันนี้แต่ฉันกลับงุนงง มองเขาเหมือนเห็นผีกู้จือโม่... บ้าไปแล้วเหรอ?เมื่อเห็นฉันมองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอย เสียงของชายหนุ่มก็เย็นชาขึ้
ทำไมนอกจากกู้จือโม่แล้ว ยังมีปู่ของกู้จือโม่ กู้เซิ่งเหยียน ผู้ก่อตั้งบริษัทตระกูลกู้ที่เกษียณไปแล้วด้วย?งานเลี้ยงวันนี้ตระกูลเฉียวเป็นเจ้าภาพ แต่ตระกูลเฉียวตกต่ำถึงเพียงนี้แล้ว แขกที่มาร่วมงานก็เป็นเพียงตระกูลร่ำรวยแต่เปลือก ทำไมวันนี้ถึงเชิญประมุขตระกูลกู้ที่เพียงกระทืบเท้าก็ทำให้อวิ๋นเฉิงสั่นสะเทือนได้?ฉันขมวดคิ้วอยู่กับที่ มองพวกเขา สองปู่หลานตระกูลกู้ คนหนึ่งมองฉันด้วยแววตาเย็นชาและรังเกียจ อีกคนมีความยิ่งใหญ่ปนกับการดูถูก เป็นท่าทางที่ฉันคุ้นเคยที่สุดในอดีตเฉียวเจี้ยนกั๋วเรียกฉันสองครั้งติด แต่ฉันยังคงไม่ตอบสนองเฉียวเจี้ยนกั๋วหน้าดำถมึงทึง หลี่เหม่ยอิงที่อยู่ข้าง ๆ เขารีบเดินมาดึงแขนฉันไปทันทีในชีวิตครั้งก่อน ฉันได้พบกับกู้เซิ่งเหยียนเพียงสามครั้ง และทุกครั้งที่พบกัน ก็เริ่มต้นด้วยการที่เขาสร้างความลำบากให้ฉัน และจบลงด้วยการดูถูกเหยียดหยามฉันเฉินเยวี่ยเป็นหลานสาวของเพื่อนร่วมรบของกู้เซิ่งเหยียน เพื่อนเก่าทั้งสองได้หมั้นหมายหลาน ๆ ของพวกเขาตั้งแต่ยังเด็ก แต่น่าเสียดายที่ฉันเข้ามาขัดขวาง ทำให้เฉินเยวี่ยต้องไปอยู่ไกลถึงต่างประเทศ ดังนั้นกู้เซิ่งเหยียนจึงเกลียดฉันมากแม้
เสียงของลั่วอี้ฝานดังขึ้นอย่างร่าเริงและเย้าแหย่ ฉันไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะหันกลับไปฉันไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับกู้จือโม่ และยิ่งไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลยเขาเดินมาข้าง ๆ ฉัน กอดอกมองฉันอย่างไม่ปิดบัง ลูบคางแล้วพูดต่อ “เธอแตกต่างจากข่าวลือมากนะ ทุกคนบอกว่าเธอตามจีบกู้จือโม่ชนิดไม่ยอมปล่อย ทำไมเมื่อกี้ดูเหมือนรีบตีตัวออกห่างจากเขาล่ะ?”พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็เข้ามาใกล้ฉันทันที ลมหายใจของเขาพ่นลงบนแก้มฉัน “แผนใหม่เหรอ? ใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับรึยังไง?”ฉันเกลียดการเข้าใกล้ของคนแปลกหน้า จึงพยายามจะหลบตามสัญชาตญาณ แต่ก่อนที่ฉันจะขยับได้ ไหล่ของฉันก็ถูกมือใหญ่อันอบอุ่นจับไว้มีคนมาดึงฉันจากด้านหลัง ทำให้ฉันล้มเข้าไปในอ้อมกอดที่คุ้นเคย มีกลิ่นหอมของไม้สนซีดาร์“อยู่ให้ห่างจากเธอซะ!” เสียงของกู้จือโม่เต็มไปด้วยความเย็นชาฉันเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว เห็นริมฝีปากบางของเขาที่เม้มเข้าหากัน และความหงุดหงิดแสดงออกผ่านทางดวงตาและคิ้วของเขาฉันไม่รู้ว่าเขาหงุดหงิดอะไรแต่การที่เขาโอบกอดฉันไว้แนบชิดแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว“ปล่อยฉันนะ” ฉันดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของเขา ถอยหลังไป
จางเสี่ยวพยักหน้าเห็นด้วย และเสริมว่า “นอกจากนี้ เราต้องให้ความสำคัญกับการเลือกใช้เนื้อผ้าและความประณีตในการตัดเย็บ เพื่อให้ลูกค้าสัมผัสได้ถึงคุณภาพและมูลค่าของมันตั้งแต่แรกเห็น”ในช่วงเวลาต่อจากนี้ พวกเราก็รีบลงมือออกแบบอย่างรวดเร็วฉันวางแนวคิดเกี่ยวกับสไตล์โดยรวมและการออกแบบลวดลาย โดยมุ่งเน้นไปที่การคัดเลือกเนื้อผ้าและควบคุมกระบวนการผลิต พยายามทำให้ทุกองค์ประกอบสมบูรณ์แบบที่สุดหากต้องการออกแบบเสื้อผ้าที่โดดเด่นเพียงพอ เราต้องเข้าใจความต้องการของลูกค้าเป็นอย่างดี และตอนนี้ฉันต้องการสร้างสรรค์เสื้อผ้าที่ผสมผสานองค์ประกอบของอดีตและปัจจุบันเข้าด้วยกันฉันรู้ดีว่า หากต้องการออกแบบเสื้อผ้าที่สามารถดึงดูดสายตาของลูกค้าได้อย่างรวดเร็ว และยังคงรักษาความนิยมในตลาดได้อย่างยาวนาน จำเป็นต้องหาจุดสมดุลที่ลงตัวระหว่างความวินเทจและความทันสมัยให้ได้ฉันหลับตาลง จินตนาการถึงองค์ประกอบสุดคลาสสิกจากอดีต กระดุมแบบจีนที่ประณีต เส้นสายอันอ่อนช้อยของกี่เพ้า รวมถึงการตัดเย็บที่เรียบง่ายและการจับคู่สีที่ทันสมัยฉันพยายามผสานองค์ประกอบเหล่านี้เข้าด้วยกันอย่างลงตัว เพื่อให้เสื้อผ้ามีทั้งกลิ่นอายของประวั
“เธอกับฉันต่างก็รู้ดีว่าชื่อเสียงไม่ได้เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน มันต้องใช้เวลาสั่งสมและสะสมผลงาน สำหรับปัญหาที่เธอพูดถึง ฉันมีแนวคิดเบื้องต้นอยู่สองสามข้อ”“ก่อนอื่น เราสามารถเริ่มต้นจากแนวคิด ‘เล็กแต่โดดเด่น’ โดยใช้โซเชียลมีเดียและการกำหนดตลาดเป้าหมายอย่างแม่นยำ เพื่อดึงดูดกลุ่มแฟนคลับที่ภักดีในช่วงแรก เราสามารถผสมผสานแนวคิดการออกแบบของฉันเข้ากับประสบการณ์ด้านการบริหารของเธอ ร่วมกันสร้างคอลเลกชันแบบลิมิเต็ดอิดิชั่นหรือซีรีส์แนวคอนเซ็ปต์ ที่ให้แต่ละชิ้นงานมีเรื่องราวและเอกลักษณ์เฉพาะตัว ซึ่งจะช่วยให้ได้รับความสนใจได้ง่ายขึ้น”“นอกจากนี้ สำหรับปัญหาที่ว่า การออกแบบของเธออาจถูกตั้งคำถามหรือไม่ได้รับความสนใจมากพอ เราสามารถใช้กลยุทธ์ ‘คอนเทนต์คือสิ่งสำคัญ’ โดยการนำเสนอภาพถ่ายคุณภาพสูง บอกเล่าเรื่องราวของแบรนด์อย่างละเอียด และให้โมเดลสื่อสารอารมณ์ของเสื้อผ้าได้อย่างแม่นยำ เพื่อให้แต่ละชิ้นงานไม่ใช่แค่เสื้อผ้า แต่เป็นการส่งต่อวัฒนธรรมและทัศนคติ นอกจากนี้ เราสามารถเชิญแฟชั่นบล็อกเกอร์หรือเคโอแอลที่มีอิทธิพลมาทดลองใส่และช่วยโปรโมต เพื่อใช้พลังของพวกเขาในการขยายอิทธิพลของแบรนด์ให้กว้างขึ้น”“นอ
พวกเรานัดกันที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ“ฉันอยากร่วมมือกับเธอ เพื่อสร้างแบรนด์เสื้อผ้าใหม่ด้วยกัน”ตอนนี้ฉันมีเงินทุนอยู่บ้าง จึงสามารถออกแบบเสื้อผ้าได้ แล้วเขาจะช่วยฉันบริหารจัดการ พวกเราจะร่วมกันออกแบบและผลิตเสื้อผ้าเหล่านี้ขึ้นมา ซึ่งจะทำให้เราสามารถสร้างแบรนด์ของตัวเองได้ภายในร้านกาแฟ แสงไฟอ่อนโยนส่องกระทบใบหน้าของซูข่ายเหวิน เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาจะเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น“ร่วมมือกัน? สร้างแบรนด์เสื้อผ้า? ฟังดูเป็นไอเดียที่ยอดเยี่ยมมาก!” เขาเอนตัวมาข้างหน้าอย่างตื่นเต้น ชัดเจนว่าเขาสนใจข้อเสนอของฉันมากฉันพยักหน้าแล้วอธิบายแนวคิดของฉันอย่างละเอียด“ใช่เลย ฉันมีความสนใจอย่างมากในด้านการออกแบบเสื้อผ้า ส่วนเธอเองก็คลุกคลีอยู่ในวงการนี้มานาน สะสมทั้งประสบการณ์และทรัพยากรมากมาย ฉันคิดว่า ถ้าเราสามารถร่วมมือกันได้ มันคงจะสร้างประกายที่ไม่เหมือนใครขึ้นมาแน่นอน”ซูข่ายเหวินคนกาแฟในถ้วยเบา ๆ ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยความคิดของเขาออกมา“นี่เป็นโอกาสที่ดีจริง ๆ แต่เราจำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบ ก่อนอื่น เราต้องกำหนดตำแหน่งของแบรนด์ให้ชัดเจน ว่าเราจะเดินสายแฟชั่นระดับไฮเอนด์แ
ค่ำคืนค่อย ๆ ล่วงเลย ไฟริมทางในมหาวิทยาลัยเริ่มส่องสว่าง เงาของพวกเราถูกยืดออกยาวใต้แสงไฟฉันเงยหน้ามองกู้จือโม่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความแน่วแน่ ทำให้หัวใจฉันสั่นไหวเล็กน้อยบางที ฉันอาจให้โอกาสเขา และให้โอกาสตัวเองด้วยเช่นกันมองเข้าไปในดวงตาของเขา อยู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ ว่าทำไมถึงเคยยึดติดกับเขามากขนาดนั้น? บางทีอาจเป็นเพราะความรักของฉันที่มีต่อเขามันลึกซึ้งกว่าที่คิดจริง ๆบางทีความรักอาจค่อย ๆ งอก เงยขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ โดยที่เราไม่รู้ตัว หรืออาจเป็นเพราะบางเหตุการณ์ที่ทำให้เมล็ดพันธุ์แห่งความรักถูกหว่านลงในใจฉัน พอรู้ตัวอีกที เมล็ดพันธุ์นั้นก็เติบโตกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ไปแล้ว“จริง ๆ แล้ว ไม่ว่าเราสองคนจะมานั่งคุยอะไรกันที่นี่ในวันนี้ ก็คงไม่ได้คำตอบอะไรอยู่ดี ตอนนี้เรายังเด็กกันอยู่ ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไร บางทีตอนนี้เธออาจจะแค่รู้สึกผิดกับฉัน ถึงได้คิดแบบนี้ แต่พอถึงวันที่เธอเติบโตขึ้นจริง ๆ เธอจะยังคิดเหมือนเดิมอยู่ไหม?”ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเยวี่ยกับเขา ฉันไม่มีวันลืม ดังนั้นฉันรู้ดีว่า ตอนนี้เขายังไม่โตพอ แม้ว่าเขาจะดูเก่งกว่าคนทั่วไปมาก แต่ความคิด
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ