หยางเสี้ยวกลับมาพร้อมหมูป่าตัวใหญ่ เจียงเว่ยเอาไก่ฟ้าที่ถอนขนทำความสะอาดแล้วมายื่นให้กับพี่สาวเพื่อต้มน้ำแกงให้บำรุงให้กับพี่เขย หยางเฟิงเอาไข่ไก่ฟ้าที่เก็บมาไปใส่ในตะกร้าเสบียง แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ไก่ฟ้าหรือว่าไข่ของไก่ฟ้า แล้วก็ไม่ได้อยู่ที่หมูป่าตัวใหญ่ที่ถูกลากมาด้วย แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าเจ
“ต้าไป๋ ทำไมออกมาจากหมู่บ้าน แล้วเจ้าพวกนี้คืออะไร พวกเจ้าทำคนตกใจไปหมดแล้วนะ มีเรื่องอันใดกัน”“โฮ่ง ๆ ข้าแค่มารับ ส่วนเจ้าพวกนี้มาเยี่ยม แล้วจะมาอยู่กับเราด้วยในช่วงหน้าหนาวน่ะสิ ข้าไล่ยังไงก็ไม่กลับภูเขา”“เจ้าเป็นราชาหมาป่าแบบไหนกัน เหตุใดพวกมันไม่ฟังคำสั่งจากเจ้า”“ก็มีแต่พี่น้องของข้าทั้งนั้น
ความทุกข์ใจของท่านปู่ได้ผ่านพ้นไปแล้ว แต่ความทุกข์ใจของหยางเสี้ยวนี่สิ เมื่อไหร่จะผ่านพ้นไปเสียที ตอนนี้เด็กชายทั้งเหนื่อยทั้งง่วงและทั้งหิว พ่อของฉีหลินเข้มงวดกับหยางเสี้ยวมาก ประหนึ่งว่าเขาไม่ใช่เด็กแต่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งกลางวันไปเรียนที่โรงเรียน ตกกลางคืนก็ต้องไปเรียนในป่า ช่างเป็นชีวิตที่แสนยากล
หยางเสี้ยวกินข้าวเสร็จก็เก็บถ้วยชามของตัวเองไปล้าง ต้าไป๋วิ่งมาจากบ้านท่านปู่ โดยมีพวกของหยางเชวียนตามมาด้วย หลังจากนั้นหยวนเป่ากับเหวินข่ายก็ตามมา “พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะไปบ้านอาจารย์มู่เสียหน่อย”“ได้ เจ้ารีบไปจะได้รีบกลับมา”หยางเสี้ยวควบม้าไปท้ายหมู่บ้าน ที่ตรงนั้นเป็นบริเวณบ้านของอาจารย
ยามซวี หยางเทียนได้เรียกชาวบ้านมาประชุมและแจ้งให้ทุกครอบครัวเตรียมเสบียงเพื่อรับมือกับหน้าหนาวที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้ “ที่ข้าเรียกทุกคนมารวมกันในวันนี้ มีเรื่องจะแจ้งให้ทุกคนทราบ ข้าอยากให้ทุกบ้านเตรียมเสบียงเอาไว้ให้พอกิน เตรียมเอาไว้มากหน่อยดีกว่าขาดเหลือ ให้แบ่งกลุ่มกันออกไปซื้อ อย่าได้ออกไปจ
“พวกท่าน มีธุระอันใดกับหมู่บ้านของพวกเราหรือขอรับ”“นี่น้องชาย รบกวนเจ้าเปิดประตูให้พวกเราเข้าไปหน่อยจะได้หรือไม่ นี่เป็นเจ้าหน้าที่จากวังหลวง นำราชโองการมาประกาศคุณงามความดีแก่ผู้ใหญ่บ้านของพวกเจ้า”“รอสักครู่ข้าจะเปิดประตูให้ ขออภัยด้วย ข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว หวังว่าพวกท่านคงจะไม่ถือโทษโกรธข้าน้อยท
ผ่านเหตุการณ์วุ่นวายมาแล้วหลายวัน หยางเสี้ยวรู้สึกว่าภาระบนบ่าของเขาเพิ่มมาอีกแล้ว เพื่อช่วยส่งเสริมหน้าที่การงานของท่านพ่อและท่านลุง คงต้องมีแต่ทำให้ชาวบ้านอยู่ดีกินดีมากขึ้นเท่านั้น ตอนนี้ไม่เพียงแต่หมู่บ้านของตัวเองเท่านั้น ยังต้องให้การช่วยเหลือชาวบ้านยากจนจากหมู่บ้านอื่น ๆ ด้วย อยู่ดี ๆ ตำแหน่
พวกเขาเดินมาถึงป่าละเมาะที่คั่นกลางระหว่างทุ่งนาของชาวบ้านกับภูเขาชิงหลง หยางเสี้ยวเดินเรื่อยเปื่อยกวาดสายตาผ่านไปมา ก็ไปสะดุดเข้ากับต้นมันฝรั่งที่บางต้นก็มีดอกสีขาว บางต้นก็ติดเมล็ดแล้ว นี่มันไม่ใช่ว่าพบเจอของดีเข้าอีกแล้วหรือนี่ แถมยังมีมากมายขนาดนี้อีกด้วย หยางเสี้ยวหยุดเดินกะทันหันทำให้เหวินข่า
“อืม เด็กต้องได้รับการอบรมเลี้ยงดู เราเข้าใจ เรื่องนี้ก็ให้แล้วกันไปเถอะ ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”หลังจากลับมาจากจวนจ้านหยางอ๋อง เจ้ากรมพิธีการก็จัดการขายสาวใช้ที่ยุแยงและคอยให้ท้ายบุตรสาวของเขา ออกไปจนหมด นอกจากนี้แล้วยังตำหนิฮูหยินเอกที่ไม่อบรมบุตรสาวให้ดี ฮูหยินเองก็ไ
หลังจากหยางอันทิ้งระเบิดเอาไว้ก่อนหันหลังจากไป สองนายบ่าวกลับจวนไปด้วยความหวานหวั่นในใจ หวาดกลัวว่าหยางอันจะพาจ้านหยางอ๋องบุกมาที่จวน ตอนนี้คุณหนูห้าผู้ที่เคยหยิ่งผยองกลับร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว สาวใช้ที่ติดตามข้างกายเช่นอิ๋งชุนก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่ ทั้งคู่ต่างโทษกันไปมาสุดท้ายแล้วจึงไปขอค
“พี่เจวี๋ยพวกเราไม่ผิด เหตุใดต้องยอมด้วย เจ้ากรมพิธีการแล้ว อย่างไร หน้าใหญ่มากหรือเจ้าคะ พระสนมเอกแล้วอย่างไร ทำอันใดได้เจ้าคะ ผิดคือผิด ถูกคือถูก จะมาเห็นผิดเป็นถูกกลับขาวเป็นดำแบบนี้หรือเจ้าคะ บอกเลยต่อให้สิบเจ้ากรมพิธีการข้าก็ไม่กลัว หึ” หยางอันสะบัดหน้าหยางอันไม่ยอมเดินกลับไปตามที่เมิ่งเจวี๋ย
เมิ่งเจวี๋ยพาหยางอันเดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าไปยังพ่อค้าขายถังหูลู่ ทั้งสองคนเพียงแค่อยากรู้ว่ารสชาติของถังหูลู่ที่เมืองหลวงกับรสชาติที่บ้านเกิดของพวกเขาถังหูลู่ที่ไหนจะอร่อยกว่ากันเท่านั้น นอกจากนี้การนั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องแคบๆไม่ใช่สิ่งที่หยางอันชอบ “พี่เจวี๋ยท่านดูสิถังหูลู่ของเมืองหลวงมีขนาด
“ท่านอ๋องข้าน้อยมีตาหาแววไม่ ขอท่านอ๋องอภัยด้วยพะย่ะค่ะ”“ลุกขึ้นเถอะเจ้าจะทำให้เรื่องใหญ่โตไปทำไม ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็พอ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ ”“ขอบใจเช่นนั้นเราขอตัวก่อน”รถม้าของหยางเสี้ยวเคลื่นที่เข้าไปในเมืองและวิ่งออกไปจนลับสายตา ทหารรักษาประตูเมืองถอนหายใจด้วยความโล่งอก อ๋องทมิฬแม้จ
หลังจากหยางเสี้ยวฝึกจนสำเร็จแล้ว ก่อนที่เขาจะขึ้นไปเที่ยวเล่นที่แดนเทพ จำเป็นต้องสะสางงานก่อน ในระหว่างที่เขาเก็บตัวฝึกเป็นท่านพ่อหยางเทียนกับท่านลุงหยางเทาคอยรับรายงานเรื่องราวต่างๆและคอยแก้ปัญหาเล็กๆน้อยๆแทนเขาอยู่เสมอ โชคดีที่เจ้าเมืองทั้ง 7 หัวเมืองเป็นคนใจซื่อมือสะอาด อีกทั้งยังได้ท่านลุงตู้ป๋อ
“พวกเจ้ามาหาผู้ใดเช่นนั้นรึ”“ท่านพ่อ ข้าเองขอรับ หยางเสี้ยว”“อาเสี้ยวหรือ ใช่อาเสี้ยวจริง ๆ ด้วย เจ้าโตขึ้นมากจนพ่อจำไม่ได้ สามปีแล้วที่เจ้าไม่ได้กลับมาบ้านเลย ตอนนี้ฝึกสำเร็จแล้วหรือไม่ แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน สหายของลูกหรือ”“นั่นลวี่เช่อ เฮยเช่อ ปักษา ต้าไป๋ โหวจื่อ ไป๋หู่ เต่าดำ หลันเช่อ ฉีหลิน
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หยางเสี้ยวเก็บตัวฝึกอยู่สามปี ในที่สุดก็เลื่อนขั้นมาจนถึงขั้นมหายานได้สำเร็จ ตอนนี้เขาสามารถเดินทางขึ้นไปแดนเทพได้แล้ว อีกทั้งสามารถเปิดใช้งานค่ายกลทางขึ้นลงแดนเทพกับตำหนักหมอกทมิฬได้เช่นเดียวกัน จากเด็กน้อยเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้กลับกลายมาเป็นหนุ่มน้อยวัย 14 ย่าง 15 ปี หน้า
ลมหนาวสายหนึ่งพัดมา หยางเสี้ยวรู้สึกว่าวันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก เขามาอยู่ที่นี่ได้เกือบสามปีแล้ว พอผ่านปีใหม่ครั้งนี้เขาก็จะมีอายุ 11 ปี ในโลกนี้ เวลาเกือบสามปีตระกูลหยางมีการเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้น ตัวเขาเองก็มีภาระแสนหนักอึ้งบนบ่า แต่ตอนนี้ถือว่าทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดีแล้ว ตระกูลหยางจะมี