“ทำไมมาช้านักล่ะ ยอดหญิงของข้า” นายพราน“ข้ารอให้ไอ้เฒ่าไร้น้ำยานอนหลับน่ะสิ”“พวกเจ้ารอข้าด้วยสิ” คนตัดฟืน“ได้ข่าวว่าวันนี้มีคนมาช่วยลูกชายของเจ้ากับผัวหน้าโง่ออกไปหรือ” นายพรานถามพลางถอดเสื้อผ้า“ใช่ ทีนี้ก็จะเหลือแค่ลูกชายกับลูกสาวของเรา หมดเสี้ยนหนามไปเสียที”“รีบ ๆ กำจัดไอ้แก่นั่นเสีย พวกเราจะ
หลังจากที่หยางเสี้ยวช่วยคนกลับมา เด็กชายก็ไม่ได้สนใจเรื่องราวของคนบ้านอวิ๋นอีก จากที่เจ้าดำมาเล่าให้ฟัง เขาค่อนข้างรับไม่ได้กับความโสมมของคนพวกนี้ เขาที่มีอายุรวมกันสองชาติภพ 30 ปี รู้สึกว่าตัวเองยังเห็นโลกน้อยไป ขนาดยุคโบราณขนาดนี้ เทคโนโลยียังไม่มีด้วยซ้ำ หยางเสี้ยวไม่รู้จริง ๆ ว่าอะไรทำให้คนจิตใ
พายุหิมะยังถาโถมมาเรื่อย ๆ เพียงไม่นานในหมู่บ้านก็มีหิมะทับถมกันสูงขึ้น บ้านบางหลัง ที่หลังเล็กหน่อยก็เกือบโดนหิมะฝังกลบแล้วในช่วงที่พายุหิมะสงบ ชาวบ้านต่างออกมากวาดหิมะให้พ้นไปจากบ้านของตัวเองให้เร็วที่สุดก่อนที่หิมะจะตกลงมาอีก ด้านนอกหมู่บ้านมีหลายหมู่บ้านไม่ได้รับการจัดการหรือเตรียมตัวให้ดี หลัง
ทหารยามที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูจวนเข้าไปไม่นาน เขาก็ออกมาเชิญหยางเสี้ยวเข้าไปด้านในพร้อมทั้งเปิดประตูจวนให้เด็กชายเอารถลากเข้าไปจอดด้านในด้วย ฝ่ายนายอำเภอที่ออกมาดูกองทัพหมาป่าตามที่ได้รับรายงานมาก็ค่อนข้างตกใจอยู่ไม่น้อย จากที่เขาได้รับรู้มา เด็กชายผู้นี้เป็นคนที่ขับเคลื่อนตระกูลหยางให้เจริญรุ่งเรือง
“อ่า อาการดูไม่ดีเลย ท่านหมอกู้รบกวนท่านแล้วขอรับ”“ได้ เชิญคุณชายถอยออกมาก่อนขอรับ”ในระหว่างที่ให้หมอตรวจรักษาผู้ใหญ่บ้าน หยางเสี้ยวก็สอบถามเรื่องราวต่าง ๆ ในหมู่บ้าน ตอนนี้ยังมีบ้านที่ถูกฝังอยู่ใต้หิมะ คนด้านในไม่รู้เป็นตายเพราะชาวบ้านต่างบาดเจ็บกันมาก ตอนนี้กำลังช่วยกันขุดหิมะออกจากบ้านหลังนั้นด
เพราะมีพวกของหยางเสี้ยวเข้ามาช่วยงานทำให้ชาวบ้านได้รับการช่วยเหลือรวดเร็วขึ้น เจ้าหน้าที่ของทางการเองต่างทำงานกันอย่างเต็มที่แทบจะไม่ได้พัก ในที่สุดก็สามารถช่วยเหลือชาวบ้านที่ได้รับความเสียหายจากพายุหิมะ อีกอย่างอาจจะเป็นความโชคดีที่หิมะหยุดตกและไม่เกิดพายุหิมะซ้ำอีก ตลอดเวลาหลายวันมานี้หยางเทียนน
“ท่านพ่ออยากกินผักสด แล้วก็ปลาต้มน้ำมันพริกที่เจ้าทำเมื่อวันก่อนน่ะสิ”“พ่อข้าอยากกินปลาต้มผักกาดดองน่ะ” หยางเฟิง“ตกลง รอข้าสักครู่ข้ากินข้าวเสร็จเราค่อยไปเจาะน้ำแข็งจับปลา”"ตกลง พวกเรานั่งรอเจ้าตรงนี้ เจ้าไปกินข้าวเถอะ"หยางเสี้ยวใช้เวลากินข้าวไม่นาน หลังจากที่จัดการล้างถ้วยชามเสร็จเรียบร้อยแล้ว
หลังจากหยวนเป่าโดนปาก้อนหินใส่หัว แต่ความจริงเจ้าของก้อนหินไม่ได้ปาอย่างที่ทุกคนคิด การมีตัวตนอยู่ของไป๋หู่ไม่ใช่ว่าพวกต้าไป๋จะไม่รู้ แต่พวกมันขี้เกียจจะสนใจเสือขาวปัญญาอ่อนที่ชอบแอบไปขโมยอาวุธของเผ่าลิงหิมะ ทำตัวไม่สมกับเผ่าพันธุ์เสือหิมะ ไป๋หู่คือจุดด่างพร้อยของเสือหิมะ เมื่อไม่มีใครเข้าใจมัน และ
“อืม เด็กต้องได้รับการอบรมเลี้ยงดู เราเข้าใจ เรื่องนี้ก็ให้แล้วกันไปเถอะ ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”หลังจากลับมาจากจวนจ้านหยางอ๋อง เจ้ากรมพิธีการก็จัดการขายสาวใช้ที่ยุแยงและคอยให้ท้ายบุตรสาวของเขา ออกไปจนหมด นอกจากนี้แล้วยังตำหนิฮูหยินเอกที่ไม่อบรมบุตรสาวให้ดี ฮูหยินเองก็ไ
หลังจากหยางอันทิ้งระเบิดเอาไว้ก่อนหันหลังจากไป สองนายบ่าวกลับจวนไปด้วยความหวานหวั่นในใจ หวาดกลัวว่าหยางอันจะพาจ้านหยางอ๋องบุกมาที่จวน ตอนนี้คุณหนูห้าผู้ที่เคยหยิ่งผยองกลับร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว สาวใช้ที่ติดตามข้างกายเช่นอิ๋งชุนก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่ ทั้งคู่ต่างโทษกันไปมาสุดท้ายแล้วจึงไปขอค
“พี่เจวี๋ยพวกเราไม่ผิด เหตุใดต้องยอมด้วย เจ้ากรมพิธีการแล้ว อย่างไร หน้าใหญ่มากหรือเจ้าคะ พระสนมเอกแล้วอย่างไร ทำอันใดได้เจ้าคะ ผิดคือผิด ถูกคือถูก จะมาเห็นผิดเป็นถูกกลับขาวเป็นดำแบบนี้หรือเจ้าคะ บอกเลยต่อให้สิบเจ้ากรมพิธีการข้าก็ไม่กลัว หึ” หยางอันสะบัดหน้าหยางอันไม่ยอมเดินกลับไปตามที่เมิ่งเจวี๋ย
เมิ่งเจวี๋ยพาหยางอันเดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าไปยังพ่อค้าขายถังหูลู่ ทั้งสองคนเพียงแค่อยากรู้ว่ารสชาติของถังหูลู่ที่เมืองหลวงกับรสชาติที่บ้านเกิดของพวกเขาถังหูลู่ที่ไหนจะอร่อยกว่ากันเท่านั้น นอกจากนี้การนั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องแคบๆไม่ใช่สิ่งที่หยางอันชอบ “พี่เจวี๋ยท่านดูสิถังหูลู่ของเมืองหลวงมีขนาด
“ท่านอ๋องข้าน้อยมีตาหาแววไม่ ขอท่านอ๋องอภัยด้วยพะย่ะค่ะ”“ลุกขึ้นเถอะเจ้าจะทำให้เรื่องใหญ่โตไปทำไม ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็พอ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ ”“ขอบใจเช่นนั้นเราขอตัวก่อน”รถม้าของหยางเสี้ยวเคลื่นที่เข้าไปในเมืองและวิ่งออกไปจนลับสายตา ทหารรักษาประตูเมืองถอนหายใจด้วยความโล่งอก อ๋องทมิฬแม้จ
หลังจากหยางเสี้ยวฝึกจนสำเร็จแล้ว ก่อนที่เขาจะขึ้นไปเที่ยวเล่นที่แดนเทพ จำเป็นต้องสะสางงานก่อน ในระหว่างที่เขาเก็บตัวฝึกเป็นท่านพ่อหยางเทียนกับท่านลุงหยางเทาคอยรับรายงานเรื่องราวต่างๆและคอยแก้ปัญหาเล็กๆน้อยๆแทนเขาอยู่เสมอ โชคดีที่เจ้าเมืองทั้ง 7 หัวเมืองเป็นคนใจซื่อมือสะอาด อีกทั้งยังได้ท่านลุงตู้ป๋อ
“พวกเจ้ามาหาผู้ใดเช่นนั้นรึ”“ท่านพ่อ ข้าเองขอรับ หยางเสี้ยว”“อาเสี้ยวหรือ ใช่อาเสี้ยวจริง ๆ ด้วย เจ้าโตขึ้นมากจนพ่อจำไม่ได้ สามปีแล้วที่เจ้าไม่ได้กลับมาบ้านเลย ตอนนี้ฝึกสำเร็จแล้วหรือไม่ แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน สหายของลูกหรือ”“นั่นลวี่เช่อ เฮยเช่อ ปักษา ต้าไป๋ โหวจื่อ ไป๋หู่ เต่าดำ หลันเช่อ ฉีหลิน
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หยางเสี้ยวเก็บตัวฝึกอยู่สามปี ในที่สุดก็เลื่อนขั้นมาจนถึงขั้นมหายานได้สำเร็จ ตอนนี้เขาสามารถเดินทางขึ้นไปแดนเทพได้แล้ว อีกทั้งสามารถเปิดใช้งานค่ายกลทางขึ้นลงแดนเทพกับตำหนักหมอกทมิฬได้เช่นเดียวกัน จากเด็กน้อยเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้กลับกลายมาเป็นหนุ่มน้อยวัย 14 ย่าง 15 ปี หน้า
ลมหนาวสายหนึ่งพัดมา หยางเสี้ยวรู้สึกว่าวันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก เขามาอยู่ที่นี่ได้เกือบสามปีแล้ว พอผ่านปีใหม่ครั้งนี้เขาก็จะมีอายุ 11 ปี ในโลกนี้ เวลาเกือบสามปีตระกูลหยางมีการเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้น ตัวเขาเองก็มีภาระแสนหนักอึ้งบนบ่า แต่ตอนนี้ถือว่าทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดีแล้ว ตระกูลหยางจะมี