สองวันต่อมาร่างบอบบางในชุดเดรสสีขาวยืนโพสต์ท่าถ่ายรูปกับชิชาอยู่กลางแจ้ง ความร้อนบวกกับแสงแดดที่สาดส่องกระทบลงใส่เริ่มทำให้ใบหน้าพระพายซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังฝืนทำงานต่อให้เสร็จ แม้ว่าร่างกายไม่ให้แต่ใจเธอยังสู้ วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวเลยรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวอยากกลับไปพักผ่อน หากไม่มีงานด่วนเธอจะไม่ลุกออกจากเตียงนอนหนานุ่มเด็ดขาด เสียงของตากล้องมืออาชีพดังขึ้นเพื่อยุติการถ่ายแบบ เธอผละตัวออกจากชิชาแล้วเดินเข้าร่ม เท้าเล็กบนส้นสูงตวัดเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะลอลง เพราะเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมากะทันหันพรึ่บออสตินพุ่งเข้ามาประคองพระพายในตอนเธอเซถลาจนเกือบล้ม เขาแอบสังเกตเธอตั้งแต่ทำงานแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าไม่ไหวแต่ดึงดันถ่ายต่ออีก"น้องพายไหวไหมคะ" ทีมงานผู้หญิงเดินเข้ามาถาม พระพายแค่พยักหน้าให้แทนการพูดออกไป "เอาน้ำไหม เดี๋ยวพี่หยิบมาให้""ไม่เป็นไรค่ะพี่วิว ขอบคุณนะคะ" "รู้ว่าไม่ไหวทำไมไม่ขอพักก่อน" ออสตินพูดตำหนิคนดื้อรั้น เขาพาเธอมานั่งพัก ใบหน้าเธอดูอิดโรยราวกับคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน"ฉันยังไหว""เมื่อกี้ถ้าฉันไม่เข้ามารับ ป่านนี้ส้นสูงคงพาล้มแล้ว สไตลิสต์ใ
"สรุปพระพายท้องหรือไม่ท้องวะ" อังเดรเอ่ยถามออสตินซึ่งกำลังนับสินค้าในกล่องลังไม้ วันก่อนแม็กซ์เวลล์เล่าให้เขาและมังกรฟังว่าอาการคลื่นไส้อาเจียนและเหม็นอาหารของออสตินคล้ายกับคนแพ้ท้องแทนเมีย ตกดึกในวันเดียวกันได้โทรหาออสตินจึงรู้ว่าพระพายซื้อที่ตรวจครรภ์มา ทว่าผลลัพธ์กลับออกมาไม่ได้ท้อง"ไม่รู้เหมือนกัน""ทำไมมึงไม่พาแม่กวางน้อยไปตรวจที่โรงพยาบาล""ต่อให้พระพายท้องจริง กูว่าเธอคงไม่ให้ออสตินเป็นพ่อเด็กหรอก พระพายไม่เหมือนผู้หญิงที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตออสติน เท่าที่กูดู กูว่าเธอสามารถยืนได้ด้วยขาตัวเองมากกว่าขอให้คนอย่างออสตินช่วยประคอง" แม็กซ์เวลล์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "จริงอย่างที่ไอ้แม็กซ์พูด ถ้าพระพายกำลังท้องอยู่จริงๆ กูก็คิดว่าเธอไม่เรียกร้องให้มึงรับสิทธิ์เป็นพ่อเด็ก อย่าว่าแต่พระพายเลย เป็นกูก็ไม่เลือกมึงเป็นพ่อของลูกหรอก" ออสตินตวัดสายตาใส่มังกรอย่างไม่พอใจที่โดนเหน็บแนม แต่มันก็จริงอย่างที่เพื่อนเขาพูด คนแบบเขาคงยากถ้าจะให้พระพายยอมรับ"ที่สำคัญมึงกับพี่ชายพระพายดันเป็นศัตรูกันแถมครั้งนึงยังเคยลากคอไอ้เพลิงมาซ้อมจนเกือบตาย มึงแม่งไม่มีข้อดีสำหรับพระพายเลยสักข้อ""สรุปแ
เช้าวันต่อมาเสียงดังโอ้กอ้ากในยามเช้าปลุกคนตัวเล็กที่นอนหลับบนเตียงหนานุ่มให้ตื่นขึ้น หญิงสาวส่งเสียงในลำคอเบาๆ ขณะที่คิ้วมนขมวดเข้าหากันเป็นปม แพขนตางอนกระพือไปมาถี่ๆ ไม่นานนักเปลือกตาสีขาวได้เปิดออกปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลเธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจ กำลังนอนหลับสบายอยู่แท้ๆ กลับตื่นเพราะเสียงออสตินกำลังโก่งคออาเจียนในห้องน้ำ เธอเหวี่ยงขาทั้งสองลงจากเตียง ตวัดเท้าเดินตามเสียงโอ้กอ้าก เธอมองดูสภาพออสตินซึ่งนั่งราบกับพื้นอย่างหมดแรงแล้วลอบถอนหายใจ "ไหวไหม" เธอย่อตัวลงไปถามเขาด้วยความเป็นห่วง หากเธอแพ้ท้องเองคงมีสภาพไม่ต่างจากเขา"ไหว" แรงจะพูดยังไม่มียังบอกว่าไหว เธออดบ่นเขาในใจไม่ได้ ใบหน้าซีดเซียวราวไก่ต้มขนาดนี้ยังบอกไหว อยากเขกมะเหงกจริงๆ"เช้านี้ยังกินอะไร เดี๋ยวทำให้ ข้าวต้มร้อนๆ ไหมอาจจะทำให้อาการแพ้...เอ่อ..อาการของนายดีขึ้นก็ได้""จะบอกว่าแพ้ท้องแทนเธอก็พูดมา อย่ากั๊ก""ฉันไม่ได้กั๊ก ทุกวันนี้นายเอาแต่พูดว่าตัวเองแพ้ท้องแทนฉัน ใครจะไม่หลอนหูบ้างล่ะ" เธอแกล้งพูดแถไปเรื่อย ตอนแรกที่ได้ยินเขาพูดออกมาแบบนั้นยอมรับว่าใจตกไปอยู่ตาตุ่ม "ช่วยประคองได้ไหม""อืม ได้สิ" การที่เขาเอ่ยขอตรงๆ แปล
เท้าใหญ่เหยียบคันเร่งรถยนต์จนเกือบสุด แซงรถทุกคันที่ขับขวางหน้าด้วยความเร่งรีบ แม้ตัวเขาอยู่ตรงนี้ แต่ทว่าจิตใจได้ไปรอเขาที่จุดหมายแล้ว เขามีเวลาเพียงสิบห้านาทีในการไปถึง หากช้ากว่านี้ไม่รู้ว่าโซ่จะทำอะไรเอวาหรือเปล่าเขาหยิบปืนในเก๊ะรถเหน็บข้างเอว ก่อนจะเปิดประตูรถออกแล้วตวัดขายาวลงเหยียบพื้นคอนกรีตหยาบกร้าน สายตาคมกริบมองสถานที่ไม่คุ้นเคย ที่นี่เป็นตึกร้างอยู่ในซอยเปลี่ยว หน้าทางเข้ามีรถอีกคันจอดอยู่ เดาว่าเป็นของโซ่ออสตินตวัดเท้าใหญ่เดินเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง โซ่อาจโผล่มาเล่นงานเขาเมื่อไหร่ก็ได้ บรรยากาศภายในทำให้เขานึกถึงคำนี้...ยิ่งเงียบยิ่งอันตรายปัง!เสียงดังมาพร้อมกระสุนปืนพุ่งลงต่อหน้าชายหนุ่ม นัยน์ตาสีเข้มมองขึ้นไปยังจุดที่กระสุนพุ่งมา พบโซ่กำลังยืนล็อกคอเอวาเอาไว้โดยใช้ปืนจ่อขมับ เอวาถูกผ้ามัดไว้ที่ปาก ใบหน้าที่เคยสดใสเปื้อนรอยยิ้มบัดนี้เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาและความหวาดกลัว"นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว""ปล่อยน้องกู" "เอาชีวิตของมึงมาแลกสิ แล้วกูจะยอมคืนน้องสาวให้มึง" สีหน้าโซ่ดูสะใจไม่น้อย รอคอยวันที่ได้เอาคืนออสตินมานาน ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง"แค่แข่งรถแพ้ มันทำให้มึงเป็
บรรยากาศหน้าห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงสะอื้นดังขึ้นเป็นระยะของพระพายเท่านั้น ทั้งหมดที่นั่งอยู่ต่างไม่มีใครปริปากพูดอะไร แม้ไม่แสดงความรู้สึกออกมาแต่ใช่ว่าไม่เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อังเดรและมังกรหันหน้าไปคนละทาง ส่วนแม็กซ์เวลล์นั่งประสานมือก้มมองพื้นเรียบ ดวงตาแต่ละคนต่างแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด หัวใจแทบแตกสลายเมื่อเห็นออสตินถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินทั้งที่ไม่รู้สึกตัว"ฮึก..." เธอซบใบหน้าลงฝ่ามือเล็กปลดปล่อยน้ำตามากมายออกมา เป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ให้กับผู้ชายที่เคยทำร้ายตัวเอง เธอควรดีใจไม่ใช่นั่งเสียใจแบบนี้ กลับมาได้ไหม ลูกรอพ่อของเขาอยู่นะ นี่คือเสียงเรียกร้องจากจิตใต้สำนึก คิดแล้วนึกขบขันตัวเองไม่น้อย ก่อนหน้ายังอยากแก้แค้นออสตินอยู่เลย ทำไมตอนนี้กลับภาวนาขอให้เขากลับมา"เอวา ออสตินเป็นยังไงบ้างลูก" พิมาลาเดินหน้าตื่นเข้ามาหาลูกสาวคนเล็ก เอวาโผกอดคนเป็นแม่อย่างไม่รีรอ น้ำตาที่เคยแห้งเหือดกลับมาไหลรินอีกครั้ง"นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ทำไมออสตินถึงโดนยิง" อนันดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน ตอนที่รับโทรศัพท์จากแม็กซ์เวลล์ยอมรับว่าตกใจและทำอะไรไม่ถูก "เอวาโดนจับตัว
หลายชั่วโมงต่อมาทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี เหลือเพียงรอเวลาที่ออสตินฟื้นขึ้นมาเท่านั้น พระพายนั่งกุมมือหนา ภาพชายหนุ่มซึ่งนอนไม่ได้สติ ใส่เครื่องช่วยหายใจ สายน้ำเกลือระโยงระยางสะท้อนนัยน์ตาสีน้ำตาลเปรอะเขรอะคราบน้ำตา ตั้งแต่ออสตินถูกนำตัวออกจากห้องผ่าตัด พระพายนั่งเฝ้าไม่ยอมห่าง น้ำตายังคงไหลรินอาบสองพวงแก้ม แค่รู้ว่าเขาปลอดภัยเธอก็โล่งใจขึ้นมาระดับหนึ่ง "รีบฟื้นขึ้นมาหาฉันนะ" ริมฝีปากอวบอิ่มขยับพูดกับออสตินด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใครต่อใครต่างบอกให้เธอกลับไปพักผ่อนก่อน แต่เธอกลับไม่ยอมทำตาม เพราะอยากให้เขาฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าเธอเป็นคนแรกแกร๊ก~อนันดาและพิมาลาเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นวีไอพี หลังจากคุยกับนายแพทย์ที่ดูแลออสติน ทั้งสองคนหันมองหน้ากันเมื่อเห็นพระพายยังนั่งอยู่ที่เดิม ท่าเดิม"ดึกแล้วเธอกลับไปพักผ่อนเถอะ" อนันดาเดินเข้ามาพูด พระพายเล่นนั่งเฝ้าออสตินมาหลายชั่วโมงซ้ำยังร้องไห้ไม่หยุด แถมยังตั้งครรภ์อ่อนๆ เขากลัวว่าหลานเขาจะเป็นอะไรถ้าพระพายยังดื้อแบบนี้"ขอพายอยู่กับเขาก่อนนะคะ""ถ้าไม่ห่วงตัวเองอย่างน้อยๆ ก็ห่วงลูกในท้อง แม่เขาเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้ ถ้าเขารับรู้ได้ เขาคง
วันต่อมา"พี่ซื้อข้าวมาให้ กินหน่อยเถอะ วันนี้ทั้งวันพี่ยังไม่เห็นพายกินอะไรเลย" พระเพลิงวางถุงอาหารตามสั่งที่ซื้อมาให้พระพายลงโต๊ะกระจก เอาแต่เฝ้าออสตินไม่ยอมกินอะไร แบบนี้สารอาหารจะไปถึงหลานเขาได้ยังไง ไม่ต้องสงสัยทำไมเขารู้เรื่องนี้ พวกแม็กซ์เวลล์เป็นคนเล่าให้ฟัง ยอมรับตอนแรกตกใจและแอบไม่พอใจในตัวออสติน พอรู้ว่าออสตินเต็มใจรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น เขาก็เริ่มสบายใจ"ค่ะ" เธอยอมปล่อยมือจากออสติน เดินมาหย่อนตัวนั่งลงโซฟา หยิบข้าวที่พระเพลิงซื้อมาให้วางบนตัก ทำการเปิดออกเตรียมกิน"พี่รู้แล้วนะว่าพายท้อง"กึกมือเล็กชะงัก เธอเงยใบหน้ามองพี่ชายด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ด้วยตัวเอง "พายขอโทษนะคะ""ขอโทษเรื่องอะไร พายทำไม่ได้ทำอะไรผิด""ขอโทษที่ไม่ได้บอกด้วยตัวเอง พายนี่เป็นน้องสาวที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย""ช่างมันเถอะ อย่าไปคิดมากเดี๋ยวกระทบถึงหลานพี่ กินข้าวเยอะๆ กินเผื่อหลานพี่ด้วย"เธอยิ้มแล้วพยักหน้ารับ ลึกๆ แอบประหลาดใจ ทำไมเขาถึงไม่แสดงท่าทางโกรธหรือไม่พอใจ ทั้งที่เป็นศัตรูกัน แต่เขากลับบอกว่า 'ช่างมันเถอะ' เธอไม่ได้มีพลังวิเศษอ่านใจพี่ชายตัวเองออกว่ากำลังคิดอะไร"ไม่โก
สองวันต่อมาเหล่าแก๊งเพื่อนออสตินรวมถึงพระเพลิง มองออสตินที่ทำตัวอ่อนแรงเหมือนผักให้พระพายป้อนข้าวเช้าด้วยความเอือมระอา ทั้งที่แขนไม่ได้เป็นอะไร แต่กลับช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เห็นแล้วรกหูรกตา พอรู้ว่าเมียใจอ่อนให้ ก็ทำตัวอ้อนเป็นแมวอย่างที่เห็น "โลกของคนมีความรักมันสดใสสวยงามแบบนี้นี่เอง" "เมียใจอ่อนปุ๊บ จากเสือตัวพ่อกลายเป็นแมวน้อยขี้อ้อนดีๆ นี่เอง""อิจฉากู ก็หาสักคนสิวะ เผื่อจะเลิกปากดีแล้วแขวะกู" ออสตินตอบกลับพลางยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ เวลาออสตินมีความรักภาพนักล่าเหยื่อในหัวได้ถูกแทนที่ด้วยแมวน้อยขี้อ้อนตัวหนึ่ง ขณะที่เพื่อนมีความรัก พวกเขาสามคนก็กลายเป็นหมาหัวเน่าดีๆ นี่เองพระพายอดอมยิ้มไปตามออสตินและเพื่อนที่กำลังเปิดศึกแขวะกันไม่ได้ นั่นไม่ได้ทำให้ภายในห้องเกิดความอึดอัด แต่ทว่ากลับสร้างรอยยิ้มให้คนรอบข้างต่างหากเธอหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดปากของออสติน หลังจากเขากินอาหารจนเกือบหมดเกลี้ยง ก่อนจะยื่นน้ำและยาให้เขา "กูว่าพวกเราควรปล่อยให้ผัวเมียอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคนดีกว่าว่ะ มีพวกเราก็เหมือนมีก้างขวางคอ""พวกมึงน่าจะรู้ตัวกันนานแล้ว""ก่อนไป ขอเตือนเรื่องนึง ที่นี่โรงพยาบาลอย
"ท้องแรกโตขนาดนี้ แม่ว่าลูกแฝดแน่นอน" พิมาลาเอ่ยพูดในตอนเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าท้องนูนป่องใกล้คลอดของลูกสะใภ้ ทารกน้อยในครรภ์ออกแรงดิ้นทักทายคนเป็นย่า ทำเอาพิมาลาถึงกับทำหน้าตาตื่นเต้นดีใจทันที "เมื่อกี้หลานดิ้นทักทายแม่ด้วย""เขาทำแบบนี้กับทุกคนที่มาจับท้องค่ะ เหมือนเขารู้ว่าเรากำลังคุยกับเขา""คุณคะ ลองมาทักทายหลานไหม" พิมาลาหันไปชักชวนอนันดา ที่นั่งหน้าขรึมมองอยู่ คนเป็นสามีส่ายหน้าปฏิเสธ "เก็บทรงเข้าไปเถอะคุณปู่ หลานออกมาอย่าเห็นเห่อนะ" "จะไม่บอกเพศหลานจริงๆ เหรอพี่สะใภ้" เอวาถามขึ้น ไม่มีใครรู้เพศตัวเล็กในภรรภ์ แถมไม่รู้ด้วยว่าแฝดหรือไม่แฝดเพราะเก็บเป็นความลับกันสองคน อีกไม่กี่วันก็คลอดแล้ว แต่ยังไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับเด็กน้อยในครรภ์เลย"รอลุ้นดีกว่า ค่อยตื่นเต้น" ออสตินพูดแล้วหันไปยิ้มกับภรรยา ทั้งคู่ต่างรู้คำตอบแต่เลือกเก็บเป็นความลับ เอวาทำหน้าเสียดาย ก่อนจะเข้ามาทักทายหลานตัวน้อยกับพิมาลา"คลอดง่ายๆ นะตัวเล็ก""ท่าทางเอวาจะรักเด็กนะ" พระพายพูดขึ้นมา"ใช่ วารักเด็กมาก เคยจินตนาการว่าตัวเองมีลูกด้วยนะ" คำตอบของเอวาทำให้พระพายและออสตินต่างหันไปมองพระเพลิงพร้อมกัน "มองแบบนี้หมา
หลายเดือนต่อมาพระพายนั่งมองออสตินกำลังพูดคุยกับลูกน้อยในครรภ์ด้วยรอยยิ้ม ขนาดลูกยังไม่ลืมตาออกมาดูโลก ว่าที่คุณพ่อป้ายแดงก็แสดงออกชัดเจนว่าเห่อลูกมากแค่ไหน ในแต่ละวันเมื่อว่างจากงาน เขามักมาพูดคุยและร้องเพลงให้ลูกฟังอยู่เสมอ"เฮียรอเก้าเดือนไม่ไหวแล้ว อยากเจอหน้าเขาเร็วๆ""เก้าเดือนไม่นานเกินรอหรอกค่ะ""มันนานสำหรับเฮีย อยากให้พรุ่งนี้ลูกคลอดเลยด้วยซ้ำ"เธอหลุดยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา ก่อนจะดันศีรษะสามีหนุ่มขึ้นแล้วตวัดเรียวขาลงจากเตียงนอน หยิบยางรัดผมมาเก็บผมที่ยาวรุงรังให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินมานั่งบนตักออสตินพร้อมกับฉกริมฝีปากหนามาจูบอย่างร้อนแรง"อืมม~" เสียงครางดังเล็ดลอดออกมาแผ่วเบา เรียวลิ้นของทั้งคู่ตวัดหยอกล้ออย่างเมามัน จากนั้นจึงถอนจูบออกในเวลาต่อมา ออสตินใช้ปลายจมูกตัวเองถูไปมากับปลายจมูกรั้นของภรรยาสาวด้วยความเอ็นดูและมันเขี้ยว"เฮียเหมือนเสือกำลังอ้อนเมียอยู่เลยนะคะ""มีเมีย ก็ต้องอ้อนเมียสิ" พระพายคลี่ยิ้ม ยกเรียวแขนโอบกอดลำคอแกร่งแล้วใช้ฟันงับแก้มสามีเบาๆ จนเป็นรอยเขี้ยว "กำลังแสดงความรักแบบใหม่กับเฮียอยู่เหรอ?""เฮียชอบหอมแก้มพาย พายเลยอยากทำอย่างอื่นที่แตกต่างจากหอมแก้ม"
สองสัปดาห์ต่อมา"ลูกสาวแม่ สวยที่สุดเลย"เกศินีประคองใบหน้าสวยหวานของลูกสาวคนเล็กพร้อมเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตอนแรกคิดว่าพระเพลิงจะเป็นฝ่ายได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาก่อน สุดท้ายกลับพลิกผันเป็นคนน้องเสียอย่างนั้น ความรู้สึกคนเป็นแม่เมื่อเห็นลูกสาวในชุดเจ้าสาวมันตื้นตันและดีใจอย่างบอกไม่ถูก "แม่จะร้องไห้ทำไมคะ พายแต่งงานนะ ไม่ใช่ติดคุก""แม่ดีใจ ความฝันที่อยากเห็นพระพายสวมชุดเจ้าสาวของแม่ตอนนี้มันเป็นจริงแล้ว" พระพายเช็ดน้ำตาออกจากแก้มมารดา แล้วสวมกอดด้วยความรัก"พายรักแม่นะคะ""แม่ก็รักพายนะ รักที่สุด" เกศินีลูบหลังลูกสาวเบาๆ ก่อนจะผละออกเมื่อประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกโดยเหล่าแก๊งเพื่อนพระพาย "ว้าว! เพื่อนใครเนี่ย ทำไมสวยแบบนี้""วันนี้แกสวยมากเลยนะพระพาย ยังกับเจ้าหญิงที่หลุดออกมาจากเทพนิยายแหนะ""เว่อร์แล้วยัยเนเน่ ไปถ่ายรูปกัน คุณแม่คะ รบกวนเป็นตากล้องจำเป็นให้ชั่วคราวหน่อยนะคะ" พระพายหันไปบอกคนเป็นแม่ เกศินีอมยิ้มพลางส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินตามลูกสาวไปยังห้องหนึ่ง ซึ่งเอาไว้ใช้ถ่ายรูปกับเจ้าสาวเนเน่และแก้วตานั่งประกบข้างพระพายบนโซฟา สามสาวโพสต์ท่าถ่ายรูปในสไตล์ตัวเอง โดยมีเกศินีรั
"แน่ใจแล้วเหรอว่าจะลาออก" พระเพลิงเอ่ยถามน้องสาว หลังจากพระพายมาปรึกษาตัวเองเรื่องการลาออกจากมหาวิทยาลัย เขาไม่อยากออกความคิดเห็นมากนัก เพราะนั่นคืออนาคตและความฝันของพระพาย ทำได้เพียงรับฟังแล้วให้คำแนะนำเล็กๆ น้อยๆ"ตอนแรกคิดว่าจะดรอปไว้ก่อน พอคลอดค่อยกลับไปเรียนใหม่ แต่หลังจากที่พายได้นอนคิดทบทวนมาหลายคืน พายอยากใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับลูกและคนที่พายรัก" เธออยากมีเวลาอยู่กับลูกและคนรักให้มากกว่านี้ แอบคิดเสียดายที่ต้องลาออกจากมหาวิทยาลัย แต่นั่นเป็นเพียงความรู้สึกชั่ววูบเท่านั้น พอนานไปเธอจะเริ่มชินและทำใจได้เอง"ถ้าพายเลือกแล้ว พี่คงตัดสินใจอะไรแทนไม่ได้ ไม่ว่าพายคิดจะทำอะไร พี่ก็เคารพการตัดสินใจของพายนะ""ขอบคุณนะคะ""เรื่องนี้มีใครรู้แล้วบ้าง?""พายเคยถามแม่ทางอ้อมมาแล้วครั้งนึง แม่บอกว่า แม่ตัดสินใจแทนพายไม่ได้""พี่คิดว่าแม่รู้แต่คงไม่กล้าตัดสินใจแทนพายเหมือนพี่ แล้วออสตินล่ะ รู้เรื่องนี้รึยัง""พายยังไม่ได้บอกเขาค่ะ คิดว่าจะบอกเขาพรุ่งนี้""อืม ถ้าตัดสินใจดีแล้วก็เอาตามนั้น" พระเพลิงพูดด้วยรอยยิ้มพลางยกมือลูบหัวน้องสาวเบาๆ ด้วยความรัก ไม่ว่าพระพายเลือกเดินทางไหน เขาจะคอยซัพพอร์ตแล
พระพายในชุดเกาะอกสีขาวเดินมาหยุดอยู่ลานบนดาดฟ้าของคาสิโน ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบบริเวณ ทุกอย่างถูกตกแต่งราวกับเขาพาเธอมาดินเนอร์บนดาดฟ้าของโรงแรมระดับห้าดาว เธอเดินไปยังโต๊ะอาหาร โดยมีแสงเทียนขนาบข้างทั้งสองฝั่งตลอดทางเดิน กลิ่นของเทียนหอมลอยฟุ้งกระจายเข้ากับบรรยากาศตอนกลางคืนและกลิ่นดอกไม้หอมตลบอลอวล"ชอบไหม" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้หญิงสาวหมุนตัวกลับมา ก่อนจะระบายรอยยิ้มหวานให้แฟนหนุ่มแล้วเข้าไปหอมแก้มเขาทั้งสองข้างแทนคำขอบคุณ"ชอบสิคะ นึกว่าเฮียจะลืมวันเกิดพายแล้วจริงๆ""วันเกิดของเมีย เฮียไม่มีวันลืมหรอก" เขาพูดพร้อมกับยกมือลูบหัวพระพายด้วยความเอ็นดู "หนูสวยมากรู้ไหม""เฮียเองก็หล่อมากเหมือนกัน" แม้เขาจะสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมลงมาสามเม็ดกับกางเกงสีดำ มองผิวเผินอาจดูธรรมดา แต่ทว่าสำหรับเธอ เขาทั้งดูหล่อและมีเสน่ห์ในเวลาเดียวกัน "หึ" ออสตินส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ จูงมือแฟนสาวไปยังโต๊ะอาหารพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ออกให้ วันนี้คนตรงหน้าเขาสวยจนไม่อาจละสายตาไปมองอย่างอื่นได้ "เฮียสั่งอาหารเองเหรอ?""ใช่ สั่งแต่ของโปรดหนูมา"เธออมยิ้มให้กับความน่ารักและเอาใจใส่ของเขา อาห
หลายวันต่อมาคนตัวเล็กนั่งมองแฟนหนุ่มซึ่งกำลังคุยงานกับแก๊งเพื่อนพลางก้มมองนาฬิกาบนข้อมือตัวเองเป็นระยะ ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นกับอีกยี่สิบห้านาที เขานั่งคุยงานกับเพื่อนมาร่วมสองชั่วโมงเต็ม เธอมองเขาด้วยใบหน้าเง้างอซึ่งเขาเองไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยซ้ำ ทำราวกับเธอไม่ได้อยู่ด้วย วันนี้ทั้งวันเขาเอาแต่เมินเธอ พอเธอเข้าไปกอดหอมก็บอกว่าขอทำงานก่อน จนเริ่มสงสัยว่าเขาเริ่มเบื่อตัวเองแล้วหรือเปล่าอีกอย่างวันนี้คือวันเกิดของเธอ ไม่รู้เขาจำได้หรือเปล่าเพราะไม่ได้ยินเขาพูดถึงเลย พอถามว่าวันนี้วันอะไร เขาก็ตอบกลับมาเสียงเรียบๆ ว่าวันเสาร์ ปากบอกเธอมาก่อนงาน ไหงถึงจำวันเกิดแฟนตัวเองไม่ได้ครืด ครืด~เธอมองเบอร์บนหน้าจอพบว่าเป็นแก้วตาที่โทรมา เธอหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกมาคุยนอกห้องเพราะไม่อยากทำลายสมาธิทุกคน "ว่าไงแก้วตา"(วันนี้วันเกิดแกนะพาย ไม่จัดปาร์ตี้เหรอ?)"ปีนี้คงไม่ได้จัด ขอโทษพวกแกด้วยนะ"(ไม่เป็นไร ฉันกับเนเน่เตรียมของขวัญไว้ให้แกด้วยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกฉันเอาไปให้ที่คอนโด)"ขอบคุณนะ"(ลืมบอกว่าพร้อมก็ฝากของขวัญวันเกิดมาให้แกเหมือนกัน)"ฝากขอบคุณพร้อมด้วยนะ"(สรุปแกกับพี่ออส
ออสตินถูกชัชชัยผลักออกไปนอกบ้าน กระบอกปืนในมือที่กำลังจ่อหน้าชายหนุ่มไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวต่อให้คนตรงหน้าขึ้นนกเรียบร้อยแล้วก็ตาม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกเอาปืนจ่อหน้า ในเมื่อยอมสารภาพผิดไปแล้ว เขาก็ควรก้มหน้ารับกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นต่อไปนี้"ทำพระพายท้องอย่างนั้นเหรอ!""ผมยินดีจะรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ ผมรักพระพาย แล้วผมก็มั่นใจว่าผมสามารถดูแลเธอกับลูกได้ ผมผิดคนเดียว ถ้าคุณพ่อจะลงโทษ ก็มาลงที่ผม""ดี!""คุณพ่อคะ อย่าทำอะไรแฟนพายนะ ถ้าคุณพ่อจะลงโทษ ก็ต้องลงโทษพายด้วย ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกนะคะ" เธอเดินเข้าไปยืนบังออสตินพร้อมกับอ้าแขนทั้งสองออก คุณพ่อลงโทษออสตินคนเดียวมันยุติธรรมที่ไหน ไม่อยากเชื่อว่าคนใจดีอย่างคุณพ่อ พอเข้าโหมดโหดหวงลูกสาว จะน่ากลัวขนาดนี้"เฮียเป็นคนเริ่ม คนผิดก็คือเฮียไม่ใช่หนู" ออสตินดึงตัวคนรักออกมาให้ไกลจากปลายกระบอกปืน แววตาเธอแสดงออกชัดเจนว่าเป็นห่วงเขา แถมดวงตาคู่สวยยังแดงก่ำคล้ายกับกำลังจะร้องไห้"คุณพ่อลงโทษเฮียคนเดียวมันยุติธรรมที่ไหน ในเมื่อทำ ก็ทำด้วยกัน ไม่รู้แหละ ถ้าออสตินเป็นอะไรขึ้นมา พายจะไม่ให้คุณพ่อเห็นหน้าหลาน" "พายขู่พ่อเหรอ?""
"จริงเหรอวะ ชิชาเนี่ยนะชักปืนจะยิงพระพาย" อังเดรพูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่แม็กซ์เวลล์เล่า ผู้หญิงอ่อนหวานและใจดีแบบชิชา ไม่คิดว่าภายในใจจะมีความร้ายกาจซ่อนอยู่"อือ กูขับรถมาเห็นตอนชิชาเดินเข้าไปผลักพระพายพอดี ดีนะออสตินมันรับพระพายได้ทัน ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่ได้เจอหน้าหลาน""คนสวยแต่ทำไมจิตใจไม่สวยเหมือนหน้าตาเลยวะ" มังกรพูดพร้อมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะคว้าแก้วไวน์มาจิบอย่างละเมียดละไม พอได้ยินเรื่องแบบนี้แล้ว แอบผิดหวังกับชิชาไม่น้อย ไม่คิดว่าเรื่องที่เคยพูดตอนอยู่โรงพยาบาล ชิชาจะคิดลงมือทำจริง แถมยังกะเอาถึงชีวิตด้วย"ช่างมันเถอะ ขอแค่ต่างคนต่างอยู่ก็พอ" ถ้าชิชายังเข้ามาวุ่นวายกับเขาและพระพายอีก ครั้งหน้าเขาไม่ใจดีเหมือนวันนี้แน่ ครืด ครืด~หญิงสาวล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูที่กำลังแผดเสียงร้องในกระเป๋าสะพายออกมา เบอร์บนหน้าจอทำให้เธอปลีกตัวออกมาคุยเงียบๆ คนเดียว "คะแม่"(เย็นนี้ว่างไหม แวะมาทานข้าวที่บ้านด้วยกันนะ ชวนว่าที่ลูกเขยแม่มาด้วยก็ดี)"พายไม่รู้ว่าเขาจะว่างไหม เดี๋ยวถ้ายังไงพายโทรมาบอกอีกครั้งนะคะ" ไม่รู้วันนี้ออสตินจะทำงานถึงกี่โมง เธอให้คำตอบแน่ชัดกับแม่ไม่ได้ (ได้จ้ะ
หลายวันต่อมา"อื้อ~" เสียงในลำคอหญิงสาวดังเล็ดลอดออกมาแผ่วเบาเมื่อถูกใครบางคนรบกวนเวลานอนในช่วงเช้า พอลืมตาขึ้นมาพบว่าเป็นออสตินกำลังนอนคร่อมร่างดูดนมเธอราวกับเด็กน้อยหิวโซ "อะ...ออสติน ทำบ้าอะไรของนาย""รีบกินนมเมียตอนนี้ พอลูกออกมาจะได้ไม่แย่งลูกกิน""ทำไมวันนี้นายตื่นเช้าจัง""ตื่นมาทำออมเล็ตให้เมียกับลูกกิน" เขาพูดพลางจัดแจงเสื้อผ้าให้พระพาย แล้วใช้สายตาจับจ้องใบหน้าสวยหวานของแฟนสาวด้วยความหลงใหล ปฏิเสธไม่ได้เลยเวลาพระพายไม่แต่งหน้าเธอก็ยังดูสวยไร้ที่ติเหมือนเดิม"อะไรของนาย อยู่ดีๆ ก็มามองหน้ากัน""ชอบเวลาเธอตื่นนอน แล้วบนร่างกายสวมใส่เสื้อผ้าของฉัน""แบบนี้เขาเรียกคนหลงเมียรึเปล่า" เธอพลิกตัวนอนตะแคงยกมือยันศีรษะแล้วใช้นิ้วเรียวไต่เล่นบนแผงอกกำยำ ช้อนสายตามองออสตินแล้วเอ่ยถาม"เมียสวยขนาดนี้ ไม่หลงได้ไง""ปากหวานนะช่วงนี้""อย่างอื่นก็หวานนะ อาจจะหวานกว่าปากก็ได้""พูดกับนายทีไรเข้าเรื่องอย่างว่าทุกที" เธอเบือนใบหน้าหนีจากออสติน ก่อนจะลุกขึ้น เอี่ยวตัวกลับไปหยิบยางรัดผมมาเก็บผมให้เรียบร้อย โดยมีออสตินเข้ามาสวมกอดจากข้างหลัง"ทำไมเราสองคนไม่หาชื่อเรียกแทนกันใหม่ ฉันเธอมันดูห่างเห