บทที่ 97

เห็นได้ชัดว่าชาร์มินไม่ต้องการพูดอะไรมากมายอีก เธอจึงพูดขึ้นอย่างเอาจริงเอาจังว่า “พาเมแกนน้อยกลับบ้านได้แล้ว เมื่อคืนฉันนอนดึกเลยอยากนอนต่ออีกสักหน่อย” หลังจากที่เธอพูดเช่นนั้น เธอก็เดินไปยังห้องของเธอ

เมื่อเธอเดินผ่านคริส เธอก็อดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมเขา “โมโม่จ๊ะ ได้โปรดนะเด็กดี ดูนี่สิ หนูเห็นไหมว่าตอนนี้ขอบตาคุณอาดำหมดแล้ว? ฉันอยากจะงีบจริง ๆ เป็นเด็กดีให้ฉันแล้วกลับบ้านไปก่อนได้ไหมเอ่ย?”

“ตกลงครับ! ผมจะเชื่อฟังคุณแม่!” แปลกที่คริสเห็นด้วยกับเธอ แต่ความจริงแล้ว เด็กชายถือจานเดินเข้าไปในห้องครัวและพูดพลางเดินไป “คุณแม่นอนได้เยอะตามที่คุณแม่ต้องการได้เลยครับ คุณพ่อกับผมจะล้างจานให้แล้วก็จะกลับบ้าน ผมสัญญาว่าจะไม่รบกวนคุณแม่ครับ!”

ชาร์มินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ‘คริสกลายเป็นเด็กที่ว่าง่ายตั้งแต่เมื่อไรนะ?’

แอนโทนี่เองก็รู้สึกงงเล็กน้อย ทว่าก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อหันไปหาชาร์มิน เขาจึงพูดขึ้น “พักผ่อนเถอะ เราจะล้างจานให้แล้วกลับบ้าน” เขาเดินตรงไปที่ห้องครัวเพื่อช่วยคริสล้างจาน

ชาร์มินจ้องมองร่างของพวกเขา คนหนึ่งสูง อีกคนหนึ่งเตี้ย เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่จางหาย