Share

บทที่ 35 ลงโทษนางอย่างหนัก

last update Last Updated: 2025-04-15 14:33:26

บทที่ 35 ลงโทษนางอย่างหนัก

จื่อรั่วอิงสัมผัสได้ถึงสายลมเย็นที่พัดผ่านใบหน้าของตนเองแผ่วเบา นางยังอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษผู้หนึ่งและยังมีกลิ่นที่คุ้นเคย นางขยับตัวขยุกขยิกไปมา รู้สึกเหมือนตนเองจะหายใจไม่ออกจนต้องตื่นขึ้นมา กระทั่งได้โอกาสสูดลมหายใจเล็กน้อยจึงรับรู้ว่าบัดนี้ปากของนางมีริมฝีปากของคนผู้หนึ่งประกบจูบนางอย่างโหยหา

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดปกคลุมขยับลงมาที่ลำคอของนางทั้งดอมดมความหอมหวานช้า ๆ ปากของเขาอ้าออกแล้วดึงดูดเนื้อขาวโดยไม่ปล่อยให้เกิดพื้นที่ว่าง มือข้างหนึ่งยังอดไม่ได้ที่จะขยำหน้าอกขนาดเท่าหัวเด็กอันเป็นสัญลักษณ์ของนางที่ทำให้เขาจดจำได้

ริมฝีปากของเขาบัดนี้ยังไต่มาจูบที่เปลือกตา ปลายจมูก ไล้ไปตามกรอบหน้าเนียนสวยและเฝ้าวนเวียนจุมพิตปลายหูเล็ก ๆ ของนาง ทั้งยังเพิ่มแรงของมือที่ขยำหน้าอกของนางให้มากขึ้น

จื่อรั่วอิงพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากรู้สึกว่าร่างกายกำลังถูกใครคนหนึ่งลวนลาม นางขมวดคิ้วจนเป็นปมแล้วหัวเราะเบา ๆ เมื่อรู้สึกจั๊กจี้เพราะมีเส้นขนครูดไปตามลำคอ

คงเพราะสุราที่ดื่มเข้าไปมากจึงรู้สึกคล้ายกึ่งหลับกึ่งตื่นเช่นนี้ ทว่าเมื่อสูดลมหายใจเข้าไปเต็ม ๆ กลิ่นอันคุ้นเคยขอ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 36 เข้าวังถวายพระพร

    บทที่ 36 เข้าวังถวายพระพร​เมื่อตื่นขึ้นมาจื่อรั่วอิงมีอาการปวดหัวอย่างหนักจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ เวลานี้สิ่งที่นางคิดถึงที่สุดก็คงคือยาพาราสักหลายแผง ให้ตายเถอะเมื่อคืนเพราะเจ้าซื่อจื่อคนนั้นที่เอาแต่ท้าทายจนนางไม่อาจยอมได้จึงได้ซัดเหล้าเข้าไปมากเพียงนั้นบัดนี้นางยังพบว่าภายในเรือนของนางเต็มไปด้วยกลิ่นกำยานคละคลุ้ง ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้เป็นที่เก็บศพที่ต้องอาศัยกลิ่นกำยานกลบกลิ่นเหม็นเน่าของซากมนุษย์จื่อรั่วอิงไอจนใบหน้าแดงเมื่อสูดกลิ่นพวกนั้นเข้าไปเต็ม ๆ สองมือจับศีรษะตนเองแล้วตะโกนเรียกเสี่ยวหยุนทันใดเสี่ยวหยุนได้ยินเสียงนายหญิงของตนเองจึงรีบสั่งให้บ่าวยกน้ำอุ่นเข้ามาเทลงถังที่เตรียมพร้อมเอาไว้อยู่แล้วด้วยใบหน้าตื่นตระหนก"คุณหนูในที่สุดท่านก็ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ""ใช่น่ะสิ ปวดหัวชะมัดยาด นี่เสี่ยวหยุนหายามาให้ข้ากินที น้ำแกงแก้เมาอะไรพวกนั้นรีบเอามา ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว"เสี่ยวหยุนรีบยกยาแก้ปวดหัวให้นางดื่ม จื่อรั่วอิงดื่มเข้าไปเต็มคำทว่าเกือบจะพ่นยาออกมาด้วยเพราะมันทั้งขมทั้งเหม็น ทว่ามือของเสี่ยวหยุนว่องไวจึงบีบปากของคุณหนูเอาไว้แล้วบังคับให้นางกลืนเข้าไป"คุณหนูคายไม่ได้เจ้าค่ะ

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 37 หาทางกลั่นแกล้ง

    บทที่ 37 หาทางกลั่นแกล้ง​ ใบหน้างามของลี่ไท่เฟยในยามนี้ดูแข็งกร้าวไม่มองผู้ใด พระนางนั่งอยู่ในตำแหน่งต่ำกว่าไทฮองไทเฮาเพียงเล็กน้อย ในขณะที่จื่อรั่วอิงยืนเคียงข้างลี่หมิงที่โถงกลาง ทั้งสองทำความเคารพไทฮองไทเฮาอย่างพร้อมเพรียงกัน"ลี่หมิงถวายพระพรไทฮองไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ ขอทรงพระเจริญพันปี พัน พันปี"จื่อรั่วอิงพูดตามสามี นางย่อมคุ้นเคยกับประเพณีปฏิบัติในวังเพราะช่วงที่พี่สาวแต่งให้ฝ่าบาทช่วงแรกก็เป็นนางที่เข้าวังหลวงมาอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวในยามนั้นนางยังมีเรื่องกับองค์หญิงสิบเก้าหลานสาวคนเล็กของไทฮองไทเฮาซึ่งนับเป็นน้องสาวของฝ่าบาทเพราะเรื่องไร้สาระคือองค์หญิงสิบเก้าไม่ชอบพี่สาวของนางก็เท่านั้น เนื่องจากองค์หญิงสิบเก้าถือหางกุ้ยเฟยอีกคนที่เป็นญาติผู้พี่ของนางจึงคอยหาเรื่องจื่อเว่ยพี่สาวของจื่อรั่วอิงเป็นประจำในอดีตเคยเกิดเรื่องระหว่างจื่อรั่วอิงและองค์หญิงสิบเก้าจนเกิดความเคียดแค้น เมื่อพวกนางถึงกับตบตีกับจนเลือดออกในยามนั้นองค์หญิงสิบเก้ามาที่ตำหนักของกุ้ยเฟยคนใหม่ และได้พบจื่อรั่วอิงเข้าคนสองคนมีปากเสียงกัน องค์หญิงสิบเก้าเห็นว่าจื่อรั่วอิงเป็นเพียงสามัญชนจึงไม่เกรงกลัว ยังพูดจาดูถู

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 38 ใครเก่งกว่ารอด

    บทที่ 38 ใครเก่งกว่ารอดลี่หมิงอ๋องสั่งให้คนรีบไปตามฝ่าบาทมาที่นี่ ฝ่าบาทเสด็จมาพร้อมกับจื่อกุ้ยเฟยอย่างเร่งรีบ จื่อกุ้ยเฟยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก จื่อรั่วอิงรู้สึกผิดที่ทำให้พี่สาวของนางเป็นห่วงอีกแล้วหลังหมอหลวงตรวจโดยละเอียด แน่นอนว่าไทฮองไทเฮาไม่ได้รับผลกระทบอันใด เพราะกระโปรงหนาหลายชั้นทว่าหมอหลวงกลับกราบทูลต่อหน้าพระพักตร์ว่า"ทูลฝ่าบาท ไทฮองไทเฮาถูกน้ำร้อนลวกจนเกิดแผลแดงค่อนข้างลึก กระหม่อมได้ถวายโอสถทาเพื่อบรรเทาอาการแสบร้อน และยังได้จัดเทียบยาถวายแล้วพ่ะย่ะค่ะ อย่างไรแผลก็ต้องคอยระวังไม่อาจให้โดนน้ำได้พ่ะย่ะค่ะ"จื่อรั่วอิงขมวดคิ้วคิดในใจให้ตายเถอะกระโปรงหนาขนาดนั้นและนางยังยกน้ำชาออกมาทัน คงเพียงแค่หกเลอะกระโปรงไทฮองไทเฮาเล็กน้อย ไยหมอหลวงจึงพูดจาใส่ร้ายใส่โตเช่นนี้ และแน่นอนว่าคนแก่คนนั้นก็ต้องเป็นคนสั่งหมอหลวงให้พูดเช่นนี้ ทุกคนรวมทั้งฝ่าบาทต่างหันมามองจื่อรั่วอิง ความผิดนี้มิใช่นางที่ต้องแบกรับ แต่เป็นจวนลี่อ๋องที่ต้องเสียหน้า จื่อรั่วอิงย่อมไม่อาจยอมได้ลี่หมิงคิดรับผิดแทนนางเขาเอ่ยเสียงเบา"เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเอง อย่างไรฝ่าบาทก็ทรงเห็นแก่หน้าข้าไม่เอาผิดเจ้า"จื่อรั่วอิ

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 39 คุกเข่าให้ข้า

    บทที่ 39 คุกเข่าให้ข้าจื่อรั่วอิงยามนี้มายืนอยู่ด้านข้างลี่ไท่เฟยแล้ว ลี่ไท่เฟยมองนางแล้วเอ่ยเสียงเย็น"คิดว่าตนเองเก่งนักหรือ สามารถเอาชนะนังหนูนั่นได้ ก็แค่เด็กเล่นขายของกันเท่านั้นอย่าทะนงตนนักเลย"จื่อรั่วอิงย่อมไม่สนใจคำของแม่สามี นางคิดทำดีด้วยสักครั้งเพื่อเอาใจคนก็เท่านั้น นางจึงได้คุกเข่ากระซิบกับลี่ไท่เฟยเสียงเบาที่สุด"เสด็จแม่เพคะ ทรงคิดอยากเอาคืนคนบ้างหรือไม่ หากหม่อมฉันพลาดวันนี้จวนอ๋องคงต้องขายหน้า เห็นชัดเจนว่าเป็นแผนของไทฮองไทเฮา""ข้าไม่ได้ตาบอด นางตั้งใจทำให้ข้าขายหน้าข้าย่อมรู้"จื่อรั่วอิงจึงเอ่ยว่า"เช่นนั้นก็มาเอาคืนกันเถิดเพคะ"ลี่ไท่เฟยยังคงงงว่าจื่อรั่วอิงจะเอาคืนอย่างไร จื่อรั่วอิงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยเสียงดัง "ฝ่าบาท ขอบพระทัยเพคะที่ทรงมอบความเป็นธรรมให้หม่อมฉัน ทรงเป็นกษัตริย์ที่ปรีชาที่สุดในใต้หล้าแล้วเพคะ แต่หม่อมฉันอยากขอร้องฝ่าบาทอีกเรื่องหนึ่งเพคะ"ฝ่าบาทอมยิ้มแล้วตรัสว่า"ความผิดของเจ้านับว่าไม่มีแล้วจื่อรั่วอิงคือผู้บริสุทธิ์และเก่งกาจจนสามารถแก้ต่างให้ตนเองได้เช่นนี้ แล้วยังมีสิ่งใดที่อยากจะขอข้าอีกก็พูดมาเถิด""ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันยังห่วงไทฮ

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 40 ชานมไข่มุก

    บทที่ 40 ชานมไข่มุกเวลาผ่านมานับเดือนตั้งแต่กลับมาจากวังหลวงวันนั้นดูเหมือนว่าลี่ไท่เฟยจะมองจื่อรั่วอิงแตกต่างจากเดิมและยอมพูดคุยกับนางดี ๆ อีกหลายประโยคในยามที่นางไปถวายน้ำชาปรนนิบัติในยามเช้าพร้อมท่านอ๋องที่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมาเป็นเพื่อนนางในทุกวันทว่าเมื่อตกเย็นนางกลับไม่เคยได้เห็นหน้าเขาอีกเลย แน่นอนว่านานนับเดือนแล้วที่นางได้แต่นอนกอดหมอนด้วยหัวใจที่ชีช้ำโดยไม่รู้ว่าสามีของตนเองอยู่ที่ใดเพราะไม่เห็นหน้าเขาเลยวันนี้จื่อรั่วอิงจึงไปหาเขาถึงเรือน ทว่าพบเพียงบ่าวของเขาที่รีบกุลีกุจอออกมาต้อนรับ"อาฟง ท่านอ๋องเล่า""ท่านอ๋องไม่อยู่ขอรับ ออกไปกับองครักษ์ซีห่าวขอรับ""ไปที่ใด""บ่าวไม่ทราบขอรับ"จื่อรั่วอิงเบื่อหน่ายสามีของตนเองเหลือทน จะมีบุรุษตาบอดคนใดบ้างที่ออกไปนอกจวนได้ทุกคืนเช่นเขา นางเดินเข้าไปในเรือนของเขาโดยที่อาฟงเองก็ไม่ได้ห้ามปรามแล้วจื่อรั่วอิงเดินสำรวจเรือนของลี่หมิงอ๋อง เรือนหลังนี้ไม่ได้ตกแต่งด้วยข้าวของล้ำค่า มีเพียงเก้าอี้ยาวตัวหนึ่งที่อยู่ข้างหน้าต่าง ตรงกลางเรือนมีโต๊ะกลมและเก้าอี้เพียงสองตัวตัวหนึ่งคงสำหรับลี่หมิงอ๋อง อีกตัวหนึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นของซีห่าว นอกจ

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 41 หายแล้วใช่หรือไม่

    บทที่ 41 หายแล้วใช่หรือไม่ลี่ไท่เฟยเคี้ยวไข่มุกที่อยู่ในปากจนหมดแล้วเอ่ยถาม"ฟินคือสิ่งใดกัน""คืออร่อยแบบตะโกนน่ะเพคะ อร่อยมาก ๆ อร่อยสุด ๆ ดีสุด ประมาณนี้เพคะ""อ้อ เช่นนั้นก็ไม่ผิด ฟินจริง ๆ ไม่รู้ว่าเจ้าได้สูตรลับนี้มาจากที่ใดหรือ อาหารในโลกนี้ข้าคิดว่าล้วนกินของดีมาจนหมดสิ้นยังไม่เคยได้พบว่ามีชานมไข่มุกนี่อยู่ในโลกนี้ได้ด้วย"จื่อรั่วอิงยืดอกอย่างภาคภูมิใจ"หม่อมฉันคือเทพแห่งการทำอาหารกลับชาติมาเกิดเพคะ เลยพอจำบางอย่างมาจากสวรรค์ได้บ้าง"การสนทนาระหว่างลี่ไท่เฟยกับจื่อรั่วอิงเริ่มยาวขึ้น สาเหตุจากชานมไข่มุกแก้วเดียว บัดนี้เจียวลู่จึงคล้ายเป็นคนนอกไปเสียแล้ว นางกำมือแน่นด้วยความรู้สึกคับแค้นในใจนับวันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังไร้ตัวตนในสายตาของลี่ไท่เฟยไปแล้วเจียวลู่บอกกับลี่ไท่เฟยว่า"ท่านป้าเจ้าคะ ลู่เอ๋อร์สั่งต้นไห่ถังไว้วันนี้นัดเถ้าแก่จะไปดูว่าได้คุณภาพและสีตามที่สั่งหรือไม่ ยามนี้ถึงเวลาแล้วเจ้าค่ะ"ลี่ไท่เฟยพยักหน้า"เช่นนั้นก็ไปเถิด อย่าเสียเวลาเลย""เจ้าค่ะ"เจียวลู่เดินผ่านออกไปอย่างเงียบเชียบ จื่อรั่วอิงจึงเอ่ยว่า"เสด็จแม่เพคะ หม่อมฉันก็ยังมีงานปักที่ต้องฝึกทำค้างอยู่เ

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 42 ความลับเปิดเผย

    บทที่ 42 ความลับเปิดเผยจื่อรั่วอิงไม่เข้าใจ"ท่านอ๋องท่านหมายความว่าอย่างไร""หมายความว่าคนผู้นั้นข้าก็ติดตามหาเช่นกัน ก่อนหน้านี้เพราะข้าตาบอดสิ่งสำคัญคือทุ่มเทเวลาให้กับการรักษา เมื่อหายแล้วจึงต้องหาตัวการผู้วางยาพิษข้า""ท่านอ๋อง ท่านก็สงสัยนางหรือ"ลี่หมิงอิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า"แต่เดิมข้าเข้าใจผิด ว่าได้รับพิษมาจากสนามรบ ทว่าพิษพวกนั้นเพียงทำลายปอดของข้าเมื่อจัดการถอนพิษออกไปแล้วร่างกายก็แข็งแรงดี ทว่าจู่ ๆ ก็ดวงตามืดมัวและบอดลงไปในที่สุดเมื่อดวงตาหายแล้วก็เริ่มสืบหาว่าพิษที่ทำให้ตาของข้าบอดมาจากที่ใด และมีผู้ใดที่ซื้อขาย กระทั่งข้ายังสงสัยเจ้า"จื่อรั่วอิงตีเข้าที่หน้าอกของเขาอย่างแรง"ท่านอ๋องนี่ท่านกล้าสงสัยข้าหรือ ข้าทุ่มเทให้ท่านเพียงนี้ยังกล้าสงสัยข้าหรือ"ลี่หมิงอ๋องดึงนางเข้ามากอด"เจ้าคิดว่าตัวเองไม่น่าสงสัยหรือ จู่ ๆ เข้ามาหาข้าแล้วคิดจะแต่งกับคนเช่นข้า ""นี่ท่านว่าข้าเป็นคนโง่หรือ""เจ้าว่าอย่างไรเล่า โง่หรือไม่"นางหัวเราะ "ข้าฉลาดจะตาย ท่านก็รู้ไม่ใช่หรือ""อืม ฉลาดยิ่งนัก"จื่อรั่วอิงยิ้มพึงพอใจ "แล้วอย่างไรต่อ ไยจึงสืบมาถึงคนผู้นี้ได้"ลี่หมิงอ๋องตอบว่า"ก็ไม่มีอะไร

    Last Updated : 2025-04-15
  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 43 แรงมหาศาล

    บทที่ 43 แรงมหาศาลวันนี้ในเมื่อจับตัวได้แล้วจื่อรั่วอิงจึงหมายมั่นว่าจะต้องเผด็จศึกท่านอ๋องให้ได้ อย่างไรนางก็ไม่ปล่อยเขาให้ลอยนวลได้อีกเป็นอันขาด เมื่อกลับถึงจวนหลังจากนางอาบน้ำผลัดอาภรณ์เตรียมเข้านอนแล้ว เจ้าอ้วนเป่าก็มาขอพบ จื่อรั่วอิงหยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วให้เขาเข้ามา"คุณหนูขอรับวันนี้คุณหนูเจียวลู่อยู่ที่ร้านขายต้นไม้ ทั้งยังสนทนากับเถ้าแก่ผู้นั้นอยู่นาน แต่บ่าวไม่รู้ว่าพวกเขาพูดคุยสิ่งใดกัน ท่าทางมีลับลมคมในยิ่งนัก บ่าวยังได้ยินว่าวันที่จัดงานชมบุปผาให้คุณหนูเจียวลู่มารับของ""ของอะไร"จู่ ๆ ลี่หมิงอ๋องก็โผล่ออกมาจากฉากบังตาด้านหลังที่เขาเองเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เจ้าอ้วนเป่าทำความเคารพเขาแล้วมองหน้าคุณหนู จื่อรั่วอิงจึงเอ่ยว่า"มีสิ่งใดก็พูดให้หมด เรื่องนี้เกี่ยวพันกับท่านอ๋องโดยตรง"อ้วนเป่าจึงรายงานต่อ"อีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้ เถ้าแก่ผู้นั้นจะจัดงานเลี้ยงบุปผา ร่ายโครงกลอนประจำปีขอรับ"จื่อรั่วอิงถามต่อ"งานนี้ข้าเคยได้ยินบ้างแต่ไม่เคยเข้าร่วม เป็นงานเลี้ยงหรือ""ขอรับงานนี้จัดทุกปี มีคนเข้าร่วมมากมาย สถานที่แห่งนั้นร่มรื่น คุณหนูคุณชายในเมืองต่างเข้าชมดอกไม้ฤดูร้อนพร้อม

    Last Updated : 2025-04-15

Latest chapter

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 55 ตอนพิเศษ 4 (จบตอนพิเศษ)

    “กวนเกอร์เอ๋อร์ วาดอะไรอยู่หรือ”เด็กน้อยตัวอวบอ้วนวัยสามขวบเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษที่อยู่ตรงหน้า มือเล็กยังถือพู่กันเอาไว้พร้อมกับเอ่ยว่า“วาดภูเขาพ่ะย่ะค่ะ”จื่อรั่วอิงเดินท้องโย้เข้ามาใกล้บุตรชาย โดยมีเสี่ยวหยุนคอยประคอง“ไหนเอามาให้แม่ดูหน่อย”เด็กน้อยส่งกระดาษให้ผู้เป็นมารดาดู พร้อมกับมองตาแป๋ว“ลูกวาดเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ”จื่อรั่วอิงเห็นว่าภูเขาของบุตรชายประหลาดนัก ทว่าก็ได้แต่อมยิ้มแล้วพยักหน้าช้า ๆ“งามมาก กวนเกอร์เอ๋อร์ของแม่ช่างเป็นผู้มีพรสวรรค์จริง ๆ วาดภูเขาได้เหมือนมาก แล้วจุดสองจุดตรงภูเขาคืออะไรหรือ”เด็กน้อยเกาศีรษะกลมพร้อมกับส่ายหน้า“ยังไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ ต้องถามเสด็จพ่อ”จื่อรั่วอิงขมวดคิ้ว ด้วยบัดนี้ท่านอ๋องเข้าวัง มีเพียงบ่าวของนางเจ้าอ้วนเป่าที่คอยฝนหมึกให้และบ่าวของท่านอ๋องอาฟงที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ“ไยต้องถามเสด็จพ่อเล่า”“เพราะลูกมีภาพวาดของเสด็จพ่อเป็นต้นแบบ อาฟงบอกลูกว่ายามนั้นเสด็จพ่อตาบอดมองไม่เห็นสิ่งใดยังพากเพียรวาดรูปฝึกปรือฝีมือ ความเพียรนี้สมควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างพ่ะย่ะค่ะ”จื่อรั่วอิงนั่งลงข้าง ๆ บุตรชาย นางลูบท้องใหญ่ของตนเองที่บัดนี้ตั้งครรภ์ได้เ

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 54 ตอนพิเศษ 3

    “ทะท่านอ๋อง ช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ”จื่อรั่วอิงมือสั่น“นี่เจ้ากล้าเรียกสามีข้าหรือ เจ้าไม่ได้ตายดีแน่”สาวใช้ของคุณหนูผู้นั้นกอดคุณหนูของตนเองเอาไว้แน่น ยังเอ่ยว่า“พระชายา คุณหนูของบ่าวได้รับบาดเจ็บข้อเท้าแพลงไม่อาจขยับได้เพคะ อย่าทำร้ายคุณหนูของข้า นางได้รับบาดเจ็บอยู่นะเพคะ”“เจ็บจริง ๆ หรือไม่ข้าต้องทดสอบ เจ้ารู้หรือไม่หากข้าฟาดแส้ไปที่ใบหน้าของนาง คงต้องเสียโฉมไปตลอดกาลเป็นแน่ อยากลองดีหรือไม่”กล่าวจบจื่อรั่วอิงฟาดแส้ลงมาครั้งหนึ่งลงไปข้างกายของนางผู้นั้น ผู้คนเริ่มมามุงดูกันด้วยความสงสัย ในขณะที่สตรีทั้งสองคนกรีดร้องอย่างหวาดกลัวสาวใช้กลับไม่ยินยอม“ท่านถือดีอย่างไรจึงได้ลงมือตีคนกลางถนนเช่นนี้ คุณหนูของข้าเป็นถึงธิดาของท่านผู้ว่าการศึกษานะเพคะ”จื่อรั่วอิงถลึงตาใส่คนทั้งสอง“ข้าถามหรือว่านางเป็นลูกใคร ได้ไล่ไม่ไปใช่หรือไม่ หากไม่ไปอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ ข้าจะตีพวกเจ้าทั้งนายและบ่าวให้ตายไปข้างหนึ่ง”จื่อรั่วอิงเงื้อมือขึ้นเตรียมฟาดแส้ลงมา ไม่น่าเชื่อว่าสตรีที่บ่อน้ำตาแตกท่าทางอ่อนแอนางนั้นบัดนี้จะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปสุดชีวิต ทว่ากลับไม่ทันเสียแล้ว เมื่อแส้ในมือของนางยังฟาดเข้าท

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 53 ตอนพิเศษ 2

    “กอดข้าหน่อยเพคะ”เขาถอดรองเท้าแล้วสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนนั้นกอดมือใหญ่ดึงร่างเล็กมากอด จื่อรั่วอิงขยับกายมาแนบชิดเกยก่ายร่างตนเองบนร่างกายใหญ่โตของเขาอบอุ่นและหอมกรุ่นยิ่งนักเขาลูบแผ่นหลังของนางอย่างรักใคร่“เหตุใดเอาแต่นอน หากนอนมากจะไม่สบายไม่รู้หรือ”จื่อรั่วอิงส่ายหน้า“ไม่ได้นอนอย่างเดียวเพคะ ยังตื่นขึ้นมากินด้วย”“กินกับนอนไม่กลัวอ้วนหรือ”“ไม่กลัวเพคะ คนเราต้องใช้ชีวิตให้ดีหากชอบกินก็กินเสียก่อนที่จะไม่ได้กิน หม่อมฉันเคยตายมาแล้วของที่อยากได้ก็ไม่ได้ใช้จึงคิดเสียดายยิ่ง ชาตินี้จึงคิดว่าหากอยากจะทำอะไรก็จะทำเพคะ”นางมักจะพูดเช่นนี้เสมอว่าตนเองเคยตายมาแล้ว ปกติจื่อรั่วอิงมักพูดจาประหลาดอยู่แล้ว ลี่หมิงอ๋องจึงเคยชินกับคำพูดของนางจึงไม่ได้เอ่ยถามคำใดเขาขยับตัวขึ้นนั่งโดยมีจื่อรั่วอิงพังพาบอยู่บนร่างกายเขา ได้กอดสามีเหมือนกอดเตาอุ่นนางจึงซุกหน้าเข้ากับอกของเขาแล้วถูเบา ๆ“ไม่คิดออกไปข้างนอกหรือ มีข่าวว่ามีของน่าสนใจมากับเรือเทียบท่าลำใหญ่ที่เพิ่งมาถึง”“ไม่ไปเพคะ หนาวข้าไม่ชอบความหนาวอยากนอน”“ไม่ไปจริงหรือ”“จริงเพคะ”แน่นอนว่านอกจากนางจะไม่ไปแล้ว ยังล็อกตัวสามีแน่นหนาไม่ยอมให

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 52 ตอนพิเศษ1

    ตอนพิเศษ ตอนที่ 1หลังแต่งงานใหม่เข้าจวนอ๋องในฐานะพระชายาได้สองปีกว่าจื่อรั่วอิงก็ไม่ยอมตั้งครรภ์ ด้วยนางยังห่วงความสนุกสนานในชีวิตวัยรุ่นของนางยิ่งนักในแต่ละวันหลังจากท่านอ๋องเข้าวังหลวงไปทำงาน จื่อรั่วอิงก็มักจะกลับไปจวนของตนเองเพื่อไปเยี่ยมท่านย่าและน้องสาวทั้งสองอยู่เสมอโดยขากลับต้องลำบากลี่หมิงอ๋องต้องไปรับนางด้วยตัวเองทุกวันก่อนหน้านี้ท่านย่ามาเยี่ยมที่จวนอ๋อง หลังจากเดินวนชื่นชมความงดงามของจวนพร้อมกับบ่าวคนสนิทและน้องสี่น้องห้าจนเหนื่อยก็ลงมือต้มน้ำแกงให้นางดื่มบำรุงกำลัง“เจ้าสามอย่าหาว่าย่าสั่งสอน อย่างไรเราเป็นสตรีการมีบุตรให้สามีคือหน้าที่ เจ้าแต่งมาสองปีแล้วยังไม่มีวี่แววเช่นนี้นับว่าบกพร่องต่อหน้าที่แล้ว”“ท่านย่าข้าเป็นภรรยาคน ไม่ใช่แม่พันธ์เพาะลูก อายุก็น้อยเพียงนี้จะรีบมีไปทำไม รอข้าพร้อมก่อนจะมีแน่นอนไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ”“น้อยได้อย่างไร คนอื่นลูกเขาต่างวิ่งกันได้แล้วดูเจ้าสิอย่าทำตัวเหลวไหลนักเลย ของที่ย่านำมาด้วยดื่มให้เป็นประจำบำรุงร่างกายทั้งนั้น ร่างกายสมบูรณ์จะได้ตั้งครรภ์เสียที”จากนั้นก็หันไปสั่งเสี่ยวหยุน“เสี่ยวหยุนอย่าลืมให้พระชายาดื่มยาบำรุงของข้าทุกวัน ร

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 51 ตอนจบ

    บทที่ 51 จบบริบูรณ์วันนี้เป็นวันอันสำคัญที่ฝ่าบาทจัดขึ้นเพื่อลี่หมิงอ๋อง จึงทรงเชิญคนมากมายรวมทั้งคนในครอบครัวของจื่อรั่วอิงมาร่วมงานเลี้ยงฉลอง ท่านย่าของจื่อรั่วอิงตื่นเต้นเป็นอันมาก นางยังได้เชิญญาติ ๆ มาร่วมงานด้วยโดยที่ฝ่าบาทเองก็ไม่ได้ขัดข้องที่เหล่าชนชั้นพ่อค้าเหล่านี้จะเข้าวังร่วมแสดงความยินดี ในขณะที่บิดาและภรรยาทั้งสี่ของเขาต่างก็เข้าร่วมงานด้วยความสำราญใจและยังได้รับการคารวะสุราแทบจะไม่ว่างเว้นจื่อรั่วอิงถึงกับส่ายหน้าเมื่อเห็นท่านย่าแต่งกายด้วยอาภรณ์และเครื่องประดับสีทองทั้งตัว นางกลัวว่าจะถูกคนในวังตำหนิที่ทำตัวเด่นดังเกินหน้าเกินตาน้องสี่ของนางจึงเอ่ยว่า"ฝ่าบาทพระราชทานให้ท่านย่า เพราะบอกว่าเลี้ยงพี่สามมาดียิ่งทำให้พบคนร้ายที่ทำลายดวงตาท่านอ๋อง ความดีความชอบยกให้ท่านย่าทั้งหมด อีกทั้งเครื่องประดับเหล่านั้นจึงยังเป็นลี่ไท่เฟยที่มอบให้ อีกไม่นานลี่ไท่เฟยจะดำรงตำแหน่งไทฮองไทเฮาแล้ว พระนางจึงมีของมากมาย ของกำนัลเหล่านี้ล้วนเป็นพระนางที่คัดเลือกส่งให้ท่านย่าทั้งหมดเจ้าค่ะ"จื่อรั่วอิงย่อมรู้ว่าแม่สามีตอบรับตำแหน่งไทฮองไทเฮาแล้ว นางดีใจจนเนื้อเต้น ไม่ใช่เพราะแม่สามีจะได้ตำ

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 50 ผู้ใดทำผิดต้องรับการลงโทษ

    บทที่ 50 ผู้ใดทำผิดต้องได้รับการลงโทษเจียวลู่ตามคนผู้นั้นมายังสถานที่หนึ่ง บัดนี้นางคุกเข่าอยู่ต่อหน้าคนผู้นั้นพร้อมกับเอ่ยว่า"จัดการเรียบร้อยแล้วเพคะ พวกเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกต่อไป""เจ้าแน่ใจหรือไม่""เพคะ หม่อมฉันลงมือด้วยตนเอง และก่อนออกจากจวนก็ไปพบพวกเขา ทุกคนล้วนนอนหลับแล้วเพคะ""อืม ดีมาก คงมีเพียงเจ้าที่ไว้ใจได้ เจ้าทำพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง คงนี้คงไม่พลาดอีกใช่หรือไม่""เพคะ ทรงไว้ใจหม่อมฉันได้ ไม่พลาดแน่นอน"สตรีนางนั้นแย้มยิ้ม แล้วยกแขนขึ้นกวักมือเรียกเจียวลู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ลูกแม่ มาหาแม่สิ มาใกล้ ๆ แม่"เจียวลู่ขยับเข้าไปใกล้คนผู้นั้น แล้วซบใบหน้าลงบนตัก"เสด็จแม่ยอมรับหม่อมฉันแล้วใช่หรือไม่"สตรีนางนั้นเอ่ยว่า"ไม่ยอมรับได้อย่างไร เจ้าคือลูกแม่มิใช่หรือ หลายปีมานี้ใช้งานเจ้าให้หลบซ่อนตัวในจวนอ๋อง เจ้าทำตามที่แม่สั่งมาเนิ่นนาน สุดท้ายมือของเจ้ายังแปดเปื้อนเลือดคน ทั้งหมดเจ้าแสดงให้เห็นแล้วว่าซื่อสัตย์ต่อแม่เพียงใด แม่ซาบซึ้งใจยิ่งนัก"เจียวลู่เงยหน้ามองนางผู้นั้นแล้วเอ่ยว่า"ไยจึงเปลี่ยนพระทัยสังหารไท่เฟยเพคะ นางโดนยาพิษมาหลายปีเพียงนี้อีกไม่นานก็คงล้มป่วยแล้ว"สองมือข

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 49 วางยาพิษ

    บทที่ 49 วางยาพิษเพราะอาการตาบอดของลี่หมิงหายแล้ว ลี่ไท่เฟยจึงเป็นคนที่ดีใจที่สุด ความจริงอยากจัดงานเลี้ยงใหญ่โตในจวน ทว่าลี่หมิงห้ามเอาไว้ บอกว่าได้หารือกับฝ่าบาทแล้วว่าจะจัดงานที่วังหลวง เชิญข้าราชบริพารมาร่วมงานจัดให้ใหญ่โตคล้ายจัดงานให้ไทฮองไทเฮาเสียอีกลี่ไท่เฟยแย้มยิ้มเอ่ยว่า"จะจัดให้ใหญ่เท่างานวันเกิดจิ้งจอกเฒ่านั้นได้อย่างไร ต้องจัดให้ใหญ่กว่าสิ ท่านอ๋องของแม่เป็นคนสำคัญเพียงใดผู้ใดก็รู้ งานนี้ฝ่าบาทคงให้กลับไปรับราชการกุมอำนาจเช่นเดิมแล้ว นางจิ้งจอกนั่นจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้ววังหลวงไม่ใช่ของนางเลยแม้แต่น้อย ลูกแม่เป็นคนโปรดของฝ่าบาทเพียงนี้คงทำให้นางไม่กล้ากับแม่อีก”ลี่หมิงอ๋องพยักหน้า การต่อสู้ของสตรีชราทั้งสองคงไม่มีวันจบสิ้นเป็นแน่ลี่ไท่เฟยจับมือบุตรชายแล้วเอ่ยพร้อมทอดถอนใจ“ท่านอ๋อง ศึกสงครามสงบแล้วก็ดียิ่งทว่าหากบังเอิญเกิดขึ้นอีก แม่ขอร้องท่านอ๋องอย่าได้ออกรบได้หรือไม่ ที่ผ่านมาเจ้าทุ่มเทมากมายเพียงนั้นจนกระทั่งตาบอด แม่ทำใจไม่ได้หากเห็นเจ้าต้องเข้าสู่สนามรบอีก อย่างไรก็ไม่อาจยอมได้”ลี่หมิงอ๋องเอ่ยว่า"บัดนี้คงไร้สงครามแล้ว ศึกครั้งสุดท้ายได้ทำสัญญาสงบศึกถึงยี่สิบปี

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 48 เราหย่ากันเถอะ

    บทที่ 48 เราหย่ากันเถอะเรื่องดวงตาของท่านอ๋องหายดีแล้วนั้น ก่อนหน้านั้นเขาได้ทูลให้ฝ่าบาททรงทราบเรียบร้อย ฝ่าบาทจึงทรงสั่งให้จัดเตรียมงานเลี้ยงฉลองในวังหลวงลี่หมิงอ๋องไม่ปฏิเสธ ยังรับปากแข็งขันว่าจะเข้าร่วม ทั้งยังขอให้ฝ่าบาททรงจัดงานให้ใหญ่ที่สุด เชิญคนมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้"เสด็จอาพูดจริงหรือ ดูเหมือนไม่ใช่เสด็จอาเลยแม้แต่น้อย หรือว่าเพราะแต่งกับคนสดใสร่าเริงเช่นจื่อรั่วอิงจึงทำให้เปลี่ยนไปได้เพียงนี้"ลี่หมิงอ๋องพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า"ฝ่าบาทกระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูล เกี่ยวกับสาเหตุที่กระหม่อมตาบอด"ฮ่องเต้ทรงเบิกพระเนตรกว้าง ตรัสถามด้วยความตื่นเต้น"เสด็จอาสืบรู้แล้วหรือ เพียงดวงตามองเห็นก็ทราบทุกอย่างแล้วหรือ"ลี่หมิงอ๋องพยักหน้า "ความจริงหากนึกย้อนไปดี ๆ ก็คงสามารถปะติดปะต่อเรื่องนี้ได้ ทว่าด้วยหลายปีที่ออกศึกจึงมีเรื่องอื่นที่สำคัญมากกว่าเรื่องนี้ กระหม่อมเองยามนั้นยังเด็กนักจึงไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้น กระทั่งบัดนี้เมื่อมองเห็นและได้เห็นใบหน้าคนผู้หนึ่งความทรงจำนั้นจึงกลับมา""เสด็จอาหมายความว่าอย่างไร"ลี่หมิงอ๋องหัวเราะเย็น"ฝ่าบาทความจริงที่สืบได้รวดเร็วทั้งหมดนี้ล้

  • ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด   บทที่ 47 คือท่าน

    บทที่ 47 คือท่านซีห่าวมองหน้านางแล้วหันไปมองบุรุษผู้นั้นก่อนจะหันมามองหน้านางอีกที"พระชายารองไม่เห็นท่านอ๋องหรอกหรือ"นางส่ายหน้า "เขาอยู่ที่ใดมิได้อยู่กับท่านหรือ แล้วท่านมาที่นี่ทำไม"ซีห่าวหัวเราะ ในขณะที่มีคนผู้หนึ่งจับมือของนางเอาไว้แล้วหมุนตัวของนางให้หันหลัง ยามนั้นจื่อรั่วอิงใบหน้าจึงปะทะเข้ากับอกกว้าง นางร้องเจ็บออกมาเล็กน้อยแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน คำนินทาก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว พระชายาลี่อ๋องเดินเข้างานพร้อมกับบุรุษหนุ่มสองคน และตอนนี้ก็ยังอยู่ในอ้อมกอดคุณชายสี่ผู้หล่อเหลาที่เพิ่งปรากฎกายนางจะหน้าด้านเกินไปแล้ว มิใช่ว่าบุรุษทุกคนนั้นต่างตกเป็นของจื่อรั่วอิงสตรีแพศยาไปแล้วหรือน่าสงสารและสมเพชเวทนาสามีตาบอดของนางที่ไม่รู้ว่าจื่อรั่วอิงนางนี้ ทำเรื่องน่าอับอายฉาวโฉ่เพียงใดจื่อรั่วอิงคิดจะผลักเขาออกกลับถูกเขาจับมือสองข้างเอาไว้อย่างรู้ทัน นางถอยห่างเล็กน้อยเขาก้มหน้าลงมาเอ่ยเสียงต่ำ"ท่านคือพระชายาลี่อ๋องใช่หรือไม่"จื่อรั่วอิงไม่ตอบทว่ายกเข่าขึ้นทันใดแล้วกระทุ้งเข้าไปตรงกลางร่างกายของเขาอย่างแรง ลี่หมิงอ๋องหน้าเขียวแต่ไม่อาจร้องออกมาได้ ในขณะที่ซีห

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status