บทที่ 1080

ฟู่เฉินหวนก้มหน้าลงประทับจุมพิตลงบนหน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน

“หากย้อนกลับไปได้ มิสำคัญว่าจวนอัครเสนาบดีจะเป็นเช่นไร แต่ข้าก็จะรักและหวงแหนเจ้า มิปล่อยให้เจ้าต้องทุกข์ร้อนเพราะความอยุติธรรม”

ลั่วชิงยวนถอนหายใจเบาๆ “หากย้อนกลับไปได้ หม่อมฉันจะมิยอมไปแต่งงานแทนใครอีกแล้ว!”

ฟู่เฉินหวนหัวเราะเบา ๆ “เช่นนั้นข้าก็จะไปขอแต่งงานกับเจ้าเอง! ตลอดชีวิตนี้ เจ้าจะเป็นของข้าผู้เดียวเท่านั้น!”

ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว แล้วหัวเราะเบา ๆ “จริงหรือเพคะ? ในเวลานั้นหม่อมฉันยังอ้วนน่าเกลียดอยู่เลย ท่านจะมาขอหม่อมฉันจริงหรือเพคะ? หม่อมฉันมิเชื่อหรอก”

“ท่านกล้าพูดหรือไม่ว่าหม่อมฉันมิได้ชอบใบหน้าหม่อมฉันในตอนนี้?”

ฟู่เฉินหวนพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ความงามเป็นสิ่งที่ทุกคนปรารถนา ข้าเองก็ชอบเจ้าในตอนนี้มากกว่า”

“แต่ว่า...”

ลั่วชิงยวนถามด้วยความสงสัย “แต่ว่าอะไรเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนโอบเอวของนางไว้แน่น แล้วทั้งสองก็ล้มตัวลงบนพื้นหญ้านุ่ม

เสียงทุ้มลึกของฟู่เฉินหวนดังอยู่ข้างหูนาง “แต่ว่าคนแรกที่ข้าตกหลุมรักคือเจ้าคนเก่าในตอนนั้น”

ใจของลั่วชิงยวนเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมาจากอก

...

ทั้งสองอยู่บนภูเขาจนถึงรุ่งสางแล้ว