Share
บทที่ 142
Related chapters
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 143
เผยเซียวขมวดคิ้ว ชายตามองเธออย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยเข้าใจที่เธอจู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน “รีบๆรับประทานเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นชืดหมด！” กู้อิ๋นพูดเผยเซียวแค่นเสียงหึ จากนั้นยกชามโจ๊กที่อยู่ข้างหน้าแล้วตักทานหนึ่งคำกู้อิ๋นก็ได้ยินเสียงเรียกโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น และรู้เลยว่ายังไม่ทันได้ง้อกัน ใบหน้าเล็กๆเริ่มแสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกมาเรื่อยๆ“ความจริงไม่น่าโกรธกันเลยนี่นา！” กู้อิ๋นง้อแล้วก็ง้ออีกเผยเซียวถาม “ทำไมผมต้องโกรธด้วย？”“ไม่ใช่เพราะฉันขึ้นไปนอนบนเตียงคุณหรอกหรือ？ ฉันสาบานได้นะ ว่าฉันไมได้ตั้งใจจริงๆ คือฉัน.....”“หุบปาก！”กู้อิ๋นยังพูดไม่จบ ก็ถูกเผยเซียวตะคอกกลับเสียงดังด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ทำให้กู้อิ๋นอดไม่ได้ที่ทำปากขมุบขมิบตามทำไมรู้สึกว่ายิ่งง้อยิ่งโกรธนะ？แต่มองดูสายตาอันเย็นชาของเผยเซียวนั้น กู้อิ๋นก็ไม่กล้าที่จะต่อล้อต่อเถียงอีกต่อไป “โอเค..ฉันไม่พูดก็ได้ งั้นคุณก็หยุดโกรธได้แล้วนะ” เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะง้อต่อไปอย่างไรแล้ว ง้อจนปากชาไปหมดแล้ว ยังไม่หายโกรธกันอีกเผยเซียวชายตามองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น ถามกลับไปว่า “ขาของคุณไม่เจ็บแล้วเหรอ？” “อ๋อ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 144
“เธอดูสิ ดูแม่เธอสิ นี่จะปีหนึ่งแล้วไม่เคยมาพบกับเชี่ยนเชี่ยนเลย มาทีไร แม้แต่ขนงขนมลูกอมลูกกวาดก็ยังไม่หิ้วมา” “มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันยังสงสัย เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขาหรอก！”ถ้าเป็นลูกแท้ๆ ทำไมถึงทำกับลูกสาวตัวเองแบบนี้ ทำกับหลานสาวตัวเองอย่างเย็นชาไม่ใช่ว่าใครไม่มีปัญญากินลูกอมแค่เม็ดเดียวหรอกนะ แต่ลูกอมเม็ดนั้นมันหมายถึงความใส่ใจเห็นได้ชัดว่าจ้าวเป่าอวิ๋นนั้น ไม่มี！นางก็แค่คิดถึงตัวเองอยากได้ผลประโยชน์จากบ้านตระกูลจ้าว แม้แต่วัดดวงซื้อใจกันก็ยังไม่กล้าลงทุนเลยการกระทำเช่นนี้ ทำให้ความรู้สึกข้างในใจคน ยากที่จะได้รับความเป็นธรรมกู้หลานร้องไห้ฟูมฟาย “ขอโทษค่ะ”ในตอนนี้ นอกจากเธอจะกล่าวคำขอโทษ ก็ไม่มีคำไหนพูดออกมา！เธอก็รู้หลายปีที่ผ่านมาเป็นเพราะจ้าวเป่าอวิ๋น ได้สร้างความเสียหายแก่เฉินลี่หัวและจ้าวหย่งเป็นอย่างมากแต่ทว่า การเผชิญหน้าต่อการถูกรังควาญของจ้าวเป่าอวิ๋นนั้น เธอเองก็ไม่สามารถรับมือไหว ไม่มีหนทางอื่นรับมือได้เลย“ไม่ว่าอดีตจะเป็นอย่างไร เราก็ต้องปล่อยมันไปเถอะนะ” เฉินลี่หัวเอ่ยว่าแล้วเธอก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง！เมื่อก่อนเศษเงินเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นช่างมันเถอะ แต่คร
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 145
ด้วยเหตุนี้ในใจเธอที่มีต่อจ้าวเป่าอวิ๋นนั้น จงเกลียดจงชังเป็นทวีคูณ！ระหว่างเดินทางมาเมื่อสักครู่นี้มีเจ้าหน้าที่ตำรวจได้โทรศัพท์มาหาเธออีก น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับจ้าวเป่าอวิ๋นเธอไม่ได้รับสาย......！ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเซ็นรับทราบเรื่องก็ดี หรือว่าประกันตัวก็ตาม กู้อิ๋นก็ไม่อยากเสนอหน้าไปหาจ้าวเป่าอวิ๋นไม่ใช่โวยวายเป็นหรืออย่างไร？ครั้งนี้ ให้เธอคอยดูต่อไป บ้างก็มีบางสถานการณ์ที่ไม่ใช่เธอโวยวายออกมาแล้วก็สามารถยุติปัญหาได้“อิ๋นอิ๋น อีกหน่อยเธอก็จะแต่งงานจริงๆแล้ว ก็ต้องรับการอบรมจากแม่นะ ทุกสิ่งทุกอย่างจักต้องมีขั้นมีตอน.....”กู้หลานอยากจะพูดออกมา ได้แต่ร้องห่มร้องไห้จนควบคุมสติตัวเองไม่ได้“จักต้องมีขั้นตอนนะ！”แต่เธอก็ทนการกวนใจไม่หยุดไม่หย่อนของจ้าวเป่าอวิ๋นไม่ไหว จึงตัดบทในที่สุดทุกๆครั้งลองถาม......แค่เธอเองก็ไม่สามารถทนต่อการรังควาญของจ้าวเป่าอวิ๋นได้ ในใจนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ นับประสาอะไรกับคนอื่นล่ะ？“อย่าร้องเลยค่ะพี่” กู้อิ๋นยื่นทิชชู่ให้กู้หลาน“ในสองปีมานี้ ฉันยังลากเธอมาด้วย ทำลายจุดยืนครั้งแล้วครั้งเล่า” กู้หลานพูด“ไม่มีเงินของเธอเหล่านั้น ตระกูลจ้
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 146
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ สำหรับกู้หลานแล้ว ชีวิตเธอนับว่ากลับตาลปัตรดั่งหน้ามือเป็นหลังมือก็ว่าได้และตอนนี้เธอแค่อยากจะคิดทบทวนอย่างๆเงียบๆอยู่คนเดียว ว่านับจากนี้ไปเธอจะทำอย่างไรต่อไปกู้อิ๋นอยากจะพูดอะไรออกไป แต่พอเหลือบมองเห็นเงาแผ่นหลังที่อ้างว้างของกู้หลานเท่านั้นสุดท้ายเธอก็ได้แต่ก้มลงพยักหน้า “ถ้าพี่คิดหาหนทางได้แล้ว ก็โทรบอกฉันด้วยนะ ฉันจะช่วยพี่เอง”“อิ๋นอิ๋น！”ในขณะที่กู้อิ๋นลุกขึ้นยืนอยู่นั้น กู้หลานก็หันหน้ากลับมาในที่สุดกู้อิ๋นขมวดคิ้วถาม “มีอะไรหรือคะ？”กู้หลานพูด “พวกเราไม่คู่ควรแก่เธอที่ทำลายกฎเกณฑ์ครอบครัวแม่ จงใช้ชีวิตตัวเองอย่างสงบสุขเถอะ”คนอื่นๆเหล่านั้นสามารถช่วยเหลือครอบครัวของแม่ได้ เพราะว่าครอบครัวแม่มีกลุ่มคนที่มีคู่ควรคุ้มค่าอยู่เมื่อมองกลับกันกับครอบครัวของแม่พวกเธอ มันไม่คุ้มเลยจริงๆ！ “ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่คู่ควร แต่พี่ต่างหากที่คู่ควร” กู้อิ๋นพูดและยังเป็นคนในครอบครัวของแม่ เพียงแค่คนเดียวที่สมควรจะได้รับ“ฉันไม่ต้องการ！” กู้หลานพูดเพียงแค่สี่พยางค์ กู้หลานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้น นี่เป็นครั้งแรกที่
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 147
ประกันตัวจ้าวเป่าอวิ๋นหรือ？ประกันออกมาทำไม？เพื่อให้เขามาหาเธอพูดถึงเรื่องเงินสินสอดต่อไป หรือกดดันบังคับกู้หลานอีก？เมื่อมาถึงฟาร์มม้าจู๋ลู่ ก็สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว！ขณะที่กู้อิ๋นลงจากรถมานั้น ก็มีบริกรหนุ่มผู้หนึ่งออกมาต้อนรับ “คุณคือคุณกู้ใช่ไหมครับ”“ค่ะ ฉันเองค่ะ”“คุณเผยรอคุณอยู่ทางนี้ครับ” บริกรหนุ่มโค้งคำนับพร้อมผายฝ่ามือเชิญหญิงสาวกู้อิ๋นผงกศีรษะตอบรับ “ขอบคุณมากๆค่ะ” ถึงแม้ว่ากู้อิ๋นจะเคยมาฟาร์มม้าจู๋ลู่แห่งนี้แล้ว แต่ไม่ก็ค่อยคุ้นเคยสักเท่าไหร่บริกรหนุ่มพาเธอเดินลัดไปลัดมา ในที่สุดก็เข้ามาให้ห้องที่ตกแต่งด้วยกระจกสักที เมื่อเดินเข้ามาข้างใน เธอเห็นเต็มดวงตาว่าทั้งห้องจัดตกแต่งเต็มไปด้วยอาภรณ์เครื่องแต่งกายท้องถิ่น ซึ่งกู้อิ๋นเองก็ยังไม่เคยเข้ามาที่ที่ตรงนี้มาก่อนบริกรหนุ่มพากู้อิ๋นเดินมุ่งตรงไปที่หน้าประตูห้องโถง เพียงแค่ยังไม่ได้เปิดประตู ก็ได้ยินเสียง “ต๊อกแต๊กๆ”จากข้างใน คล้ายกับเสียงกำลังเล่นไพ่นกกระจอกอยู่？บริกรหนุ่มเคาะประตู！สักครู่ บานประตูก็เปิดออกจากข้างในกลิ่นอายบุหรี่ปะทะหน้าขึ้นมา กู้อิ๋นเพียงแค่แวบแรกก็ขมวดคิ้วทันใดที่แท้ก็กำลังเล่นไพ่นกกระจ
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 148
กู้อิ๋นพอจะเข้าใจ ว่าใจอันเป็นปฏิปักษ์ของเธอมาจากไหนกัน！“นั่งก่อนสิ พวกเขาน่าจะเล่นอีกสองตา” เสี่ยวโจวนำชาร้อนเสิร์ฟให้กู้อิ๋นกู้อิ๋นยิ้มแล้วรับแก้ว “ขอบคุณค่ะ” เสี่ยวโจว “พี่สะใภ้กับพี่รองรู้จักกันมาได้อย่างไรคะ？”จบคำพูด！เวินเสวี่ยและเฉินซิงหลีหันมามองที่กู้อิ๋นคำถามนี้มันเกิดขึ้นเร็วมาก กู้อิ๋นก็คิดไม่ถึงว่าเผยเซียวไม่คิดจะปิดบังสถานะของเธอเมื่อครู่นี้ลู่ฝานเรียกพี่สะใภ้ นั้นก็แสดงว่าก่อนที่เธอจะมาถึงนั้น เผยเซียวคงบอกว่าเธอจะมาและน่าจะพูด หรือว่าบอกไปว่าเมียตัวเองจะมา？และถ้าบอกไปว่าเธอคือผู้ช่วยเผยเซียวล่ะ....แบบนี้จะได้ไหม？จะทำให้เขาเสียหน้าหรือเปล่า？เสี่ยวโจวมองดูกู้อิ๋นไม่พูดไม่จา จึงหัวเราะแก้เก้อเขินแล้วพูดไปว่า “ไม่สะดวกเล่าหรือคะ？ต้องขอโทษด้วยค่ะ！”เฉินซิงหลีเมื่อได้ฟังเสี่ยวโจวกล่าวไม่สะดวกคำนั้น กระตุกมุมปากเล็กน้อยทำท่าดูแคลน “หรือจะว่าไปพี่รองไม่รู้ว่าไปเก็บมาเลี้ยงจากที่ไหน！”“พูดอะไรของเธอ ซิงหลี” เสี่ยวโจวเอ่ยด้วยกดข่มน้ำเสียงเฉินซิงหลีแค่นเสียงเหอะแฝงเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลนเธอคือคุณหนูตระกูลเฉินในใจของเธอนั้นคิดว่าเผยเซียวกับหลีเวยเยว่ ลู
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 149
แรกเริ่มกู้อิ๋นเล่นไพ่ไม่เป็น แต่หลังจากนั้นเพราะเคยคอยช่วยเหลือเผยเซียวเล่นต่ออยู่บ่อยๆตั้งแต่ทำตามคำสั่งของลั่วเหยียนนั้น เธอจึงสามารถเล่นไพ่นกกระจอกได้！แต่ทว่าเมื่อก่อนนั้นส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าทั้งนั้น โดยปกติแล้วการเล่นแต่ละหมากคือไม่สามารถเอาชนะลูกค้าได้นั่นก็หมายความว่าจนถึงตอนนี้กู้อิ๋นเรียนรู้การเล่นไพ่ ล้วนแต่เล่นแพ้มาโดยตลอด......“อืม เอาสิ！ชนะแล้วยกให้เป็นของเธอเลย” เผยเซียวตะลึงสักพักแล้วตอบกลับพยักหน้าทันใดลูบผมลูบศีรษะของเธอคล้ายดั่งเอ็นดูประหนึ่ง ทำให้ผู้คนในนั้นต่างได้เห็นภาพคู่รักจู๋จี๋จนอิจฉาตาร้อน กู้อิ๋นพยักหน้า “เย้！”เมื่อได้ยินว่าชนะแล้วเงินเป็นของตน ทันใดนั้นกู้อิ๋นก็นึกสนใจขึ้นมาแลมองดูเธอท่าทางหิวเงินอย่างนี้ เผยเซียวกระตุกรอยยิ้มที่มุมปาก แล้วหยิบมือถือหมุนตัวเดินออกไป กู้อิ๋นมองดูแล้วดูอีกไพ่ที่จับได้ของเขาลู่ฝานมองไปกู้อิ๋นถาม “พี่สะใภ้ครับ เมื่อก่อนคุณเล่นไพ่ไม่เคยชนะเลยหรือ？”เมื่อครู่ที่เธอถามกับคำถามอย่างนั้นไป ก็เพราะไม่เคยชนะเลยสักครั้งเลยกระมัง！ เหมือนกับว่าถามคำถามนั้นออกไปแล้วก็สามารถเอาชนะได้เลยเสียอย่างนั้นนะ！กู้อิ๋นพยักหน
มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 150
เธอเองก็ไม่รู้เลยว่าทำไมเผยเซียวถึงต้องแนะนำให้เพื่อนๆเขารู้จัก แต่ที่แน่ๆคือเขาไม่มีทางที่จะยอมรับสถานะเธออย่างง่ายขนาดนั้นแน่นอนมื้อเที่ยงแน่นอนว่าต้องเป็นสเต็กเนื้อแกะกู้อิ๋นยังดีหน่อย ไม่มีความรู้สึกท่าทีรับประทานไม่ได้ในขณะที่รออยู่นั้น เผยเซียวก็ดูแลเธอมาโดยตลอด ลงมือหั่นเนื้อสเต็กเป็นอย่างดีขณะที่รับประทานได้ครึ่งเดียวอยู่นั้น ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามา！หลีเวยเยว่“พี่คะ”เฉินซิงหลีลุกขึ้นยืนเรียกทักหลีเวยเยว่นั่งด้วยกันหลีเวยเยว่แลมองเผยเซียว แล้วสุดท้ายสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นร่างของกู้อิ๋นกู้อิ๋นพอจะเข้าใจที่เฉินซิงหลีไม่พอใจตัวเธอเองนั้นคือเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า ที่แท้เธอกับหลีเวยเยว่นั้นรู้จักกันแต่ทว่าหลีเวยเยว่มาถึงปุ๊บ！ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ ต่างพากันหยุดชะงักเห็นได้ชัดว่าใครๆก็รู้ว่าเผยเซียวและหลีเวยเยว่เคยมีความสัมพันธ์ช่วงหนึ่งกันมาก่อน“เท่านี้พอหรือไม่ครับ？” สายตาของเผยเซียวมองร่างกู้อิ๋นตลอดเวลากู้อิ๋นพยักหน้าตอบรับ “ค่ะ พอแล้วค่ะ คุณเองก็รีบๆทานเถอะค่ะ！”สเต็กเนื้อแกะต้องทานตอนร้อนๆเท่านั้น จึงจะอร่อย ถ้าเย็นแล้ว รสชาติจะไม่ค่อยน่า
Latest chapter
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 210
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 209
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 208
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 207
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 206
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 205
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 204
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 203
- มีลูกของประธาน เธออยากจะลาออกแทบทุกวัน บทที่ 202
