[5] เรียกรวมพล

มาเฟียติดสัตว(แพทย์)

ตอนที่ 5

เรียกรวมพล

บรื๊นนนนนน

“นายครับ ทำไมถึงกลับมาดึกขนาดนี้ล่ะครับ” แม็คที่รอนายของตนเองอยู่ เมื่อเห็นรถคันคุ้นตาวิ่งเข้ามาในตัวบ้านเขาก็รีบวิ่งออกไปหาทันที

“เกิดเรื่องนิดหน่อย” ซาจิเดินลงจากรถมาพร้อมกับตอบคำถามของลูกน้องคนสนิทไปด้วย เขาเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว มันยังมาเซ้าซี้ถามนั่นถามนี่อยู่ได้

“เกิดเรื่อง? พวกไหนครับนาย เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้แบบเงียบๆ เอง” เพราะธุรกิจสีเทานั้นทำให้พวกเขาต้องพัวพันกับเรื่องอันตรายอยู่ทุกวินาที ยิ่งเขาบอกว่าเกิดเรื่องไอ้แม็คมันก็แทบจะต่อสายตรงหาลูกน้องให้เตรียมพร้อมออกรบแล้ว

“ไม่ใช่ พวกนั้นไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร เพียงแค่มีอุบัติเหตุรถชนนิดหน่อย กูเลยเข้าไปช่วย”

“ช่วย? นายเนี่ยน่ะไปช่วยคนอื่น” แม็คถามออกมาอย่างประหลาดใจ ตั้งแต่เขารับใช้ผู้เป็นนายอย่างซาจิมาเกือบสิบปี ไม่เคยเห็นว่านายของตนจะเป็นผู้มีจิตใจเมตตาขนาดนั้น จะมีก็แต่แสร้งใจดีออกหน้าสื่อเพื่อสร้างภาพแค่นั้น

“เออ หน้าอย่างกูเนี่ยแหละ แล้วมึงก็อย่าถามให้มาก”

“ครับ” แม็คไม่กล้าพูดอะไรต่อ เพราะถ้าหากนายของตนได้อารมณ์ขึ้นแล้วมันจะเอาลงยาก

“เอ่อ มีกูเรื่องหนึ่งที่จะให้มึงช่วย”

“ครับ สั่งมาได้เลยครับนาย ผมไม่ได้ออกโรงนานแล้ว ครั้งนี้จะให้ไปฆ่าใครครับ” แม็คยิ้มร่าเมื่อจะได้ออกโรงกำจัดศัตรูเองสักครั้ง เพราะปกติเรื่องแบบนี้จะให้แค่ลูกน้องปลายแถวจัดการก็เพียงพอแล้ว

“หมา”

“หมา? หมาอะไรครับนาย ผมอยากฆ่าคนครับไม่ได้อยากฆ่าหมา” แม็คยิ่งงงเข้าไปอีกเมื่อเจอกับผู้เป็นนายที่เริ่มพูดไม่รู้เรื่องสักที

“ไปเอามาลงมา แล้วก็จัดการที่อยู่ต่างๆ ให้มันด้วย ส่วนของกูก็ซื้อมาหมดแล้วอยู่หลังรถ”

“ห๊ะ!! ด….เดี๋ยวครับนาย อย่าพึ่งไป” แม็คตั้งท่าจะวิ่งตามซาจิไป แต่เขาก็ต้องชะงักฝีเท้าไว้เสียก่อน เมื่อหันไปเจอก้อนสีขาวๆ ดำๆ อยู่ในรถที่นายของตนขับกลับบ้าน

“เชี้ยยย หมาาาาาา” นี่นายเขาพูดมานั่นเป็นเรื่องจริงงั้นหรอ แล้วนี่หมาของนายหรอ ไอ้หมาพันธุ์ติ๊งต๊องเนี่ยน่ะ

แม็คได้แต่เกาหัวแกร๊กๆ และเดินไปเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับออกเพื่อให้ไอ้ก้อนขนในรถได้ลงมา

โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!

“เหี้ยเอ้ยยย หมาตัวเป็นๆ” แม็คได้แต่ทึ้งหัวตัวเองไปมา เพราะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ซาจิจะสื่อ

ตกลงนี่นายจะซื้อมาเลี้ยงหรือซื้อมาฆ่ากันแน่ โอ๊ยยย แม็คปวดหัวเหลือเกิน

โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!

แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!

“โว๊ยย เห่าดีจริงๆ เลยมึงเนี่ย รอแป๊บกูไปเอาของก่อน อย่าวิ่งหนีไปไหนน่ะเว้ย” ในเมื่อคนเป็นเจ้านายไม่อยู่ให้ถามแล้วเขาก็ต้องทำตามในสิ่งที่ตัวเองเข้าใจ นั้นก็คือหมาตัวนี้น่าจะถูกเลี้ยงมากกว่าถูกฆ่าเพราะได้ยินในประโยคหลัง นายพูดว่าซื้อของมาแล้ว ซึ่งเขาเปิดออกก็เจอกับอุปกรณ์เลี้ยงหมานานาชนิดถูกอัดแน่นอยู่ด้านหลัง

“อึบ ฮ๊า แมร่งโคตรหนักเลยโว๊ยยย นายซื้ออะไรมากเยอะแยะเนี่ย” แม็คหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังมาไว้ในมือก่อนจะค่อยๆ หิ้วทุกอย่างเข้าไปในบ้านอย่างทุลักทุเล โดยที่ได้หารู้ไม่ว่าไอ้ตัวที่เขาบอกให้มันยืนอยู่กับที่นั้น บัดนี้มันได้เหลือแต่ความว่างเปล่าแล้ว

“เฮ้ยไอ้หมา เข้าบ้าน” แม็คเดินออกมาเรียกหมา แต่กลับได้แค่เสียงแห่งความเงียบ เขาเลยรีบวิ่งไปดูตรงที่มันยืนอยู่ก่อนหน้านี้

“โอ๊ยยยย คืนนี้กูจะได้นอนอยู่ใช่ไหมเนี่ยยย” แม็คได้แต่โอดครวญอยู่กับตัวเองพร้อมกับเริ่มวิ่งออกตามหาไอ้หมาติ๊งต๊องที่นายเขาซื้อมา ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อเอาโทรศัพท์มาต่อสายหาใครบางคน

‘ครับพี่’ รอไม่นานปลายสายก็กดรับสายของเขา

“ไอ้ดีน มึงออกมาหน้าบ้านใหญ่เดี๋ยวนี้”

‘อะไรครับพี่แม็ค มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น’

“เออมึงอย่าถามมาก กูบอกให้รีบมาก็กูรีบมาสิว่ะ”

‘ครับๆๆ เดี๋ยวผมรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ แล้วให้เรียกคนอื่นๆ ด้วยไหมครับ’

“เออเรียกมาให้หมดนั่นแหละ ด่วนเลยก่อนนายจะโมโห”

‘ห๊ะ นายโมโหเลยหรอพี่ เดี๋ยวผมรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ เฮ้ยๆๆ พวกมึงตื่นๆๆ ตื่นให้หมดแล้วออกไปหน้าบ้านใหญ่’

แม็ควางสายจากน้องคนสนิทก่อนจะไปยืนรอพวกมันที่หน้าบ้านดังเดิม รอไม่นานพวกมันก็วิ่งหน้าตาตื่นมารวมกันที่หน้าบ้านครบหมดทุกคนแล้ว

“มาครบแล้วครับพี่” ดีนรายงานแม็คในเบื้องต้น ก่อนที่แม็คจะพยักหน้ารับรุ่นน้องคนสนิทไป

“ดี พวกมึงฟังกูให้ดี ตอนนี้สัตว์เลี้ยงของนายหนีไป แต่น่าจะอยู่แถวบ้านนี่แหละไม่น่าจะออกไปไหนไกลได้ พวกมึงไปตามหามาซะ ถ้าไม่เจอไม่ต้องนอน”

“เอ่อ…เดี๋ยวนะครับพี่ สัตว์เลี้ยงหรอครับ นายไม่ได้เลี้ยงอะไรไม่ใช่หรอครับ”

“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว”

“แล้วสัตว์เลี้ยงที่พี่ว่านั่นมันคืออะไรล่ะครับ” ลูกน้องหลายๆ คนพยักหน้าด้วยกับความคิดเห็นของคนที่ยกมือถาม เพราะมาถึงแม็คก็เอาแต่บอกให้ตามหาสัตว์เลี้ยงโดยไม่ได้ระบุอะไรชัดเจนเลยแม้แต่นิดเดียว

“หมา”

“หมาอย่างนั้นหรอพี่ ถ้านายจะเลี้ยงต้องเป็นหมาที่โหดมากแน่ๆ มันจะไม่กัดพวกผมเอาหรอ”

“เออน่า~ มันไม่กัดหรอกกูรับประกันเลย ถ้ามันกัดพวกมึง มึงมาเอาเงินจากกูได้เลยแผลละหมื่น ไปตามหาได้แล้ว อย่ามาพูดมาก เดี๋ยวถ้านายมาเจอ มันจะแย่เอา” คนอย่างไอ้แม็คขอเอาหัวเป็นประกันเลยว่าลูกน้องของเขาจะไม่ได้รับบาดแผลจากเจ้าหมาตัวนั้นแน่นอน เพราะหมาที่นายเขาซื้อมานั้นน่าจะเป็นนักทำลายเสียมากกว่าที่จะมากัดคนให้เป็นบาดแผลได้ บางทีในอนาคตเขาคงจะต้องดีลกับร้านเฟอร์นิเจอร์ไว้เสียแล้ว

“ครับ” ลูกน้องได้รับคำสั่งจากผู้มีอำนาจสั่งการรองจากผู้เป็นนายอย่างซาจิแล้ว ต่างคนต่างก็แยกย้ายไปหาหมาตัวนั้นทันทีทันที ถึงแม้จะไม่มีข้อมูลในการตามหาอะไรมาก แต่ถ้าเป็นหมาก็คงจะมีแค่ตัวเดียวเท่านั้นแหละที่เดินอยู่ในบ้านหลังนี้ได้

การตามหาโดยคนจำนวนเกือบที่จะถึงร้อยคนนั้น รู้หรือไม่ว่ามันจะไม่เป็นผล เพราะสิ่งที่พวกเขาตามหานั้นไม่ได้อยู่ในบริเวณนั้นแล้ว