Share
บทที่ 1597
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1598
“โจมตี โจมตีพวกมันเดี๋ยวนี้!” ผู้ที่อยู่แนวหน้ารู้สึกหวาดกลัว และผู้อาวุโสหลายคนในขั้นสูงระดับเทพแท้จริงก็ตะโกนขึ้น น่าเสียดายที่ไม่มีใครรู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไป เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่น่าสะพรึงกลัว พวกเขาบางคนก็พยายามหลบการโจมตี ตูม ตูม ตูม! หลายคนกำหมัดแน่น กัดฟันร่ายกระบวนท่าออกมา ทว่าการโจมตีเหล่านี้ก็ไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือที่ไร้ซึ่งความหมาย การโจมตีของพวกเขาถูกทำลายทันทีในขณะเดียวกัน ดาบบินของเฟนด์ยังคงมุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุด และพุ่งเข้าใส่ฝูงชน ปัง ปัง ปัง! นักสู้ในขั้นต้นของระดับเทพแท้จริงและขั้นสูงระดับกึ่งเทพบางคนถูกดาบบินฟันและระเบิดอยู่กลางอากาศ ในขณะที่ผู้ที่อยู่ขั้นกลางหรือขั้นสูงของระดับเทพแท้จริงไม่สามารถหลบการโจมตีได้ แต่อย่างน้อยพวกเขาก็สิ้นลมโดยที่ร่างไม่บุบสลาย เลือดสาดกระจายไปทั่ว คนกว่าสองร้อยคนจากสี่ตระกูลถูกเฟนด์ฆ่าตายในรอบเดียว นอกจากนี้ ในบรรดาสองร้อยคนนี้ มีนักสู้ที่อยู่ขั้นสูงของระดับเทพแท้จริงหลายคน เช่นเดียวกับนักสู้ชั้นยอดอีกหลายสิบคนที่อยู่ในขั้นกลางและขั้นต้นของระดับเทพแท้จริง "ฮึ่ม! ฉันจะแก้แค้นให้ลูกชายฉัน!” นายใหญ่ฮ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1599
"ฆ่ามัน!" เมื่อเห็นว่าคนจากสี่ตระกูลเริ่มหนีไปแล้ว เฟนด์ก็ยิ่งรู้สึกดีในใจ เห็นได้ชัดว่าเมื่ออีกฝ่ายเริ่มหนีเอาชีวิตรอด เฟนด์และคนอื่น ๆ ก็ไม่ต้องสูญเสียคนของพวกเขาอีก แน่นอนว่าเฟนด์จะไม่ละเว้นตระกูลใดในสี่ตระกูลที่อยู่ในขั้นสูงหรือขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงเลย เฟนด์จะพุ่งเข้าหาคนเหล่านั้นและจัดการพวกเขาทันที นักสู้ที่แข็งแกร่งเหล่านั้นถูกเฟนด์สังหารไปทีละคน แนชและคนอื่น ๆ ที่ตอนนี้วางมือแล้ว ไล่ตามผู้ที่แข็งแกร่งในระดับเทพแท้จริงอย่างเมามันและสังหารพวกเขาลง สิ่งนี้ทำให้ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ต้องสูญเสียผู้ที่แข็งแกร่งไปราวเจ็ดหมื่นถึงแปดหมื่นคน จากนั้นการต่อสู้ก็จบลง แน่นอนว่าตระกูลวู๊ดสูญเสียกำลังพลไปหลายพันคน และมีคนอีกสองสามพันคนที่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้เช่นกัน หลังจากการต่อสู้อันน่าเกรงขาม สถานะของตระกูลวู๊ดในโลกแห่งการต่อสู้นี้จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก แม้แต่สี่ชนเผ่าโบราณเองก็ยังต้องเกรงกลัวพวกเขา ในที่สุดผู้คนจากสี่ตระกูลก็กระจัดกระจายหนีหายไปคนละทิศคนละทาง มีเพียงนักสู้ที่มีระดับการต่อสู้ต่ำเท่านั้นที่โชคดีรอดไปได้ แต่การสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ที่พวกเขาได้รับส่งผลกระ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1600
“คนของตระกูลสาขา จงฟัง! ครั้งนี้พวกคุณพยายามในการต่อสู้อย่างหนัก และนั่นคือเหตุผลที่เราสามารถชนะการต่อสู้นี้ได้ เพื่อตอบแทนเรื่องที่พวกเราจะไม่มีวันลืมในการต่อสู้ครั้งนี้ของพวกคุณ ตระกูลหลักและตระกูลสาขาจะแบ่งปันของที่ยึดมาจากสงครามอย่างเท่าเทียมกัน! ผมเชื่อว่าแต่ละตระกูลสาขาจะได้รับสิ่งของจากการต่อสู้ครั้งนี้มากมาย นักสู้ที่แข็งแกร่งจากสี่ตระกูลเสียชีวิตที่นี่ไม่น้อย และแหวนยุทธของพวกเขาจะต้องมีทรัพยากรยุทธและสมบัติมากมายแน่!”เมื่อเห็นว่าของที่ยึดมาจากสงครามเกือบจะถูกรวบรวมแล้ว แนชก็บินขึ้นไปในอากาศทันทีและประกาศเสียงดัง"เย่! เยี่ยมมาก!”“เย่! นายน้อยวู๊ด เขาเยี่ยมจริง ๆ! เขาทั้งมีเหตุผลและฉลาดมาก ๆ! แม้ว่าตระกูลสาขาจะเผชิญการสูญเสียครั้งใหญ่ แต่นี่ก็ถือว่าคุ้มค่า! ฉันมั่นใจเลยว่าตระกูลวู๊ดจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอน!”คนในตระกูลสาขารู้สึกยินดีเมื่อได้ยินประกาศล่าสุด พวกเขาแทบจะเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่“ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งตระกูลคาเบลโล และสุภาพบุรุษจากตระกูลเฮมเพอร์ลี ผมในนามของตระกูลวู๊ด ขอขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่พวกคุณช่วยเราในครั้งนี้!”เฟนด์ยิ้มขณะที่เขาเดินไปขอบคุณ เ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1601
แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าเขาสามารถฆ่านักสู้สองคนที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงได้ด้วยตัวเองหรือแม้แต่จัดการกับพวกนั้นได้สักสามคน ก็ถือว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว! ทีเดียวหกคน? ไร้สาระน่า เขาคงต้องตายแน่ ที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่านั้นคืออะไร? คู่ต่อสู้ของเฟนด์ไม่ใช่แค่นักสู้ที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงธรรมดา ๆ เสียหน่อย แต่เป็นถึงหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในระดับนั้นอย่างนายใหญ่ฮันท์ เควนติน ฮันท์ ซึ่งเป็นหัวหน้าตระกูลชั้นหนึ่งเชียว พลังยุทธของพวกเขาแข็งแกร่งกว่าผู้ที่เพิ่งทะลวงผ่านไปสู่ขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงไม่น้อย แต่กลับกลายเป็นว่านักสู้ที่แข็งแกร่งซึ่งเป็นที่รู้จักดีเหล่านี้ เมื่ออยู่ต่อหน้าเฟนด์แล้วกลับอ่อนแอราวกับลูกแมว และไม่สามารถต้านทานการโจมตีได้แม้แต่ครั้งเดียว "เดี๋ยวนะ เป็นไปได้ไหมว่าผู้อาวุโสที่อยู่ในระดับเทพแท้จริงทั้งหกคนที่เราส่งออกไปลอบสังหารคนของตระกูลวู๊ดก่อนหน้านี้ก็ถูกเขาฆ่าเช่นกัน?” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ความคิดที่น่ากลัวก็ก่อตัวขึ้นในใจของโจเอล และใบหน้าของเขาซีดเผือดในทันที “ไม่…ไม่มีทาง! หน่วยสอดแนมบอกว่ามีบาดแผลจากกรงเล็บแหลมคมบนร่างกายไม่ใ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1602
“ตอนนี้ตระกูลคาเบลโลสนิทชิดเชื้อกับตระกูลวู๊ดมาก สถานการณ์แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่เควิน คาเบลโลจะอยู่ที่บ้านพักของตระกูลวู๊ด แต่ทำไมตระกูลเฮมเพอร์ลีถึงอยู่ที่นั่นด้วย?” ขณะที่เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ บนหน้าผากของลิลลี่เกิดริ้วรอย เธอพึมพำด้วยความสงสัยบางอย่าง "ใช่ ถ้าคุณไม่ท้วง ผมก็คงไม่สังเกตเรื่องนี้เช่นกัน มันแปลกจริง ๆ ทำไมสมาชิกในตระกูลเฮมเพอร์ลี ถึงอยู่ที่นั่น? แถมพวกเขายังเสนอตัวช่วยตระกูลวู๊ดในการต่อสู้อีกต่างหาก!” คิ้วของโจเอลขมวดเข้าหากันเมื่อได้ฟังคำทักท้วงของลิลลี่ เขาเริ่มคิด “ตระกูลเฮมเพอร์ลีอยู่ในสถานะที่เป็นกลางมาโดยตลอด และพวกเขามักจะไม่ค่อยมีปากเสียง ไม่พยายามทำให้ตระกูลอื่นขุ่นเคืองหรือพินอบพิเทา แล้วทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ในบ้านพักของวู๊ดล่ะ?” ผู้อาวุโสตระกูลลาโกริโออดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา ไม่นาน ลิลลี่ก็นึกอะไรออกได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเป็นประกาย "เดี๋ยว! ฉันรู้! ต้องใช่แน่ ๆ เราไม่รู้เลยว่าตระกูลใดได้รับลูกบอลหินจากเขาเหมันต์กระจ่างใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้ดูเหมือนว่าลูกบอลหินนั่นจะต้องอยู่ในมือของตระกูลเฮมเพอร์ลี! พวกเขาต้องได้
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1603
"ใช่ เจ้าตำหนัก ไอ้ส*รเลวนั่นยังไม่ได้ทะลวงไปถึงระดับเทพสูงสุดเลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับมีพลังมหาศาลอยู่ก่อนแล้ว ถ้าเขาสามารถเข้าถึงระดับเทพสูงสุดได้ขึ้นมาจริง ๆ จะไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้อีกต่อไป! และเมื่อถึงเวลานั้น เราจะต้องหนีเขาหัวซุกหัวซุนเลยล่ะ!” ผู้อาวุโสอีกคนพูดขึ้นด้วยกังวลของเขา “เฮ้อ! ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้ว รออีกหน่อย เราได้แต่ภาวนาอย่าให้พวกเขาค้นพบอะไรเลย เราต้องจับตาดูตระกูลที่มีลูกบอลหินเหล่านั้นให้มากขึ้น เราต้องรู้ความคืบหน้าและสถานการณ์ล่าสุดของพวกเขาตลอดเวลา!” นี่เป็นครั้งแรกที่โจเอลรู้สึกถึงความรู้สึกสิ้นหวังและไร้อำนาจ “พวกที่มาจากตระกูลลาโกริโอ ฟังไว้ให้ดี แม้ว่าพวกคุณจะมีกันค่อนข้างมาก แต่ผมต้องพูดตามตรงว่าพวกคุณมีนักสู้ที่มีระดับพลังยุทธในระดับเทพแท้จริงและระดับกึ่งเทพไม่กี่คนผมจะหาคนจัดที่พักให้ ได้โปรดฝึกฝนอย่างหนักและมุ่งมั่นในการบุกทะลวงเข้าไว้!" “ขอบคุณมาก เจ้าตำหนักคอลลินส์!” สมาชิกตระกูลลาโกริโอที่ยังเหลือรอดโค้งคำนับและขอบคุณโจเอล โจเอลยิ้มบาง ๆ ให้พวกเขา แม้ว่าเศษซากของตระกูลลาโกริโอจะไม่แข็งแกร่งด้านกำลังรบ แต่การมีผู้คนจำนวนมากขึ้นย่อมดีก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1604
“ฮิฮิ จู่ ๆ ผมก็คิดขึ้นมาได้ แต่ผมไม่กล้าลอง เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!” พอลหัวเราะอย่างอบอุ่น หลังจากสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง ก็น่าแปลกใจที่ดวงตาของเฟนด์มุ่งมั่นและแน่วแน่ “ผมว่าเราลองดูก็ได้!” “เดี๋ยวก่อน นายน้อยเฟนด์ เราไม่ควรประมาท สิ่งนี้ดูดซับพลังฉี และมันก็ดูดซับอย่างรุนแรงอีกด้วย! ถ้าจู่ ๆ คุณอัดพลังฉีเข้าไปทำลายสมดุลในนั้น ใครจะรู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร? จะเกิดอะไรขึ้นหากผลที่ตามมานั้นร้ายแรงจนไม่อาจควบคุมได้ นั่นแย่แน่!” ผู้อาวุโสลำดับแรกของตระกูลเฮมเพอร์ลี กระโดดและตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินคำแนะนำที่กล้าบ้าบิ่นนี้และก้าวไปข้างหน้าเพื่อแนะนำพวกเขา “เขาพูดถูก นายน้อยเฟนด์ เราอย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่นเลย เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าลูกบอลหินระเบิดขึ้นมาล่ะ? หรือหากมันกลายเป็นลูกบอลยักษ์ที่ดูดพลังฉีออกจากร่างกายของคุณจนหมดล่ะ? นั่นคงทำให้คุณถึงฆาต!” พ่อบ้านไททัสส่งเสียงเตือนเฟนด์ทันที “ความคิดของนายน้อยเฮมเพอร์ลีนั้นบุ่มบ่ามและเสี่ยงเกินไป! อีกอย่าง ถึงคุณจะอยากลอง ก็หาสมาชิกตระกูลสาขาสักคนมาลองทำดูจะดีกว่า! คุณคือหัวหน้าตระกูลวู๊ดในอนาคต คุณสำคัญเกินไป แถมทั้งตระ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1605
เฟนด์สะบัดฝ่ามืออย่างพยายามบรรเทาอาการชา “ก้อนหินก้อนนี้ทำให้ฉันลอยออกไปตามใจมันเอง เป็นไปได้ไหมว่า...มีบางสิ่งที่มีชีวิตอยู่ในลูกบอลหินจริง ๆ?” “เฮ้ย! มันส่งเสียงด้วย!” ไม่มีใครคาดหวังผลลัพธ์นี้เลย แต่มันทำให้ฝูงชนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อลูกบอลหินผลักเฟนด์ออกไปและหยุดดูดพลังฉีของเขา กึก! เสียงลูกหินดังขึ้นอีกครั้ง และลำแสงสีแดงก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ลำแสงหนาและสว่างมากจนมองเห็นได้จากระยะไกล "คุณพระช่วย! ลำแสงนั้นคืออะไร?” ห่างออกไปหนึ่งหมื่นไมล์ เจ้าวิหารแห่งทวยเทพและราชาที่เพิ่งกลับมายังที่พักของเขาเห็นลำแสงสีแดงและอุทานออกมาดัง ๆ “มันพุ่งออกมาจากจุดที่ตระกูลวู๊ดตั้งอยู่! พระเจ้า! มันมาจากตระกูลวู๊ด! เหตุใด จู่ ๆ ถึงมีแสงสีแดงปรากฏขึ้นจากที่นั่นได้?” ผู้อาวุโสของวิหารแห่งทวยเทพและราชากล่าวด้วยความงุนงง แฮร์รี่นึกถึงบางสิ่งอย่างรวดเร็ว และเขาก็สูดหายใจเข้าอย่างแรง “ต้องใช่แน่ ๆ! ต้องเป็นเด็กเหลือขอจากตระกูลวู๊ด ไม่ก็พอลจากตระกูลเฮมเพอร์ลี… พวกเขาต้องค้นพบอะไรบางอย่างจากลูกบอลหินที่ทำให้เกิดนิมิตเช่นนี่ขึ้น! ไม่เช่นนั้นคงไม่มีแสงสว่างเช่นนี้!” "พระเจ้า! เป็นไปได้
Latest chapter
