LOGINShare
บทที่ 1270
Related chapters
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1271
แนชกัดฟันด้วยความโกรธ เขาพูดขณะรีบวิ่งไป "ฉันจะกวาดล้างพวกแกทั้งหมดถ้ากล้าแตะต้องลูกชายฉัน!""ฮึ่ม!" เทรนตันเกลียดชังอยู่ในใจ เขาวางแผนทำร้ายเฟนด์จนสาหัสถ้าหากฆ่าไม่ได้สุดท้ายแล้ว อัจฉริยะวัยเยาว์จากทุกตระกูลก็จะเข้าร่วมการแข่งขันนี้ เฟนด์คือทายาทของตระกูลวู๊ด เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เข้าร่วมการแข่งขัน เฟนด์จะเป็นตัวตลกแน่หากไม่เข้าร่วมการแข่งขันดังนั้น เขาไม่จำเป็นต้องฆ่าเฟนด์ แค่ทำให้เจ็บหนัก และแนชก็จะพูดไม่ออกเมื่อเฟนด์โดนคนอื่นฆ่าในตอนแข่งขันท้ายที่สุด การแข่งขันนี้ก็คือเพื่อชีวิตและความตาย จะตรวจสอบอะไรหลังแข่งก็ไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ทุกตระกูลตกลงกันมาโดยตลอดหลาย ๆ ครั้ง อัจฉริยะบางคนของบางตระกูลจะฆ่าศัตรูในการแข่งขันโดยไม่มีข้อกำจัดใด ๆ เมื่อขัดแย้งกันที่โลกภายนอก นี่เป็นเพราะตระกูลชนชั้นหนึ่งพูดอะไรไม่ได้แม้ว่านายท่านของตระกูลชนชั้นสองจะฆ่านายน้อยจากตระกูลชนชั้นสูงแม้ว่าจะเป็นไปได้เล็กน้อยที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้น แต่ก็มีหลายอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วเขากลัวว่าแนชจะเป็นบ้าโดยไม่ได้ตั้งใจฆ่าเฟนด์ และทั้งสองตระกูลก็จะเริ่มทำสงครามกัน สุดท้ายแล้ว ตระกูลลาโกริโอก็สู้ตระกูลวู๊
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1272
เฟนด์ไม่ได้โง่ เขาประหลาดใจที่อีกฝ่ายวิ่งเข้ามาอย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจว่าชายชราคนนี้ไม่กล้าฆ่าเขา และแค่วางแผนทำร้ายเท่านั้นท้ายที่สุด ถ้าเขาฆ่ากล้าเฟนด์ พ่อและผู้อาวุโสตระกูลวู๊ดก็จะทำสงครามแน่นอน ลาโกริโอสู้ตระกูลวู๊ดไม่ได้หรอกดังนั้น ชายชราคนนี้จึงแค่อยากให้เขาบาดเจ็บและให้ฝ่ายตรงข้ามฆ่าเขาตอนแข่งขันเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เทรนตันก็ประเมิณพลังการต่อสู้ของเฟนด์ต่ำเกินไป เขาคิดว่าอีกฝ่ายมีความสามารถในการต่อสู้ขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงแล้ว เขาจึงไม่ได้ปล่อยพลังออกมาทั้งหมด และในที่สุดเขาก็จบลงในเหตุการณ์เดียวกับอีกฝ่าย เขาเชื่อว่าถ้าใช้กำลังเต็มที่ เทรนตันก็ฆ่าเขาไม่ได้อยู่ดี"ฮ่า ๆ... การทดสอบของคุณทำให้ผมประหลาดใจนะเนี่ย!" เฟนด์หัวเราะแต่ก็ได้ตัดสินใจไปแล้ว เขาจะฆ่าชายชราคนนี้แน่นอนเมื่อมีโอกาสเขาโชคดีที่พ่อและผู้อาวุโสก็อยู่ที่นี่ในวันนี้ ถ้าไม่เป็นเช่นนี้แล้ว ชายชรานี่จะต้องถูกฆ่าอย่างไม่ลังเลแน่นอน"เจ้าหนุ่มนี่มันอยู่ในขั้นกลางของเทพแท้จริงจริงเหรอ?" สีหน้าของไดอาน่านิ่งลง ความสามารถของเฟนด์ทำให้เธอรู้สึกเลื่อนลอย ความสามารถเช่นนั้นหาได้ยาก โดยเฉพาะเมื่อเขามา
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1273
"ฮ่า ๆ... ถูกต้อง ที่ฉันจะบอกคือตระกูลคาเบลโลไม่ต้องอยากจะทำอะไร!" เทรนตันหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วนก่อนจะโบกมือและพูดกับคนอื่น ๆ ในตระกูลตัวเองว่า "ไปกันเถอะ ไป!"เทรนตันพาพวกเขาไปที่ถนนหลังจากพูดจบแต่เขาไม่รู้ว่าจะไปชนคนอีกกลุ่มแทนขณะที่ออกจากโรงแรมเขามีความสุขทันทีเมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ เพราะนี่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากตระกูลคาเบลโลเขารีบวิ่งไปหานายท่านคาเบลโลทันที "นายท่านคาเบลโล พวกเรานี่มันมีชะตาต้องกันจริง ๆ ใครจะรู้ว่าฉันจะได้มาเดินชนกันที่เมืองนี้! ชะตาลิขิตอะไรเช่นนี้!""ฮ่า ๆ... ใช่ นานแล้วที่เราเจอกันครั้งล่าสุด นายท่านลาโกริโอ!" อเล็กซานเดอร์หัวเราะอย่างรังเกียจเล็กน้อยเขาไม่เคยชอบพวกลาโกริโอเลย เพราะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกวู๊ดและลิลลี่ก็เป็นภรรยาของแนช ดังนั้นตระกูลทั้งสองมักจะทะเลาะกันเสมอตอนที่ค้นหาของล้ำค่า"นายท่านคาเบลโล อีกอย่าง ฉันสงสัยอะไรอย่างน่ะ ฉันเพิ่งเจอลูกสาวลำดับสามของคุณและสงสัยว่าทำไมเธอถึงไปอยู่กับตระกูลวู๊ด? นอกจากนั้นยังพูดแทนพวกนั้นอีก ท้ายที่สุดแล้วคุณรู้ใช่ไหมว่าความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลคุณกับพวกวู๊ดไม่ได้ดีขนาดนั้นน่ะ?" เทรนตันรีบพูด เขาเสริมหลั
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1274
"จริงเหรอ? พวกวู๊ดช่วยลูกไว้เหรอ?" อเล็กซานเดอร์มีสีหน้าแปลก ๆ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ตามสถานการณ์ของทั้งสองตระกูลแล้ว ดีเท่าไหร่แล้วที่ตระกูลวู๊ดไม่ทำอะไรตระกูลคาเบลโลที่กำลังตกอยู่ในอันตราย ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะช่วยชีวิตลูกสาวเขาเอาไว้เขาสงสัยว่าตระกูลวู๊ดอยากได้อะไรและคิดอะไรแบบอื่นในหัวอีกหรือไม่"ใช่ คุณพ่อ เฟนด์มีความสามารถและแข็งแกร่งจริง ๆ!" ดาเนียลล่าเขินอายเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเฟนด์ เธอยกย่องเฟนด์มาก"ใครคือเฟนด์?!" อเล็กซานเดอร์มองขณะถามเสียงดังเฟนด์ยิ้มขณะเดินไปข้างหน้า เขาชี้อเล็กซานเดอร์และพูดว่า "สวัสดีนายท่านคาเบลโล ผมคือเฟนด์เองที่ช่วยลูกสาวลำดับสามของคาเบลโลเอาไว้ ขณะที่ผมเห็นว่าเธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเมื่อวันก่อน สุดท้ายแล้วก็ทนไม่ไหวที่ต้องเห็นพวกนักเลงที่ทำให้ผู้หญิงต้องอับอาย!"อเล็กซานเดอร์มองเฟนด์ก่อนจะพยักหน้าและชี้ไปที่เฟนด์ "ขอบคุณมาก!""ไม่เป็นไรนายท่านคาเบลโล!" เฟนด์ตอบกลับอย่างสุภาพเทรนตันที่กำลังฟังอยู่ผลักคนออกไปโดยไม่คาดคิด เขาพูดกับอเล็กซานเดอร์ "นายท่านคาเบลโล อย่าตกหลุมพรางกับคำพูดหวาน ๆ ของผู้ชายคนนี้เลย เขาคือลูกนอกสมรสของแนชและมาจากโลก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1275
อเล็กซานเดอร์มองเฟนด์หลังจากเทรนตันออกไป จากนั้นเขาก็พลิกมือและยาชั้นดีก็ปรากฏขึ้นมา เขาให้ยากับเฟนด์ "นี่คือของกำนัลแห่งความซาบซึ้งของพวกเรา พวกเราคาเบลโลไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร"อเล็กซานเดอร์หยุดก่อนพูดต่อ "อย่างไรก็ตาม เพื่อทำให้ทุกอย่างตรงไปตรงมา คนของเราก็จะไม่หยุดถ้าเจอใครก็ตามจากตระกูลวู๊ดในระหว่างแข่งขัน เข้าใจใช่ไหม?""ยาชั้นยอดระดับแรกเหรอ?" เฟนด์มองยาเม็ดในมือ แม้ว่ายาเม็ดนี้จะดูธรรมดา แต่ก็ยากที่ใครจะหาของล้ำค่ามาได้ สุดท้ายแล้ว นี่มันก็มีผลกับใครบางคนที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงดูเหมือนว่าอเล็กซานเดอร์จะรักลูกสาวอย่างดาเนียลล่าจริง ๆ ไม่เพียงแต่เขาขอโทษพรรคตรงข้ามเท่านั้น แต่เขายังให้ยามาเพื่อแสดงความขอบคุณ คนธรรมดาทั่วไปคงทำอะไรแบบนี้ไม่ได้"นายท่าน นี่มัน..." ท่าทีของชายชราของตระกูลคาเบลโลนิ่งลง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เต็มที่จะมอบของล้ำค่าให้กับสมาชิกในตระกูลวู๊ด"ไม่เป็นไร มันก็แค่ยา ชีวิตลูกสาวฉันมีค่ามากกว่ายาเม็ดนี้อีก และฉันก็ไม่อยากเป็นหนี้อะไรกับตระกูลวู๊ด! ฉันไม่อยากให้พวกเขาพูดลับหลังเรา ถ้าคนของเราบังเอิญไปฆ่าอัจฉริยะของตระกูลวู๊ดในตอนแข่งขัน ฉันไม่อ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1276
"ไปกันเถอะ น้อง..." เฮเลน่าและวีนัสคาเบลโลดึงดาเนียลล่าที่ไม่เต็มใจออกไปพร้อมกับคนอื่น ๆ "เหมือนว่าความแค้นระหว่างสองตระกูลจะฝังเอาไว้ลึกมากเลยนะ พ่อ" เฟนด์พูดอย่างขมขื่นหลังจากพวกคาเบลโลออกไปแนชยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน "มันยืดเยื้อมานาน และความเกลียดชังก็ไม่ได้สะสมมาแค่วันหรือสองวันเท่านั้น เป็นเหตุผลว่าทำไมทัศนคติของอเล็กซานเดอร์จึงเป็นเช่นนั้น พ่อไม่ได้หวังว่าเขาจะให้ยากับลูกมานะ"เฟนด์ลังเลขณะมองยาเม็ดในมือ จากนั้นเขาก็เดินไปหาผู้อาวุโสลำดับหนึ่งและพูด "ผู้อาวุโสลำดับแรก ผมว่ายานี้ให้คุณดีกว่า""คุณให้ผมเหรอ?!" ตาของผู้อาวุโสเบิกกว้าง เขาคิดว่าได้ยินผิดไป ของล้ำค่าอย่างนี้ก็พอแล้วที่จะทำให้ปรมาจารย์ระดับเทพแท้จริงอยากได้ แต่เฟนด์กลับนำมามอบให้เขาเหรอ?เฟนด์พยักหน้า "ผมได้ยินมาว่าคุณอยู่ขั้นสุดท้ายของระดับเทพแท้จริงมาหลายปีแล้ว และหวังว่ายานี้จะช่วยให้คุณทะลวงไปได้ถึงขั้นสุดยอดของเทพแท้จริงได้ สุดท้ายแล้ว การได้มีปรมาจารย์ระดับเทพแท้จริงในขั้นสุดยอดก็จะมีความสำคัญต่อตระกูลเรามาก ตระกูลเราคงจะได้สิ่งดี ๆ จากปรมาจารย์สองคนในขั้นสุดยอดของระดับเทพแท้จริง ถ้าคุณทะลวงเข้าไปได้น่ะนะ!"
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1277
ดาเนียลล่าอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ด้วยรอยยิ้มขณะที่เดินไปหา เธอไม่เพียงแต่กลัวว่าเฟนด์จะอารมณ์เสีย แต่ยังกลัวว่าเขาจะเหินห่างไปอีกด้วย"น้องสาม ทำไมต้องมาอธิบายด้วย? แน่นอนว่าเขาช่วยชีวิตน้องเอาไว้ แต่เราก็ได้ใช้คืนไปแล้วและไม่ได้เป็นหนี้อะไรกันอีกแล้ว!" เฮเลน่าหงุดหงิดทำหน้าบึ้ง"ถูกต้อง น้องสาม อย่าลืมว่าตระกูลเราเคยมีปัญหากันเรื่องความยุติธรรมระหว่างการแข่งขันมาก่อน!" วีนัสเตือนดาเนียลล่าด้วยความโกรธ "น้องพี่ พ่อเตือนแล้วว่าอย่าเข้าใกล้สมาชิกในตระกูลวู๊ดมากไป เข้าใจไหม? เรากลัวว่าน้องจะโดนหลอกใช้!"ดาเนียลล่ากระทืบเท้าอย่างไม่พอใจและอธิบาย "พี่ เฟนด์ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!""สาว ๆ คิดมากไปแล้ว ตำแหน่งกับสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลวู๊ดเราจะไปแข่งอะไรกับตระกูลคาเบลโลของคุณได้ และเราก็ไม่อยากสร้างปัญหาอะไรเหมือนกัน นอกจากนั้น ผมก็ไม่ได้ใช้วิธีอย่างนั้นถ้าจะทำอะไรจริง ๆ ทุกคนผ่อนคลายได้เลย!" เฟนด์ยิ้มอย่างเฉยชาและพูดอีกครั้ง "ลองคิดดูนะ คุณสองคน ถ้าตระกูลวู๊ดอยากได้อะไรจากดาเนียลลิต้า คุณจะได้มีโอกาสเจอเธออีกไหมล่ะ?"เฮเลน่ากอดอกปฏิเสธ "ก็ไม่แน่ ใครจะรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่"
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1278
"ฮ่า ๆ... นี่หมายความว่าแกสนใจสาวสวยสามคนนี้จริง ๆ ใช่ไหม?" โจชัวร์ลูบหมัดเมื่อได้ยินสิ่งที่เฟนด์พูดและมองอย่างขี้เล่น "พวกเรา ผู้ชมรอบ ๆ นี้ ที่มีสายตาที่ดี คิดว่าตระกูลวู๊ดถือได้ว่าเป็นชนชั้นสูงได้หรือไม่? สำหรับเรา แกก็ไม่ต่างจากตระกูลชนชั้นสองพวกนั้น!""พี่สอง อย่าไปเสียเวลากับคนนี้เลย ให้ผมสอนบทเรียนเพื่อให้มันได้เรียนรู้ถึงความแตกต่างระหว่างชนชั้นหนึ่งกับชนชั้นสองเถอะ!" คอนลี่เดินไปข้างหน้าและกำหมัดขณะที่พลังฉีพุ่งขึ้นมา ราวกับเขากำลังสวมนวมชกมวยที่ทำจากพลังฉีอยู่"อย่าประมาทไป น้องสาม ผู้ชายคนนี้อาจจะมีความสามารถในการต่อสู้สูง และอยู่ขั้นต้นของเทพแท้จริง ยังไงมันก็เป็นทายาทของตระกูลวู๊ด" โจชัวร์ยกแขนขึ้นมาเตือนน้องสามของเขาเมื่อเห็นว่าคอนลี่จะพุ่งเข้าใส่แต่คอนลี่ก็ไม่ได้สนใจเฟนด์มากนัก "ไม่ต้องห่วง ผู้ชายคนนี้มันโชคดีมาก มีโอกาสเเพราะแลนซ์ วู๊ด ที่มีความสามารถหายตัวไป มันคงไม่ใช่ทายาทของตระกูลหลักหรอก" ในความเห็นเขา เฟนด์ไม่ได้มีความสามารถในการต่อสู้ที่สูงอะไรขนาดนั้น และเพราะโชคก็ช่วยให้ได้กลับมาเป็นทายาทของตระกูล สุดท้ายแล้วผู้ชายที่มาจากโลกภายนอกจะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?อย
Latest chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2455
ตราบใดที่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการบ่มเพาะโอสถของเขา ทั้งสองคนจะทำอะไรตามต้องการก็ย่อมได้ สิ่งนั้นไม่กระทบอะไรกับเขาเลย“ถึงฉันจะดูแคลนหมอนี่ แต่เขาก็ยังกล้าเสมอ เขาก็คงจะมีความสามารถอยู่บ้าง เขาน่าจะผ่านสองขั้นตอนแรกได้อย่างไม่มีปัญหา” เกรย์สันพูดอย่างชัดเจนรูดี้มองไปที่เกรย์สันด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าแล้วตอบว่า "นายดูมั่นใจกับหมอนี่มากเลยนะ ฉันจะคิดว่าทุกครั้งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมด“ฉันคิดว่าเขาอาจจะไปถึงขั้นที่สองก่อนที่เขาจะล้มเหลวโดยสิ้นเชิง! ฉันอยากเห็นจริง ๆ ว่าถ้าล้มเหลวขึ้นมา เด็กสารเลวคนนี้จะสู้หน้าเราได้ยังไง”เกรย์สันสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขารู้สึกได้ว่าความโกรธของรูดี้ที่มีต่อเฟนด์นั้นลึกซึ้งกว่าของเขามากดวงตาของรูดี้ลุกเป็นไฟ เห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดเฟนด์มากเพียงใดเกรย์สันหัวเราะอย่างเย็นชา "แล้วมาดูกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่าเขาน่าจะสามารถไปถึงขั้นตอนสุดท้ายได้ ถ้าเขาสามารถควบรวมอักขระทางยาได้ถึงร้อยเม็ดเขาก็น่าจะมาถึงระดับนั้น"หลังจากที่ทั้งสองพูดเรื่องเหล่านั้นออกมา พวกเขาก็ปิดปากเงียบพร้อม ๆ กับการมองดูเฟนด์โดยไม่พูดอะไรพวกเขามอง
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2454
ผู้อาวุโสฮอร์สท์กระแอมเล็กน้อยในขณะที่เขาพูดต่อ “หลังจากที่เธอบ่มเพาะโอสถได้สำเร็จแล้ว ให้นำโอสถมาให้ฉันตรวจสอบ พวกเธอจะมีเวลาในการทดสอบทั้งสิ้นแปดชั่วโมง ถ้าเธอไม่สามารถบ่มเพาะโอสถได้ภายในแปดชั่วโมง ก็จะแปลว่าไม่ผ่านการทดสอบ ดังนั้นอย่าได้ช้าเกินไป”พวกเขาทั้งสามพยักหน้าแทบจะพร้อมกัน หลังจากผู้อาวุโสฮอร์สท์ให้คำแนะนำแล้ว เขาก็จัดให้มีคนงานสองสามคนคอยเป็นคนตรวจ มีผู้ดูแลยืนอยู่ด้านหลังทั้งสามคนเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรผิดพลาดหลังจากนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็หันกลับมาและไปหาผู้สอบคนอื่น ๆ รูดี้หรี่ตาลง ขณะที่เขาเหลือบมองเฟนด์และพูดว่า "ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในการบ่มเพาะโอสถระดับหกคือขั้นตอนสุดท้าย แต่ขั้นตอนแรกก็ไม่ง่ายเช่นกัน ถ้านายรู้ว่าทำไม่ได้ ก็อย่าทำให้ต้องสิ้นเปลืองวัตถุดิบเลย ของพวกนี้ล้วนมีราคาค่างวด ต่อให้นายจะขายตัวเองเป็นทาสก็ยังไม่พอให้ซื้อของพวกนี้!”เฟนด์ถอนหายใจออกเบา ๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาเบื่อเกินกว่าจะอ้าปากพูดด้วยซ้ำ เขาตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อผู้ชายคนนั้นและทุกสิ่งที่จะออกมาจากปากเขา ถึงโต้ตอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2453
เกรย์สันหรี่ตาลงขณะที่เขามองเฟนด์ด้วยความโกรธเช่นกัน เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ดูเหมือนว่าวันนี้ นายจะมาที่นี่เพื่อหาเรื่องขายหน้าให้กับตัวเองเท่านั้น"หลังจากพูดจบเกรย์สันก็หันหลังกลับและเงียบไป เสียงความขัดแย้งหยุดลง และทุกคนรอบ ๆ ก็เริ่มกระซิบกระซาบกันผู้อาวุโสฮอร์สท์มองเฟนด์อย่างมีความหมาย ราวกับว่าเขามองเฟนด์ในมุมมองที่ต่างออกไป ทันใดนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็อยากรู้เรื่องของเฟนด์อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ในขณะนั้นเขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้เมื่อเขาเห็นว่าทุกคนได้จับกลุ่มกันเรียบร้อยแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็โบกมือแล้วพูดว่า "มากับฉัน!"ทุกคนติดตามผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปเป็นกลุ่ม ๆ ผู้อาวุโสฮอร์สท์เข้าไปในเรือวิญญาณ ภายในเรือเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังรีบร้อนพวกเขาเดินตามหลังผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปอย่างใกล้ชิด เดินลัดเลาะไปตามทางก่อนจะมาถึงห้องกว้างขวางในที่สุด ห้องกว้างขวางมากจนเรียกได้ว่าห้องโถงเลยทีเดียวทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในห้อง ทุกคนก็สามารถสัมผัสได้ถึงรังสีของโอสถที่หนาแน่นรอบ ๆ บรรยากาศ พื้นที่ในห้องนี้ใหญ่เกินพอสำหรับพวกเขาแปดสิบคนเฟนด์ประเมินสถานการณ์เล็กน้อย ห้องนี้ใหญ่พอที่จะรองรับคน
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2452
พวกเขาถาโถมข้อกล่าวหาและดูหมิ่นมามากเกินไป ถึงเขาจะไม่อยากโต้เถียงกับคนพวกนี้ แต่เขาก็ยังถูกบังคับให้ต้องเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ อยู่วันยันค่ำเขามองเข้าไปในดวงตาของรูดี้ซึ่งเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ราวกับเขาเป็นเพียงแมลงในสายตาของรูดี้เฟนด์หัวเราะอย่างเย็นชา “แล้วนายได้ยินเสียงสุนัขที่เห่าดังที่สุดแล้วหรือยังล่ะ?”คำพูดเหล่านั้นสามารถเยาะเย้ยทุกคนที่นั่นได้สำเร็จ เขาเปรียบเทียบกิลเบิร์ตกับสุนัขและเย้ยหยันทุกคนที่ฟังสุนัขตัวนั้นเห่า มันทำให้การแสดงออกบนใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปกิลเบิร์ตเกือบจะลืมความโกรธของตัวเองไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่ออะไรด้วยซ้ำว่าเฟนด์จะสามารถขจัดคำดูถูกดูแคลนทั้งหมดลงได้ แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นกิลเบิร์ตหันกลับมาจ้องมองเฟนด์ด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความโกรธเขาอยากจะตะโกนกลับแต่ถูกรองเหรัญญิกปรามไว้ "ดูเหมือนว่านายจะไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบแล้วสินะ!"ประโยคนั้นเพียงประโยคเดียวก็ทำให้กิลเบิร์ตไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก กิลเบิร์ตตระหนักได้แล้วว่าเขาได้ทำให้รองเหรัญญิกขุ่นเคืองอย่างหนักหากเขายังคงยืนกรานที่จะต่อปากต่อคำกับเฟนด์ รองเหรัญญิกอาจจะดึงเขาออกไปจริง ๆ แล้วเขาจะ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2451
“สมองหมอนั่นจะต้องมีอะไรผิดปกติจริง ๆ นั่นแหละ เขาคิดจริง ๆ หรือว่าเขาอยู่ในระดับเดียวกับอีกสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา แค่เพราะไปยืนอยู่กลุ่มเดียวกัน? นั่นน่าจะตลกมากเกินไปหน่อยนะ…”“ฉันนึกว่าการทดสอบจะเข้มงวดและจริงจังเสียอีก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ ทำเอาฉันขำจนปวดท้องเลยล่ะ…”แอนดรูว์ขมวดคิ้วอย่างรู้สึกอับอาย รองเหรัญญิกโกรธจนตัวสั่นหลังจากได้ยินคำพูดของกิลเบิร์ต เขานึกอยากจะพุ่งตัวไปไปตบกิลเบิร์ตสักสองสามครั้งกิลเบิร์ตเพิกเฉยต่อชื่อเสียงของวิมานโอสถอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด พวกเขาแทบอยากจะมุดดินหนี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นี่จะเป็นความอัปยศอดสูที่วิมานโอสถไม่อาจจำกัดทิ้งได้รองเหรัญญิกตะโกนออกไปว่า "หุบปากเดี๋ยวนี้! นายกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร ถ้าไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบ ก็ไสหัวไปซะ!"รองเหรัญญิกโกรธมาก ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น สีหน้าของเขาดูอดสูอย่างไม่น่าเชื่อ เขายังคิดจะฆ่ากิลเบิร์ตให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ เมื่อถูกตำหนิเช่นนั้นก็ทำให้กิลเบิร์ตตระหนักได้ว่าเขาพูดผิดไปถึงกระนั้นก็ไม่มีทางที่เขาจะถอนคำพูดเหล่านั้นกลับคืนมา เขากระแอมเบา ๆ ก่อนที่จะรีบหันศีรษะไปซ้ายทีขวาที อย่างไม่กล้
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2450
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่ารองเหรัญญิกว่าโอสถระดับหกหมายถึงสิ่งใด ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา วิมานโอสถรับบัณฑิตมาจำนวนนับไม่ถ้วน แต่มีไม่มากนักที่จะได้กลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับหกจริง ๆคอนสแตนซ์ยิ้มอย่างมีความหมายขณะที่เขาเอ่ยถาม "รองเหรัญญิกคนนี้มีความสามารถหลากหลายจริง ๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวิมานโอสถจะมีอัจฉริยะกับเขาด้วย ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย"ริมฝีปากของรองเหรัญญิกกระตุก เขาต้องการอธิบายตัวเอง แต่ถ้าเขาบอกว่าเฟนด์ไม่สามารถสกัดโอสถระดับหกได้ และมีเพียงพรสวรรค์ในการสร้างอักขระทางยาเท่านั้น มันคงจะกลายเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่ และทุกคนคงจะหัวเราะเยาะวิมานโอสถเป็นแน่แต่ถ้าเขายังคงดื้อรั้นต่อไป พอถึงเวลาต้องบ่มเพาะโอสถ เฟนด์ก็จะเปิดเผยความจริงข้อนั้นออกมา เมื่อนั้นความอัปยศอดสูก็จะยิ่งหนักข้อขึ้นเขาถึงกับมือสั่น ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกเหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้มาก่อน เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกกักขังอยู่ในกำแพงอีกสองด้าน ทุกคนคิดว่ารองเหรัญญิกกำลังวางแผนที่จะใช้ความเงียบเพื่อตอบคำถามเมื่อเห็นกับตาว่ารองเหรัญญิกไม่ตอบอะไรออกมาแต่ทว่าคอนสแตนซ์คล้ายกับจะไม่เ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2449
เฟนด์เป็นคนเดียวที่ยังคงยืนอยู่ ขณะนั้นเขาดูคล้ายกับกำลังลังเลและดูเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ขณะที่รองเหรัญญิกพูดจบ ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็จ้องมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นแม้ว่าดวงตาของเขาจะดูเป็นประกายมากขนาดไหน แต่เฟนด์ก็ยังคงรู้สึกถึงความเฉียบคมภายใน ราวกับว่าเขาจะถูกตัดสิทธิ์หากเขาไม่ขยับริมฝีปากของเฟนด์กระตุกอย่างช่วยไม่ได้ เขารีรอต่อไปไม่ได้แล้ว จึงได้แต่เดินไปยังพื้นที่ที่เขาวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ในตอนแรกเฟนด์ไม่ได้ดึงดูดความสนใจใครมากนัก เขาอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ปรากฏตัวขึ้น ไม่มีใครจำเขาได้ ต่อให้เขาจะมาจากวิมานโอสถ แต่นอกจากคนที่เคยพบเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครขณะที่เขาเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตกต่อไป ทุกคนก็เริ่มจ้องมองไปที่เขา ใบหน้าของรองเหรัญญิกก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฟนด์กำลังมุ่งหน้าไปทางใด“ผู้ชายคนนั้นคิดจะไปต่อหลังรูดี้หรือเปล่า? เขาคิดจะพิสูจน์ตัวเองด้วยการกลั่นโอสถระดับหกด้วยหรือ?”“ก็คงเป็นแบบนั้น เว้นแต่เขาจะเป็นคนโง่เง่าที่ไม่ทันได้ฟังกฎการตัดสินให้ดี ไม่งั้นคงไม่เดินไปแบบนั้นหรอก เขาเป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเขาเลย
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2448
กิลเบิร์ตทำท่าราวกับกลืนแมลงวันเข้าไปสองสามตัว เขาคาดหวังว่ารองเหรัญญิกจะพูดคำเหล่านั้นกับเขาเสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่ารองเหรัญญิกไม่ละสายตามามองเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียวรองเหรัญญิกฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเฟนด์ราวกับว่ากิลเบิร์ตและแอนดรูว์มาที่นี่เพื่อเพิ่มจำนวนคนเท่านั้นแอนดรูว์มีสีหน้าขมขื่นเช่นกัน ในอดีตเขาขัดแย้งกับกิลเบิร์ตมามากมาย และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่อาจพัฒนาไปในทางที่ดีได้แต่ต้องขอบคุณเฟนด์ที่ทำให้เขาสามารถวางเฉยต่อความแค้นทั้งหมดที่เคยมีได้แอนดรูว์พูดด้วยใบหน้าที่มืดมน “รองเหรัญญิก ดูเหมือนคุณจะฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เฟนด์เลยนะ“แต่คุณก็น่าจะเตือนเฟนด์สักหน่อยว่าต่อให้เขาจะมีพรสวรรค์ค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ควรหยิ่งผยองเกินไป”แอนดรูว์โกรธมากในขณะนั้นและอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องเอ่ยคำดูแคลนที่สุดเช่นนั้นออกมากิลเบิร์ตกล่าวเสริมอย่างรีบร้อนทันที “แอนดรูว์พูดถูก แม้ว่าพรสวรรค์ของเฟนด์จะค่อนข้างดี แต่เขาก็ไม่ควรหยิ่งผยองนัก คำพูดพวกนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด”เฟนด์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกคนทั้งสองเหยียบย่ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเฟนด์ไม่ได้เอ่ยปากเลยสักคำ แล้วเขาจะเอาเวลา
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2447
ในตอนแรก คอนสแตนซ์และซีนย์เพียงยืนเคียงข้างกันโดยไม่สนใจเรื่องนี้ พวกเขาต้องการปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไปอย่างที่ควรจะเป็น แต่เมื่อว่าเกรย์สันและรูดี้เริ่มเถียงกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งสองคนก็ถูกบีบให้ต้องทำอะไรสักอย่างพวกเขาถูกบีบให้ต้องแยกรูดี้และเกรย์สันออกจากกัน นั่นก็เพราะ การทะเลาะกันของเด็ก ๆ ควรจะมีขีดจำกัด เพราะหากมันเกินขีดจำกัดไปแล้ว นั่นจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเขา นี่คือสิ่งที่รูดี้และเกรย์สันเองก็ไม่อยากเห็นเป็นเวลาเกือบสิบห้านาทีแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์นั่งบนเก้าอี้ ขณะมองดูการทะเลาะวิวาทและการพูดคุยกันอย่างเฉยเมย เมื่อหมดเวลาเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เสียงปรบมือดังขึ้นตอนที่เขาจะพูดว่า "เอาล่ะ หมดเวลาแล้ว ทุกคนต้องตัดสินใจได้แล้วว่าจะพิสูจน์ความสามารถของตัวเองยังไง”“ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องบอกอะไรพวกนายทุกอย่างหรอกนะ ตอนนี้ก็แยกออกเป็นกลุ่มเสีย ผู้ที่ต้องการรวมอักขระทางยาจะยืนอยู่ทางทิศตะวันออก“ผู้ที่ต้องการแยกแยะวัสดุสามารถยืนอยู่ตรงกลางได้เลย และหากจะพิสูจน์ตัวเองด้วยกันบ่มเพาะโอสถให้ไปยืนที่ทางทิศตะวันตก“ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องขอเตือนทุกคนก่อน หากทุกคนต้องการ
