LOGINShare
บทที่ 9
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56บทที่ 9
มนตรามาถึงร้านอาหารซึ่งได้นัดแนะกับมิ่งเมืองว่าจะมาเจอกันที่ร้านแห่งนี้เพราะเธอสัญญากับเขาว่าจะเอาเงินมาให้เขาตามจำนวนที่พอจะหาได้ ทำให้เธอจำต้องมาพบมิ่งเมืองหลังจากที่เยี่ยมบิดาแล้วแม้ว่าเวลามันจะค่อนข้างดึกแล้วก็ตาม มนตรากวาดตามองหาพี่ชายด้วยความรู้สึกระวนกระวายเล็กน้อยเมื่อเจอสายตาของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่ส่งสายตามาแทะโลม
แม้เธอจะชินกับถนนเส้นนี้ที่เต็มไปด้วยร้านอาหารและแหล่งบันเทิงล่อแหลมแต่ก็อดประหม่าและระแวงไม่ได้ เพราะร้านอาหารที่พี่ชายนัดมามันหรูหราและเธอรู้กิตติศัพท์ดีว่าที่นี่เป็นร้านอาหารกึ่งโรงแรมที่บรรดาลูกค้าที่มารับประทานอาหารจะสามารถเปิดห้องพักได้ทันทีพร้อมของกำนัลพิเศษจากทางร้าน หากว่าต่างฝ่ายต่างพอใจซึ่งกันและกัน แม้ว่าที่นี่จะไม่มีการบังคับขาย แต่สำหรับคนดีๆ เขาก็ไม่ได้อยากมานี่กันสักเท่าไหร่...
“ไปไหนของเขานะ รอนานแล้วนะเนี่ย พี่เมืองนะพี่เมืองหลอกเรามารึเปล่าเนี่ย...” ว่าแล้วมนตราก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้รับรองแขกในร้านแต่เท้าบางก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีอันหยุดกึกเมื่อมีชายฉกรรจ์ท่าทางน่ากลัวสองคนมาขวาง
Related chapters
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 10
บทที่ 10 นายมิ่งรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ วิ่งขึ้นมาจุกที่คอเมื่อได้เจอหน้าเจ้านายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับข่าวสารบางอย่างที่ได้ยินได้ฟัง แม้ไม่อยากเชื่อแต่เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินได้ฟังและอัครวัฒน์ก็คงไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกตนในเรื่องนี้...“ผมต้องขอโทษแทนเจ้าเมืองมันด้วยครับ หวังว่าคุณโดมคงจะเมตตามัน...”“ฉันเลิกเมตตาคนเลวมานานแล้ว และพวกคุณจะต้องรับเคราะห์จากสิ่งที่ที่ไอ้เมืองมันทำ ส่วนนายมิ่งฉันเห็นแก่ว่าทำงานให้ฉันมานาน และเป็นคนดีซื่อสัตย์ฉันจะยังคงจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ตลอดจนเรื่องการผ่าตัด แต่มันก็ขึ้นอยู่กับตัวนายมิ่งเองว่าอยากจะมีชีวิตอยู่ดูลูกๆ ของนายมิ่งพบจุดจบในชีวิตหรือเปล่า...”กล่าวจบก็เดินออกจากห้องพักฟื้นของนายมิ่ง ปล่อยให้ชายชรานอนน้ำตาไหลพรากอยู่บนเตียงสีขาวอย่างเจ็บปวดและรู้ดีว่าตนเองก็คงจะช่วยเหลืออะไรลูกๆ ทั้งสองไม่ได้เลย“โธ่ มน...” ในวินาทีนี้นายมิ่งรู้สึกสงสารและคิดถึงชะตากรรม
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 11.
บทที่ 11. “ใช่ ฉันคืออัครวัฒน์ เจ้าชีวิตของเธอนับแต่นี้เป็นต้นไป รับรู้ไว้ด้วยสาวน้อย...” น้ำเสียงเย็นชาทั้งแววตาก็เช่นเดียวกัน...“ตะ แต่ มน... ไม่ได้เป็นหนี้อะไรคุณนะคะ แล้ว เอ่อ... ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันคะ หากจะกรุณาคุณช่วยอธิบายให้ดิฉันฟังได้ไหมคะ”“เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีเธอจะได้รู้เอง... แต่ตอนนี้ฉันขอทดสอบอะไรสักอย่างก่อนดีกว่า...” พูดจบปากหยักสวยดุจอิสตรีของเขาก็ฉกวูบลงมาบนกลีบปากนุ่มที่เผยอค้างอย่างงงงันของเธอทันที...และทันทีที่ริมฝีปากนุ่มถูกแตะแต้มด้วยจุมพิตร้อนแรงจากเขามนตราก็รู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังจะจมน้ำแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนว่าลอยล่องขึ้นไปบนท้องนภาช่องท้องโหวงวูบเหมือนนั่งรถไฟเหาะและเสียดเสียวอยู่บริเวณใจกลางร่าง... ความรู้สึกช่างประหลาดเหลือล้นจนต้องอ้าปากกว้างหวังจะอุทานอะไรออกมาสักอย่างแต่ก็เป็นการเปิดโอกาสให้เขาสอดลิ้นร้อนเข้าไปดูดรัดพันพัวกับเรียวลิ้นเล็กของเธออย่างถนัดถนี่สนิทสนมราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของมันหาใช่เธอไม่...มนตรามึนงงกับจุมพิตร้อนแรงนั้นจนหัวหมุนในข
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 12
บทที่ 12“พี่โดมคะ... พวกเขาบริสุทธิ์นะคะ พี่โดมจะทำร้ายเธอไม่ได้นะคะ...” เสียงอันคุ้นเคยดังอยู่แว่วๆ ทำให้เขาหันไปตามเสียง...“หนูเล็ก โอ หนูเล็กกลับมาหาพี่โดมแล้วหรือจ๊ะ...” อัครวัฒน์รีบลุกจากที่นอนมาโอบกอดร่างบอบบางของหญิงสาวในชุดขาวฟูฟ่องน่ารักทันทีและเธอก็โอบกอดเขาเช่นเดียวกันก่อนจะผละออกจากอ้อมแขนของเขาและมองหน้าเขาอย่างจริงจัง...“พี่โดมไม่ควรทำร้ายมนตรา เธอเป็นคนดีและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนั้น...” “แต่พวกมันจะต้องได้รับกรรมที่ทำกับหนูเล็ก” “ไม่ค่ะ ไม่ใช่ เรื่องมันจบไปแล้วพี่โดมอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ หนูเล็กขอร้อง ปล่อยเธอไปเถอะ ไม่อย่างนั้นพี่โดมจะต้องเสียใจมากกว่าตอนที่สูญเสียหนูเล็ก และอาจจะสูญเสียมากกว่าหากพี่โดมยังดื้อรั้น...” คำพูดของชลิตาทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ...“แต่ว่าพี่ทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นให้หนูเล็ก พี่จะสูญเสียอะไรล่ะ พี่จะทำให้พวกมันเจ็บปวดมา
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 13
บทที่ 13“จะกลัวอะไรไปล่ะ แค่เล่นน้ำ อีกอย่างเธออยู่กับทะเลทุกวันเป็นไปได้เหรอที่เธอว่ายน้ำไม่เป็น อย่ามาเล่นแง่กับฉันดีกว่า หมดเวลาของเธอแล้วมนตรา...” เหมือนต้องการกลั่นแกล้งและอยากให้เธอเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา อัครวัฒน์แกะมือที่เกาะคอเขาแน่นเหมือนลูกลิงออกอย่างง่ายดายแล้วโยนร่างเล็กๆ นั้นลงตรงหน้าเขาจนน้ำกระจายเป็นวงกว้างส่วนลูกลิงที่เขาเปรียบไว้ในใจนั้นก็ตะเกียกตะกายอย่างบ้าคลั่ง ทั้งสำลักน้ำทั้งร้องขอความช่วยเหลือเขาวุ่นวายชายหนุ่มยืนกอดอกมองร่างเล็กที่ดิ้นเร่าๆ ตรงหน้าอย่างขบขันในใจก็คิดว่าน้ำลึกแค่เอวเท่านั้นเธอจะเล่นละครได้สักกี่น้ำแต่แล้วมนตราที่ดูเหมือนเริ่มจะหมดแรงก็ค่อยๆ จมลงไปในน้ำทะเลต่อหน้าเขาจริงๆ นั่นล่ะอัครวัฒน์จึงได้สติคว้าแขนเล็กซีดเซียวนั้นไว้ก่อนที่เธอจะหายไปในท้องทะเลจริงๆ“โธ่เอ๊ย ใจเสาะจริง ว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆ เหรอเนี่ย...”ชายหนุ่มบ่นพลางอุ้มร่างที่หมดสติขึ้นมาไว้ในวงแขนแล้วรีบปฐมพยาบาลเธอเบื้องต้นจนมนตราได้สติ มนตราหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดลนลาน แต่ร่างกายก็ยังคงไร้เรี่ยวแรงขัดขืนเมื่อเขาอุ้มเธอเดินเข
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 14
บทที่ 14“ขึ้นมาบนห้องฉันหน่อยสิ” เขาบอกแล้วเดินกลับไป หญิงสาวถอนใจแล้วค่อยๆ เดินตามเขาขึ้นไปในใจก็นึกหวั่นว่าคราวนี้เธอจะโดนเขาแกล้งอะไรอีกหรือใช้ให้ทำอะไรที่... เธอต้องฝืนใจ...มือบางสั่นระริกเมื่อผลักประตูเข้าไปในห้องนอนกว้างโทนสีอบอุ่นทว่าเธอกลับรู้สึกว่ามันช่างเต็มไปด้วยความเย็นชาเมื่อเจ้าห้องไม่เคยจะยิ้มให้เธอเลยสักครั้ง กว่าสัปดาห์ที่เธออยู่กับเขาในบ้านหลังนี้เธอไม่เคยเห็นเขายิ้มเลย จะพูดกับเธอก็เพียงไม่กี่คำส่วนใหญ่คำพูดที่ออกจากปากเขานั้นจะเป็นคำสั่งเสียมากกว่าทุกๆ วันเขาทำงานและเคร่งเครียดอยู่กับอะไรบางอย่าง และเธอก็เพิ่งจะรู้ว่าเขาให้แม่บ้านทั้งสองคนนั้นลางานต่อไปอีกไม่มีกำหนดแต่ก็ยังได้รับเงินเดือนปกติจนว่าเขาจะเรียกให้กลับมา ส่วนบิดาของเธอก็ถูกส่งตัวไปผ่าตัดที่เมืองนอกตามที่เขาให้สัญญาไว้จะกลับมาเมืองไทยในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ซึ่งมนตราก็เพิ่งได้คุยกับบิดาเมื่อวันก่อนจะไป และท่านก็ให้สัญญาว่าจะกลับมาหาเธอ นั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอยังอยู่ที่นี่เพื่อรอบิดากลับมา“คุณอัครวัฒน์คะ ดิฉันมาแล้วค่ะ...” เมื
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 15
บทที่ 15อัครวัฒน์ไม่แน่ใจเลยว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันถูกหรือผิด มันจะเป็นไปด้วยความสะใจที่ได้แก้แค้นหรือเพราะเหตุผลใด แต่ลึกๆ แล้ว เขามีความรู้สึกว่าหากไม่ได้จูบเธอเขาต้องอัดอั้นจนแทบระเบิดแน่ๆ ซึ่งความรู้สึกนี้มันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเขาได้เลยเขาไม่สมควรจะรู้สึกเช่นนี้ ไม่ควรรู้สึกรุ่มร้อนต้องการผู้หญิงสักคนได้มากขนาดนี้ ทั้งที่เขาพยายามจะข่มกลั้นอารมณ์นี้ไว้ พยายามจะบอกตัวเองให้เย็นชา บอกตัวเองให้มึนตึงกับเธอให้เกลียดมนตรา ให้ดุดันเครียดขึ้งใส่ เขาไม่อยากมอง ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากแม้แต่จะได้ยินเสียงของน้องสาวคนชั่วช้า...แต่แล้ววันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพยายามบอกตัวเอง สิ่งที่เขาสร้างมันขึ้นขวางกั้นตนเองจากเธอตลอดกว่าหนึ่งสัปดาห์ตั้งแต่อยู่ที่นี่นั้นก็มีอันพังทลายลงไม่มีชิ้นดี... เขาต้องการ เขาต้องการมนตรา นั่นคือความจริง นั่นคือสิ่งที่เขาจะต้องได้... ริมฝีปากและเรียวลิ้นร้อนดูดรัดร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่โหมไหม้ของเขา อัครวัฒน์จูบเธอเหมือนไม่เคยได้จูบใครมาก่อน มือเรียวแข็งแรงอย่างบุรุษเพศเฝ้าเคล้นคลึงลูบไล้กายอรชรที่อ่อนปวกเปียก
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 16
บทที่ 16ชายหนุ่มคิดอย่างมึนงงในใจราวหนุ่มน้อยริรักแต่เขาก็หยุดสิ่งที่เริ่มต้นนี้ไม่ได้ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มขุ่นข้นด้วยแรงอารมณ์เมื่อก้มมองร่างเล็กแต่เต็มตึงไปทุกสัดส่วนของคนใต้ร่าง ในขณะที่มนตราหอบกระเส่ารุนแรงจนรู้สึกราวกับว่าแทบจะมอดม้วยไปกับจุมพิตร้ายที่เหมือนจะดูดดึงเอาลมหายใจไปจากเธอจนหมดสิ้น หากเขาไม่ถอนปากออกมาให้เธอได้หายใจหายคอบ้างมีหวังเธอคงสิ้นใจอยู่ตรงนี้แน่นอน...ร่างเล็กทว่าอวบอิ่มขาวนวลเนียนไปทั้งเนื้อทั้งตัวนอนหลับตาพริ้มหอบระรัวระทดระทวยเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าของเขานั้นช่างน่าปรารถนาจนเขาแทบเก็บกักความต้องการที่อัดแน่นที่แก่นกลางร่างจนชายไม่ไหว อยากจะกระชากกางเกงนอนผ้าฝ้ายเนื้อนุ่มที่เขาสวมอยู่เพียงตัวเองออกไปเสียตอนนี้แล้วโจนจ้วงเข้าหาความอ่อนนุ่มใจกลางร่างสาว... มันจะให้ความรู้สึกอย่างไรนะ มันจะทำให้เขาหายจากความทรมานนี้หรือเปล่า...มนตราปรือตามองเขาอย่างเอียงอายและพยายามยกมือน้อยปิดบังทรวงสาวล้นมือจากสายตาร้อนแรงของเขาแต่การที่เธอขยับตัวเพียงนิดก็ทำให้ความอดทนของเขาขาดผึง... อัครวัฒน์ก้มลงหาปลายถันสีหวานที่ส่ายระริกยั่วยว
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 17
บทที่ 17“มีอะไรก็ว่ามา เข้าเรื่องเสียทีเถอะน่า...” เสยผมด้วยความหงุดหงิดพลางเดินมายืนขวางทางคนตัวเล็กที่พยายามจะพาตัวเองเข้าไปใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำทั้งที่ม้วนตัวด้วยผ้าห่มหนาน่าขันเมื่อเจ้าหล่อนหาเสื้อผ้าของตนเองเจอมนตราเงยหน้ามองเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ ผิวแก้มใสแทบจะไม่มีสีอื่นใดนอกจากสีแดงปลั่ง ริมฝีปากบวมเป่งจากพิษจุมพิตร้ายจากเขาขบกันแน่นเหมือนเจ้าตัวกำลังระงับความตื่นเต้นยิ่งทำให้เขาร้อนระอุจนแทบอยากจะเอื้อมมือผ่านสัญญาณโทรศัพท์ไปบีบคอพี่ชายทั้งสองแล้วผลักเธอลงบนเตียงเพื่อโหมกระหน่ำความแกร่งกระด้างที่ปวดร้าวอยู่ใจกลางร่างชายเข้าหาเธออย่างเร่าร้อน... แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงส่งสายตาจดจ้องเธอไว้ไม่ให้เจ้าหล่อนหนีหน้าเขาไปได้...“โอเค แล้วผมจะไปที่ไร่ อ้อ... บอกไว้ก่อนว่า หากผมเจอพี่เดียวตัวต่อตัวเมื่อไหร่ เจอหมัดผมแน่...” คาดโทษพี่ชายไม่จริงจังนักก่อนจะวางสายเมื่อทางนั้นพูดธุระสำคัญจบแต่เขานี่สิไม่ จบแล้วยังเจ็บ... ที่ต้องค้างเติ่งอยู่แบบนี้...“จะไปไหน ธุระฉันยังไม่เสร็จ...” คำพูดของเขาทำให้มนตรามองหน้าเข
Latest chapter
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 61. อวสาน
บทที่ 61. อวสาน “ไม่อยากนอนค่ะอยากทำอย่างอื่น..” มนตราบอกสามีเสียงพร่าเล็กน้อยแล้วเผยอกายขึ้นผลักเขานอนลงแทนที่ตนก่อนจะก้มลงไล้เลียยอดอกของเขาอย่างที่เขาทำกับเธอเมื่อครู่อัครวัฒน์ถึงกับครางเสียงดังเลยทีเดียว..“โอ้ว มนจ๋ามนที่รัก... ดีเหลือเกินเมียจ๋า...” อัครวัฒน์ครางกระเส่าเร่าร้อน กายแกร่งปวดหนึบไปด้วยความต้องการอยากจะโจนจ้วงเข้าสู่โพรงร่างสาว อัครวัฒน์ร้อนจนไม่อาจจะรีรอให้หล่อนเล่นเกมเหนือเขาได้ ชายหนุ่มผลักร่างเล็กลงนอนแทนที่ตนเปลี่ยนจากเกมรับเป็นเกมรุก มนตราหัวเราะเบาๆ อย่างถูกใจเมื่อเห็นแววตาและความพรั่งพร้อมของสามี อัครวัฒน์ก้มลงไปยังกึ่งกายสาวแล้วแตะแต้มริมฝีปากเลียไล้ไปทั้งกลีบกายสาวสดฉ่ำชุ่มชื้น...“อ๊า โอ้ววว... พี่โดมขา...” มนตราครางกระเส่าแล้วแอ่นหยัดสะโพกเข้าหาปากร้ายของเขาเร่าๆ ด้วยความเสียว ก่อนที่สะโพกมนจะเกร็งค้างกับปากและลิ้นของเขาเมื่อพุ่งทะยานไปสู่ความสุขสมอัครวัฒน์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วจับร่างเล็กให้ก้มก้งโค้งในท่าคลา
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 60.
บทที่ 60. มนตรามองสามีที่กำลังจูงมือลูกๆ มาหาตนในสวนผักปลอดสารพิษที่เธอกับลูกสาวฝาแฝดทั้งสองช่วยกันปลูก น้องมิ่งแก้ว กับ น้องมิ่งขวัญ ชอบกินผักซึ่งเธอพอใจมากที่เด็กๆ ชอบกินผัก ตอนนี้เด็กหญิงทั้งสองสี่ขวบแล้ว“คุณแม่ขา.. พวกเรามาแย้วววว..” เด็กหญิงหน้าตาน่ารักวิ่งมาหาผู้เป็นแม่จนผมเปียปลิวไสว มนตรากางแขนรอรับลูกสาวทั้งสองแล้วหอมแก้มแดงๆ ของสองสาวจอมซนหนักๆ อย่างรักใคร่และมันเขี้ยว“เหงื่อท่วมมาเชียวไปเล่นอะไรกันมาคะเนี่ย”“วิ่งจับผีเสื้อค่า แต่จับไม่ได้สักตัว” เด็กหญิงมิ่งขวัญตอบเจื้อยแจ้ว“ผีเสื้อบินเร็วๆๆ แบบนี้ค่า” เด็กหญิงมิ่งแก้วทำท่าบินๆ ให้ผู้เป็นแม่ดู“ผีเสื้อบินน่ารักจัง”“ช่ายค่า น่ารักเหมือนแก้วเหมือนขวัญ” เด็กหญิงทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันแล้วกอดคอกันยิ้มแฉ่งให้บิดามารดาของตน“เซี้ยวจริงๆ เลยลูกพ่อ” อัครวัฒน์เดิน
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 59.
บทที่ 59.“เมื่อคืนมนฝันถึงคุณชลิตาด้วยค่ะ” มนตราบอกสามีซึ่งซบหน้าหอบกระเส่าอยู่กับอกอวบใหญ่ของตนหลังจากที่เพลงรักเร่าร้อนที่ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่จบลง...แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ความรักที่พวกเขามีให้กันก็ยังคงฉ่ำหวานอยู่ตลอดเวลา ยิ่งตอนนี้ลูกๆ ไม่อยู่ขัดความสำราญพวกเขาก็ยิ่งรักกันเหนียวแน่นมากขึ้น เพราะน้องมิ่งแก้วกับน้องมิ่งขวัญในวัยสองขวบนั้นไปเที่ยวพักผ่อนที่ไร่ของคุณลุงเด่นคุณป้ายอดรักกับคุณปู่คุณย่าที่ยังคงแข็งแรงสดใส ซึ่งยินดีจะเลี้ยงดูหลานๆ เพื่อให้โอกาสลูกชายลูกสะใภ้คนดีได้อยู่ด้วยกันลำพังบ้างมนตรากับอัครวัฒน์นั้นต่างช่วยกันเลี้ยงดูลูกๆ ฝาแฝดทั้งสองด้วยกันมาตลอด ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนพวกเขาก็จะยกกันไปทั้งครอบครัว มาดคุณโดมแฟมิลี่แมนจึงเป็นที่กล่าวขวัญและมนตราก็เป็นหญิงสาวที่ใครๆ ต่างก็อิจฉาในความโชคดีของเธอที่ได้สามีที่ดีแสนน่ารักอย่างคุณโดม อัครวัฒน์ ดีแลนด์ คนนี้...“จริงเหรอ เหมือนพี่เลย พี่ก็ฝันว่าหนูเล็กมาเยี่ยม เธอดูมีความสุขมากทั้งที่พี่ไม่ได้ฝันถึงเธอมานานมากตั้งแต่เราแต่งงานกัน...”
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่58.
บทที่58.“แล้วแก้แค้นเธอสำเร็จไหมคะ...” มนตราถามล้อๆ พลางยิ้มพรายอย่างเจ้าเล่ห์...“ก็ไม่รู้สินะ รู้แต่ว่ามันทำให้พี่ได้ทั้งเมียและลูกมาพร้อมๆ กัน...”อัครวัฒน์ยิ้มกว้างพอๆ กับเธอที่ยิ้มไม่หุบ รอยยิ้มสดใสของมนตราดังมีมนต์ขลังที่ทำให้เขาถอนสายตาจากใบหน้านวลไม่ได้เลย ชายหนุ่มมองเธออย่างหลงใหลจนมนตรารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ กับแววตาที่เริ่มจะพราวพรายของเขา“เราทานข้าวกันดีกว่าค่ะ มนอยากจะไปเดินเล่นในไร่...” หญิงสาวตัดบทและหาทางเอาตัวรอดจากเปลวเสน่หาของเขาไปก่อนในเช้านี้อัครวัฒน์รู้ทันความคิดเธอจึงคีบจมูกเล็กๆ นั้นเบาๆ อย่างมันเขี้ยวแล้วนั่งลงเคียงข้างกัน... หนุ่มสาวนั่งรับประทานอาหารเช้าด้วยกันและคุยกันด้วยความรักและเข้าใจ ความบาดหมางความแค้นเคืองขึ้งโกรธมลายหายไปจากใจของพวกเขาจนหมดสิ้นมีเพียงความรักอ่อนหวาน ที่โอบล้อมพวกเขาไว้ด้วยรักแท้ที่ต่างอภัยให้กันและกัน...หลังจากที่ปรับความเข้าใจกันแล้วอัครวัฒน์ก็จดทะเบียนกับมนตราไว้ก่อนแล้วจัดงานแต่งงานใ
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่57.
บทที่57.พระมิ่งเมืองกล่าวด้วยน้ำเสียงเนิบนุ่มเต็มไปด้วยเมตตาธรรมซึ่งมนตราสัมผัสได้ น้ำตาแห่งความปลื้มปีติเอ่อล้นออกจากดวงตางามช้าๆ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่านี่คือคนคนเดียวกันที่เคยทำร้ายเธออย่างเลือดเย็นมาก่อน...“ชีวิตคนเราไม่ได้ยืนยาวสักเท่าไหร่หรอกนะโยมน้องมน... อะไรที่ดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตก็ควรจะคว้าไว้ โดยเฉพาะความสุขเพราะมันอาจจะอยู่กับเราไม่นาน หรือ เราอาจจะไม่ได้อยู่จนพบเจอมัน หากให้มิจฉาทิฐิบดบังจิตใจ... หลวงพี่จะบอกกล่าวเพียงเท่านี้...” มนตรารู้สึกเหมือนมีใครเขี่ยผงเล็กๆ ออกจากตาทั้งที่รู้แต่เธอกลับเขี่ยมันออกเองไม่ได้“ไหนแบมือมาสิโยมน้องมน...” หญิงสาวยื่นมือออกไปตามที่หลวงพี่บอก แล้วพระมิ่งเมืองก็วางของสิ่งหนึ่งลงบนมือของเธอด้วยการปล่อยให้มันตกลงมาเบาๆ มนตรามองของตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ“ฝากไปให้โยมโดมด้วย บอกว่าเป็นของขวัญจากหลวงพี่ให้เป็นของขวัญแต่งงาน... เจริญพร...”“สาธุค่ะหลวงพี่...” มนตราสาธุการด้วยความซาบซึ้งมองตามหลังพระมิ่งเมืองไปด้วยดวงใจที่เปี่ยมล้นด้วยควา
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 56.
บทที่ 56.“หากไม่ยุ่งกับเมียจะไปยุ่งกับใครล่ะครับ ไม่เอาไม่ทะเลาะกันนะ เดี๋ยวลูกเราจะหน้ายุ่ง...”“เมื่อไหร่คุณจะกลับไปคะ”“ทำไมน้องมนพูดแบบนี้ล่ะครับ เมียอยู่ที่ไหนผัวก็ต้องอยู่ที่นั่นสิครับ”“ฉันจำได้ว่าไม่เคยแต่งงานกับคุณนะคะ และเราก็ไม่ได้มีสถานะอะไรที่เกี่ยวข้องกันแล้ว แม้แต่แฟน หรือคนรัก เราก็ไม่เคยใช้มันร่วมกันมาก่อน...” คำพูดของเธอทำให้อัครวัฒน์สะอึกถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว...“พี่...”“พอเถอะค่ะ หากคุณจะทำทุกอย่างให้ฉันเพื่อไถ่โทษ หรือเพราะรู้สึกผิดที่หลอกใช้ฉันเพื่อนแก้แค้น เราจบสิ้นกันไปแล้ว ฉันยกโทษให้คุณ เราเป็นอิสระต่อกัน... ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ถือว่าเราให้โอกาสกันและกัน ให้อิสระกันและกัน ฉันอาจจะได้เจอผู้ชายสักคนที่รักฉันจริงและพร้อมจะดูแลฉันกับลูก คุณเองก็อาจจะเจอผู้หญิงดีๆ ที่เหมาะสมกับคุณทุกๆ ด้าน ผู้หญิงที่ไม่ใช่ลูกสาวพ่อบ้านกระจอกๆ อย่างฉัน...”มนตราตัดสินใจพูดออกมาเพื่อไม่ให้ตัวเองมีหวังอะไรลมๆ แล้ง
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 55.
บทที่ 55.อัครวัฒน์สะดุ้งตื่นด้วยอาการของคนที่หัวใจจดจ่ออยู่กับการ ตามหาลูกเมีย ชายหนุ่มรีบก้าวลงจากเตียงเพื่ออาบน้ำแต่งตัวออกไปตามหามนตราเหมือนเช่นทุกวัน แต่เสียงเตือนข้อความที่ดังเข้ามาทำให้เขารีบเปิดดูอย่างรวดเร็วด้วยความหวังเพราะทุกๆ วินาทีที่มีข้อความหรือเสียงแจ้งเตือนใดๆ เข้ามาในโทรศัพท์นั้นเสมือนความหวังอันสูงสุดของเขา... ข้อความนี้ก็เช่นกันและทันทีที่อัครวัฒน์ปิดดูข้อความในครั้งนี้ มือใหญ่ของเขาก็สั่นระริกด้วยความยินดี น้ำตาลูกผู้ชายรื้นเต็มสองดวงตาคม เขาไม่คิดเลยว่าเพียงภาพภาพเดียวบนหน้าจอสมาร์ตโฟนเครื่องหรูนี้จะมีอานุภาพยิ่งใหญ่เพียงนี้...“มนตรา... โอ... คุณพระ... ไม่น่าเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อเลย...” อัครวัฒน์รีบแต่งตัวแล้วลงไปยังรถยนต์คันหรูพร้อมทั้งโทรศัพท์สั่งการลูกน้องคนสนิททันที เมื่อเจอหน้าบิดามารดาเขาก็รีบเข้าไปรายงานพวกท่านด้วยความตื่นเต้น...“ผมเจอมนแล้วครับคุณพ่อ คุณแม่ พี่เด่นเพิ่งส่งข้อความมาให้ผมเมื่อกี้นี้เอง เธออยู่ที่ไร่เวียงดารา ไร่ของคุณแม่นี่เอง... แต่ เอ๊ะ... นี่ทุกคนรู้มาตลอดเลยใช่ไหมครับว่ามนอ
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 54.
บทที่ 54.“อ้อ... เห็นเขาเป็นเมีย เป็นแม่ของลูกด้วยเหรอ...”“คุณแม่ครับ ผมสำนึกผิดแล้วนะครับ และพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้น้องมนรู้ว่าผมรู้สึกผิดจริงๆ”“แล้วยังไงอีกล่ะ”“ก็ผมรักเขา ผมรักน้องมน รักมาตั้งนานแล้วด้วย...”แล้วเขาก็บอกให้มารดาได้รับรู้ว่าเขารักมนตรามากแค่ไหน แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในตอนนี้เมื่อเธอไม่อยู่แล้ว...“โดมจะมาบอกแม่ทำไม ในเมื่อแม่ไม่ใช่หนูมน แล้วตอนนี้แม่ก็คิดว่าหนูมนคงกลับบ้านนอกไปแล้วก็ได้”“แม่คิดว่าน้องมนเขาจะไปไหนครับ”“ก็อาจจะกลับไปบ้านเกิดของพ่อเขาก็ได้มั้งลูก...” คุณดาราทำท่าเศร้าแล้วพูดต่อ“เฮ้อ... ถึงว่าหนูมนมีท่าทางแปลกๆ เมื่อวาน แล้วก็ยังบอกแม่ว่าจะกลับไปบ้านเกิดของนายมิ่ง โดมคิดดูนะ ลูกสะใภ้ของแม่ไม่มีใครไปตกระกำลำบากหอบลูกหอบเต้าไปบ้านนอกที่กันดารขนาดนั้น นี่หากหนูมนไปที่บ้านเกิดนายมิ่งจริงๆ แม่ล่ะหวั่นใจว่าหนูมนอาจจะแท้งกลางทางได้... โธ่ หนูมนของแม่...” คุณดาราทำที
มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน บทที่ 53.
บทที่ 53.“นั่นสิคะ น้องล่ะทึ่งหนูมนจริงๆ เธอใจเด็ดมากที่กล้าทำขนาดนั้น ลูกชายคุณพี่นี่โดนน้อยไปไหมคะ”“โธ่... นี่ไม่มีใครสงสารโดมบ้างหรือคะ ถึงรักจะเข้าข้างน้องมนแต่รักก็สงสารโดมนะคะคุณแม่”“ไอ้สงสารก็สงสารจ้ะ แต่รักดูสิ จนป่านนี้แล้วโดมบอกหนูมนสักคำหรือยังว่ารู้สึกยังไงกับเขาน่ะ หืม... คนท่ามากปากหนักนี่มันต้องเอาให้เจ็บ ดูสิ... จนหนูมนป่องขนาดนี้แล้วจะพูดอะไรมากกว่านี้สักคำก็ไม่มีไม่รู้ท่าเยอะเหมือนใคร...”คุณดาราหันมาค้อนสามีอย่างหมั่นไส้จนคุณอีริคเองก็พลอยเสียวสันหลังไปด้วย จึงได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ให้ภรรยาที่รัก“แหม น้องล่ะก็ มาลงที่พี่ทุกทีเลย”“ก็มันจริงนี่คะ สงสัยเราต้องงัดไม้ตายมาใช้แล้วล่ะค่ะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวหลานเราแย่กันพอดี”“จริงค่ะคุณแม่ น้องมนเองก็ร้องไห้หนักมาก น่าสงสารออกค่ะ”“ที่แม่ทำไปก็เพื่อเราทุกคนนะจ๊ะหนูรัก แม่น่ะรักลูกๆ ทุกคนและอยากให้พวกเรามีความสุขกันเสียที” คุณดารากล่าวพลางลูบเรือนผมสลวยของส
