บทที่ 54 : สัญญาสงบศึก 2

หลังมื้ออาหาร ชนาวินพาปารดามาที่สวนข้างบ้าน วันนี้พระจันทร์เต็มดวงกลมสวยอย่างที่ชนะพลว่าไว้จริงๆ

"ตรงนี้เห็นพระจันทร์ใหญ่จังเลยค่ะ"

ปารดายกมือขึ้นทาบทับลงบนพระจันทร์ดวงโต แต่กางมือเท่าไหร่ก็บดบังมันไม่มิด

"นั่นสิ" ชนาวินนั่งลงข้างๆปารดา เขาเหลือบมองอีกคนที่อยู่ ๆก็เงียบขึ้นมา

"เมื่อก่อนตอนอยู่กับยาย ยายก็ชอบพามานั่งมองพระจันทร์ ยายบอกว่าแม่สวยเหมือนพระจันทร์" เธอพูดขึ้น ขณะที่ตาก็ยังมองไปไกลที่พระจันทร์กลมโตนั้น

"แล้วสวยจริงไหม"

"ไม่รู้สิ ป่านจำไม่ได้ เห็นแค่ในภาพถ่ายก็สวยนะคะ ยายบอกว่าแม่เสียไปตอนป่านสองขวบ เป็นมะเร็งน่ะ ป่านอยู่กับยายมาตลอดพอยายเสียตอนสิบขวบ ป่านก็ย้ายไปอยู่กับพ่อ" เธอพูดเบาๆ

บอกเล่าเรื่องราวที่ปกติไม่ค่อยบอกใครให้กับชนาวินได้ฟัง ปารดารู้สึกไว้ใจอีกคนหลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายมาด้วยกัน

"เหงาไหม" เขาถามขึ้น

"..." ปารดาหันหน้ามาหาเขาสายตาไหววูบไปกับคำถาม

"ขอโทษที่ถาม ไม่ต้องตอบก็ได้" เมื่อสบแววตาหม่น เขาเหมือนใช้คำถามผิดกับอีกคน ชนาวินรู้สึกผิดขึ้นมา

"เหงาค่ะ เวลาที่ไปโรงเรียน เห็นแม่เพื่อนมารับมันเหงามาก เพื่อนคนอื่นมีแม่คอยดูแล แต่ป่านมีแค่ยาย ตั้งแต่เล็