บทที่ 28.

บทที่ 28.

แล้วฟินิกซ์ก็หายไปจากสายตาชั่วครู่ ก่อนจะพยุงร่างของผู้หญิงผมยาวสีดำขลับเดินอ้อมมาขึ้นที่เบาะด้านหลัง หล่อนเห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้นไม่ชัดนัก แต่ก็พอจะรู้ว่าสวยมาก

“ฟิกซ์คะ ถ้าฝืนใจมากก็ไม่ต้องพาฉันกลับไปไร่ชาหรอกค่ะ”

“ผมทำเพราะมนุษยธรรมน่ะ”

เสียงของฟินิกซ์ช่างแข็งกร้าว และน่ากลัวจนผิดสังเกต มิรินมองหน้าผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะหันมองเสี้ยวหน้าของฟินิกซ์ที่ตอนนี้ก้าวขึ้นมานั่งประจำที่คนขับด้วยความรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ

ทำไมหล่อนจะต้องรู้สึกหวาดกลัวแบบนี้ด้วยนะ หล่อนหวาดกลัวอะไรกัน แล้วทำไมต้องรู้สึกรุนแรงแบบนี้ด้วย

“เอ่อ คุณไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ” เมื่อเห็นว่าฟินิกซ์นั่งนิ่งและจดจ่ออยู่กับการขับรถ มิรินจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปชวนผู้หญิงด้านหลังคุย

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ”

ผู้หญิงแปลกหน้าโต้ตอบกลับมาอย่างเป็นมิตร และมันก็ยิ่งทำให้มิรินเลือกที่จะชวนคุยต่อไป

“แล้วคุณเป็นคนแถวนี้เหรอคะ”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันพึ่งกลับมาจากเมืองนอกน่ะ”

“เมืองนอก?”

มิรินทวนคำพูดของคู่สนทนา กำลังจะอ้าปากถามต่อไปอีก แต่ก็ถูกฟินิกซ์เอ็ดตะโรเสียงดังขึ้นซะก่อน

“นั่งเงียบๆ ได้ไหมมิริน เลิกชวนคนอื่นคุยเส