เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 141
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 142
ตอนนี้แววตาของเจียงเย่าจิ่งที่มองซ่งอวิ้นอวิ้นนั้นราวกับมีดนับพันเล่มที่พร้อมจะหั่นเธอเป็นชิ้น ๆ!ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ ตอนนี้ซ่งอวิ้นอวิ้นคงตายไปแล้วล่ะ!“ตอนนั้นฉัน…” ซ่งอวิ้นอวิ้นพยายามจะอธิบายเจียงเย่าจิ่งลุกขึ้นทันทีราวกับว่าเขาไม่คิดที่จะฟังสิ่งที่เธอพูดและข้ออ้างใด ๆ ของเธอทั้งนั้น ก่อนจะเดินออกห้องอาหารไปซ่งอวิ้นอวิ้นเม้มริมฝีปากแน่นและไม่ได้ตามเขาไปตอนนี้เจียงเย่าจิ่งโมโหหนักมาก ต่อให้ตามเขาไปเขาก็ไม่ใจเย็นฟังสิ่งที่เธอพูดหรอกก็คงทำได้แค่ให้เขาไปสงบสติอารมณ์ตัวเองก่อน รอเขาใจเย็นลงแล้วค่อยไปอธิบายอีกที“ฮัดเช่ย”ซ่งอวิ้นอวิ้นเอามือปิดปากตัวเองแล้วจามออกมาป้าหวู่เห็นดังนั้นจึงรีบเอ่ยถาม “คุณเป็นหวัดหรือเปล่าคะ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้าป้าหวู่จึงไปเอายาแก้หวัดมาให้เธอกินซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ย “ขอบคุณนะคะ”ป้าหวู่ยิ้มแล้วเอ่ย “คุณเป็นภรรยาของคุณผู้ชาย หน้าที่ของป้าคือการดูแลคุณค่ะ”พูดถึงเจียงเย่าจิ่ง ซ่งอวิ้นอวิ้นก็หรี่ตาลงเธอเอายาเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามหลังจากที่ทานข้าวเสร็จ เธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดแล้วออกไปข้างนอกเธอไปโรงพยาบาลก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าไป๋ซิ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 143
พอไม่มีซ่งอวิ้นอวิ้นแล้วเธอก็อารมณ์ดีเลยทันทีคิดว่าหลังจากนี้สมบัติของตระกูลซ่งก็จะตกเป็นของลูกชายเธอแล้วของของลูกชาย ก็คือของของเธอเช่นกัน“ฉันทำอาหารตามที่แพทย์สั่งมาให้คุณแล้วนะคะ มีส่วนผสมทั้งเนื้อสัตว์และผักคุณภาพดี คุณต้องทานเยอะหน่อยนะคะ อาการป่วยจะได้ดีขึ้นเร็วหน่อย” ไป๋ซิ่วฮุ่ยเอ่ยซ่งลี่เฉิงยืนขึ้นตามปกติไป๋ซิ่วฮุ่ยเข้ามาช่วยพยุงเขาขึ้นมาอย่างขยันขันแข็ง ก่อนจะหยิบหมอนมาวางไว้ข้างหลังเขาเพื่อให้เขาพิงหลังได้สบายมากขึ้น“ลี่เฉิง ฉันได้ยินมาว่าซ่งอวิ้นอวิ้นหายตัวไป” ไป๋ซิ่วฮุ่ยเอ่ยกับซ่งลี่เฉิงขณะจัดแจงชามซ่งลี่เฉิงหันไปมองหน้าเธอในทันทีไป๋ซิ่วฮุ่ยประหลาดใจกับสีหน้าของเขา ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ย “ทำไมคุณมองฉันแบบนั้นล่ะ?”ซ่งลี่เฉิงรู้ตัวทันทีว่าตัวเองตื่นเต้นเกินไป เขาจึงขัดจังหวะเก็บอาการไว้เพื่อไม่ให้เธอจับได้ว่ามีอะไรผิดปกติไป “ฉันว่าซุปวันนี้อร่อยดี เธอเคี่ยวมันนานเลยใช่ไหม?”“ไม่เลย ฉันไม่เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ถ้าคุณชอบก็กินเยอะ ๆ เลยนะ” ไป๋ซิ่วฮุ่ยเทซุปให้ซ่งลี่เฉิง ก่อนจะกลับมาพูดหัวข้อเดิมอีกครั้ง “คุณว่าที่อวิ้นอวิ้นหายไปแบบนี้จะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นกับเธ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 144
หลังจากให้ซ่งอวิ้นอวิ้นได้หายใจหายคอ เขาจึงขอให้ซ่งอวิ้นอวิ้นดูแลซ่งรุ่ยเจี๋ยในอนาคต ถ้าเป็นแบบนี้เธอจะปฏิเสธเขาไม่ได้ซ่งลี่เฉิงได้วางแผนทุกอย่างไว้ในใจนานแล้วเขาได้เขียนพินัยกรรมการแบ่งส่วนสมบัติของตระกูลซ่งไว้แล้วต่อให้ไป๋ซิ่วฮุ่ยจะต่อสู้เพื่อมันมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์!ไป๋ซิ่วฮุ่ยรู้ว่าซ่งลี่เฉิงไม่ได้รักเธอขนาดนั้น แต่เพื่อซ่งอวิ้นอวิ้นเขาจึงใช้สมบัติมาข่มขู่เธอให้ยอมมอบตัว ท่าทีเย็นชาเฉยเมยแบบนี้เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน!“ฉันอยู่กับคุณมาเกือบ 20 ปีแล้ว คุณไม่เชื่อใจฉันเลยเหรอ? ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้…”“เธอแค่บอกว่าเธอจะไปมอบตัวหรือเปล่า!” ซ่งลี่เฉิงไม่มีอารมณ์จะมาฟังคำพูดไร้สาระของเธอจึงตัดบททันที!ไป๋ซิ่วฮุ่นยืนสั่นไปทั้งตัว แม้ว่าซ่งลี่เฉิงจะไม่ได้รักเธอมากนัก แต่ก็เขาก็ยังอ่อนโยนและคอยช่วยเหลือเธอไม้ว่าเขาจะอยู่ด้วยกันหรือไม่ก็ตาม!ทำไมตอนนี้เขาถึงได้เหี้ยมโหดกับเธอนักล่ะ?“แต่ฉันเป็นคนคลอดลูกชายคุณออกมานะ!” เธอคำรามเมื่อเผชิญหน้ากับการเสียการควบคุมและการแผดเสียงของเธอแล้ว ซ่งลี่เฉิงก็สงบลงมาก “จุดนี้ฉันไม่ปฏิเสธ”“งั้นทำไมคุณถึงยังอยากทำลายชีวิตฉันอยู
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 145
อันลู่รู้สึกว่าวันนี้ซ่งอวิ้นอวิ้นทำหน้าแปลก ๆ “เธอเป็นอะไรไป…”“อันลู่”เสิ่นจือเชียนหันหลังกลับมามองทันทีอันลู่ตกตะลึง!ความตกใจ ความประหลาดใจ และความดีใจบางอย่างโถมเข้ามาในหัวใจเธอดีใจที่ได้เจอเขาแต่เพียงไม่นานเธอก็มีสติกลับมา เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาทันที และน้ำเสียงก็ไม่อบอุ่นอีกต่อไป “ทำไมคุณกับอวิ้นอวิ้นถึงอยู่ด้วยกันได้?”เสิ่นจือเชียนมองเธอไม่ละสายตา และเห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไรที่แสดงความห่วงใยหรือทักทายอะไรเขาเลยแค่ถามกลับมาแค่นั้นซ่งอวิ้นอวิ้นรีบอธิบายทันที “เราเจอกันที่หน้าประตู ฉันกำลังจะโทรหาพี่ แต่พี่มาถึงพอดี”อันลู่เห็นโทรศัพท์ในมือเธอที่เธอกำลังถืออยู่ก็เห็นได้ว่ามันสอดคล้องกับสิ่งที่เธอพูด เธอไม่ได้ตั้งใจจะมาพบเสิ่นจือเชียน อันลู่จึงเชื่อซ่งอวิ้นอวิ้น“เราไปที่อื่นกันเถอะ” อันลู่เอ่ยซ่งอวิ้นอวิ้นตอบตกลงเตรียมจะเดินไปกับอันลู่ เสิ่นจือเชียนเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเดินไปข้างหน้าและคว้าข้อมือของอันลู่และดึงเธอให้เดินเข้าไปข้างใน ในตอนที่เขาเดินผ่านซ่งอวิ้นอวิ้น เขาก็พูด “พี่มีเรื่องจะพูดกับอันลู่ เธอออกไปก่อนนะ”“นายปล่อยฉันนะ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายแล
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 146
หยางเชี่ยนเชี่ยนก็เห็นเจียงเย่าจิ่งเช่นกัน เธอแสดงท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัดแทบจะรู้สึกแปลกใจที่เจอเขาที่นี่เนื่องจากมีผู้อาวุโส จึงไม่ได้เปิดปากพูดอะไรก่อนออกมา แต่เขาขยับเข้าไปใกล้กับปู่ของเขามากขึ้นแม้ว่าเจียงเย่าจิ่งจะไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ แต่ไม่ว่าเขาจะนั่งอยู่ที่ไหนก็ตาม ออร่าที่แผ่ออกมาจากตัวเขาก็มากพอให้คนสังเกตเห็นทันทีว่าเขาอยู่ตรงนี้หยางเฉาหงเห็นเขาทันทีเขายิ้มก่อนจะเอ่ย “นี่ใช่หลานชายที่คุณภาคภูมิใจหรือเปล่า?”นายท่านเจียงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจ ก่อนจะยิ้มพลางเอ่ย “ดีกว่าฉันกับพ่อเขาตอนยังเป็นหนุ่มอีก”ไม่นานสายตาของนายท่านเจียงก็ไปสบตากับหยางเชี่ยนเชี่ยนพอดี “นี่เป็นหลานสาวคนเดียวของนายเหรอ?”หยางเฉาหงถอนหายใจออกมา “ไม่ใช่หรอก พ่อเธอป่วยจากไปแล้ว ส่วนแม่เธอก็แต่งงานใหม่ เหลือแค่เราสองคนปู่หลานที่อยู่ด้วยกันนี่แหละ”เมื่อได้ยินดังนั้นนายท่านเจียงก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ เขาก็เป็นคนที่สูญเสียลูกชายไปเหมือนกัน เขาเข้าใจดีถึงความเจ็บปวดที่คนผมขาวมอบให้คนผมดำ!“เพื่อนเก่าแก่แบบเรามาเจอกันแล้วก็ต้องคุยกันหน่อย เย่าจิ่ง แกพาเชี่ยนเชี่ยนไปเดินเล่นในสวนหน่อยไป”
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 147
ฮั่วซุนที่อยู่อีกด้านรู้สึกสับสนไปหมด!ต่อให้เขาจะทำอะไรผิดไป ก็ด่าได้ แต่ก็ต้องอธิบายให้เข้าใจด้วยอย่าปล่อยให้เขาตายไปโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสิน่าเสียดายที่ไม่มีใครได้ยินเสียงในใจเขาเจียงเย่าจิ่งไม่ได้ยินอะไรเลยแม้แต่น้อย!“เอ๊ะ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ รีบออกมาเร็ว”ระหว่างทางกลับไปห้องโถง เจียงเย่าจิ่งก็ได้ยินเสียงของพ่อบ้านเฉียนพอดี เขาจึงเดินตามเสียงไปและได้เห็นว่าหยางเชี่ยนเชี่ยนกำลังยืนอยู่ในห้องของเขา ในมือกำลังถือกล่องที่เขาวางไว้ข้างรูปถ่ายของพ่อกับแม่แววตาเขาหม่นลงทันที ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาน้ำเสียงนั้นเยือกเย็นจนน่ากลัว “เธอจะทำอะไร?”หยางเชี่ยนเชี่ยนตอบอย่างไม่รีบร้อนใด ๆ “ฉันแค่อยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในน่ะค่ะ”“คุณยังไม่รีบวางของลงอีก นี่เป็นของมีค่าของนายน้อยเขานะ…” พ่อบ้านเฉียนเอ่ย“เห็นกันอยู่ว่านี่เป็นของฉัน” หยางเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยขึ้นมาด้วยความชอบธรรมราวกับว่ามันก็เหมือน ๆ กันนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นสิ่งนี้และมีเหตุผลมากพอที่จะเอ่ยออกมาได้อย่างเต็มปากนี่เป็นสิ่งที่นายท่านเจียงได้สอนเธอไว้ว่ากันว่าเจ้าของจี้หยกนี้มีความสำคัญต่อเจียงเย่าจ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 148
หยางเชี่ยนเชี่ยนสังเกตเห็นสายตาของเจียงเย่าจิ่งทันพอดีรอยยิ้มบนใบหน้าเธอจึงเริ่มที่จะสดใสขึ้นมาเจียงเย่าจิ่งเดินออกไปทันทีระหว่างทางเขาก็ได้รับสายจากนายท่านเจียง“เย่าจิ่ง ฉันได้ยินมาว่าเชี่ยนเชี่ยนมาสมัครงานที่บริษัท เธออาจจะถูกไล่ออกเพราะทำงานไม่เก่ง แกก็เห็นว่าเธอเพิ่งเรียนจบและยังไม่ประสบการณ์การทำงาน แกช่วยหางานสักตำแหน่งให้เธอทำที่บริษัทได้ไหม?”“เธอเป็นคนที่ปู่หามาใช่ไหม?” เจียงเย่าจิ่งเอ่ยถามแม้ว่าพวกเขาจะคิดว่าตัวเองแสดงได้ดีก็ตามแต่เจียงเย่าจิ่งก็ยังเจอเบาะแสอยู่การปรากฏตัวของหยางเชี่ยนเชี่ยนนั้นดูบังเอิญเกินไปพอเป็นเรื่องบังเอิญแบบนี้เขาต้องคิดให้มากกว่านี้“เย่าจิ่งแกพูดอะไรของแก ฉันไม่รู้เรื่อง” นายท่านเจียงยังคงปกปิด“ปู่ ผมดูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”น้ำเสียงของเจียงเย่าจิ่งมีความเย็นชา “ครั้งที่แล้วที่ปู่มาหาผม ปู่ก็บอกให้ผมหย่ากับซ่งอวิ้นอวิ้น ครั้งนี้มีผู้หญิงโผล่มาในบ้านอีก ปู่คิดจริง ๆ เหรอว่าผมจะไม่รู้ว่าปู่ตั้งใจจับคู่ผมกับเธอน่ะ?”นายท่านเจียงคิดว่าตัวเองคิดแผนมาดีแล้วใครจะไปคิดว่าเจียงเย่าจิ่งจะจับได้ล่ะเขาจึงถอนหายใจออกมาคิดว่าคนฉลาดเกินไปก
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 149
ที่วันนี้เธอรู้สึกกระสับกระส่ายนี่เป็นเพราะเจียงเย่าจิ่งเหรอ?เขามีผลต่อความรู้สึกเธอแล้วเหรอ?ไม่ไม่ได้นะไม่ยอมรับอยู่ในใจแต่ความจริงมันก็เห็นกันอยู่ว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจเพราะเจียงเย่าจิ่งเธอจะมีความรู้สึกกับผู้ชายที่เคยทำร้ายเธอและมีผลทำให้เธอต้องเสียลูกได้อย่างไร?เธอส่ายหัวอย่างแรง พยายามจะเอาเจียงเย่าจิ่งออกไปจากความคิด แต่ยิ่งเธอพยายามกำจัดบางอย่างเธอก็ยิ่งนึกถึงมันมากขึ้นเท่านั้นภาพของเจียงเย่าจิ่งปรากฏขึ้นในหัวเธออย่างชัดเจนวนแล้ววนเล่าเหมือนฉายหนัง“จริงด้วย คุณผู้หญิง คุณผู้ชายกลับมาแล้ว เมื่อกี้เขาขึ้นไปชั้นบน เขาไม่ได้ไปหาคุณเหรอคะ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นหยุดมองกลับขึ้นไปชั้นบน ก่อนจะหันกลับมามองป้าหวู่ “ป้าบอกว่าเจียงเย่าจิ่งกลับมาแล้วเหรอคะ?”ป้าหวู่พยักหน้าซ่งอวิ้นอวิ้นกลับขึ้นไปชั้นบนด้วยความประหม่า ความคิดเธอวุ่นวายไปหมด ราวกับว่าเธอกำลังลังเลว่าจะไปหาเจียงเย่าจิ่งดีไหมแต่แรงกระตุ้นบางอย่างก็ชนะเหตุผลของเธอ เธอมุ่งตรงไปยังห้องของเจียงเย่าจิื่งประตูห้องปิดไม่สนิท มันอ้าไว้เล็กน้อย เธอยื่นมือออกไปดันมันให้เปิดเบา ๆ ไฟในห้องสว่างมากและมันก็พร่างพรายเมื่อเธ
บทล่าสุด
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 270
เจียงเย่าจิ่งรีบเดินออกไปโดยไม่ลังเลสักนิด! เบื้องหลังของเขาคือเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวของหยางเชี่ยนเชี่ยน ฮั่วซุนรู้สึกสับสน เจียงเย่าจิ่งไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแบบนั้น โดยเฉพาะคนที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก "คุณเจียงครับ?" เจียงเย่าจิ่งชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถแล้วพูดว่า "ไปบอกมู่ฉินว่าฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของลูกชายเธออีก" เมื่อสักครู่นี้เขาไม่แยแส เพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นการแสดงละครตบตาของมู่ฉินกับหยางเชี่ยนเชี่ยน นี่เป็นการแสดงละครตบตากันชัด ๆ เพียงแต่มู่ฉินให้สัญญากับหยางเชี่ยนเชี่ยนว่าเธอจะไม่ถูกข่มขืน นั่นเป็นแค่คำหวานของเธอเท่านั้น เธอรู้ว่าการจะทำให้เจียงเย่าจิ่งเชื่อนั้น ลำพังแค่การแสดงละครตบตาย่อมหลอกเขาไม่ได้ ดังนั้นตั้งแต่ตอนที่หยางเชี่ยนเชี่ยนตอบตกลงที่จะเล่นละครฉากนี้กับมู่ฉิน เธอก็ถูกลิขิตให้ต้องเสียความบริสุทธิ์แล้ว! ฮั่วซุนพยักหน้าอยู่เงียบ ๆ จากนั้นเขาก็รีบกลับไป ดูเหมือนว่าเขาจะมาช้าเกินไปเสียแล้ว น้ำเสียงของหยางเชี่ยนเชี่ยนฟังดูน่าสลดใจ แต่อย่างไรเสียเขาก็ต้องนำความมาบอกกล่าว มู่ฉินยิ้มราวกับคาดเอาไว้แล
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 269
ฮั่วซุนไม่มีทางเลือกนอกจากบอกเจียงเย่าจิ่ง เจียงเย่าจิ่งชะงักแล้วหันมามองฮั่วซุน "นายว่ายังไงนะ?" ฮั่วซุนทวนคำอีกครั้งแล้วพูดว่า "เขาคิดจะจับตัวหยางเชี่ยนเชี่ยน ทำยังไงดีครับ?" เจียงเย่าจิ่งยื่น "เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" มู่ฉินพูดตรงเข้าประเด็น "ฉันได้ยินมาว่าตอนที่เธอตกน้ำ หยางเชี่ยนเชี่ยนช่วยเธอไว้ใช่ไหมล่ะ? ถ้าตอนนั้นเธอจมน้ำไปซะ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นของลูกชายฉันแล้ว เป็นหล่อนที่ทำลายเรื่องดี ๆ ของฉัน เธอคิดว่าฉันจะปล่อยหล่อนไปงั้นเหรอ?" "ต้องการอะไรก็ว่ามา" เจียงเย่าจิ่งพูดตามตรง "เอาล่ะ ในเมื่อเธอตรงไปตรงมาขนาดนั้น ฉันก็จะไม่พูดจาอ้อมค้อมกับเธออีก หยางเชี่ยนเชี่ยนเป็นผู้มีพระคุณของเธอใช่ไหมล่ะ? ฉันขอแลกเธอกับลูกชายของฉันว่ายังไงล่ะ?" มู่ฉินเอ่ยขึ้น หลังจากได้พบหยางเชี่ยนเชี่ยน เธอก็รู้ว่าหยางเชี่ยนเชี่ยนชอบเจียงเย่าจิ่ง ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองคนจึงบรรลุข้อตกลงร่วมกัน ตอนที่กำลังดำเนินแผนการครั้งนี้ มู่ฉินคิดว่าเธอสามารถใช้เหตุการณ์ครั้งนี้มาแลกเปลี่ยนเพื่อให้เจียงเย่าจิ่งยอมปล่อยลูกชายของเธอไป "ลูกชายของคุณไม่ไ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 268
เมื่อซ่งรุ่ยเจี๋ยได้ยินเสียง เขาก็รีบซ่อนโทรศัพท์มือถือเอาไว้ใต้ผ้าห่ม เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วเสียจนทั้งซ่งอวิ้นอวิ้นหรือหานซินก็ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา! หานซินวางอาหารเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง "เธอหิวหรือยัง? รีบมากินอาหารเช้าเถอะ" เมื่อหานซินพูดจบ เธอก็ค่อย ๆ หยิบอาหารที่เตรียมไว้ออกมา "ผมไม่อยากกิน ผมอยากอยู่คนเดียว" ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของซ่งรุ่ยเจี๋ยฉายแววเย็นชา ไม่ได้แสดงความเสียใจออกมานัก หานซินคิดจะเกลี้ยกล่อม แต่ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขัดจังหวะหานซินได้ทันเวลา "แม่คะ ให้เขาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ" หานซินกล้ำกลืนคำพูดเกลี้ยกล่อมกลับลงไปแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "อาหารอยู่ตรงนี้นะ เธอหิวเมื่อไหร่ก็มากินล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยไม่พูดอะไร หานซินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "เฮ้อ" "พอเถอะค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นดึงตตัวหานซินออกไป "รุ่ยเจี๋ย นายก็พักผ่อนด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นปิดประตูห้องพักผู้ป่วยแล้วบอกหานซินวว่า "รุ่ยเจี๋ยต้องการเวลาทำใจ เขากินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ อย่าไปเกลี้ยกล่อมเขาเลย ไป๋ซิ่วฮุ่ยเป็นแม่ของเขา เขาคงรับไม่ได้ไปสักพัก นี่เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้" หานซินเข้าใจแล้ว "แม่รู้ แม่เป็น
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 267
ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "พี่มาแต่เช้าขนาดนั้น คงรู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหม?" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้ปิดบัง "ใช่" แววตาที่ไร้ชีวิตชีวาของซ่งรุ่ยเจี๋ย มองไปทางอื่นโดยไร้จุดมุ่งหมาย "ตำรวจมาถามเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วถามว่าผมได้เจอแม่หรือเปล่า" ซ่งอวิ้นอวิ้นฟังอยู่เงียบ ๆ ที่จริงเขารู้แก่ใจว่าเมื่อไป๋ซิ่วฮุ่ยถูกใครสักคนพาตัวออกไปก็หมดทางรอดแล้ว "นายต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่รู้ว่าจะปลอบใจเขาอย่างไรดี ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้น "แม่ผมตายเมื่อคืนนี้ พี่รู้เรื่องเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน?" "ฉัน..." พอนึกถึงสิ่งที่เจียงเย่าจิ่งพูด เธอก็เปลี่ยนเปลี่ยนคำพูดเป็น "ฉันเพิ่งจะได้ยินตำรวจพูดถึงรู้น่ะสิ" "อ้อ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรู้ว่าเธอกำลังโกหกอยู่ชัด ๆ เธอกำลังปิดบังอะไรสักอย่างใช่ไหม? ทำไมต้องปิดบังด้วยเล่า? เพราะเธอรู้ว่าคนที่ฆ่าแม่ของเขาคือเจียงเย่าจิ่งอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยล่ะ? ตั้งใจที่จะปิดบังไม่ให้เขารู้ใช่ไหม? เขากำหมัดที่อยู่ใต้ผ้าห่มแน่น พลางรู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในใจ "ผมเสียใจด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยเสียงเบา ซ่งรุ่ยเจี๋ยยิ้มเหยีย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 266
พ่อบ้านเฉียนรวบรวมคำพูดแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "ตอนนี้นายน้อยไม่มีอะไรต้องกังวล ดังนั้นเขาจึงประชันหน้ากับพวกเราได้เต็มที่ แต่ถ้าหลังบ้านเกิดไฟลุกไหม้ เขาก็จะเสียสมาธิแล้วพวกเราก็จะมีโอกาสขึ้นมา" "โอ้ พ่อบ้านเฉียนพูดถูก" มู่ฉินเห็นด้วยยิ่งนัก เธอถองข้อศอกใส่สามีตัวเอง "พูดอะไรบ้างสิ" เจียงอวี้จึงเอ่ยขึ้นมาว่า "เป็นความคิดที่ดีอยู่หรอก แต่… พวกเราจะจุดไฟหลังบ้านเจียงเย่าจิ่งได้ยังไงล่ะ นั่นต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญไม่ใช่รึไง?" นายท่านเจียงยังคงเงียบ เพราะเหตุผลเดียวกันนี้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจียงเย่าจิ่งกับซ่งอวิ้นอวิ้นจะมีความสัมพันธ์ที่ดี ประกอบกับมีลูกเพิ่มเข้ามา ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนแนบแน่นขึ้นไปอีก "ไม่เห็นจะยากเลย พวกเราก็แค่หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความขัดแย้งลงไปท่ามกลางความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนเสียก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?" ถึงแม้ว่ามู่ฉินจะย่างเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่เสน่ห์ของเธอก็ยังคงอยู่ ประกอบกับการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้ยากจะมองอายุที่แท้จริงของเธอออก เธอกลอกตาดำขลับ "ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง มือที่สามถือว่าเป็นเรื่องต้องห้ามที่สุดเลยเชียวล่ะ ถ้ามีมือที
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 265
ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้รีบเข้านอนทันที แต่กลับไปหาซวงซวง ป้าหวู่พาซวงซวงเข้านอนแล้ว แต่เธอก็ยังอยากตรวจสอบดูให้แน่ใจ ตอนนี้ซวงซวงหลับลึกไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงย่องเบาออกมา เมื่อกลับมาที่ห้องนอน เธอก็นั่งตรงขอบเตียง แต่กลับไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เธอกุมศีรษะแล้วครุ่นคิดถึงเรื่องนั้น นอกจากหลินหรุ่ยกับตระกูลเจียงแล้ว เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร หลังจากเจียงเย่าจิ่งเดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เห็นซ่งอวิ้นอวิ้นนั่งอยู่ตรงขอบเตียง ดังนั้นเขาจึงเดินเข้ามากอดเธอแล้วนอนลงบนเตียง จากนั้นก็พลิกตัวอยู่เหนือร่างของเธอ จูบที่พร่างพรมลงมาทั้งดูดดื่มและเร่าร้อน ขณะที่บรรยากาศกำลังเป็นไปได้สวย ซวงซวงก็ร้องไห้ขึ้นมา พวกเขาทั้งสองคนต่างตะลึงงัน ซ่งอวิ้นอวิ้นเป็นฝ่ายที่มีท่าทีตอบสนองก่อนแล้วผลักเขาออกไป "ซวงซวงอาจจะหิวก็ได้" "ป้าหวู่จะป้อนเขาเอง" "แต่…" ก่อนที่เธอจะทันได้พูดให้จบประโยค เธอก็โดนจูบ สกัดกั้นคำพูดของเธอจนหมดสิ้น! ทุกสิ่งทุกอย่างพรั่งพรูออกมา! ราตีช่างแสนยาวนาน ทว่ากลับเต็มไปด้วยความรักใคร่เร่าร้อน! …… คฤหาสน์ต้นตระกูลเจียงเปิดไฟสว่างจ้า คราวนี้แผนใส่ร้ายเจียงเย่าจิ่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 264
"ทำไมเธอยังไม่นอนอีกล่ะ?" เจียงเย่าจิ่งเดินเข้ามา "ฉันทำให้เธอตื่นหรือเปล่า?" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขึ้นมาว่า "เปล่าหรอก ฉันกำลังรอคุณอยู่น่ะ" เมื่อเธอพูดจบก็ลงจากเตียงแล้วเดินเข้ามากอดเขาไว้ จากนั้นก็แนบใบหน้าเข้ากับหน้าอกของเขา การเคลื่อนไหวของเธอทำให้เจียงเย่าจิ่งรู้สึกประหลาดใจเสียจนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยิ้มพลางถามว่า "เธอเป็นอะไรไปน่ะ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นบอกว่าไม่มีอะไร "ฉันก็แค่อยากจะกอดคุณ" เจียงเย่าจิ่งก้มมองเธอ "ปล่อยก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแล้วเธอค่อยมากอดก็ได้ ตอนนี้ฉันสกปรกจะแย่" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ยอมปล่อยแล้วกอดเขาให้แน่นขึ้น ร่างกายของทั้งสองคนบดเบียดเข้าหากันอย่างแนบแน่น เจียงเย่าจิ่งถามเสียงเบาว่า "เธอเป็นอะไรไป?" ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอไม่ปกติเลยล่ะ? ซ่งอวิ้นอวิ้นลูบหน้าอกของเขา "นับจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าอยู่ที่ไหนฉันก็จะเป็นบ้านให้คุณเอง ฉันจะรักคุณให้มาก ๆ" เจียงเย่าจิ่งหลุบตาลง ท่ามกลางแสงสลัวรางเลือน เขายังมองเห็นประกายในดวงตาของเธอและเนื้อตัวที่สั่นระริกอยู่บ้าง น้ำเสียงทุ้มของเขาปะปนความแหบพร่าเล็กน้อย "ซ่งอวิ้นอวิ้น วันนี้เธอเป็นอะไรไปกันแน
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 263
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็ล้างมือแล้วไปหาซวงซวง เห็นเพียงป้าหวู่ที่กำลังอุ้มเขาอยู่ "ป้าหวู่" เธอรู้สึกประหลาดใจนัก ป้าหวู่ยิ้มแล้วพูดว่า "คุณผู้ชายบอกให้ป้ามาที่นี่ เพราะไม่มีใครคอยจัดการเรื่องต่าง ๆ เลยค่ะ" เจียงเย่าจิ่งเป็นห่วงเรื่องตามหาตัวคนแปลกหน้า ดังนั้นเขาจึงเรียกป้าหวู่ให้มาที่นี่ ซ่งอวิ้นอวิ้นดีใจที่ได้ยินว่าป้าหวู่มาที่นี่ เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ ป้าหวู่ดีกับเธอมากทีเดียว เธอเป็นคนจิตใจดี "มีป้าหวู่อยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกเบาใจขึ้นเยอะเลยค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยพลางยิ้มให้ เธอรับซวงซวงมาจากอ้อมแขนของป้าหวู่ จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาพอดี ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ก็ยับย่น ซ่งอวิ้นอวิ้นรู้ว่าเขาคงจะอึเป็นแน่ ดังนั้นเธอจึงบีบจมูกน้อย ๆ ของเขา "เหม็นหรือเปล่าจ๊ะ?" ป้าหวู่จึงพูดว่า "เดี๋ยวป้าเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เองค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นอยากจะทำเอง เธอรู้สึกว่าตนเองติดค้างลูกชายมาโดยตลอด เพราะเธอไม่มีเวลาดูแลเขานัก ตอนนี้เธอมีเวลาแล้ว "งั้นป้าจะเอาน้ำมาให้นะคะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นตอบตกลงแล้ววางซวงซวงลงไป เธอทิ้งผ้าอ้อมที่ใช้แล้วลงถังขยะ จากนั้นก็หยิบกระดาษมาเช็ดก้นของ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 262
ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบกลบเกลื่อนว่า "ไม่มีอะไรหรอก..." "จริงเหรอ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นยื่นน้ำที่รินแล้วให้เขา น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่าไม่เชื่ออยู่ชัด ๆ ซ่งรุ่ยเจี๋ยหลบสายตาแล้วรีบหาข้ออ้างขึ้นมาว่า "เป็นเรื่องในบริษัทน่ะ ส่วนเรื่องเมื่อคราวก่อนก็แก้ปัญหาได้แล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้า "นายรับมือได้ดี" "แต่วิธีการก็เป็นความคิดของพี่อยู่ดี" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น เขารู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง เขาต้องยอมรับว่าซ่งลี่เฉิงช่างมีสายตาแหลมคม ถึงให้ซ่งอวิ้นอวิ้นมาดูแลบริษัท ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ถนัด แต่เธอก็เรียนรู้หลาย ๆ สิ่งได้รวดเร็ว! "ฉันแก่กว่านายไม่กี่ปี ฉันถึงต้องใคร่ครวญให้มากหน่อย อีกไม่กี่ปีนายน่าจะล้ำหน้าฉันไปแล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดให้กำลังใจ อันที่จริงแล้ว นับตั้งแต่ซ่งลี่เฉิงตายไป ซ่งรุ่ยเจี๋ยก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ซ่งรุ่ยเจี๋ยแทบไม่เผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า "ผมไม่เป็นไรหรอก พี่น่าจะกลับไปดูแลซวงซวงก่อนนะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น "ได้ ถ้านายมีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นลุกขึ้น "อย่าลืมดื่มน้ำล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบยื่นมือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมายกถ้วยชาขึ้นมา "ผมไม่ลื
