พลาดรักคุณสามี บทที่ 81"เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?" เขาถึงกับถามซ้ำอีกครั้ง เพราะไม่เชื่อหูตัวเอง"คือว่าฉัน..เอ่อ..สงสัยฉันอยู่กับคุณเยอะไป ก็เลยมีความรู้สึกดีๆ ให้ ถ้าคุณจะปฏิเสธก็ไม่เป็นไรนะคะ" ถ้าพูดอีกก็คงมีแต่อาย หญิงสาวรีบลุกขึ้น"รู้สึกแบบนี้นานหรือยัง""??" อย่าบอกนะว่าเขาบ้าจี้ตามเราด้วย แต่ขอให้เรื่องนี้มันผ่านไปก่อนแล้วกัน ฉันขอโทษด้วย อย่าให้ฉันบาปนะ "สักพักแล้วล่ะค่ะ"ชายหนุ่มถึงกับอ้าปากค้าง เธอเป็นผู้หญิงที่ตกหลุมรักคนได้ง่ายมาก แต่จะว่าให้เธอก็ไม่ได้ เพราะเขาหล่อขนาดนี้ใครอยู่ใกล้ก็ต้องตกหลุมรักอยู่แล้วครืนนน ครืนนนน ทั้งสองยังไม่ได้พูดอะไรกันมากไปกว่านี้ เสียงโทรศัพท์ของปลาวาฬก็สั่นขึ้น>>{"ว่า"} {"ลูกค้าใกล้จะมาถึงแล้วค่ะ คุณปลาวาฬมาหรือยังคะ"}>>{"กำลังจะออกไป"} {"แม่บ้านก็ยังไม่มาเปิดประตูเลยค่ะ"}>>{"แค่นี้ก่อน เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง"} ขณะที่พูดสายตาเขายังคงมองใบหน้าเธอไม่ละไปไหน"ถ้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยตามไป เรื่องที่คุยค้างกันไว้เดี๋ยวค่อยกลับมาคุยใหม่" ว่าแล้วเขาก็ออกจากห้องไปถ้าจะรั้งไว้อีกก็คงไม่ได้ เพราะลูกน้องของเขาโทรมาตามขนาดนี้ ได้แต่ภาวนาขอให้
ตั้งแต่เกิดเรื่องตุ๊กตาไม่กล้าเสนอหน้าออกมาเลย แต่โชคดีไม่มีใครพูดพาดพิงถึงตัวเอง ซึ่งผิดแปลกจากแต่ก่อน ตุ๊กตาชอบมีส่วนร่วม แถมพูดกระแนะกระแหนคนอื่น แต่ครั้งนี้เงียบกริบเกศรินยังคงทำความสะอาดจนใกล้เที่ยง เธอก็รออยู่ว่าเมื่อไรเขาจะเรียกไปคุยเรื่องค่าเสียหาย แต่ถึงป่านนี้เขาก็ยังไม่ออกมาจากห้องทำงานที่ปลาวาฬยุ่งเพราะกำลังสั่งรถคันใหม่มาให้ลูกค้า ส่วนรถคันเก่าเขาคิดว่าจะขายราคาต่ำลงมาหน่อย และต้องบอกลูกค้าคนที่จะซื้อว่ามันเคยเป็นรอยตรงนี้ แต่เขาจะให้ช่างผู้เชี่ยวชาญจัดการรอยนั้นไม่ให้เห็นชายหนุ่มเปิดการมองเห็นด้านนอก ห้องของเขาสามารถเปิดและปิดการมองเห็นได้ และนั่งมองรถคันที่เสียหาย ถึงแม้มันจะเป็นแค่รอยแมวข่วน แต่รอยนั้นมีมูลค่าเกือบ 5 ล้านบาท เพราะมันคือราคาที่เขาลดลงมาขณะที่เขากำลังนั่งมองอยู่ เกศรินก็เดินมาทำความสะอาดแถวนั้นพอดี ทำความสะอาดไปได้สักพักเธอก็เลยมองดูร่องรอยรถที่ถูกไม้ถูพื้น พอมองรอยแล้วหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะมองมาทางห้องทำงานของเขากึก! เห็นสายตาเธอมองมาปากกาในมือก็หล่นลง ทีแรกกำลังจะปิดการมองเห็นของผนังห้อง แต่นึกขึ้นได้ว่าคนข้างนอกมองเข้ามาไม่เห็นเขานี่หว่า มีแค่เขา
"แม่จะมาชวนเราไปทานข้าวที่บ้านด้วยกัน""ขอเป็นวันหน้าได้ไหมคะ วันนี้งานที่โชว์รูมเหนื่อยมากเลยค่ะ"ปลาวาฬโล่งใจที่คนตอบปฏิเสธก็คือเธอ ถ้าให้เขาเป็นคนพูดเองมันคงดูไม่ดี เพราะถ้าเขาไปบ้านหลังนั้นมีหวังเธอต้องรู้แน่ ว่าแต่ทำไมเขาต้องกลัวเธอรู้ด้วยล่ะ เพราะก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ทั้งสองฝ่ายเจอกันเขายังไม่รู้สึกกลัวเลยว่าความจะแตก มาถึงวันนี้ทำไมความรู้สึกเขาถึงเปลี่ยนไป"ก็ได้ ถ้างั้นแม่จะนัดมาอีกที เราก็อย่าทำงานหนักมากมีแฟนเป็นเจ้าของโชว์รูมไม่ใช่เหรอ" ถึงแม้เกศรินจะเป็นลูกเลี้ยง แต่สโรชาก็รักและเป็นห่วงยิ่งกว่าลูกแท้ๆ เพราะลูกแท้ๆ ของเธอมีก็เป็นผู้ชายเลยไม่ต้องห่วงมาก"เกศอยากช่วยงานเขาให้มากที่สุดค่ะ คุณแม่ช่วยเข้าใจเกศหน่อยนะคะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับยื่นมือไปควงแขนปลาวาฬเหมือนว่าทั้งสองรักกันปานจะกลืนกิน"ถ้างั้นวันนี้แม่ไม่กวนแล้ว แม่กลับล่ะ" ประโยคสุดท้ายสโรชาเหลือบตามองไปที่ลูกเขย จนปลาวาฬยกมือไหว้ลาท่าน สโรชาถึงได้ยอมกลับชั้นบนของคอนโด..เข้ามาถึงเกศรินก็ขอตัวใช้ห้องน้ำก่อน เพราะเธอต้องเตรียมของออกไปนอนห้องรับแขกทำธุระเสร็จออกมาก็ยังเห็นเขานอนดูทีวีอยู่บนโซฟาแบบสบายใจเฉิบ"ฉันใช้ห้อง
ก๊อก ก๊อก "คุณปลาวาฬคะ คุณลินดามารอนานแล้วค่ะ" ลินดาใช้ให้เอ็มม่ามาตามปลาวาฬ เพราะถ้าไม่ใช่ปลาวาฬลินดาจะไม่ตกลงซื้อรถด้วย"ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว คุณออกไปพบลูกค้าเถอะ""วันนี้ไม่ต้องไปทำความสะอาด ถ้าไม่ไหวก็กลับไปพักที่คอนโด" พูดจบเขาก็เก็บที่ทำแผลแล้วก็เดินออกมาข้างนอกที่เขาทำดีกับเราคงไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้หรอกนะ พอเขาออกไปแล้วเกศรินก็เลยเดินตามออกไปด้วย เพราะเธอยังทำความสะอาดค้างอยู่ขณะที่ทำความสะอาดอยู่เธอก็แอบมอง..ลูกค้าคนนี้จะใช่คนพิเศษของเขาไหม เพราะเห็นบ่อยเหลือเกิน ดูเล่นหูเล่นตาใส่เขาสิ"อุ๊ย" เกศรินมัวมองไปที่อื่น จนไม่รู้ว่าด้านหลังของเธอมีคนมายืนอยู่ และเธอก็ถอยไปชนเขาคนนั้นเข้า "คุณกำพล? คุณมายืนอยู่ทำไมตรงนี้" หญิงสาวรีบขยับออก เมื่อสักครู่เธอสัมผัสได้ว่าตัวเองชนเข้ากับส่วนนั้นของผู้ชายแน่เลย ทำไมเขาถึงไม่หลบในเมื่อเขาหันหน้ามาหาเธอ"ให้พี่ช่วยไหม""มันเป็นงานของฉัน คุณก็ควรไปทำงานของคุณ""เราต้องการเท่าไร""อะไรคือต้องการเท่าไร""เอาเป็นว่าพี่จะช่วยจ่ายค่าห้อง""คุณจะซื้อตัวฉันเหรอคะ""ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย" กำพลถึงกับมองซ้ายมองขวา"ทำไมคะ กลัวใครได้ยินเหรอ" คนแ
เกศรินรอเขาอยู่ที่รถครู่หนึ่งปลาวาฬก็ตามออกมาเธอจำเป็นต้องขึ้นรถไปกับเขา ถ้าไปรถคนละคันแม่ต้องสงสัยแน่"บ้านของฉันไม่ได้ไปทางนี้ค่ะ" เห็นว่าเขาไม่ได้ขับตรงไปในเขตที่บ้านของเธออยู่"ผมรู้แล้ว""รู้แล้ว..แล้วคุณจะไปไหนคะ""ก็ต้องหาซื้อของฝากไปฝากพวกท่านหน่อยสิ"ซื้อของฝากงั้นเหรอ ทำไมเขาต้องทำดีด้วย ก็ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ สักหน่อยปลาวาฬแกล้งถ่วงเวลาให้ค่ำมืดหน่อย กว่าจะมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ของแม่เธอ"มากันแล้วเหรอลูก" สโรชารออยู่หน้าบ้านครู่หนึ่งแล้ว"คุณแม่ทำอะไรอยู่ข้างนอกไม่ร้อนเหรอคะ""ก็รอเรานั่นแหละ เห็นมืดแล้วยังไม่มากันอีก""สวัสดีครับ" ปลาวาฬกล่าวคำสวัสดีพร้อมกับส่งกระเช้าให้ท่านแม่บ้านที่อยู่ข้างๆ รีบเข้ามารับกระเช้านั้น"เข้าไปทานข้าวกันดีกว่า"ปลาวาฬเดินตามเกศรินเข้าไปในบ้าน ยังไงวันนี้มันก็ต้องมาถึงอยู่ดี เขาต้องทำใจดีสู้เสือเข้าไว้ แล้วค่อยแก้ปัญหาทีหลังแล้วกัน"?" คนที่นั่งรออยู่โต๊ะอาหารถึงกับแปลกใจ เมื่อเห็นผู้ชายที่เดินตามเกศรินเข้ามา ไม่ได้แปลกใจแค่หวานใจ รามิลก็แปลกใจไม่ต่างกัน เพราะรามิลรู้จักพี่ชายของเธอดี"นั่งสิ คนรู้จักกันทั้งนั้น" รามสูรพ
"นอนพักนะลูก แล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง" สโรชาขึ้นมาส่งเกศรินบนห้องนอนห้องเดิมที่เธอเคยอยู่"ขอบคุณมากค่ะ" เธอผิดอะไร ทำไมพวกเขาถึงทำกับเธอแบบนี้"หนูอย่าคิดมากนะ แม่หวังว่าลูกของแม่จะกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้เร็วที่สุด คนที่เห็นเราไม่มีค่าเราก็ไม่ต้องไปให้ค่ากับเขา""แม่" เธอไม่อยากอ่อนแอให้ท่านเห็น"อย่าคิดมาก..อะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป เราจะเก็บทุกอย่างมาคิดไม่ได้ เราต้องมองไปข้างหน้า"เกศรินค่อยๆ เอนตัวลงนอน ท่านช่างดีกับเธอเหลือเกิน ดีจนเธอรู้สึกอาย ครั้งนั้นที่เธอเลือก ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ ที่เธอบอกว่าไม่ผิดหวังเพราะเธอเลือกที่จะเป็นลูกสาวของท่าน นั่นหมายถึงเธอต้องสละตำแหน่งลูกสะใภ้"หรือถ้าหนูอยากไปดูดอกไม้ ก็ลงไปดูได้นะ แม่ให้คนดูแลดอกไม้ของหนูเป็นอย่างดี""ขอบคุณมากค่ะ" เธอพยายามกลั้นไม่ให้ท่านเห็นน้ำตา แต่เหมือนท่านจะรู้ว่าเธออยากร้องไห้ก็เลยไม่ยอมออกจากห้องสักที"ให้แม่อยู่เป็นเพื่อนก่อนไหม"หญิงสาวตอบโดยการส่ายหน้า เวลานี้เธอต้องการอยู่กับตัวเองมากกว่า"นอนนะ" สโรชาขยับผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้กับลูกสาว ก่อนที่จะเดินไปปิดไฟเพื่อให้เธอได้นอนพักผ่อนพอท่านออกไปแล้วถึงได้กล้
ถ้าผู้ชายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าไม่ใช่พี่ชายของลูกสะใภ้ สโรชาคงไม่ให้เข้ามาเหยียบในบ้านหลังนี้อีก "คุณน้าจะลงโทษผมยังไงก็ได้ ผมรู้ดีว่าผมคิดน้อยไป""บอกเหตุผลมาหนึ่งข้อ คุณทำเรื่องนั้นไปทำไม" สโรชารู้จากเกศรินแล้ว ว่าปลาวาฬสร้างสถานการณ์ให้เกิดอุบัติเหตุ เพื่อให้เกศรินชดใช้หนี้ แต่เรื่องทั้งหมดมันต้องมีเหตุจูงใจสิ"ผม.." ปลาวาฬมองไปดูน้องสาวกับน้องเขย"......." เห็นสายตาพี่ชายมองมามันก็ทำให้คนเป็นน้องรู้สึกสะกิดใจขึ้นมา แต่มันคงไม่ใช่แบบที่คิดไว้มั้ง พี่เธอไม่รู้เรื่องในบ้านหลังนี้..แล้วจะ พอคิดมาถึงตรงนี้หวานใจก็นึกขึ้นได้ว่าวันที่เธอหนีกลับบ้าน พี่ชายคุยอยู่กับลุงสมาน และเรื่องในบ้านหลังนี้ลุงสมานก็คงรู้ดีเช่นกัน"แม้แต่ความจริงคุณยังบอกฉันไม่ได้ แล้วคุณจะเอาอะไรมาเป็นห่วงลูกสาวฉัน""ก่อนหน้านี้ผมยอมรับว่าผมหูหนวกตาบอด ไม่หาความจริงให้แน่ชัดก่อนก็ด่วนตัดสิน""ฉันไม่ต้องการน้ำ ฉันต้องการแค่เนื้อ"แล้วปลาวาฬก็ยอมพูด ..และหลังจากที่เขายอมพูดความจริงออกมาทั้งหมด คนที่เสียใจที่สุดกลับเป็นคนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุด ก็คือน้องสาวที่กำลังท้อง"อึกอึก" หวานใจได้ยินทุกอย่างจากปากพี่ชายแล้ว แล้วเ
"เธอไปแล้วครับ" หน่วยรักษาความปลอดภัยรายงานเจ้านายทันทีที่มาถึง"ผมบอกให้รั้งตัวเธอไว้ไม่ใช่เหรอ ไปยังไงทำไมรถถึงยังอยู่""ผมไม่ให้เอาไปครับ" พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมเจ้านายถึงให้รั้งตัวผู้หญิงไว้ แต่ตอนที่เธอพยายามจะเอารถไปให้ได้ พวกเขาขู่ว่าจะแจ้งตำรวจ"อะไรนะ! แล้วเธอไปทางไหน" ชายหนุ่มรีบวิ่งออกมาตามทางที่หน่วยรักษาความปลอดภัยบอก แต่เขาคิดว่าเธอคงเรียกรถสาธารณะไปแล้วรู้แบบนี้ปล่อยให้เธอเอารถไปยังจะดีกว่า คนร่างสูงค่อยๆ ทิ้งก้นลงนั่งที่นั่งตรงป้ายรถเมล์"คุณอยู่ที่ไหน อภัยให้ผมได้ไหม" มือหนากุมศีรษะในท่าที่โน้มตัวมองลงพื้นถนนริมฟุตบาทก๊อกแก๊ก! ชายหนุ่มหันมองไปด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงคนเหยียบกิ่งไม้ต้องมีใครแอบมองเขาอยู่แถวนี้แน่ ปลาวาฬลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไปด้านหลังป้ายรถเมล์ แต่ก็ไม่เห็นมีอะไร หรือว่าเป็นกิ่งไม้ที่ตกลงมาจากต้นเช้าวันต่อมา..ตอนนี้หน่วยรักษาความปลอดภัย ได้เข้ามารับหน้าที่ดูแลโชว์รูมเหมือนเช่นเคย ส่วนแม่บ้านก็เป็นแม่บ้านคนเดิมที่เขาให้ไปประจำการอยู่ที่โชว์รูมอื่นก่อน ถูกเรียกตัวกลับมา"รถที่สั่งมาจากต่างประเทศ จะถึงช่วงบ่ายวันนี้ครับ""พวกคุณก็ให้คนไปรับแล้วกัน""อะไรนะ
พลาดรักคุณสามี ตอนพิเศษหลังงานแต่งของทั้งสองจบลง.."ถ้างานคุณยุ่ง เรื่องฮันนีมูนเราก็เลื่อนออกไปก่อนก็ได้นี่คะ""ผมบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับคุณอีกแล้ว"ชีวิตหนึ่งเกิดมาแค่นี้ก็พอแล้ว ขอแค่มีชายคนรักที่เห็นว่าเธอสำคัญที่สุด"ก็ได้ค่ะ ฉันขอแค่ในประเทศนะ ถ้าเดินทางไปต่างประเทศมันเหนื่อยเกินไป" ที่จริงมันเป็นแค่ข้ออ้าง ถ้ายังอยู่ในประเทศเผื่อมีงานด่วนเขาจะได้จัดการงานนั้นง่ายหน่อย"แล้วคุณชอบภูเขาหรือทะเลล่ะ""ชอบปลาวาฬค่ะ""หือ?""ฉันชอบคุณ จะให้ฉันชอบอย่างอื่นได้ยังไง""ผมตั้งใจว่าจะเก็บแรงไว้ตอนฮันนีมูนกัน""ยังไงคะ""คุณเล่นอ้อนแบบนี้ผมก็ต้องได้เอาแรงออกมาใช้ก่อนน่ะสิ""คุณปลาวาฬ" ถึงแม้จะมีอะไรกับเขาหลายครั้งแล้ว แต่พอพูดถึงเรื่องนี้เธอก็มีความอายอยู่ดี"น่ารักจัง" มือหนาเอื้อมไปลูบไล้แก้มนวลของภรรยาด้วยความเอ็นดู "ถ้าคุณชอบปลาวาฬงั้นเราก็คงต้องไปทะเลกัน""ค่ะ" คนตัวเล็กแนบลำตัวลงกับอกแกร่งของผู้เป็นสามีหมาดๆ"นอนก่อนนะครับคนดี นอนเอาแรงไว้เยอะๆ พรุ่งนี้เราจะเดินทางกันแล้ว""พรุ่งนี้เลยหรือคะ..แล้วงานของคุณล่ะคะ""ตอนเช้าเดี๋ยวผมเข้าไปเคลียร์งาน เราจะเดินทางตอนบ่ายกัน""ค่ะ"
พลาดรักคุณสามี บทที่ 102 ตอนจบ"แม่อยากให้อยู่ด้วยกันไปก่อน" สโรชาอนุญาตให้ลูกไปทำงานได้ แต่พอวันต่อมาลูกสาวก็ขอออกไปอยู่คอนโดกับชายคนรัก"เกศดีขึ้นมากแล้วค่ะ ถ้าคุณแม่เป็นห่วงเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงแล้วค่ะ""แต่แม่กลัวคิดถึงเรา""ลูกโตแล้วนะคุณ แถมลูกกำลังจะออกเรือนด้วย ให้พวกเขาไปศึกษาดูใจกันเถอะ"สโรชาเป็นห่วงถ้าปล่อยให้ลูกไปอยู่ข้างนอกไกลหูไกลตา กลัวว่าเหตุการณ์แบบเดิมจะเกิดขึ้นอีก ถ้าเกศรินยังอยู่ที่บ้าน เธอคงสังเกตเห็นอาการลูกสาวแต่ทีแรกแล้ว"ถ้าเกศมีอาการผิดปกติ จะรีบบอกคุณแม่เลยค่ะ" เกศรินรู้ว่าท่านเป็นห่วงมาก ถ้าวันนั้นไม่เพราะท่านขอตรวจ..ป่านนี้มะเร็งคงลุกลามไปจนเกินเยียวยาแล้ว"ผมสัญญาครับว่าจะดูแลเธอ แทนคุณแม่เอง"สโรชามองไปดูหน้าสามีที่นั่งอยู่ด้วยกัน ก่อนที่โผลเข้าไปกอดท่าน เธออยากออกไปใช้ชีวิตครอบครัวกับเขา เรื่องศึกษาดูใจคงไม่ต้องศึกษาเขาแล้ว เพราะเธอเห็นหมดแล้วว่าเขามีความจริงใจให้มากแค่ไหน[คอนโด]"ผมว่าจะซื้อบ้านสักหลัง พักอยู่คอนโดมันไม่สะดวก""ไม่ต้องหรอกค่ะ ที่นี่ก็ดีมากแล้ว""ถ้าเรามีบ้าน คุณก็จะมีพื้นที่เยอะขึ้น อยู่แต่ในคอนโดอากาศไม่ปลอดโปร่ง""ที่ไหนมีคุณฉั
"แน่ใจนะว่าคุณต้องการแรงกว่ามดกัด แต่มดตัวนี้กัดเจ็บนะครับ ถ้าแรงกว่าคุณจะรับไหวเหรอ" ที่จริงเขายังไม่เร่งเครื่องเลย แค่กำลังอุ่นเครื่องก่อนเฉยๆ แต่เกศรินคิดว่าเขาคงกลัวเธอเจ็บแผล ก็เลยทำแค่เบาๆ ถ้าทำแบบนี้เมื่อไรจะเสร็จล่ะ"ฉันเคยถูกมดกัดนี่คะ แค่เกาก็หายคันแล้ว""จัดให้ครับ แต่ถ้าเจ็บคุณบอกผมเลยนะ" ฟังเธอพูดก็อยากจะขำอยู่หรอก แต่ถ้าขำตอนนี้คงหมดอารมณ์แน่"อื้อ อ " เกศรินอยากให้เขามีความสุขกับเรือนร่างของเธอให้มากที่สุด เธอก็เลยขอให้เขาเพิ่มความแรงขึ้นมาหน่อย ถึงแม้จะมีลูกให้เขาไม่ได้ ช่วยให้เขามีความสุขกับเรือนร่างของเธอได้ก็คงดี"อ้าา ผมรักคุณนะเกศริน" ความรักนี้ไม่รู้ว่ามีให้เธอตั้งแต่เมื่อไร แต่พอรู้ตัวก็รักเธอมากจนแทบคลั่ง"ฉันก็รักคุณค่ะ อื้อ อ" มือเรียวโอมร่างคนตัวโตไว้ในจังหวะที่เขากำลังซอยสะโพกเร็วขึ้น"ซี๊ดด ผมปล่อยข้างในได้เลยไหม"ที่จริงคุณหมอก็บอกไว้ว่ายังไม่อยากให้มีลูกกันตอนนี้ แต่เธอคิดว่ามันคงไม่เร็วขนาดนั้น เพราะส่วนที่รับน้ำเชื้อยังไม่แข็งแรงพอ หญิงสาวพยักหน้าให้เห็นว่าเธออนุญาตชายหนุ่มก็ไม่อดกลั้นอีก ขยับสะโพกเพื่อให้ความแข็งแกร่งเสียดสีกับเนื้อบางๆ เร็วขึ้น ก่อน
"คุณยังไม่ดื่มน้ำอีกเหรอ" ปลาวาฬมองดูน้ำที่สั่งให้ลูกน้องนำมาให้เธอ "ฉันไม่อยากดื่มน้ำของคนที่ชื่อกำพลค่ะ" "ใครเอามาให้นะ" สายตาชายหนุ่มเหลือบไปมองกำพล จนคนที่ถูกมองรีบหลบสายตานั้น "รอผมอยู่นี่เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้" พูดจบปลาวาฬก็รีบเดินไปตรงจุดบริการน้ำ เขาไม่ได้เอาน้ำที่เย็นจัด "เราดูดีกว่าตั้งเยอะ และทำงานมาด้วยก็หลายปี ทำไมถึงเลือกแม่บ้านแบบนั้นได้" "อืมใช่" เอ็มม่าและตุ๊กตาไม่เคยพูดกันดีเลยตั้งแต่กำพลหันมามองเอ็มม่า ก็มีครั้งนี้แหละที่ทั้งสองดูจะลงรอยกัน"แต่ฉันยังสงสัยเรื่องคุยธุรกิจ" "คงไม่ใช่หรอกมั้ง คุณเชษฐาคงจำคนผิด""เกศ" "คุณพ่อ" เกศรินได้ยินคนเรียกก็เลยหันไปมอง ไม่คิดว่าคนที่เรียกก็คือพ่อ "พ่อเห็นคุณเชษฐาตรงโน้นบอกว่าลูกก็มาร่วมงานด้วย""คุณพ่อก็มาร่วมงานด้วยเหรอคะ"ที่จริงรามสูรก็ไม่ชอบมางานอะไรแบบนี้ แต่ที่มาเพราะว่าอยากมาร่วมงานของว่าที่ลูกเขย "พ่อต้องมาสิ เพราะเป็นงานคนสำคัญของลูกนี่""พ่อ?!" ทำไมคนที่ทำงานในโชว์รูมจะไม่รู้จักนักธุรกิจที่ชื่อรามสูร เขาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จด้านธุรกิจตั้งแต่อายุยังน้อย จนถึงบัดนี้ สาวๆ ครึ่งค่อนประเทศอิจฉาภรรยาอันเป็นที
"ไม่ต้องหรอกลูก""ครับ" ปลาวาฬยอมรับในการตัดสินใจของท่าน"อ้าวแล้วนั่นเราจะไปไหน" พอเขาตอบรับ ปลาวาฬก็ลุกขึ้นกำลังจะออกจากบ้านท่านไป"พรุ่งนี้ผมจะรีบมาแต่เช้าครับ""ไหนบอกอยากอยู่ดูแลน้องไง""ครับ?" ชายหนุ่มที่ใบหน้าสิ้นหวังมากหันกลับมามอง"ที่แม่พูดหมายถึงไม่ต้องนอนข้างนอกหรอก ก็เข้าไปดูแลกันในห้องเลย มีอะไรจะได้ช่วยกัน""ผมนอนข้างในได้เหรอครับ""ได้สิจ๊ะ ถึงยังไงพวกเราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว""ขอบพระคุณมากครับ" ยังไม่ทันได้เอามือที่ไหว้ท่านลงเลย เขาก็เดินไปถึงหน้าห้องของเธอแล้ว"คุณยิ้มอะไรคะ" สโรชาหันกลับมาเห็นสามีกำลังยิ้มแป้น"คุณทำถูกแล้วล่ะ เด็กๆ เขารักกันก็ปล่อยให้เขาดูแลกันไป""ฉันก็ไม่ได้ว่าจะห้ามสักหน่อย แล้วเมื่อไรคุณจะขึ้นนอนไม่ง่วงหรือไง""เอ้า..เลขมาออกที่เราจนได้" รามสูรรีบเดินตามภรรยาขึ้นบ้านไป"คุณราม!" สามีที่เดินตามมาอยู่ดีๆ ก็โอบกอดภรรยาจากทางด้านหลัง"จะเดือนแล้วนะ" ตั้งแต่เดินทางทั้งสองไม่ได้เข้าใกล้กันเลย"คุณไม่เหนื่อยหรือไงคะ เพิ่งมาถึง""คุณรู้ไหม ว่ามันเป็นการเพิ่มกำลังอีกทาง""ไม่ใช่วัยรุ่นแล้วนะคะ ที่จะมาเพิ่มกำลังกับอะไรแบบนี้""คุณว่าผมแก่เหรอ""ใช่ค่ะ"
มือหนายื่นไปสัมผัสที่ผมบนศีรษะของเธอเบาๆ"คุณ?" พอเขาสัมผัสที่อื่นที่ไม่ใช่มือ.. เธอถึงกับสะดุ้ง "คุณไม่ใช่คนในมโนของฉันเหรอ?"ปลาวาฬส่ายหน้าตอบไปเล็กน้อย ใบหน้าของเขาช่างมีความอบอุ่น"ฉันกลับมาประเทศแล้วเหรอ" ที่เธอคิดว่าไม่ใช่เขาก็เพราะเธอมารักษาตัวที่ต่างประเทศ ถึงแม้เขาจะรู้และอยากตามมา แต่คงต้องใช้เวลา เพราะไม่ใช่ว่าจะเข้าประเทศนี้ได้ง่ายๆ"คุณอย่าไล่ผมไปไหนอีกเลย ถึงไล่ผมก็จะไม่ไป" ทีแรกก็อยากให้เธอเห็นว่าเขาเป็นแค่ภาพลวงตาที่เธอสร้างขึ้นมา เพราะถ้าเป็นภาพลวงตาเธอคงจะคุยกับเขานานกว่านี้"คุณปลาวาฬ คุณมาได้ยังไง?" เขาไม่ใช่แค่ภาพที่เธอสร้างขึ้นมาแล้วมันคือเขาจริงๆ"พอผมรู้ทุกอย่างก็รีบตามคุณมาที่นี่""เป็นคุณจริงๆ ด้วย โอ๊ย" หญิงสาวกำลังจะขยับตัวถอยห่าง จนลืมไปว่าร่างกายของเธอไม่ได้เต็มร้อย"คุณอย่าผลักไสผมไปไหนอีกเลยนะ ผมบอกแล้วไง ถึงไล่ผมก็จะไม่ไป""คุณไปหาคนที่ร่างกายแข็งแรงพร้อมที่จะเป็นภรรยาให้คุณดีกว่าค่ะ ฉันไม่พร้อม""ทำไมหรือครับ กับอีแค่ที่คุณจะมีลูกให้ผมไม่ได้ คุณต้องผลักไสไล่ส่งผมถึงขนาดนี้เลยเหรอ""คุณรู้เรื่องนี้แล้วเหรอคะ" หญิงสาวที่หลบสายตาเขา ค่อยๆ หันมองมาอีกที"
"คุณน้าครับ เรียกหมอให้ทีครับ""น้องเจ็บอีกแล้วใช่ไหม" "ใช่ครับ" "เรารออยู่ข้างนอกก่อนนะ น้าขอเข้าไปก่อน" เพราะห้องนี้เข้าได้แค่ทีละคน มันคือกฎของห้อง ICU ที่นี่ คนที่ไปตามคุณหมอก็คือรามสูร ที่จริงถ้าจะกดกริ่งแจ้งเตือนก็ได้ แต่ถ้าคนไข้อาการไม่หนักจริงๆ คุณหมอแนะนำให้ไปตามเอง"เกศ เป็นยังไงบ้างลูก""อึก อึก " เสียงสะอื้นของเกศรินค่อยๆ ดังขึ้น ด้วยสีหน้าที่ดูเจ็บปวดมาก"หนูเจ็บมากเลยเหรอลูก"ถ้าเธอมีอาการเจ็บเห็นหน้าแม่เธอก็จะบอกแม่ว่าเจ็บ แต่ครั้งนี้พอเห็นหน้าแม่เธอกลับร้องไห้"เขาไม่ทำตามสัญญา" "ใครไม่ทำตามสัญญาลูก""เขาบอกจะกลับมา" เป็นเหมือนทุกครั้งที่เธอเห็น พอออกไปคนที่กลับเข้ามาก็คือแม่"ถ้าหนูหมายถึง.." สโรชายังพูดไม่จบคุณหมอที่รามสูรไปตามก็เข้ามาก่อน พอคุณหมอเข้ามาญาติก็ต้องออกไป เพราะไม่งั้นจะกีดขวางการทำงานของทีมแพทย์ "คุณน้าครับ คุณน้าช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหม" พอสโรชาออกมา ปลาวาฬก็เลยขอร้องให้พูดความจริงให้เขาฟัง"น้องเป็นมะเร็งระยะที่ 2 ""ระยะที่ 2 เหรอครับ?" เขารู้แค่ว่าเธอมีเชื้อมะเร็ง ก็เลยถูกส่งตัวมารักษาที่นี่ แต่ไม่รู้ว่าระยะที่เท่าไร"แล้วทำไมถึงไม่บอกผม" จ
"คุณพ่อกับคุณแม่ไปเที่ยวจริงเหรอคะ" หวานใจถามสามีในขณะที่สามีกำลังแต่งตัวจะเข้าบริษัท"ทำไมคุณถามแบบนั้น""ก็ฉันแปลกใจ ท่านเพิ่งจะกลับมาไม่นาน"ไม่ใช่แค่หวานใจหรอกที่แปลกใจ รามิลก็แปลกใจไม่ต่างกัน แต่งานที่พ่อทิ้งไว้ให้ทำมันเยอะมาก เพราะพ่อบินไปกะทันหัน เขาก็เลยไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นเลยในเมื่อสามีให้คำตอบไม่ได้ หวานใจก็ไม่ละความสงสัยนั้น เพราะมันดูแปลก>>{"มีอะไร"} "ใครโทรมาคะ" เสียงผู้หญิงดังเข้ามาในสาย "น้องสาวผมครับ" {"พี่ทำอะไรอยู่"}>>{"พี่กำลังทานข้าว"} {"แต่เสียงที่ฉันได้ยินไม่ใช่เสียงคุณเกศริน"}>>{"ก็พี่ไม่ได้มาทานข้าวกับเธอ"} {"พี่กับคุณเกศรินคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วนี่พี่ไปทานข้าวกับผู้หญิงคนอื่นจะให้ฝ่ายหญิงคิดยังไง"}>>{"คบงั้นเหรอ? เราก็ลองถามคุณเกศรินของเราดูสิ"} {"ฉันจะถามได้ยังไง ฉันไม่ได้อยู่กับคุณเกศสักหน่อย"}>>{"เธอกลับไปอยู่บ้านไม่ใช่เหรอ"} {"กลับมาอยู่บ้านที่ไหนฉันไม่เห็นเลย ที่บ้านก็มีแต่ฉันกับคุณรามิล"}>>{"แล้วแม่กับพ่อเธอล่ะ"} {"ฉันแปลกใจตรงนี้แหละ อยู่ดีๆ พวกท่านก็ทิ้งงานแล้วบินไปเที่ยวต่างประเทศ"}>>{"อะไรนะ? พวกท่านไปตั้งแต่เมื่อไ
"ทำไมผมมาอยู่ที่นี่?" ปลาวาฬมองไปรอบๆ ก็จำได้เลยว่าห้องที่เขาตื่นมาคือห้องใคร"ผมควรถามคุณมากกว่า"เราเมามากเลยเหรอวะ แล้วน้องคนนั้นล่ะ อย่าบอกนะว่าเราพามาค้างที่นี่ด้วย "..เมื่อคืนผมมาคนเดียวใช่ไหมครับ""มาสองคน"ตายห่าแล้ว ถึงแม้เธอจะไม่สนใจ แต่เขาก็ไม่อยากทำแบบนี้ให้ญาติของเธอเห็น เล่นหอบผู้หญิงมานอนห้องเช่าของน้องชายเธอเลยเหรอ"คือว่าผม ผมคงเมามาก ถึงได้ทำอะไรแบบนั้นลงไป"คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย สงสัยจะเมามากจริงๆ พูดไม่รู้เรื่อง "ผู้ชายคนที่มากับคุณเมื่อคืน บอกให้ผมดูแลคุณต่อหน่อยเขามีธุระต้องไปทำ""ผู้ชายเหรอครับ?" เหมือนยกภูเขาออกจาก แล้วผู้หญิงคนเมื่อคืนไปไหนวะเนี่ย ไปไหนก็ช่างเธอสิ "ถ้างั้นผมขอตัวนะครับ" ปลาวาฬรู้ได้ในทันทีเลยว่าผู้ชายคนนั้นคงเป็นสายลม"คุณจะนอนต่อให้ส่างเมาก่อนก็ได้นะ""ไม่หรอกครับ ผมไปล่ะ" ออกจากห้องที่เขาเคยพัก ก็อดไม่ได้ที่จะมองห้องข้างๆ บางทีเธออาจจะกลับไปอยู่บ้านแล้วก็ได้ เพราะดูห้องเงียบมาก แต่ปลาวาฬก็ไม่ถาม หึ..เมาขนาดนี้ยังจำที่พักของเธอได้อีกเหรอ เป็นเอามากนะเรา เพราะสายลมคงไม่รู้จักที่นี่แน่พอออกมาจากห้องเช่าเขาก็มาที่โชว์รูม