MasukShare
บทที่ 40 ใครก็ตามที่อยู่ในนั้นไปลงนรกซะ
Bab terkait
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 41 เขากระชากผ้าห่มของเธอออก
ความอัปยศอดสูของเบียงก้าพุ่งสูงเป็นประวัติการณ์เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินฌองเรียกเธอว่า “นางแพศยา!”ลุคจับเข้าที่ข้อเท้าขาวดุจหิมะของเธอไม่ยอมปล่อย เธอพยายามหนีให้ห่างจากรสขมปร่าในปาก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกหวาดกลัวนัยน์ตาแดงก่ำราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัวดิ้นรนอยู่ไม่นานนัก ข้อเท้าที่ถูกเขาจับเอาไว้ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง“โอ๊ย…” เธอร้องออกมาปัง!ปัง!ฌองเตะเข้ามาที่ประตูสองสามครั้งประตูใกล้จะพังอยู่รอมร่อ เบียงก้าตกอยู่ในความกลัวจับขั้วหัวใจ เลือดหยดสุดท้ายไหลออกจากใบหน้าเธอไปจากใบหน้าซีดเผือดของเธอในขณะที่เบียงก้ารู้สึกอับจนหนทางอยู่เช่นนั้น ริมฝีปากของเธอก็ถูกชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาช่วงชิงเอาไปเสียงจากภายนอกยังคงดังอยู่โสตประสาทของเบียงก้าเต็มไปด้วยเสียงหอบอันเย้ายวนและลมหายใจที่ร้อนระอุของผู้ชายคนนี้ภายนอกห้องนอนฌองหันหลังกลับไปตามเสียงที่ได้ยินแล้วจึงเห็นชายในชุดเครื่องแบบตำรวจสี่คนอยู่ตรงหน้าเขา พ่วงมากับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของระแวกนี้ พวกเขาเดินเข้ามาทางที่ประตูเปิดออก“โปรดมากับพวกเราด้วยครับ!”ฌองมองไปยังตำรวจและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เขาเหลือบมองไ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 42 รุ่นพี่ครอว์ฟอร์ด และลุค ครอว์ฟอร์ดเป็นคน ๆ เดียวกัน
หลังจากที่ลุคจากไป เบียงก้ายังคงยืนจ้องประตูอยู่พักใหญ่คำพูดของเขานั้นถูกต้อง เช่นเดียวกับการวินิจฉัยของแพทย์ ถึงกระนั้น เธอกลับไม่รู้ว่าเธอคิดถูกต้องไหม ทั้งร่างกายและความรู้สึกได้ทรยศเธอจนหมดจะมีผู้หญิงที่ไหนที่จะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับผู้ชายที่หล่อเหลาและประสบความสำเร็จเช่นเขาถึงกระนั้น เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่เก่งกาจอย่างลุค ครอว์ฟอร์ด ใคร ๆ ก็ต้องพิจารณาตัวเองกันทั้งนั้น พิจารณาว่าตัวเองมีสิทธิ์จะคิดอะไรกับเขาไหม ไหนจะผลที่ตามมาอีกถ้าไม่ใช่ชาร์ล็อต ชอว์ ผู้หญิงคนไหนจะคู่ควรกับเขากันล่ะ?เบียงก้ารู้ตัวเองดี ดังนั้นเธอถึงต้องป้องกันตัวเองอยู่เสมอ จนกระทั่งวันนี้ที่เขาบังคับเธออย่างเอาแต่ได้ ร่างกายของเธอยอมแพ้และทรยศเธอ ราวกับว่าร่างกายของเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง... “ถึงปากจะไม่พูด แต่ร่างกายจะเป็นคนบอกเอง” ช่างเป็นคำพูดที่เลือกปฏิบัติเสียจริง แต่วันนี้เธอต้องจำใจยอมรับว่ามันก็มีส่วนจริงเธอเกลียดตัวเองที่เป็นอยู่ในตอนนี้เธอเกลียดร่างกายของตัวเองที่ยอมจำนนต่อสัมผัสอันป่าเถื่อนของเขาอย่างง่ายดายอย่างนั้นคืนนั้น เบียงก้าหลับไม่ลงอย่างแรก เธอต้องทำความสะอาดผ้าปูที่นอนเส
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 43 ลุคหงุดหงิดและอารมณ์เสีย
ไม่ว่าเขาทั้งคู่จะเป็นคน ๆ เดียวกันหรือไม่ เบียงก้าก็ยังต้องไปงานเลี้ยงนี้อยู่วันยังค่ำไม่ใช่เพื่อเพื่อนร่วมชั้นหรือรุ่นพี่ที่เธอแทบจะจำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลย แต่เพื่อคุณครูที่รักและห่วงใยเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นก่อนหน้าที่เธอได้คราวข่าวของคุณครูคลินตันเลย จึงไม่ได้ไป แต่ตอนนี้ที่เธอรับรู้แล้วจะไม่ไปคงไม่ได้…เที่ยงวัน ณ คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ดในตอนที่ลุคเดินเข้าประตูไป ชายอาวุโสเดินตามหลังหลานชายคนโตเข้ามา “หลานโตแล้วนะ บางทีหลานควรจะคิดเรื่องคู่ชีวิตได้แล้ว บอกปู่มา ว่าหลานชอบผู้หญิงแบบไหนกัน?”ลุคเดินขึ้นชั้นบนไปโดยไม่ปิปากพูดอะไรชายอาวุโสเดินตามเขาขึ้นไปด้วยไม้เท้า เขาได้แต่สาปแช่งในใจที่หลานชายไม่แยแสทั้งที่เขาต้องขึ้นบันได เจ้าหลานคนนี้ไม่ได้ชอบทั้งแม่สาววัยละอ่อนหรือพวกรุ่นเก๋าเกมเสียด้วย“หลานชอบพวกอวบอ้วนไหม? ตอบปู่มาตามตรงนะ” ชายอาวุโสกดดัน เขาคิดว่านี่เป็นแบบที่หลานชายคนโตของเขาชอบลุคเดินเข้าไปในห้อง เขาถอดเสื้อคลุมและเนคไทค์ออกไปแขวนไว้ใกล้ ๆ กันชายอาวุโสยังกล่าวต่อ “ปู่ได้ยินว่าลูกสาวของประธานชอว์อยู่ที่เมืองนี้ ทำไมหลานไม่พาเธอมาพบปู่หน่อยล่ะ? ถ้าประธานชอว์ไม
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 44 เธอเห็นลุคมองไปที่เขา
แอนนาละทิ้งเหตุผลของเธอไปอย่างสิ้นเชิง เธอยื้อยุดเบียงก้ากลับไปกลับมา ทั้งยังทำผมของเบียงก้ายุ่งเหยิงและฝากรอยข่วนมากมายไว้บนคอ หากแต่ใบหน้าของเธอยังคงอยู่ดี แอนนาจิกผมของเบียงก้าไว้ไม่ยอมปล่อย “ผู้หญิงอย่างเธอนะต้องถูกประจาน! นี่เธอต้องการเงินมากอย่างนั้นเหรอ? หิวเงินจนยอมทิ้งศักดิ์ไปแล้วเหรอ? ถ้าเธออยากจะมีเสี่ยเลี้ยง ก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอก แต่อย่ามาดึงลูกชายฉันลงนรกไปกับเธอด้วย! อย่างเธอจะชดใช้ช่วงเวลาห้าปีที่ลูกชายฉันสูญเสียไปกับเธอได้ยังไง?!” เบียงก้าไม่อาจทนได้อีก เธอสะดุ้งเพราะความเจ็บปวด เบียงก้าดึงผมของตัวเองออกจากเงื้อมือของแอนนา แล้วผลักเธอออกไปอย่างแรง “พอได้แล้ว!”แอนนาถูกออกไปไกลกว่าหนึ่งเมตร ใบหน้าและลำคอของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ ทั้งยังชี้นิ้วมายังเบียงก้า “เธอทั้งหยาบคายและน่ารังเกียจที่สุด! กล้าดีอย่างไรถึงทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่ผิด!” ผู้คนเริ่มเข้ามามุงดูพวกเธอ หญิงสูงวัยคนหนึ่งเข้ามาห้ามโดยรั้งเธอไว้จากข้างหลัง “อย่าโกรธไปเลยค่ะคุณ คุณไม่ควรจะฟังความข้างเดียวแล้วตัดสินลูกสะใภ้ของคุณว่าเธอนอกใจนี่ จริงไหม?”แอนนารู้จักผู้หญิงที่กำลังห้ามเธอเธอเป็นหนึ่งในพวกผู
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 45 ลุค ครอว์ฟอร์ดคือยาเสพติด
ก่อนจะไปรับประทานอาหารกลางวัน เบียงก้าและซูได้แวะกลับไปที่แผนกออกแบบก่อนเบียงก้าเดินไปที่โต๊ะทำงานของเธอแล้ววางแล็บท็อปที่นำขึ้นไปประชุมลง หลังจากนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันเป็นหมายเลขที่เธอไม่รู้จักมันขึ้นต้นด้วยเลข138 และลงท้ายด้วย 6688 ใจความของข้อความนี่คือ “คุณบีครับ ผมใกล้จะได้ปิดเทอมฤดูร้อนแล้ว อีกสิบวันต่อจากนี้คุณว่างรึเปล่าครับ?”เบียงก้าเดาว่านี่คงเป็นข้อความจากบลองช์ เธอตอบกลับอย่างรวดเร็ว “งานของฉันยุ่งมากจริง ๆ จ่ะ และฉันก็เพิ่งได้เข้าร่วมในโครงการสำคัญด้วย ฉันจำเป็นต้องหาเงินสำหรับค่ากินค่าอยู่ เพราะอย่างนั้นฉันจึงพาหนูไปเที่ยวเล่นไม่ได้ ขอโทษนะจ๊ะ”เบียงก้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ต้องการที่จะเกี่ยวข้องกับลูกชายของลุค ครอว์ฟอร์ดเธอเกลียดการที่ลุคเข้าใจเธอผิด เธอไม่ได้เข้าหาลูกชายของเขาเพราะต้องการจะยั่วยวนอะไรเขาสักหน่อยสังคมสมัยนี้ ผู้ชายที่ร่ำรวยและมีอำนาจอย่างลุค ครอว์ฟอร์ดคงจะเคยชินกับการที่ต้องคอยป้องกันตัวเองจากผู้หญิงที่เข้าหาเขาเพื่อหวังผลประโยชน์แล้วถ้าหากว่าผู้หญิงคนไหนโชคดีมากพอ ก็อาจจะมีโอกาสได้สร้างความสัมพันธ์กับเขา แต่ถึงอย่างนั้นข้อ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 46 เธอรู้สึกกระหาย
รถเริ่มเคลื่อนตัวออกไปช้า ๆเจสันได้ตระเตรียมสิ่งจำเป็นทุกอย่างที่โรงแรมไว้เรียบร้อยแล้วเบียงก้านั่งตัวเธออยู่ในรถ เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองไปด้านหน้า เพราะเกรงว่าผู้ชายคนนี้จะเข้ามาอยู่ในสายตาของเธอ ดังนั้นเธอจึงเอาแต่มองข้างทางตลอดเวลา ลุคขี้เกียจจะอ่านหนังสือพิมพ์แล้ว นิ้วเรียวยาวได้รูปของเขาจับที่มุมของกระดาษ ไอความเย็นแผ่ออกมาจากตัวเขาราวกับตัวเขาถูกแช่แข็ง ทั้งที่ยังไม่พูดอะไรออกมา ในตอนนั้นเอง เบียงก้ารู้สึกกระหายทุกครั้งที่เธอวิตกกังวล เธอมักจะอยากดื่มน้ำเสมอ…เมื่อพวกเขามาถึงโรงแรม ซูไม่ได้รอให้เบียงก้าเดินมากับเธอ ในทางกลับกัน เธอได้แต่ทักทายคู่ค้าทั้งสามคนอย่างกระตือรือร้นและเดินเข้าไปในโรงแรมแทน ถ้าคิดว่าตัวเองเป็นทหารท่ามกลางสนามรบ แน่นอนว่าเธอสังเกตเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นชายเอาแต่ใจที่เบียงก้าพูดถึง ผู้ที่ไล่ตามเธอยังเอาแต่ใจบางทีอาจจะเป็นประธานของบริษัทที คอร์ปอเรชั่น หรือก็คือชายผู้ที่อยู่จุดสูงสุดของบริษัทเธอยังมั่นใจว่าผู้ช่วยพิเศษของท่านประธาน เจสัน ดอยล์ เองก็รู้เรื่องนี้ดี เขาเดินอยู่หน้าเธอด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมอย่างที่สุดหลักฐานที่ว่าเจสันได้เตรียมการมา
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 47 เขาแสดงออกถึงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของอย่างชัดเจน
เบียงก้าไม่คิดว่าไวน์เพียงแก้วเดียวจะทำให้เธอเมาได้เธอส่ายศีรษะก่อนจะเห็นใต้ผ้าปูโต๊ะที่คลุมทับโต๊ะกลมใหญ่ โต๊ะมันควรมีแปดขา และมีขาโต๊ะที่ค่อนข้างใหญ่อยู่ตรงหน้าเธอ บางทีเธออาจจะบังเอิญสะดุดขาโต๊ะพวกนี้ล้มก็ได้เธอดันทำไวน์แดงหกใส่กางเกงของเจ้านาย แถมยังหกอยู่ตรงส่วนที่น่าอายที่สุดของผู้ชายด้วย กางเกงของเขาเปียกจนชุ่ม เบียงก้าได้แต่คิดว่าเธอสมควรตายสักหมื่นหนลุคคงจะคิดว่าเธอจงใจยั่วยวนเขา หลังจากอุบัติเหตุครั้งนี้ ไม่สามารถจะสู้หน้าใครได้อีก“ยืนนิ่งอยู่ทำไมเล่า? ช่วยคุณครอว์ฟอร์ดเช็ดสิ!”ซูยืนกระดาษชำระให้หนึ่งห่อ ทั้งยังเร่งเบียงก้าให้รีบกว่าเดิมเบียงก้าไม่มีเวลาให้ไตร่ตรองอะไร สิ่งแรกที่เธอทำคือดึงทิชชูออกมา แล้ววางมือบนเป้าของเจ้านาย...กระดาษชำระเปียกชุ่มทันทีที่สัมผัสกับไวน์ มันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ไม่นานนัก เบียงก้าก็ตระหนักได้ว่านิ้วของเธอกำลังสัมผัสกับอะไรบางอย่าง ในตอนที่เธอเช็ดให้กางเกงเขาด้วยกระดาษชำระ มันย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่นิ้วของเธออาจจะปัดป่ายไปทั่วเรียวขาของเขาเธอสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวภายใต้กางเกงของเขา...ที่ตรงนั้นค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นอย่
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 48 ผู้ชายของเบียงก้าดูกำยำล่ำสันไม่เบา
จากสัมผัสและการเสียดสีนั้น ฝ่าเท้าที่อ่อนนุ่มของหญิงสาวก็รู้สึกราวกับถูกความร้อนจากมืออันใหญ่โตของชายตรงหน้าแผดเผา...เธอไม่รู้ว่าลุคปล่อยเท้าของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งหมดที่เธอจำได้คือความเจ็บปวดบริเวณท้องน้อยที่ซัดมาเป็นระลอก จนเม็ดเหงื่อบาง ๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากของเธอ...อาการมึนงงจากไวน์และตะคริว ทำให้เธอได้แต่ขดตัวอยู่บนเตียงใหญ่ที่แสนอบอุ่นและหนานุ่ม กว่าที่เธอจะรู้ตัว เธอก็ผล็อยหลับไปเสียแล้วลุคมักจะมาพักที่ห้องพักส่วนตัวที่โรงแรมนี้เสมอมันเป็นโรงแรมในเครือของบริษัทที คอร์ปอเรชั่นนับตั้งแต่วันที่เขากลับมายังครอว์ฟอร์ดอย่างเป็นทางการ และเริ่มงานที่บริษัทที คอร์ปอเรชั่น ห้องพักนี้ก็เป็นของเขา และมีเพียงแค่คนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะสามารถเข้ามาที่นี่ได้หลังจากที่เธอผล็อยหลับไป ลุคก็จัดการปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศ และนำผ้ามาห่มให้เธอด้วยความระมัดระวังช่วงเวลาล่วงเลยไปจนเบียงก้าตื่นขึ้น บรรยากาศภายนอกนั้นก็มืดไปเสียแล้วเธอมองไปรอบ ๆ ห้องพักที่ไม่คุ้นเคยของโรงแรมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเธอพยุงตัวเองขึ้น และแน่ใจว่าตัวเธอในตอนนี้มีสติดีแ
Bab terbaru
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 207 ครอบครัวทั้งสี่คนนอนอยู่ด้วยกัน
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เบียงก้าจึงเปิดประตูอย่างแผ่วเบา เด็ก ๆ ยังคงนอนในห้องเล็ก ๆ ขนาดสามร้อยตารางฟุตใต้แสงจันทร์ แต่ตอนนี้ผู้ใหญ่สองคนกลับกอดกันอยู่ตรงประตู เบียงก้าต้องการหันหลังกลับและมุ่งหน้าเข้าไปในห้อง แต่ชายหนุ่มก็กอดร่างอันบอบบางของเธอไว้แน่นอย่างร้ายกาจ “อย่าทำอย่างนี้สิคะ เด็ก ๆ จะเห็นเราถ้าพวกเขาตื่น…” เธอเหนื่อยหอบในอ้อมแขนของลุค ลุคเป็นสัตว์ร้ายอยู่แล้วตั้งแต่ตอนที่ยังเขาไม่ดื่ม แต่ตอนนี้เขาดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปแล้ว… เบียงก้าไม่อยากจะจินตนาการ เธอทำได้เพียงอธิษฐานว่าเขาจะไม่ดำดิ่งลงไป “ผมไม่บังคับคุณหรอกถ้าคุณไม่เต็มใจ คุณต้องบอกผมถ้าผมกำลังทำร้ายคุณอยู่ ต้องรีบบอกออกมาเลยนะ” ลุคเอาริมฝีปากบางและเย้ายวนของเขามาแนบใบหูของเธอ ก่อนจูบผิวที่ขาวเนียน เขาพยายามอย่างหนักที่จะระงับความอยากที่จะครอบงำเธอ เบียงก้าเงียบงันอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มสัญญากับเธอ เธอคิดว่ามันน่าขันที่ลุคมักจะเป็นสัตว์ร้าย แต่เขาก็ยังเห็นอกเห็นใจมากขึ้นทั้งที่อยู่ในสภาพเมาเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนในตอนที่พวกเขากอดกัน เรนนี่หลับใหลและพึมพำห
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 206 คุณเมารึเปล่า
เบียงก้าส่ายหน้าอย่างงุ่มง่ามเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่เป็นไร เธอกังวลว่าใบหน้าที่บูดบึ้งของเขาอาจทำให้เด็กชายหวาดกลัว เธอจึงรีบขยับออกจากอ้อมแขนของเขาและพยักหน้าให้เขาเพื่อเป็นการขอบคุณ แขนของลุคว่างเปล่าในทันใด เขามองไปที่เบียงก้าซึ่งกำลังพาลูก ๆ ไปเล่นที่อื่นด้วยความห่วงใยและความไม่พอใจที่ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา เขาไม่พอใจที่เบียงก้าตอบโต้เขาอย่างเย็นชาก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาจะคิดว่าเธอทำเช่นนั้นก็เพราะกลัวคนอื่นจะเห็น ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะอ้างตัวเธอว่าเป็นของเขาเองนั้นก็ทำให้เขาไม่พอใจด้วย เขาอยากจะเดินไปกอดเธอในอ้อมแขนและประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเบียงก้า เรย์นเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ขนาดไหนใครจะรู้! ไม่เพียงเท่านั้น ผู้หญิงคนนั้นยังให้กำเนิดลูกของเขาด้วย! ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่ถึงสอง! เบียงก้าก้มศีรษะลงที่เท้าของผู้บริหารเมืองเป็นการทักทาย แล้วก้มหน้าก้มตาวิ่งหนีไปราวกับว่าเธอกำลังหลบหนี เธอกังวลว่าผู้บริหารเมืองจะเข้าใจผิด “ช่างอ่อนโยนและอบอุ่นเหลือเกินนะ ท่านประธานครอว์ฟอร์ด! เราก็ทานอาหารเย็นกันบ่อย ๆ ทำไมผมไม่เห็นด้านนั้นของคุณเลยล่ะ?” ผู้บริหารเมืองชายวัยกลางคนหัวเราะ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 205 ลุคแสดงความรักต่อหน้าสาธารณชน
“น้าบี… จริงเหรอคะ?” เรนนี่มองไปที่เบียงก้าด้วยแววตาลูกสุนัขที่มีน้ำตาเอ่อคลอ เบียงก้าก้มศีรษะลงจูบที่หน้าผากของเรนนี่ และขยี้ผมของเธอ “ไม่เลย น้าไม่เคยคิดว่าหนูน่ารำคาญเลยนะ” น้ำเสียงของเบียงก้าอาจจริงจังเกินไป ไม่เพียงแต่จะโน้มน้าวใจเด็กน้อยอย่างเต็มที่ แต่คำพูดของเธอยังทำให้เจสันซึ่งกำลังขับรถอยู่ตกใจไปด้วย เจสันถือว่าตัวเองเป็นคนที่ผ่านอะไรมามาก เขาเคยเห็นคนทุกประเภทตั้งแต่ผู้สูงศักดิ์และยิ่งใหญ่ไปจนถึงคนอนาถาและน่ารังเกียจ ในช่วงหลายปีที่ทำงานกับเจ้านายมา เขาคิดว่าเขาเชี่ยวชาญในการอ่านนิสัยของคนอื่นและสามารถบอกความจริงจากการโกหกได้อย่างง่ายดาย ในขณะนั้น เจสันไม่รู้สึกถึงคำโกหกใด ๆ จากปากของเบียงก้าเลย เขาอดไม่ได้ที่จะแอบมองเบียงก้าผ่านกระจกมองหลัง ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตัวเองกำลังเห็นแม่ผู้ให้กำเนิดเด็กทั้งสองคน... โรงพยาบาลในเมืองเอ เมื่อผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตื่นขึ้น เขาไม่เห็นแม้แต่หลานชายหรือเหลนทั้งสองคนของตัวเอง เขาเริ่มกังวลทันที อลิสันเข้ามาในนาทีนั้นและพยายามปลูกฝังความคิดในหัวของชายชรา “พ่อจะโทรไปถามลุคไหม?” “ฉันควรถามอะไรล่ะ?” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตอบกลับระหว่
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 204 เขาอยากครอบครองเธอใจจะขาด
เบียงก้ากับแวนด้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว ลุคกำลังอยู่ในสายของการประชุมธุรกิจระหว่างประเทศ ขณะกำลังคุยโทรศัพท์ เขาสามารถเห็นได้จากท่าทางของคนทั้งสองว่าการสนทนาระหว่างเบียงก้าและแวนด้านั้นไม่ปกติ แต่เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังพูดกันเท่าไหร่นัก เมื่อเขาวางสาย ลุคเห็นจากหางตาว่าเบียงก้าและแวนด้าหายตัวแถวหัวมุม “เธอบอกว่าเธอเป็นน้าของเบียงก้า” เจสันเข้ามารายงานสถานการณ์ตามความจริง ลุคหันไปสั่งเจสันว่า "ไปสืบประวัติของน้าคนนั้น" เจสันโค้งคำนับ ลุคมองเข้าไปทางหน้าต่างชั้นสองที่เปิดทิ้งไว้ เขายังคงนิ่งเฉยไม่แสดงออก แม้ว่าความต้องการของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง ในห้องบนชั้นสอง เบียงก้ารู้สึกเขินอาย ไม่เพียงเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับน้าที่เธอเคยได้ยินผ่านเรื่องเล่า แต่ยังเป็นเพราะเธอกลัวว่าน้าจะรับรู้ถึงฮอร์โมนเพศชายที่แผ่ซ่านไปทั่วห้อง เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองทำอะไรผิด แวนด้าเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้องและถามด้วยความสงสัย “ผู้ชายที่ลงมาข้างล่างกับเธอ…” “เขาเป็นเจ้านายของฉัน” เบียงก้าตอบก่อนที่น้าของเธอจะถามคำถามเสร็จ เบียงก้ายังเด็กและไม่ค่อยรู้จักวิธี
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 203 ทำไมคุณถึงขี้อายนักเล่า ผมก็เห็นทุกอย่างไปหมดแล้วนิ
เบียงก้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการข่มใจที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของชายผู้นั้น แม้ว่าเธอจะได้รับการเตือนว่าชายผู้นี้มีความรู้สึกตรงกันข้ามก็ตาม เขาน่ะหรือจะห้ามใจ มีแต่จะทำตามใจตัวเองมากกว่า หัวใจของเธอเต้นแรง และปากเริ่มมีน้ำลายสอ เมื่อนึกถึงสัตว์ร้ายที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงของชายหนุ่ม “คุณ… ออกไปรอข้างนอก… ฉันอาบน้ำเองได้ค่ะ” หลังจากระเริงไปหลายครั้งเมื่อคืน เบียงก้าอายเกินกว่าจะเงยหน้ามองเขา บ้านหลังเก่าที่รกร้างและมืดมิดนั้นทั้งอบอุ่นและร้อนแรงเพราะมีเขาอยู่ กลิ่นของความสกปรกและความชื้นส่งกลิ่นแรงอยู่ตรงหน้าบ้าน แม้ว่าชายผู้นั้นจะจุมพิตและหายใจแรง แต่เธอก็ได้ให้ทุกสิ่งแก่เขาไป ราวกับว่าเธอได้หลอมรวมตัวเองเข้ากับร่างกายที่เร่าร้อนของเขาไป จากนั้น ก็ร่วมรักกันในรถอีกรอบ เบียงก้าคิดว่าลุคเป็นปีศาจที่หิวกระหายเนื้อมนุษย์ ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืนเขามักจะหิวโหยร่างกายของเธอเสมอ แต่ถึงกระนั้น เธอก็พลีกายให้เขาไปหลายครั้ง! โชคดีที่ความมืดมิดในยามค่ำคืนได้บดบังใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดใจนักเมื่ออยู่กับเขาตามลำพัง แต่เธอไม่อาจหลบซ่อนมันจากการร่วมรักที
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 202 ตัณหาอันแรงกล้าในยามเช้าของลุค
ชั้นล่างบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน เพื่อนร่วมงานบางคนซื้อซาลาเปาสำหรับการทำงานกะเช้า ในขณะที่เพื่อนร่วมงานหญิงกำลังเตรียมข้าวโอ๊ตอยู่ในครัว ทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าข้าวโอ๊ตที่ซื้อจากร้านมีเนื้อหยาบเกินไป เป็นครั้งแรกที่ลูก ๆ ของเจ้านายลิ้มลองซาลาเปาแป้งทำมือจากเมืองเล็ก ๆ พวกเขารับประทานคนละสองชิ้น แต่เหมือนจะยังไม่พอ เรนนี่ยัดขนมปังเต็มปากแล้วกะพริบตาอย่างไร้เดียงสาใส่คุณลุงดอยล์ของเธอ ก่อนขอเพิ่มทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปาก “ทานช้า ๆ ก็ได้ครับ เดี๋ยวลุงจะไปซื้อมาเพิ่ม” เจสันขยี้ผมของเรนนี่ เมื่อเขาลุกขึ้น เขาหันไปหาเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ แล้วพูดว่า "ผมจะซื้อมาฝากทุกคนเหมือนกัน" ขนมปังไม่เพียงพอสำหรับทุกคน การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจ้านาย ผู้ช่วย และลูกสองคนของเขาทำให้เพื่อนร่วมงานต้องแบ่งอาหารให้ ในเมืองกำลังพลุกพล่าน เจสันยืนอยู่หน้ารถขายอาหารและซื้อซาลาเปาใส่ไส้ไก่มากว่าสิบห้าชิ้น เมื่อเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาและกำลังจะจ่าย เขาสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดทำงานแสนเรียบร้อยเดินเข้าไปในสนามหญ้าหน้าบ้าน เธอดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบ "ชิ้นละ 1.80 เหรียญ ซื้อ 15 ชิ้นก็เป
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 201 เจ้านายเอาใจใส่ภรรยาของลูกพี่ลูกน้องมากเลยนะ
รถลีมูซีนเบนท์ลีย์สีดำไม่ได้ขับรถเข้ามาในสนามหญ้าหน้าบ้านแต่กลับจอดอยู่ด้านนอกแทน ลุคไม่ได้ขับรถมาเอง หลังจากที่เจสันจอดรถแล้ว เขาก็ออกไปเปิดประตูเบาะหลัง เจ้านายและลูกน้อยสองคนก้าวออกมา เหมือนเช่นเคย ลุคแต่งตัวอย่างไร้ที่ติในชุดสูทมาดธุรกิจและรองเท้าหนัง ทว่าจากใบหน้าของเขาสามารถบอกได้ง่าย ๆ ว่าเขามีชีวิตชีวามากกว่าปกติราวกับว่าเพิ่งได้ยินข่าวดีมา เรนนี่อยู่ในอ้อมแขนของพ่อ เธอได้กลิ่นโคโลญจน์ของเขา ขณะที่ลานี่วิ่งอย่างตื่นเต้นไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้อยู่ “สวัสดีค่ะ พ่อหนุ่มน้อยรูปหล่อ!” เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งทักทายลูกชายของเจ้านาย 'ทริปนี้คุ้มมาก!’ 'สิ่งอำนวยความสะดวกอาจจะไม่ดีเท่าในเมือง แต่ได้เห็นหน้าเจ้านาย และลูกชายกับลูกสาวที่น่ารักของเขาก็พอแล้ว!’ 'ช่างมีความสุขเหลือเกิน!' ลานี่มองไปรอบ ๆ ฝูงชนแต่ไม่พบคุณน้าบีเลย แต่เขาก็ไม่ลืมมารยาทและทักทายกลับว่า “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคนสวย!” เพื่อนร่วมงานหญิงที่ถูกเรียกว่า "คุณคนสวย" ยิ้มกว้าง โจพร้อมทำหน้าที่และพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมสิ่งต่าง ๆ ให้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาก้าวไปข้างหน้าแล
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 200 ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ
เบียงก้าระงับเสียงครางเอาไว้ ร่างกายของเธอเกร็ง ขณะกำผ้าม่านตรงหน้าแน่น... ม่านไม่ได้ยึดอย่างแน่นหนา ขณะที่ชายที่อยู่ข้างหลังเธอเคลื่อนเข้าไปหาเธออีกนิ้ว เธออ้าปากค้าง และจิตใจว่างเปล่า ผ้าม่านหลุดลง... "ใจเย็น" ลุคก้มศีรษะลงและจูบต้นคอของเธอ ผิวขาวภายใต้แสงจันทร์ดูเรียบเนียนและอ่อนโยน การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าอย่างจงใจ ปากของเขาทิ้งร่องรอยต่าง ๆ ไว้บนร่างกายของเธอ “อา… อืม…” เธอไม่สามารถต้านทานริมฝีปากและเรียวลิ้นที่บุกรุกเข้ามาได้ เบียงก้าเชยคางและทิ้งตัวบนหน้าต่าง ชายที่อยู่ข้างหลังเธอยังคงดันนิ้วเข้าไปทีละนิ้วราวกับเขาถูกปีศาจสิง เธอรู้สึกได้ว่าการหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น เธอหายใจถี่และลึกขึ้นเพื่อจะได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น อากาศก็เริ่มเย็นลง ตอนที่เบียงก้าลืมตาขึ้น เธอมองเห็นหน้าต่างที่มีฝ้าขึ้นจากลมหายใจของเธอ ความรู้สึกไม่สบายกายเกิดขึ้นเพียงห้านาทีและกลายเป็นความเลื่อนลอย... มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วที่เธอเคยชินกับการปรากฏตัวของชายคนนั้น หรือในปีนี้ที่เธอได้ติดต่อกับชายคนนั้นที่โรงแรม เธอก็รู้สึกสั่นสะท้านเช่นเดียวกัน… มื
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 199 เธอกลายเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ด
เธอไม่อาจต้านทานจุมพิตอันเร่าร้อนของชายผู้นี้ไม่ได้ บนใบหน้าของพวกเขา กลิ่นของทั้งสองเป็นเหมือนกับสิ่งที่คุ้นเคยแต่แปลกใหม่ อาจเป็นเพราะพวกเขาเกือบเสร็จกิจเมื่อเช้านี้เอง และตอนนี้พวกเขาก็มีโอกาสอีกครั้ง ลุครู้สึกราวกับว่าตัวเองได้แปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายที่หิวกระหาย ความปรารถนาที่ไม่ลดละของเขาบดขยี้ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ลดความรุนแรงลง เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความทรมานจากเสียงครางของเธอ เขาอยากจะกลืนกินร่างที่เขาหิวโหยไป ชายหนุ่มดูราวกับเด็กที่เพิ่งได้ลองชิมขนมเป็นครั้งแรก เขาปรารถนาร่างกายของเธอมานานแล้ว จนเมื่อเช้าที่เขาได้มีโอกาสได้ลิ้มรสความหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของมัน เมื่อได้รับขนมอร่อย ๆ เด็กที่ไหนก็เหมือนกันหมด พวกเขาจะแกะมันออกจากห่ออย่างตะกละตะกลาม แล้วเอาเข้าปาก ก่อนใช้ความอบอุ่นและน้ำลายละลายพวกมัน พวกเขาอาจจะอ่อนโยนหรือรุนแรง ก็แล้วแต่ระดับความกระหายของคนเป็นเจ้าของ... ลุคกับเบียงก้า เปรียบได้กับเด็กตะกละกับขนมอร่อย ... “อืมมม…” ร่างของเบียงก้าอ่อนยวบเมื่อลุคกอดเธอในอ้อมแขนจนแน่น ช่องปากของเขาอุ่นชื้น เธอจมดิ่งลงไปในจูบอันป่าเถื่อนของเขา… เธอกำ
