พอฟ้าเริ่มมืด เจ้าของบ้านก็จัดแจงปูเสื่อไว้ไม่ไกลจากตัวบ้าน..เตาถ่านที่จุดพร้อมแล้วเตรียมปิ้งอาหารทะเลจำพวกกุ้ง..ปลาหมึก..หอยแครง..ขณะเดียวกัน เตาไฟฟ้า..มีหมูที่หมักเรียบร้อยแล้วถูกย่างกลิ่นหอมตลบอบอวล..เรียกน้ำลายสอจากคนเป็นแขก'เมียเขาทำอาหารอร่อยที่สุด'รามิลคิดอย่างภูมิใจ..ดวงตาคมคู่สวยมองยัยน้องข้างบ้านด้วยความเอ็นดู..ก่อนจะเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วนิ่วหน้าเมื่อเห็น..ยัยตัวแสบจัดแจงชงเหล้า..เสิร์ฟเบียร์ให้พี่ๆในวง..ใบหน้าจิ้มลิ้มแป้นแล้นหันมาฉีกยิ้มกว้าง..จนเขาขนลุกซู่สัญชาตญาณบางอย่างบอกเขาว่า..มีอะไรบางอย่างที่ 'ผิดปกติ' แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร?"พี่มิลเอาเหล้าหรือเบียร์คะ?""...""ทำไมมองหน้าอัญแบบนั้นละคะ"ไม่พูดเปล่ายัยตัวเล็กพยายามกะพริบตาสีน้ำตาลกลมโตออดอ้อน..คนเป็นสามีทำได้แค่ถอนหายใจอย่างเอือมระอา..ได้แต่ทนๆตามใจยัยลำยองตัวน้อย"เอาบรั่นดีผสมโซดาละกัน"น้ำเสียงคนพูดราบเรียบ..เรียกสายตาคนในวงเหล้าชะงัก..โดยเฉพาะคนเป็นเมีย"ปกติพี่ไม่ค่อยกินเหล้านี่คะ..เอาเบียร์แทนมั้ย""น้านดิ..เดี๋ยวมึงก็เมาเร็วหรอก"วิญญูรีบเสริม..ยิ่งไอ้เพื่อนรักหน้าหล่อคออ่อนอยู่ด้วย"ไม่อะ"ดวงตาคมคู่สว
กว่ารามิลจะแบกคนเป็นเมียถึงห้องนอนได้ก็เหงื่อท่วมตัว..เจ้าหมาน้อยของเขาไม่เชิงว่าตัวหนัก..แต่ปัญหาหลักๆคือตอนเอายัยตัวแสบลงจากหลัง..เธอเกาะหลังเขาแน่น..ราวกับลิงน้อย แม้ตอนนี้เขาสะบัดเท่าไร..เธอก็ยังไม่ยอมลง"แบน!! ลงได้แล้ว""ไม่...ไม่ๆๆๆๆๆ"ยัยลำยองเถียงแบบคนไม่มีสติ..ใบหน้าจิ้มลิ้มสะบัดไปมาบนหลัง..จนเขาอ่อนใจ..ร่างสูงใหญ่ตัดสินใจคว่ำหน้าลงบนเตียง..เพื่อคนเป็นเมียจะยอมลุกให้..สภาพทุลักทุเลเหลือทน..ยัยตัวแสบเพียงสะดุ้งเล็กน้อย..แต่ยังคงจับเสื้อเขาแน่น'จะทำยังไง..กับสถานการณ์นี้ดีนะ?'"แบนจ๋า..ปล่อยพี่เถอะนะคะคนดี..หนูอยากได้อะไร..เรามาคุยกันนะ"คนตัวโตเปลี่ยนกลยุทธ์เป็นต่อรองแทน"หนูไม่อยากคุย!! หนูอยากให้พี่เอาหนู"คนเมาอู้อี้ตอบ..เล่นเอาคนเป็นสามีไปไม่ถูก..ใบหน้าหล่อเหลาหลากอารมณ์..แต่อารมณ์ที่พุ่งสูงสุดคือ'เมียเขาทำไมน่ารัก..ใสซื่อขนาดนี้นะ'ดวงตาคมคู่สวยพราวระยับ..ก่อนจะหลุดหัวเราะเสียงดัง..บางทีเมียเขาก็ตรงไป้"แค่จัดการแกก็พอใช่มั้ย?""...""หือ..ว่าไงแบน""พี่จะยอมมีอะไรกับหนูจริงเหรอ"เสียงหวานใสแผ่วเบา..มือน้อยยังสั่น..จับเสื้อคนตัวโตแน่น"ลุกก่อนซิ"คนเป็นสามีต่อรอง..ยัยตัวเล็
พอเห็นท่าทางเผด็จการของลูกเขย..แม่ยายได้แต่กลืนน้ำลาย..ยิ่งเห็นหลานสาวที่ปกติเป็นเด็กเข้มแข็งน้ำตาร่วงแหมะก็ยิ่งสงสาร"ตามิล..ให้น้องอายนอนด้วยเถอะนะ..อยู่ๆ..มาแยกห้อง..แม่ว่า..""ไม่ครับ..เด็กส่วนใหญ่ขึ้นประถมก็แยกห้องนอนกันแล้ว..ป๊ะป๋าว่า..น้องอายเองก็ควรฝึกได้ละนะ"ไอ้ต้าวตัวโตยังคงหาเหตุผลมาอ้าง"แต่.."คนเป็นยายพยายามเรียบเรียงคำพูดช่วยหลานแต่ดูทรงไม่ได้ผล..เพราะลูกเขยตัวดีไม่รับฟัง..ทั้งยังเล่นปิดประตูหนี..ทิ้งลูกสาวกับแม่ยายผู้โดนเทไว้หน้าห้องเจ้าหญิงของบ้าน..เริ่มหายจากอาการอึ้ง..เมื่อรู้ว่าน้ำตาใช้ไม่ได้ผลกับคนเป็นพ่อ..จึงรีบเปลี่ยนวิธีเป็นทุบประตูตะโกนโวกเวกโวยวายเสียงดัง..คนเป็นยายได้แต่ยืนอึ้ง"ทำไมป๊ะป๋าทำแบบนี้!!..เปิดประตูให้อายเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!""....""ป๊ะป๋า!!!!""...."จวบจนอันธิยาเดินออกจากห้องน้ำ..ผู้ชายคนเดียวในห้องก็ยังไม่เปิดประตู..ใบหน้าจิ้มลิ้มหันมามองคนเป็นแม่กับลูกสาวด้วยความสงสัย..ใบหน้าสวยหวานของเด็กหญิงดารินขึ้นสีด้วยความโกรธ..ยิ่งทำให้งงงวย"ทำไมมายืนตรงนี้ละลูก""ก็ผู้ชายสารเลวคนนั้นดิ..ไม่ยอมให้หนูเข้าห้อง""เอ่อ..น้องอายหมายถึง..ป๊ะป๋าเหรอคะ""ก็ม
"คือ..ฉันรู้สึกว่าพี่มิลเก่งขึ้นมากเลยอะ..แบบ..แต่ก่อน..ฉันไม่เคยเสร็จเลยอะแก..แต่มารอบนี้..อย่าถามนะว่าเสร็จกี่ครั้ง"เสียงใสกระซิบเล่าแหบพร่า...ดวงตาสีน้ำตาหลุบลง...ใบหน้าเล็กขึ้นสีแล้วขึ้นสีอีก...เพื่อนรักตาโตทันที"หื้มมม ฉันว่าละ!!!""ยังไงอะ""แก..ผัวแกต้องมีผู้หญิงคนอื่น100%""...""แกลองคิดดูนะ..ผู้ชายที่เก่งเรื่องอย่างว่า...ก็ต้องมีประสบการณ์ผ่านผู้หญิงมาเยอะๆถูกปะ..คนไม่เคยผ่าน..เหมือนในอดีต..ผัวแก..มันทำแกเจ็บ..เพราะต่างคนต่างใหม่ไง"น้ำเสียงคนเป็นเพื่อนวิเคราะห์จริงจัง..อันธิยาเริ่มพยักหน้าเห็นด้วย"แกจะบอกฉัน..ว่า..พี่เขาเคยนอกใจฉันใช่มั้ย"เสียงคนพูดแหบแห้ง...ยิ่งคิดว่าช่วงระยะเวลาที่ห่างกัน..เขาแอบไปมีคนอื่น..ใจดวงน้อยปวดจี๊ดขึ้นมาทันที"ร้อยเอาบาทเดียว ผัวแกเคยนอกใจ""แล้วฉันควรเอาไงดีวะแก..เพราะจะโทษพี่เขาก็ไม่ได้นะ คนมันความจำเสื่อมอะแก"น้ำเสียงคนพูดเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ..ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มยุ่ง..คุณเพื่อนตัวดีตบบ่าให้กำลังใจ..ก่อนจะเลือกชิ่งเพราะหาทางออกไม่ได้เหมือนกัน"แก..ฉันไปทำงานต่อละ..บาย""เห้ย..ไรเนี่ย..มาทำให้ไม่สบายใจ..ละเทงี้เลยเหรอ?""แก...ลืมไปปะว่าฉันไม
เมื่อจัดการขนมจีนตรงหน้าเรียบร้อย..ร่างอวบอ้วนของคนเป็นแม่ยายก็เดินเข้ามา..รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งเข้ามาก่อน"แม่กินอะไรมาหรือยังคะ"คนเป็นลูกถาม..เมื่อเห็นใบหน้าของคุณนายนกเริ่มล้า..ร่างอวบอ้วนทรุดตัวนั่งเก้าอี้ไม่ไกลจากหลานสาว"กินแล้ว..น้องอายไปหาเพื่อนมั้ยลูก..เดี๋ยวยายยายเฝ้าต่อเอง"น้ำเสียงคนพูดใจดี..มือเหี่ยวย่นรับแก้วน้ำอัดลมที่ลูกสาวส่งมาให้..บรรยากาศโดยรอบแม้จะคลายร้อน..แต่เพราะผู้คนที่เริ่มเยอะ ประกอบกับที่เดินเทียวไปเทียวมาช่วยผู้จัดงาน..เล่นเอาเหงื่อเริ่มไหลไม่น้อยหลานสาวคนสวยยิ้มแป้น..เธอหมายตาบ้านบอล..กับซุ้มปาโป่ง,ยิงปืน..ปีนี้กะจะเหมาตุ๊กตากลับบ้านเยอะๆ"งั้นหนูไปหาสายไหมก่อนนะคะยายยาย""จ้าลูก"คนอายุมากกว่ารับคำ..ดวงตาใจดีมองตามร่างเล็กของคนเป็นหลานที่วิ่งพลางกระโดดโหยงผ่านผู้คน เพื่อไปหาเพื่อนรัก..ซึ่งจัดบูทอยู่อีกฝั่งของงานพอหันกลับมาดูลูกเขยที่สำรวจรอบๆงานอย่างสนใจ..แม่ยายรีบยุให้ลูกสาวพาผู้ชายคนเดียวของบ้านเที่ยวรอบๆงาน..ซึ่งปีนี้จัดยิ่งใหญ่ไม่แพ้งานวัดอันธิยารับคำ พร้อมทั้งลากไอ้ต้าวอดีตพี่ข้างบ้านเดินเที่ยว..วันนี้รามิลอยู่ในเสื้อยืดสีม่วงอ่อน..กางเกงยีนสีน้ำเงิน
เช้าวันจันทร์สุดท้ายของปีเด็กหญิงดารินมีเรียนสองวัน..ส่วนผู้สูงวัยของบ้านมีนัดไปปฏิบัติธรรมทั้งอาทิตย์ เช้านี้จึงเหลือคู่สามีภรรยา..อันธิยายังคงทำกับข้าวอยู่ในครัว..โดยมีไอ้ต้าวตัวโตเป็นลูกมือ..กว่าจะทำอะไรเสร็จก็เกือบเก้าโมงเช้าเจ้าของบ้านตัวเล็กเปิดไลฟ์สดฟังข่าวสารประจำวันเหมือนเช่นทุกวัน..ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินเข้ามานั่งทรุดตัวอยู่ใกล้ๆ ดวงตาสีน้ำตาลกวาดตามองสามีอย่างหลงใหล...เสื้อกล้ามสีขาว..กางเกงบ๊อกเซอร์ขาสั้นสีฟ้า..ส่งผลให้ชายหนุ่มดูชิว..ผมดำสลวยเริ่มยาวปรกหน้า..ตอนนี้มีที่คาดผมลายหมีน้อยสีน้ำตาลคาดอยู่..ไม่ใช่ของใครที่ไหน..เป็นของลูกสาวสุดสวยนั่นเอง"แบมือมาดิแบน"ไอ้ต้าวตัวโตสั่ง..ยัยหมาน้อยมองมาอย่างแปลกใจ..ก่อนจะยื่นมือน้อยไปให้ใบหน้าหล่อเหลาคมคายอมยิ้ม..ทั้งยังเอาม้วนด้ายสีแดงที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมา"อะไรอะพี่?"น้ำเสียงยังตัวเล็กประหลาดใจ..คนตัวโตไม่พูดอะไร..เพียงแต่ยกมือเล็กๆ ขึ้นมาดู..แล้วพันด้ายรอบนิ้วนางข้างซ้าย..และมัดเป็นปม..ก่อนจะตัดปลายด้ายที่ไม่ได้ใช้ทิ้ง..คนเป็นเมียหน้าขึ้นสีทันที..ยัยตัวเล็กยกมือขึ้นมาดู ด้ายแดงที่พันนิ้วคล้ายแหวนเล็กๆ คนเป็นเมียยิ้มแป้น..
ช่วงต้นปี..อันธิยาพาคนในครอบครัวไปทำบุญที่วัดเพื่อเป็นสิริมงคล..นอกจากกับข้าวและขนมที่ทำไปเองแล้ว..ยังมีของไปถวายสังฆทานอีกหลายอย่าง..โดยเฉพาะรอบนี้ยังมีชุดยารักษาโรคอีกถุงใหญ่ๆ..ด้วยความเชื่อว่า..ขอให้สามีมีอายุยืนยาว..และสุขภาพแข็งแรงตอนกลับถึงบ้านสมาชิกในครอบครัวต่างอิ่มเอิบไปด้วยความสุข ในอาทิตย์นั้นช่างเริ่มกลับมาก่อสร้างในส่วนของร้านซักอบรีดอัตโนมัติต่อ..ในร้านเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง..คนตัวเล็กออกแบบโลโก้เป็นรูปแมวสีส้มกำลังเลียขน..เธอให้เหตุผลว่าเพราะน้องแมวเป็นสัตว์ที่รักความสะอาด..และใช่..เธอตั้งชื่อร้านง่ายๆว่า 'สะอาด'ส่วนในร้านตั้งใจจะทาสีเขียวอมฟ้า...ช่วงบ่ายเจ้าของร้านชวนชายหนุ่มไปเดินดูเฟอร์นิเจอร์ที่ร้านในเมือง สามีผู้แสนน่ารักปิดคอม..และยอมไปเป็นเพื่อนเธอ..กว่าจะเจอชุดเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกใจ..ก็ขับรถวนหลายร้านเธอตัดสินใจจองเซตโต๊ะสีขาวล้วน..ถ้าเป็นไปได้เปิดร้านในช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์ได้..คงดีวันต่อมาๆ ชีวิตครอบครัวก็กลับมาวนลูปเหมือนเฉกเช่นทุกวัน..เพียงแต่รามิลมีเปิดบัญชีเทรดต่างประเทศ..และบัญชีderivative เพิ่ม..คนเป็นเมียถึงกับตาโต เมื่อเห็นตัวเลขในพอร์ตสามี จากเงินสาม
ตอนที่ลูกสาวกลับจากโรงเรียนยังคงยิ้มร่าเริงอารมณ์ดี..พอเห็นคนเป็นแม่..เจ้าหญิงของบ้านวิ่งเข้ามากอด..ก่อนจะไหว้สวัสดีเหมือนเช่นทุกครั้งเด็กหญิงไม่ทันสังเกตสีหน้าของคนเป็นแม่ที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าเครียด..ในมือของอันธิยามีจดหมายแกะซองแล้ว..เธอยื่นมันให้ลูกดูดารินรับมา..พอเห็นเนื้อความข้างใน..ใบหน้าสวยหวานที่ยังคงมีแก้ม..หลากอารมณ์..ดวงตาคู่สวยแฝงความลังเล"น้องอายมีอะไรอยากเล่าให้ม๊ะม๊าฟังมั้ยคะ?""เออ..คือ..หนู..""โรงเรียนประจำคืออะไร? ทำไมหนูจะทำอะไรไม่ปรึกษาม๊ะม๊าสักคำ"น้ำเสียงคนเป็นแม่เจือดุ..เธอไม่เห็นด้วยที่จะให้เด็กอายุสิบสองย่างสิบสามไปอยู่หอ..แถมไม่ใช่หอในตัวเมือง..แต่ลูกต้องย้ายไปอยู่กรุงเทพฯคนเป็นลูกเม้มปากแน่น..เด็กหญิงรู้แม่กำลังโกรธเธออยู่..ตอนที่รามิลกลับจากส่งเสื้อให้ลูกค้า..บรรยากาศในบ้านค่อนข้างมาคุ"วันนั้น..ที่น้องอายขอม๊ะม๊าไปเที่ยวกับสายไหมที่กรุงเทพ..คือไปสอบใช่มั้ย?"คนเป็นแม่ทวนความทรงจำ..เธอรู้ลูกของเธอดื้อเงียบ"ใช่ค่ะ..อายไปสอบมา..ทำไมอะคะ แค่อยู่โรงเรียนประจำเอง""แค่เหรอ? หนูไม่คิดว่าเรื่องนี้เราควรจะคุยกันหน่อยเหรอ..กรุงเทพนะลูก ไม่ใช่หน้าปากซอย!!!"น้ำเส
ณ ศาลาทรงจีน หลังตึกเป่ยวันนั้นเป็นเสาร์เช้าเด็กหญิงดารินนั่งมองดูบ่อบัวที่กำลังบานสะพรั่ง มีผีเสื้อตัวน้อยบินวนรอบ...ในมือมีจดหมายที่คนเป็นทวดเขียนให้..ตั้งแต่วันที่ได้รับมันมา..เธอเองกลับเป็นฝ่ายที่ไม่กล้าจะเปิดมันขึ้นมาอ่าน..ส่วนหนึ่งเธอไม่อยากจะยอมรับว่า หนึ่งในบุคคลที่เธอเคารพรักมากที่สุดในชีวิต..ท่านได้เสียไปแล้วมือน้อยขาวผ่องสั่นเล็กน้อย..เธอสูดหายใจเข้าเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะตัดสินใจแกะซองจดหมายออกมาอ่าน‘ถึง จินเยว่..จินจินน้อยของเหล่ากงวันที่จินจินน้อยได้รับจดหมายฉบับนี้ เหล่ากงคงไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว..เหล่ากงรู้ว่าจินจินเองก็คงจะเสียใจไม่น้อย แต่เหล่ากงอยากจะบอกจินจินว่าการลาจากอาจเป็นเรื่องที่ยาก แต่ทุกคนล้วนหนีมันไม่พ้น เหมือนที่จินจินเองสูญเสียพ่อตั้งแต่อายุยังน้อยแต่เหล่ากงก็ยังเชื่ออย่างหนึ่งว่า..เหลนของเหล่ากงเป็นเด็กที่เข้มแข็ง จินจินจะต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอนถ้าจะมีเรื่องไหนที่เหล่ากงเสียดายมากที่สุด ก็คงเป็นเพราะเราได้ใช้เวลาด้วยกันน้อยเกินไป มันมีหลายสิ่งที่เหล่ากงอยากเล่าให้หนูฟัง อยากดูการเติบโตของหนู อยากอยู่ถึงวันที่หนูมีคู่ชีวิต มีลูก แต่ไม้ใกล้ฝ
ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน..กลางทะเลระหว่างหมู่เกาะกับผืนแผ่นดินใหญ่ร่างผอมสูงค่อยๆ จมลงไปในน้ำทะเล มันทั้งมืดลึก และหนาวเหน็บ เสียงพายุพัดรุนแรงค่อยๆ เลือนหายไปจากโสตประสาท จิตใต้สำนึกพยายามบอกตัวเองให้ว่ายขึ้นไปเหนือน้ำให้ได้ ‘เมียกับลูกน้อย’ยังรอเขาอยู่..แต่..ถึงแม้จะว่ายน้ำเก่งตามประสาลูกทะเลมากแค่ไหนก็ตาม.. ณ เวลานี้...ตอนนี้ เรี่ยวแรงกับค่อยๆ หายไป..และพรากลมหายใจของการดิ้นรนครั้งสุดท้ายไปพร้อมกันด้วยรามิลมารู้สึกตัวอีกที ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นเรียบร้อยแล้ว...ท้องฟ้าดำมืดเมื่อคืนเปลี่ยนเป็นสว่างจ้าฉายแสงสดใส ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งอก...โชคดีเขารอดมาได้‘ให้มาตายตอนอายุแค่ยี่สิบสองมันจะใจร้ายไปหน่อยมั้ย!!’ไอ้ต้าวอดีตเดือนเกษตรคิดอย่างอารมณ์ดี แต่พอคิดได้ว่า..เมื่อวานวันเกิดยัยตัวเล็ก..เขากลับบ้านไม่ทัน..แม่เสือตัวจ้อยคงโกรธเขาเป็นแน่ แถมลูกสาวตัวน้อยถ้าไม่ใช่เขากล่อมนอน..ไม่รู้ว่ายัยหนูน้อยจะยอมนอนมั้ยนะคิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน พร้อมสะบัดทรายที่อยู่ตามขากางเกงออกดวงตาคมคู่สวยหันซ้ายแลขวา..สำรวจรอบๆ ไม่รู้ว่าน้ำทะเลพัดเขามาถึงไหน..หมู่บ้านที่อยู่ตรงหน้าเองก็ไม่คุ้นเคยเอาเ
ปิดเทอมฤดูร้อนวนมาอีกครั้ง รอบนี้ครอบครัวเล็กๆ ของอันธิยานัดกันไปเที่ยวทะเลทางใต้ โดยภากรเป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดหาที่พัก เรือยอชต์สุดหรู นอกจากนี้ยังมีสมาชิกคนใหม่อยู่ในพุงยัยแบนสะท้านโลก..ตอนชายหนุ่มเห็นผลตรวจครั้งแรก...ความรู้สึกอิ่มเอมฟองฟูขึ้นเต็มหัวใจ..ดวงตาคมมองหน้าท้องแบนราบของไอ้ต้าวตัวเล็ก..เขานึกประหลาดใจเหลือเกินว่าข้างในพุงเล็กๆ นั้นจะมีเด็กน้อยอาศัยอยู่ ขณะเดียวกันเด็กหญิงดารินยิ้มแก้มบานแทบทั้งวัน เธอลากป๊ะป๋ากับม๊ะม๊า ไปหาซื้อเสื้อผ้า..ข้าวของเครื่องใช้..ของเล่นให้น้องน้อยตั้งแต่ยังไม่รู้เพศ ทั้งยังลงมือจัดห้องนอนเล็กให้น้องเอง เพราะห้องเดิมที่คนเป็นแม่ตั้งใจแต่งให้ลูกคนที่สอง กลับยกให้เด็กชายคีรีตัวแสบไปนานแล้ว เด็กหญิงเลือกโทนสีเขียว ซึ่งเป็นสีกลาง ทั้งยังขอห้องด้านล่างที่แต่เดิมเป็นห้องว่างไว้ทำ kid room เพิ่มอีกต่างหากแต่พอทำไปทำมา ก็พึ่งนึกได้...ถ้ามีน้องตอนนี้ เธอกับเด็กน้อยอายุจะห่างเกินหนึ่งรอบ...น้องสุดที่รักของเธอจะเหงา เหมือนที่เธอเคยเหงาในสมัยวัยเยาว์มั้ยนะ? เมื่อสมองของคนเป็นพี่สาวคนโตคิดได้..ใบหน้าสวยหวานแฝงแววเจ้าเล่ห์..วิธีที่เธอนึกออกคงต้องกดดันให้ป๊ะ
พอผ่านเรื่องราวทั้งหมดผ่านพ้นไป ชีวิตของครอบครัวเล็กๆ ก็กลับกลายมามีความสุขเหมือนดั่งเก่า เพิ่มเติมคงจะเป็นการหวงแหนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมากยิ่งขึ้น..สิ่งที่ดีที่สุดของเรื่องคราวนี้ คือภากรไม่ต้องทำงานหนัก..เขามีความสุขกับการมีเวลาให้กับครอบครัวมากยิ่งขึ้น..ส่วนใหญ่ชายหนุ่มเลือกจะทำงานที่บ้าน เด็กชายคีรียังคงตามติดเด็กหญิงดารินไม่เปลี่ยน ส่วนเด็กหญิงดารินกลับชอบหนีไปเล่นกับแก๊งพี่ไค พี่ปาลมากกว่า ไม่ว่าจะพูด หรือแกล้งทำตัวใจร้ายไอ้ต้าวเพื่อนชายก็ยังคงติดหนึบราวกับว่ากลัวเธอจะหายไป เล่นเอาจินจินน้อยของเหล่ากงแทบกุมขมับทุกวันในขณะที่คนเป็นแม่กำลังวางแผนกับลูกชายกำมะลอสุดที่รัก ว่าจะไปเรียกร้องพ่อแม่ฝ่ายชายให้มารับผิดชอบ 'หมั้นหมาย' กันไว้ก่อนดีมั้ย? ผู้ชายดีๆ ถ้าไม่รีบจับจองตั้งแต่ต้นๆ เด็กผู้หญิงคนอื่นก็จ้องจะคาบไปกินนะซิ ซึ่งเด็กชายคีรีย่อมเห็นด้วย แววตาสองชั้นดีใจจนปิดไม่มิด แต่คนหนึ่งผู้ใหญ่ คนหนึ่งเด็ก...ยังคิดแผนไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรดี ในส่วนของฝั่งครอบครัวคีรีนั้นไม่ติดปัญหาอะไร เพราะคุณหมอกินรี มักจะตามใจลูกๆ อยู่แล้ว ขณะพี่ไคเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นทุกเดือน แม่ของเขายังไม่ว่าอ
ทนายประจำบ้านยังคงอ่านพินัยกรรมไปเรื่อยๆ สรุปได้ว่า บ้านรองเองก็ได้บริษัทประกันภัย...ซึ่งเป็นบริษัทที่มีมูลค่าใหญ่อันดับสองของตระกูล และถ้าเป็นธุรกิจที่บริหารให้ดีสามารถต่อยอดได้หลายอย่าง ลูกชายคนที่สองมองหน้าคนในครอบครัวด้วยความตกใจไม่แพ้กันส่วนลูกสาวคนสุดท้องได้เงินสดมูลค่าหลายพันล้าน...ชวนให้บรรดาญาติห่างๆ อิจฉาไม่น้อยคฤหาสน์หลังใหญ่มอบให้กับอดิศัยลูกชายคนโต โดยมีหน้าที่ต้องดูแลมารดาจนสิ้นอายุขัย...ส่วนอื่นๆ ในคฤหาสน์ย่อยนั้นถูกเซ็นมอบที่ดินเป็นของลูกๆ หลานๆ นานแล้ว ในขณะที่หลานชายคนโต ที่แต่เดิมคาดว่าจะได้ทรัพย์สมบัติมากที่สุด กับได้เพียงจำนวนหุ้นหลักสิบ ถึงสิบห้าเปอร์เซ็นต์ในธุรกิจต่างๆ กันไป หลายคนส่งรอยยิ้มแสดงความเห็นใจมาให้ แต่ใครจะรู้ว่าภากรดีใจมากแค่...อะไรจะดีเท่ากับการไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ได้ส่วนแบ่งกันเล่า!!!ถ้าจะมีคนรู้ทัน ก็คงมีแต่ลูกสาวคนสวยที่เธอหันมายิ้มมุมปาก พร้อมทั้งยั่กคิ้วให้หนึ่งที แน่ละ...ป๊ะป๋าต้องขอบคุณเธอ เพราะเธอเป็นหนึ่งในคนที่เกลี้ยกล่อมเหล่ากง....ในเครือบริษัทมหาชนนั้น เดิมมีการวางรากฐานที่ดีอยู่แล้ว ถ้าไม่เกิดวิกฤติเศรษฐกิจ หรือผู้บริหารโง่เง่า อีโ
คุณวันชายหัวหน้าทนายประจำตระกูลอยู่ในชุดสูทสีเทา บุคลิกเคร่งขรึม..เขาอายุราวๆ ห้าสิบกว่า แต่เดิมเขาคือ เด็กในอุปการะของท่านเจ้าสัวธงชัยนั้นเอง ชายวัยเกษียณขยับแว่นตากลมสีใสเล็กน้อย ก่อนจะเดินมายืนด้านหน้า ในมือมีเอกสารพินัยกรรม..ทุกคนในห้องเงียบพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย"ฮะแฮ่ม...ทุกท่านในตระกูลมากันคบทุกคนแล้วใช่มั้ยครับ?"ทนายพูดพร้อมกวาดตา เช็กจำนวนคน ที่มีสิทธิ์ในพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้จัดทำไว้ พอเห็นว่าผู้มีสิทธิ์คบตามจำนวน จึงพยักหน้าก่อนจะอ่านเอกสารในมือต่อ"เอาละครับ วันนี้ผมจะมาประกาศพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้ทำไว้ อย่างแรกผมอยากทำความเข้าใจกับทุกคนว่า..นี้คือวัตถุประสงค์ของผู้ตาย และเป็นความตั้งใจแน่วแน่ ผมก็หวังว่าทุกคนจะเคารพในการตัดสินใจของท่านเจ้าสัว""...""ถ้าพร้อมแล้ว...ผมขอเริ่มเลยนะครับ""...""ข้าพเจ้า นายธงชัย กิตติวรชัยกุล ในขณะทำพินัยกรรมข้าพเจ้าขอยืนยันว่ามีสติสัมปชัญญะปกติดี โดยเมื่อข้าพเจ้าถึงแก่กรรมให้แบ่งทรัพย์สินต่างๆ ของข้าพเจ้าให้บุคคลดังต่อไปนี้ในส่วนของบริษัท..ข้าพเจ้าขอแบ่งแยกบริษัทออกเป็นดังนี้ ธุรกิจในเครือร้านสะดวกซื้อ..หุ้น 60%ที่ข้าพเจ้าถืออย
ช่วงเย็นในระหว่างครอบครัวเล็กๆ กำลังนั่งกระเซ้าเย้าแหย่..ทั้งยังตกลงกันว่าปิดเทอมรอบหน้าจะไปเที่ยวต่างประเทศกันดีมั้ย? รวมถึงเล่าเรื่องระหว่างช่วงเวลาที่ลูกสาวสุดที่รักนอนหลับเป็นตายเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ทุกอย่างเหมือนจะดี..บรรยากาศอบอุ่นหวนคืนกลับมา..มาวันนี้..สิ่งเล็กๆ เหล่านี้..มันเป็นสิ่งที่คนในบ้านหวงแหนนักหนาแน่ละ..การที่เด็กหญิงฟื้นจากอาการบาดเจ็บ นั้นสมควรเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่แล้วเสียงโทรศัพท์จากมือถือของหัวหน้าครอบครัวกลับพรากบรรยากาศดีๆ ให้จางหายไป 'ท่านเจ้าสัวอาการโคม่า!!!'หน้าห้อง icu ตอนที่ภากรเข็นรถลูกสาวมาถึง..ครอบครัวกิตติวรชัยกุลต่างมายืนออหน้าห้อง..แต่ละคนหน้าตาไม่ดีนัก..คุณอดิศัยนั่งซึม ข้างๆ มีคุณหญิงชญานินนั่งซับน้ำตาพร้อมกุมมืออยู่ด้านข้าง ดาริกาเองพอเห็นพี่สะใภ้ก็รีบวิ่งมาหา..เธอเองก็จวนเจียนจะร้องไห้ส่วนครอบครัวบ้านรอง..ชาญวิทย์เองเดินไปเดินมาด้วยความเคร่งเครียด ไหนจะเครียดเรื่องเงินที่ต้องใช้หมุนในบริษัท มาอาการป่วยของคนเป็นพ่อ ลูกชายลูกสาวทั้งสองก็ยังมีฐานะไม่มั่นคง และถ้าวันนี้ไม่มีท่านเจ้าสัว ครอบครัวเขาคงลำบากกว่าเดิมแน่ ระหว่างที่รออ
จากเหตุการณ์ครั้งนี้..ใครจะคิดว่าตระกูลที่มั่งคั่ง..หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของประเทศถึงกับเกิดเรื่องราวตามมามากมาย..ถึงขณะที่คนในตระกูลกิตติวรชัยกุลก็คาดไม่ถึงช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ภากรเหนื่อยล้าทั้งกายใจ..ไหนจะลูกสาวที่ออกจากห้องไอซียู มาพักฟื้นของ vvip แต่เวลาผ่านไปเกือบเดือน จวนใกล้เปิดเทอมใหม่ เด็กหญิงก็ยังไม่ฟื้น ส่วนอากงที่ทุกคนในบ้านต่างก็มองว่าท่านมีสุขภาพแข็งแรง..แต่หลังจากที่ท่านได้รับความกระทบกระเทือนทางใจ โรคหัวใจที่มีแต่เดิมกำเริบ...ทุกวันนี้ท่านเจ้าสัว ผู้เป็นร่มเงาให้กับคนในตระกูลกลับกลายเป็นต้องมาอยู่ในห้องไอซียูแทนภาพร่างผอมเกร็งของชายสูงอายุ เครื่องช่วยหายใจระโยงระยาง ชายที่เคยโอบอุ้มเลี้ยงดูอุ้มชูเขามาตั้งแต่จำความได้..มาวันนี้ราวกับจะผุพังพร้อมจะจากไปทุกเมื่อถึงอากงจะเข้มงวดมากเพียงใด แต่ความรักที่ชายหนุ่มได้รับ จนเติบใหญ่มาจนทุกวันนี้ก็มาจากคนเป็นปู่แทบทั้งนั้นนอกจากที่ต้องเทียวมาโรงพยาบาล ยังต้องระงับเหตุการณ์ทะเลาะกันของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ เพราะพอข่าวสารของท่านเจ้าสัวป่วยหลุดออกมา...ขั้วอำนาจการบริหารทั้งฝั่งคุณอดิศัยกับลูกชาย คุณชาญวิทย์ และผู้ถือหุ้นนอกตระกูลก
"เห้ย พี่อัญเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม"น้องสามีละมือจากผักที่กำลังหั่น ร่างเพรียวระหงรีบวิ่งเข้าไปหาทันที..ยิ่งเมื่อเห็นพี่สะใภ้ที่แสนจะเข้มแข็ง..เต็มไปด้วยพลังชีวิต..แต่เวลานี้ร่างเล็กบอบบางกับตัวสั่นเทาทั้งยังพยายามกั้นสะอื้น"น้องอาย..เกิดอุบัติเหตุ"น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปนช็อก หญิงสาวเข้าไปกอดปลอบเหมือนที่ครั้งหนึ่งพี่สะใภ้เคยทำตอนที่เธอเองทุกข์ใจ "เดี๋ยวก่อนนะคะ ใจเย็นๆ นะพี่ แล้วตอนนี้หลานอยู่ที่ไหนคะ คิดในแง่ดีบางทีหลานอาจจะไม่เป็นอะไรมากก็ได้" คำพูดของหญิงสาวเรียกสติได้ไม่น้อยบางทีลูกอาจไม่เป็นอะไร เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดอุบัติเหตุรถเฉี่ยวแล้วเด็กหญิงบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย มือเล็กตบหน้าตัวเองพยายามเรียกสติ..ไม่...ลูกสาวจะต้องไม่เป็นอะไร เธอลากน้องสามีไปโรงพยาบาลทันทีทางด้านภากร...ชายหนุ่มยังคงวุ่นวายกับคู่ค้าที่ยังตกลงข้อสัญญากันไม่ได้ แต่ถึงคนตรงหน้าจะสำคัญแค่ไหน..เสียงโทรศัพท์ที่เป็นเสียงเรียกเข้าเฉพาะของคนเป็นเมีย ย่อมสำคัญกว่า..ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ไม่มีครั้งไหนที่ไอ้ต้าวตัวโตไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ แต่ยัยแบนตัวแสบก็ไม่ใข่ผู้หญิงที่ชอบโทรจิกสามี เว้นแต่มีเรื่องสำคัญจ