บทที่ 1279

เมเดลีนไม่แปลกใจที่ไรอันจะมีแรงจูงใจซ่อนเร้นและเลือกที่จะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างใจเย็น “มีตัวเลือกอะไรบ้าง?”

ไรอันยิ้มและตอบกลับ

เมเดลีนกำโทรศัพท์แน่นเมื่อได้ยินทางเลือกที่เขามอบให้

เขาไม่ได้ให้ทางเลือกกับเธอเลยต่างหาก

เมื่อวางสายเมเดลีนก็ค่อย ๆ ลดมือลงแล้วจ้องไปยังทิศทางที่เจเรมี่กำลังมุ่งหน้ามาหาเธอ ขณะที่แสงในแววตาเริ่มมืดลง

“ทำไมจู่ ๆ คุณถึงวิ่งออกมาล่ะ? ยังทานอาหารไม่เสร็จเลยนะ” จู่ ๆ เอโลอิสก็วิ่งเข้ามาหาเมเดลีนและจ้องมองเธออย่างจริงจัง

แม้เธอจะจำเมเดลีนไม่ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอยังคงดูแลหญิงสาวราวกับลูกสาวคนหนึ่ง

เมเดลีนรู้สึกว่ามีบางอย่างบีบหัวใจ เธอจับมือผู้เป็นแม่และยิ้มให้ “ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”

“จ้ะ” เอโลอิสยิ้มแย้มและจับมือเธอเดินไปด้วยกัน

เมเดลีนจ้องมองในระยะไกลอย่างโหยหา ก่อนที่เธอจะหันกลับมาในที่สุด...

เจเรมี่กำลังขับรถให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ในขณะที่ระยะห่างระหว่างเขากับวิลล่าสั้นลงเรื่อย ๆ ประกายความหวังในดวงตาของเขาสว่างก็ขึ้นทุกขณะ

หัวใจที่เต้นแรงของเขาบอกว่าเมเดลีนอยู่ที่วิลล่าตรงหน้าอย่างแน่นอน

แต้ก่อนที่จะถึงที่หมาย จู่ ๆ เจเรมี่ก็รู้สึกว่าหัว