MasukShare
บทที่ 97
Bab terkait
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 98
เมื่อเธอพูด เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าร่างกายของเขาเกร็งขึ้นชั่วขณะ“พี่อยากเจออี้จิ่นหลีไหม?” เขาถาม“ฉันไม่ได้สนเขาหรอก ฉันกับเขาอยู่คนละโลกอย่างสิ้นเชิง” เธอกล่าวว่า "แต่แผ่นหลังของเขาในชุดสูทนั้นคล้ายกับหลังของนายอยู่นะ ฉันคิดว่าถ้านายใส่สูท นายจะดูดีมากแน่ ๆ"เขาเม้มปากไม่พูดอะไรสักคำเธอกล่าวเสริมว่า "มาประหยัดเงินกันเถอะ ฉันจะซื้อสูทให้นายในฤดูใบไม้ผลิ แบบนั้นนายสามารถใส่สูททางการสำหรับการสัมภาษณ์งานได้ หากว่านายมีไว้สักตัว"“ถ้าวันหนึ่งพี่ได้พบกับอี้จิ่นหลี พี่จะบอกอะไรกับเขา?” เขาถามอย่างกะทันหันหลิงอี้หรานเงียบไป หลังจากนั้นพักใหญ่เธอก็หัวเราะหยันตัวเอง "ฉันคงจะขอร้องให้เขาปล่อยฉันไป"เขาแปลกใจเล็กน้อย "แค่นั้น?"“ใช่สิ" เธอตอบ“พี่ไม่อยากบอกเขาเหรอว่าปีนั้นพี่ถูกใส่ความ?” พี่ไม่ต้องการให้เขาช่วยแก้ชื่อเสียงให้พี่เหรอ?”"ไร้ประโยชน์น่ะสิ ย้อนกลับไปตอนนั้นเหลียนอีวิ่งไปที่บริษัทเขา ขอร้องจะพบเขา แต่เขาปฏิเสธ ขนาดตอนที่ฉันอยู่ในคุก ฉันเขียนจดหมายเพื่อขอความเมตตาจากเขา บอกเขาว่าการตายของคู่หมั้นของเขาไม่เกี่ยวข้องกับฉัน ฉันขอร้องให้เขาหยุดไม่ให้คนอื่นทำร้ายฉันแต่มันก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 99
หลิงอี้หรานไม่รู้ว่าเธอต้องอธิบายกับหญิงชราไปกี่ครั้งว่าจินไม่ใช่แฟนของเธอ แต่เป็นน้องชายของเธอต่างหาก แต่หญิงชรายังคงยืนกรานว่าเขาเป็นแฟนของเธอเมื่อได้รู้ว่าพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกันและเขาเป็นเพียงน้องบุญธรรมของเธอเท่านั้น"อาจจะยังไม่ใช่ตอนนี้แต่ในอนาคตก็เป็นได้นะ น้องชายและพี่สาวอะไรกัน? มันเป็นเพียงแค่คำพูดเท่านั้นแหล่ะจ้า" หญิงชรากล่าวด้วยรอยยิ้มหลิงอี้หรานก็ขี้เกียจที่จะอธิบายเพิ่มเติม ส่วนจินเมื่อหญิงชราเรียกเขาว่าแฟน เขาจะตอบกลับด้วยรอยยิ้มและทำท่ารับรู้อี้จิ่นหลีวางหลิงอี้หรานลงบนม้านั่งหินในสวนสาธารณะเล็ก ๆ แล้วพูดว่า "วันนี้อากาศหนาวกว่าเมื่อวาน ผมจะไปเอาเสื้อผ้าให้พี่เพิ่ม" "อืม" เธอเห็นด้วยเมื่อเขากลับมาพร้อมกับเสื้อผ้า เขาเห็นว่าคุณย่าคุณยายในชุมชนดูเหมือนจะมารายล้อมหลิงอี้หรานและพูดคุยกับเธอ อี้หรานหน้าแดงก่ำและโบกมือซ้ำ ๆ ฝีเท้าของอี้จิ่นหลีช้าลง เขารู้สึกเพียงว่าแก้มแดงก่ำของเธอน่ารักมากและมันทำให้เธอดูเหมือนลูกแมวที่ใสซื่อ ที่ใครก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอเมื่อเหล่าคุณยายเห็นเขา พวกเธอก็จากไปพร้อมหัวเราะ ก่อนจากไปยังขยิบตาให้หลิงอี้หราน ซึ่งทำใ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 100
”พี่จะไปหรือเปล่า?" อี้จิ่นหลีถามหลิงอี้หรานพยักหน้า “ไปสิ แต่นาย... ” เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “นายอยากไปกับฉันไหม?"เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า "ฉันต้องทำงานล่วงเวลาในวันส่งท้ายปีเก่า เจ้านายของผมบอกว่าฉันจะได้รับค่าจ้างเป็นสามเท่า พี่ให้ที่อยู่ไว้ดีไหม? ฉันจะไปหาในวันถัดไป"“อย่างนั้นก็ได้” หลิงอี้หรานกล่าว จากนั้นเธอก็กัดริมฝีปากและพูดอย่างลังเลว่า "แต่เมื่อนายไปพบฉันที่นั่น ญาติของฉันบางคนอาจจะทำให้นายลำบากใจ อย่าถือสาเลยนะ"อี้จิ่นหลียิ้มให้เธอ "ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่สนใจหรอก"ในตอนนี้เธอเป็นคนเดียวที่เขาห่วงใยยิ่งใกล้ถึงวันเทศกาลผู้คนบนท้องถนนก็น้อยลง หลายคนเดินทางกลับภูมิลำเนาแล้วบ้านเกิดของแม่ของเธอเป็นเมืองเล็ก ๆ ในเขตชานเมืองของเมืองเฉิน อยู่ไม่ไกลและใช้เวลาเดินทางโดยรถประจำทางประมาณชั่วโมงครึ่งเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เธอจึงซื้อตั๋วรถได้ไม่ยากในขณะที่หลิงอี้หรานจองตั๋วอยู่เธอถามอี้จิ่นหลี "จิน นายมีบัตรประชาชนอยู่กับตัวไหม? ฉันจะจองตั๋วให้นายเอง"พอพูดเรื่องนี้เธอก็นึกได้ว่า เธอไม่เคยเห็นบัตรประชาชนของเขา“ฉันจองตั๋วไว้แล้ว" อี้จิ่นหลีกล่าวหลิงอี้หรานไม่ได้พ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 101
หลังจากหลิงอี้หรานออกไป อี้จิ่นหลีมองไปรอบ ๆ ห้องเช่าเล็ก ๆ และรู้สึกว่างเปล่าในใจ เขาหยิบผ้าพันคอที่เธอวางไว้บนโต๊ะมาพันรอบคอของเขา มุมริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยเมื่ออี้จิ่นหลีเดินออกจากห้องเช่า เกาฉงหมิงนั้นก็รออยู่ข้างนอกมาได้สักพักแล้ว เมื่อเขาเห็นเจ้านายเขาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ปกตินายน้อยไม่ชอบใส่ผ้าพันคอ แต่... เขาก็สวมผ้าพันคอเรียบ ๆ ผืนนี้ เมื่ออี้จิ่นหลีเดินเข้าไปใกล้ เกาฉงหมิงก็พิจารณาไหมพรมของผ้าพันคอและรูปแบบ เกือบจะแน่ใจได้ว่านั่นคือผ้าพันคอที่ทำด้วยมือ ดูเหมือนจะมีเพียงคำตอบเดียวว่าใครเป็นคนถักผ้าพันคอผืนนี้ของนายน้อยอี้ผ้าพันคอผืนนี้น่าจะถักโดยหลิงอี้หราน“นายน้อยอี้ เราจะไปไหนกันครับ?"“ไปโรงพยาบาลกันเถอะ วันนี้ฉันจะกินข้าวเย็นส่งท้ายปีเก่ากับคุณท่าน" อี้จิ่นหลีสั่ง“ครับท่าน" เกาฉงหมิงตอบ เขาสตาร์ทรถและมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล…รถบัสจอดที่บริเวณที่ไม่ไกลจากทางเข้าของเมืองเล็ก ๆ และหลิงอี้หรานก็ก้าวลงรถ แม้ว่าจะผ่านมาสามปีแล้วแต่ดูเหมือนว่าเมืองนี้จะไม่เปลี่ยนไปเท่าไร ถนนที่เป็นดินบางส่วนถูกสร้างขึ้นใหม่ด้วยปูนซีเมนต์ระหว่างทางที่เธอเดินไป เธอได้พบกับเพื
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 102
ป้าคนที่สามพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเกลี้ยกล่อมคุณยายลู่ เพราะว่าพ่อและพี่ชายสองคนของเธอได้สัญญากับเธอว่าพวกเขาจะแบ่งเงิน 3,000,000 บาทให้เธอ เงินนี่เทียบเท่ากับเงินเดือนทั้งปีของเธอเลยนะ แต่ไม่ว่าป้าคนที่สามหรือคุณตาลู่จะพูดอะไร คุณยายลู่ก็ปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ ในท้ายที่สุดป้าคนที่สามก็เตือนเสียงแข็งว่า "แม่ พี่ใหญ่และพี่รองบอกว่าถ้าแม่ทำเรื่องนี้พังและหลานชายของเราไม่สามารถมีบ้านและภรรยาได้ พวกเขาจะโทษแม่ไปตลอดชีวิต!”คุณยายลู่รู้สึกโกรธและหงุดหงิดเมื่อได้ยินเช่นนั้น “แก... แกลืมไปแล้วหรือว่าอี้หรานเคยดูแลพวกเราอย่างไร?”ป้าคนที่สามยิ้มและพูดว่า "แม่ อดีตคืออดีตและปัจจุบันคือปัจจุบัน แม่ไม่สามารถทำลายครอบครัวของเราและอนาคตของหลานของเราเพียงเพราะคน ๆ เดียว อีกอย่างที่หลานชายหาเมียไม่ได้ก็เพราะอี้หราน ลูกสาวของครอบครัวดี ๆ ที่ไหนจะอยากแต่งงานเข้ามาในครอบครัวที่เคยมีคนติดคุกหรอก ยิ่งถ้าไม่มีเรือนหอให้ก็ไม่ต้องหวังเลย”คุณยายลู่ก็กัดฟันและมองลูกสาวคนที่สามด้วยน้ำตาคลอเบ้า “แก ... ทำแบบนี้กับน้องสาวของแกได้อย่างไร?”ป้าคนที่สามไม่ได้รู้สึกผิดอะไร น้องสาวคนที่สี่ของเธอเสียชีวิตไปหลา
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 103
หลิงอี้หรานยิ้มและพูดว่า "ป้าคะ หนูเลิกดื่มแล้วค่ะ ป้ารู้ไหมว่าหนูประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เพราะหนูเมาแล้วขับ หนูจะกล้าดื่มอีกได้อย่างไร?"เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงอี้หราน ป้าสามกระอักกระอ่วนทำได้เพียงแค่หัวเราะแห้ง ๆลุงใหญ่ของเธอบอกว่า "อย่างไรก็ตามวันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่าดื่มไม่กี่แก้วไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้ขับรถแล้วนี่”“ถูกต้อง ถ้าไม่ดื่มถือว่าไม่ให้ความเคารพต่อผู้อาวุโส!" ลุงรองของเธอเสริม "พอที!" จู่ ๆ คุณยายก็พูดขึ้นมาว่า "จิตสำนึกของพวกแกถูกสุนัขกินไปแล้วหรือไง พวกแกจะผลักอี้หรานลงไปในกองไฟจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?"จากนั้นทั้งโต๊ะก็เงียบกริบ หลิงอี้หรานมองยายของเธอด้วยความประหลาดใจคุณยายลู่พูดกับหลิงอี้หรานว่า "อี้หราน ลุงของหลานและคนอื่น ๆ มีแผนร้าย พวกเขาต้องการให้หลานแต่งงานกับเจ้าโง่ของตระกูลเฟิงเพื่อแลกกับเงิน 3,000,000 บาท พวกเขา... "คุณตาลู่ขัดจังหวะยาย “แล้วไงถ้าอี้หรานแต่งงานกับตระกูลเฟิง? พวกเขาจะทำร้ายเธอหรือไง? ตระกูลเฟิงยอมรับได้แม้ว่าเธอจะเคยติดคุกมาก่อน คิดว่าเธอสามารถแต่งงานกับครอบครัวที่ดีได้อย่างนั้นเหรอ?”“ถูกต้อง 3,000,000 บาท จากตระกูลเฟิงก็เพียงพอที่จ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 104
ในวอร์ดแทบจะไม่มีเสียงอะไรเลยยกเว้นเสียงช้อนกระทบจาน ทั้งปู่และหลานชายไม่ได้พูดอะไรกันนัก พยาบาลที่มาช่วยดูแลป้อนอาหารรู้สึกแปลกใจ แต่เธอก็ไม่กล้าถามเพราะทั้งสองเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองเฉินหลังจากที่คุณท่านอี้เกือบอิ่มแล้ว เขาก็พูดว่า "ฉันได้ยินมาว่า ช่วงนี้แกไม่ได้อยู่บ้าน""ครับ" อี้จิ่นหลีตอบสบาย ๆ เขาไม่แปลกใจเลยที่ปู่รู้เรื่องนี้ เพราะยังไงในบ้านก็ต้องมีคนของปู่ที่คอยมารายงาน“พักที่ไหนล่ะ?”“ข้างนอกครับ" อี้จิ่นหลีตอบ“ทำไมถึงอยากอยู่ข้างนอกล่ะ?” นายท่านอี้ถาม“ข้างนอกมันสงบกว่า” เขาพูดสบาย ๆ ขณะหยิบกุ้งขึ้นมาแล้วค่อย ๆ แกะเปลือกออก"พูดถึงเรื่องนี้ อายุของแกตอนนี้น่าจะคบหาใครได้แล้ว ฉันจะขอให้เลขาของฉันช่วยหาข้อมูลเกี่ยวกับหญิงสาวที่มีชื่อเสียงในเมืองนี้ให้เลือกสักคน" น้ำเสียงของคุณท่านอี้ฟังดูเหมือนคุยเรื่องการเลือกหาเสื้อผ้าสักตัวนิ้วของอี้จิ่นหลีที่กำลังแกะกุ้งชะงักเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ตอบว่า "ไม่จำเป็นครับ"คุณท่านอี้หรี่ตามองเขา “?”“ถ้าผมต้องมีลูกกับใครสักคน ผมก็มีคนที่มองไว้แล้ว” เขากล่าว ในอดีตเขารู้สึกว่าถ้าเพื่อให้มีลูกที่จะสืบทอดตระกูลอี้ในอนาคต มั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 105
อี้หรานพบว่าตัวเองถูกขังไว้ในห้องของบ้านตระกูลเฟิงและมีชายแปลกหน้าอยู่ในห้อง เดาว่าเขาคงเป็นเจ้าโง่ของตระกูลเฟิงอย่างที่ญาติของเธอบอกหลิงอี้หรานพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตั้งสติ ไม่ว่ายังไงก็ตามเธอต้องหนี แต่ตอนนี้สภาพร่างกายของเธอไม่เอื้ออำนวย เธอยินไม่ไหวแล้วโทรศัพท์ก็โดนเอาไปเมื่อตอนที่ลุงเธออุ้มมาที่นี่ เธอไม่มีโอกาสจะโทรขอความช่วยเหลือแล้วทำไมเธอถึงโทรหาจินคนแรกนะ? แม้จินจะอยู่ในเมืองเฉิน เขาก็ไม่สามารถช่วยเหลือเธอได้ เขาจะทำอะไรได้? เธอน่าจะโทรหาเหลียนอีหรือโทรแจ้งตำรวจโดยตรง...ราวกับว่าเธอเริ่มพึ่งพาจินโดยที่ไม่รู้ตัวสายตาของเธอเริ่มพร่ามัว ชายแปลกหน้ายิ้มกริ่มและเดินเข้ามาหาเธอ เธอทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลบเลี่ยง แต่เธอก็ทำอะไรแทบไม่ได้เพราะอ่อนแรงนอกห้องครอบครัวเฟิงและลู่กำลังนับผลตอบแทนกันอย่างมีความสุขลุงของหลิงอี้หรานกล่าวว่า "ผู้อาวุโสเฟิง เราพาเธอมาให้คุณแล้ว 3,000,000 บาทนี่ห้ามเบี้ยวนะ" “ฮ่าฮ่า ไม่มีปัญหา พอเขาเสร็จธุระ ฉันจะให้ 3,000,000 บาทเลย" เฟิงไคกล่าว เพื่อที่จะให้ลูกชายของเขาแต่งงานและสร้างทายาทให้กับตระกูลเฟิงเขายินดีที่จะจัดหนักในครั้งนี
Bab terbaru
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 424
เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 423
และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 422
“แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 421
ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 420
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 419
จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 418
หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 417
อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 416
นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ
