MasukShare
บทที่ 285
Bab terkait
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 286
ถ้าเธอยังทำงานอยู่ที่นี่ต่อไปในอนาคต ก็อาจจะถูก ‘ปฏิบัติตัวด้วยอย่างดี” แต่หลังจากนั้นก็จะต้องเจอกับสายตาของคนอื่นแบบเดียวกัน“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อมทำงาน” หลิงอี้หรานเอ่ย“อย่างนั้นเหรอ” ผู้อำนวยการยังคงคิดว่าคนใหญ่คนโตที่อยู่เบื้องหลังหลิงอี้หรานจะมอบงานใหม่ที่เหมาะสมกว่าให้กับเธอ ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาเพื่อเหนี่ยวรั้งให้เธออยู่ต่อ เขายอมรับในการลาออกของหลิงอี้หราน และไม่ได้หักเงินในส่วนที่เธอได้ลาไป รวมถึงให้ฝ่ายการเงินจัดการเงินเดือนทั้งเดือนที่เธอได้ทำงานไปหลังจากที่ออกมาจากศูนย์สุขาภิบาล หลิงอี้หรานก็หายใจเข้าลึก ๆ เต็มปอด เงินเดือนพิเศษในหนึ่งเดือนนี้ก็เป็นสินน้ำใจจากผู้อำนวยการ ถ้าให้พูดตรง ๆ ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับอี้จิ่นหลีถ้าเธอยังมีน้ำพักน้ำแรงเหลือมากพอ คงจะปฏิเสธไปแล้วแต่ตอนนี้เธอไม่สามารถปฏิเสธมันได้จริง ๆ คุณยายยังคงรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล เงินที่ขอยืมจากเหลียนอีครั้งที่แล้วก็คงช่วยค้ำจุนได้ไม่นาน และอาจจะมีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมอีกทีในภายหลัง เมื่อถึงตอนนั้นเธอคงได้มีหนี้ใหม่เพิ่มโดยที่หนี้เก่ายังจ่ายไม่หมดแน่หลิงอี้หรานเดินไปยังจุดที่พี่ซู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 287
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันหางานเอง” เธอเอ่ยปฏิเสธแววตาของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย และนิ้วมือที่จับมือของเธออยู่ก็แน่นขึ้นมาเล็กน้อย “พี่สาวไม่ชอบที่ฉันช่วยหางานให้เหรอ?”ร่างกายของเธอแข็งทื่อขึ้นมาอัตโนมัติ ราวกับว่าความกดดันบางอย่างลามไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ“ฉันอยากหางานทำด้วยตัวเองน่ะ” เธอหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาอัลมอนด์ของเธอก็สบตากับดวงสีดำเข้มของเขาถ้าเขาหางานมาให้เธอ คงเป็นอะไรที่สบายมากสำหรับเธอ และงานที่เขามอบให้เธอคงจะง่ายและได้เงินเยอะมากแน่แต่งานแบบนี้… จะอยู่กับเธอไปได้อีกนานแค่ไหนล่ะ?ในอนาคตถ้าเขาเบื่อที่จะเล่นเกมนี้แล้ว และเตะเธอออกไป อย่างนั้นทุกอย่างที่ทำมาก็จะสูญสิ้นหมดน่ะสิและนอกเหนือจากความกังวลพวกนี้แล้ว การปฏิเสธของเธอก็เพื่อเป็นการรักษาเกียรติยศที่ยังเหลืออยู่อันน้อยนิดของตัวเธอเองอีกด้วยใช่แล้ว จนถึงตอนนี้ ความยากลำบากของชีวิตมันช่างโหดร้ายทารุณในความเป็นจริง ศักดิ์ศรีของเธอก็ลดน้อยลงอย่างต่อเนื่องจนแทบจะไม่เหลือในเมื่อก่อนแค่จินตนาการว่าการคุกเข่าต่อหน้าคนอื่นเป็นอย่างไรยังยากเลย แต่ตอนที่อยู่ในคุก เธอกลับต้องคุกเข่าให้กับคนอื่นไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้ง กินอาหารที่
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 288
ใบหน้าของหลิงอี้หรานแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ หญิงสาวหันหน้าหนีในทันใดแต่ครู่ต่อมา นิ้วของร่างสูงก็จับคางของเธอไว้ “เมื่อกี้พี่ดูตั้งใจมองฉันมากเป็นพิเศษเลยนะ ทำไม รู้สึกว่าฉันหล่อเหรอ?”เธอหายใจไม่ออก จะให้เธอตอบว่าไงเล่า? หล่อ? ไม่หล่อ?ดูเหมือนว่าคำตอบไหนก็ไม่ดีเลยสักอัน! หลิงอี้หรานรู้สึกแค่ว่า หน้าของเธอเริ่มร้อนขึ้น อยากจะหลบให้ห่างจากสายตาของเขา แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลยคนรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างตอนนี้ได้ก้มหน้าลงอย่างรู้เท่าทันและไม่ได้มองไปยังเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าแต่เพียงแค่ได้ยินเสียงบทสนทนาที่ดังขึ้นก็ทำให้ในใจของเธอตกใจกลัวไปหมดการปฏิบัติตัวของนายน้อยอี้ต่อคุณหลิงนั้นไม่ปกติเลยจริง ๆ หรือจะเป็นอย่างที่คนอื่นว่ากันว่า คุณหลิงคนนี้จะกลายมาเป็นนายหญิงน้อยของตระกูลอี้?แต่ว่า… คุณหลิงคนนี้เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าทำงานเป็นพนักงานอยู่ที่ศูนย์สุขาภิบาลเหรอ?นายน้อยอี้… จะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เหรอ?……ตกดึก หลิงอี้หรานที่ยังนอนอยู่บนเตียง กลับไม่รู้สึกง่วงนอนเลยสักนิด แสงจันทร์ที่ส่องผ่านลอดหน้าต่างเข้ามาภายในห้อง เธอมองไปยังนิ้วที่พันผ้าพันแผลของตัวเอง ไม่กี่วันมานี้ทุ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 289
“มือฉันตอนนี้ใกล้จะหายดีแล้ว เมื่อไหร่จะกลับบ้านเช่าได้?” เธอเปลี่ยนเรื่องคุยเขาชะงักไปเล็กน้อยระหว่างที่กำลังลูบปลายนิ้วของเธออย่างแผ่วเบา “พี่สาวอยากกลับไปเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”“แผลฉันหายดีแล้ว ไม่มีเหตุจำเป็นอะไรจะต้องอยู่ที่นี่แล้วล่ะ” เธอกัดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย“เธออยากออกไปจากที่นี่จริง ๆ เหรอ?” สีหน้าเขาหม่นลง“อืม” เธอพยักหน้า“เธอไม่อยากอยู่กับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?” แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ “ฉันชินกับการอยู่คนเดียวน่ะ” เธอเอ่ยเขายิ้มอย่างเย็นชาออกมาทันที “ชินกับการอยู่คนเดียว? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง งั้นทำไมตอนนั้นเธอถึงให้ฉันมารับกลับบ้าน? เธอบอกเองว่าการอยู่คนเดียวมันโดดเดี่ยว มันเหงา เลยอยากให้มีคนอยู่เคียงข้าง และเธอก็บอกเองอีกว่า เธออยากให้ฉันอยู่ด้วย อยากให้ฉันอยู่เคียงข้าง หรือว่าเธอลืมมันไปหมดแล้ว?”ขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย เธอจะลืมเรื่องพวกนี้ไปได้อย่างไร? แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนแรก ถ้ามองย้อนไปในตอนนี้ก็เป็นแค่เรื่องตลกเรื่องหนึ่งแค่นั้นเธอเงียบไม่เอ่ยอะไรต่อ และเขาก็ยังคงจ้องมองเธอไม่วางตา ความรู้สึกหนักหน่วงกดดันบางอย่างตลบอบอว
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 290
ในห้องที่ใหญ่โตโอ่อ่า ค่ำคืนที่เหน็บหนาวราวสายน้ำเย็นจนทำให้ผู้คนต้องสั่นสะท้าน!……เมื่อหลิงลั่วอินกลับมาถึงบ้าน ก็ได้ข่าวว่าแม่ของตัวเองถูกพักงานไป และพ่อโดนลดตำแหน่งจากหัวหน้าไปเป็นแค่พนักงานธรรมดา!“เป็นแบบนี้ได้ยังไง!” หลิงลั่วอินตกใจมาก พ่อและแม่นั้นทำงานเป็นหน่วยงานของภาครัฐ โดยปกติหน่วยงานเหล่านี้ถ้าคุณไม่ได้ทำอะไรผิด อย่างไรก็ไม่โดนลดตำแหน่งอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการโดนพักงานเลยยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอเป็นแฟนของกู้ลี่เฉิน! แม้ว่าหัวหน้าหน่วยงานอยากจะพักงานหรือลดตำแหน่งพ่อแม่ อย่างไรเขาก็ต้องชั่งใจสักหน่อย!“พ่อกับแม่ไม่ได้บอกกับหัวหน้าเหรอว่าตอนนี้หนูเป็นแฟนของกู้ลี่เฉินน่ะ?” หลิงลั่วอินเอ่ย“พูดแล้ว ทำไมจะไม่พูดล่ะ!” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฟางซุ่ยเอ๋อก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที เธอบอกกับเบื้องบนไปหมดแล้วว่าลูกสาวของเธอเป็นแฟนของเจ้าชายแห่งวงการบันเทิงเลยนะ! อนาคตก็จะแต่งงานเป็นมหาเศรษฐีแล้วแท้ ๆ แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือเบื้องบนไม่แม้แต่จะสนใจเธอ พูดแค่ว่า “ไม่ว่าแฟนของลูกสาวคุณจะเป็นใคร แต่วันนี้คุณต้องออกไปจากที่นี่โดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ!”เธอโกรธจนแทบตายแต่ใครจะคิดว่า ช
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 291
ใบหน้าหลิงว๋อจื้อเปลี่ยนสีไปเลยทันที ก่อนจะเอ่ยด้วยความโมโห “ลูกไม่รักดี ตอนอยู่ในคุกตอนนั้นก็ทำร้ายครอบครัวเราแล้ว ตอนนี้ก็ยังมาทำร้ายครอบครัวเราอีก!”รู้ไหมว่าเขาต้องใช้เส้นสายไปมากแค่ไหนและทุ่มเงินไปมากเท่าไหร่กว่าจะได้ตำแหน่งหัวหน้างานนี้มาได้!ตอนนี้เขากลายมาเป็นพนักงานเงินเดือนธรรมดาแล้ว จะให้เขายอมรับได้อย่างไรกัน!ฟางซุ่ยเอ๋อก็โกรธมากเช่นกัน ท่าทีนั้นของเธอราวกับอยากจะออกไปฉีกร่างของหลิงอี้หรานซะเดี๋ยวนี้“พ่อกับแม่อย่าเพิ่งใจร้อน ตอนนี้พี่มีอี้จิ่นหลีคอยหนุนหลังให้อยู่ ต่อให้เราอยากจะทำอะไรกับเชาเราก็ควรคิดให้รอบคอบก่อน” หลิงลั่วอินเอ่ยโน้มน้าวใจ อย่างไรเธอก็ทนทุกข์ทรมานเพราะหลิงอี้หรานมามากพอแล้ว!หลิงกว๋อจื้อและฟางซุ่ยเอ๋อก็คิดแบบเดียวกัน ดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “งั้นตอนนี้เราจะทำไงกันดี? ต้องทุกข์ทรมานกันอย่างนี้เหรอ?”“ขอหนูคิดก่อน” หลิงลั่วอินเอ่ย เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรกับหลิงอี้หรานดี เธอไม่สามารถปล่อยให้หลิงอี้หรานเข้ามาในใจของกู้ลี่เฉิน และเข้ามาครองตำแหน่งที่สำคัญแบบนี้ได้ถ้าเป็นแบบนั้น แม้ว่าในอนาคตอี้จิ่นหลีจะเตะหลิงอี้หรานออกไป ก็เกรงว่าหลิงอี้หรานจะมา
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 292
เป็นเพราะชีวิตทำให้เธอเข้าใจถึงความสำคัญของเงินมากขึ้นกว่าเดิมมาก จึงเป็นแบบนี้เหรอ?เมื่อเห็นสีหน้าของเธอ ฉินเหลียนอีก็เข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายทันที “อี้หราน หลายปีมานี้ฉันรู้สึกเสียใจมาตลอดเลยนะว่าทำไมตัวฉันถึงช่วยอะไรเธอไม่ได้สักอย่าง ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รับความยุติธรรมแต่ฉันช่วยเธอหาพวกหลักฐานอะไรไม่ได้เลย ช่วยพลิกคดีก็ไม่ได้อีก”เธอเอ่ยทีละประโยค ราวกับว่าสิ่งเหล่านี้ติดอยู่ในใจเธอมานานมากแล้ว“แม้แต่ตอนที่เธออยู่ในคุก ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากมาเยี่ยมและพูดปลอบใจเธอ แต่ก็ช่วยอะไรอย่างอื่นเธอไม่ได้อยู่ดี ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากจริง ๆ นะ ตอนนี้ก็ได้เบาะแสที่หายากมาแล้ว ขอเพียงแค่ช่วยเธอให้พลิกคดีได้ ฉันก็ไม่อยากไปคิดถึงอย่างอื่นแล้ว อย่ารู้สึกว่าเป็นหนี้ฉันแล้วต้องจ่ายคืนสิ”น้ำเสียงของฉินเหลียนอีเต็มไปด้วยการตำหนิตัวเองที่เข้าหูของหลิงอี้หรานอย่างไม่ขาดสาย“เหลียนอี ถ้าเธอไม่มาเยี่ยมฉันตลอดเวลาที่อยู่ในคุก ไม่ยอมแพ้กับการช่วยฉันสู้คดี ฉันก็คงเอาตัวไม่รอด ฉะนั้นอย่ารู้สึกแบบที่เธอพูดมา รู้ไหมว่าคำปลอบใจของเธอทำให้ฉันมีแรงที่จะสู้ต่อไปนะ”หลิงอี้หรานกอดเพื่อนสนิทของเธอแน่นและเอ่ยออกมา
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 293
แม้แต่ป้ายทะเบียนรถเธอก็จำได้แค่สามตัวหน้าและเลขหนึ่งตัวท้ายเท่านั้นชั่วพริบตา หลิงอี้หรานก็รู้สึกหนาวสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คนที่ขับรถนั่นเป็นใคร? ทำไมต้องเอาตัวเหลียนอีไปด้วย?!ตอนนี้เหลียนอี…นี่มันเป็นการลักพาตัวหรือเปล่า? หรือว่า…หลิงอี้หรานหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาโดยอัตโนมัติ คิดจะโทรหาเพื่อนของเธอ แต่อีกใจก็กลัวว่าสถานการณ์ของเพื่อนเธอตอนนี้ ถ้าเธอกดโทรหาอีกฝ่ายขึ้นมาจริง ๆ อาจจะทำให้ยิ่งสร้างปัญหาเพิ่มขึ้นก็ได้มือของเธอเริ่มสั่น สั่นไปจนถึงด้านหลัง รู้สึกจนแม้แต่จับโทรศัพท์ยังจับไม่ได้ด้วยซ้ำเธอกดเลข 110 ด้วยความยากลำบาก ก่อนจะโทรไปแจ้งความหลังจากที่โทรแจ้งความเสร็จเรียบร้อยด้วยความยากลำบาก ก่อนจะรีบตรงไปยังห้องควบคุมของลานจอดรถทันที ในลานจอดรถนั้นมีกล้องวงจรปิดอยู่ จะต้องมีภาพเหตุการณ์ตอนที่รถคันเมื่อกี้นำตัวเหลียนอีไปแน่ ๆ เหลียนอี… เธอต้องไม่เป็นไร อย่างไรก็เป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด!ในตอนนั้นเองในหัวของหลิงอี้หรานมีเพียงความคิดนี้วนเวียนอยู่เพียงแค่นั้น!……เมื่ออี้จิ่นหลีได้รับโทรศัพท์จากหลิงอี้หราน ได้ยินแค่เสียงสะอื้นที่ดังมาจากปลายสา
Bab terbaru
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 424
เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 423
และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 422
“แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 421
ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 420
“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 419
จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 418
หลิงอี้หรานอดหน้าแดงไม่ได้ เธอกัดปากเล็กน้อยและบอกกับจัวเชียนอวิ๋น “เขาเป็นแฟนฉันค่ะ”“แฟนเธอเหรอ?” จัวเชียนอวิ๋นตาเบิกกว้างทันที แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าระหว่างทั้งสองคนมีบรรยากาศแปลก ๆ ขณะที่พูดคุยกันก็ตามแต่… แฟนเหรอ? อี้หรานมีแฟนเหรอ? แถมยังเป็นผู้ชายที่ดูลึกล้ำยากจะหยั่งถึงนี่คือสิ่งที่จัวเชียนอวิ๋นรู้สึก ตอนนั้นเองแม้ว่าชายคนนั้นจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและดูไม่มีพิษภัย แต่เธอไม่คิดว่าชายคนนี้จะไร้พิษภัยจริง ๆ ตรงกันข้ามสัญชาตญาณบอกเธอว่าชายคนนี้อันตรายมากทั้งร่างของเขาแผ่กลิ่นอายของคนที่สูงส่งออกมา“ค่ะ แฟนฉัน” หลิงอี้หรานตอบ“สวัสดีค่ะ… ฉันเป็นเจ้าของร้านที่นี่ จัวเชียนอวิ๋น” จัวเชียนอวิ๋นแนะนำตัวเอง“สวัสดีครับ ผมอี้จิ่นหลี” อี้จิ่นหลีบอกสีหน้าจัวเชียนอวิ๋นตะลึงอีกครั้ง จากนั้นแววตาประหลาดใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆอี้จิ่นหลี… คงไม่ใช่… คงไม่ใช่คนที่เธอคิดหรอกนะ ตอนนี้จัวเชียนอวิ๋นรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาร้านของเธอมีกู้ลี่เฉินมา แล้วก็มีอี้จิ่นหลีมาอีก ผู้ชายทั้งสองคนต่างก็มาหาอี้หรานแล้ว… ตัวตนที่แท้จริงของเธอมันยังไงกันแน่? ใช่แบบที่เขียนในใบสมัครงานจริงเหรอ?ตอน
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 417
อี้จิ่นหลียังคงดื่มกาแฟในมือสบาย ๆ เหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเวลาน้ำชา และเขาก็แค่มาพูดคุยเล่นกับกู้ลี่เฉินไม่ได้คุยเรื่องที่สามารถเขย่าเมืองเสิ่นให้สั่นสะเทือนได้กู้ลี่เฉินค่อย ๆ สงบความคุกรุ่นในแววตาลงและก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้งทั้งสองต่างก็ไม่มีบรรยากาศน่าตึงเครียดเหมือนก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการกินข้าวกันระหว่างเพื่อนเท่านั้นจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านโดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ต่างก็มองทั้งสองเป็นระยะ อย่างไรพวกเขาคนหนึ่งก็ดูเหมือนดารา ไม่ต้องนับพวกลูกค้าสาวหรอก ขนาดจัวเชียนอวิ๋นเองยังอยากหยิบมือถือมาถ่ายเลยตอนที่ลูกค้าสาวยกมือถือส่องไปทางอี้จิ่นหลีและกู้ลี่เฉิน ก่อนที่เธอจะทันได้กดปุ่มถ่ายรูปก็มีมือใหญ่มาขวางเอาไว้เขาก็คือบอดี้การ์ดของอี้จิ่นหลี เขาพูดกับลูกค้าสาวว่า “ท่านประธานไม่ชอบโดนถ่ายรูปครับ ถ้าคุณยืนกรานจะถ่ายให้ได้ ผมก็คงทำได้แค่ต้องเชิญคุณออกไป”ลูกค้าสาวอึ้งงันไป นี่มัน…ขู่กันเหรอ? แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าไร้อารมณ์ของบอดี้การ์ดและ… ร่างกายกำยำของเขา คำพูดที่เธอเตรียมจะเอ่ยประท้วงก็โดนกลืนกลับลงท้องไปจิตสำนึกบอก
บ่วงรักนักโทษสาว บทที่ 416
นิ้วมือของกู้ลี่เฉินที่จับแก้วกาแฟอยู่บีบแน่นเล็กน้อย “แล้วถ้าฉันเสียใจล่ะ?” ตอนนั้นเขาประเมินน้ำหนักของหลิงอี้หรานที่มีในใจตัวเองต่ำไปเขาคิดว่าหลิงอี้หรานเหมือนคนที่เขาตามหา ดังนั้นเขาก็เลยสนใจเธอแค่นั้นแต่ต่อมาเขาก็พบว่ามันมากกว่านั้น เมื่อเขาเห็นคนอื่นทำร้ายเธอ ทำอันตรายเธอ เขาก็รู้สึกหัวใจบีบรัดและรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัวเหมือนว่าแค่เห็นเธอบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาใจสลายได้ และตอนที่เธอจะจากไป เขาก็คิดเรื่องเธอมาก เหมือนว่าเขาอยากให้เธอมองเขานานอีกหน่อยแค่เพียงนิดเดียวก็ยังดีนานแค่ไหนแล้วที่เขาสนใจผู้หญิงสักคนมากขนาดนี้? ยกเว้นเด็กผู้หญิงที่เคยช่วยเขาตอนนั้น เธอเป็นแค่คนเดียวเท่านั้นเขาถึงกับคิดว่า บางทีเขาไม่น่ายอมปล่อยเธอให้อี้จิ่นหลีง่ายเกินไปเลย หากว่าเธออยู่ข้างกายเขา จะทำให้เขาคิดถึงคนที่ตามหาอยู่น้อยลงไหม? แล้วจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการมาบ้างไหม?แววตาอี้จิ่นหลีมืดครึ้มทันที เขาจ้องกู้ลี่เฉินเย็นชา “นายไม่มีโอกาสแน่ และฉันก็จะไม่ให้นายมีโอกาสด้วย”“งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินสบตาอีกฝ่าย “งั้นฉันคงต้องขอลองดูและดูว่าทำไมฉันถึงได้ไม่มีโอ
