บทที่ 49

จ้าวซีซียอมรับว่าเมื่อครู่นี้เธอจงใจที่จะทำแบบนี้

เธอจับถ้วยรางวัลในมือเอาไว้แน่น และพบว่าฮั่วหานฮุยได้หันหลังให้เธอตลอดเวลา ราวกับว่าไม่เคยหันมามองเลยแม้แต่น้อย และราวกับว่าท่าทางของเธอเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย

เธอชักสายตากลับเงียบๆ แต่กลับเห็นว่าหลินซีได้เดินมาทางพวกเขา แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ได้มองเธอ แต่มองไปที่พี่หกหลินวู่เซิงที่อยู่ด้านหลังเธอมากกว่า

หรือว่าหลินซีรู้จักพี่หก？

หลินซีมองมายังหลินวู่เซิง ยิ้มๆ แล้วกล่าวทักทายไปว่า“คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้พบกันที่นี่นะคะ”

น้ำเสียงของหลินวู่เซิงราบเรียบ“โลกใบนี้ บางทีมันก็เล็กอยู่นะ”

หลินซียังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่หลินวู่เซิงกลับพูดตัดบทออกมาโดยตรงว่า“ซีซี พวกเรากลับกันเถอะ”

จ้าวซีซีก็รู้สึกว่าไม่จําเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป กลับไปตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน

เธอไม่ค่อยคุ้นกับการสวมรองเท้าสั้นสูง และแทบจะข้อเท้าแพลง โชคดีที่พี่หกมาประคองแขนให้กับเธอ“ระวังหน่อย”

“โอเคค่ะ”

จ้าวซีซีเลยคล้องแขนของพี่หกเอาไว้ ด้วยวิธีนี้เธอสามารถเดินได้อย่างปลอดภัย และหลีกเลี่ยงการหกล้มจนต้องอับอายขายหน้าได้

ทันทีที่ทั้งสองได้เดินออกจากประตู