บทที่ 25

ส่วนตฤณ ก็นั่งรถออกมาจากร้านกาแฟด้วยสีหน้าท่าทางไม่พอใจ อารมณ์กรุ่นๆ ไม่ยอมยิ้มแย้ม พาลเสียอารมณ์ที่ไม่ได้กินกาแฟก่อนออกมาอีก

“มีกาแฟร้านไหนเป็นร้านโปรดอีกไหมคะ” ปั้นหยาหันมาถามเจ้านายหนุ่มเหมือนจะเอาใจ รู้ว่าเขากรุ่นๆ แล้วล่ะ

“ทำไมครับ” ตฤณถามเสียงเข้ม

“ก็จะได้ให้คุณก้องขับพาไปซื้อ”

“ก็... ทำไมถึงคิดว่าผมอยากดื่มล่ะ”

“ถ้าไม่อยากดื่ม จะไปกินอาหารที่ร้านกาแฟทำไมคะ ก็ต้องอยากดื่มอยู่แล้วไหมล่ะ” พอปั้นหยาตอบเช่นนี้ ตฤณก็ปรายตามองเล็กน้อยแล้วแอบยิ้มมุมปาก

“ก็พอมี ก้องไปอีกร้านหนึ่งนะ จะได้กินกาแฟก่อนกลับ เผื่ออารมณ์จะดีขึ้น” ตฤณเอ่ยเสียงดังพอสมควรเพื่อให้ก้องการุณได้ยิน

“ครับคุณท่าน”

“เอ่อ ดูเหมือนท่านไม่ชอบพบปะญาติพี่น้องเท่าไหร่” ปั้นหยาว่าจะไม่ถามแล้วเชียว เห็นอารมณ์ของเขาเป็นแบบนี้น่ากลัวเลยทีเดียว ทว่าเธอก็ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์อึมครึมแบบนี้

“เวลาส่วนตัว ผมไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวาย” ฟังอย่างนี้แล้วเธอก็ไม่อยากถามให้เยอะแยะ รอเวลาที่ทำความรู้จักกับเจ้านายคนนี้ให้มากกว่านี้เสียก่อน บางทีเธออาจจะรู้อะไรหลายๆ อย่างจากปากเขาเองก็ได้ ซึ่งตอนนี้หากละลาบละล้วงก็เกรงจะไม่เหมาะ ไม่