บทที่ 72

เขาส่งเสียงอย่างไม่แยแสเสียงหนึ่ง "ถ้าคุณว่าขู่งั้นก็ถือว่าขู่ก็แล้วกัน เพราะอยู่ภายใต้สายตาของผม คุณคิดว่าคุณหนีพ้นได้สำเร็จเหรอ?"

เจียงเซิง "..."

วันรุ่งขึ้น

เจียงเซิงถึงบริษัทตามปกติ และทันใดนั้นก็เห็นซือเย่เจ๋วและหลัวเชว่เดินเข้ามาจากมุมทางเดิน

ยังคงมีรอยกัดบนริมฝีปากของซือเย่เจ๋ว และมีแผลตกสะเก็ดเล็ก ๆ บนบาดแผล เห็นได้ชัดว่าเมื่อวานนี้เธอได้ออกแรงมาก

เดิมทีเธอกะว่าจะหลบหนีไปแต่มันก็ไม่ทันแล้ว

เจียงเซิงมองไปทางอื่นโดยพยายามไม่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ และยิ้มอย่างเฉยเมยว่า "อรุณสวัสดิ์ คุณซือ"

ซือเย่เจ๋วจ้องมองเธอครู่หนึ่ง จากนั้นพูดเบาๆ ว่า "ผมคิดซะว่าคุณจะหลบหน้าผม"

"ภายใต้อาคารเดียวกัน มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องเจอหน้ากัน ฉันไม่ได้ทำอะไรน่าละอายเลย แล้วทำไมฉันถึงต้องหลบหน้าคุณด้วยล่ะ" เจียงเซิงยิ้ม

ซือเย่เจ๋วขมวดคิ้วเล็กน้อย

แม้แต่รอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้ก็ยังเสแสร้งเลย และการแสดงออกที่มีต่อเขาล้วนแต่ที่เธอเสแสร้งออกมา เขาไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นเธอยิ้มมาก่อนแต่คนที่เธอยิ้มให้นั้นไม่ใช่เขา

เขาจำได้ว่า "ผู้ชาย" ที่เธอพูดถึงในการโทรสองครั้งก่อนหน้านี้ คนๆ นั้นคือใครกันแ