เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 44 มากู้เงินหนึ่งร้อยล้านกันเถอะ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 45 เสรีภาพเท่านั้นที่จะทำให้พรสวรรค์ของเธอทะยานขึ้นไป
วินนี่เฟรดรู้สึกถึงหัวใจที่วูบหล่น เธอตอบกลับอย่างรวดเร็ว “เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อกู้เงินจากคุณ”“ฮะ! แล้วยังไง” ไอริสกล่าว “ไม่ว่าเธอจะมองหาใคร ใครมันจะมีพลังมากกว่าลุงสามของฉัน? วินนี่เฟรด ฉันคิดว่าครอบครัวเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เธอไม่มีเงินทุนติดตัวเลย แต่เธอกำลังคิดที่จะเริ่มต้นบริษัทใหม่ ทำไมเธอถึงยังมีชีวิตอยู่อีก? หลังจากออกจากซีกรุ๊ปของเราไป เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว!” เมื่อพูดอย่างนั้น ไอริสก็ยกสัญญาเงินกู้ในมือของเธอขึ้นมาอย่างอวดดี “เธอเห็นสิ่งนี้ไหมวินนี่เฟรด? แค่คำพูดจากทราวิสของฉัน เงินกู้ยี่สิบล้านก็ง่ายเหมือนปลอกกล้วย ดังนั้นเธออย่าคิดที่จะกู้เงินแม้แต่สตางค์เดียวในวันนี้”เพี้ยะ! เหมือนกับสายฟ้าฟาด ไทร์ตบหน้าไอริส “ฉันเตือนเธอไปแล้วนะ และฉันจะไม่พูดซ้ำอีก!”ฝ่ามือของไทร์ทำไอริสตะลึงงัน ทราวิสที่กำลังจะพุ่งเข้ามา ด้วยสายที่อันตรายของไทร์ เขาจึงยอมแพ้!“ไอ้คนป่าเถื่อน!” ไอริสทำได้เพียงระบายความหงุดหงิดของเธอด้วยคำพูดเท่านั้นฟอร์ดขมวดคิ้วทันที “พวกคุณสองคน ออกไปจากธนาคารโบตั๋นทองคำเดี๋ยวนี้!”ไทร์ยิ้มเยาะ “เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อเจอนาย ดังนั้นคำพูดของนายมันไม่มีผล”“อย่า
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 46 สิ่งนี้คือธรรมชาติของมนุษย์
"ไทร์ ฉันจะทำมันได้จริง ๆ เหรอ?" กล่าวตามตรง วินนี่อยากจะตั้งบริษัทเครื่องแต่งกายของตัวเองขึ้นมาตั้งนานแล้ว แต่ความฝันของเธอนั้นรู้สึกอยู่ห่างไกลออกไป เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนี้จะมาถึง! และตอนนี้มันมาถึงแล้ว วินนี่เฟรดจากที่เคยอิ่มเอมใจกลับเริ่มรู้สึกประหม่าแทน"ตึกสูงทุกที่ต่างเริ่มต้นจากรากฐานที่ต่ำที่สุดทั้งนั้น หลังจากเธอเริ่มก้าวแรกแล้ว ทุกอย่างก็จะเป็นไปได้ด้วยดี!""จริงเหรอ?""ใช่" ไทร์พยักหน้ามั่นใจไปที่วินนี่เฟรด "จงเชื่อมั่นในตัวเอง""ได้ เชื่อฉันได้เลย!" วินนี่เฟรดตอบเสียงดังกับตัวเองไทร์กล่าว "ตอนนี้เงินก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ต่อไปคือการตั้งโรงงานและบริษัท ถึงแม้ว่าสมิธกรุ๊ปจะยินดีให้เวลากับเรามากขึ้น แต่เราก็ต้องเร่งมือหน่อย"ไทร์เอามือลูบค้างของเขาและกล่าว "ถ้าทุกอย่างเริ่มจากศูนย์ มันจะใช้เวลานาน คงจะดีถ้าหากมันมีโรงงานที่ตั้งอยู่ก่อนแล้ว วิธีนั้นเราก็แค่ดูแลขั้นตอนและเริ่มทำงานได้เลย มันจะช่วยประหยัดเวลาเราและกำจัดความยุ่งยากได้"มีแสงสว่างวาบขึ้นในหัวของวินนี่เฟรด "ฉันสามารถหาโรงงานที่มีอยู่แล้วและบริษัทได้!""จริงเหรอ?" ไทร์ประหลาดใจ เขาเคยอยากจะให้ แซคเคอรี่ช่ว
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 47 อย่าเป็นเหมือนกับไอลิส ซี
เจอราร์ดและพวกของเขายิ้มเยาะ"แกเป็นใครถึงไม่พอใจเรา?นังหน้าโง่ ฉันขอแนะนำให้แกหุบปาก ไม่อย่างงั้นฉันจะตบแก!"เพี้ยะ! ไทร์ตบเจอราร์ดหน้าหัน"ช่วยมีมารยาทหน่อย เวลาพูดกับภรรยาของฉัน!""แก... แกกล้าตบฉันได้ยังไง?!" เจอราร์ดนั้นโกรธกริ้ว เขากำหมัดแน่นอยากเข้าปะทะในระหว่างที่คนงานผู้ชายสองสามคนข้างหลังเขาเข้ามารุมล้อมตัวเขาเจอราร์ดได้กล่าวไว้ว่าเขาได้ติดต่อบริษัทของวินนี่เฟรดไปแล้ว และเขาจะพาพวกเขาไปที่นั้นเพื่อประจำตำแหน่งอาวุโส พวกเขาจะไม่แสดงพลังปกป้องเขาได้อย่างไร? อย่างไรก็ตามในเวลานั้น ในที่สุดโจเซฟก็รวบรวมสติได้หลังจากตอนแรกที่เขาตกใจ เขารีบเร่งมาหาวินนี่เฟรด "วินนี่เฟรด เธอ... เธอมาที่นี่?"วินนี่เฟรด? วินนี่เฟรดไหน? เจอราร์ดและพวกของเขา หยุดชะงักทันทีหลังจากกำลังจะเข้าไปรุมทำร้าย พวกเขาหันมามองที่วินนี่เฟรด รู้สึกตกใจ หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเกรแฮมกรอกตามองไปที่เจอราร์ดและพวกของเขา "เจอราร์ด นายไม่ได้บอกว่าอยากจะย้ายไปบริษัทของวินนี่เฟรด และขึ้นเป็นพนักงานอาวุโสคนแรกงั้นหรือ? นี่ไงล่ะ... คุณวินนี่เฟรด อยู่ตรงนี้แล้ว เมื่อกี๊นายบอกว่าเธออะไรล่ะ?" บู้ม! เสียงระเบิดดัง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 48 ออทัมน์ ฟีลด์ กรุ๊ป
การที่ได้เห็นวินนี่เฟรดหน้าแดงและสีหน้าตกใจของเธอทำให้ไทร์หลุดขำออกมา"นายกล้ามาแกล้งฉันได้ยังไง?" วินนี่เฟรดแสร้งทำเป็นโมโห และทุบเข้าไปที่ไทร์ด้วยกำปั้นของเธอ กำปั้นของเธอนั้นบางเบาราวกับเธอแค่หยอกเล่น"เธอกล้าดียังไงถึงมาตบตีสามีของเธอ? นี่เป็นการต่อต้านรึเปล่า?" ไทร์หยุดรถอยู่ข้างถนน และจับมือของวินนี่เฟรดดวงตาของพวกเขาประสานกัน และใบหน้าของทั้งสองก็อยู่ห่างกันไม่กี่เซนติเมตร บรรยากาศในรถรู้สึกเงียบสงัดจากการตอบสนอง ไทร์โน้มเอนริมฝีปากของเขาเข้าใกล้วินนี่เฟรดมีเสียงประจุไฟฟ้ากระทบกันลามไปทั่วทั้ร่างกายของวินนี่เฟรด เธอเร่งรีบชักมือของเธอกลับมาและนั่งตัวตรงในที่นั่งผู้โดยสารทำให้ขาของเธอเหยียดตรง หน้าอกของเธอพองขึ้นและยุบลงอย่างหนัก หัวใจที่เต้นแรงของเธอเกือบจะกระโจนขึ้นไปอยู่ในลำคอของเธอไทร์ยิ้มเขาไม่คิดอะไรกับการปฏิเสธของวินนี่เฟรด"บริษัทใหม่ของเราจะมีชื่อเรียกว่า ออทัมน์ฟิลด์!"วินนี่เฟรดหันมาในอาการตกใจ ขณะเธอจ้องไปที่ไทร์ "ออทัมน์ฟิลด์?""ใช่" ไทร์พยักหน้า ในความเป็นจริงเขาได้คิดชื่อไว้ก่อนหน้านี้แล้ว"เครื่องแต่งกาย ออทัมน์ฟิลด์! ออทัมน์ฟิลด์กรุ๊ป ทุ่งนาในสายล
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 49 ให้นาฬิกา
วินนี่เฟรนและพรรคพวกของเธอเหยียดตัวตรงขึ้นในทันที มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องรู้สึกประหม่าอย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าแขกกลุ่มแรกที่มาถึงงานก่อนจะเป็นสมาชิกจากตระกูลซี!รถยนต์สามคัน จอดอยู่ในลานจอดรถด้านหน้าทางเข้าของบริษัท พวกเขาจอดรถเป็นแนวนอนโดยจงใจขวางที่จอดรถรวม ๆ ถึงหกคันด้วยการนำของจอร์จและไอริส ครอบครัวซีก็ลงจากรถอย่างหยิ่งผยองเมื่อโจเซฟเห็นรถกำลังเข้ามา เขาเร่งรีบทันทีออกไปเพื่อต้อนรับพวกเขาในฐานะรองผู้จัดการ แต่เมื่อเขาเห็นเป็นจอร์จ และพวกของเขา รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปในทันที "พวกนายมาทำอะไรที่นี่?"ความน่าละอายใจที่เขาได้ประสบกับซีกรุ๊ปเมื่อครั้งก่อนนั้นเป็นสิ่งที่เขาจะไม่มีวันลืมแม้จนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายของเขา สิ่งที่ปวดร้าวกับซีกรุ๊ปนั้นไม่มีวันรักษาหายได้"แน่นอนมันเป็นเพราะท่านประธานซีได้เชิญชวนพวกเรามา ทำไมล่ะ? คุณไม่ยินดีจะต้อนรับเรางั้นรึ?" ไอริสต่อว่าผู้สูงอายุอย่างโจเซฟด้วยความไม่เคารพ เธอกรอกตามองไปรอบ ๆ ที่ลานจอดรถอันว่างเปล่า และจากนั้นก็มองเข้าไปด้านในมีคนจอแจอยู่ไม่กี่คนก่อนจะหัวเราะ"เราไม่ได้มาถึงที่นี่ก่อนเวลาใช่ไหม? นี่มันเกือบจะสิบโมงแล้ว!
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 50 คนแล้วคนเล่า
เสียงของไอลิสนั้นแสบแก้วหูเป็นอย่างมาก คนงานหลายคนในออทัมน์ฟิลด์ รู้สึกรำคาญในทันที แม้แต่แขกโต๊ะข้าง ๆ อีกสองโต๊ะ ก็ยังหน้านิ่วเมื่อมองไปที่เธอที่ประตูทางเข้า วินนี่เฟรดเริ่มกระวนกระวาย จากทั้งหมดยี่สิบโต๊ะ โต๊ะที่แขกนั่งเต็มยังมีไม่ถึงในสามของทั้งหมด นี่มันช่างน่าอับอายวินนี่เฟรดควักโทรศัทพ์ออกมาอย่างไม่รู้ตัวเพื่อที่จะโทรตามแขกของเธอ แต่ไทร์ห้ามเธอไว้"อย่าตื่นตระหนก มันยังพอมีเวลาเหลือจนกว่าการกินเลี้ยงจะเริ่มขึ้น""แต่ไทร์ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครเลยที่ฉันเชิญมาถึง หรือมันจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางที่พวกเขามาที่นี่?""ฮี่ฮี่ รถยนต์ขับขี่อย่างมั่นคงได้ บนทางต่างระดับแปดเลนเข้าโรงงานแห่งนี้ มันจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาได้?" ไทร์ขดริมฝีปากขณะเขากล่าว "พวกคนที่เธอได้เชิญชวนไป ส่วนใหญ่ทำการค้าขายกับซีกรุ๊ป มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอว่าตระกูลซีได้ไปพูดคุยกับพวกเขา?""อ่า..." วินนี่เฟรดเข้าใจในทันที "เธอหมายความว่ามันจะไม่มีใครที่ฉันเชิญไปมาร่วมงานเลยอย่างงั้นหรอ?"วินนี่เฟรดรู้สึกเสียใจและโกรธเคือง เลือดข้นกว่าน้ำ แล้วทำไมพวกเธอ ญาติของฉันเองได้ถึงได้ต่อต้านฉันตลอดเวลาซ้ำแล้วซ้ำอีก? ฉั
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 51 มีอำนาจเหนือเมืองคานห์และอำนาจที่ทะยานยิ่ง ๆ ขึ้นไป
"คุณปู่นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" ไอริสหน้าบึ้งมองไปที่จอร์จ หวังว่าจะได้คำตอบจากเขาแต่จอร์จก็ไม่รู้เช่นกัน เขาส่ายหัวไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะเป็นวินนี่เฟรดหรือโจเซฟ เขาก็เข้าใจทั้งคู่เป็นอย่างดีว่าทั้งคู่คงไม่มีวันที่จะเชิญชวนเจ้าของธุรกิจที่มีชื่อเสียงมาได้ด้วยเครือข่ายที่ไม่มีอะไรโดดเด่นของพวกเขา"หรือออทัมน์ฟิลด์ อาจจะให้เงินพวกเขาเพื่อมาเติมเต็มในฉากนี้? ใช่ มันต้องใช่แน่ เธอเพิ่งจะได้เงินกู้มาหนึ่งร้อยล้าน ซึ่งมันก็มากพอสำหรับเธอที่จะฟุ่มเฟือย"การที่เห็นโต๊ะครึ่งหนึ่งในยี่สิบโต๊ะได้เติมเต็ม ไอริสก็ร้อนรนในความโมโห เธอไม่มีทางเลือกที่จะต้องปลอบใจตัวเองด้วยข้ออ้าง"ฮื้ม! แล้วยังไงถ้าหากจะมีคนมาร่วมงานมากมาย? ถ้าซีกรุ๊ปของเราจัดงานเลี้ยง เราก็สามารถเชิญชวนเจ้าของธุรกิจที่มีชื่อเสียงแบบนี้ได้เหมือนกัน"แจ็คสัน, ลิเลียน,และคนอื่น ๆ พยักหน้า "เธอพูดถูกแล้ว ไอริส ซีกรุ๊ปของเราก็สามารถเชิญแขกระดับนี้มาได้เช่นกัน และเราไม่จำเป็นที่จะต้องใช้เงินเลย""เฮอะ!" ไอริสยิ้มเยาะ "เมื่อไหร่ที่วินนี่เฟรดใช้เงินร้อยล้านฟุ่มเฟือยจนหมด มาดูกันว่าเธอจะหาทางคืนเงินกู้นั่นยังไง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 52 เต็มไปด้วยบุคคลมีชื่อเสียงและสร้างความตกตะลึงไปทั่วทั้งเมือง
ขณะที่พวกเขาร่วมเดินพาเดรกและโดนัลเข้าไปในพื้นที่งานเลี้ยง โต๊ะที่เตรียมไว้ในตอนแรกยี่สิบโต๊ะในตอนนี้นั้นเต็มแล้ว สถานที่จัดงานนั้นดูสำราญและมีชีวิตชีวา มันดูไม่เหมือนงานเฉลิมฉลองเปิดตัว มันกลับกลายเป็นเหมือนงานสังสรรค์เครือข่ายที่จัดโดยบุคคลที่มีชื่อเสียงของท้องถิ่นบรรดาผู้คนเหล่านั้นทั้งหมดต่างมีชื่อเสียงโด่งดังและมีอิทธิพลการที่ถูกรายล้อมไปด้วยบุคคลมีชื่อเสียงโด่งดังทำให้ตระกูลซีรู้สึกตัวเล็กลงในทันที แม้แต่จอร์จเองก็รู้สึกประหม่าอยู่ข้างในไอริสหน้าซีดขาวราวกับกระดาษมันเหมือนกับมีหินก้อนใหญ่หล่นทับลงไปในอกของเธอ ทำให้มันยากสำหรับเธอที่จะหายใจ “ทำไม... ทำไมเดรก ทัคเกอร์และบรรดาคนพวกนี้ถึงมาร่วมงานเฉลิมฉลองเปิดตัวออทัมน์ฟิลด์? ทำไมวินนี่เฟรดและทีมงานของเธอถึงมีเครือข่ายกว้างใหญ่ไพศาลขนาดนี้?”ไอริสเหลือบสายตามองไปที่ลานของขวัญอย่างไม่ได้ตั้งใจ ของขวัญหลายชิ้นมีมูลค่ามหาศาล หากนับรวมกันทั้งหมด พวกมันน่าจะมีมูลค่ามากกว่าล้านในเวลานั้น ของขวัญของตระกูลซี นาฬิกาลูกตุ้มยักษ์ ยังคงถูกวางอยู่ในจุดที่มองเห็นได้เด่นชัดที่สุด แม้แต่ของขวัญของเดรก ทัคเกอร์ หม้อใหญ่บรรพกาล ยังถูกวางไว้ข้
บทล่าสุด
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 240 ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ตายแล้ว
เมื่อไทร์ได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ราวกับว่าเขารู้มาตลอด “ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไทร์พึมพำกับตัวเองก่อนจะตอบว่า “ผ่อนคลาย ทำสิ่งที่พวกนายต้องทำต่อไป แค่ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” “แต่บราเธอร์ไทร์” เดรก ทัคเกอร์กล่าว “ฉันจะจัดการเอง” ในตอนท้ายของการโทร เดรกไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงวางสายเท่านั้น ในยุคนี้ ที่วิธีการกระจายข้อมูลได้รับการพัฒนาเป็นอย่างดี ข้อมูลต่าง ๆ สามารถแพร่กระจายไปทั่วประเทศได้ทันที บุคคลสำคัญของเมืองคานห์มีการติดต่อทางธุรกิจกับเมืองไพร์มไม่น้อยและหลายคนยังเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ ดังนั้น เมื่อข่าวการเสียชีวิตของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์แพร่กระจายไปทั่วเมืองไพร์ม เมืองคานห์ก็จะได้รับข่าวคราวเช่นกัน หลังจากการโทรครั้งแรกจากเดรก ไทร์ยังได้รับสายจากบุคคลอื่น เช่น โนอาห์ ลี, แซคเคอรี่ สมิธ, โดนัลด์ ลูอิส, และเจด ลอเรล อย่างต่อเนื่อง แต่ละคนต่างก็ดูวิตกกังวลและเป็นห่วงไทร์ เหตุการณ์นี้ร้ายแรงเกินไป เนื่องจากเกี่ยวข้องกับการตายของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ คาร์สัน ยอร์ก ไทร์ได้ให้คำตอบกับบุคคลสำคัญในเมืองคานห์เหล่านี้แบบเดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 239 หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ถึงตอนนี้ มีเพียงคาร์สัน ยอร์ก ไทร์ ซัมเมอร์และเจมสัน ซิงค์ ซึ่งรับผิดชอบการเทไวน์ข้าง ๆ พวกเขาเท่านั้น ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร “ไทร์ อย่าไปสนใจเธอเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบนั้นเสมอมา คุณป้าเควลซ์ของคุณจะให้ความกระจ่างแก่เธอเอง ถ้าเธอพยายามจะรบกวนคุณอีก ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง” คาร์สันกล่าว ไทร์ยิ้มและตอบ “ไม่เป็นไรคุณลุงยอร์ก” “มาเถอะ วันนี้เราใช้โอกาสดี ๆ นี้เพื่อดื่มกัน” คาร์สันหันไปหาเจมสัน “เจมสัน ไปที่ห้องเก็บไวน์และหยิบไวน์ขวดเก่าที่ฉันเก็บไว้มา คืนนี้ไทร์และฉันจะดื่มจนกว่าเราจะเมากันไปข้างหนึ่ง” เจมสันพยักหน้าทันทีก่อนจะรีบไปที่ห้องเก็บไวน์ เมื่อเขาจากไป มีเพียงคาร์สันและไทร์เท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอาหาร ในขณะนั้น คาร์สันที่ยิ้มแย้มแจ่มใสในตอนแรก ใบหน้าของเขาแสดงถึงความจริงจังออกมาชั่วครู่ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะกลับคืนมา เพียงชั่วพริบตานั้น ไทร์ก็เข้าใจความหมายของเขาทันที คาร์สันขยับแก้วไวน์ต่อหน้าเขา เขาใช้ไวน์หนึ่งหยดจากแก้วของเขาเขียนลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็วว่า 'หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง' ขณะที่เขาเขียน เขาพูดต่อว่า “ไทร์ ผมต้องขอบคุณคุณ ที่รักษาป้าเควลซ์ของคุณให้หายดี
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 238 ฉันโกรธเคืองมาก
ไทร์ ซัมเมอร์และคอนนี่ ยอร์กจึงนั่งลงด้วยกัน ในขณะที่พ่อบ้านเจมสันยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาเพื่อรินเครื่องดื่ม “พี่ชายที่รัก คุณแม่ของฉันดีกับคุณมาก ฉันมักจะขอให้เธอทำอาหารเหล่านี้ แต่เธอไม่ทำอาหารให้ฉันเลย เมื่อคุณอยู่ที่นี่ เธอกำลังแสดงทักษะการทำอาหารทั้งหมดของเธอให้คุณเห็น ในที่สุดฉันก็สามารถได้ทานอาหารเหล่านี้” จะว่าไปแล้ว คอนนี่ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ของเธอเลย เธอคว้าปีกไก่จากบนโต๊ะแล้วเคี้ยวมันทันที สีหน้าของคาร์สัน ยอร์กมืดลงในทันทีและเขาก็ตะคอกเธอ “ดูเธอทำ แขกของเธอยังไม่ได้เริ่มรับทานเลย แต่เธอกำลังกินอาหารด้วยมือเปล่า วางมันลงเดี๋ยวนี้ มารยาทของเธออยู่ไหนหมด?” เธอไม่สะทกสะท้านกับคำดุว่าของพ่อของเธอ คอนนี่ยังคงเคี้ยวไก่ของเธอต่อไป เธอคว้าอีกอันหนึ่งใส่ในชามของไทร์ และเคี้ยวในขณะที่เธอพูดว่า “พี่ชายที่รัก คุณก็กินด้วยสิ ฝีมือการทำอาหารของคุณแม่ของฉันยอดเยี่ยมมาก” ไทร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย พฤติกรรมของหญิงสาวคนนี้แตกต่างจากใบหน้าที่งดงามของเธอ คาร์สันไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับลูกสาวของเขา ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจ “ไทร์ คุณไม่ต้องไปสนใจเธอ เธอไม่เป็นกุลสตรีเอาซะเลย” เขาส่งสายตา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 237 สร้างความบาดหมาง
ไทร์ ซัมเมอร์รู้สึกหนาวไปที่กระดูกสันหลังของเขา ผู้หญิงสมัยนี้ตรงไปตรงมาขนาดนี้ได้ยังไง? อันที่จริง ตั้งแต่ที่ วินนี่เฟรดเข้ามาในชีวิตเขา ไทร์ก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนอื่นอีกเลย แต่ถ้าเขาได้พบกับคอนนี่ ยอร์กก่อนวินนี่เฟรด บางทีเขาอาจจะถูกดึงดูดโดยผู้หญิงที่สวยและงดงามคนนี้แทน ถึงแม้ว่า ไทร์จะได้พบกับหญิงสาวผู้มั่งคั่งและเจ้าหญิงผู้งดงามมากมายและเขายังได้พบกับคนดังระดับโลกมานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่สวยได้เท่าคอนนี่ผู้นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นผลงานชิ้นเอกที่แกะสลักและสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันโดยพระเจ้า อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไทร์มีเพียงแค่วินนี่เฟรดเท่านั้น รถคาดิลแลคของเขามุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ยอร์ก ในขณะที่ เจย์ เบลด ถูกทิ้งให้ยืนแข็งทื่ออยู่เช่นนั้น เขายังคงตะลึงงันในขณะที่เขาจ้องไปที่รถคาดิลแลคที่พุ่งออกไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เปลวเพลิงแห่งความโกรธแผดเผาหัวใจของเขา ลูกน้องของเข้าเดินเข้ามาหาเขาและถามด้วยความเป็นห่วงว่า “บราเธอร์เจย์ คุณโอเคไหม?” ผัวะ… เจย์ปล่อยหมัดเข้าที่ท้องของลูกน้อง ชายผู้นั้นรู้สึกได้ถึงตะคริวที่หน้าท้องและเขาก็ล้มลงกับพื้นแล้วจับหน้าท้องเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด “แม่ง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 236 ฉันจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น
เมื่อพูดถึงคาร์สัน ยอร์ก ใบหน้าของเจย์ เบลดก็กระตุกเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยซาร์แห่งเมืองไพร์ม แต่เขาก็ต้องเกรงกลัวคาร์สัน ยอร์ก ที่เป็นราชาแห่งเซาท์ริเวอร์อยู่มาก ในเวลานี้ เขาตาบอดอย่างสิ้นเชิงเพราะความรักที่เขามีต่อคอนนี่ ยอร์ก เขาเห็นไทร์เป็นคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา เมื่อคาร์สันเชิญไทร์ไปทานอาหารเย็น เจย์รู้สึกว่าตำแหน่งของเขาถูกคุกคาม เมื่อจิตนาการถึงคอนนี่และไทร์ ที่กำลังมีความสุขอยู่ด้วยกัน มันบีบคั้นหัวใจของเขาและจุดประกายความโกรธของเขา เขาไม่สามารถทนเห็นมันได้ “ไทร์ ซัมเมอร์! ฉันไม่สนใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าแกยังกล้าที่จะเข้ามาเหยียบเมืองไพร์มอีก ฉันจะฆ่าแก!” เมื่อมองดูท่าทางที่คุกคามของเจย์ ไทร์กลับคิดว่ามันไร้สาระ “ฉันไม่ได้สนใจมิสยอร์กของนาย ขอร้องเถอะเจย์ อย่ามายุ่งกับฉัน” ไทร์ไม่สนใจคนเหล่านี้ในขณะที่เขากลับไปที่รถคาดิลแลคของเขา พวกเขาโชคดีที่เป็นคนของคาร์สัน ยอร์ก ถ้าไม่เช่นนั้น ไทร์จะไม่เมตตาพวกเขาอย่างแน่นอน “ฉันไม่สน ว่าแกจะสนใจเธอหรือเปล่า แต่เธอต้องการแต่งงานกับแก และนั่นคือความกังวลของฉัน! ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย กลับเมือง
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 235 ไสหัวไปจากเมืองไพร์ม
“นายบอกว่า ระหว่างนายกับคอนนี่ ยอร์ก ไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมพ่อของเธอถึงชวนนายไปที่นั่น? ไม่น่าแปลกใจที่นายจะมั่นใจมาก ๆ ว่าบริษัทต่าง ๆ ในเมืองไพร์มจะต้องมาอ้อนวอนเรา ใครจะรู้ว่านายกำลังคิดที่จะทยานขึ้นไปด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลยอร์ก” ไทร์ ซัมเมอร์ขมวดคิ้ว วินนี่เฟรดแสดงออกถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ไม่เหมือนวินนี่เฟรดคนเดิม เธอกลายเป็นคนไร้เหตุผล บางทีคอนนี่ ยอร์กอาจจะโดดเด่นเกินไป ด้วยหน้าตาที่ดูดีและภูมิหลังของตระกูลที่โดดเด่นของเธอ ที่ทำให้วินนี่เฟรดต้องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา สิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งห่วงใยผู้ชายของเธออย่างแท้จริง ซึ่งหมายความว่าไทร์ ซัมเมอร์ มีจุดที่ลบไม่ออกอยู่ในหัวใจของวินนี่เฟรด ซี “ฉันจะโกรธถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป วินนี่เฟรด” วินนี่เฟรดถอนหายใจและเปลี่ยนทัศนคติของเธอในทันใด เธอหัวเราะ "ฉันแค่ล้อเล่น! แต่ว่าแบลร์กับฉัน เราจะไม่ไปกับนาย คาร์สัน ยอร์ก อาจจะต้องการเชิญนายคนเดียวเท่านั้น” “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ไทร์ตอบตามสัญชาตญาณ แต่แล้ว จู่ ๆ ความตระหนักก็แวบเข้ามาในใจของเขา เฉกเช่นแสงแวววาบจากสวรรค์ หรือเพื่อให้แม่นยำยิ่งขึ้น สัมผัสที่หก ที
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 234 คำเชิญของ คาร์สัน ยอร์ก
เสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ข้างนอก ท่าทางของวินนี่เฟรดมืดมนลง ไทร์ถึงกับพูดไม่ออก เขายกมือขึ้นตามสัญชาตญาณด้วยเสียงฟ้าร้องฉับพลันและเขาก็เอามือลงหลังจากนั้น ในขณะนั้น เกรแฮม เดวิสโทรมา เพื่อแจ้งว่าลูกค้าจากเมืองไพร์มมาถึงแล้วและกำลังรออยู่ที่ชั้นล่าง วินนี่เฟรดจ้องเขม็งไปที่ไทร์ก่อนจะเดินออกจากออฟฟิศไป ไทร์นั่งลงบนเก้าอี้ของวินนี่เฟรด จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรไปหาฮวน เยตส์ ในอีกด้านหนึ่งของการโทรวิดีโอ ฮวนกำลังมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการผ่อนคลาย ในที่ดินของเขาที่แฟนทั้งสองคนมอบให้แก่เขา “ฮวน ภรรยาของฉันมีอาการหึงหวง ฉันควรจะทำยังไงดี?" ไทร์ถาม บนหน้าจอ ฮวนตกใจเล็กน้อย “นายท่าน ท่านลืมคำแนะนำของผมไปแล้วเหรอ?” “ไสหัวไปซะ” ถ้าหากพวกเขาอยู่ใกล้กัน ไทร์จะทำให้ฮวนต้องพ่ายแพ้อย่างที่เขาจะไม่มีวันลืม เมื่อเห็นท่าทางบูดบึ้งของไทร์ ฮวนรู้ดีว่าเขาควรจะเข้าข้างเจ้านายของเขาและหุบปาก “นายท่าน ถ้าเธอหึงหวง แสดงว่าเธอห่วงใย ยิ่งความหึงหวงมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งห่วงใยมากเท่านั้น! ท่านจะต้องพูดจาหวาน ๆ กับเธอ แล้วสาบานด้วยชีวิตของท่านว่าท่านไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเธอ หลังจ
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 233 ฟ้าร้องในฤดูร้อน
เชลดอน เฮย์ส และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองออกไปตามที่ได้รับคำสั่ง จากนั้น ความเงียบสงัดก็เกิดขึ้นภายในสำนักงาน ไม่เพียงแค่เชลดอนที่ประหลาดใจเท่านั้น แต่คอนนี่ ยอร์กซึ่งอยู่นอกสนามก็ตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเช่นกัน จนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยเห็นใครที่มีพลังมากพอที่จะส่งเจย์ เบลด บินออกไปได้ด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว "คุณเป็นใคร?" เธอมองไทร์ ซัมเมอร์อย่างระมัดระวัง พูดตามตรง เธอสนใจไทร์ ที่หล่อเหลาได้ถึงเพียงนี้ "เธอเป็นใคร?" ไทร์ถามกลับ คอนนี่ตรงไปตรงมากับความตั้งใจของเธอ “ฉันคือ คอนนี ยอร์ก ลูกสาวของคาร์สัน ยอร์ก ธิดาของกษัตริย์แห่งเซาท์ริเวอร์ ฉันมาเพื่อตามหาไทร์ ซัมเมอร์ เพื่อแต่งงานกับเขา” อะไรนะ? ไทร์รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก ลูกสาวของราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ ต้องการแต่งงานกับเขา? นี่เป็นเรื่องตลกที่น่ารังเกียจแบบไหน? เดี๋ยวก่อน แล้วใครคือ ราชาแห่งเซาท์ริเวอร์ อีก? คาร์สัน ยอร์ค? ไทร์รับรู้ได้อย่างฉับพลัน เขาเป็นสามีของป้าเควลช์ไม่ใช่เหรอ? ผลงานชิ้นเอกของพระเจ้าคนนี้คือลูกสาวที่ไร้ค่าของเฮเธอร์ เควลซ์? "ออกไปเถอะ ฉันไม่เห็นด้วย” ไทร์ตอบอย่างตรงไปตรงมาหลังจา
ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ บทที่ 232 ช่วยหย่ากับไทร์ ซัมเมอร์ด้วย
อะไรนะ?” วินนี่เฟรดเกือบทำกาน้ำชาในมือของเธอหก เธอมองไปที่คอนนี่ ยอร์ก ด้วยความงุนงงและพยายามทำความเข้าใจกับคำที่เธอเพิ่งได้ยิน ผู้หญิงคนนี้กล้ามาก! เธอกล้าแสดงความรักในที่สาธารณชนกับชายที่แต่งงานแล้วต่อหน้าภรรยาของเขาได้ยังไง? ความไร้เดียงสาของคอนนี่มันไร้สาระเกินไป "มิสยอร์ก มันไม่ตลกนะคะ” ทัศนคติที่จริงใจของวินนี่เฟรดหายไปทันที ความประทับใจที่ดีของเธอที่มีต่อคอนนี่ลดลง ในทางกลับกัน คอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มิสวินนี่เฟรด ฉันมาที่นี่วันนี้ด้วยความตั้งใจจริง ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจที่จะแต่งงานกับไทร์ ซัมเมอร์ ช่วยหย่ากับเขาด้วย แน่นอน ฉันจะชดเชยความสูญเสียที่เกิดขึ้น หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เป็นยังไง? เพียงพอสำหรับคุณไหม?” วินนี่เฟรดกำลังต่อสู้เพื่อระงับความโกรธของเธอ แต่ข้อเสนอของคอนนี่ที่จะจ่ายให้เป็นฟางเส้นสุดท้าย เธอกำลังคิดอะไรอยู่? การจ่ายเงินให้เพื่อแลกกับสามี? “กรุณาเคารพการแต่งงานของเราด้วย มิสยอร์ก” น้ำเสียงของวินนี่เฟรดเย็นชา ถึงยังไงคอนนี่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง "มิสวินนี่เฟรด เหตุผลที่คุณปล่อยไทร์ไปไม่ได้ เป็นเพราะลูกสาวของคุณใช่ไหม? ไม่เ
